Gezondheid
alle pijlers
Jong en burnout
zaterdag 9 augustus 2014 22:22
Hallo, al een jaar lees ik soms op forums omdat herkenning vaak toch soort van helpt op slechte momenten.. Nu toch eens m'n eigen verhaal in t kort, omdat ik graag wil weten of er meer jonge meiden (ik word 30 binnenkort) zijn, die niet zozeer door 60urige werkweken, maar vooral door karakter eigenschappen (onzeker, altijd aan verwachtingen willen voldoen, perfectionistisch daardoor en te groot verantwoordelijkheidsgevoel .. En kan nog wel even doorgaan;-)) een fikse burnout hebben gekregen?
Ik ben nu iets meer dan een jaar bewust bezig met m'n herstel van m'n burnout. Ik werk met patienten/cliënten , heb zo'n 1,5mnd even helemaal niks met werk gedaan, daarna wekenlang alleen 2x2/3x2u niet werkgerelateerde taken (dus geen dossiers of patienten zien). Momenteel werk ik zo'n 18-20u (4dgn 5u, werk normaal 32u) en afgelopen week weer de zoveelste terugval die dan weer even onzeker maakt...
Krijg best de ruimte van Leidinggevende met wie ik goed contact en en hetzelfde met prettige bedrijfsarts. Destijds begonnen met een coachingstraject (zelf geregeld, maar mede dankzij werk kunnen doen) en momenteel bij psych / cognitief gedragstherapeut ivm paniekaanvallen en Haptotherapie omdat ik zo enorm in m'n hoofd zit en nadenk en niet meer (misschien nooit echt?) wat ik echt voel.
Zet je allemaal enorm aan t denken en daardoor vind je jezelf ook niet echt leuk... Negatievere kanten van je persoonlijkheid worden tenslotte versterkt. Vraag je je soms af of t écht wel goed komt ooit, en wanneer het nou weer normaal is... Dingen spontaan doen, zonder echt nadenken en 'gewoon' genieten. Waar dat jaar gebleven is, snap ik soms niet.
Iedere dag bijna wel voel ik nog wel iets, misselijk of moe of hoofdpijn. Soms sta ik echt wel weer te zingen en te genieten van leuke dingen! Maar afspraken plan ik nog steeds weinig, zodat ik niks 'moet', en zelfs leuke vooruitzichten gepaard gaan met spanning vooraf..'voel ik me daar straks niet 'ziek' of word ik misselijk, angst voor de angst... Lastig!
Af en toe langs huisarts, om toch even dan weer dit of dan weer da voor mezelf uit te sluiten... Volgens mij ook 'normaal' met burnout, je afvragen of er toch niet nog iets fysieks aan onderligt soms.
Ik heb een superlieve vriend, echt m'n grote steun , terwijl het voor hem ook allemaal lastig is natuurlijk.
Nou, dit is nog de korte versie;-).
Ben benieuwd of er anderen zijn op dit moment in dezelfde situatie, of geweest. En hoe ze hier mee omgaan/gingen? Als t ook al een jaar duurt en je er nog niet bent... En hoe je dat met opbouwen doet, zeker evt met een beroep waar je met klanten/patienten/ anderen te maken hebt.
Ik ben nu iets meer dan een jaar bewust bezig met m'n herstel van m'n burnout. Ik werk met patienten/cliënten , heb zo'n 1,5mnd even helemaal niks met werk gedaan, daarna wekenlang alleen 2x2/3x2u niet werkgerelateerde taken (dus geen dossiers of patienten zien). Momenteel werk ik zo'n 18-20u (4dgn 5u, werk normaal 32u) en afgelopen week weer de zoveelste terugval die dan weer even onzeker maakt...
Krijg best de ruimte van Leidinggevende met wie ik goed contact en en hetzelfde met prettige bedrijfsarts. Destijds begonnen met een coachingstraject (zelf geregeld, maar mede dankzij werk kunnen doen) en momenteel bij psych / cognitief gedragstherapeut ivm paniekaanvallen en Haptotherapie omdat ik zo enorm in m'n hoofd zit en nadenk en niet meer (misschien nooit echt?) wat ik echt voel.
Zet je allemaal enorm aan t denken en daardoor vind je jezelf ook niet echt leuk... Negatievere kanten van je persoonlijkheid worden tenslotte versterkt. Vraag je je soms af of t écht wel goed komt ooit, en wanneer het nou weer normaal is... Dingen spontaan doen, zonder echt nadenken en 'gewoon' genieten. Waar dat jaar gebleven is, snap ik soms niet.
Iedere dag bijna wel voel ik nog wel iets, misselijk of moe of hoofdpijn. Soms sta ik echt wel weer te zingen en te genieten van leuke dingen! Maar afspraken plan ik nog steeds weinig, zodat ik niks 'moet', en zelfs leuke vooruitzichten gepaard gaan met spanning vooraf..'voel ik me daar straks niet 'ziek' of word ik misselijk, angst voor de angst... Lastig!
Af en toe langs huisarts, om toch even dan weer dit of dan weer da voor mezelf uit te sluiten... Volgens mij ook 'normaal' met burnout, je afvragen of er toch niet nog iets fysieks aan onderligt soms.
Ik heb een superlieve vriend, echt m'n grote steun , terwijl het voor hem ook allemaal lastig is natuurlijk.
Nou, dit is nog de korte versie;-).
Ben benieuwd of er anderen zijn op dit moment in dezelfde situatie, of geweest. En hoe ze hier mee omgaan/gingen? Als t ook al een jaar duurt en je er nog niet bent... En hoe je dat met opbouwen doet, zeker evt met een beroep waar je met klanten/patienten/ anderen te maken hebt.
zaterdag 9 augustus 2014 22:39
Het is een syndroom. Ze noemen het: 'Het Super Vrouwensyndroom'. Altijd rennen, vliegen, beloftes nakomen, werken, het huishouden. Meerdere ballen hoog moeten houden.
Geen één vrouw kan dat, en als je een off-day hebt, wordt je scheef aangekeken, want 'je bent toch jong? Kom op, je moet je hele leven nog werken'.
Ze zeggen dat hoelang je er over gedaan hebt om tot een burnout te komen, zolang ga je er ook over doen om te herstellen. En geef jezelf nou de tijd! Uiteindelijk gaan de goede periodes langer duren dan de slechte.
Succes!
Geen één vrouw kan dat, en als je een off-day hebt, wordt je scheef aangekeken, want 'je bent toch jong? Kom op, je moet je hele leven nog werken'.
Ze zeggen dat hoelang je er over gedaan hebt om tot een burnout te komen, zolang ga je er ook over doen om te herstellen. En geef jezelf nou de tijd! Uiteindelijk gaan de goede periodes langer duren dan de slechte.
Succes!
Dump the horse. Ride a cowboy!
zaterdag 9 augustus 2014 23:05
Je geest en lichaam zitten in de knoop.
Mindfulnes en meditatie zijn erop gericht dat op te lossen. Om de harrewar weer uit je geest en lichaam te halen.
Doe 1 ding tegelijk. Rust daarna even. Doe wat je doet met heel je aandacht, maar let daarbij goed op wat je voelt in je lichaam. Probeer dingen secuur en plezierig te voltooien. Focus. Observeer.
Laat je gedachten en gevoelens tot rust komen met mindfulnes en meditatie.
Dingen moeten weer tot rust komen.
Jouw hoofd moet je nu net als een glas troebel water langzaam tot rust laten komen zodat alles langzaam helder wordt. Dus veel stilzitten en kalm en geduldig en met heel veel beleid bewegen.
Probeer dat perfectionisme van je nu eens te richten op jouw gevoel (lees voornamelijk spieren) en op rust, focus in jouw gedachten.
Mindfulnes en meditatie zijn erop gericht dat op te lossen. Om de harrewar weer uit je geest en lichaam te halen.
Doe 1 ding tegelijk. Rust daarna even. Doe wat je doet met heel je aandacht, maar let daarbij goed op wat je voelt in je lichaam. Probeer dingen secuur en plezierig te voltooien. Focus. Observeer.
Laat je gedachten en gevoelens tot rust komen met mindfulnes en meditatie.
Dingen moeten weer tot rust komen.
Jouw hoofd moet je nu net als een glas troebel water langzaam tot rust laten komen zodat alles langzaam helder wordt. Dus veel stilzitten en kalm en geduldig en met heel veel beleid bewegen.
Probeer dat perfectionisme van je nu eens te richten op jouw gevoel (lees voornamelijk spieren) en op rust, focus in jouw gedachten.
zaterdag 9 augustus 2014 23:07
quote:Kapitein_Onderdeurtje schreef op 09 augustus 2014 @ 23:05:
Je geest en lichaam zitten in de knoop.
Mindfulnes en meditatie zijn erop gericht dat op te lossen. Om de harrewar weer uit je geest en lichaam te halen.
Doe 1 ding tegelijk. Rust daarna even. Doe wat je doet met heel je aandacht, maar let daarbij goed op wat je voelt in je lichaam. Probeer dingen secuur en plezierig te voltooien. Focus. Observeer.
Laat je gedachten en gevoelens tot rust komen met mindfulnes en meditatie.
Dingen moeten weer tot rust komen.
Jouw hoofd moet je nu net als een glas troebel water langzaam tot rust laten komen zodat alles langzaam helder wordt. Dus veel stilzitten en kalm en geduldig en met heel veel beleid bewegen.
Probeer dat perfectionisme van je nu ineens te richten op jouw gevoel (lees voornamelijk spieren) en op rust, focus in jouw gedachten.
Oh.
Zo makkelijk is het dus.
Je geest en lichaam zitten in de knoop.
Mindfulnes en meditatie zijn erop gericht dat op te lossen. Om de harrewar weer uit je geest en lichaam te halen.
Doe 1 ding tegelijk. Rust daarna even. Doe wat je doet met heel je aandacht, maar let daarbij goed op wat je voelt in je lichaam. Probeer dingen secuur en plezierig te voltooien. Focus. Observeer.
Laat je gedachten en gevoelens tot rust komen met mindfulnes en meditatie.
Dingen moeten weer tot rust komen.
Jouw hoofd moet je nu net als een glas troebel water langzaam tot rust laten komen zodat alles langzaam helder wordt. Dus veel stilzitten en kalm en geduldig en met heel veel beleid bewegen.
Probeer dat perfectionisme van je nu ineens te richten op jouw gevoel (lees voornamelijk spieren) en op rust, focus in jouw gedachten.
Oh.
Zo makkelijk is het dus.
Alles komt goed, alleen de rest niet
zaterdag 9 augustus 2014 23:13
Ik herken dat ook... Al weet ik niet of het een burnout is, bij mij heet het overspannen. Een gevolg van stapelen, stapelen en weinig tijd voor mezelf kunnen nemen. Ook een erfelijk belast gebeuren, depressie zit in de familie..
Vandaar de keuze van de huisarts om aan de antidepressiva te gaan, maar of ik daar nu zoveel beter van wordt..
Ik ben vooral moe, moe, lusteloos, moe.. En als ik dat even niet ben doe ik zoveel mogelijk, met als resultaat dat ik de volgende dag weer doodmoe ben.
Ik kan me de dagen niet meer voorstellen waarin ik me gewoon prettig voelde en alle dingetjes deed die horen bij het draaien en onderhouden van een gezin.. Het gaat allemaal zo moeizaam.
Ben geneigd die antidepressiva weer aan de wilgen te hangen.
Dat ik t ook allemaal niet meer weet..
Sterkte ingeb84
Vandaar de keuze van de huisarts om aan de antidepressiva te gaan, maar of ik daar nu zoveel beter van wordt..
Ik ben vooral moe, moe, lusteloos, moe.. En als ik dat even niet ben doe ik zoveel mogelijk, met als resultaat dat ik de volgende dag weer doodmoe ben.
Ik kan me de dagen niet meer voorstellen waarin ik me gewoon prettig voelde en alle dingetjes deed die horen bij het draaien en onderhouden van een gezin.. Het gaat allemaal zo moeizaam.
Ben geneigd die antidepressiva weer aan de wilgen te hangen.
Dat ik t ook allemaal niet meer weet..
Sterkte ingeb84
zaterdag 9 augustus 2014 23:15
Ja, mindfulness ken ik.. Gedeeltelijk wat mee gedaan bij psych, en veel gelezen en geprobeerd. Pas t ook op momenten toe, bewust wandelen , eten , naar vissen in de vijver kijken . Maar helaas werkt het niet zo makkelijk... Meditatie past er ook bij, maar langdurige meditatie moet je ook liggen en past mij niet, ging me tegenstaan. Behalve de fijne one-minute meditation oa tussendoor op werk, als ik merkte gehaast bezig te zijn of vermoeidheid begon te voelen. Soms helpt t, soms niet..
Haptotherapie is ook gericht op t voelen... Ben gewoon echt een enorme denker (echte weegschaal? ) en piekeraar soms. Gedrag veranderen gaat niet over 1 nacht ijs, ik weet theoretisch een hele hoop (deels ook door m'n eigen werk), maar t in praktijk kunnen is vaak nog niet zo makkelijk.. En dan t nog telkens kunnen opbrengen ook, als iets al zo'n tijd duurt.
Ik kom er wel, en geef mezelf de tijd, kan ook niet anders want word meteen teruggeroepen als ik teveel wil... Maar ben benieuwd hoe anderen het ervaren, en met de vast ook aanwezige frustratie en soms onmacht omgaan:-).
Haptotherapie is ook gericht op t voelen... Ben gewoon echt een enorme denker (echte weegschaal? ) en piekeraar soms. Gedrag veranderen gaat niet over 1 nacht ijs, ik weet theoretisch een hele hoop (deels ook door m'n eigen werk), maar t in praktijk kunnen is vaak nog niet zo makkelijk.. En dan t nog telkens kunnen opbrengen ook, als iets al zo'n tijd duurt.
Ik kom er wel, en geef mezelf de tijd, kan ook niet anders want word meteen teruggeroepen als ik teveel wil... Maar ben benieuwd hoe anderen het ervaren, en met de vast ook aanwezige frustratie en soms onmacht omgaan:-).
zaterdag 9 augustus 2014 23:18
Ik lees mee. Zit momenteel op de rand van een burn-out voor mijn gevoel en op dit moment voel ik me alleen maar een grote aansteller. Ik weet rationeel ook wel dat het goed komt, maar ik moet goed puzzelen hoe ik mijn rust weer terug krijg en het werk kan loslaten. Lichamelijk en emotioneel ben ik uitgeput. Ik zal later even uitgebreider reageren op je, dit wordt even mijn terug-vindt-post.
zaterdag 9 augustus 2014 23:23
@Lara1977
Ja herkenbaar... Bij mij zeiden ze eerst ook overspannenheid, zo jong enz is nog geen burnout. Iedereen heeft z'n eigen definitie voor stressgerelateerde klachten, uiteindelijk is t maar een benaming...
Ik merk ook op goede dagen, dat ik neig naar misschien teveel doen... Maar wat is teveel he!? Je voelt je eindelijk weer even iets beter, dan wil je er wat gebruik van maken. Dus iets meer in huishouden doen, ook nog wat uitgebreider koken ... En de dag erna zit je met de gevolgen.
Eerst was boodschappen doen in t begin al een opgave.. Nu werk ik zo'n 5u per dag 4dgn achter elkaar.. Gaat soms best prima (altijd wel minimaal ietsje moe na afloop, maar dat hoort bij opbouw schijnt), en soms na 2dgn al klaar ermee...
(Nou zit t me op m'n werk ook niet echt mee, al 1,5-2jr reorganisaties , nog steeds onduidelijkheid, net verhuist naar andere lokatie.. Ook leuk, dat laatste, maar voor mij ook wel extra pittig even).
Maatschappij gaat snel tegenwoordig en verwacht veel... Iedereen weet alles van elkaar door whats app/ social media...
Zou bijna emigreren naar wat relAxtere cultuur als je iets meer stressgevoelig bent;-)
Ja herkenbaar... Bij mij zeiden ze eerst ook overspannenheid, zo jong enz is nog geen burnout. Iedereen heeft z'n eigen definitie voor stressgerelateerde klachten, uiteindelijk is t maar een benaming...
Ik merk ook op goede dagen, dat ik neig naar misschien teveel doen... Maar wat is teveel he!? Je voelt je eindelijk weer even iets beter, dan wil je er wat gebruik van maken. Dus iets meer in huishouden doen, ook nog wat uitgebreider koken ... En de dag erna zit je met de gevolgen.
Eerst was boodschappen doen in t begin al een opgave.. Nu werk ik zo'n 5u per dag 4dgn achter elkaar.. Gaat soms best prima (altijd wel minimaal ietsje moe na afloop, maar dat hoort bij opbouw schijnt), en soms na 2dgn al klaar ermee...
(Nou zit t me op m'n werk ook niet echt mee, al 1,5-2jr reorganisaties , nog steeds onduidelijkheid, net verhuist naar andere lokatie.. Ook leuk, dat laatste, maar voor mij ook wel extra pittig even).
Maatschappij gaat snel tegenwoordig en verwacht veel... Iedereen weet alles van elkaar door whats app/ social media...
Zou bijna emigreren naar wat relAxtere cultuur als je iets meer stressgevoelig bent;-)
zaterdag 9 augustus 2014 23:24
@ingeb84
Deze tape heeft me in het begin erg geholpen:
https://www.youtube.com/watch?v=TrxRgpsrpGg
(Barry Long, how to stop thinking)
Mindfulnes kan ook met rustig de trap beklimmen etc, kan de hele dag door. Doe alles langzaam en blijf er met je hoofd bij.
Theorie is fantasie.
Deze tape heeft me in het begin erg geholpen:
https://www.youtube.com/watch?v=TrxRgpsrpGg
(Barry Long, how to stop thinking)
Mindfulnes kan ook met rustig de trap beklimmen etc, kan de hele dag door. Doe alles langzaam en blijf er met je hoofd bij.
Theorie is fantasie.
zaterdag 9 augustus 2014 23:30
Die social media heb ik gestopt, fb weg en weer heerlijk in de anonimiteit.
Stukje werk en idd veel veranderingen daar, je hebt gelijk... Trouwens kapitein_onderdeurtje ook...
We hebben het als vrouw voor elkaar om te mogen werken, maar daarbij hebben we ons alleen nog maar meer taken en verantwoordelijkheden mee op de hals gehaald, de rest gaat namelijk ook gewoon door!
Slaap jij ook zoveel?
Stukje werk en idd veel veranderingen daar, je hebt gelijk... Trouwens kapitein_onderdeurtje ook...
We hebben het als vrouw voor elkaar om te mogen werken, maar daarbij hebben we ons alleen nog maar meer taken en verantwoordelijkheden mee op de hals gehaald, de rest gaat namelijk ook gewoon door!
Slaap jij ook zoveel?
zaterdag 9 augustus 2014 23:45
'Fijn' dat anderen het herkennen! Niet leuk voor jullie uiteraard, om in een gelijksoortige situatie te zitten... Maar om ervaring te delen.
Zorgverlenende beroepen (ik ben fysio) schijnen vaak juist de karakters te hebben voor prima Burnout kandidaten;-). Hoor t sowieso wel veel om me heen... (Vast ook doordat ik t nu heb, dat mensen het zeggen tegen je).
Vast ook herkenbaar: niet zo streng zijn voor jezelf, schuldig voelen naar patiënten en mensen om je heen.
Ik let echt wel op, soms misschien zelfs teveel... Alles wat ik doe gaat bewust bijna, niks meer écht spontaan... Angst voor de angst, nog steeds een mate van soort paniekaanval (bij uitend in misselijkheid / darmklachten , met kokhalzen aantoe... En vaak is dat ook voor zelfs dingen die 'leuk' horen te zijn en energie zouden moeten geven. Ik doe dingen nog wel als ik er echt achter sta of me redelijk goed voel... En vaak is de misselijkheid als ik er eenmaal ben direct minder of zelfs over. Maar de energie die dat vooraf al kost, gaat zorgen dat je er al minder zin in hebt...
Wat in t begin zo vaak door zowel bedrijfsarts als bekenden werd gezegd; doe vooral veel leuke dingen... Maar dat gaat dan dus niet meer zo makkelijk! (Al zie ik nu dat leuke dingen uiteraard niet meteen dagje weg / museum/ feestjes zijn, maar ook in kleine dingen zit). Maar als ik zie hoeveel ik afgelopen jaar ik gecanceld heb, terwijl ik al nauwelijks afspraken maakte en me vnl nog alleen bezighield met de mensen die écht dichtbij me staan... Dan maakt je dat soms wel erg somber.
Kheb gelukkig maar enkele keer een echte depridag (somber noem ik niet depressief tenslotte), dat ik echt m'n bed niet uitkam en alleen maar huil... Dus kben niet aan de medicijnen (antidpressiva of kalmeringsmiddelen) geweest, behalve maagtabletten.
@elastiekje, als je denkt dat je op de grens zit... Vooral nu luisteren naar je lichaam en rust pakken, alleen dingen doen die jij echt wilt... Niks moeten. Anders komt ie straks nog harder aan/terug.
Truste voor nu!
Zorgverlenende beroepen (ik ben fysio) schijnen vaak juist de karakters te hebben voor prima Burnout kandidaten;-). Hoor t sowieso wel veel om me heen... (Vast ook doordat ik t nu heb, dat mensen het zeggen tegen je).
Vast ook herkenbaar: niet zo streng zijn voor jezelf, schuldig voelen naar patiënten en mensen om je heen.
Ik let echt wel op, soms misschien zelfs teveel... Alles wat ik doe gaat bewust bijna, niks meer écht spontaan... Angst voor de angst, nog steeds een mate van soort paniekaanval (bij uitend in misselijkheid / darmklachten , met kokhalzen aantoe... En vaak is dat ook voor zelfs dingen die 'leuk' horen te zijn en energie zouden moeten geven. Ik doe dingen nog wel als ik er echt achter sta of me redelijk goed voel... En vaak is de misselijkheid als ik er eenmaal ben direct minder of zelfs over. Maar de energie die dat vooraf al kost, gaat zorgen dat je er al minder zin in hebt...
Wat in t begin zo vaak door zowel bedrijfsarts als bekenden werd gezegd; doe vooral veel leuke dingen... Maar dat gaat dan dus niet meer zo makkelijk! (Al zie ik nu dat leuke dingen uiteraard niet meteen dagje weg / museum/ feestjes zijn, maar ook in kleine dingen zit). Maar als ik zie hoeveel ik afgelopen jaar ik gecanceld heb, terwijl ik al nauwelijks afspraken maakte en me vnl nog alleen bezighield met de mensen die écht dichtbij me staan... Dan maakt je dat soms wel erg somber.
Kheb gelukkig maar enkele keer een echte depridag (somber noem ik niet depressief tenslotte), dat ik echt m'n bed niet uitkam en alleen maar huil... Dus kben niet aan de medicijnen (antidpressiva of kalmeringsmiddelen) geweest, behalve maagtabletten.
@elastiekje, als je denkt dat je op de grens zit... Vooral nu luisteren naar je lichaam en rust pakken, alleen dingen doen die jij echt wilt... Niks moeten. Anders komt ie straks nog harder aan/terug.
Truste voor nu!
zondag 10 augustus 2014 09:41
@lara,
Ik slaap redelijk veel nog, in t begin meer denk ik.. Na m'n werk vaak wel even half uurtje minimaal slapen om bij de komen (soms direct soms na t eten ofzo), en wisselt hoe moe ik ben in weekenden.. Maar energie laat vaak wel te wensen over. Soms zo moe en vol in je hoofd, dat loslaten niet lukt en slapen ook niet hoe graag je ook wilt. (Ook roze olifantje effect?)
Wat mij dan wel helpt soms is zo'n mindfulness bodyscan, via een app op m'n telefoon (zonder stem die je begeleid, is de focus snel weg), helaas nu vaak dan tijdens al in slaap... En na half uur hoor ik een mug zoemen;-).
Ik heb verder geen gezin , woon wel samen met m'n vriend die onregelmatige diensten heeft. Als dit niet gebeurt was, waren we misschien al wel met een poging voor uitbreiding begonnen... Maar moet er nu even nog niet aandenken, hoe ik dat zou bolwerken ... Maar t schijnt écht goed te komen, fysiek niks gevonden in bloed ofzo, dus ik hou die hoop maar...
'Je komt er echt sterker uit', is t vaak geroepen antwoord... We shall see!
Hoelang zijn jullie al 'bezig' , dat je beseft en bewust bezig bent enzo?
Ik slaap redelijk veel nog, in t begin meer denk ik.. Na m'n werk vaak wel even half uurtje minimaal slapen om bij de komen (soms direct soms na t eten ofzo), en wisselt hoe moe ik ben in weekenden.. Maar energie laat vaak wel te wensen over. Soms zo moe en vol in je hoofd, dat loslaten niet lukt en slapen ook niet hoe graag je ook wilt. (Ook roze olifantje effect?)
Wat mij dan wel helpt soms is zo'n mindfulness bodyscan, via een app op m'n telefoon (zonder stem die je begeleid, is de focus snel weg), helaas nu vaak dan tijdens al in slaap... En na half uur hoor ik een mug zoemen;-).
Ik heb verder geen gezin , woon wel samen met m'n vriend die onregelmatige diensten heeft. Als dit niet gebeurt was, waren we misschien al wel met een poging voor uitbreiding begonnen... Maar moet er nu even nog niet aandenken, hoe ik dat zou bolwerken ... Maar t schijnt écht goed te komen, fysiek niks gevonden in bloed ofzo, dus ik hou die hoop maar...
'Je komt er echt sterker uit', is t vaak geroepen antwoord... We shall see!
Hoelang zijn jullie al 'bezig' , dat je beseft en bewust bezig bent enzo?
zondag 10 augustus 2014 11:47
Je verhaal is heel herkenbaar. Ik heb ook een burn-out gekregen door karaktereigenschappen. Een jarenlange opeenstapeling van stress door onzekerheid, willen voldoen aan te hoge verwachtingen, de lat voor mezelf te hoog leggen, dat soort zaken. Ik had er al heel lang last van, maar ik wist niet hoe ik het kon veranderen. Ik stak m'n kop in het zand, tot ik ineens omviel. Achteraf gezien zag je het mijlenver aankomen, ik liep al jaren op m'n tenen, maar op het moment zelf leek het een complete verrassing.
Ik ben ook al een jaar bezig met herstellen. Ik ga naar een psycholoog en ik heb een tijd niet kunnen werken. Ik ben nu wel weer aan het werk, maar ook nog niet fulltime. Ik kan er af en toe echt verbaasd over zijn dat het opbouwen van uren en dagen zo heftig is. Het gaat vrijwel altijd gepaard met een terugval.
Ook het oppakken van de leuke dingen en hobby's vind ik moeilijk. In het begin had ik gewoonweg geen energie om met anderen af te spreken en mijn telefoon legde ik heel vaak aan de kant. Het boeide me ook gewoon niet wat er op de sociale media werd geschreven. Ik had genoeg aan m'n eigen sores. Gelukkig kan ik tegenwoordig weer meer dingen doen en vrienden zien, maar ik zit nog niet op het oude niveau. Ik denk ook niet dat ik daarnaar terug wil, ik heb altijd te veel leuke dingen willen doen. Misschien komt daar ooit nog, maar daar is langer voor nodig dan een jaar. En misschien komt het wel helemaal nooit, ook prima. Ik doen nu de belangrijkste dingen die ik leuk vind en ben daarmee content.
Al ga ik nog geregeld over mijn grenzen. Dan denk ik dat het wel weer gaat en wil ik te snel teveel. Dan word je wel snoeihard teruggefloten. Je leert er wel van. Ik merk dat het steeds makkelijker wordt om in te schatten wat ik aankan en wat niet.
Wat ik altijd nog moeilijk vind om te accepteren, is dat herstel niet in een rechte lijn naar boven gaat. Het is een kronkelig pad met ups en downs. Bij elke down heb ik het gevoel dat ik weer terug bij af ben, kan ik heel erg in de put zitten. Dan gloort er daarna toch weer licht aan het eind van de tunnel en zit ik weer op de stijgende lijn. Die tunnels worden gelukkig ook steeds korter.
Ergens in de reacties stond iets over je een aansteller voelen. Ook dat herken ik! Ik denk het nog vrijwel dagelijks. Ik weet dat ik dat niet moet doen, daarmee ben je te streng voor jezelf en het is geen aanstellerij, maar het is een hardnekkig stemmetje die dat blijft zeggen.
Ook stond er ergens iets over het sterker eruitkomen. Ik geloofde dat eerst ook niet, wat een onzin, wat kon dit nu voor goeds brengen. Maar... zo langzaam aan begin ik het te geloven. Het voelt nu wel zo, ik voel echt dat ik er veel van heb geleerd en nog steeds van leer. Dus ik durf wel te zeggen dat je er echt sterker uit komt.
Ik kan me wel vinden in wat Kapitein_Onderdeurtje schrijft. Rust nemen is heel belangrijk. Je hoeft dan niet per se te mediteren of stil te zitten in een hoekje. Doe dingen die je rust opleveren, die ontspanning opleveren. Voor mij is dat kleuren, puzzelen, wandelen, fietsen. Doe dingen inderdaad één voor één. Doe ze me aandacht. Activiteiten die je met je handen doet zoals het puzzelen, halen je weg uit je hoofd. Dat geeft rust.
Ook heb ik heel veel aan schrijven. Ik schrijf veel van me af, op advies van de psycholoog. Het liefst dagelijks. Ook schrijf ik, weer op advies van mijn psych, dagelijks drie dingen op die ik die dag goed heb gedaan. Dat geeft je een goed gevoel over jezelf. Het hoeven geen grote dingen te zijn, alles telt. Het werkt echt!
Ik ben ook al een jaar bezig met herstellen. Ik ga naar een psycholoog en ik heb een tijd niet kunnen werken. Ik ben nu wel weer aan het werk, maar ook nog niet fulltime. Ik kan er af en toe echt verbaasd over zijn dat het opbouwen van uren en dagen zo heftig is. Het gaat vrijwel altijd gepaard met een terugval.
Ook het oppakken van de leuke dingen en hobby's vind ik moeilijk. In het begin had ik gewoonweg geen energie om met anderen af te spreken en mijn telefoon legde ik heel vaak aan de kant. Het boeide me ook gewoon niet wat er op de sociale media werd geschreven. Ik had genoeg aan m'n eigen sores. Gelukkig kan ik tegenwoordig weer meer dingen doen en vrienden zien, maar ik zit nog niet op het oude niveau. Ik denk ook niet dat ik daarnaar terug wil, ik heb altijd te veel leuke dingen willen doen. Misschien komt daar ooit nog, maar daar is langer voor nodig dan een jaar. En misschien komt het wel helemaal nooit, ook prima. Ik doen nu de belangrijkste dingen die ik leuk vind en ben daarmee content.
Al ga ik nog geregeld over mijn grenzen. Dan denk ik dat het wel weer gaat en wil ik te snel teveel. Dan word je wel snoeihard teruggefloten. Je leert er wel van. Ik merk dat het steeds makkelijker wordt om in te schatten wat ik aankan en wat niet.
Wat ik altijd nog moeilijk vind om te accepteren, is dat herstel niet in een rechte lijn naar boven gaat. Het is een kronkelig pad met ups en downs. Bij elke down heb ik het gevoel dat ik weer terug bij af ben, kan ik heel erg in de put zitten. Dan gloort er daarna toch weer licht aan het eind van de tunnel en zit ik weer op de stijgende lijn. Die tunnels worden gelukkig ook steeds korter.
Ergens in de reacties stond iets over je een aansteller voelen. Ook dat herken ik! Ik denk het nog vrijwel dagelijks. Ik weet dat ik dat niet moet doen, daarmee ben je te streng voor jezelf en het is geen aanstellerij, maar het is een hardnekkig stemmetje die dat blijft zeggen.
Ook stond er ergens iets over het sterker eruitkomen. Ik geloofde dat eerst ook niet, wat een onzin, wat kon dit nu voor goeds brengen. Maar... zo langzaam aan begin ik het te geloven. Het voelt nu wel zo, ik voel echt dat ik er veel van heb geleerd en nog steeds van leer. Dus ik durf wel te zeggen dat je er echt sterker uit komt.
Ik kan me wel vinden in wat Kapitein_Onderdeurtje schrijft. Rust nemen is heel belangrijk. Je hoeft dan niet per se te mediteren of stil te zitten in een hoekje. Doe dingen die je rust opleveren, die ontspanning opleveren. Voor mij is dat kleuren, puzzelen, wandelen, fietsen. Doe dingen inderdaad één voor één. Doe ze me aandacht. Activiteiten die je met je handen doet zoals het puzzelen, halen je weg uit je hoofd. Dat geeft rust.
Ook heb ik heel veel aan schrijven. Ik schrijf veel van me af, op advies van de psycholoog. Het liefst dagelijks. Ook schrijf ik, weer op advies van mijn psych, dagelijks drie dingen op die ik die dag goed heb gedaan. Dat geeft je een goed gevoel over jezelf. Het hoeven geen grote dingen te zijn, alles telt. Het werkt echt!
zondag 10 augustus 2014 12:52
Ik herken me in jullie verhalen, alsof ik het zelf geschreven heb.
Ook ik zit momenteel met een burn-out.
Achteraf iets wat ik jaren heb opgebouwd, en veel te lang door ben blijven gaan terwijl het al lang echt niet goed ging.
Zowel op lichamelijk als op geestelijk gebied, maar toegeven ho maar.
Ook bij mij zijn de karaktereigenschappen een grote oorzaak, perfectionistisch, de lat te hoog leggen, er altijd voor een ander willen zijn en niet aan je zelf denken, alles onder controle willen houden, veel piekeren en nadenken over alles, geen nee zeggen, en ga zo maar door.
Daarbij komen er verschillende privé omstandigheden, van nu en het verleden bij.
Het moment dat ik eindelijk toegaf en het echt niet meer ging was het ook echt klaar, ik kon geen stap meer zetten.
Ik kon alleen maar huilen, en was zo ontzettend moe. Heel mijn lichaam was van slag en had allerlei lichamelijke klachten waardoor ik dacht dat er met mijn gezondheid echt iets goed mis was.
Na meerdere onderzoeken bleek ik lichamelijk in orde. Mijn lichaam was gewoon op.
Ik herken ook het gevoel te hebben enorm te falen, wat baal ik van mezelf zeg!
Het gaat me allemaal veel te langzaam en ik had er al lang weer boven op willen zijn.
Helaas is dit een valkuil, inderdaad op goede dagen te veel willen doen, toch weer meer willen werken. En de volgende dag zit je met de gebakken peren en voel je je weer enorm rot en ben je doodmoe.
Uiteindelijk ben ik bij een psycholoog terecht gekomen en heb daar cognitieve gedragstherapie gehad. Hierdoor kan ik nu mijn gedachten en het eeuwige gepieker omzetten, maar makkelijk is het niet.
Je kunt nou eenmaal je karakter niet van de een op de andere dag veranderen, en betrap me er vaak op toch terug te vallen in mijn oude patroon.
Ik ben 1,5 maand thuis geweest omdat gewoon niks ging en ik alleen kon huilen en rusten. Ook ik kreeg het advies leuke dingen te doen, maar ook hier had ik geen puf voor en bovendien vond ik op dat moment niks leuk. Toch heb ik me vanaf de tweede week opgepakt en me verplicht elke dag iets te doen, al was het een rondje lopen.
Ondertussen ben ik bijna een half jaar verder en ben ik mijn werk uren aan het opbouwen, iets waar je jezelf steeds weer tegenkomt. En steeds die terugvallen zijn echt vervelend.
Maar ik kan nu al wel zeggen dat ik er sterker uit ga komen, wat veel van jullie ook aangeven.
Het gaat stukken beter met me, maar geduld hebben moet je zeker met een burn-out.
Ik ben trouwens 24 dus ook nog vrij jong.
Krijg ook vaak de opmerking: een burn-out? Dat kan toch niet, want je bent nog zo jong!
Erg vervelend, mensen die niet begrijpen wat het is en vervelende opmerkingen maken.
Dit is de eerste keer dat ik het op schrijf. Vind de herkenning wel heel fijn! Want voel me soms een beetje onbegrepen.
Ook ik zit momenteel met een burn-out.
Achteraf iets wat ik jaren heb opgebouwd, en veel te lang door ben blijven gaan terwijl het al lang echt niet goed ging.
Zowel op lichamelijk als op geestelijk gebied, maar toegeven ho maar.
Ook bij mij zijn de karaktereigenschappen een grote oorzaak, perfectionistisch, de lat te hoog leggen, er altijd voor een ander willen zijn en niet aan je zelf denken, alles onder controle willen houden, veel piekeren en nadenken over alles, geen nee zeggen, en ga zo maar door.
Daarbij komen er verschillende privé omstandigheden, van nu en het verleden bij.
Het moment dat ik eindelijk toegaf en het echt niet meer ging was het ook echt klaar, ik kon geen stap meer zetten.
Ik kon alleen maar huilen, en was zo ontzettend moe. Heel mijn lichaam was van slag en had allerlei lichamelijke klachten waardoor ik dacht dat er met mijn gezondheid echt iets goed mis was.
Na meerdere onderzoeken bleek ik lichamelijk in orde. Mijn lichaam was gewoon op.
Ik herken ook het gevoel te hebben enorm te falen, wat baal ik van mezelf zeg!
Het gaat me allemaal veel te langzaam en ik had er al lang weer boven op willen zijn.
Helaas is dit een valkuil, inderdaad op goede dagen te veel willen doen, toch weer meer willen werken. En de volgende dag zit je met de gebakken peren en voel je je weer enorm rot en ben je doodmoe.
Uiteindelijk ben ik bij een psycholoog terecht gekomen en heb daar cognitieve gedragstherapie gehad. Hierdoor kan ik nu mijn gedachten en het eeuwige gepieker omzetten, maar makkelijk is het niet.
Je kunt nou eenmaal je karakter niet van de een op de andere dag veranderen, en betrap me er vaak op toch terug te vallen in mijn oude patroon.
Ik ben 1,5 maand thuis geweest omdat gewoon niks ging en ik alleen kon huilen en rusten. Ook ik kreeg het advies leuke dingen te doen, maar ook hier had ik geen puf voor en bovendien vond ik op dat moment niks leuk. Toch heb ik me vanaf de tweede week opgepakt en me verplicht elke dag iets te doen, al was het een rondje lopen.
Ondertussen ben ik bijna een half jaar verder en ben ik mijn werk uren aan het opbouwen, iets waar je jezelf steeds weer tegenkomt. En steeds die terugvallen zijn echt vervelend.
Maar ik kan nu al wel zeggen dat ik er sterker uit ga komen, wat veel van jullie ook aangeven.
Het gaat stukken beter met me, maar geduld hebben moet je zeker met een burn-out.
Ik ben trouwens 24 dus ook nog vrij jong.
Krijg ook vaak de opmerking: een burn-out? Dat kan toch niet, want je bent nog zo jong!
Erg vervelend, mensen die niet begrijpen wat het is en vervelende opmerkingen maken.
Dit is de eerste keer dat ik het op schrijf. Vind de herkenning wel heel fijn! Want voel me soms een beetje onbegrepen.
zondag 10 augustus 2014 12:59
Klinkt idd herkenbaar stokstaartje! Zucht.. Wat duurt die weg lang he, eerst dacht ik een paar maanden en dan gaat vast beter, toen.. Nou een jaar dan... Nu tijd losgelaten... Is moeilijk maar lukt wel aardig.
Grappig wat je schrijft over puzzelen, tekenen . Dat ben ik ook weer meer gaan doen.. Soms even helemaal niet en na paar weken weer zin in! Dat zet je gedachten merkbaar even aan de kant als je een tijdje bezig bent. Hetzelfde merk ik met wandelen, eerste 10min denk ik nog na over vanalles, ook al probeer ik dan bewust op omgeving te letten, vogels, bloemen, de zon en wind voelen etc. Na een tijdje merk je dat je even helemaal niet nadacht en gewoon genoot van t wandelen... Helaas na een tijdje merk ik ook conditie die dramatisch is en ga ik weer dingen in m'n lichaam soms voelen (verschilt echt per dag hoor).
Ik heb vanaf m'n 6-7e altijd fanatiek gehockeyed, afgelopen 15jr altijd wel 3x per week, en prestatie qua teams... (Ja ook daarin alweer presteren;-), vond t altijd leuk, dus merk je niet dat ook dát presteren soms aan je vreet, altijd bewijzen enz. Nu gestopt, ging als verplichting voelen en met m'n burnout ging t ook echt even niet meer. Even hardlopen geprobeerd, ging steeds iets meer (= lees wel max 1-2km achter elkaar na wat opbouw van minuten, wat voor mij echt een groot contrast is wat miin lijf aankan tov al die jaren dat ik gewoon volle bak trainde of wedstrijden speelde..
Terwijl ik weet (zeker als fysio) dat juist bewegen zo belangrijk is... Hou ik t idd nog steeds alleen bij fietsen en wandelen.. En soms gaat dat zelfs tegenstaan, doordat je het op mindere dagen vergelijkt met wat je vroeger deed (slechte gewoonte, maar die denkwijze is er voordat je erg in hebt;-)).
Ik ken ongeveer m'n hele woonwijk , elk tuintje , straatje wel nu haha (ga ook soms wel eens naar t strand of bos ofzo, maar met 'even wandelen' doe je dat na je werkdag niet zo snel).
Denk je/jullie ook, dat een burnout door vnl karakter eigenschappen, lang onbewust altijd op je tenen lopen (dus niet helder wanneer je burnout eigenlijk écht begonnen is...) langer duurt dan een burnout door een trauma/verlies of letterlijk teveel /lange dagen werken?
Grappig wat je schrijft over puzzelen, tekenen . Dat ben ik ook weer meer gaan doen.. Soms even helemaal niet en na paar weken weer zin in! Dat zet je gedachten merkbaar even aan de kant als je een tijdje bezig bent. Hetzelfde merk ik met wandelen, eerste 10min denk ik nog na over vanalles, ook al probeer ik dan bewust op omgeving te letten, vogels, bloemen, de zon en wind voelen etc. Na een tijdje merk je dat je even helemaal niet nadacht en gewoon genoot van t wandelen... Helaas na een tijdje merk ik ook conditie die dramatisch is en ga ik weer dingen in m'n lichaam soms voelen (verschilt echt per dag hoor).
Ik heb vanaf m'n 6-7e altijd fanatiek gehockeyed, afgelopen 15jr altijd wel 3x per week, en prestatie qua teams... (Ja ook daarin alweer presteren;-), vond t altijd leuk, dus merk je niet dat ook dát presteren soms aan je vreet, altijd bewijzen enz. Nu gestopt, ging als verplichting voelen en met m'n burnout ging t ook echt even niet meer. Even hardlopen geprobeerd, ging steeds iets meer (= lees wel max 1-2km achter elkaar na wat opbouw van minuten, wat voor mij echt een groot contrast is wat miin lijf aankan tov al die jaren dat ik gewoon volle bak trainde of wedstrijden speelde..
Terwijl ik weet (zeker als fysio) dat juist bewegen zo belangrijk is... Hou ik t idd nog steeds alleen bij fietsen en wandelen.. En soms gaat dat zelfs tegenstaan, doordat je het op mindere dagen vergelijkt met wat je vroeger deed (slechte gewoonte, maar die denkwijze is er voordat je erg in hebt;-)).
Ik ken ongeveer m'n hele woonwijk , elk tuintje , straatje wel nu haha (ga ook soms wel eens naar t strand of bos ofzo, maar met 'even wandelen' doe je dat na je werkdag niet zo snel).
Denk je/jullie ook, dat een burnout door vnl karakter eigenschappen, lang onbewust altijd op je tenen lopen (dus niet helder wanneer je burnout eigenlijk écht begonnen is...) langer duurt dan een burnout door een trauma/verlies of letterlijk teveel /lange dagen werken?
zondag 10 augustus 2014 13:11
@bloempje24,
Ja vervelend he, dat mensen denken dat jone mensen dat niet kunnen hebben. Zelfs een huisarts (soms heb t een waarnemer enz) zei het , en toen zat ik er pas in, dus dacht ik zelf ook 'alleen maar overspannen' te zijn... Nu maakt de benaming mij niet zoveel meer uit. Het is wat het is. Maar ook die HA zei, voor een burnout moet je wel al jaren iets meemaken/ opbouwen... Dan ben je vaak wel ouder.
Gelukkig is mijn omgeving en werk wel goed op de hoogte wat een burnout inhoudt en zagen sommigen het idd eerder aankomen dan ik:-/. (Al had ik toch niet naar ze geluisterd en dacht dat ik t allemaal wel aankon als ik ietsje rustiger aan zou doen ... NOT! Het moment dat ie eraan toegeeft, laat je lichaam het pas echt toe en voel je vanalles...
Ik heb ook meerdere dingen laten testen , qua bloed.. (Moet ook wel denk ik, stel dat t wél wat anders is). Afgelopen week nog. Werd af en toe overvallen door trillerigheid en slap, met misselijk daardoor... Uiteindelijk wilde ik toch echt m'n suikerspiegel laten testen, simpel testje tenslotte... Maar toen ik dat bedacht had, komt het doemdenken beetje om de hoek... 'Stel dat t écht iets is.. En dan?' Al wil je soms juist ook graag een makkelijke verklaring voor wat je voelt.. Tis steeds weer wat anders, dan je maag, dan je hoofd, dan darmen.. Soms alles tegelijk, naast de continu toch wel vermoeidheid en snelle overprikkeling.
Ik schreef t gister ook pas voor t eerst echt op een forum... Nu ga ik los hahaha herkenning geeft een soort rust en ook energie om weer door te gaan!
Júist soort van fijn dat ik t nu dan maar heb, hebben tenslotte juist omdat we jong zijn nog een heel leven voor ons waar we ook moeilijke dingen in tegenkomen!
Iemand zei me laatst, dat ze dacht dat iedereen wel een keer in een bepaalde mate zoiets overkomt...
En ik ga t niet laten gebeuren dat als t achter de rug is, het me nog een keer overkomt... Hoop ik! (Je weet nooit wat t leven je brengt natuurlijk...) sommige mensen vallen vaker in diezelfde valkuil..
Ja vervelend he, dat mensen denken dat jone mensen dat niet kunnen hebben. Zelfs een huisarts (soms heb t een waarnemer enz) zei het , en toen zat ik er pas in, dus dacht ik zelf ook 'alleen maar overspannen' te zijn... Nu maakt de benaming mij niet zoveel meer uit. Het is wat het is. Maar ook die HA zei, voor een burnout moet je wel al jaren iets meemaken/ opbouwen... Dan ben je vaak wel ouder.
Gelukkig is mijn omgeving en werk wel goed op de hoogte wat een burnout inhoudt en zagen sommigen het idd eerder aankomen dan ik:-/. (Al had ik toch niet naar ze geluisterd en dacht dat ik t allemaal wel aankon als ik ietsje rustiger aan zou doen ... NOT! Het moment dat ie eraan toegeeft, laat je lichaam het pas echt toe en voel je vanalles...
Ik heb ook meerdere dingen laten testen , qua bloed.. (Moet ook wel denk ik, stel dat t wél wat anders is). Afgelopen week nog. Werd af en toe overvallen door trillerigheid en slap, met misselijk daardoor... Uiteindelijk wilde ik toch echt m'n suikerspiegel laten testen, simpel testje tenslotte... Maar toen ik dat bedacht had, komt het doemdenken beetje om de hoek... 'Stel dat t écht iets is.. En dan?' Al wil je soms juist ook graag een makkelijke verklaring voor wat je voelt.. Tis steeds weer wat anders, dan je maag, dan je hoofd, dan darmen.. Soms alles tegelijk, naast de continu toch wel vermoeidheid en snelle overprikkeling.
Ik schreef t gister ook pas voor t eerst echt op een forum... Nu ga ik los hahaha herkenning geeft een soort rust en ook energie om weer door te gaan!
Júist soort van fijn dat ik t nu dan maar heb, hebben tenslotte juist omdat we jong zijn nog een heel leven voor ons waar we ook moeilijke dingen in tegenkomen!
Iemand zei me laatst, dat ze dacht dat iedereen wel een keer in een bepaalde mate zoiets overkomt...
En ik ga t niet laten gebeuren dat als t achter de rug is, het me nog een keer overkomt... Hoop ik! (Je weet nooit wat t leven je brengt natuurlijk...) sommige mensen vallen vaker in diezelfde valkuil..
zondag 10 augustus 2014 13:14
Nog een vraag, daarna zal ik me even koest houden;-).
Hebben jullie ook de vervelende gedachten 'wat anderen wel niet denken / vinden / verwachten van je'? (Niet over je burnout, maar gewoon hoe je doet/zegt /gedraagt?)
Erg vermoeiend... Ik probeer t al minder, en schijt te hebben aan anderen, als ik doe wat wil. Maar lastig...
Hebben jullie ook de vervelende gedachten 'wat anderen wel niet denken / vinden / verwachten van je'? (Niet over je burnout, maar gewoon hoe je doet/zegt /gedraagt?)
Erg vermoeiend... Ik probeer t al minder, en schijt te hebben aan anderen, als ik doe wat wil. Maar lastig...
zondag 10 augustus 2014 13:51
quote:ingeb84 schreef op 10 augustus 2014 @ 13:14:
Nog een vraag, daarna zal ik me even koest houden;-).
Hebben jullie ook de vervelende gedachten 'wat anderen wel niet denken / vinden / verwachten van je'? (Niet over je burnout, maar gewoon hoe je doet/zegt /gedraagt?)
Erg vermoeiend... Ik probeer t al minder, en schijt te hebben aan anderen, als ik doe wat wil. Maar lastig...
Tsja, wat mensen vinden... wil je daar ook macht over hebben? Je verspreidt je kracht te veel. Hoeveel levens wil je tegelijk leiden?
Wat is een mening? Een mening is iets persoonlijks vind ik. Dat is mijn mening.
Ieder z'n geloof. Moet iedereen het eens zijn?
De democratie maakt ook niet doorlopend iedereen even gelukkig.
Denk jij dat wel te kunnen? Wil je doorlopend een slaaf zijn van andermans meningen? Wil jij de lummel zijn?
Nog een vraag, daarna zal ik me even koest houden;-).
Hebben jullie ook de vervelende gedachten 'wat anderen wel niet denken / vinden / verwachten van je'? (Niet over je burnout, maar gewoon hoe je doet/zegt /gedraagt?)
Erg vermoeiend... Ik probeer t al minder, en schijt te hebben aan anderen, als ik doe wat wil. Maar lastig...
Tsja, wat mensen vinden... wil je daar ook macht over hebben? Je verspreidt je kracht te veel. Hoeveel levens wil je tegelijk leiden?
Wat is een mening? Een mening is iets persoonlijks vind ik. Dat is mijn mening.
Ieder z'n geloof. Moet iedereen het eens zijn?
De democratie maakt ook niet doorlopend iedereen even gelukkig.
Denk jij dat wel te kunnen? Wil je doorlopend een slaaf zijn van andermans meningen? Wil jij de lummel zijn?
zondag 10 augustus 2014 13:58
Nee dat wil ik juist graag niet.. Ik zou graag willen, dat t me niks kan schelen wat andere mensen over me denken/oordelen. En ik kan t niet eens weten, wat anderen denken.
Ik denk dat je niet helemaal m'n vraag begreep of t niet herkent, qua je reactie te zien...?
T komt voort uit onzekerheid en t mensen graag naar de zin willen maken, leuk gevonden worden etc.
Zou dat liever juist minder willen hebben, want kost onnodige energie ongemerkt en zorgt dus dat je op je tenen loopt, zoals anderen hierboven ook beschreven. Maar t zit ingebakken, vermoedelijk door bijv jeugd waar je ouders veel waarde hechten naar hoe je je naar buiten gedraagt, wat oordelen over anderen en graag goed naar buiten willen komen. Tja.. Gedrag groeit en leer je soms aan he.. Maar me ervan bewust zijn zorgt wel voor verandering, maar gaat langzaam en t zal altijd wel beetje aard van het beestje zijn ergens.
Ik denk dat je niet helemaal m'n vraag begreep of t niet herkent, qua je reactie te zien...?
T komt voort uit onzekerheid en t mensen graag naar de zin willen maken, leuk gevonden worden etc.
Zou dat liever juist minder willen hebben, want kost onnodige energie ongemerkt en zorgt dus dat je op je tenen loopt, zoals anderen hierboven ook beschreven. Maar t zit ingebakken, vermoedelijk door bijv jeugd waar je ouders veel waarde hechten naar hoe je je naar buiten gedraagt, wat oordelen over anderen en graag goed naar buiten willen komen. Tja.. Gedrag groeit en leer je soms aan he.. Maar me ervan bewust zijn zorgt wel voor verandering, maar gaat langzaam en t zal altijd wel beetje aard van het beestje zijn ergens.
