Zwanger via IUI, toch twijfels

18-09-2019 11:12 14 berichten
Alle reacties Link kopieren
-
anoniem_390665 wijzigde dit bericht op 28-11-2019 14:20
Reden: privacy
99.92% gewijzigd
Hi, ik herken je verhaal deels.
Wij (man en ik) waren ook aangewezen op donor. Bij mijn eerste zwangerschap heb ik ook die twijfels gehad, wat als kindje ongelukkig wordt, wat als hij het ons gaat verwijten, in de media hoor je soms ook verhalen waar je dan niet zekerder van wordt.

Denk dat deels meer vrouwen het hebben in de zwangerschap ben ik er wel klaar voor, wat als... het is een hele verandering in je leven.

Toen ons kindje geboren werd was het liefde op het eerste gezicht voor ons allebei.

Als je de stap al hebt gezet, wat ik al onwijs dapper vind, zou je niet onwijs veel spijt krijgen van een abortus.
Vind dat wel heel heftig. Als ik het zo lees, was je er echt klaar voor en heb je veel liefde te geven. En wat voor kindje het zal zijn weet niemand, wat voor obstakels je zult tegen komen. Wellicht heb je mooie mensen om je heen die je zullen helpen.

Wij willen nu graag een 2e en dat is na nu na de 4e poging weer niet gelukt.
Ik kan zeggen dat het mij 100% mee valt w.b.t. het donor gebeuren, maar goed wiJ zijn met zijn 2.

Denk er goed ovena en laat je niet leiden door je twijfels.
Alle reacties Link kopieren
Pfoe heftig, maar ook dapper dat je je verhaal, weliswaar anoniem uiteraard, hier deelt.

Ik herken je verhaal deels, geen IUI en mijn zwangerschap is helaas nooit tot die tijd gekomen tot nu toe, maar zelfs in die korte zwangere tijd had ik al last van hormonen (althans daar gooi ik het maar op). Het was in de tweede ronde raak en opeens was het daar en sloegen de twijfels toe: "kan ik dit wel, wat als het mis is met het kindje, ben ik wel een goede moeder?" Ik denk, en natuurlijk is iedereen anders en zijn er mensen die van begin af aan op de roze wolk zitten, dat het iets is wat er gewoon bij kan horen. Ik praatte er veel over met mijn partner, wat voor mij rust creëerde. Jij hebt dat klankbord niet dus ik kan me goed voorstellen dat je gedachten een loopje met je kunnen nemen.

Het feit dat je zelf een abortus overweegt gaat natuurlijk wel ver. Zoals ik je verhaal lees heb je er goed over nagedacht, ga terug naar die basis, waarom wilde je zo graag een kindje en zet dat op een rij. Praat er met mensen over.

Sterkte met je beslissing.
Wat een rollercoaster van gedachten en gevoelens TO. Ik raad je het FIOM aan.
Alle reacties Link kopieren
Morgenstond_ schreef:
18-09-2019 12:54
Wat een rollercoaster van gedachten en gevoelens TO. Ik raad je het FIOM aan.
Sluit ik me overigens bij aan. Kan gewoon zonder verwijzing, sneller dan dat je bij de psycholoog straks terecht kunt.
Alle reacties Link kopieren
Heftig. De twijfel ineens of je het wel echt kan en of je het echt wilt is heel normaal. Hormonen, er gebeurd veel in je lichaam en er gaat nogal wat veranderen. Dat wist je al, maar nu is het ineens echt. Maar dat je zelfs nadenkt over abortus gaat wel heel ver. Hier zou ik wel hulp bij zoeken. Praat erover! Fiom is goede tip
Helaas weet ik uit ervaring dat hormonen erg gekke dingen met je kunnen doen... Ik heb straks 3 kinderen uit IUI en bij beide zwangerschappen de eerste periode op de rand van depressiviteit beland. Twijfels, angsten, paniek en inderdaad, zelfs denken aan abortus. Nooit actie ondernomen want dat kon ik aan mezelf niet verantwoorden in een goed huwelijk en na een zeer gewenst zwangerschapstraject, maar ik herken de zwarte gedachten zo goed. Ik schaamde me er altijd voor. Bij beide zwangerschappen trok deze 'mist' op rond de 16 weken (nu 18 weken en ik voel me een heel stuk beter!). Ik reageer gewoon niet zo jofel op HCG denk ik.

Ga inderdaad eens praten met het FIOM, mogelijk is je hart luchten al een goede eerste stap. :hug:
Wende1986, wat knap dat je je verhaal hier deelt. Dat zal niet gemakkelijk zijn, maar het is juist goed dat je dit deelt.

Ik herken de hormonen ook en bij mij sloegen de eerste keer dat ik zwanger was ook twijfels toe. Ik zou denk ik ook met FIOM bellen, gewoon om je verhaal te delen. Je keuze maken kan altijd nog.

Wat ik wel wil dat je weet, zelfs toen mijn eerste kindje er was dacht ik niet meteen van: top, dit is geweldig etc. Mijn zwangerschap ging erg goed, heb geen negatieve gedachten meer gehad na die eerste onzekere gedachten, maar dat wil niet zeggen dat je na je bevalling dit soort gevoelens wel maar meteen moet hebben. Liefde moet ook groeien en ben aub niet bang dat je geen goede moeder bent/zult worden als je niet meteen helemaal happy bent met het feit dat je zwanger/bevallen bent. De maatschappij geeft je soms het gevoel dat je een loedermoeder bent wanneer je niet meteen overenthousiast jezelf borstvoeding ziet geven, kindjes ziet dragen in draagzak, je kindje ziet baren etc.

En juist die gevoelens horen er ook allemaal bij. Misschien ben je wel een keigoede moeder doordat je jezelf nu al afvraagt wat je je kindje te bieden hebt, want in je verhaal hoor ik dus nu al dat je alleen het beste wilt. En dat is precies wat een goede moeder doet :winkie:
Alle reacties Link kopieren
Zo herkenbaar! Net als jonathan ben ik slecht met hormonen. Waar ik van te voren heel overtuigd ben geweest van een kinderwens (ook zwanger via iui) was ik in het begin ook ontzettend down.

Abortus was in mijn ogen echt de enige oplossing voor dit “probleem” liever vandaag dan gisteren. Ik ben blij dat ik hulp gezocht heb en nu mijn hormonen wat stabieler zijn (21weken zwanger) is de mist opgetrokken. Ik kan weer helder nadenken zonder alle twijfels. Ik kon oprecht niet meer bedenken waarom ik een tweede kindje wilde.
Nu ben ik zo blij datcdie nare gedachtes niet de overhand hebben gekregen...

Ik heb heel veel opgeschreven op aanraden van een psycholoog. Wat zijn de ergste dingen waar je aan denkt? Schrijf op! En schrijf erbij of dit een probleem is van vroeger, nu of voor de toekomst. Je kunt veel minder helder denken met de hormonen. Grote beslissingen maken zijn nu niet handig.

Ga vooral niet overhaast te werk. Het lost misschien even je gevoel op van paniek maar op lange termijn zeker niet. Angst is een slechte raadgever. Het is echt niet abnormaal dat je je zo voelt.

Sterkte
Alle reacties Link kopieren
Ik herken je gevoelens heel erg. Dit is precies hoe ik reageer op hormonen de eerste weken van een zwangerschap. Super heftig. Bij mij ging dit - samen met het spugen - weg na week 16/17. Daarna ook helemaal geen last meer van deze paniek en depressieve gevoelens gehad.

Probeer rust te nemen en om jezelf heen te creeeren. Vertrouw op jezelf en je gedachteproces dat je hier gebracht heeft. En ga aub snel met iemand praten.
Alle reacties Link kopieren
Ik kan op dit moment niet uitgebreid reageren maar wil wel alvast zeggen dat ik ontroerd ben door jullie lieve reacties. :heart:
Alle reacties Link kopieren
:hug: Hopelijk kom je snel over de negatieve gedachtes heen.
Alle reacties Link kopieren
-
anoniem_390665 wijzigde dit bericht op 27-09-2019 21:31
0.00% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Sterkte morgen!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven