ik weet het niet meer en ik kan het niet meer

Hoi,



Zit met een probleem dat mij altijd, ieder moment van de dag, achtervolgt.

Mijn vader is ziek, maar accepteert geen hulp, behalve van mij.

Al heel lang is hij alcoholist, op dit moment gelukkig al dik een half jaar geen drank, en daardoor punt 1 in een isolement geraakt, en punt 2 lichamelijk niet in orde. Geen idee of zijn lichamelijke problemen alleen maar door drank komt, denk het niet, maar het is niet goed.

Hij heeft diabetes en hartfalen, en daarbij leeft hij ontzettend ongezond qua eten, rookt stevig en doet helemaal niets om er verbetering in te brengen.

4 maanden geleden is hij het zh ingedraaid met een bijna bloedvergiftiging (door een wondje) en daar is hij goed geholpen met instellen van medicatie etc. Ook een psychiater is erbij aan te pas gekomen, die hij overigens feilloos om de tuin weet te leiden door vrolijk te zeggen dat er niets aan de hand is, en de psychiater geloofde alles, zelfs na onze verhalen.

Nu ben ik degene die regelmatig boodschappen voor hem doet, hij loopt heel slecht, en langsga om wat te poetsen en om te kijken of alles oke is daar. Nu twee weken met vakantie geweest, vanochtend daarheen, en het is weer een grote puinzooi daar. Hij ligt in bed te stinken met maagklachten, hij kan niet lopen en laat het daar bij. Als ik maar even wat boodschappen zou kunnen doen. Ik ben, voor de zoveelste keer, in janken uitgebarsten en heb gezegd dat ik dit niet kan, ik kan niet in mn eentje ook nog zijn hebben en houwen draaiende houden, zijn taxichauffeur en verpleegster zijn. Ook heb ik gezegd dat hij ECHT hulp moet accepteren van buitenaf, maar dit wil hij pertinent niet. Hij geeft ons ook de schuld dat hij 4 maanden geleden in het zh moest liggen, terwijl hij, als hij een dag later was opgenomen, gewoon dood was gegaan. Maar dit is niet aan zijn verstand te peuteren, hij vindt dat ik mn tranen moet drogen, niet zo moet zeiken en als ik dat niet kan dan lazer ik maar op. Ik weet dat hij dat niet meent, want ik ben zo'n beetje de enige die nog vaak langskomt (hij bonjourt iedereen uit zijn leven, want die zeiken allemaal). Hij zegt vaak dat hij zo trots is op wat ik bereik met werk etc. en dat ik zo sterk ben, maar ik heb hem vandaag weer gezegd dat ik misschien sterk lijk, maar het verre van ben. Dat ik vandaag of morgen opgesloten kan worden omdat ik hier niet tegen kan. Ik zie em dan wel denken, en hij belooft altijd beterschap, maar ondertussen gebeurt er niets. En ik maar achter hem aanhollen om ervoor te zorgen dat het niet helemaal uit de klauwen loopt. Maar dat kan ik niet meer. Ik heb gezegd dat ik best nog wat boodschappen wil doen, maar dat het daarbij blijft. Dat ik het niet kan aanzien hoe hij zichzelf naar de klote helpt. Maar ik krijg er geen reactie op. Ik weet dat er vroeger met hem iets gebeurd is, maar niemand weet wat. Hij heeft dit wel eens tegen zijn zus gezegd, maar ook zij weet niet wat er gebeurd is dat hij zo geworden is. Hij wil dus geen thuiszorg, geen gebemoei en al helemaal geen psycholoog. Want die sporen niet. Er is iemand die sinds zijn thuiskomst regelmatig bij hem aanbelt, iemand van maatschappelijk werk of zo, maar die laat hij gewoon niet binnen of roept dat ie op moet zouten.

En tegen de artsen zegt hij dat het allemaal heel goed op rolletjes loopt thuis, dat ik het allemaal heel fijn verzorg. Maar dat kan ik dus niet en wil ik niet. Ik wil niet meer constant denken oh god, als het maar goed gaat daar en alles wat ik zelf doe daardoor laten beinvloeden. Ik wil onbezorgd mijn dingen kunnen doen, dat is alles wat ik wil. Maar dat gaat niet gebeuren voordat hij doodgaat. Ik blijf er altijd mee in mn kop zitten totdat het over is. En wanneer is dat? Ik vind het vreselijk voor hem, maar inmiddels ook voor mezelf. En het is heel erg om te zeggen, maar soms denk ik dat het voor iedereen beter is als het niet lang meer duurt. Maar aan de andere kant is het ook een hele lieve man die ik op goede momenten niet kan missen...het is echt moeilijk dit. Lucht op om dit te typen, ga binnenkort ook maar weer een psycholoog opzoeken. Heb het 4 maanden geleden gedaan, maar die man gaf me de kriebels. Kon er totaal niets mee. Dus nu maar een psychologe opzoeken die bekend is voor mij. Pfff, klote allemaal he?

He,

Dank voor je reactie. Rationeel weet ik dat ik afstand moet nemen, en hem in zn sop gaar moet laten koken zeg maar, maar emotioneel sta ik er te dicht bij. Ik kan hem ook niet laten verrotten is mijn gevoel (hij verwaarloost zichzelf ook echt, door niet te douchen, soms niet te eten en de hele dag in zn ondergoed te zitten, dat ie ook niet vaak verschoont). Maar ja, op deze manier gebeurt dat ook, omdat ik de kracht en kennis niet heb om hem op te lappen.

Hij zegt ook dat ik het niet hoef te doen, maar wie doet het dan wel?? Zelf kan hij het niet. Hij is totaal niet in staat om voor zichzelf te zorgen. En iemand anders sturen? Allang geprobeerd, maar die trapt ie het huis uit. Hij hoeft hun hulp niet, zijn allemaal achterlijk. Ik ben echt de enige die hij toelaat wat dat betreft. Ja, een kop koffie met zn zus, dat gaat wel goed, maar niet te lang graag. En zijn ouders zijn maar overbezorgde eikels die veel te vaak bellen. Mn arme oma is zo dement als wat, maar dit heeft ze dondersgoed in de gaten (ze heeft zich ook als een leeuwin gedragen toen hij naar het zh moest, dat lieve demente mensje, alsof ze nergens last van had).

Ik weet het dus echt niet meer. Wat moet ik nou? 1x in de week langsgaan, puinruimen en boodschappen doen en weggaan, of moet ik actie ondernemen? Er moet duidelijk iets gebeuren, maar dat gaat ie me niet in dank afnemen. Hij zei vanochtend ook: je gaat je geen rare dingen in je kop halen he? Geen mensen gaan bellen etc. daar zit ik niet op te wachten.

Dus ja, misschien moet ik em maar laten gaan. Echter ben ik heel bang om hem ergens te vinden, dat ben ik al jaren. Dat ik binnenkom, en hem dood aantref. Kan dus echt zenuwachtig worden voordat ik erheen ga, zo erg is het. Maar ja, moet dus nog maar even volhouden en hopen dat er verandering in komt. En maar hulp voor mezelf zoeken.

Heb jij ook te maken met iemand die dit niet wil? Hoe voel jij je daarbij, en heb je misschien tips hoe ik hier beter mee om kan gaan?

Dank weer voor de reacties. Sweetie, aan je nick te zien ben je van dezelfde leeftijd als ik. Mijn vader is nog geen 60, maar ziet eruit als iemand die 100 is. Ik moet overigens wel zeggen dat hij een jaar of 14 geleden wel opgenomen is geweest voor een psychose (en er na 3 dagen weer uitgelopen). Hij is dus wel degelijk geestelijk ook niet helemaal honderd. Hij is ook nooit echt vrolijk, lacht niet veel, verzorgd zichzelf niet etc. Daarom vind ik het extra moeilijk om ermee om te gaan, omdat ik denk dat hij er deels niets aan kan doen. Alhoewel ik denk dat hij wel degelijk kan beseffen dat er iets moet gebeuren. Hij laat het alleen niet toe. Er is niets aan de hand, alles gaat prima, geen hulp nodig. Alleen van mij. Ik heb zussen, maar die staan er anders in dan ik. Ik denk dat we allemaal in verschillende fases zitten van ermee omgaan. Mn ene zus is heel emotioneel, schreeuwt, jankt en doet, mn andere zus is nu heel onverschillig. Ik heb die fase gehad, dat ik dacht tja, hij wil het zo dus hij doet maar. Maar ik geloof dat dat meer was dat ik wilde geloven dat ik onverschillig was, ik was het niet maar had die houding. Mn zus doet nu dus zo. Zij begrepen destijds niet dat ik me zo opstelde, en zo hadden we dus ook weinig aan elkaar. Ik begrijp mn beide zussen nu goed, omdat ik beide houdingen ken. Maar het wordt af en toe ook doodgezwegen, puur omdat we geen van allen zin hebben om er constant mee bezig te moeten zijn. Maar we moeten er zeker wel over blijven praten. Binnenkort hebben we dan ook met zn drieen een gesprek met die man van maatschappelijk werk, om een plan de campagne te maken. Zodat die man kan zien hoe wij er allemaal instaan en wat we ermee kunnen. Hij heeft al tegen mn zus gezegd dat de crisisdienst eraan te pas kan gaan komen mocht het weer finaal mislopen. En ik denk dat dat niet heel lang meer duurt. Want hoe ik em vanochtend weer aantrof was niet om aan te zien. Ik was vanmiddag met mn zussen, maar heb mn mond maar gehouden. Ik wilde het even wegstoppen en het gezellig hebben.

Het scheelt echt al dat ik het nu even van me af kan typen, vanochtend had ik nl weer een hartslag van 200 en stond te shaken. Vanmiddag gelukkig niet meer, maar het blijft in je hoofd spoken. Het is echt heel naar om em zo te zien afzakken, maar ja, wat ik zeg, ik lijd er erg onder en moet nog gaan oppassen dat mn vriend niet op een gegeven moment zegt dat ie er genoeg van heeft. Dat zou ik echt afschuwelijk vinden.

Sweetie,gelukkig gaat het met je moeder weer redelijk goed, kon me erg goed vinden in jouw woorden, want zo voel ik het precies. Ook de reacties van de anderen zijn erg zinnig. Heb er veel aan, dank.

Ja, het klopt helemaal wat je zegt. Zolang ik blijf hollen doet ie er ook niets aan. Mn zus belde net dat ze hem 'gesproken' had. Hij klinkt alsof hij straallazerus is, maar dat is hij zeer zeker niet. Ik denk dat zijn suiker slecht is nu. Ze gaat nu de huisarts bellen, dus ik zal zo wel weer gebeld worden dat ik de deur open moet maken. Wat een gedoe weer, ik word er echt strontziek van, zucht...

Nou, de huisarts is gebeld en komt straks (of is er al, dat weet ik niet). Mn zussen zijn er samen naartoe. Het kutte is dat diezelfde huisarts 4 maanden geleden gezegd heeft dat ie het maar uit moet zoeken. Wil hij niet? Dan niet, punt. Maar doordat wij toen hebben doorgezet en een ambulance hebben gebeld, is hij nu nog in leven. Als het aan de huisarts gelegen had, was er niets gebeurd en was hij er dus niet meer geweest. Dubbele gevoelens dus.

We hebben inderdaad al van meerdere mensen gehoord (maatschappelijk werk etc.) dat we hem de hand niet meer boven het hoofd moeten houden, en onze handen ervanaf moeten trekken. Op die manier schijnen ze te beseffen dat ze het alleen niet kunnen. Maar mijn god, wat is dat moeilijk. Ik wil het zo graag, maar ik kan het niet. Kan em niet daar in zn eentje laten aanmodderen, want dan weet ik dat het binnen no time gedaan is.

Lieve Echo,

Dank voor je bericht. Het is ook echt zo dat ik het zo zelf in stand hou, maar aan de andere kant heb ik hem al zo vaak gezegd dat ik het niet trek, en heb het al naar het minimale gebracht door maar 1x per week langs te gaan, en niet meer, als hij belde, meteen in de auto te springen. Het probleem is namelijk ook dat hij zegt dat ik het niet hoef te doen. Dat ie het allemaal prima redt. Dat dus absoluut niet zo is, maar hij ziet het niet in. Hij zei ook een tijdje geleden: ja, jullie zeggen dat het zo erg was 4 maanden geleden, maar dat viel echt wel mee. Het was helemaal niet erg. Als ik dan zei dat ie anders gewoon de pijp uit was gegaan doet ie dat af als onzin. Kortom, tot hem doordringen lukt niet en zal ook nooit lukken ben ik bang. Typisch geval van kop in het zand steken en laat maar lullen. Angst voor de waarheid, dat is het bij hem. En angst voor artsen, en alles dat naar ziekenhuis ruikt. Heeft ie altijd al gehad. Hij wil het gewoon niet. Daardoor geeft hij ons ook de schuld van zijn opname. Hij werd er alleen maar zieker van, zei hij.

Ik begrijp al helemaal geen snars van het feit dat hij zichzelf niet verzorgd. Wat is er nou erg aan 5 minuten onder de douche stappen (hij heeft zo'n stoel dus staan hoeft hij ook al niet) en schone kleren aantrekken. Hij vertikt het gewoon, en zegt: ik doe de hele dag niets, dus vies word ik ook niet. Is dit iets psychisch bij hem dan??? Vroeger deed hij dit wel allemaal gewoon, dus snap dat soort dingen gewoon niet. Hoe kan je het nou zover laten komen? En niet begrijpen wat je ons ermee aandoet?

Heb nog niets van mn zussen gehoord, zit toch wel enigszins in spanning op de bank en rook veel te veel...

Ik voel me trouwens vaak ook enigszins in de steek gelaten door de artsen die hij heeft. Ik sleep em dan mee naar zijn afspraken, en hij vertelt dan wel dat hij moeilijk loopt, wat er niet goed voelt enz. Ik vroeg laatst aan de cardioloog waar een bepaald medicijn voor bedoeld was, want er zat geen bijsluiter bij. Dat bleek dus iets van vitamine te zijn voor als je alcoholist bent. Dat zei hij, en mn vader ging meteen steigeren. Ik drink toch al tijden niet meer, waarom achtervolgt me dit steeds? Oh, zei de cardioloog, nee, dan bent u inderdaad geen alcoholist, vreemd dat u deze pillen krijgt. Weet u, stop er maar mee, niks aan de hand. Dan zou je ze toch?! Vanuit het ziekenhuis hebben ze niet voor niets die pillen voorgeschreven en dan komt er een cardioloog die zijn dossier op het moment zelf nog es ff doorleest en die zegt doodleuk dat het onzin is. Net als die psychiater die aan zn bed geweest is, die heb ik gesproken en die zegt dan: nou, ik merk helemaal niets vreemds aan hem hoor, een hele intelligente, vrolijke man. HOE KAN DAT??? Je hebt er toch voor geleerd??? Ja, intelligent is hij zeker, maar vrolijk en normaal? Nee, dat toch echt niet, dat ziet een debiel ook nog.

En hij houdt zich dan stellig vast aan wat de artsen zeggen, dat dan weer wel. Ja maar de arts zei dat het niet nodig is dús hoeft dat niet. Ook met het lopen denkt hij dat ie van de een op de andere dag weer op staat en wegloopt, it's a miracle! Dat ie moet oefenen en fysiotherapie nodig heeft komt dan weer niet bij hem op, of wel, maar hij moet geen vreemden in zijn huis.

Ik maak zijn medicijnen klaar, en zeker dat hij die vitaminen nog krijgt. Het spijt me, maar de artsen in het zh hebben dit zo gedaan, dus ga ik niet die cardioloog volgen vwb dit pilletje. Staat namelijk los van zijn hart. Bah!

Goed, mn zus heeft gebeld. Ze was er heel relaxed onder (had verwacht dat ze in tranen zou zijn) en hij wordt dus weer opgenomen.

Toen mn zussen kwamen heeft ze gevraagd of hij soms dood wilde. Geen reactie. Toen zei ze dat de huisarts kwam, en zei hij 1x gvd. Verder niets. Heeft het allemaal weer over zich heen laten komen, net als de vorige keer.

De huisarts is gekomen, en heeft eerst met mn zussen gepraat (hij zei: het is zo moeilijk voor jullie, het is echt trekken aan een dood paard) en toen met mn vader. Hij neemt contact op met de internist, en zodra ze plek hebben gaat ie weer naar het ziekenhuis. Nu is hij dus alleen thuis. Mn zus gaat ook met de huisarts overleggen of hij naar een verzorgingshuis kan. Dit gaat zo niet langer. We zijn verdorie 4 maanden verder en weer volledig terug bij af.

Vanavond moet ik erheen om wat eten te maken en zijn medicijnen te geven. Morgen dan weer, maar dat ligt eraan of hij dan al is opgenomen.

Pfff, wat een gezeik weer. Ik zou nog twee weken lekker vrij hebben voor mezelf, maar dat valt natuurlijk weer in het water. Op de een of andere manier als IK eens iets leuks heb, wordt er altijd roet in het eten gegooid door hem waardoor óf mn uitjes niet doorgaan óf ik niet kan genieten, omdat het niet goed gaat daar...

Schrijf alweer, maar merk dat het me wel goed doet om het een beetje van me af te kunnen schrijven hier. Vandaag een hectische dag, want vannacht was mn vriend niet lekker geworden, werd steeds erger en vanmiddag besloten we dat we maar naar de huisarts moesten. Hebben tot een uur geleden in het ziekenhuis gezeten, want ze denken dat ie tegen een blindedarmontsteking aanzit. Ook dat nog! De arme jongen ligt naast me voor pampus nu, en eet hele kleine beetjes vla. Morgenochtend moeten we weer naar het ziekenhuis voor weer een controle, tenzij hij vannacht ineens zoveel pijn krijgt dat we meteen moeten. Ook mn katten zijn ziek, hebben een virus uit het pension meegenomen, en zijn snotterig en moe. Kortom, ik denk dat ik maar verpleegster wordt. Ben er inmiddels goed in!

Ben net, een half uur geleden, naar mn vader gegaan (nadat ik mn zusje aan de lijn had die me verzocht toch te gaan, terwijl ik net 2 minuten zat, grrr) en hij was nog steeds niet goed. Het verschil is alleen wel dat hij nu meteen zei: mn suiker is niet goed, en de huisarts heeft nog steeds niet gebeld wanneer ik naar het ziekenhuis mag, gek he? En wil je even kijken of alles in mn koffertje zit voor het ziekenhuis? Nou ja, mn bek viel open. Hij WIL naar het ziekenhuis! Ik krijg toch een beetje de indruk dat dit verwaarlozen en 'niet willen' toch negatief aandacht vragen is, want ook het feit dat hij alles als een mak schaap over zich heen liet komen (je moet em eens horen als de artsen er niet bij zijn) vanmiddag en dan nu graag naar het zh willen is toch wel een beetje een tegenstrijdigheid. Ik bel allang blij, even rust en weten dat hij in goede handen is geeft me toch even een boost voor mezelf. Alleen hopen dat ze snel plek hebben daar. Voor mn vriend is vanmiddag ook een scala aan ziekenhuizen gebeld, en pas bij de 3e kon ie ergens terecht...hopelijk maken ze voor een situatie als die van mn vader een beetje vaart.

We modderen maar weer voort.

Pienefien, thanx voor je bericht. Wat naar om te horen hier hoeveel mensen eigenlijk met dit soort problemen zitten, ongelooflijk, maar aan de andere kant fijn dat mensen daardoor ook weten hoe ik me voel. Veel mensen in mijn omgeving weten dat het niet goed gaat met mn vader, maar beseffen totaal niet hoe erg het is. Ik vertel het ze wel (niet alles), ze vinden het ook vreselijk, maar snappen doen ze het denk ik niet. Gelukkig maar hoor!

Hier weer een grote chaos. Vanochtend terug gegaan naar het zh met mn vriend, en die ligt nu op de ok. Toch blindedarmontsteking. Hij is met ambulance van ene naar andere zh vervoerd, want ze hadden geen plek (tis echt heel erg kennelijk met de bezetting in alle zh, de verpleger vertelde dat ze vannacht moesten uitwijken naar een andere provincie, terwijl er echt veeel zh hier in de regio zijn). Die is dus nu onder zeil, daarna ben ik naar mn vader gecrosst om zijn medicijnen te geven, een schoon setje ondergoed en wat eten. Hij wacht nog steeds op het telefoontje van de huisarts (duurt lang vind ik, die ha heeft toch gezien hoe hij erbij lag? Misschien door die onderbezetting in de zh?). Hij is moe. Dat is hij steeds als hij eraan toe gegeven heeft. Het lijkt dus wel of hij constant aan het strijden is met zichzelf, zo van: ik wil het niet, maar het gaat niet goed, nee, ik wil het niet, maar heb het nodig, nee, ik wil het niet. Zoiets. Maar ja, als ze hem weer opgelapt hebben in het zh, is hij weer wat sterker, en dus ook weer zijn dominante zelf, babbels voor tien en dus GEEN hulp nodig...en zo blijf je in dat cirkeltje rondtobben. Ik hoop dat ie dan maar morgen opgenomen wordt, dan kan ik vanavond nog in alle rust naar mn vriend. Tis voor mij dus momenteel weer een rondgecross van hier tot tokio, zorg hier en zorg daar. Mn vriend redt zich wel, maar die wil ik juist niet alleen laten. Mn zussen zijn daar overigens heel irritant in vind ik, ze komen over alsof ze vinden dat de ontsteking niet zo erg is en dat ik maar gauw naar pappa moet gaan. Terwijl ik zeer zeker weet dat zij zich niet zouden laten zien als hún vriendje in het zh zou liggen. Maar goed, om iedereen tevreden te houden cross ik dat extra rondje dan wel. Het vooruitzicht is dat ik komende dagen dan wel wat rust krijg (doordat paps naar het zh gaat) dus kom ik nu ook nog wel ff door.

Pienefien, wil jij wat meer vertellen over hoe jij omging met je vaders alcoholisme en hoe dat is gegaan met hem? Heeft dat lang geduurd? Gelukkig momenteel de alcohol geen issue hier, maar het gebeuren nu zal zeker een gevolg zijn van zijn misbruik.

Thanx weer voor de berichten. Pfff, ik kom net binnen. Ik ben volledig gesloopt nu, moet zo gauw gaan slapen...

Zoals eerder vermeld is mijn vriend vanmiddag geopereerd aan blindedarm. Goed, om 16.30 bij hem langsgegaan met zijn ouders, en daar tot 18.15 uur geweest. Toen zijn moeder me thuis afzette, dacht ik eerst, ach, paps komt morgenochtend wel weer, maar toch zei iets me dat ik erheen moest gaan. Het zou maar 10 minuutjes zijn....WRONG! Ik ben er net van thuis.

Ik trof hem slechter dan slecht aan in zijn bed, heel genant, maar had zn ontlasting laten lopen, maar was nog wel redelijk goed aanspreekbaar. Ik heb direct gezegd, ik laat een dokter komen, en na tegensputteren, dat ik niet toeliet (ik zeg nu geen discussie, punt.) heb ik de huisartsenpost gebeld. Er kwam een dame, niet zijn eigen huisarts goddank, en die bleek heel daadkrachtig. Ik heb haar ook alles verteld, want ze snapte het niet hoe dit kon. Na vele 'je wordt bedankt' heeft zij hem gemeld dat ie opgenomen werd en dat ze geen tegenspraak wenste, want zijn bloeddruk was veel te laag (80/60) vreemd, want hij heeft zn leven lang al veel te hoge bloeddruk. Broeders zijn dus gekomen en hebben hem meegenomen rond 20.30 uur. Hoop gedoe in het appartementencomplex, de bovenbuurman stond al meteen daarna op de stoep om te vragen hoe en wat. Erg aardig, maar zat er niet echt op te wachten..Toen naar het ziekenhuis gegaan en daar ben ik net van terug. Hij werd steeds slaperiger en sliep steeds even, maar nu bleek dus dat hij een maag-darminfectie had en doordat hij plasmedicatie krijgt heeft het een het ander in de weg gezeten. Daardoor kwamen zijn nieren in de verdrukking, omdat de buik zoveel plas vasthield (1,5 liter in 5 minuten gekatheteriseerd). Daardoor dus ook zo'n lage bloeddruk en algehele zwakte. Hij vroeg steeds aan mij waarom ik niet naar mn vriendje ging en dat ik echt wel weg mocht, maar heb gezegd dat ik dat niet deed (dan weet ik het wel, dan weet ie de verpleegkundigen zo weer een oor aan te naaien door een of ander kontverhaal dat het zo goed gaat). Heb dan ook toen hij op de afdeling was nog een gesprek gehad met een verpleegkundige. Heb alles verteld wat me dwarszat, en ze op het hart gedrukt dat als ze hem binnen no time laten gaan (wat er wel inzit omdat de rest wonderbaarlijk genoeg wel goed was) we over een maand weer terug bij af zijn. En nu ben ik dus thuis. Mn moeder belde nog op hoe het met mij ging en zei dat ik nu echt een afspraak met de psych moet maken. Heb in het zh ook al gezegd dat ik met maatschappelijk werk wil praten, want ik weet echt niet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik ben dus gewoon bang dat ik morgen weer een hoop stront over me heen ga krijgen van hem dat ik hem dit geflikt heb. En dat is natuurlijk weer niet goed voor me...want gevoel zegt: zielig voor hem, ik mag em niet afvallen, verstand zegt: tot hier en niet verder. Ach ja, ik ga maar eens mn ogen dichtdoen, volgens mij lig ik voorlopig wel in coma...

Bronny, grappig dat je dat zegt, ik ben namelijk afgelopen zaterdag teruggekomen van 2 weken vakantie in een warm land met zwembad en ligbed. Was weer lekker bijgekomen en ontspannen. Koud 2 dagen later ben ik weer een zenuwenpees...door dit hele gebeuren. Heb trouwens wel lekker geslapen! En nog een voordeeltje aan dit gedoe is dat ik alweer een kilo kwijt ben, was wel nodig na al die lekkere Franse kaasjes en zo, haha!

We zien wel weer hoe het vandaag gaat.