Zwanger
alle pijlers
Alles ziet er goed uit, maar dan, heeft ze echodense darmen.
zaterdag 28 maart 2020 11:38
Hi ,
Ik probeer maar een beetje van me af te schrijven. Ik zit namelijk best wel met het volgende.
Ik heb vorige week de 1e twintig weken echo gehad, alles zag er goed uit, een lekker druk meisje die niks leek te mankeren. Tot op het einde van de echo. Ze heeft best wel lichte darmen, hier voor kan je beter even terug komen. Het is 9 van de 10 keer niet erg maar we willen het altijd laten checken. Nja prima, wel gelijk stress maar ik dacht , volgende week, zal het vast wel weg zijn!
Nou, woensdag weer terug, nu bij de gynaecoloog. Helaas in me uppie, want partner mocht er nu dus er niet bij zijn vanwege het corona. Heel erg balen dat ik dit in me eentje kon doen. Maar goed, ook volgens hem zag het er goed uit, ze groeit hard en is heel druk, geen enkel dingetje te vinden , behalve dat de darmpjes nog steeds te wit waren.
En dan krijg je natuurlijk het hele pakket te horen van wat het allemaal wel niet kan zijn en de 'kansen' daarop. Nou ik heb een hekel aan de zin, de kans dat ze dit en dit heeft is zoveel. Lekker duidelijk aangezien het geen zekerheid is, en ik ben echt iemand die zekerheid nodig heeft. En ook dat ik dit in me eentje allemaal moest aanhoren, waardoor ik ook alles in me eentje ga zitten invullen en beslissen.
Nja, ze kan nu dus een taaislijmziekte hebben, ik en mijn partner kunnen ons hierop laten testen. Maar voor dat de uitslag er is, zou ik niet eens meer kunnen beslissen of ik de zwangerschap wil stopzetten of niet, omdat het dan te laat is. En ergens wil ik dat sowieso niet, want ik ben nu al gek op mijn kleine meisje. Maar die test gaan we dus niet doen, aangezien ook mijn vriend dat niet wilt, die heeft natuurlijk niet alles gehoord, en heeft zo iets van maak je niet zo druk, het komt 'vast' wel goed.
Ook kan het betekenen dat die kleine het downsyndroom heeft. En eerlijk gezegd, is dit het ergste waar ik nu tegen aan loop. Ik ben een meid van 19 jaar oud, ik geef al een deel op van mijn leven om voor mijn meisje te zorgen en omdat ik daar al die tijd achter stond. Maar het idee dat ze dan het downsyndroom heeft, geeft me enorm veel stress. Ik kan en eerlijk gezegd wil ik daar niet voor zorgen. De energie die het kost en stress die het je mee geeft, is gewoon vreselijk. De verloskundige schatte die kans in het begin 'heel erg klein' aangezien ik zo jong ben. Maar nu is die kans dus vergroot, vanwege die witte darmpjes.
Daarop testen kan, maar heb ik niet gedaan, en net zoals die andere test, vind mijn vriend het niet nodig. Ze is toch gezond? Waarom zou je dat doen, je maakt jezelf gek.
En misschien heeft hij wel gelijk, want die 2 dingen zijn gewoon een kleine kans. Niks wijst verder op het downsyndroom, mja daar heb je hem weer, de 'kans' die me zo gek maakt. Ik heb me wel laten prikken op infecties, want daardoor zou ze ook witte darmen kunnen hebben. Of omdat ze bloed had ingeslikt, dat kon ook nog het geval zijn.
Als er woensdag uit de resultaten komt van de infecties, dat ik die niet heb gehad. Is de kans dat ze gezond is 95%, en 5% dat ze ongezond is. Nou ja, nooit gedacht dat ik me druk ging maken om 5%. Maar zo te zien, kan ik dat dus enorm.
Zijn er vrouwen hier die hetzelfde hebben mee gemaakt? Een enorm gezond, druk kindje die alleen witte darmpjes heeft, waar uiteindelijk niks mee aan de hand is geweest. Ik hoor het graag, want misschien word ik daar ook rustiger van. Hou me hoop ook wel aan de zin van de dokter, een druk kindje is een gezond kindje, als ze iets mankeren, bewegen ze niet veel. Maar he, misschien weer valse hoop..
Ik probeer maar een beetje van me af te schrijven. Ik zit namelijk best wel met het volgende.
Ik heb vorige week de 1e twintig weken echo gehad, alles zag er goed uit, een lekker druk meisje die niks leek te mankeren. Tot op het einde van de echo. Ze heeft best wel lichte darmen, hier voor kan je beter even terug komen. Het is 9 van de 10 keer niet erg maar we willen het altijd laten checken. Nja prima, wel gelijk stress maar ik dacht , volgende week, zal het vast wel weg zijn!
Nou, woensdag weer terug, nu bij de gynaecoloog. Helaas in me uppie, want partner mocht er nu dus er niet bij zijn vanwege het corona. Heel erg balen dat ik dit in me eentje kon doen. Maar goed, ook volgens hem zag het er goed uit, ze groeit hard en is heel druk, geen enkel dingetje te vinden , behalve dat de darmpjes nog steeds te wit waren.
En dan krijg je natuurlijk het hele pakket te horen van wat het allemaal wel niet kan zijn en de 'kansen' daarop. Nou ik heb een hekel aan de zin, de kans dat ze dit en dit heeft is zoveel. Lekker duidelijk aangezien het geen zekerheid is, en ik ben echt iemand die zekerheid nodig heeft. En ook dat ik dit in me eentje allemaal moest aanhoren, waardoor ik ook alles in me eentje ga zitten invullen en beslissen.
Nja, ze kan nu dus een taaislijmziekte hebben, ik en mijn partner kunnen ons hierop laten testen. Maar voor dat de uitslag er is, zou ik niet eens meer kunnen beslissen of ik de zwangerschap wil stopzetten of niet, omdat het dan te laat is. En ergens wil ik dat sowieso niet, want ik ben nu al gek op mijn kleine meisje. Maar die test gaan we dus niet doen, aangezien ook mijn vriend dat niet wilt, die heeft natuurlijk niet alles gehoord, en heeft zo iets van maak je niet zo druk, het komt 'vast' wel goed.
Ook kan het betekenen dat die kleine het downsyndroom heeft. En eerlijk gezegd, is dit het ergste waar ik nu tegen aan loop. Ik ben een meid van 19 jaar oud, ik geef al een deel op van mijn leven om voor mijn meisje te zorgen en omdat ik daar al die tijd achter stond. Maar het idee dat ze dan het downsyndroom heeft, geeft me enorm veel stress. Ik kan en eerlijk gezegd wil ik daar niet voor zorgen. De energie die het kost en stress die het je mee geeft, is gewoon vreselijk. De verloskundige schatte die kans in het begin 'heel erg klein' aangezien ik zo jong ben. Maar nu is die kans dus vergroot, vanwege die witte darmpjes.
Daarop testen kan, maar heb ik niet gedaan, en net zoals die andere test, vind mijn vriend het niet nodig. Ze is toch gezond? Waarom zou je dat doen, je maakt jezelf gek.
En misschien heeft hij wel gelijk, want die 2 dingen zijn gewoon een kleine kans. Niks wijst verder op het downsyndroom, mja daar heb je hem weer, de 'kans' die me zo gek maakt. Ik heb me wel laten prikken op infecties, want daardoor zou ze ook witte darmen kunnen hebben. Of omdat ze bloed had ingeslikt, dat kon ook nog het geval zijn.
Als er woensdag uit de resultaten komt van de infecties, dat ik die niet heb gehad. Is de kans dat ze gezond is 95%, en 5% dat ze ongezond is. Nou ja, nooit gedacht dat ik me druk ging maken om 5%. Maar zo te zien, kan ik dat dus enorm.
Zijn er vrouwen hier die hetzelfde hebben mee gemaakt? Een enorm gezond, druk kindje die alleen witte darmpjes heeft, waar uiteindelijk niks mee aan de hand is geweest. Ik hoor het graag, want misschien word ik daar ook rustiger van. Hou me hoop ook wel aan de zin van de dokter, een druk kindje is een gezond kindje, als ze iets mankeren, bewegen ze niet veel. Maar he, misschien weer valse hoop..
zaterdag 28 maart 2020 14:44
zaterdag 28 maart 2020 18:58
zaterdag 28 maart 2020 20:39
Herkenbaar verhaal. Ik had geen nipt gedaan.
Toen ik met de 20 weken echo hoorde dat mijn zoontje zijn niertje te groot leek ben ik doorverwezen. Ik heb toen nog een echo gehad (GUO). En toen bleek mijn zoontje ook echodense darmen te hebben. Dat in combinatie met te grote nier zou ook kunnen wijzen op een afwijking. Ik helemaal in de stress. Ik heb toen (samen met man) toch besloten om een vruchtwaterpunctie en genetisch onderzoek te laten doen.
Hieruit kwam helemaal niks. Heel veel stress gehad dus ik snap helemaal wat je nu meemaakt.
Ik wilde het weten, ik had niet pas bij de bevalling willen horen of mijn zoon bijvoorbeeld trisomie 18 zou hebben.
Maar dit is jouw keuze. Wat wil je?
En je partner?
Toen ik met de 20 weken echo hoorde dat mijn zoontje zijn niertje te groot leek ben ik doorverwezen. Ik heb toen nog een echo gehad (GUO). En toen bleek mijn zoontje ook echodense darmen te hebben. Dat in combinatie met te grote nier zou ook kunnen wijzen op een afwijking. Ik helemaal in de stress. Ik heb toen (samen met man) toch besloten om een vruchtwaterpunctie en genetisch onderzoek te laten doen.
Hieruit kwam helemaal niks. Heel veel stress gehad dus ik snap helemaal wat je nu meemaakt.
Ik wilde het weten, ik had niet pas bij de bevalling willen horen of mijn zoon bijvoorbeeld trisomie 18 zou hebben.
Maar dit is jouw keuze. Wat wil je?
En je partner?
zaterdag 28 maart 2020 20:49
Dus je hebt aardig zitten struisvogelen, toen je zwanger raakte en besloot er voor te gaan, en ook nog toen je kon kiezen voor een combinatietest en/of nipt..? Heeft de verloskundige dit laatste niet met je besproken?
Als je echt denkt dat je niet voor een kindje wil zorgen die iets mankeert dan zou ik dus wel alles laten testen. Ook voor je gemoedsrust want je bent pas op de helft van je zwangerschap. Maar dat neemt overigens niet weg dat je kindje nog steeds iets kan mankeren, wat niet gezien wordt of later iets kan gaan mankeren...dat laatste is wel een gegeven waar je akkoord mee gaat als je kinderen krijgt.
Als je echt denkt dat je niet voor een kindje wil zorgen die iets mankeert dan zou ik dus wel alles laten testen. Ook voor je gemoedsrust want je bent pas op de helft van je zwangerschap. Maar dat neemt overigens niet weg dat je kindje nog steeds iets kan mankeren, wat niet gezien wordt of later iets kan gaan mankeren...dat laatste is wel een gegeven waar je akkoord mee gaat als je kinderen krijgt.
zaterdag 28 maart 2020 21:03
Wat een vervelend nieuws meis. Vriendin van mij had het ook met haar zoontje, die is kerngezond gelukkig.
Even puur praktisch:
Ten eerste: als jij aanvullend onderzoek wil, als in een vruchtwaterpunctie, dan zou ik dat gewoon doen. Niet eens zozeer om de zwangerschap eventueel te beëindigen, maar om meer zicht te krijgen op waar je eventueel aan toe bent. Dat je vriend het niet nodig vindt zou me niet zo interesseren; jouw lichaam, jouw zwangerschap, en ja, ook zijn kind, maar als je er dan samen niet uitkomt weegt jouw beslissing mijns inziens zwaarder dan de zijne.
Ten tweede: de hielprik screent op taaislijmziekte dus jullie kunnen je nu wel niet laten testen, maar dan stel je het moment alleen maar uit. Denk dat het belangrijk is dat je je dat wel beseft.
Wat betreft je gevoel dat je het niet aan zou kunnen als ze gehandicapt is: ik denk dat dat geen gek gevoel is, dat er meer ouders zijn die het heel moeilijk hebben als hun kind ziek blijkt te zijn. Je hoeft dat ook niet in een dag te accepteren als het zo is, je mag daarin langzamerhand groeien.
De angst dat er iets met je kind is of zou kunnen gebeuren hoort denk ik ook bij het moederschap. Het blijft onzeker of je kind gezond en gelukkig zal opgroeien en dat moet je toch een beetje leren accepteren: er zijn geen garanties. Voor niemand.
Maar jij bent nog erg jong en je zwangerschap kwam misschien (? weet ik niet?) ook wel wat onverwacht en ik kan me best voorstellen dat dit extra veel is allemaal op zo’n jonge leeftijd.
Dus ik zou voorstellen om eens met je verloskundige of huisarts te bellen, ik denk dat het helemaal niet slecht voor je is om wat psychische ondersteuning te krijgen in deze onzekere tijd. Daar doe je jezelf en je dochter denk ik echt een plezier mee.
En voordat je denkt dat je het alleen zou moeten kunnen: ik was 27, zwanger van een kerngezonde jongen, alle echo’s perfect, en ik had ook psychische hulp nodig, gewoon omdat ik een klein beetje (lees: heel erg) wappie raakte van de zwangerschapshormonen en de overgang naar het moederschap.
Sterkte komende tijd! Hoop dat het allemaal een storm in een glas water is
Even puur praktisch:
Ten eerste: als jij aanvullend onderzoek wil, als in een vruchtwaterpunctie, dan zou ik dat gewoon doen. Niet eens zozeer om de zwangerschap eventueel te beëindigen, maar om meer zicht te krijgen op waar je eventueel aan toe bent. Dat je vriend het niet nodig vindt zou me niet zo interesseren; jouw lichaam, jouw zwangerschap, en ja, ook zijn kind, maar als je er dan samen niet uitkomt weegt jouw beslissing mijns inziens zwaarder dan de zijne.
Ten tweede: de hielprik screent op taaislijmziekte dus jullie kunnen je nu wel niet laten testen, maar dan stel je het moment alleen maar uit. Denk dat het belangrijk is dat je je dat wel beseft.
Wat betreft je gevoel dat je het niet aan zou kunnen als ze gehandicapt is: ik denk dat dat geen gek gevoel is, dat er meer ouders zijn die het heel moeilijk hebben als hun kind ziek blijkt te zijn. Je hoeft dat ook niet in een dag te accepteren als het zo is, je mag daarin langzamerhand groeien.
De angst dat er iets met je kind is of zou kunnen gebeuren hoort denk ik ook bij het moederschap. Het blijft onzeker of je kind gezond en gelukkig zal opgroeien en dat moet je toch een beetje leren accepteren: er zijn geen garanties. Voor niemand.
Maar jij bent nog erg jong en je zwangerschap kwam misschien (? weet ik niet?) ook wel wat onverwacht en ik kan me best voorstellen dat dit extra veel is allemaal op zo’n jonge leeftijd.
Dus ik zou voorstellen om eens met je verloskundige of huisarts te bellen, ik denk dat het helemaal niet slecht voor je is om wat psychische ondersteuning te krijgen in deze onzekere tijd. Daar doe je jezelf en je dochter denk ik echt een plezier mee.
En voordat je denkt dat je het alleen zou moeten kunnen: ik was 27, zwanger van een kerngezonde jongen, alle echo’s perfect, en ik had ook psychische hulp nodig, gewoon omdat ik een klein beetje (lees: heel erg) wappie raakte van de zwangerschapshormonen en de overgang naar het moederschap.
Sterkte komende tijd! Hoop dat het allemaal een storm in een glas water is
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 4 april 2020 21:46
Wat een vervelend nieuws!
Mijn zoontje had dit ook op de 20 weken echo. Doorverwezen voor een extra echo bij de gynaecoloog en daar zag het er hetzelfde uit. Wij hadden wel de NIPT laten doen en omdat daar niks uitgekomen was hebben we besloten geen verder onderzoek te doen. Wel kregen we een extra echo bij 32 weken aangeboden en daarop was niks meer te zien! Hebben jullie deze optie ook gekregen?
De gynaecoloog vertelde ons ook dat het inderdaad meestal niks is. Ze zien het de laatste jaren steeds vaker, waarschijnlijk omdat de echo apparatuur steeds beter wordt. Vroeger was het er dus wel maar veel minder goed zichtbaar.
Hopelijk stelt het je iets gerust, sterkte!
Mijn zoontje had dit ook op de 20 weken echo. Doorverwezen voor een extra echo bij de gynaecoloog en daar zag het er hetzelfde uit. Wij hadden wel de NIPT laten doen en omdat daar niks uitgekomen was hebben we besloten geen verder onderzoek te doen. Wel kregen we een extra echo bij 32 weken aangeboden en daarop was niks meer te zien! Hebben jullie deze optie ook gekregen?
De gynaecoloog vertelde ons ook dat het inderdaad meestal niks is. Ze zien het de laatste jaren steeds vaker, waarschijnlijk omdat de echo apparatuur steeds beter wordt. Vroeger was het er dus wel maar veel minder goed zichtbaar.
Hopelijk stelt het je iets gerust, sterkte!
