Draagmoeder ervaring?

13-01-2021 13:36 14 berichten
Al een tijdje (zo'n ander half jaar) roep ik al wel eens dat ik heel graag nog een keer zwanger zou willen zijn, maar eigenlijk geen kind meer wil. En dat als iemand in mijn omgeving geen kinderen zouden kunnen krijgen, ik zeker draagmoederschap zou overwegen. Nu zag ik gisteren het programma Lauren! Ik wil een kind. (helaas een herhaling) En daarin zag ik een stel die hun draagmoeder verloren en dat dit eigenlijk hun laatste hoop was. Toen wist ik het zeker! Ik wil zo'n stel helpen!


Ik heb zelf 2 leuke kinderen en dat vind ik genoeg. Ik heb lichamelijk twee makkelijke zwangerschappen gehad. Geen nare kwaaltjes, mobiel tot de laatste dag en de bevallingen kijk ik ook goed op terug. De laatste zwangerschap was psychisch wel iets zwaarder omdat de zwangerschap voor mijn idee een beetje te vroeg kwam, we midden in een verhuizing zaten en ik twijfelde of ik het moederschap voor 2 kinderen wel aan kon. De eerste daar in tegen: 9 maanden lang en nog ruim een jaar erna op een roze wolk gezeten. Ik vond het heerlijk zo'n kindje in mijn buik.

Juist omdat ik van die laatste zwangerschap niet heb kunnen genieten zou ik dit heel graag nog eens over willen doen. Juist om deze reden denk ik dat hoogtechnologisch draagmoederschap echt iets is wat ik wil. Ik kan nog een keer zwanger zijn en het (hopelijk positief) afsluiten (snap dat je dit niet voor het zeggen hebt) en ik kan er een ander stel heel gelukkig mee maken. Ik zou het wel alleen met een embryo willen omdat er dan echt niets van mij bij zit en mijn buik gewoon een huisje is waar het mag groeien en dit makkelijker is om er af stand van te kunnen nemen (lijkt mij). Als het met mijn eigen eicel zou zijn zou ik me er misschien wel aan hechten omdat het dan ook echt kenmerken van mijzelf heeft.
Ik denk dat als je een embryo zou plaatsen en je van te voren al goed voor ogen houdt dat het kindje alleen maar bij je komt groeien en je dit ook naar de buitenwereld brengt, ik dit wel kan. Het zou me een goed gevoel geven mensen gelukkig te kunnen maken.

Nu, om dit lange verhaal kort te maken :-D Wie heeft hier ervaring mee? of heeft dezelfde gedachten? of kan zich hier helemaal niet in vinden en waarom dan niet?
Alle reacties Link kopieren
Ik kan me er niet in vinden. Om meerdere redenen:
- Belangrijkste is dat je niet precies weet wat voor type mensen het zijn. Je doet je best ze te leren kennen, maar het is natuurlijk vrij makkelijk om iemand alleen je leuke kanten te laten zien.
- Ondanks dat het niet jouw eicel is, denk ik dat je je toch verbonden gaat voelen met de baby. Daar is de natuur ook op ingesteld; al die zwangerschapshormonen zorgen ervoor dat jij je hecht aan het kindje zodat jij je als een soort leeuwin zult ontfermen over de baby. Het lijkt me verschrikkelijk voor alle partijen als je uiteindelijk spijt krijgt.
- Ik vond het stel van gisterenavond al behoorlijk oud, te oud naar mijn mening. Als kind 18 is is pa al 70. Ik vind dat nogal. Nu geeft jonge ouders natuurlijk geen garanties, maar wel betere kansen.
- Er zijn al ontzettend veel mensen op de wereld, en we weten op dit moment niet hoe houdbaar het is om voor al deze mensen 'resources' (sorry weet Nederlandse woord niet, is niet mijn moedertaal) te blijven produceren.
-
Ik ken iemand die dit gedaan heeft. Zij vond het, ook achteraf, een fijne ervaring.

In het begin is het wel een beetje ongemakkelijk. Zij ging “daten” met verschillende koppels, ze wilde echt een goede keus maken waar het kindje terecht zou komen. Maar er is natuurlijk wel een hele rare dynamiek. Die mensen doen hun uiterste best om bij je in de smaak te vallen. Daar moet je mee om kunnen gaan. Je kan wel wat criteria opstellen van te voren (stabiel leven, genoeg geld, gezond, leeftijd, manier van toekomstige opvoeding etc.). Maar het kan dus ook voorkomen dat je mensen moet afwijzen, dat is hard.

Uiteindelijk had zij een fijn gevoel bij een koppel en ging ze daar regelmatig mee afspreken. Er werden goed afspraken gemaakt over het hoe en wat. Ze kwamen bijvoorbeeld ook tot de afspraak dat zij nog af en toe op het kind zou passen, gewoon voor de leuk. Het kind komt na een tijdje natuurlijk ook met vragen, en het kan heel prettig zijn om te weten wie je draagmoeder is. Hou er dus rekening mee dat het kind ouder wordt en dan misschien ook wel wat van je wil.

Het afstaan van de baby was wel even zwaar, maar ze had absoluut geen spijt.
Argumenten van Phloxx sluit ik me bij aan. Maar daarnaast: wat als het een tweeling, drieling wordt? Geldt de overeenkomst dan nog? En bij een (zwaar) gehandicapt kind? En als je de zwangerschap niet uitdraagt/kunt uitdragen, ben je dan verplicht nog eens zwanger te worden? Wat als het stel met kinderwens een compleet andere visie op het leven heeft, op religie, op opvoeding?
Dat soort vragen lijken me ook belangrijk. En zouden voor mij doorslaggevend zijn om het niet te doen.
Alle reacties Link kopieren
Nu zag ik gisteren het programma Lauren! Ik wil een kind. (helaas een herhaling) En daarin zag ik een stel die hun draagmoeder verloren en dat dit eigenlijk hun laatste hoop was.
Ik heb dit programma niet gezien maar begrijp dus dat de vader begin 50 is? Accepteer dan gewoon dat je tijd om een nestje te bouwen geweest is, denk ik dan. En de moeder, hoe oud was die?

Ik vind het dan wel weer interessant dat jij zwanger zijn en bevallen zo positief ervaart. Ik heb zelf het tegenovergestelde: ik zou eventueel wel eigen kinderen willen, maar sla het zwanger zijn liever over en een bevalling al helemaal.

Ik wil mijn lichaam houden zoals het nu is en vind ook het idee dat er een kind in je buik leeft, op je teert en dan later aan je borst moet zuigen heel onaangenaam. Bijna een soort van denigrerend, dat mijn lichaam dan opeens ter beschikking staat van een zuigeling. Misschien dat de hormonen nog op gaan spelen ofzo, maar ik verzucht altijd tegen mijn vriend dat ik wou dat ze gewoon bezorgd konden worden. :clown:
konwalia wijzigde dit bericht op 13-01-2021 17:34
0.05% gewijzigd
FlexieBelle schreef:
13-01-2021 17:31
Argumenten van Phloxx sluit ik me bij aan. Maar daarnaast: wat als het een tweeling, drieling wordt? Geldt de overeenkomst dan nog? En bij een (zwaar) gehandicapt kind? En als je de zwangerschap niet uitdraagt/kunt uitdragen, ben je dan verplicht nog eens zwanger te worden? Wat als het stel met kinderwens een compleet andere visie op het leven heeft, op religie, op opvoeding?
Dat soort vragen lijken me ook belangrijk. En zouden voor mij doorslaggevend zijn om het niet te doen.
Dat zijn allemaal goede vragen waar je van tevoren afspraken over moet maken. Wat betreft de toekomstige ouders, die leer je van tevoren goed kennen.
Alle reacties Link kopieren
Ik kan mij er niet in vinden om voor mij persoonlijke redenen. Ik heb het voor mijzelf al niet over, een tweede kind, laat staan voor een ander.

Los daarvan zou mijn partner hier ook absoluut niet in meegaan, het vraagt nogal wat van het eigen gezin. Voor mijn eigen kind zou het ook te ingrijpend zijn. Dan zou hij een stuk jonger moeten zijn of juist een stuk ouder (en dan ben ik weer te oud).

Ik zou het alleen over hebben voor een dochter maar die heb ik niet.
Nee heb je, ja kun je krijgen
Alle reacties Link kopieren
Lijkt mij mooi om te kunnen doen. Als ik zelf gezond was zou ik het met liefde doen voor bijvoorbeeld naaste familieleden, maar voor 'vreemden' weet ik het niet. Laat je goed informeren en denk er vooral heel goed overna. Wat vind je partner er trouwens van?
Ik ben zelf draagmoeder geweest 5 jaar geleden. Ook hoogtechnologisch, dus qua genen niets van mij.
De vrienden van wie het kindje is, en ik zijn al bijna 15 jaar vrienden. Ik zou het nooit aangedurfd hebben voor mensen die ik niet ken, of die ik speciaal hiervoor zou leren kennen.
Dat zou ik veel te onzeker vinden.
Bij ons hadden we wel een erg stevige basis, van dezelfde normen en waarden en een jarenlange vriendschap. Toch hebben we veel op papier gezet, maar moet je wel beseffen dat conflicten wel erg ingrijpend kunnen zijn.
Juridisch ben je nog een jaar de moeder, tot de biologische moeder het kindje kan adopteren. (gezag ed is wel meteen te regelen).

Ik had een gemakkelijke zwangerschap en dat de baby direct naar zijn moeder ging was precies hoe het goed voelde.
Het voelde ook niet als afstaan, zoals vaak genoemd wordt, maar het voelde meer als teruggeven. Ik mocht de baby 9 maanden 'afbakken' en daarna ging hij naar zijn vader en moeder waar hij hoort.

Overigens heb ik zelf geen kinderen of kinderwens, dus ik was benieuwd naar de hormonale veranderingen. Maar dat heb ik zelf dus niet als ingrijpend ervaren.
Ben ook wel een nuchter persoon.
Al met al was het voor mij een hele mooie ervaring, die ik anders nooit gehad had. En het resultaat is natuurlijk fantastisch. We zijn tegen het kindje heel open, en hebben een fotoalbum gemaakt van het hele proces. Op dit moment komen er nog weinig vragen, maar dit zou nog kunnen komen.
Alle reacties Link kopieren
konwalia schreef:
13-01-2021 17:33


Ik vind het dan wel weer interessant dat jij zwanger zijn en bevallen zo positief ervaart. Ik heb zelf het tegenovergestelde: ik zou eventueel wel eigen kinderen willen, maar sla het zwanger zijn liever over en een bevalling al helemaal.

Ik wil mijn lichaam houden zoals het nu is en vind ook het idee dat er een kind in je buik leeft, op je teert en dan later aan je borst moet zuigen heel onaangenaam. Bijna een soort van denigrerend, dat mijn lichaam dan opeens ter beschikking staat van een zuigeling. Misschien dat de hormonen nog op gaan spelen ofzo, maar ik verzucht altijd tegen mijn vriend dat ik wou dat ze gewoon bezorgd konden worden. :clown:
Oh zo herkenbaar, ben nu zwanger (eerste keer, wel meteen tweeling) moet nog 3 maanden en hoop dat het snel voorbij is.

@to ik zou het zelf nooit doen maar als je het graag wilt waarom niet? Denk wel dat het belangrijk is om je kindjes er ook in te betrekken/ goed op voor te bereiden. En inderdaad wat er al gezegd is, goede afspraken maken. Wat als tweeling, ik had een terugplaatsing van 1 embryo en is dus gesplitst, is zeldzaam maar komt voor. Zelfde natuurlijk voor alle andere dingen, kans is groot dat het goed gaat maar wat als...
FlexieBelle schreef:
13-01-2021 17:31
Argumenten van Phloxx sluit ik me bij aan. Maar daarnaast: wat als het een tweeling, drieling wordt? Geldt de overeenkomst dan nog? En bij een (zwaar) gehandicapt kind? En als je de zwangerschap niet uitdraagt/kunt uitdragen, ben je dan verplicht nog eens zwanger te worden? Wat als het stel met kinderwens een compleet andere visie op het leven heeft, op religie, op opvoeding?
Dat soort vragen lijken me ook belangrijk. En zouden voor mij doorslaggevend zijn om het niet te doen.
Dit zijn inderdaad een aantal van de vele dingen waar je het over moet hebben. Wij hebben een draagmoederovereenkomst opgesteld waarin dit soort dingen stonden.
De verschillen in visie zouden voor mij onoverkomelijk zijn. Ik voel me toch verantwoordelijk dat ik een kindje het leven heb 'aangedaan' en heb dit alleen gedaan omdat mijn vrienden in mijn ogen erg goede ouders en fijne mensen zijn.
Ik kan me dus persoonlijk ook niet goed voorstellen dat je dit doet voor mensen die je kort kent.
Alle reacties Link kopieren
Wat goed van je.
Mijn broertje en zijn man hebben er een poosje over nagedacht om een kind via een draagmoeder maar in Nederland mag je zelf niet actief op zoek naar een draagmoeder (geen oproep plaatsen enz).
Ze hebben uiteindelijk besloten het niet te doen.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
Alle reacties Link kopieren
Oud collega had een kindje grkegen via draagmoeder maar wel met haar eicel en zijn zaad. Dus wel hun kindje, alleen niet in haar buik.

Ik had rotzwangerschappen en twee keizersnede dus als zou ik het willen, dan kom ik niet in aanmerking. Als het had gekund, had ik denk ik alleen gekozen voor hoog technologisch want als ik zie hoeveel mijn kinderen op mij lijken zou ik dat niet prettig vinden. En alleen voor iemand die dicht bij me staat.
Alle reacties Link kopieren
Ik speel al een paar jaar met dit idee. Het komt en gaat maar sluimert altijd ergens. Eigenlijk sinds een aantal goede gesprekken met een kennis die samen met zijn man een ontzettend grote kinderwens heeft, maar ja dat is als homo's zijnde echt ontzettend ingewikkeld.

Ik heb zelf twee jonge kinderen en wil eerst uitvogelen of mijn eigen gezin compleet is maar in mijn achterhoofd blijft het een optie. In eerste instantie heb ik ook steeds gezegd 'maar dan wel hoogtechnologisch' en toch denk ik dat ik die hele ivf behandelingen ook echt heftig zou vinden. Uiteindelijk zal het er bij mij waarschijnlijk niet van gaan komen want mijn man ziet het totaal niet zitten en je moet er naar mijn idee wel echt allemaal achter kunnen staan.

En toch, als ik dan die fantastisch lieve mannen zo zie zitten. Met tranen in hun ogen van een kinderwens die niet in vervulling kan gaan... Als mensen tegen mij zeggen dat ze overwegen om de liefde van hun leven te laten lopen omdat twee mannen nou eenmaal geen kind kunnen krijgen.... Dan breekt mijn hart toch wel een beetje. Ik weet hoe zo'n kinderwens voelt en dan denk ik: dan zou ik dus iemand kunnen geven. Wow.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven