Zwanger
alle pijlers
Miskraam en daarna single
zondag 22 november 2020 10:04
Het is inmiddels alweer een jaar geleden dat ik erachter kwam dat ik per ongeluk zwanger was geraakt van mijn toenmalige vriend. Niet gepland, maar we waren er allebei héél blij mee! Nadat het uiteindelijk een hele vroege miskraam is geworden, heeft hij besloten om zijn eigen weg in te gaan slaan zonder mij. Het valt mij op dat, ook al weten een aantal familieleden en vriendinnen ervan, er eigenlijk nooit meer over die zwangerschap gesproken wordt. Het is precies een jaar geleden gebeurd en niemand vraagt er ooit nog naar. Zelf heb ik het aan de ene kant meteen al een plekje kunnen (moeten?) geven, maar aan de andere kant: als ik dan zelf het onderwerp aansnijd, bijvoorbeeld met een goede vriend van me of met een therapeut waar ik soms heenga, dan komen meteen de tranen!
Ik vind het fijn om dit zo op te kunnen schrijven en het zo met jullie te kunnen delen.
Eigenlijk hoop ik op een stukje herkenning. Heeft iemand anders ook een miskraam gehad en daarna meteen een verbroken relatie erachteraan (en in mijn geval trouwens ook nog eens ontslag op m'n werk. Dus 2020 begon zónder baby, zónder relatie en zónder werk...)? Dus dat je in je eentje moest rouwen? Vraagt ook niemand er meer naar? Heeft iemand anders een hele prille zwangerschap afgebroken zien worden, maar er toch veel verdriet over? Het heeft mij toch zoveel verdriet bezorgd, omdat ik het zo graag had gewild. En nu, weet ik niet goed of die droom, gezien mijn leeftijd, ooit nog werkelijkheid gaat worden...
Ik vind het fijn om dit zo op te kunnen schrijven en het zo met jullie te kunnen delen.
Eigenlijk hoop ik op een stukje herkenning. Heeft iemand anders ook een miskraam gehad en daarna meteen een verbroken relatie erachteraan (en in mijn geval trouwens ook nog eens ontslag op m'n werk. Dus 2020 begon zónder baby, zónder relatie en zónder werk...)? Dus dat je in je eentje moest rouwen? Vraagt ook niemand er meer naar? Heeft iemand anders een hele prille zwangerschap afgebroken zien worden, maar er toch veel verdriet over? Het heeft mij toch zoveel verdriet bezorgd, omdat ik het zo graag had gewild. En nu, weet ik niet goed of die droom, gezien mijn leeftijd, ooit nog werkelijkheid gaat worden...
anoniem_63efcc5a3458b wijzigde dit bericht op 22-11-2020 10:24
20.16% gewijzigd
zondag 22 november 2020 10:18
Wel vroege miskramen, geen verbroken relatie daarna. Ik denk dat het op zich best goed is om na te gaan waar je precies om rouwt. Om het feit dat je een miskraam hebt gehad, het feit dat je relatie verbroken is, je te weinig steun krijgt van je omgeving of omdat je bang bent dat je nooit moeder wordt? Dat zijn gescheiden dingen.
Het is heel verdrietig wanneer een zwangerschap misgaat. Ik heb het twee keer meegemaakt (de eerste keer hakte er wel in, omdat er een lang medisch traject aan vooraf was gegaan), maar ik probeerde mij ook te bedenken dat er kennelijk iets mis was met het embryo en de natuur dan ingrijpt. Die houding hielp wel met de verwerking ervan.
Dat je relatie vervolgens uit ging maakt het gewoon extra lastig omdat je dan alleen met de teleurstelling hebt moeten dealen. Ik weet niet hoe oud je bent, maar om te stellen dat je nooit moeder wordt is wellicht wat voorbarig.
Ik kan mij ergens wel voorstellen dat je familie/vrienden er niet meer zo bezig zijn. Het leeft kennelijk nog enorm voor jou (en dat is vanuit jou wel te begrijpen) maar minder voor anderen, zeker als het in een vroeg stadium mis ging. En anderen, als ze er al mee bezig zijn, willen een dergelijk onderwerp vaak ook niet oprakelen, want dat kan ook pijnlijk zijn. Als je in dat kader meer verwacht, kun je dat ook aangeven bij hen lijkt mij. Sterkte!
Het is heel verdrietig wanneer een zwangerschap misgaat. Ik heb het twee keer meegemaakt (de eerste keer hakte er wel in, omdat er een lang medisch traject aan vooraf was gegaan), maar ik probeerde mij ook te bedenken dat er kennelijk iets mis was met het embryo en de natuur dan ingrijpt. Die houding hielp wel met de verwerking ervan.
Dat je relatie vervolgens uit ging maakt het gewoon extra lastig omdat je dan alleen met de teleurstelling hebt moeten dealen. Ik weet niet hoe oud je bent, maar om te stellen dat je nooit moeder wordt is wellicht wat voorbarig.
Ik kan mij ergens wel voorstellen dat je familie/vrienden er niet meer zo bezig zijn. Het leeft kennelijk nog enorm voor jou (en dat is vanuit jou wel te begrijpen) maar minder voor anderen, zeker als het in een vroeg stadium mis ging. En anderen, als ze er al mee bezig zijn, willen een dergelijk onderwerp vaak ook niet oprakelen, want dat kan ook pijnlijk zijn. Als je in dat kader meer verwacht, kun je dat ook aangeven bij hen lijkt mij. Sterkte!
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 22 november 2020 10:19
Dus eigenlijk heb je het nog niet verwerkt of 'een plekje gegeven'.
Dat is geen schande, allesbehalve zelfs, maar ik zou daar wel naar jezelf eerlijk over zijn. Als jij naar jezelf toe al niet eerlijk bent over de impact die het voor je heeft gehad, hoe kunnen anderen dan op de juiste manier reageren?
Dat is geen schande, allesbehalve zelfs, maar ik zou daar wel naar jezelf eerlijk over zijn. Als jij naar jezelf toe al niet eerlijk bent over de impact die het voor je heeft gehad, hoe kunnen anderen dan op de juiste manier reageren?
zondag 22 november 2020 10:21
Abortus en een verbroken relatie? Of telt dat niet? 
........
Ik denk dat als je er zo mee zit, je misschien eens met POH-GGZ van de huisarts kan praten?
Je gaat niet krijgen van je vrienden wat je nodig hebt en eerlijk, ik snap ze wel. Voor hen is het geen big deal. Helaas.
........
Ik denk dat als je er zo mee zit, je misschien eens met POH-GGZ van de huisarts kan praten?
Je gaat niet krijgen van je vrienden wat je nodig hebt en eerlijk, ik snap ze wel. Voor hen is het geen big deal. Helaas.
anoniem_401375 wijzigde dit bericht op 22-11-2020 17:15
66.92% gewijzigd
zondag 22 november 2020 10:27
Wel een zwangerschap en daardoor een verbroken relatie.
Later meerdere miskramen gehad waarvan bij de meesten voor mij zoiets was: oké, er was iets niet goed met het kindje, niets aan te doen. Even janken en weer doorgaan. Maar een miskraam vond plaats met 17/18 weken en dat was behoorlijk traumatisch.
Later meerdere miskramen gehad waarvan bij de meesten voor mij zoiets was: oké, er was iets niet goed met het kindje, niets aan te doen. Even janken en weer doorgaan. Maar een miskraam vond plaats met 17/18 weken en dat was behoorlijk traumatisch.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zondag 22 november 2020 10:32
To, ik zou je graag een knuffel willen geven! 
Jij hebt dat gevoel weggestopt, en zodra je er aan terug denkt komen de tranen. Probeer er voor jezelf wat vaker aan te denken, dat gevoel mag er zijn en hoef je niet weg te stoppen! Zo kan je het misschien een plekje geven. Doe wat goed voelt voor jou, praat er over met een vriendin, je moeder of schrijf het hier van je af.
Voor mij herkenbaar maar op een andere manier. Bijna 10 jaar geleden heb ik een abortus gedaan en ik was toen 10 weken zwanger. Ik ging toen met een jongen die bleek een bepekering te hebben, zijn ouders waren er zwaar op tegen. Mijn ouders stonden toen voor me klaar met welke beslissing ik ook zou nemen. Ik was jong en onstabiel in die tijd, dus heb gekozen voor abortus. Maar net als bij jou, er werd nooit meer over gesproken! Mijn relatie ging een half jaar later voorbij, en mijn ouders en vriendinnen leken het wel vergeten te zijn. Misschien vinden zij het ook lastig om het onderwerp aan te snijden. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik dit in mijn eentje moest verwerken, het was moeilijk maar heb geen spijt gehad van mijn keuze hoe hard dat ook klinkt. Ik zie nu in dat ik er echt nog niet klaar voor was, hoe graag ik ook het kindje had willen hebben toen der tijd.
Pffoe, goed om het een keer van me af te schrijven. TO, je mag me ook altijd een prive bericht sturen als je even de behoefte hebt om met iemand te praten.
Jij hebt dat gevoel weggestopt, en zodra je er aan terug denkt komen de tranen. Probeer er voor jezelf wat vaker aan te denken, dat gevoel mag er zijn en hoef je niet weg te stoppen! Zo kan je het misschien een plekje geven. Doe wat goed voelt voor jou, praat er over met een vriendin, je moeder of schrijf het hier van je af.
Voor mij herkenbaar maar op een andere manier. Bijna 10 jaar geleden heb ik een abortus gedaan en ik was toen 10 weken zwanger. Ik ging toen met een jongen die bleek een bepekering te hebben, zijn ouders waren er zwaar op tegen. Mijn ouders stonden toen voor me klaar met welke beslissing ik ook zou nemen. Ik was jong en onstabiel in die tijd, dus heb gekozen voor abortus. Maar net als bij jou, er werd nooit meer over gesproken! Mijn relatie ging een half jaar later voorbij, en mijn ouders en vriendinnen leken het wel vergeten te zijn. Misschien vinden zij het ook lastig om het onderwerp aan te snijden. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik dit in mijn eentje moest verwerken, het was moeilijk maar heb geen spijt gehad van mijn keuze hoe hard dat ook klinkt. Ik zie nu in dat ik er echt nog niet klaar voor was, hoe graag ik ook het kindje had willen hebben toen der tijd.
Pffoe, goed om het een keer van me af te schrijven. TO, je mag me ook altijd een prive bericht sturen als je even de behoefte hebt om met iemand te praten.
zondag 22 november 2020 10:37
Dat lijkt me ook heftig... een miskraam in een later stadium, terwijl je denkt dat het dan wel goed zit...De natuur doet wat het wil. En die pijn en dat verdriet omarm ik ook wel. Waarschijnlijk is het bij mij ook het gemis van een partner die er samen met mij weer voor wil gaan en proberen voor een kindje. Je kan wel zo graag een kindje willen, maar hoe dan, alleen...? Kijk, als ik nu in een relatie had gezeten, dan was het: Heel verdrietig, maar laten we er gewoon weer voor gaan en het proberen? Maar daar is nu geen sprake van, helaas...
suzyqfive schreef: ↑22-11-2020 10:27Wel een zwangerschap en daardoor een verbroken relatie.
Later meerdere miskramen gehad waarvan bij de meesten voor mij zoiets was: oké, er was iets niet goed met het kindje, niets aan te doen. Even janken en weer doorgaan. Maar een miskraam vond plaats met 17/18 weken en dat was behoorlijk traumatisch.
zondag 22 november 2020 10:49
Ook heftig zeg, wat jou is overkomen! Fijn dat je het op deze manier ook kon delen en hopelijk helpt het jou ook een beetje met de verwerking van jouw verdriet. Dat verdriet zal altijd blijven, maar hopelijk kunnen we dat steeds meer gaan omarmen. Bedankt voor je lieve aanbod trouwens!
vlindertje1991 schreef: ↑22-11-2020 10:32To, ik zou je graag een knuffel willen geven!
Jij hebt dat gevoel weggestopt, en zodra je er aan terug denkt komen de tranen. Probeer er voor jezelf wat vaker aan te denken, dat gevoel mag er zijn en hoef je niet weg te stoppen! Zo kan je het misschien een plekje geven. Doe wat goed voelt voor jou, praat er over met een vriendin, je moeder of schrijf het hier van je af.
Voor mij herkenbaar maar op een andere manier. Bijna 10 jaar geleden heb ik een abortus gedaan en ik was toen 10 weken zwanger. Ik ging toen met een jongen die bleek een bepekering te hebben, zijn ouders waren er zwaar op tegen. Mijn ouders stonden toen voor me klaar met welke beslissing ik ook zou nemen. Ik was jong en onstabiel in die tijd, dus heb gekozen voor abortus. Maar net als bij jou, er werd nooit meer over gesproken! Mijn relatie ging een half jaar later voorbij, en mijn ouders en vriendinnen leken het wel vergeten te zijn. Misschien vinden zij het ook lastig om het onderwerp aan te snijden. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik dit in mijn eentje moest verwerken, het was moeilijk maar heb geen spijt gehad van mijn keuze hoe hard dat ook klinkt. Ik zie nu in dat ik er echt nog niet klaar voor was, hoe graag ik ook het kindje had willen hebben toen der tijd.
Pffoe, goed om het een keer van me af te schrijven. TO, je mag me ook altijd een prive bericht sturen als je even de behoefte hebt om met iemand te praten.
zondag 22 november 2020 10:53
Ja lang geleden meegemaakt, niet precies hetzelfde maar raakte zwanger terwijl wij nog niet eens wisten of wij een relatie hadden. (superdom, ik weet het) maar in vroeg stadium ook miskraam gehad.
Ik vond het toen heel verwarrend, de wens om zwanger te raken was er toen niet. Ook was ik er nog niet uit wat ik ging doen. Had al wel een echo gezien, want ik overwoog een abortus. Maar toen werd de beslissing voor mij gemaakt.
Best raar, want ik voelde mij daarna schuldig. Zoiets van, ik wilde je niet dus je bent zelf maar gegaan. En precies wat je zegt, in een normale relatie dan ga je er weer voor maar voor mij was dat niet de situatie.
Ik heb toen heel veel steun gehad aan mijn vriendinnen. Veel erover praten en het een plek geven. Ik ben toen wel een jaar echt ontregeld erdoor geweest. Dat je steeds denkt, stel je voor nu. En ook met de uitgerekende datum had ik heel veel moeite. Dat ik dacht, ik was nu moeder geweest.
Ik vond het toen heel verwarrend, de wens om zwanger te raken was er toen niet. Ook was ik er nog niet uit wat ik ging doen. Had al wel een echo gezien, want ik overwoog een abortus. Maar toen werd de beslissing voor mij gemaakt.
Best raar, want ik voelde mij daarna schuldig. Zoiets van, ik wilde je niet dus je bent zelf maar gegaan. En precies wat je zegt, in een normale relatie dan ga je er weer voor maar voor mij was dat niet de situatie.
Ik heb toen heel veel steun gehad aan mijn vriendinnen. Veel erover praten en het een plek geven. Ik ben toen wel een jaar echt ontregeld erdoor geweest. Dat je steeds denkt, stel je voor nu. En ook met de uitgerekende datum had ik heel veel moeite. Dat ik dacht, ik was nu moeder geweest.
zondag 22 november 2020 11:02
Ik heb niet hetzelfde meegemaakt. Maar het verliezen van een zwangerschap is al heel verdrietig (helaas ook meegemaakt) en als daarnaast ook nog je relatie uitgaat en je je baan verliest, snap ik dat je het daar heel moeilijk mee kunt hebben. Het is ook niet gek om daar een jaar later nog verdriet van te hebben.Zielevrouw3 schreef: ↑22-11-2020 10:04Het is inmiddels alweer een jaar geleden dat ik erachter kwam dat ik per ongeluk zwanger was geraakt van mijn toenmalige vriend. Niet gepland, maar we waren er allebei héél blij mee! Nadat het uiteindelijk een hele vroege miskraam is geworden, heeft hij besloten om zijn eigen weg in te gaan slaan zonder mij. Het valt mij op dat, ook al weten een aantal familieleden en vriendinnen ervan, er eigenlijk nooit meer over die zwangerschap gesproken wordt. Het is precies een jaar geleden gebeurd en niemand vraagt er ooit nog naar. Zelf heb ik het aan de ene kant meteen al een plekje kunnen (moeten?) geven, maar aan de andere kant: als ik dan zelf het onderwerp aansnijd, bijvoorbeeld met een goede vriend van me of met een therapeut waar ik soms heenga, dan komen meteen de tranen!
Ik vind het fijn om dit zo op te kunnen schrijven en het zo met jullie te kunnen delen.
Eigenlijk hoop ik op een stukje herkenning. Heeft iemand anders ook een miskraam gehad en daarna meteen een verbroken relatie erachteraan (en in mijn geval trouwens ook nog eens ontslag op m'n werk. Dus 2020 begon zónder baby, zónder relatie en zónder werk...)? Dus dat je in je eentje moest rouwen? Vraagt ook niemand er meer naar? Heeft iemand anders een hele prille zwangerschap afgebroken zien worden, maar er toch veel verdriet over? Het heeft mij toch zoveel verdriet bezorgd, omdat ik het zo graag had gewild. En nu, weet ik niet goed of die droom, gezien mijn leeftijd, ooit nog werkelijkheid gaat worden...
Misschien dat je familie/vrienden het niet doorhebben? Of ze vinden het moeilijk om erover te beginnen. Misschien toch zelf eens aankaarten bij iemand waar je goed contact mee hebt. Als ze vragen hoe het gaat, dat je de laatste tijd toch vaak moet denken hoe erg je leven verandert is dit jaar. Of je zorgen mbt je kinderwens die misschien niet meer in vervulling kan gaan?
Ik kan me voorstellen dat je verdriet hebt bij de gedachte dat het gezien je leeftijd niet meer gaat lukken. Dat lijkt me heel moeilijk mee om te gaan. Maar dat is natuurlijk ook niet een onderwerp die je snel aankaart bij een vriendin die in die situatie zit. Dus vrees dat je daar ook zelf over moet beginnen als je het kwijt wilt.
zondag 22 november 2020 11:22
Van de meeste mensen weet je niet eens dat ze een hele vroege miskraam hebben gehad, omdat ze een zwangerschap pas later melden. Een heel vroege miskraam komt redelijk vaak voor, vaak gaat er bij de eerste ontwikkeling van het embryo dan iets niet goed. Zelf heb ik ook een vroege miskraam gehad, maar ik heb zoiets liever dan een baby met ernstige afwijkingen. Ik kan mij wel voorstellen dat het voor je familie en vrienden inderdaad geen belangrijk onderwerp is en dat ze over zijn gegaan tot de orde van de dag.
