Zwanger
alle pijlers
Traumatische bevalling
woensdag 7 april 2021 17:36
Het is nu 2 maanden geleden dat ik bevallen ben. En het was echt de hel op aarde. Ik heb geprobeerd hier over te praten met veel mensen, maar ik merk dat men het niet zo wil horen of dat de kous wordt afgedaan met 'maar het gaat met hem heel goed toch? en jij ziet er ook alweer goed uit!'.
Ook van tevoren heb ik me zoveel zorgen gemaakt ivm een geschat groot kindje bij de echo's. Maar iedereen zei tegen me dat er een oerkracht in mij naar boven zou komen. Dat mijn lichaam zou weten wat het zou moeten doen. En dat ik de pijn zou vergeten nadat hij op mijn borst werd gelegd. Dat de kraamweek echt genieten zou zijn. Dat het allemaal wel mee zou gaan vallen, zeker omdat ik me zo druk maakte.
Wat een teleurstelling. Geen van alles was waar. Precies waar ik bang voor was, is mij overkomen. Een horrobevalling, bijna 30 uur lang, weeënstorm vol in de rug, zonder dat ze effect hadden op de ontsluiting. Geen pijnstilling mogen en uren en uren het moeten ondergaan. Wel bijna 20 uur voordat ik eindelijk een ruggenprik mocht, en zelfs toen had ik maar 1cm ontsluiting. En daardoor volledig uitgeput de rest moeten doen. Wat niet lukte. Meer dan 2 uur moeten persen, twee keer een flinke knip. 4x gevacuümeerd en hij bleef er maar af schieten. 2 man aan elke zijde met al hun gewicht duwend op mijn buik. Het is niet gek, want mijn zoontje was bijna 5kg bij de geboorte.
Ik voelde geen blijdschap bij de geboorte. Ik was alleen heel opgelucht dat hij huilde. Daarna heb ik niks meer ervan meegekregen. Ik bleef maar flauwvallen. Ik heb tot 3 weken na de bevalling katheters en klysma's gemoeten omdat alles daar niet meer 'werkte'. De eerste 2 weken heb ik niks in de verzorging kunnen doen van mijn zoontje. Ik heb fulltime gekolfd want bv lukte niet. De meeste dagen meer tranen dan melk. En zoveel frustratie en ruzies omdat partner het slecht trok om alles alleen te moeten doen (wat ik heel goed begrijp).
Het is nu 2 maanden geleden en het lijkt alsof het maar gewoon weer goed met mij moet gaan. Dat vind ik zelf. Maar anderen ook.
Maar zo voel ik me gewoon niet. Lichamelijk niet, mentaal niet. Ik heb goede dagen. Maar ook mindere. Ik heb altijd pijn in mijn bekken en rug. Ik mag niet sporten. Ik kan me niet concentreren, wat werken en studeren nu lastig maakt. Ik voel me opgejaagd, gestrest en angstig. Mijn relatie is sinds de geboorte ook niet meer wat het is geweest. Het is vooral praktisch. Waar ik in de zwangerschap op handen gedragen werd, lijkt het nu alsof mijn 'taak' erop zit en we vooral een team zijn om alles draaiende te houden. Ik voel me niet gezien of gehoord.
Vandaag ben ik naar de huisarts geweest. Ik moet het 3 maanden geven. Ook heb ik al hulp gezocht bij een bekkenfysiotherapeut en krijg ik behandeling bij een holistische praktijk. Ik doe al veel voor mijn herstel, maar soms is het gewoon even heel kut. Ik hou zielsveel van mijn zoontje en hij doet het fantastisch. Ook mijn studie die altijd is doorgelopen gaat super goed. Ik haal mooie cijfers. Ik werk ook alweer, dat gaat ook prima.
Maar toch voel ik me soms echt even heel erg rot.
Ik wilde het gewoon even kwijt. En hoop herkenbaarheid te vinden.
Ook van tevoren heb ik me zoveel zorgen gemaakt ivm een geschat groot kindje bij de echo's. Maar iedereen zei tegen me dat er een oerkracht in mij naar boven zou komen. Dat mijn lichaam zou weten wat het zou moeten doen. En dat ik de pijn zou vergeten nadat hij op mijn borst werd gelegd. Dat de kraamweek echt genieten zou zijn. Dat het allemaal wel mee zou gaan vallen, zeker omdat ik me zo druk maakte.
Wat een teleurstelling. Geen van alles was waar. Precies waar ik bang voor was, is mij overkomen. Een horrobevalling, bijna 30 uur lang, weeënstorm vol in de rug, zonder dat ze effect hadden op de ontsluiting. Geen pijnstilling mogen en uren en uren het moeten ondergaan. Wel bijna 20 uur voordat ik eindelijk een ruggenprik mocht, en zelfs toen had ik maar 1cm ontsluiting. En daardoor volledig uitgeput de rest moeten doen. Wat niet lukte. Meer dan 2 uur moeten persen, twee keer een flinke knip. 4x gevacuümeerd en hij bleef er maar af schieten. 2 man aan elke zijde met al hun gewicht duwend op mijn buik. Het is niet gek, want mijn zoontje was bijna 5kg bij de geboorte.
Ik voelde geen blijdschap bij de geboorte. Ik was alleen heel opgelucht dat hij huilde. Daarna heb ik niks meer ervan meegekregen. Ik bleef maar flauwvallen. Ik heb tot 3 weken na de bevalling katheters en klysma's gemoeten omdat alles daar niet meer 'werkte'. De eerste 2 weken heb ik niks in de verzorging kunnen doen van mijn zoontje. Ik heb fulltime gekolfd want bv lukte niet. De meeste dagen meer tranen dan melk. En zoveel frustratie en ruzies omdat partner het slecht trok om alles alleen te moeten doen (wat ik heel goed begrijp).
Het is nu 2 maanden geleden en het lijkt alsof het maar gewoon weer goed met mij moet gaan. Dat vind ik zelf. Maar anderen ook.
Maar zo voel ik me gewoon niet. Lichamelijk niet, mentaal niet. Ik heb goede dagen. Maar ook mindere. Ik heb altijd pijn in mijn bekken en rug. Ik mag niet sporten. Ik kan me niet concentreren, wat werken en studeren nu lastig maakt. Ik voel me opgejaagd, gestrest en angstig. Mijn relatie is sinds de geboorte ook niet meer wat het is geweest. Het is vooral praktisch. Waar ik in de zwangerschap op handen gedragen werd, lijkt het nu alsof mijn 'taak' erop zit en we vooral een team zijn om alles draaiende te houden. Ik voel me niet gezien of gehoord.
Vandaag ben ik naar de huisarts geweest. Ik moet het 3 maanden geven. Ook heb ik al hulp gezocht bij een bekkenfysiotherapeut en krijg ik behandeling bij een holistische praktijk. Ik doe al veel voor mijn herstel, maar soms is het gewoon even heel kut. Ik hou zielsveel van mijn zoontje en hij doet het fantastisch. Ook mijn studie die altijd is doorgelopen gaat super goed. Ik haal mooie cijfers. Ik werk ook alweer, dat gaat ook prima.
Maar toch voel ik me soms echt even heel erg rot.
Ik wilde het gewoon even kwijt. En hoop herkenbaarheid te vinden.
woensdag 7 april 2021 18:41
Wat mij destijds geholpen heeft was het 100x met mijn man bespreken van wat er allemaal gebeurd was. De hele ervaring hebben we echt maanden vanuit alle hoeken opnieuw bekeken, en op een gegeven moment hadden we daar niet meer zo'n behoefte aan, toen waren we er blijkbaar 'overheen'.
Maar goed, mijn man was ook echt bang geweest om mij en/of het kind te verliezen, dus voor hem was het allemaal net zo heftig als voor mij.
Ik lees uit jouw verhaal dat het bij jullie juist tot verwijdering heeft geleid, dat maakt het extra schrijnend, eenzaam. Misschien kan je proberen het toch weer eens ter sprake te brengen bij hem. Laat hem helpen om je herinnering in te kleuren, vraag naar feiten, en vraag vooral ook hoe hij zich erbij voelde.
Ik heb niet zo veel tips voor je, maar wel een
Maar goed, mijn man was ook echt bang geweest om mij en/of het kind te verliezen, dus voor hem was het allemaal net zo heftig als voor mij.
Ik lees uit jouw verhaal dat het bij jullie juist tot verwijdering heeft geleid, dat maakt het extra schrijnend, eenzaam. Misschien kan je proberen het toch weer eens ter sprake te brengen bij hem. Laat hem helpen om je herinnering in te kleuren, vraag naar feiten, en vraag vooral ook hoe hij zich erbij voelde.
Ik heb niet zo veel tips voor je, maar wel een
woensdag 7 april 2021 18:43
Zooo wat een nare, zware, lange, enge rotbevalling heb jij gehad zeg.. En wat doe je alweer veel! Werken, studeren, volop zorgtaken als ik dat zo hoor. Terwijl je pasgeleden nog met klysma en katheters in de weer was en nog veel pijn hebt elke dag.
Als de mensen om jou heen niet voor je gaan zorgen, zal je zelf iets moeten doen helaas. Je zegt er maar kort iets over, maar ik hoor van de belangrijkste andere in dit verhaal, je man, dat hij niet ziet of doorheeft hoe het met je gaat en hij je niet zoveel uit handen neemt.
Misschien denkt hij dat het wel prima gaat aangezien je ook alweer werkt en studeert.
Zie je nog ruimte om opnieuw met je man in gesprek te gaan?
Als de mensen om jou heen niet voor je gaan zorgen, zal je zelf iets moeten doen helaas. Je zegt er maar kort iets over, maar ik hoor van de belangrijkste andere in dit verhaal, je man, dat hij niet ziet of doorheeft hoe het met je gaat en hij je niet zoveel uit handen neemt.
Misschien denkt hij dat het wel prima gaat aangezien je ook alweer werkt en studeert.
Zie je nog ruimte om opnieuw met je man in gesprek te gaan?
woensdag 7 april 2021 18:48
Hoi TO,
Hier nagenoeg hetzelfde verhaal en na 4 pogingen met de vacuümpomp helaas alsnog een spoedkeizersnede. Wel redelijk vlot hersteld, maar echt rust moeten nemen. Waar ik vooral heel veel uitgehaald heb, is juist de steun van de gynaecoloog. Inmiddels ook bevallen van 2e zoon, maar tot op de laatste dag (40w+6dagen) getwijfeld over de manier waarop. Hier was alle begrip voor vanuit het ziekenhuis en uiteindelijk toch de knoop doorgehakt kort van tevoren en vlak daarna bevallen middels een geplande keizersnede. Maar de keuze heeft constant bij mij/ons gelezen over de manier waarop, ook al werd er vanuit het ziekenhuis wel echt aangegeven dat in principe voor mij en baby een natuurlijke bevalling een goede optie was. Achteraf gezien overigens goed dat het een geplande keizersnede is geworden, want ook dit kindje zou niet natuurlijk gekomen zijn ivm ligging en grootte. Zelfde als baby 1 dus.
Wat ik eigenlijk vooral wil zeggen, hopelijk vind je een gynaecoloog die je gevoel wel in kan schatten en met je mee kan denken. De gynaecoloog zei tegen mij vooral: we hopen niet dat je door een trauma over de 1e bevalling nooit meer voor een 2e durft te gaan. Want de vorige keer beviel je met een ‘leeg’ dossier en nu heb je een dossier met overal uitroeptekens waardoor veel sneller wordt ingegrepen.
Hier nagenoeg hetzelfde verhaal en na 4 pogingen met de vacuümpomp helaas alsnog een spoedkeizersnede. Wel redelijk vlot hersteld, maar echt rust moeten nemen. Waar ik vooral heel veel uitgehaald heb, is juist de steun van de gynaecoloog. Inmiddels ook bevallen van 2e zoon, maar tot op de laatste dag (40w+6dagen) getwijfeld over de manier waarop. Hier was alle begrip voor vanuit het ziekenhuis en uiteindelijk toch de knoop doorgehakt kort van tevoren en vlak daarna bevallen middels een geplande keizersnede. Maar de keuze heeft constant bij mij/ons gelezen over de manier waarop, ook al werd er vanuit het ziekenhuis wel echt aangegeven dat in principe voor mij en baby een natuurlijke bevalling een goede optie was. Achteraf gezien overigens goed dat het een geplande keizersnede is geworden, want ook dit kindje zou niet natuurlijk gekomen zijn ivm ligging en grootte. Zelfde als baby 1 dus.
Wat ik eigenlijk vooral wil zeggen, hopelijk vind je een gynaecoloog die je gevoel wel in kan schatten en met je mee kan denken. De gynaecoloog zei tegen mij vooral: we hopen niet dat je door een trauma over de 1e bevalling nooit meer voor een 2e durft te gaan. Want de vorige keer beviel je met een ‘leeg’ dossier en nu heb je een dossier met overal uitroeptekens waardoor veel sneller wordt ingegrepen.
justine1987 wijzigde dit bericht op 07-04-2021 21:46
6.08% gewijzigd
woensdag 7 april 2021 18:51
Oh en nog een toevoeging.. wat mij ook heeft geholpen is alles opschrijven. Ik had nog nooit iets van me afgeschreven maar ik had zoveel gevoelens over de bevalling dat het continu alle kanten op ging. En door het op te schrijven, had ik het gevoel dat ik het niet meer hoefde te onthouden ofzo.. en dat ik het dus kon loslaten. Kan het niet goed uitleggen, maar het heeft me wel goed geholpen.
woensdag 7 april 2021 18:52
Een goede vriendin van mij heeft dit ook gedaan na een heel heftige bevalling, en werkte goed. Geen maandenlange therapie nodig, en inmiddels nog twee kinderen verder. Juist voor heel specifieke trauma’s als dit kan het relatief snel veel helpen.
woensdag 7 april 2021 18:59
Sorry voor alle losse reacties, maar ik lees nu ook dat je het evaluatiegesprek online hebt gehad. Misschien kan je vragen om nog een gesprek en dan toch gewoon fysiek in het ziekenhuis.. ik ben me bewust van alle risico’s rondom Corona, maar in dit geval lijkt het me wel heel belangrijk dat je zo’n gesprek toch fysiek kan voeren. Kan je dit misschien alsnog aanvragen en dan bij een andere dokter?
woensdag 7 april 2021 18:59
woensdag 7 april 2021 19:00
Liebeskind² schreef: ↑07-04-2021 18:11Ik heb totaal geen ervaring met bevallen ofzo, maar wat je hebt meegemaakt klinkt vreselijk. Ik hoop dat je de juiste hulp krijgt.
Eens. Ik heb ook geen ervaring met bevallen, maar wel met een trauma. Gek dat bij elk ander trauma alle begrip is en dat er alle tijd wordt gegeven om er overheen te komen en dat vrouwen zoiets maar moeten doorstaan en accepteren. TO, ik vind het idioot dat je zo laat pas pijnstilling hebt gehad en ik vind je gyneacoloog ook een idioot. Het zal medisch vast allemaal "normaal" zijn, maar voor jou was het traumatisch en daar had hij veel empathischer op moeten reageren. Eikel.
TO, het is pas twee maanden geleden. Geef het tijd, je hoeft er nog niet overheen te zijn. Zoals ik al zei: bij elk ander trauma "krijg" je veel meer tijd en dat verdien jij ook.
woensdag 7 april 2021 19:04
Jeetje wat een heftig verhaal. Dat het nu goed gaat met je kindje doet niks af aan wat je hebt moeten doorstaan.
Ik heb enkele maanden na mijn bevalling nog een gesprek gehad met de verpleegkundige die aanwezig was, dat heeft me goed gedaan. Maar het meeste heb ik gehad aan gesprekken met een psycholoog, waaronder een aantal EMDR-sessies.
Als je daar meer over wilt weten, stuur gerust een pb.
Ik heb enkele maanden na mijn bevalling nog een gesprek gehad met de verpleegkundige die aanwezig was, dat heeft me goed gedaan. Maar het meeste heb ik gehad aan gesprekken met een psycholoog, waaronder een aantal EMDR-sessies.
Als je daar meer over wilt weten, stuur gerust een pb.
woensdag 7 april 2021 19:08
Lieverd, je bent ook heel normaal!!!Maída schreef: ↑07-04-2021 17:45Ik heb een nagesprek gehad en heb hier ook naar uitgekeken. Het was wel online. Maar dit gesprek is me tegen gevallen. De gynaecoloog, een aardige vent wel, zei dat het vrij normaal was dat een eerste bevalling niet vlot verloopt en dat het logisch is dat ik hier fysiek last van heb. HEt mentale stukje kwam niet echt aan bod, ik voelde de ruimte daar ook absoluut niet voor in dit gesprek. Zeker ook omdat het online was. Ik heb daardoor ook de mening gevormd dat het maar goed met mij zal moeten gaan, want het is 'normaal'. Maar ik merk nu dat ik me eigenlijk absoluut niet gehoord voel. En vraag me af of het raar is dat ik het zo heftig heb ervaren, als dit zo 'normaal' is.
Ik denk dat ik heel streng ben voor mezelf en dat ik daarom soms zo enorm verdrietig ben, omdat ik het niet wil toelaten. Ik wil gewoon dat het goed gaat met mij na al die weken. Ik wil normaal zijn.
Mensen vinden het ongemakkelijk om negatieve zaken omtrent baby's en zwangerschappen te bespreken en dat is heel naar, want het beperkt je enorm in je ruimte om dit bespreekbaar te maken, maar je bent niet alleen!
Mijn advies; ga terug naar de huisarts en zeg dat niet goed met je gaat en dat je niet 3 maanden kan wachten op hulp. Hoe langer je wacht hoe groter de kans op een pnd, als het al niet zover is.
woensdag 7 april 2021 19:15
Ik sluit me aan bij het gegeven advies om hiervoor hulp te vragen!
Daarnaast wil ik je meegeven dat je wel heel veel van jezelf vraagt hoor. Het is 2 maanden geleden en je studeert en werkt en dat gaat allemaal goed. En dan moet dit ook goed gaan. Nou, na 2 maanden stond ik hormonaal nog flink op mijn kop, was ik hondsmoe en nog zeker niet aan het werk. Zorgen voor mijn kind en zelf proberen ook af en toe wat te ontspannen. En ik heb een redelijk probleemloze bevalling gehad, dus daarvan had ik geen extra last. Ik zou jezelf dus veel meer complimenten geven. Daarnaast overwegen of je niet teveel van jezelf vraagt, ook lichamelijk. Wellicht dat het rustiger aan doen je herstel ook ten goede komt. En hulp vragen. Voor je lijf en je psyche. Da’s nooit verkeerd.
Daarnaast wil ik je meegeven dat je wel heel veel van jezelf vraagt hoor. Het is 2 maanden geleden en je studeert en werkt en dat gaat allemaal goed. En dan moet dit ook goed gaan. Nou, na 2 maanden stond ik hormonaal nog flink op mijn kop, was ik hondsmoe en nog zeker niet aan het werk. Zorgen voor mijn kind en zelf proberen ook af en toe wat te ontspannen. En ik heb een redelijk probleemloze bevalling gehad, dus daarvan had ik geen extra last. Ik zou jezelf dus veel meer complimenten geven. Daarnaast overwegen of je niet teveel van jezelf vraagt, ook lichamelijk. Wellicht dat het rustiger aan doen je herstel ook ten goede komt. En hulp vragen. Voor je lijf en je psyche. Da’s nooit verkeerd.
woensdag 7 april 2021 19:18
In mijn ervaring zijn gynaecologen heel klinisch. Ik heb maar 1 zwangerschap gehad, maar daarin wel begeleid door 5 verschillende gyns en er was er maar één ook naar het emotionele aspect keek in haar afwegingen. En die had ik helaas pas als laatstenerdopviva schreef: ↑07-04-2021 19:00Eens. Ik heb ook geen ervaring met bevallen, maar wel met een trauma. Gek dat bij elk ander trauma alle begrip is en dat er alle tijd wordt gegeven om er overheen te komen en dat vrouwen zoiets maar moeten doorstaan en accepteren. TO, ik vind het idioot dat je zo laat pas pijnstilling hebt gehad en ik vind je gyneacoloog ook een idioot. Het zal medisch vast allemaal "normaal" zijn, maar voor jou was het traumatisch en daar had hij veel empathischer op moeten reageren. Eikel.
TO, het is pas twee maanden geleden. Geef het tijd, je hoeft er nog niet overheen te zijn. Zoals ik al zei: bij elk ander trauma "krijg" je veel meer tijd en dat verdien jij ook.
woensdag 7 april 2021 19:19
Mijn 1e bevalling was ook horror, vergelijkbaar bij de jouwe, en ik zei dat ik dit nóóit meer ging doen.
Toch gingen mijn eierstokken een aantal jaar later weer rammelen, en omdat mensen zeiden 'bij de 2e gaat het beter', ben ik voor een 2e gegaan. Wel heel bang voor de bevalling, dit ook duidelijk gemaakt dat ik bang was. Gelukkig ging de 2e bevalling heel snel en goed.
De 1e bevalling vergeet ik nooit meer, maar de trauma ervan is nu wel weg. (maar hebben zeker de 1e twee jaar gespeeld)
Toch gingen mijn eierstokken een aantal jaar later weer rammelen, en omdat mensen zeiden 'bij de 2e gaat het beter', ben ik voor een 2e gegaan. Wel heel bang voor de bevalling, dit ook duidelijk gemaakt dat ik bang was. Gelukkig ging de 2e bevalling heel snel en goed.
De 1e bevalling vergeet ik nooit meer, maar de trauma ervan is nu wel weg. (maar hebben zeker de 1e twee jaar gespeeld)
vgm1980 wijzigde dit bericht op 07-04-2021 19:30
5.08% gewijzigd
woensdag 7 april 2021 19:25
En denk alsjeblieft niet dat je je aanstelt. Iedere vrouw beleeft het anders en het is geen wedstrijd. De 1 kan het naast zich neerleggen en de ander gaat het herbeleven of over piekeren.
En familie en vrienden kunnen ook luchtig reageren omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. Jij zoekt bevestiging dat het heel naar is geweest terwijl zij willen voorkomen dat jij je naar gaat voelen dus zeggen ze positieve dingen. Ze horen je echt wel alleen begrijpen ze niet wat je echt nodig hebt.
En familie en vrienden kunnen ook luchtig reageren omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. Jij zoekt bevestiging dat het heel naar is geweest terwijl zij willen voorkomen dat jij je naar gaat voelen dus zeggen ze positieve dingen. Ze horen je echt wel alleen begrijpen ze niet wat je echt nodig hebt.
woensdag 7 april 2021 19:35
Ach lieve TO, ik herken zoveel in je verhaal. Jij mag je ook af en toe gewoon even rot voelen. Dat is jouw gevoel en dat mag er zijn. Dat hoef je niet weg te stoppen omdat anderen zich er ongemakkelijk bij voelen hoor. Zo te lezen onderneem je alweer ontzettend veel en ben je actief bezig met je herstel. Wat goed! En wat ik ook zo goed vind is dat je erkent dat je je soms kut voelt en het jezelf toestaat. Geloof me, als je het gaat ontkennen of onderdrukken ben je verder van huis.
Ik heb te lang gewacht met hulp zoeken. Slikte het in. Kropte het op. En weer door. Tot het echt niet meer ging, meer dan een jaar na de bevalling. Wees niet zoals ik en ga met iemand praten. Als je huisarts (wat een eikel!) je niet door wil sturen naar de praktijkondersteuner of een psycholoog, ga dan op zoek naar een goed aangeschreven particuliere psycholoog. Drie maanden door ploeteren is te lang.
Praat ook met je partner over het niet gehoord en gezien voelen. Raak elkaar niet kwijt. De baby is nog erg jong, maar misschien kunnen jullie binnenkort een paar uurtjes oppas regelen zodat jullie echt tijd kunnen maken voor elkaar?
Je doet het goed en je mag je best boos, verdrietig en gefrustreerd voelen. Het is gewoon soms ook heel erg kut.
Jij mag je ook af en toe gewoon even rot voelen. Dat is jouw gevoel en dat mag er zijn. Dat hoef je niet weg te stoppen omdat anderen zich er ongemakkelijk bij voelen hoor. Zo te lezen onderneem je alweer ontzettend veel en ben je actief bezig met je herstel. Wat goed! En wat ik ook zo goed vind is dat je erkent dat je je soms kut voelt en het jezelf toestaat. Geloof me, als je het gaat ontkennen of onderdrukken ben je verder van huis.Ik heb te lang gewacht met hulp zoeken. Slikte het in. Kropte het op. En weer door. Tot het echt niet meer ging, meer dan een jaar na de bevalling. Wees niet zoals ik en ga met iemand praten. Als je huisarts (wat een eikel!) je niet door wil sturen naar de praktijkondersteuner of een psycholoog, ga dan op zoek naar een goed aangeschreven particuliere psycholoog. Drie maanden door ploeteren is te lang.
Praat ook met je partner over het niet gehoord en gezien voelen. Raak elkaar niet kwijt. De baby is nog erg jong, maar misschien kunnen jullie binnenkort een paar uurtjes oppas regelen zodat jullie echt tijd kunnen maken voor elkaar?
Je doet het goed en je mag je best boos, verdrietig en gefrustreerd voelen. Het is gewoon soms ook heel erg kut.
woensdag 7 april 2021 19:48
Volgens mij vraag je veel te veel van jezelf. Waarom heb je niet minimaal 10 weken verlof na je bevalling? Ik heb zelf ook een lastige/traumatische bevalling gehad en kon na 8 weken alleen maar voor baby en mezelf zorgen. Werken en huishouden kwamen echt pas na een week of 14/16 en ik heb ook nog een tijd deels in de ziektewet gezeten.
8 weken na de bevalling is niet lang! Dat is echt gruwelijk kort. Ook na een gewone bevalling is het heel normaal om na 8 weken nog fysieke en mentale klachten te hebben, laat staan na jouw bevalling.
8 weken na de bevalling is niet lang! Dat is echt gruwelijk kort. Ook na een gewone bevalling is het heel normaal om na 8 weken nog fysieke en mentale klachten te hebben, laat staan na jouw bevalling.
woensdag 7 april 2021 19:49
Wat ontzettend naar dat je bevalling zo vreselijk (zwaar) is geweest TO. 
Geen tips. Ik wil je veel sterkte wensen met het verwerken van deze traumatische gebeurtenis. Hopelijk voel je je gauw wat beter: niet omdat dat zo ‘hoort’. Maar omdat ik het je gun. Je verdient een fijne tijd met je man en je baby.
Geen tips. Ik wil je veel sterkte wensen met het verwerken van deze traumatische gebeurtenis. Hopelijk voel je je gauw wat beter: niet omdat dat zo ‘hoort’. Maar omdat ik het je gun. Je verdient een fijne tijd met je man en je baby.
woensdag 7 april 2021 19:50
woensdag 7 april 2021 19:58
Je hebt een hele zware bevalling gehad... je kraamweken zitten er net op.. je bent volop aan het ontzwangeren... maar je werkt EN studeert weer? Je legt die lat ook wel ontzettend hoog zeg... why? Ik vind het eigenlijk heel erg logisch dat jij fysiek en mentaal niet goed gaat.. dit noem je nou roofbouw plegen op jezelf..
Trap eens even op de rem?
Trap eens even op de rem?
woensdag 7 april 2021 19:59
Jeetje, wat ontzettend heftig waar jij door heen bent gegaan. En wat onwijs jammer dat dit de vreugde zo moet drukken. Hopelijk vind je snel een manier op het een plekje te geven. Neem daar iniedergeval alle tijd voor die je nodig hebt. Laat niemand voor jou bepalen wanneer jij weer goed in je vel moet zitten. Het is echt nog maar heel kort geleden!!! Gelukkig trekken deze gevoelens hoogstwaarschijnlijk allemaal weer weg, maar daar heb je nu geen klap aan. Sterkte en een digitale knuffel!
woensdag 7 april 2021 20:05
Niet herkenbaar want ik ben gezegend met 2 keizersnede, maar wat heb jij wat heftigs meegemaakt zeg! Dat is zo en je mag je ook zo voelen.
Misschien kun je eens gaan praten met een praktijkondersteuner. Die zijn heel toegangkelijk en het kan je wellicht iets lucht geven.
Wees niet te streng voor jezelf.
Misschien kun je eens gaan praten met een praktijkondersteuner. Die zijn heel toegangkelijk en het kan je wellicht iets lucht geven.
Wees niet te streng voor jezelf.
woensdag 7 april 2021 20:08
Je topic maakt me boos en verdrietig tegelijkertijd. Vind het rot voor je dat je zo een zware bevalling hebt gehad. Voordat ik eigen baas werd heb ik jaren in de zorg gewerkt. En me toen al zo vaak boos gemaakt over hoe er met zwangere vrouwen werd/word omgegaan. Een aantal jaar geleden bijvoorbeeld kon je in sommige ziekenhuizen niet eens een ruggenprik krijgen in de avond of weekend. En altijd maar dat geouwehoer dat vrouwen dit maar moeten kunnen en al snel al aanstellers worden gezien als ze aangeven dat het zwaar was. En ook dat ze in nederland zo ontzettend lang wachten voordat ze dan uiteindelijk toch voor heen keizersnee kiezen. In sommige landen kan dat gewoon op bestelling (of dat nu een goed idee is, is natuurlijk ook maar de vraag)
Je hebt het heel zwaar gehad en meer dan het recht om je daar verward/verdrietig/overweldigd over te voelen. Het aantal vrouwen dat een (tijdelijk) trauma overhoudt aan hun bevalling is veel groter dan je zou denken. Maar omdat ze op veel onbegrip stuiten houden ze er vaak hun mond over. De dames in mijn omgeving weten mijn mening over dit onderwerp en komt voor dat ze uitgebreid hun hart komen luchten.
Pas goed op jezelf en kijken even of je voor nu wat dingen kan afstoten, zoals bijvoorbeeld je studie tijdelijk op een lager pitje te zetten.
Je hebt het heel zwaar gehad en meer dan het recht om je daar verward/verdrietig/overweldigd over te voelen. Het aantal vrouwen dat een (tijdelijk) trauma overhoudt aan hun bevalling is veel groter dan je zou denken. Maar omdat ze op veel onbegrip stuiten houden ze er vaak hun mond over. De dames in mijn omgeving weten mijn mening over dit onderwerp en komt voor dat ze uitgebreid hun hart komen luchten.
Pas goed op jezelf en kijken even of je voor nu wat dingen kan afstoten, zoals bijvoorbeeld je studie tijdelijk op een lager pitje te zetten.
woensdag 7 april 2021 20:23
woensdag 7 april 2021 20:27
lesmee schreef: ↑07-04-2021 20:05Niet herkenbaar want ik ben gezegend met 2 keizersnede, maar wat heb jij wat heftigs meegemaakt zeg! Dat is zo en je mag je ook zo voelen.
Misschien kun je eens gaan praten met een praktijkondersteuner. Die zijn heel toegangkelijk en het kan je wellicht iets lucht geven.
Wees niet te streng voor jezelf.
mijn keizersnede was niet echt een zegen.... gelukkig geen trauma maar vaginaal was in mijn geval een heel stuk fijner. Maar arme TO, 20 uur weeën voordat er eens een ruggenprik werd gezet. Wat een idioot gedoe. Hier ging die prik er met 3cm al in. Had nog amper weeën maar geen zin in meer pijn laat staan een weeënstorm.
