Gezondheid
alle pijlers
sexueel misbruik
woensdag 18 juli 2007 23:55
Wie heeft hier in zijn leven mee te maken gehad en wil hier wat over kwijt?
ik stel deze vraag, omdat ik het er zelf heel erg zwaar mee heb. Ik zit hiervoor in terapie (al jaren trouwens). Wat ik ook doe in mijn leven, het beinvloed alles. Ik heb het gevoel dat mjin terapeut mijn niet helemaal begrijpt. In ieder geval niet op emotioneel vlak. Ik vind het zo afstandelijk terapie. Ik voel me net een nummer, de zoveelste met problemen. Ik vind het zo moeilijk om over hetgeen wat gebeurd is te praten. Ik durf er eigenlijk ook niet over te praten. Ik schaam me te erg. En ik weet me geen raad als mijn sessie van 45 minuten voorbij is hoe ik verder moet. Hoe red ik het de rest van de week?, denk ik dan. Dan voel ik die wanhoop weer. Alles voelt zo hopeloos. Elke dag is een strijd voor mij. Wie herkent hier iets van en/of heeft misschien tips of ervaringen die ze wil delen? Ik hoor het graag.
liefs
ik stel deze vraag, omdat ik het er zelf heel erg zwaar mee heb. Ik zit hiervoor in terapie (al jaren trouwens). Wat ik ook doe in mijn leven, het beinvloed alles. Ik heb het gevoel dat mjin terapeut mijn niet helemaal begrijpt. In ieder geval niet op emotioneel vlak. Ik vind het zo afstandelijk terapie. Ik voel me net een nummer, de zoveelste met problemen. Ik vind het zo moeilijk om over hetgeen wat gebeurd is te praten. Ik durf er eigenlijk ook niet over te praten. Ik schaam me te erg. En ik weet me geen raad als mijn sessie van 45 minuten voorbij is hoe ik verder moet. Hoe red ik het de rest van de week?, denk ik dan. Dan voel ik die wanhoop weer. Alles voelt zo hopeloos. Elke dag is een strijd voor mij. Wie herkent hier iets van en/of heeft misschien tips of ervaringen die ze wil delen? Ik hoor het graag.
liefs
donderdag 19 juli 2007 12:35
Hallo,
Ik weet eigenlijk niet hoe ik moet reageren dus ik vertel gewoon mijn verhaal!
Ongeveer 3 jaar geleden ben ik erachter gekomen dat ik sexueel misbruikt ben. Heel raar maar ik had dit allemaal weggestopt (en nog steeds). Het gaat om 14 jaar geleden!! Maar toen ik dus enkele herinneringen kreeg, ben ik naar de huisarts gestapt en die verwees me door naar therapie. Al vrij snel kwam ik erachter dat dit totaal niet wertke. Ik heb 1 beste vriendin waarmee ik heel veel heb gepraat, maar toch het hielp me niks. Toen heb ik een sessie gehad met een andere therapeut, en op een of andere manier drong het tot me door dat het NIET mijn schuld was!! Nou dit was zeker wel een grote stap. Alleen daarbij bleef ik hangen. Ik wil namelijk precies weten wat er toen is gebeurd, ik weet nl. niet precies wat er allemaal is gebeurd ik weet ook niet wanneer en waarom het is opgehouden (tot op heden). Ook kan ik niet tegen intimiteit, terwijl tot op 3 jaar geleden dit totaal geen probleem was. Nu ben ik bezig met hypnotherapie. In mijn eerste sessie vertelde die dame mij dat 95% van alle vrouwen minimaal 1x in hun leven een sexuele mishandelingsituatie hebben meegemaakt (bijv. een misplaatste aanraking, opmerking etc etc). Ergens gaf mij dit wel een goed gevoel, omdat je dan weet dat je gewoonweg niet de enigste bent. Tegelijkertijd schrik je enorm en vind je het zoo erg dat er veel meer mensen zijn die dit hebben meegemaakt, maar er wordt over gezwegen! Door de schaamte waarschijnlijk. Maar iig toen vertelde ik dus dat er in mijn cultuur nie tgepraat mag worden over problemen in een gezin en dat je het maar moet accepteren. Toen vertelde zij me dus dat vroeger in Limburg in de rk-families de meeste vaders hun dochters misbruikte, en dat dus bijna geen enkele meisje als maagd het huwelijk inging. Ze begon uit te leggen dat bij de meeste mannen het moeilijk is om te zien dat hun dochter ineens een vrouw is, en dat ze dan op een of andere manier reageren om de sexuele uitstraling van de vrouw (en dan ''vergeten'' ze dat hun dochter is). Ik vond dit allemaal toch wel enigzins verhelderend alleen ja hiermee is nog niks opgelost. En daar zijn we nu mee bezig.
Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. En je mag van alles vragen.
Ik weet eigenlijk niet hoe ik moet reageren dus ik vertel gewoon mijn verhaal!
Ongeveer 3 jaar geleden ben ik erachter gekomen dat ik sexueel misbruikt ben. Heel raar maar ik had dit allemaal weggestopt (en nog steeds). Het gaat om 14 jaar geleden!! Maar toen ik dus enkele herinneringen kreeg, ben ik naar de huisarts gestapt en die verwees me door naar therapie. Al vrij snel kwam ik erachter dat dit totaal niet wertke. Ik heb 1 beste vriendin waarmee ik heel veel heb gepraat, maar toch het hielp me niks. Toen heb ik een sessie gehad met een andere therapeut, en op een of andere manier drong het tot me door dat het NIET mijn schuld was!! Nou dit was zeker wel een grote stap. Alleen daarbij bleef ik hangen. Ik wil namelijk precies weten wat er toen is gebeurd, ik weet nl. niet precies wat er allemaal is gebeurd ik weet ook niet wanneer en waarom het is opgehouden (tot op heden). Ook kan ik niet tegen intimiteit, terwijl tot op 3 jaar geleden dit totaal geen probleem was. Nu ben ik bezig met hypnotherapie. In mijn eerste sessie vertelde die dame mij dat 95% van alle vrouwen minimaal 1x in hun leven een sexuele mishandelingsituatie hebben meegemaakt (bijv. een misplaatste aanraking, opmerking etc etc). Ergens gaf mij dit wel een goed gevoel, omdat je dan weet dat je gewoonweg niet de enigste bent. Tegelijkertijd schrik je enorm en vind je het zoo erg dat er veel meer mensen zijn die dit hebben meegemaakt, maar er wordt over gezwegen! Door de schaamte waarschijnlijk. Maar iig toen vertelde ik dus dat er in mijn cultuur nie tgepraat mag worden over problemen in een gezin en dat je het maar moet accepteren. Toen vertelde zij me dus dat vroeger in Limburg in de rk-families de meeste vaders hun dochters misbruikte, en dat dus bijna geen enkele meisje als maagd het huwelijk inging. Ze begon uit te leggen dat bij de meeste mannen het moeilijk is om te zien dat hun dochter ineens een vrouw is, en dat ze dan op een of andere manier reageren om de sexuele uitstraling van de vrouw (en dan ''vergeten'' ze dat hun dochter is). Ik vond dit allemaal toch wel enigzins verhelderend alleen ja hiermee is nog niks opgelost. En daar zijn we nu mee bezig.
Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. En je mag van alles vragen.
donderdag 19 juli 2007 14:28
donderdag 19 juli 2007 15:00
Je bent absoluut niet alleen, dat vooropgesteld.
Maar het lijkt erop dat je therapeute de boel wel behoorlijk overdrijft. De meeste vrouwen in RK (dus bijna geheel) Limburg zouden door hun vader zijn misbruikt, en de meeste vaders zouden in sexuele zin aan hun dochters denken als ze wat groter worden? Ik vind dat nogal wat, dat ze dat zo stelt. Ook het scharen van opmerkingen onder sexueel misbruik, zodat bijna iedereen wel eens sexueel misbruikt zou zijn, vind ik persoonlijk nogal ver gaan.
Maar het lijkt erop dat je therapeute de boel wel behoorlijk overdrijft. De meeste vrouwen in RK (dus bijna geheel) Limburg zouden door hun vader zijn misbruikt, en de meeste vaders zouden in sexuele zin aan hun dochters denken als ze wat groter worden? Ik vind dat nogal wat, dat ze dat zo stelt. Ook het scharen van opmerkingen onder sexueel misbruik, zodat bijna iedereen wel eens sexueel misbruikt zou zijn, vind ik persoonlijk nogal ver gaan.
donderdag 19 juli 2007 23:10
Een vraagje aan ms positivo. Op de eerste plaats: wat vreselijk dat je dit misbruik ook zelf hebt moeten meemaken. Ik ben blij om te horen dat je weet dat het niet jouw schuld is. Veel vrouwen/meisjes voelen zich wel schuldig. Denken dat het op een of andere manier aan hun ligt (om hoe ze er uit zien,zichzelf kleden of dat ze geen nee durven zeggen). Dat ze geen nee kunnen zeggen tegen die persoon komt ook vaak omdat de dader vaak een familielid is of iemand die je vertrouwde. Ik begrijp heel goed dat je je ervaringen verdrongen hebt. Dit is ten slotte ook een overlevingsmechanisme.
Ik wou graag van je weten hoe je er no in het dagelijks leven mee om gaat.
Word je leven nog bepaald door het misbruik? Heb je ook last van nachtmerries? Ik walg vaak van mijn eigen lichaam. Herken je dit ook?
Zo ja, hoe ga jij hier mee om?
Verder heeft de hypnoterapie geholpen bij jij? Ga je dan ook terug in de tijd of naar een bepaald gevoel? Hoe gaat het in zijn werk en hoe voel je je dan na afloop? Vertrouw jij je terapeut genoeg om over alles met haar te bespreken of praat je net als ik ook liever met een vriendin?
En misschien wel de belangrijkste vraag; heeft jouw terapeut er wel eens over gehad hoe je je eigenwaarde en zelfrespect weer terug kunt krijgen?
Sorry dat het zoveel vragen zijn in eens, maar ik ben zo benieuwd hoe jij hier allemaal mee om gaat. Ik hoop dat je hierop wilt antwoorden.
Ik wou graag van je weten hoe je er no in het dagelijks leven mee om gaat.
Word je leven nog bepaald door het misbruik? Heb je ook last van nachtmerries? Ik walg vaak van mijn eigen lichaam. Herken je dit ook?
Zo ja, hoe ga jij hier mee om?
Verder heeft de hypnoterapie geholpen bij jij? Ga je dan ook terug in de tijd of naar een bepaald gevoel? Hoe gaat het in zijn werk en hoe voel je je dan na afloop? Vertrouw jij je terapeut genoeg om over alles met haar te bespreken of praat je net als ik ook liever met een vriendin?
En misschien wel de belangrijkste vraag; heeft jouw terapeut er wel eens over gehad hoe je je eigenwaarde en zelfrespect weer terug kunt krijgen?
Sorry dat het zoveel vragen zijn in eens, maar ik ben zo benieuwd hoe jij hier allemaal mee om gaat. Ik hoop dat je hierop wilt antwoorden.
vrijdag 20 juli 2007 09:15
@ Aniko:
Nou dat heb ik dus nog steeds, dat ik echt zooo walg van mijn lichaam en ik kan ook niet aangeraakt worden. Ik word meteen agressief, ik begin te roepen en te doen (ook al probeer ik me te ontspannen). Maar ik heb geduld. Ik heb niet echt nachtmerries of ik kan ze niet herinneren. Ik moet er wel echt elke dag aan denken en het komt ineens in mijn hoofd. Ik ben wel trots op mezelf omdat ik toendertijd wel aangaf dat ik het niet prettig vond, dus dat vind ik nu wel stoer van mezelf. Ik heb namelijk altijd mezelf het kwalijk genomen. En sinds enkele maanden weet ik (en zo voel ik het ook) dat het niet mijn schuld was. Ik vind het enorm frustrerend dat ik niet alles weet. Ik kan daar echt niet tegen, en ik denk voor mijn eigen verwerking dat ik het wel allemaal moet weten. Tevens heb ik mijn moeder hierover niks verteld en dat wil ik eigenlijk wel. Maar ja dan komen de vragen gelooft ze me? Wist ze er iets van? Heel veel twijfels, dus ik probeer me nog niet te concentreren op dat punt.
Momenteel heb ik nog maar 1 sessie gehad met de hypnotherapeut, maar ze is echt geweldig. Ok ze heeft misschien wel extreme uitspraken, maar op dat moment ha dik die toch wel nodig denk ik. Toen ik erheen ging, deed mijn rug enorm pijn, dit had ik haar helemaal niet verteld, ook was ik heel erg moe en ik voelde me echt down. Nou we hebben gepraat en ze heeft me een oefening laten doen, daarna voelde ik me echt GOED! Mijn rugpijn was weg en ik voelde me zo fris. Ik begin echt te geloven dat energien heel veel met je doen. En haar energie is dus goed voor mij. Voor deze sessie heb ik eens eerder een sessie bij een andere dame gedaan, alleen dat was niet zo vertrouwd en fijn als bij deze dame. De hypnotherepeut waar ik nu bij zit behandelde me ook niet als zielig. En dat heb ik echt nodig. Ik wil niet zielig worden gevonden. Het is zwaaar klote en het is echt een onderdeel van mijn dagelijkse leven, maar dat maakt me niet zielig. En dat gevoel gaf zij me niet. Ik kon echt heel open met haar praten net als met mijn beste vriendin. Maar op 1 of andere manier ben ik met mn vriendin iets gereserveerder, terwijl bij die vrouw er alles uitkwam en 1 x! Omdat dit pas de eerste sessie is geweest zijn we nog niet zover gekomen van het punt eigenwaarde en zelfrespect en mijn vrees voor sex. Maar ze weet wel dat ik hier allemaal aan wil werken. Dus het is even afwachten hoe het vanaf nu gaat lopen.
Voor mezelf heb ik het hoofdstuk vader afgesloten. Ik kom alleen bij mijn ouders als hij er niet is. Als ik hem zie, bespreek ik het hoofdzakelijke. IS misschien stom, maar voor hem is dat een straf. Ik ben zijn enige kind en ik begrijp van mensen om me heen dat hij me enorm mist. Maar het doet me niks. Hij is mijn vader en als ik hem moet helpen, zal ik het echt wel doen, maar alleen als hij het vraagt en als het mij uitkomt! Ik probeer het hem echt te vergeven, maar ik heb nog zoveel dagen dat ik boos ben op hem. En ik wil echt weten waarom. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat hij nooit een antwoord zal kunnen geven wat mij zal bevredigen. Dus ik ben nog niet ver, maar mijn eerste stap is gezet en ik heb het iig mezelf vergeven. En ik durf erover te praten, niet met de hele wereld, maar ik durf het en kan het.
Maar Aniko hoe ga jij ermee om? Want ook daar ben ik benieuwd naar?
Nou dat heb ik dus nog steeds, dat ik echt zooo walg van mijn lichaam en ik kan ook niet aangeraakt worden. Ik word meteen agressief, ik begin te roepen en te doen (ook al probeer ik me te ontspannen). Maar ik heb geduld. Ik heb niet echt nachtmerries of ik kan ze niet herinneren. Ik moet er wel echt elke dag aan denken en het komt ineens in mijn hoofd. Ik ben wel trots op mezelf omdat ik toendertijd wel aangaf dat ik het niet prettig vond, dus dat vind ik nu wel stoer van mezelf. Ik heb namelijk altijd mezelf het kwalijk genomen. En sinds enkele maanden weet ik (en zo voel ik het ook) dat het niet mijn schuld was. Ik vind het enorm frustrerend dat ik niet alles weet. Ik kan daar echt niet tegen, en ik denk voor mijn eigen verwerking dat ik het wel allemaal moet weten. Tevens heb ik mijn moeder hierover niks verteld en dat wil ik eigenlijk wel. Maar ja dan komen de vragen gelooft ze me? Wist ze er iets van? Heel veel twijfels, dus ik probeer me nog niet te concentreren op dat punt.
Momenteel heb ik nog maar 1 sessie gehad met de hypnotherapeut, maar ze is echt geweldig. Ok ze heeft misschien wel extreme uitspraken, maar op dat moment ha dik die toch wel nodig denk ik. Toen ik erheen ging, deed mijn rug enorm pijn, dit had ik haar helemaal niet verteld, ook was ik heel erg moe en ik voelde me echt down. Nou we hebben gepraat en ze heeft me een oefening laten doen, daarna voelde ik me echt GOED! Mijn rugpijn was weg en ik voelde me zo fris. Ik begin echt te geloven dat energien heel veel met je doen. En haar energie is dus goed voor mij. Voor deze sessie heb ik eens eerder een sessie bij een andere dame gedaan, alleen dat was niet zo vertrouwd en fijn als bij deze dame. De hypnotherepeut waar ik nu bij zit behandelde me ook niet als zielig. En dat heb ik echt nodig. Ik wil niet zielig worden gevonden. Het is zwaaar klote en het is echt een onderdeel van mijn dagelijkse leven, maar dat maakt me niet zielig. En dat gevoel gaf zij me niet. Ik kon echt heel open met haar praten net als met mijn beste vriendin. Maar op 1 of andere manier ben ik met mn vriendin iets gereserveerder, terwijl bij die vrouw er alles uitkwam en 1 x! Omdat dit pas de eerste sessie is geweest zijn we nog niet zover gekomen van het punt eigenwaarde en zelfrespect en mijn vrees voor sex. Maar ze weet wel dat ik hier allemaal aan wil werken. Dus het is even afwachten hoe het vanaf nu gaat lopen.
Voor mezelf heb ik het hoofdstuk vader afgesloten. Ik kom alleen bij mijn ouders als hij er niet is. Als ik hem zie, bespreek ik het hoofdzakelijke. IS misschien stom, maar voor hem is dat een straf. Ik ben zijn enige kind en ik begrijp van mensen om me heen dat hij me enorm mist. Maar het doet me niks. Hij is mijn vader en als ik hem moet helpen, zal ik het echt wel doen, maar alleen als hij het vraagt en als het mij uitkomt! Ik probeer het hem echt te vergeven, maar ik heb nog zoveel dagen dat ik boos ben op hem. En ik wil echt weten waarom. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat hij nooit een antwoord zal kunnen geven wat mij zal bevredigen. Dus ik ben nog niet ver, maar mijn eerste stap is gezet en ik heb het iig mezelf vergeven. En ik durf erover te praten, niet met de hele wereld, maar ik durf het en kan het.
Maar Aniko hoe ga jij ermee om? Want ook daar ben ik benieuwd naar?
vrijdag 20 juli 2007 09:59
Ik ben als kind door een groepje jongens aangerand/verkracht en in de pubertijd door een fysiotherapeut. Bij de jongens weet ik dat er iets gebeurd is maar wat precies niet meer. Ik weet alleen het begin en eind en het tussenstuk niet. Het heeft er wel toe geresulteerd dat ik me jarenlang sexloos kleedde en gedroeg. Ik zocht geen contact met mannen en kon nog niet eens een tampon naar binnen krijgen.Dit heeft heel lang geduurd. Pas toen ik eind dertig was ben ik eens voorzichtig om me heen gaan kijken. Waarschijnlijk voelde ik me toen pas veilig genoeg. In het begin was de sex moeizaam maar ik wilde wel graag en ben toen zelf gaan experimenteren om iets in mijn vagina te accepteren. Nu heb ik absoluut geen problemen meer met sex en voel me op zich goed. Ik voel geen behoefte om uit te zoeken wat er nu precies vroeger gebeurd is.
Maar het lijkt me nog veel ingrijpender als het een familid is geweest die je dit heeft aangedaan. Als je er echt nog zoveel last van ondervind, wat ik overigens begrijp, dan moet je echt goeie hulp zoeken. Waar je wel je verhaal kwijt kan, waar je gehoord wordt en waar je langzaam maar zeker het gebeuren een plek kan vinden waardoor de scherpe randjes er van afgaan.
Maar het lijkt me nog veel ingrijpender als het een familid is geweest die je dit heeft aangedaan. Als je er echt nog zoveel last van ondervind, wat ik overigens begrijp, dan moet je echt goeie hulp zoeken. Waar je wel je verhaal kwijt kan, waar je gehoord wordt en waar je langzaam maar zeker het gebeuren een plek kan vinden waardoor de scherpe randjes er van afgaan.
vrijdag 20 juli 2007 19:49
zondag 22 juli 2007 13:49
ms positivo Je vroeg hoe ik er mee omga. Dit vind ik moeilijk te beantwoorden. Ik heb meer het gevoel dat ik besta, maar echt van het leven genieten kan ik nog niet. Ik zal even bij het begin beginnen. Bij mij was het ook mijn vader die me sexueel misbruikt heeft. Dit begon als kind al toen ik 5 of 6 jaar was tot m'n twaalfde. Ik ben toen via een vertrouwenspersoon op school naar een hulpverlener gestuurd. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik in een pleeggezin terecht kwam. Na een tijd daar te hebben gewoond heb ik daarna nog bijna een jaar bij mijn halfzus gewoond (zij is 10 jaar ouder als ik). Daar kwam haar vader vaak over de vloer. Hij kende mijn verhaal over mijn eigen vader, dit had mijn halfzus hem verteld. Ik kon daar inhoudelijk niks over zeggen en nog steeds niet. Op een dag ben ik een keer met hem uit eten geweest. Toen hij bij terug zou brengen naar reed hij niet naar mijn huis, maar een afgelegen landweggetje in . Je kan al raden wat ewr daar is gebeurd. Dus vanaf dat moment had ik er nog een trauma bij. Ik vertrouw mannen absoluut niet meer. Niet dat ik denk dat ze allemaal zo zijn, maar ik voel me gewoon zo onveilig. Van het misbruik met mijn vader heb ik aangifte bij de politie gedaan. Hij heeft ook hiervoor in de gevangenis gezeten, want ik heb die rechtzaak gewonnen. Op dit moment zit ik er aan te denken om ook aangifte te doen van de vader van mijn halfzus. Ik ben al naar het politiebureau geweest om met de zedenpolitie te praten. Het blijkt dat de wet vergeleken met 10 jaar geleden sterk is veranderd (dat ik aangifte heb gedaan tegen mijn vader is 10 jaar geleden, vandaar). Je moet nu over elk detail kunnen praten en dit kan ik dus niet. Ik klpte helemaal dicht toen ik op het bureau was. Ik weet nu niet of ik hier wel mee kan doorzetten. Maar als ik het niet doe, heb ik mijn leven lang spijt. Ik vind het namelijk zo onrechtvaardig, hij gaat dan vrij uit en ik moet er de rest van mjin leven er mee om zien te gaan. En dat is het probleem nu juist, ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan of een plekje moet geven zoals ze bij terapie zeggen. Ik zou je nog zoveel kunnen vertellen, maar ik dacht ik leg eerst even mijn situatie uit. Misschien is het dan wat duidelijker. Als je vragen hebt hoor ik het graag. Ik wens jou en natuurlijk iedereen die dit leest en dit ook heeft meegemaakt heel veel sterkte toe!!!
Liefs Aniko
Liefs Aniko
zondag 22 juli 2007 14:11
ms positivo Ik heb nog een vraag die me te binnen schoot die ik je graag wilde stellen. Je schtijft dat je het gevoel kent dat je walgt van jezelf. Is dit omdat je last hebt van herbelevingen (heb ik namelijk wel, niet alleen 's nachts maar ook overdag) of als je naar je eigen lichaam kijkt dat dan opeens het besef weer komt dat het wel jouw lichaam is waar het allemaal mee gebeurd is. Als ik echt walg van mezelf en me dus echt weer smerig voel door alles wat er gebeurd is, sta ik heel lang onder de douche. Dan scrub ik mijn lichaam heel grondig totdat mijn huid helemaal rood en geirriteerd raakt. want ik weet dan niet meer van ophouden, omdat dat gevoel dan zou sterk is. Want ik ook doe is veel proberen te sporten om te proberen om een ander gevoel over mijn lichaam te krijgen. Maar als ik dat doe ben ik daar ook weer extreem mee bezig. Het is bij mij dan weer alles of niks. Herken je dit ook. Of ga je hier op een andere manier mee om. ik hoop het wel, want dit is ook niet bepaald een pretje. Hoor het graag!
zondag 22 juli 2007 14:29
Aniko, heb je dit ook besproken met je therapeut? En heb je wel eens nagedacht over dagbehandelingen? Als je zo van de ene naar de andere sessie leeft, en niet weet hoe je de week door moet komen tussen de sessies in, dan is dat misschien een idee. Zeker als je jezelf lichamelijk ook nog eens straft voor datgene wat je hebt meegemaakt (scrubben tot je huid rood is)...
Ook ik heb sexueel misbruik meegemaakt. Door therapie heb ik het een en ander kunnen verwerken, hoewel deze gebeurtenis leven op bepaalde punten blijft beïnvloeden. Maar het is wel zo dat het niet meer mijn dagelijks leven beïnvloed. Ik wens jou toe dat jij ook zover komt.
Wat betreft de uitspraken van de therapeut: ik word er kwaad van. Dit is onzin en zwaar overdreven. Niet alleen bij katholieke gezinnen komt incest voor, maar in alle lagen van de bevolking. Maar niet bij bijna elk gezin. Gelukkig niet zeg! DAn zou geen vrouw meer een gezin durven stichten :o. En sexueel misbruik komt veel voor, maar 95%? Lijkt me ook wat overdreven. IK geloof dat het cijfer op 1 op de 6 vrouwen lag ofzo, wat ook veels te veel is.
Ook ik heb sexueel misbruik meegemaakt. Door therapie heb ik het een en ander kunnen verwerken, hoewel deze gebeurtenis leven op bepaalde punten blijft beïnvloeden. Maar het is wel zo dat het niet meer mijn dagelijks leven beïnvloed. Ik wens jou toe dat jij ook zover komt.
Wat betreft de uitspraken van de therapeut: ik word er kwaad van. Dit is onzin en zwaar overdreven. Niet alleen bij katholieke gezinnen komt incest voor, maar in alle lagen van de bevolking. Maar niet bij bijna elk gezin. Gelukkig niet zeg! DAn zou geen vrouw meer een gezin durven stichten :o. En sexueel misbruik komt veel voor, maar 95%? Lijkt me ook wat overdreven. IK geloof dat het cijfer op 1 op de 6 vrouwen lag ofzo, wat ook veels te veel is.
zondag 22 juli 2007 15:07
roque ik heb in dagbehandeling gezeten. Het programma bestond uit creatieve terapie, drama, sport etc. Heel algemeen dus. Het was op dat moment wel fijn als dagbesteding, maar om dat nu weer te gaan doen weet ik niet. Aan de ene kant heb ik er behoefte aan om er over te praten en aan de andere kant als ik er inhoudelijk op in probeer te gaan op wat er precies gebeurd is klap ik dicht. ik blokkeer helemaal en voel me lichamelijk ook echt ziek. Vorige week heb ik geprobeerd om met mijn terapeut over te praten en toen moest ik gelijk daarna over m'n nek. De walging is blijkbaar te groot. Ik schaam me ook nog steeds. Ook al weet ik met mijn verstand dat het niet mijn schuld was, mijn gevoel zegt wat anders.
zondag 22 juli 2007 15:21
MsPositvo, ik vind dat jouw therapeut dingen zegt die absoluut niet kunnen. Is zij wel bevoegd, een GZ-psychologe of zo?
En wat ik me afvraag zonder te willen oordelen, hoe weet jij zeker dat jouw hervonden herinneringen waar zijn? Want het is bekend dat herinneringen heel echt aan kunnen voelen, terwijl ze toch nooit gebeurd zijn. Onze hersenen zijn mysterieuze dingen...
En wat ik me afvraag zonder te willen oordelen, hoe weet jij zeker dat jouw hervonden herinneringen waar zijn? Want het is bekend dat herinneringen heel echt aan kunnen voelen, terwijl ze toch nooit gebeurd zijn. Onze hersenen zijn mysterieuze dingen...
zondag 22 juli 2007 17:26
Hoi,
Ik meld me ook hier... Ik heb het gedurende de lagere en de middelbare schoolperiode volgens mij aardig weggestopt, maar ook ik ben misbruikt.
Alleen ik heb er volgens mij geen trauma's van. Het gaat naar omstandigheden goed met me. Heb het laatste half jaar een hele heftige tijd meegemaakt op liefdesgebeid, waardoor ik steeds meer aan allerlei gebeurtenissen moest denken.
Ik heb vier gesprekken gehad met de studentenpsycholoog. Zij is de tweede persoon die weet wat er vroeger met me is gebeurd, maar verder zijn we daar niet zo op ingegaan, omdat ik er zelf verder niet zoveel last van heb.
Ik ben dus misbruikt. Ik heb geen flauw idee hoe oud ik toen was. Ik denk een jaar of zes. Hoevaak het gebeurd is? Misschien vijf keer, het kan ook 15 keer geweest zijn. Ik ben niet verkracht maar 'moest' sexuele handelingen' doen bij hem en hij raakte mij aan.
Toen had ik niet door dat het niet normaal was. Ik wist alleen dat ik het tegen niemand mocht vertellen. Ik denk dat ik het jaren weggestopt heb. Wel had ik als kind veel last van huilbuien, 's avonds in bed. Ik dacht aan het grote mes dat in de keukenla lag. Niet echt normaal voor een meisje van die leeftijd, denk ik.
Later dacht ik er dus helemaal niet meer aan. Toen ik op de middelbare school mijn eerste echte serieuze relatie kreeg, moest ik er weer af en toe aan denken. Niet met veel verdriet of woede, maar het hoort gewoon bij me.
Is het raar dat ik er zo relatief rustig onder blijf? Is het dan niet erg wat er met me gebeurd is? Ik ben ook niet eens boos op hem. Hij deed het denk ik uit nieuwsgierigheid. Ik ben meer boos dat ik mannen blijkbaar niet zo goed kan vertrouwen. Heb verschillende relaties achter de rug, waarbij ik steeds weer in de steek gelaten werd na drie maanden.
Ik moet zeggen dat ik gewoon van seks kan genieten. Ik wilde meestal vaker seks hebben dan dat mijn partners dat wilden
Hopelijk kan iemand ook op mijn verhaal reageren. Ik zal zo op andere verhalen reageren. Ik moest dit eerst echt even kwijt...
Alvast bedankt voor het lezen...
Ik meld me ook hier... Ik heb het gedurende de lagere en de middelbare schoolperiode volgens mij aardig weggestopt, maar ook ik ben misbruikt.
Alleen ik heb er volgens mij geen trauma's van. Het gaat naar omstandigheden goed met me. Heb het laatste half jaar een hele heftige tijd meegemaakt op liefdesgebeid, waardoor ik steeds meer aan allerlei gebeurtenissen moest denken.
Ik heb vier gesprekken gehad met de studentenpsycholoog. Zij is de tweede persoon die weet wat er vroeger met me is gebeurd, maar verder zijn we daar niet zo op ingegaan, omdat ik er zelf verder niet zoveel last van heb.
Ik ben dus misbruikt. Ik heb geen flauw idee hoe oud ik toen was. Ik denk een jaar of zes. Hoevaak het gebeurd is? Misschien vijf keer, het kan ook 15 keer geweest zijn. Ik ben niet verkracht maar 'moest' sexuele handelingen' doen bij hem en hij raakte mij aan.
Toen had ik niet door dat het niet normaal was. Ik wist alleen dat ik het tegen niemand mocht vertellen. Ik denk dat ik het jaren weggestopt heb. Wel had ik als kind veel last van huilbuien, 's avonds in bed. Ik dacht aan het grote mes dat in de keukenla lag. Niet echt normaal voor een meisje van die leeftijd, denk ik.
Later dacht ik er dus helemaal niet meer aan. Toen ik op de middelbare school mijn eerste echte serieuze relatie kreeg, moest ik er weer af en toe aan denken. Niet met veel verdriet of woede, maar het hoort gewoon bij me.
Is het raar dat ik er zo relatief rustig onder blijf? Is het dan niet erg wat er met me gebeurd is? Ik ben ook niet eens boos op hem. Hij deed het denk ik uit nieuwsgierigheid. Ik ben meer boos dat ik mannen blijkbaar niet zo goed kan vertrouwen. Heb verschillende relaties achter de rug, waarbij ik steeds weer in de steek gelaten werd na drie maanden.
Ik moet zeggen dat ik gewoon van seks kan genieten. Ik wilde meestal vaker seks hebben dan dat mijn partners dat wilden
Hopelijk kan iemand ook op mijn verhaal reageren. Ik zal zo op andere verhalen reageren. Ik moest dit eerst echt even kwijt...
Alvast bedankt voor het lezen...
zondag 22 juli 2007 19:54
Hallo meiden,
Zelf ben ik als klein kind 'misbruikt', dwz een jongen bij mij uit de beurt zat aan me. Voor zover ik me kan herinneren is dit maar 1x gebeurt.
Ik heb hier ook wenig tot geen last van.
Wel ben ik op latere leeftijd 2x verkracht (op mn 14e en 16e). Ik was nogal een naief meisje door mensen te snel te vertouwen. Lang heb ik mijzelf de schuld gegeven en ik heb hierdoor veel (psychische) problemen gehad. Door alls ging ik ook drugs gebruiken om te vluchten van mijn problemen.
Ik heb bij een psycholoog en later bij een psychiater 'gelopen'.
Ook heb ik (heel even) in een praatgroep gezeten. Ik merkte dat ik hierdoor niet geholpen werd, het 'nare' gevoel bleef.
Al met al ben ik ruim 2,5 jr zwaar depressief geweest en heb meerdere malen een poging gedaan om er een eind aan te maken.
Uiteindelijk ben ik gestopt met de praatgroep en psychiater, heb al mn medicijnen door de wc gespoeld en nooit meer drugs gebruikt.
Ik heb totaal geen behoefte om alle nare geburtenissen opnieuw op te rakelen en door te maken. Het is gebeurt en ik kan daar niets meer aan veranderen. Ook al was ik naief, het was totaal niet mijn schuld.
Een gedeelte van mijn leven is kapot daardoor en heb absoluut geen zin om dat nog meer ta laten worden.
Het is voor mij een afgesloten hoofdstuk, ik denk er weinig aan en dat wil ik zo houden. Alleen als ik een film kijken waarin het voorkomt raak ik nogal van slag, dus dat probeer ik te voorkomen.
Mij helpt het om er niet steeds weer bij stil te staan en het achter me te laten. Ik heb mn leven weer op de rails en wil ervan genieten ipv het aan me voorbij te laten gaan.
Zelf ben ik als klein kind 'misbruikt', dwz een jongen bij mij uit de beurt zat aan me. Voor zover ik me kan herinneren is dit maar 1x gebeurt.
Ik heb hier ook wenig tot geen last van.
Wel ben ik op latere leeftijd 2x verkracht (op mn 14e en 16e). Ik was nogal een naief meisje door mensen te snel te vertouwen. Lang heb ik mijzelf de schuld gegeven en ik heb hierdoor veel (psychische) problemen gehad. Door alls ging ik ook drugs gebruiken om te vluchten van mijn problemen.
Ik heb bij een psycholoog en later bij een psychiater 'gelopen'.
Ook heb ik (heel even) in een praatgroep gezeten. Ik merkte dat ik hierdoor niet geholpen werd, het 'nare' gevoel bleef.
Al met al ben ik ruim 2,5 jr zwaar depressief geweest en heb meerdere malen een poging gedaan om er een eind aan te maken.
Uiteindelijk ben ik gestopt met de praatgroep en psychiater, heb al mn medicijnen door de wc gespoeld en nooit meer drugs gebruikt.
Ik heb totaal geen behoefte om alle nare geburtenissen opnieuw op te rakelen en door te maken. Het is gebeurt en ik kan daar niets meer aan veranderen. Ook al was ik naief, het was totaal niet mijn schuld.
Een gedeelte van mijn leven is kapot daardoor en heb absoluut geen zin om dat nog meer ta laten worden.
Het is voor mij een afgesloten hoofdstuk, ik denk er weinig aan en dat wil ik zo houden. Alleen als ik een film kijken waarin het voorkomt raak ik nogal van slag, dus dat probeer ik te voorkomen.
Mij helpt het om er niet steeds weer bij stil te staan en het achter me te laten. Ik heb mn leven weer op de rails en wil ervan genieten ipv het aan me voorbij te laten gaan.
