Traumatische bevalling

07-04-2021 17:36 139 berichten
Alle reacties Link kopieren
Het is nu 2 maanden geleden dat ik bevallen ben. En het was echt de hel op aarde. Ik heb geprobeerd hier over te praten met veel mensen, maar ik merk dat men het niet zo wil horen of dat de kous wordt afgedaan met 'maar het gaat met hem heel goed toch? en jij ziet er ook alweer goed uit!'.

Ook van tevoren heb ik me zoveel zorgen gemaakt ivm een geschat groot kindje bij de echo's. Maar iedereen zei tegen me dat er een oerkracht in mij naar boven zou komen. Dat mijn lichaam zou weten wat het zou moeten doen. En dat ik de pijn zou vergeten nadat hij op mijn borst werd gelegd. Dat de kraamweek echt genieten zou zijn. Dat het allemaal wel mee zou gaan vallen, zeker omdat ik me zo druk maakte.

Wat een teleurstelling. Geen van alles was waar. Precies waar ik bang voor was, is mij overkomen. Een horrobevalling, bijna 30 uur lang, weeënstorm vol in de rug, zonder dat ze effect hadden op de ontsluiting. Geen pijnstilling mogen en uren en uren het moeten ondergaan. Wel bijna 20 uur voordat ik eindelijk een ruggenprik mocht, en zelfs toen had ik maar 1cm ontsluiting. En daardoor volledig uitgeput de rest moeten doen. Wat niet lukte. Meer dan 2 uur moeten persen, twee keer een flinke knip. 4x gevacuümeerd en hij bleef er maar af schieten. 2 man aan elke zijde met al hun gewicht duwend op mijn buik. Het is niet gek, want mijn zoontje was bijna 5kg bij de geboorte.

Ik voelde geen blijdschap bij de geboorte. Ik was alleen heel opgelucht dat hij huilde. Daarna heb ik niks meer ervan meegekregen. Ik bleef maar flauwvallen. Ik heb tot 3 weken na de bevalling katheters en klysma's gemoeten omdat alles daar niet meer 'werkte'. De eerste 2 weken heb ik niks in de verzorging kunnen doen van mijn zoontje. Ik heb fulltime gekolfd want bv lukte niet. De meeste dagen meer tranen dan melk. En zoveel frustratie en ruzies omdat partner het slecht trok om alles alleen te moeten doen (wat ik heel goed begrijp).

Het is nu 2 maanden geleden en het lijkt alsof het maar gewoon weer goed met mij moet gaan. Dat vind ik zelf. Maar anderen ook.

Maar zo voel ik me gewoon niet. Lichamelijk niet, mentaal niet. Ik heb goede dagen. Maar ook mindere. Ik heb altijd pijn in mijn bekken en rug. Ik mag niet sporten. Ik kan me niet concentreren, wat werken en studeren nu lastig maakt. Ik voel me opgejaagd, gestrest en angstig. Mijn relatie is sinds de geboorte ook niet meer wat het is geweest. Het is vooral praktisch. Waar ik in de zwangerschap op handen gedragen werd, lijkt het nu alsof mijn 'taak' erop zit en we vooral een team zijn om alles draaiende te houden. Ik voel me niet gezien of gehoord.

Vandaag ben ik naar de huisarts geweest. Ik moet het 3 maanden geven. Ook heb ik al hulp gezocht bij een bekkenfysiotherapeut en krijg ik behandeling bij een holistische praktijk. Ik doe al veel voor mijn herstel, maar soms is het gewoon even heel kut. Ik hou zielsveel van mijn zoontje en hij doet het fantastisch. Ook mijn studie die altijd is doorgelopen gaat super goed. Ik haal mooie cijfers. Ik werk ook alweer, dat gaat ook prima.
Maar toch voel ik me soms echt even heel erg rot.

Ik wilde het gewoon even kwijt. En hoop herkenbaarheid te vinden.
Dit klinkt heel bekend. Ik had een vergelijkbare eerste bevalling. Heel lang, heel heftig, vacuumpomp, zoontje op de IC gelegen omdat hij zuurstoftekort opliep omdat het zo lang duurde (en hij vast zat in het geboortekanaal). Enorm veel hechtingen, de eerste weken nauwelijks iets kunnen doen, enorme pijn in bekken en bij toiletbezoek etc. Ik zei ook, nooit en nooit meer.

Klinkt als een dooddoener, maar bij mij heeft de tijd de scherpe randjes ook doen slijten. Natuurliijk is het een goed idee om nu aan de bel te trekken. Maar in mijn ervaring, naarmate er meer fijne en nieuwe herinneringen met de baby komen, verdwijnt de traumatische bevalling verder naar de achtergrond. Acht weken is echt niks. Logisch dat je je zo voelt.

Na 2 jaar was ik klaar voor een 2e. Goed doorgesproken met de gynacoloog wat ik dit keer anders zou willen. Hij begreep dat het niet gegaan was zoals het had gemoeten met mij en met de baby. Goed met partner afgesproken dat hij meer op zijn strepen moet gaan staan voor mij mocht het weer heel anders lopen dan gewild, en dat mijn gevoel leidend zal zijn. Ondanks dat ik eerst echt niet wilde heb ik er uiteindelijk voor gekozen in hetzelfde ziekenhuis te bevallen. Daar kenden ze mijn achtergrond en het verhaal van de eerste keer.
Alle reacties Link kopieren
Allereerst een hele dikke knuffel. Wat een heftige ervaring. Ik heb een vergelijkbare ervaring al denk ik dat jouw ervaring nog heftiger was.
Ook een grote baby. Al tijdens de zwangerschap aangegeven dat de baby groot was maar de gyn. wimpelde dat weg.
Ik denk dat je (net als ik) PTSS hebt. Je schrijft zelf al dat je het als traumatisch hebt ervaren. Er zijn zeer goede en wetenschapschappelijk bewezen PTSS therapieën online. Ik heb hier erg veel baat bij gehad. Met mij ging het aanvankelijk redelijk, maar na maanden zat ik steeds vaker huilend in de auto van werk naar huis. Neem de tijd om dit goed te verwerken met de juiste hulp.
Alle reacties Link kopieren
Hoi To, niet alles gelezen, maar wat ontzettend rot (en herkenbaar) zeg!

Paar tips: 1. Zoek professionele hulp. Zelfs als je nu wel al wat werkt en dingen doet, kunnen de emoties op een later tijdstip je inhalen. Dat gebeurde bij mij in ieder geval.
2. Het boek van Diana Koster 'perfecte bevallingen bestaan niet'. Echt een aanrader.
Alle reacties Link kopieren
Allereerst een hele dikke knuffel. Wat een heftige ervaring. Ik heb een vergelijkbare ervaring al denk ik dat jouw ervaring nog heftiger was.
Ook een grote baby. Al tijdens de zwangerschap aangegeven dat de baby groot was maar de gyn. wimpelde dat weg.
Ik denk dat je (net als ik) PTSS hebt. Je schrijft zelf al dat je het als traumatisch hebt ervaren. Er zijn zeer goede en wetenschapschappelijk bewezen PTSS therapieën online. Ik heb hier erg veel baat bij gehad. Met mij ging het aanvankelijk redelijk, maar na maanden zat ik steeds vaker huilend in de auto van werk naar huis. Neem de tijd om dit goed te verwerken met de juiste hulp.
Alle reacties Link kopieren
Jeetje wat heftig! En ik vind het ook heftig om te lezen dat er in de eerste weken zoveel ruzies waren omdat je man het zo zwaar vond om het alleen te doen en dat jij dat ook nog begrijpt. Sorry hoor, wat is dat voor gelul! Je bent helemaal gesloopt bij het ter wereld brengen van jullie kind, kom op, dan mag je als man gewoon je ballen bij elkaar rapen en moeder en kind goed verzorgen! Ben je daar niet boos over (geweest)?

En dat het binnen de 'norm' valt wil niet zeggen dat je het niet ontzettend zwaar mag vinden hè. Zoveel pijn, flauwvallen, weken klysma's en katheters, gezeik van je man en nog steeds continu pijn, dat gaat je niet in de koude kleren zitten.

Wat gaf de HA als reden aan om nog 3 maanden te 'wachten'? Heb je het naar de HA wel verteld hoe je het echt ervaart of toch ook daar een wat mildere versie verteld omdat je zelf eigenlijk vindt dat het wel over moet zijn (ach het gaat allemaal best goed, ben soms gewoon wat verdrietig nog)?
Alle reacties Link kopieren
S-Groot schreef:
07-04-2021 22:05
Jeetje wat heftig! En ik vind het ook heftig om te lezen dat er in de eerste weken zoveel ruzies waren omdat je man het zo zwaar vond om het alleen te doen en dat jij dat ook nog begrijpt. Sorry hoor, wat is dat voor gelul! Je bent helemaal gesloopt bij het ter wereld brengen van jullie kind, kom op, dan mag je als man gewoon je ballen bij elkaar rapen en moeder en kind goed verzorgen! Ben je daar niet boos over (geweest)?

Dan heb je niet al mijn postst gelezen, met name die over partner niet. Ja ik begrijp wat slaapgebrek met je kan doen en hoe je dat kan opbreken. Het continu zorgen voor mij en het kindje en amper tot niet slapen. Doe het hem maar eens na zonder een keer uit te vallen. Geen mens houdt dat vol hoor! Niet alleen mijn gevoelens doen er toe, ook voor hem was dit echt heel zwaar. Hem bestempelen als een man zonder ballen vind ik echt buiten proportioneel. Hij is er 6 weken fulltime voor ons geweest, dat doen echt niet veel mannen volgens mij. De meeste werken na een weekje alweer. Of komen pas na de kraamweek thuis helpen.


De overstap naar kunstvoeding was wel echt de redding zodat we allebei meer rust en begrip hadden voor elkaar. Ik was niet meer continu met kolven bezig waardoor ik veel meer kon rusten en langzaamaan ook mee kon helpen.

Ik wil alleen maar zeggen dat het voor ons beide zwaar is en dat we elkaar gewoon niet begrijpen in deze. Ik mis ons en het samenzijn. Hij is tevreden nu, ik niet zozeer. En ik voel me best vaak alleen.
Alle reacties Link kopieren
Oh en voor de huisarts was de reden dat deze mindere dagen en sombere gevoelens erbij horen postpartum.
Alle reacties Link kopieren
Maída schreef:
07-04-2021 22:14
Oh en voor de huisarts was de reden dat deze mindere dagen en sombere gevoelens erbij horen postpartum.
Deels wel. Maar je opgejaagd, gestresst en angstig voelen zoals je in de OP schrijft, dat hoort er volgens mij niet helemaal bij. Dat zijn typische symptomen van een ptss. Daarom mijn suggestie om eerder opnieuw naar de huisarts te gaan voor een verwijzing naar de psycholoog. Zodat je over een tijdje een blije en gelukkige moeder kunt zijn, dat gun ik je.
Maída schreef:
07-04-2021 22:14
Oh en voor de huisarts was de reden dat deze mindere dagen en sombere gevoelens erbij horen postpartum.
Dit klinkt niet als "mindere dagen"
Maar jij bent de enige die dit kan inschatten.
Mocht je wel denken dat je hulp nodig hebt, misschien kun je dan iemand meenemen naar de volgende afspraak ter ondersteuning
Alle reacties Link kopieren
Hopelijk ben je inmiddels door dit topic al wel overtuigd van het feit dat jij een Gewone Normale Vrouw bent (denk maar niet dat je iets bijzonders bent ;-) ) maar anders van mij ook nog een keer die bevestiging.

Je hebt al veel goede tips voor jezelf gekregen, ik hoop dat je daarnaast ook nog de energie op kunt brengen om aan de relatie met je man te werken. Kun je hem dit topic niet laten lezen? Zodat het misschien op een andere manier tot hem doordringt hoe jij je voelt?
Kun je hem niet zeggen dat je het echt nodig hebt om een paar uurtjes met zijn tweetjes te zijn? Ik kan nog snappen dat een weekendje weg met een baby van twee maanden voor een verse ouder te veel is, maar stel dat je een bakkie gaat doen bij een van jullie ouders, dan even de baby een uurtje of twee achterlaten om samen een fijne wandeling te maken? Zou dat niet kunnen?

Dan heb je ook echt tijd om weer nader tot elkaar te komen, even rust zonder dat je gelijk een gesprek moet hebben of gestoord kunt worden door hongergehuil.

Sterkte, ik weet zeker dat het goed komt maar geef jezelf voor tijd. Wees geduldig!!
Alle reacties Link kopieren
Maída schreef:
07-04-2021 22:13
Dan heb je niet al mijn postst gelezen, met name die over partner niet. Ja ik begrijp wat slaapgebrek met je kan doen en hoe je dat kan opbreken. Het continu zorgen voor mij en het kindje en amper tot niet slapen. Doe het hem maar eens na zonder een keer uit te vallen. Geen mens houdt dat vol hoor! Niet alleen mijn gevoelens doen er toe, ook voor hem was dit echt heel zwaar. Hem bestempelen als een man zonder ballen vind ik echt buiten proportioneel. Hij is er 6 weken fulltime voor ons geweest, dat doen echt niet veel mannen volgens mij. De meeste werken na een weekje alweer. Of komen pas na de kraamweek thuis helpen.


De overstap naar kunstvoeding was wel echt de redding zodat we allebei meer rust en begrip hadden voor elkaar. Ik was niet meer continu met kolven bezig waardoor ik veel meer kon rusten en langzaamaan ook mee kon helpen.

Ik wil alleen maar zeggen dat het voor ons beide zwaar is en dat we elkaar gewoon niet begrijpen in deze. Ik mis ons en het samenzijn. Hij is tevreden nu, ik niet zozeer. En ik voel me best vaak alleen.

Dat klopt, het tabblad stond al sinds vanmiddag open en dat had ik niet door, zag pas na het plaatsen van mijn reactie dat er inmiddels al vrijf pagina's waren. Maar inmiddels ben in bijgelezen en ook na het lezen van je andere berichten blijf ik bij mijn reactie op je OP. Dat hij jullie verzorgd heeft maakt niet dat het okee is dat hij zoveel ruzie maakte met zijn zeer gehavende vrouw die zelf niets kon in die eerste weken en zoveel te verwerken had.

Dat niet veel mannen zoveel zorgen komt deels omdat de meeste vrouwen niet zo compleet in de kreukels liggen, in jouw geval was er in die eerste weken toch geen andere keus? Ik vind het dus heel normaal dat hij thuisbleef om voor jullie te zorgen, wie had het anders moeten doen? Ik bedoel niet dat je daar geen waardering voor zou hoeven hebben, dat zou ik zelf ook zeker hebben, maar persoonlijk vind ik het zorgen eerder een logisch gevolg dan een bijzondere keuze.


En ik begrijp heel goed dat je je alleen voelt, je voelt je duidelijk niet gehoord door je man en dat vind ik heel erg naar voor je. Hoe komt het denk je, dat jullie elkaar niet kunnen vinden, elkaar niet begrijpen nu? Is dat iets wat altijd al wel speelt of is dit heel nieuw? Je schreef eerder over elkaars taal niet goed begrijpen, ik zou daar dan wel echt in gaan investeren want als je niet goed met elkaar kunt communiceren (over moeilijke dingen, over gevoelens, behoeftes) dan raak je elkaar kwijt.
Alle reacties Link kopieren
S-Groot schreef:
07-04-2021 22:37
Dat hij jullie verzorgd heeft maakt niet dat het okee is dat hij zoveel ruzie maakte met zijn zeer gehavende vrouw die zelf niets kon in die eerste weken en zoveel te verwerken had.

En ik begrijp heel goed dat je je alleen voelt, je voelt je duidelijk niet gehoord door je man en dat vind ik heel erg naar voor je. Hoe komt het denk je, dat jullie elkaar niet kunnen vinden, elkaar niet begrijpen nu? Is dat iets wat altijd al wel speelt of is dit heel nieuw?
Ik vind je wel heel streng over haar man. Dat koppels elkaar niet meteen vinden of op een andere lijn staan enkele weken na de bevalling is niets abnormaal. Het is terug even zoeken als koppel. En ook dat er door slaaptekort af en toe meer irritaties de kop op steken. Jij noemt dit ‘zoveel ruzie maken met zijn zeer gehavende vrouw’ terwijl zij dit al meermaals genuanceerd heeft. Waarom van hem de duivel maken? Wat heeft zij daaraan?
Alle reacties Link kopieren
Maída schreef:
07-04-2021 20:40
Voor mij is dat ook wel een pijnpuntje. Mijn partner brengt ons kindje liever niet weg. Ik wil heel graag een weekendje weg samen, mijn ouders passen met alle liefde op, maar hij wil hem gewoon niet wegbrengen en zegt dat hij wel mee kan. Hij vindt het allemaal wel best zo. En ik probeer elke keer te zeggen dat ik dat niet vind, maar ik kan hem niet dwingen om zijn kindje weg te brengen als hij zich daar niet goed bij voelt.
Ga lekker met een vriendin een weekendje weg!
Ouwe tang, verveel je je soms? Zoek eens een andere hobby dan mensen op dit forum af te zeiken, graftak!
Maída schreef:
07-04-2021 17:52
Ik heb dit besproken in het na-gesprek. Maar de gynaecoloog vond het onzin, de weg was immers nu vrijgebaand en mijn lichaam zou volgende keer echt wel weten hoe het zou moeten. Ik mag geen keizersnede de volgende keer, dat staat vast.

En precies dat gesprek is wat me laat twijfelen aan mezelf. Was het wel echt zo erg zoals ik het heb ervaren? Of hoort dit er gewoon een beetje bij en neem ik het te heftig op?
Wat heftig allemaal zeg.. Heel veel sterkte! Hier een vergelijkbaar verhaal! Ook veel fouten gemaakt tijdens de bevalling waardoor ik een totaal ruptuur op heb gelopen. Altijd last gehouden van bepaalde klachten. Tijdens de 2e zwangerschap een paar gesprekken gehad in het zh. Daar zei de gynaecoloog, je mag gewoon bevallen. Ks zou ik niet aanraden maar mag ik ook niet weigeren. Puur uit gevoel toch gekozen voor die keizersnede. En achteraf zo blij mee. De 2e lag niet goed, waardoor het waarschijnlijk weer erg moeilijk was gegaan. Ks is ook zeker wel heftig, maar op een heel andere manier vond ik! De keuze is echt aan jou! Ze mogen je dit nooit weigeren. En voor nu, ik zou ook toegeven aan je nare gevoel, zoiets heeft veel tijd nodig. En stel dat je bijv na een jaar nog hetzelfde gevoel heb, is EDMR misschien alsnog een optie? Dan ben je zelf qua hormonen iig wat stabieler.
Alle reacties Link kopieren
Sheeps schreef:
08-04-2021 07:50
Ik vind je wel heel streng over haar man. Dat koppels elkaar niet meteen vinden of op een andere lijn staan enkele weken na de bevalling is niets abnormaal. Het is terug even zoeken als koppel. En ook dat er door slaaptekort af en toe meer irritaties de kop op steken. Jij noemt dit ‘zoveel ruzie maken met zijn zeer gehavende vrouw’ terwijl zij dit al meermaals genuanceerd heeft. Waarom van hem de duivel maken? Wat heeft zij daaraan?

Waar komt dit nou weer vandaan? Niet uit mijn posts in elk geval, wat ik zeg heeft daar werkelijk niets mee te maken. Wat ik duidelijk probeer te maken is dat TO boosheid mag voelen over het zich niet gezien voelen door man. Die boosheid kan en mag bestaan naast dat je het heel erg waardeert dat hij zo gezorgd heeft.
Het kan zijn dat ze het echt allemaal begrijpt en er helemaal niet boos over is, maar het kan ook zijn dat het een mechanisme is. Wat ik mee wil geven is dat het goed is om daarnaar te kijken want als die boosheid er wel zit maar zij die wegstopt (en/of wegprojecteert) dat dat in de weg gaat/blijft zitten.
Alle reacties Link kopieren
Maída schreef:
07-04-2021 22:14
Oh en voor de huisarts was de reden dat deze mindere dagen en sombere gevoelens erbij horen postpartum.
Is je huisarts altijd zo 'begripvol'? Ik zou terug gaan en aangeven dat je geen maand wil wachten. Of afspraak maken met de praktijkondersteuner als die er is.
Alle reacties Link kopieren
Jemig. Je hebt dus met gevaar voor eigen leven keurig je kind op de wereld gezet, kreeg amper tijd om bij te komen omdat je manbaby ook aandacht moest. Je hebt je studie doorgezet, je bevalling is in de boekjes gezet als:wat sneu voor die dame maar kan een keer gebeuren.
Iedereen weer blij behalve jij.

Als jij niet voor jezelf gaat zorgen gaan er dus zaken mis.
Nu zit in je in firma gezin, want meer kun jij niet en je partner ziet het dus ook niet. Eerlijk gezegd ben ik de verhalen van manbabies die na een horror bevalling hun doodzieke en getraumatiseerde vrouw gaan lopen lastigvallen met het tegenvallertje dat ze ook wat moeten doen ook zat.
Neem calamiteitenverlof op van je werk en hou je kop verder, we wonen niet in Amerika waar je drie banen moet hebben en je er direct uit ligt als je niet kan komen werken, dat soort zaken zijn meestal geregeld hier.
Het is niet zo dat je in bed lag met net gelakte nagels waar je geen poepluiers mee wil verschonen.

Ik kan me daarnaast voorstellen dat je omgeving niet bewust er niet voor je is.
Ik kan me voorstellen dat ik als vriendin kan zeggen:'kijk hoe goed je het doet! En je kind, kijk nou toch wat een beauty'
Jij zegt niks meer dan.
Ik ga naar huis en zeg tegen man: nou Maida zat er even doorheen, maar ik heb haar echt kunnen opvrolijken door te zeggen hoe trots ze op zichzelf kan zijn! '
Iedereen weer blij behalve jij.

Dit gaat ten kosten van je gezin. Begin met je te gedragen hoe je je voelt.
Ga naar de huisarts en vraag een gesprek aan met een ondersteuner. Hier waren ze bij de ggd ook heel goed in dit soort situaties.
Kijk goed wat je nodig hebt.
En leer jezelf zinnen aan als: 'ik weet dat het nu goed gaat, maar ik voel me gewoon nog niet goed'.
Alle reacties Link kopieren
Sheeps schreef:
08-04-2021 07:50
Ik vind je wel heel streng over haar man. Dat koppels elkaar niet meteen vinden of op een andere lijn staan enkele weken na de bevalling is niets abnormaal. Het is terug even zoeken als koppel. En ook dat er door slaaptekort af en toe meer irritaties de kop op steken. Jij noemt dit ‘zoveel ruzie maken met zijn zeer gehavende vrouw’ terwijl zij dit al meermaals genuanceerd heeft. Waarom van hem de duivel maken? Wat heeft zij daaraan?
Omdat een vrouw die het in haar hoofd haalt ruzie te maken met haar man met een gekneusde enkel omdat ze extra taken moet doen wordt verguisd en terecht. Ga lekker tegen je moeder zeuren maar NIET tegen je net bevallen vrouw.
Jouw verhaal is helaas ook voor mij heel herkenbaar. Ik las hier een paar keer dat EMDR in een vroeg stadium heftig kan zijn, maar bij mij heeft een EMDR sessie echt geholpen. Daarna kon ik er juist met iets meer afstand naar kijken en daardoor makkelijker er over praten. Een psycholoog kan denk ik goed de inschatting maken of het jou al kan helpen of niet.
Ik wilde je ook nog zeggen dat alles wat je voelt of denkt in deze periode oké is. Ik merkte dat ik af en toe heel erg tegen mijzelf aan het vechten was op de mindere dagen, omdat ik zelf ook vond dat het weer goed moest gaan. Achteraf zonde van de energie. Het hoeft nu namelijk allemaal niet prima te zijn. Je hebt iets meegemaakt dat heel heftig en impactvol was en daar moet je fysiek en psychisch van herstellen. Dat gaat nou eenmaal niet van de een op de andere dag.
Alle reacties Link kopieren
Maída schreef:
07-04-2021 20:40
Voor mij is dat ook wel een pijnpuntje. Mijn partner brengt ons kindje liever niet weg. Ik wil heel graag een weekendje weg samen, mijn ouders passen met alle liefde op, maar hij wil hem gewoon niet wegbrengen en zegt dat hij wel mee kan. Hij vindt het allemaal wel best zo. En ik probeer elke keer te zeggen dat ik dat niet vind, maar ik kan hem niet dwingen om zijn kindje weg te brengen als hij zich daar niet goed bij voelt.
Dat hij niet meteen een heel weekend weg wil snap ik best. Maar er zijn natuurlijk zat compromissen mogelijk. Heb je wel eens voorgesteld op een zondagmiddag met z'n tweetjes weg te gaan? Voor een boswandeling(etje) of zo. Baby voor een paar uurtjes bij opa en oma zodat die ook even met die kleine kunnen tutten. Of heb je het idee dat hij eigenlijk een gesprek met jou wil ontwijken en de baby als bliksemafleider gebruikt? Want dat zou natuurlijk oneerlijk zijn. Als één van jullie niet tevreden is met hoe het nu loopt, dan moet hij/zij daar wel over kunnen praten met de ander. Dan kun je niet de deur dichtgooien met een "wat mij betreft gaat het prima zo". Dan kan hij nog zo veel zorgtaken overnemen en je een uitje met een vriendin gunnen, dat is niet hetzelfde als de liefhebbende partner uithangen als de achterliggende gedachte is "dan zeurt ze ten minste niet aan mijn hoofd". Weet hij dat je bij de huisarts bent geweest? Wat vond hij van de uitkomst?

Je kunt hem inderdaad niet dwingen om een weekend weg te gaan zonder kind, maar je mag wel van hem verwachten dat hij blijft investeren in jullie relatie. Hij is niet alleen maar papa, net als jij niet alleen maar mama bent. Met zo'n jonge baby moet je daar allebei natuurlijk nog een modus in vinden, maar je kunt het er best over hebben samen, zeker als jij je gewoon echt niet prettig voelt bij hoe het nu gaat.
Alle reacties Link kopieren
Wat vervelend dat je jouw bevalling als zo traumatisch hebt ervaren en dat het gesprek met de gynaecoloog niet gebracht heeft wat je gehoopt hebt. Er lopen best veel onderzoeken binnen ziekenhuizen naar bevallingen die als traumatisch worden ervaren door de moeder, er is gelukkig steeds meer aandacht voor. Vrijwel alle ziekenhuizen hebben hiervoor ook maatschappelijk werkers en psychologen beschikbaar die hierbij ondersteuning kunnen bieden. Ik snap niet zo goed waarom dit bij jou niet is aangeboden toen je aangaf de bevalling als traumatisch te hebben ervaren. Ik zou dit echt nog even aangeven bij het ziekenhuis. Ik zou hier niet mee blijven lopen en echt hulp hierbij zoeken.
Hoe gaat het met je TO?
Alle reacties Link kopieren
Wat een heftig verhaal!! Natuurlijk ben je er ondersteboven van. Je gevoel is echt heel normaal. En zoals je ziet, velen hebben hun bevalling niet als een roze wolk ervaren.

Je mag er zijn en je gedachten/pijn/verdriet ook! Ik zou je zeker aanraden om wat hulp hierbij te krijgen zodat je het misschien een plek kan gaan geven. Dikke knuffel :hug:
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een tijdje niet gereageerd, er is weer veel gebeurd, onder andere het overlijden van mijn opa en een collega... beetje gekke tijd dus voor mij.

Voor mijn gevoel gaat het eigenlijk bergafwaarts. Ik merk dat ik super prikkelbaar ben op mijn partner en meteen 'flip' bij het minste of geringste. Ook voel ik me steeds somberder worden... helaas dus niet de goede kant op. Vandaag heb ik zelfs het bijltje er bij neergelegd. Ik heb mijn laptop midden in een onderwijs dag dicht geklapt en heb de hele dag gehuild in bed. Het ging echt even niet meer. Elke keer denkbik dat het beter gaat en er hoeft maar een mini tegenslag te gebeuren en ik vind mezelf zo waardeloos. En dan krabbel ik weer op omdat ik vind dat het goed moet gaan. En dan heb ik weer een domme discussie met partner over weet ik veel wat, vandaag ging het over dat ik geen zin had om om te rijden voor goedkoper tanken en dat vond hij stom. Het gaat echt werkelijk nergens over.... en dan zak ik weer helemaal terug in dramamodus. Ik snap echt niet wat er met me is, want dit is gewoon niks voor mij!

Ik heb morgen de uitslag van het bloedonderzoek en heb al een nieuwe afspraak gemaakt bij de huisarts want dit houd ik geen 3 maanden vol... ik kan me niet voorstellen dat dit normaal is want ik voel me steeds rotter :@@:
Oh schat toch :hug: :there: Gecontroleerd.

Wanneer heb je de afspraak met de huisarts staan? Wel goed dat je die gemaakt hebt.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven