Traumatische bevalling

07-04-2021 17:36 139 berichten
Alle reacties Link kopieren
Het is nu 2 maanden geleden dat ik bevallen ben. En het was echt de hel op aarde. Ik heb geprobeerd hier over te praten met veel mensen, maar ik merk dat men het niet zo wil horen of dat de kous wordt afgedaan met 'maar het gaat met hem heel goed toch? en jij ziet er ook alweer goed uit!'.

Ook van tevoren heb ik me zoveel zorgen gemaakt ivm een geschat groot kindje bij de echo's. Maar iedereen zei tegen me dat er een oerkracht in mij naar boven zou komen. Dat mijn lichaam zou weten wat het zou moeten doen. En dat ik de pijn zou vergeten nadat hij op mijn borst werd gelegd. Dat de kraamweek echt genieten zou zijn. Dat het allemaal wel mee zou gaan vallen, zeker omdat ik me zo druk maakte.

Wat een teleurstelling. Geen van alles was waar. Precies waar ik bang voor was, is mij overkomen. Een horrobevalling, bijna 30 uur lang, weeënstorm vol in de rug, zonder dat ze effect hadden op de ontsluiting. Geen pijnstilling mogen en uren en uren het moeten ondergaan. Wel bijna 20 uur voordat ik eindelijk een ruggenprik mocht, en zelfs toen had ik maar 1cm ontsluiting. En daardoor volledig uitgeput de rest moeten doen. Wat niet lukte. Meer dan 2 uur moeten persen, twee keer een flinke knip. 4x gevacuümeerd en hij bleef er maar af schieten. 2 man aan elke zijde met al hun gewicht duwend op mijn buik. Het is niet gek, want mijn zoontje was bijna 5kg bij de geboorte.

Ik voelde geen blijdschap bij de geboorte. Ik was alleen heel opgelucht dat hij huilde. Daarna heb ik niks meer ervan meegekregen. Ik bleef maar flauwvallen. Ik heb tot 3 weken na de bevalling katheters en klysma's gemoeten omdat alles daar niet meer 'werkte'. De eerste 2 weken heb ik niks in de verzorging kunnen doen van mijn zoontje. Ik heb fulltime gekolfd want bv lukte niet. De meeste dagen meer tranen dan melk. En zoveel frustratie en ruzies omdat partner het slecht trok om alles alleen te moeten doen (wat ik heel goed begrijp).

Het is nu 2 maanden geleden en het lijkt alsof het maar gewoon weer goed met mij moet gaan. Dat vind ik zelf. Maar anderen ook.

Maar zo voel ik me gewoon niet. Lichamelijk niet, mentaal niet. Ik heb goede dagen. Maar ook mindere. Ik heb altijd pijn in mijn bekken en rug. Ik mag niet sporten. Ik kan me niet concentreren, wat werken en studeren nu lastig maakt. Ik voel me opgejaagd, gestrest en angstig. Mijn relatie is sinds de geboorte ook niet meer wat het is geweest. Het is vooral praktisch. Waar ik in de zwangerschap op handen gedragen werd, lijkt het nu alsof mijn 'taak' erop zit en we vooral een team zijn om alles draaiende te houden. Ik voel me niet gezien of gehoord.

Vandaag ben ik naar de huisarts geweest. Ik moet het 3 maanden geven. Ook heb ik al hulp gezocht bij een bekkenfysiotherapeut en krijg ik behandeling bij een holistische praktijk. Ik doe al veel voor mijn herstel, maar soms is het gewoon even heel kut. Ik hou zielsveel van mijn zoontje en hij doet het fantastisch. Ook mijn studie die altijd is doorgelopen gaat super goed. Ik haal mooie cijfers. Ik werk ook alweer, dat gaat ook prima.
Maar toch voel ik me soms echt even heel erg rot.

Ik wilde het gewoon even kwijt. En hoop herkenbaarheid te vinden.
Alle reacties Link kopieren
Wow veel reacties! Ten eerste heel erg bedankt voor alle lieve woorden. Ik vind het echt fijn om te lezen dat het herkenbaar is en dat ik niet gek ben, maar gewoon normaal.

Ik wist niet dat je postpartum verwezen kon worden naar de pop-poli. Ik heb voor de bevalling getwijfeld of ik wilde gaan maar heb dat toen niet gedaan. Ik zal gaan inlezen hoe dat gaat als het na je bevalling is.

Voor iedereen die denkt dat ik teveel doe qua werk en studie: ik wilde zelf graag weer werken, omdat ik gek word tussen de vier muurtjes in de lockdown. Verlof is zo echt niet leuk. Juist op mijn werk voel ik me weer een beetje mens en gaat het over iets anders dan of mijn kleintje nou wel of niet al een poepluier heeft gehad vandaag. Dus juist dat doet me goed voor mijn herstel, denk ik zelf. En ik werk niet gelijk heel veel, maar 3 dagen, inclusief mijn schooldag. Dus dat valt gelukkig mee en ben ik juist heel blij mee!
Alle reacties Link kopieren
ClaireSophie schreef:
07-04-2021 20:27
O_o mijn keizersnede was niet echt een zegen.... gelukkig geen trauma maar vaginaal was in mijn geval een heel stuk fijner.

Maar arme TO, 20 uur weeën voordat er eens een ruggenprik werd gezet. Wat een idioot gedoe. Hier ging die prik er met 3cm al in. Had nog amper weeën maar geen zin in meer pijn laat staan een weeënstorm.
Het probleem was dat die 20 uur weeën voor geen enkele cm ontsluiting zorgden. Ze waren hels, maar niet effectief, dus ze wilden me niet te lang een ruggenprik geven ivm infectiegevaar.
Alle reacties Link kopieren
Enigme schreef:
07-04-2021 19:58
Je hebt een hele zware bevalling gehad... je kraamweken zitten er net op.. je bent volop aan het ontzwangeren... maar je werkt EN studeert weer? Je legt die lat ook wel ontzettend hoog zeg... why? Ik vind het eigenlijk heel erg logisch dat jij fysiek en mentaal niet goed gaat.. dit noem je nou roofbouw plegen op jezelf..

Trap eens even op de rem?
Ja, dit. Ik ben ook 2 maanden geleden bevallen. Een prima bevalling, maar ik zou nog niet kunnen wat jij allemaal al weer doet. Werken en studeren? Dat is toch nog veel te vroeg?

Lieverd, zoek hulp. Ga terug naar de huisarts en wacht niet nog een maand. Het is helemaal niet raar dat je je zo voelt. Dikke knuffel voor jou.
Kleur ook eens buiten de lijnen
Alle reacties Link kopieren
Snolkelderij schreef:
07-04-2021 18:41
Wat mij destijds geholpen heeft was het 100x met mijn man bespreken van wat er allemaal gebeurd was. De hele ervaring hebben we echt maanden vanuit alle hoeken opnieuw bekeken, en op een gegeven moment hadden we daar niet meer zo'n behoefte aan, toen waren we er blijkbaar 'overheen'.
Dit heb ik in het begin gedaan, toen ik het gedetailleerd heb opgeschreven. Ik heb vanuit zijn perspectief alles uitgevraagd en ook opgeschreven. Het luchtte me zeker op! Ik denk alleen niet dat dit bij mijn partner past. Hij is erg nuchter en ziet het nut niet in van alles continu te herhalen.
Alle reacties Link kopieren
Ik lees veel negativiteit over de huisarts en gynaecoloog, maar zo zie ik dat zelf niet per se. Ik heb wel het gevoel dat ze me niet horen en begrijpen, maar ik snap wel dat zij zo reageren en het van een klinische kant bekijken. Echt, de gynaecoloog was echt geen verkeerde vent, maar er was geen ruimte of openheid voor de psychische kant. En dat snap ik, want hij was er ook alleen maar op het laatste moment.

Ik denk dat ik het best bij de verloskundige terecht kan voor een ander nagesprek. Zij moest weliswaar weg toen ik eenmaal in het ziekenhuis was, maar ik denk dat zij een stuk beter begrijpen wat het psychisch doet dan een mannelijke huisarts of gynaecoloog...

Ik denk dat mijn eerste stap zal zijn dat ik met hen een nagesprek plan.
Alle reacties Link kopieren
spraakwater schreef:
07-04-2021 19:04
Jeetje wat een heftig verhaal. Dat het nu goed gaat met je kindje doet niks af aan wat je hebt moeten doorstaan.
Ik heb enkele maanden na mijn bevalling nog een gesprek gehad met de verpleegkundige die aanwezig was, dat heeft me goed gedaan. Maar het meeste heb ik gehad aan gesprekken met een psycholoog, waaronder een aantal EMDR-sessies.

Als je daar meer over wilt weten, stuur gerust een pb.
En toch doet men alsof dat het allemaal goedmaakt. Terwijl ik de eerste weken alleen maar heb gedacht dat mijn kindje deze ellende niet waard was. Om me vervolgens daar vreselijk schuldig over te voelen.
Alle reacties Link kopieren
Helaas herkenbaar. Misschien heb je wat aan het boek 'Perfecte bevallingen bestaan niet' van Diana Kosters, en/of een coach die volgens die methode is opgeleid. Die van mij was ook verloskundige (geweest) en kon me daardoor goed helpen met het begrijpen van wat er zowel fysiek als mentaal allemaal was gebeurd.

Ook ik heb trouwens EMDR gehad uiteindelijk en dat heeft de scherpe kantjes eraf gehaald
Alle reacties Link kopieren
cassata schreef:
07-04-2021 19:35


Praat ook met je partner over het niet gehoord en gezien voelen. Raak elkaar niet kwijt. De baby is nog erg jong, maar misschien kunnen jullie binnenkort een paar uurtjes oppas regelen zodat jullie echt tijd kunnen maken voor elkaar?
Voor mij is dat ook wel een pijnpuntje. Mijn partner brengt ons kindje liever niet weg. Ik wil heel graag een weekendje weg samen, mijn ouders passen met alle liefde op, maar hij wil hem gewoon niet wegbrengen en zegt dat hij wel mee kan. Hij vindt het allemaal wel best zo. En ik probeer elke keer te zeggen dat ik dat niet vind, maar ik kan hem niet dwingen om zijn kindje weg te brengen als hij zich daar niet goed bij voelt.
Alle reacties Link kopieren
Om even nader toe te lichten, ik heb een fantastische partner, hoor! Alleen soms begrijpen we elkaars taal niet qua gevoel. Maar hij is er 6 weken voor mij en ons zoontje geweest, is super leuk met hem en stuurt me ook wel eens een middagje of avondje weg naar een vriendin om bij te komen, of om een lekkere massage te halen.

Hij vindt het gewoon heel moeilijk om hiermee om te gaan, omdat hij het allemaal wel prima vindt hoe het nu gaat. En hij weet niet hoe op mij te reageren als ik zo somber en gespannen ben.
Alle reacties Link kopieren
Oscita schreef:
07-04-2021 18:43
.... Je zegt er maar kort iets over, maar ik hoor van de belangrijkste andere in dit verhaal, je man, dat hij niet ziet of doorheeft hoe het met je gaat en hij je niet zoveel uit handen neemt.
Misschien denkt hij dat het wel prima gaat aangezien je ook alweer werkt en studeert.
Zie je nog ruimte om opnieuw met je man in gesprek te gaan?
Lieve TO, wat een heftige ervaring(en) heb je gehad. En dan al weer zo veel 'moeten' van jezelf...

Bovenstaande reactie raakt mij. Ik heb 4 jaar geleden, toen ik zelf een aantal heftige ervaringen had gehad, ook een topic geopend hier op het forum en ik kreeg naast veel steunbetuigingen ook een vergelijkbare reactie van iemand. Op dat moment kwam die reactie niet echt binnen en dacht ik vooral: "Ja maar duh, dat is toch logisch, dat kan hij toch ook gewoon aanvoelen/weten!". Toen ik de reactie nog eens na ging lezen was dit echter de reactie die het meeste binnen kwam. Aangevuld met: "misschien wil hij je wel niet ontmoedigen en denkt hij 'als ze alweer werkt, studeert, het huishouden doet dan zal ik maar niet zeggen dat ik me zorgen maak, straks denkt ze dat ik niet in haar geloof'". Voor mij was dit een eye-opener. Ik hield me groot en ging maar gewoon door waardoor mijn omgeving dacht: 'het zal wel goed gaan'. De heftige gebeurtenissen kwamen wel eens ter sprake maar dat bleef oppervlakkig, mensen wilde niks oprakelen terwijl ik er juist zo goed mee leek te dealen. Ondertussen wilde ik alleen maar dat mensen door het masker heen zouden prikken en zouden zeggen dat ik eens moest stoppen met die onzin en al dat groot houden. Uiteindelijk besloot mijn lijf voor mij dat het klaar was, klapte mijn rug er uit waardoor ik weken letterlijk niet kon bewegen en daarna ben ik 10 maanden thuis geweest om bij te komen van alles.

Gun jezelf de tijd TO. Wees lief voor jezelf en laat anderen voor je zorgen.
Alle reacties Link kopieren
Maída schreef:
07-04-2021 20:37
En toch doet men alsof dat het allemaal goedmaakt. Terwijl ik de eerste weken alleen maar heb gedacht dat mijn kindje deze ellende niet waard was. Om me vervolgens daar vreselijk schuldig over te voelen.
Ja, wat een onbegrip. Je hoort het vaak, dat het kind dat bij je neer wordt gelegd, je alle heftigheid van de bevalling doet vergeten en het allemaal goed maakt, dus het zal vast voor sommige bevallingen zo werken. Maar ook heel regelmatig níet, en wat een ontkenning dan van de gevoelens (en wat een heftige gevoelens komen er kijken bij een bevalling, zowel emotioneel als fysiek) van de bevallen vrouw om het hiermee af te doen...
Alle reacties Link kopieren
Maída schreef:
07-04-2021 20:30
Wow veel reacties! Ten eerste heel erg bedankt voor alle lieve woorden. Ik vind het echt fijn om te lezen dat het herkenbaar is en dat ik niet gek ben, maar gewoon normaal.

Ik wist niet dat je postpartum verwezen kon worden naar de pop-poli. Ik heb voor de bevalling getwijfeld of ik wilde gaan maar heb dat toen niet gedaan. Ik zal gaan inlezen hoe dat gaat als het na je bevalling is.

Voor iedereen die denkt dat ik teveel doe qua werk en studie: ik wilde zelf graag weer werken, omdat ik gek word tussen de vier muurtjes in de lockdown. Verlof is zo echt niet leuk. Juist op mijn werk voel ik me weer een beetje mens en gaat het over iets anders dan of mijn kleintje nou wel of niet al een poepluier heeft gehad vandaag. Dus juist dat doet me goed voor mijn herstel, denk ik zelf. En ik werk niet gelijk heel veel, maar 3 dagen, inclusief mijn schooldag. Dus dat valt gelukkig mee en ben ik juist heel blij mee!
Ik snap je precies, na 6 weken werkte ik ook weer 24 a 30 uur. De muren kwamen op mij af. Als het helpt, helpt het!

Verder kan ik je niet helpen, maar lijkt mij afschuwelijk dat je er zo op terugkijkt. Hier waren de 1e weken ook heel praktisch hoor en zeer onromantisch. Is vanzelf goedgekomen.

Zelf zou ik echt opteren bij de 2e voor een keizersnede zeker als die weer zo groot is. Maar ik heb hele andere ervaringen met mijn bevalling: naar mij werd wel geluisterd: na 2 uur persen kreeg ik direct een KS omdat ik geen knip/vacuümpomp wilde. Dat had ik vooraf aangegeven en die keuze is gerespecteerd.

En borstvoeding/kolven hoeft niet he? Kost heel veel energie die ook naar jouw herstel kan gaan. Als je perse borstvoeding wil geven prima, maar ook erg prima om het niet te doen.
leeuw32 wijzigde dit bericht op 07-04-2021 20:56
19.72% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Maída schreef:
07-04-2021 17:45
Ik heb een nagesprek gehad en heb hier ook naar uitgekeken. Het was wel online. Maar dit gesprek is me tegen gevallen. De gynaecoloog, een aardige vent wel, zei dat het vrij normaal was dat een eerste bevalling niet vlot verloopt en dat het logisch is dat ik hier fysiek last van heb. HEt mentale stukje kwam niet echt aan bod, ik voelde de ruimte daar ook absoluut niet voor in dit gesprek. Zeker ook omdat het online was. Ik heb daardoor ook de mening gevormd dat het maar goed met mij zal moeten gaan, want het is 'normaal'. Maar ik merk nu dat ik me eigenlijk absoluut niet gehoord voel. En vraag me af of het raar is dat ik het zo heftig heb ervaren, als dit zo 'normaal' is.

Ik denk dat ik heel streng ben voor mezelf en dat ik daarom soms zo enorm verdrietig ben, omdat ik het niet wil toelaten. Ik wil gewoon dat het goed gaat met mij na al die weken. Ik wil normaal zijn.

Wat een nare reactie van deze man! Hij maakt het veel kleiner dan dat het is!
Wellicht kun je bij het ziekenhuis een nieuw gesprek aanvragen. Met een vrouw.
Geef aan wat hoe het is verlopen, hoe dit voor jou voelde, en hoe je herstel verliep.
En zoek hulp voor je relatie. Zo zonde dat een bevalling nu je relatie beïnvloed.

Veel sterkte!!!
She was brave and strong and broken, all at once.
Alle reacties Link kopieren
Maída schreef:
07-04-2021 20:37
En toch doet men alsof dat het allemaal goedmaakt. Terwijl ik de eerste weken alleen maar heb gedacht dat mijn kindje deze ellende niet waard was. Om me vervolgens daar vreselijk schuldig over te voelen.
Dat heb ik ook regelmatig gedacht, maar dan niet vanwege de bevalling, maar vanwege de laatste weken van de zwangerschap. Ik kan wel zeggen, zoontje is inmiddels een jaar en het verdwijnt echt naar d achtergrond :heart: .
Alle reacties Link kopieren
Lieve to
Ik heb nog geen kinderen, maar wel een goede vriendin die een horror bevalling meegemaakt heeft. Heb je misschien vriendinnen waar je mee kan praten? Mijn vriendin wilde er veel over praten en nu anderhalf jaar later ook. Ze is nu zwanger van de tweede en ik probeer haar overal bij te steunen.
Ze zegt dat ze heel veel steun heeft gehad aan mij dat ze haar verhaal kwijt kon, dat ze nu nog steeds het zelfde verhaal kan blijven vertellen en haar zorgen kan uiten over de volgende bevalling.
Misschien heb je ook z’n vriendin waar je alles mee kan delen? Ik hoop voor je dat praten helpt en dat je steun kan vinden bij een vriendin. Soms is het misschien ook fijn om er over te praten met iemand anders dan je partner (dat zei mijn vriendin dus vaak).

Ik hoop dat je snel lekkerder in je vel zit. Meer kan ik helaas niet voor je betekenen :hug: :rose:
Ben goed in andere dingen, maar spelling en grammatica horen daar niet bij.
Ik heb alleen de op gelezen, dus sorry als ik updates heb gemist.

Als de huisarts zegt..geef het 3 maanden, zou ik er echt op staan dat je nu hulp gaat krijgen! Die 1e maanden met je kindje zijn zo uniek, als je dan maar wat doorsleept, kun je daar voor altijd spijt van krijgen.

Ook heb je niet direct hulp als je na 3 maanden opnieuw naar de huisarts gaat. Je komt op een wachtlijst doorgaans.

Eigen ervaring: lang verhaal kort, mijn bevalling was ook een hel, veel medische missers en ik heb op het randje van de dood gestaan.
Paar weken na mn bevalling naar de huisarts, paar weken later kon ik terecht bij een psycholoog, diagnose: ptss. Ik heb EMDR therapie gevolgd, waardoor al vrij vlot de scherpe randjes eraf gingen en ik het een plekje kom geven. Ben mijn huisarts nog altijd dankbaar dat hij zo doortastend heeft opgetreden en mij direct heeft doorgestuurd.
Alle reacties Link kopieren
Het doet er niet toe hoe zwaar je bevalling was in medisch opzicht, het doet er toe hoe jij het ervaren hebt. Er is hier ook onderzoek naar gedaan, en hoe meer vrouwen het gevoel hadden dat ze de regie hadden, hoe positiever ze waren over hun bevalling.
Je arts en partner reageren heel praktisch en nuchter maar horen niet goed wat je zegt, misschien omdat je zelf eigenlijk ook vind dat je het niet zwaar mag vinden? Heb je al geaccepteerd dat het je tegen viel?
(En gefeliciteerd met je baby!)
Alle reacties Link kopieren
Lieve To, veel goede dingen zijn al gezegd. Vwb communicatie met je man...ik heb ook een enorme binnenvetter die niet terug wil kijken en het liefst er over heenfietst. Ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt en gewoon gezegd hoor eens, ik moet dit verhaal veel en vaak vertellen. Regelmatig met tranen en alles. Maar jij bent voor mij heel belangrijk en ik wil het met je kunnen delen. Je hoeft geen oplossingen aan te dragen alleen te luisteren en me een dikke knuffel te geven. Dat vond hij lastig maar het werkte wel...en veel, veel later kwam er bij hem ook wat uit..dat hij zich zo vreselijk zorgen heeft gemaakt en dat het hem juist helpt niet terug te kijken en te praten. Je moet elkaar daar echt weer in vinden. Een heel weekend de baby wegbrengen lijkt hem teveel zeg je maar mss een dagdeel? Dat jullie wel even een lange wandeling kunnen Maken of ergens bv een lekkere picknick? Die momenten zijn ook enorm nodig en ik vind in deze dat hij echt wel wat mag bijzetten om jou tegemoet te komen. Jij hebt dit doorstaan en je krijgt er inderdaad mentaal een klap van. Geloof me, in tijd zul je je echt beter voelen. En gefeliciteerd met jullie kindje!!!!
De pop is geschikt in de periode voor, tijdens of na de zwangerschap. Ook kun je er terecht voor pre conceptioneel advies.

Er zijn immers ook vrouwen die een post partum depressie doormaken. Die komen pas in beeld na de bevalling.
Lieve TO, wat heb jij een heftige bevalling gehad, ook voor een eerste. :hug:

Wat goed dat je al naar de huisarts bent geweest en bezig bent bij een bekkenbodemfysio. Een gesprek met je eigen verloskundige aanvragen om de bevalling te bespreken wilde ik ook als tip geven, maar ook dat ben je al van plan. Jij maakt echt al hele goede stappen!

Zoals de anderen ook al aanraden, zou ik teruggaan naar de huisarts en een doorverwijzing voor psychische hulp vragen. Niet nog 3 maanden ‘aankijken’, dat mag de psycholoog beoordelen. Dat je in je omgeving geen gehoor vindt is ontzettend kut, maar die weten misschien ook gewoon niet goed hoe te reageren.

En nog twee tips:
1) In hoe je iets doet, ervaart en voelt, daarin is er geen ‘hoe het hoort’. Doe wat goed voelt! Dus ontzettend goed dat je al weer werkt en studeert.
2) Als het niet goed voelt, onderneem actie. Ook als het er (zogenaamd!) bijhoort. Je bent sowieso geen zeikerd!

:hug:
Alle reacties Link kopieren
Maída schreef:
07-04-2021 17:46
Voordat ik zwanger was, had ik een diepgewortelde wens om te adopteren naast een eigen kindje. Nu ben ik er zeker van dat ik nooit meer wil bevallen door hoe het is gegaan. En eigenlijk is dat heel zonde.
Zeg nooit nooit. Je kindje is twee maanden. Je moet dit eerst verwerken en mocht je klaar zijn voor een tweede kun je altijd kijken hoe je daar vorm aan wil geven.
due-scimmie wijzigde dit bericht op 07-04-2021 21:24
25.33% gewijzigd
Bij ons wordt de pop wel gedaan door een mannelijke psychiater maar hij heeft echt oog voor de psychische kant van een bevalling. Moet natuurlijk ook,, maar bedoel meer dat het niet uitmaakt of het een man of vrouw is. Daarom is de pop ook van toegevoegde waarde...er zijn drie disciplines bij betrokken.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk niet dat je zit te wachten op de verhalen van anderen, maar het is vrij normaal wat je allemaal voelt. En het klopt ook wel wat je schrijft: tijdens de zwangerschap en in de eerste week word je vertroeteld en daarna is het klaar. Daphne Deckers verwoordt het heel mooi: net op het moment dat je eigenlijk aan vakantie toe bent, moet je aan de bak. Nou doelde zij op werken, maar je snapt het vast wel ;-D .

Mijn bevalling was ook een tamelijk ernstige aangelegenheid, maar wat mij daar toen vooral mee hielp was mijn kamergenote. Ik was zelf heel ziek maar mijn dochter was gezond, met alles erop en eraan. Zij had een bevalling om jaloers op te zijn, maar er was iets met haar kindje. Zij was dus jaloers op mij, want de meeste moeders willen liefst de pijn van hun kindje zelf overnemen. Een vriendin beviel gezellig thuis (had ik ook graag gewild) en kreeg een zwaar gehandicapt kind. Ook zoiets. Ze hadden graag met me geruild.

Kun je misschien anders naar je bevalling kijken? Ik heb niet het hele topic gelezen maar je mocht geen pijnstilling, dat had misschien een reden?? (Ik mocht niet op mijn zij liggen tijdens de bevalling omdat mijn dochter dan niet voldoende zuurstof kreeg).

Voor wat het waard is: er zijn maar weinig vrouwen die hun bevalling vergeten. Mijn schoonmoeder wordt 82 en mijn man is inmiddels 57, maar nog steeds vertelt ze graag hoe ze compleet inscheurde omdat ze een peuter baarde in plaats van een baby. Dat je je verhaal kwijt wilt is dus echt volkomen normaal en gaat waarschijnlijk nooit helemaal over.

Gelukkig bestaat er het viva forum. Opschrijven helpt vaak ook wel goed.

En gefeliciteerd :gift:
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
Alle reacties Link kopieren
Maída schreef:
07-04-2021 20:42
Om even nader toe te lichten, ik heb een fantastische partner, hoor! Alleen soms begrijpen we elkaars taal niet qua gevoel. Maar hij is er 6 weken voor mij en ons zoontje geweest, is super leuk met hem en stuurt me ook wel eens een middagje of avondje weg naar een vriendin om bij te komen, of om een lekkere massage te halen.

Hij vindt het gewoon heel moeilijk om hiermee om te gaan, omdat hij het allemaal wel prima vindt hoe het nu gaat. En hij weet niet hoe op mij te reageren als ik zo somber en gespannen ben.
@TO, in je opening schrijf dat er veel frustratie en ruzie is geweest omdat je partner het niet trok om alles alleen te doen. Nu schrijf je dat hij er 6 weken voor jullie is geweest.

Was de ruzie alleen in het allereerste begin? Voelde je je wel gehoord en erkend dat je in het begin helemaal niets kon
doen?
Alle reacties Link kopieren
Lieve TO, wat erg dat je je bevalling zo hebt ervaren, dikke knuffel.

Ik heb zelf ook een traumatische bevalling gehad en daar een ptss aan over gehouden (en puur objectief gezien was mijn bevalling denk ik minder erg dan de jouwe).

Mij heeft EMDR destijds erg geholpen, via een psycholoog. Het trauma is weg, de herinneringen zijn er natuurlijk nog wel, maar ik ben nu een stuk rustiger, denk er een stuk minder aan en ben een stuk gelukkiger geworden. Na de EMDR had ik eindelijk ruimte in mijn hoofd om van mijn baby te houden, daarvoor lukte dat niet. Vanuit mijn ervaring kan ik je zeker EMDR aanraden.

Ik ben wel via de huisarts verwezen (heeft ook met de vergoeding van de verzekering te maken). Daarom vind ik het advies van de huisarts om nog 3 maanden te wachten misschien niet het juiste advies. Nog drie maanden langer lijden, terwijl dat misschien niet hoeft? Ik zou opnieuw teruggaan. Ook gezien het feit dat er momenteel aardige wachtlijsten zijn in de GGZ.

Ik was ook veel boos op mijn man, ik heb een geweldige man maar ik was zo prikkelbaar en lichtgeraakt. Dat is nu ook weg gelukkig.

Het valt me ook op dat je na 8 weken alweer zoveel doet! Ik begrijp dat enerzijds wel (mij deed werken destijds ook juist goed!) Maar probeer wel goed op jezelf te passen en zoveel mogelijk stressfactoren te vermijden. Wees lief voor jezelf!

Hopelijk helpt dit topic je ook wat in de verwerking. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven