Gezondheid
alle pijlers
Slechte behandeling ziekenhuis
zondag 22 juli 2007 22:09
Hallo,
Mijn moeder (69 jaar) is vorige week na vier maanden ziekenhuis en 6 maanden zorghotel thuisgekomen.
Oktober vorig jaar is mijn moeder opgenomen ivm veelvuldig overgeven en zodoende ook uitdroogde. Mijn moeder kreeg een gastroscopie en foto's waarbij ze zagen dat ze galstenen had. De dokter in het ziekenhuis zei dat ze met een paar dagen wel weer naar huis kon.
Op een avond was ik bij haar op bezoek (nog in het ziekenhuis) toen ze ontzettende pijn in de rechter bovenbuik kreeg.
Het was druk op de afdeling interne omdat ze net met een nieuwe opname bezig waren. Mijn moeder kreeg van de verpleegkundige twee paracetamols. Ik wist zelf wel dat dit niet tegen de hevige pijn zou werken en vertelde dit ook, maar de verpleegkundige zei dat ik de med. een kans moest geven. Na een uur met een jammerende moeder te hebben gezeten gaf ik weer aan dat ze iets moesten doen omdat mijn moeder verging van de pijn en die paracetamol echt geen resultaat meer zou geven. De verpleegk. belde toen na nog eens een half uur naar de spoedeisende hulp waar de dienstdoende arts.ass.interne was. Hij had het erg druk en zou wanneer hij tijd had wel komen. Ik was het natuurlijk niet eens met deze reactie en vond ook dat de verpleegk. niet duidelijk genoeg was. Er is een groot verschil tussen iemand met pijnklachten of iemand met erge koliekachtige pijn. Toen de arts.ass. na een paar uur eindelijk kwam kreeg mijn moeder een morfine injectie. Op dit moment was ze hoe langer hoe beroerder geworden. Ze vroeg me of ik (omdat het bezoekuur inmiddels was afgelopen) bij haar wilde blijven omdat ze niet meer wist waar ze het zieken moest van de pijn. Weer ging er een tijdje overheen omdat we nu de morfine injectie tijd moesten geven om te werken. Mijn moeder begon het nu ook een beetje benauwd te krijgen en haar temperatuur ging omhoog. Ze kreeg toen zurstof en voor de rest zouden ze het aankijken.
Omdat ik ondertussen bekaf was ging ik toch 's nachts naar huis.
Om half vier werd ik gebeld door afdeling medium care, ivm stijging temperatuur en de benauwdheid, maar we hoefden niet naar het ziekenhuis te komen. Om half zes die nacht ging weer de telefoon met de medeling dat mijn moeder was overgebracht naar intensive care en of we wilden komen want het ging niet goed met haar.
Toen ik daar met mijn man aankwam vertelde de anaesthesist dat ze mijn moeder in slaap wilden brengen omdat ze erg ziek was. Ze had inmiddels een sepsis (bloedvergiftiging) opgelopen en het was niet zeker of ze het zou halen.
De volgende dag is ze door de scanner gegaan en daar zagen ze dat ze megagrote galstenen had die door de galblaas heen waren gebroken.Dat verklaarde achteraf de verschrikkelijke pijn van de avond ervoor. Ze kreeg er ook nog longontsteking bij en heeft door complicaties ruim twee en halve maand op de ic gelegen.
In de periode had ik veel contact met de hoofdarts van de ic en die vertelde dat ze een grote fout op de afdeling hadden gemaakt dat ze veel te laat bnaar de ic was gebracht en dat ik een klacht moest indienen bij het klachtenbureau van het ziekenhuis. Dat heb ik toen gedaan.
Buiten het verdriet om mijn moeder had ik af en toe erg veel moeite met het arrogante gedrag van sommige verpleegk. van de ic. Ik durfde niet veel te zeggen aangezien ik na zo'n gesprekje naar huis zou gaan maar mijn moeder ondertussen van hun zorg afhankelijk was. Na twee maanden mocht ze naar mediumcare waar ze inmiddels veel last had van doorligplekken doordat ze niet genoeg was gedraaid. Hierna heeft ze nog een week op een gewone afdeling gelegen waar het personeel gelukkig een stuk aardiger was maar geen tijd hadden om mijn moeder twee keeer per dag uit bed te halen. Ze vroegen mij og ik een klacht wilde indienen zodat er misschien meer perosoneelkon worden aangenomen en ze de pat. zo beter konden helpen!!! Na weer ongeveer een week werd mijn moeder overgeplaatst naar een zorghotel (revalidatiehuis). Het was alsof we in een warm bad terecht kwamen de mensen waren allemaal even aardig en er was tijd of er werd tijd gemaakt voor goede verzorging. In het zieknhuis hoorde ik ook nog van een buurvrouw pat. van de ic. dat ze had gehoord van de icverpleeegk. dat ze mijn moeder zo dik vonden en veel werk om te verzorgen. Ze was 105 en inmiddels 85kg. Dit heeft mij heel erg gekwetst
Alsof je door te veel eten, of roken of drinken geen recht hebt op een goede behandeling.
Mijn moeder is inmiddels weer thuis en kan zich bijna niets maar van de ic herinneren. Ikzelf voel me nog steeds erg verdrietig en gekwetst door wat er allemaal in het ziekenhuis is gebeurd en wilde het graag met jullie delen.
Bedankt voor het lezen,
Ivygirl
Mijn moeder (69 jaar) is vorige week na vier maanden ziekenhuis en 6 maanden zorghotel thuisgekomen.
Oktober vorig jaar is mijn moeder opgenomen ivm veelvuldig overgeven en zodoende ook uitdroogde. Mijn moeder kreeg een gastroscopie en foto's waarbij ze zagen dat ze galstenen had. De dokter in het ziekenhuis zei dat ze met een paar dagen wel weer naar huis kon.
Op een avond was ik bij haar op bezoek (nog in het ziekenhuis) toen ze ontzettende pijn in de rechter bovenbuik kreeg.
Het was druk op de afdeling interne omdat ze net met een nieuwe opname bezig waren. Mijn moeder kreeg van de verpleegkundige twee paracetamols. Ik wist zelf wel dat dit niet tegen de hevige pijn zou werken en vertelde dit ook, maar de verpleegkundige zei dat ik de med. een kans moest geven. Na een uur met een jammerende moeder te hebben gezeten gaf ik weer aan dat ze iets moesten doen omdat mijn moeder verging van de pijn en die paracetamol echt geen resultaat meer zou geven. De verpleegk. belde toen na nog eens een half uur naar de spoedeisende hulp waar de dienstdoende arts.ass.interne was. Hij had het erg druk en zou wanneer hij tijd had wel komen. Ik was het natuurlijk niet eens met deze reactie en vond ook dat de verpleegk. niet duidelijk genoeg was. Er is een groot verschil tussen iemand met pijnklachten of iemand met erge koliekachtige pijn. Toen de arts.ass. na een paar uur eindelijk kwam kreeg mijn moeder een morfine injectie. Op dit moment was ze hoe langer hoe beroerder geworden. Ze vroeg me of ik (omdat het bezoekuur inmiddels was afgelopen) bij haar wilde blijven omdat ze niet meer wist waar ze het zieken moest van de pijn. Weer ging er een tijdje overheen omdat we nu de morfine injectie tijd moesten geven om te werken. Mijn moeder begon het nu ook een beetje benauwd te krijgen en haar temperatuur ging omhoog. Ze kreeg toen zurstof en voor de rest zouden ze het aankijken.
Omdat ik ondertussen bekaf was ging ik toch 's nachts naar huis.
Om half vier werd ik gebeld door afdeling medium care, ivm stijging temperatuur en de benauwdheid, maar we hoefden niet naar het ziekenhuis te komen. Om half zes die nacht ging weer de telefoon met de medeling dat mijn moeder was overgebracht naar intensive care en of we wilden komen want het ging niet goed met haar.
Toen ik daar met mijn man aankwam vertelde de anaesthesist dat ze mijn moeder in slaap wilden brengen omdat ze erg ziek was. Ze had inmiddels een sepsis (bloedvergiftiging) opgelopen en het was niet zeker of ze het zou halen.
De volgende dag is ze door de scanner gegaan en daar zagen ze dat ze megagrote galstenen had die door de galblaas heen waren gebroken.Dat verklaarde achteraf de verschrikkelijke pijn van de avond ervoor. Ze kreeg er ook nog longontsteking bij en heeft door complicaties ruim twee en halve maand op de ic gelegen.
In de periode had ik veel contact met de hoofdarts van de ic en die vertelde dat ze een grote fout op de afdeling hadden gemaakt dat ze veel te laat bnaar de ic was gebracht en dat ik een klacht moest indienen bij het klachtenbureau van het ziekenhuis. Dat heb ik toen gedaan.
Buiten het verdriet om mijn moeder had ik af en toe erg veel moeite met het arrogante gedrag van sommige verpleegk. van de ic. Ik durfde niet veel te zeggen aangezien ik na zo'n gesprekje naar huis zou gaan maar mijn moeder ondertussen van hun zorg afhankelijk was. Na twee maanden mocht ze naar mediumcare waar ze inmiddels veel last had van doorligplekken doordat ze niet genoeg was gedraaid. Hierna heeft ze nog een week op een gewone afdeling gelegen waar het personeel gelukkig een stuk aardiger was maar geen tijd hadden om mijn moeder twee keeer per dag uit bed te halen. Ze vroegen mij og ik een klacht wilde indienen zodat er misschien meer perosoneelkon worden aangenomen en ze de pat. zo beter konden helpen!!! Na weer ongeveer een week werd mijn moeder overgeplaatst naar een zorghotel (revalidatiehuis). Het was alsof we in een warm bad terecht kwamen de mensen waren allemaal even aardig en er was tijd of er werd tijd gemaakt voor goede verzorging. In het zieknhuis hoorde ik ook nog van een buurvrouw pat. van de ic. dat ze had gehoord van de icverpleeegk. dat ze mijn moeder zo dik vonden en veel werk om te verzorgen. Ze was 105 en inmiddels 85kg. Dit heeft mij heel erg gekwetst
Alsof je door te veel eten, of roken of drinken geen recht hebt op een goede behandeling.
Mijn moeder is inmiddels weer thuis en kan zich bijna niets maar van de ic herinneren. Ikzelf voel me nog steeds erg verdrietig en gekwetst door wat er allemaal in het ziekenhuis is gebeurd en wilde het graag met jullie delen.
Bedankt voor het lezen,
Ivygirl
zondag 22 juli 2007 22:54
Ivygirl, wat vreselijk naar dat dit allemaal zo gegaan is! gelukkig weet je moeder het niet meer.
Tsja, wat kun je ermee. Ten eerste; een officiele klacht indienen maar dat weet je al. Wat is er gebeurd met jou eerste klacht?
Je verhaal is veel omvattend. Kan me voorstellen dat je niet goed weet waar je moet beginnen als je een klacht in wilt dienen. Wat je zou kunnen doen, is contact zoeken met het maatschappelijk werk in het ziekenhuis en daar je verhaal bespreken. Een goede maatschappelijk werker helpt je om je verhaal te ontrafelen, en een juiste klachtenbrief te formuleren. Jou verhaal bevat meerdere aspecten, namelijk zowel bejegening als behandeling. Het is moeilijk dat in 1 klacht samen te vatten, zeker als betrokkene.
En klagen achteraf voelt vaak als zinloos. Jij hebt er niet meer mee te maken en wilt er ook liever niks meer mee te maken hebben. Maar bedenk wel dat gelijk krijgen je misschien wel veel voldoening kan geven, zodat je verder kunt met je emoties rond jou moeders opname op de IC. Bovendien helpt het andere mensen, als het personeel op de IC wordt aangesproken op hun gedrag en handelen.
Sterkte meid, en als je het op kan brengen; maak er werk van!
Tsja, wat kun je ermee. Ten eerste; een officiele klacht indienen maar dat weet je al. Wat is er gebeurd met jou eerste klacht?
Je verhaal is veel omvattend. Kan me voorstellen dat je niet goed weet waar je moet beginnen als je een klacht in wilt dienen. Wat je zou kunnen doen, is contact zoeken met het maatschappelijk werk in het ziekenhuis en daar je verhaal bespreken. Een goede maatschappelijk werker helpt je om je verhaal te ontrafelen, en een juiste klachtenbrief te formuleren. Jou verhaal bevat meerdere aspecten, namelijk zowel bejegening als behandeling. Het is moeilijk dat in 1 klacht samen te vatten, zeker als betrokkene.
En klagen achteraf voelt vaak als zinloos. Jij hebt er niet meer mee te maken en wilt er ook liever niks meer mee te maken hebben. Maar bedenk wel dat gelijk krijgen je misschien wel veel voldoening kan geven, zodat je verder kunt met je emoties rond jou moeders opname op de IC. Bovendien helpt het andere mensen, als het personeel op de IC wordt aangesproken op hun gedrag en handelen.
Sterkte meid, en als je het op kan brengen; maak er werk van!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 23 juli 2007 01:46
Wat ontzettend naar om je moeder zo te zien liggen en er is niemand die reageert. Je moet zeker een klacht indienen.
Ik heb zelf ook een nare ervaring gehad met verpleegkundigen in een ziekenhuis. Mijn vader is vorig jaar overleden aan een hersenbloeding en bleef 2 dagen lang op de verkeerde afdeling liggen (eerste hulp) omdat er geen plaats was op neurologie. Ik heb het allemaal opgeschreven hier in het topic coma na hersenbloeding.
Mijn vader heeft er waarschijnlijk zelf niet veel van gemerkt, maar jouw moeder wel.
Heel veel sterkte en succes als je er iets mee gaat doen.
*;
Ik heb zelf ook een nare ervaring gehad met verpleegkundigen in een ziekenhuis. Mijn vader is vorig jaar overleden aan een hersenbloeding en bleef 2 dagen lang op de verkeerde afdeling liggen (eerste hulp) omdat er geen plaats was op neurologie. Ik heb het allemaal opgeschreven hier in het topic coma na hersenbloeding.
Mijn vader heeft er waarschijnlijk zelf niet veel van gemerkt, maar jouw moeder wel.
Heel veel sterkte en succes als je er iets mee gaat doen.
*;
maandag 23 juli 2007 21:04
Bedankt voor jullie reacties Poezewoes en Lapin.
Heb jij het inmiddels allemaal verwerkt Lapin.
Ikzelf gebruik al jaren een antidepressivum dus dat moet al een chemisch steuntje in de rug geven.
Toch zou ik graag van andere mensen horen hoe zij dit soort dingen verwerken. Ik neem het heel erg persoonlijk op, misschien dat dit niet goed is.
Ivygirl
Heb jij het inmiddels allemaal verwerkt Lapin.
Ikzelf gebruik al jaren een antidepressivum dus dat moet al een chemisch steuntje in de rug geven.
Toch zou ik graag van andere mensen horen hoe zij dit soort dingen verwerken. Ik neem het heel erg persoonlijk op, misschien dat dit niet goed is.
Ivygirl
maandag 23 juli 2007 21:44
Ik snap wat je bedoelt. Het is inderdaad een hele nare ervaring als je ziet dat je moeder hulp nodig heeft en de verpleging reageert nauwelijks of niet op tijd. Je voelt je toch al zo machteloos en het enige wat je wil is dat ze de aandacht krijgt die ze verdient en nodig heeft. Ze ligt daar tenslotte niet voor haar lol of om de verpleging te pesten.
Er is mij door een aantal mensen op dit forum aangeraden om te gaan praten met de behandelend arts, om wat meer duidelijkheid te krijgen. Dat lijkt me voor jou ook een goed idee.
Voor mijn vader maakte het achteraf weinig uit allemaal, hij kon toch niet meer geholpen worden, maar ik vond het heel erg om door 1 van de artsen afgebekt te worden omdat ik om hulp vroeg op het moment dat mijn vader stopte met ademhalen. Het kwam gisteravond allemaal weer terug na het lezen van jouw verhaal.
Maar zo te horen had het bij jouw moeder wel anders af kunnen lopen. En dat is behoorlijk angstaanjagend.
Ik weet ook wel dat er een tekort aan personeel is in de ziekenhuizen, maar dit soort fouten mogen gewoon niet gemaakt worden.
Hoe lang is het geleden dat je moeder in het ziekenhuis lag?
Er is mij door een aantal mensen op dit forum aangeraden om te gaan praten met de behandelend arts, om wat meer duidelijkheid te krijgen. Dat lijkt me voor jou ook een goed idee.
Voor mijn vader maakte het achteraf weinig uit allemaal, hij kon toch niet meer geholpen worden, maar ik vond het heel erg om door 1 van de artsen afgebekt te worden omdat ik om hulp vroeg op het moment dat mijn vader stopte met ademhalen. Het kwam gisteravond allemaal weer terug na het lezen van jouw verhaal.
Maar zo te horen had het bij jouw moeder wel anders af kunnen lopen. En dat is behoorlijk angstaanjagend.
Ik weet ook wel dat er een tekort aan personeel is in de ziekenhuizen, maar dit soort fouten mogen gewoon niet gemaakt worden.
Hoe lang is het geleden dat je moeder in het ziekenhuis lag?
maandag 23 juli 2007 21:51
Sorry, ik heb je verhaal nog een keer gelezen en ik zie dat ze vorige week is thuis gekomen. MIjn laatste vraag slaat nergens op.
Die opmerking over haar gewicht door de verpleging is trouwens ook behoorlijk aanmatigend en grof. Je moet maar denken dat degene die dat heeft gezegd niet erg intelligent is.
*;
Die opmerking over haar gewicht door de verpleging is trouwens ook behoorlijk aanmatigend en grof. Je moet maar denken dat degene die dat heeft gezegd niet erg intelligent is.
*;
maandag 23 juli 2007 22:12
Hallo Lapin,
Ik vind zowiezo dat men in de medische wereld niet beoordeeld mag worden op uiterlijk of persoonlijke gewoonten of gebruiken. Er zijn natuurlijk grenzen , zoals b.v.een nieuwe lever voor een alcoholist, alhoewel iemand zijn leven misschien wil beteren en dan toch ook een nieuwe kans moet krijgen.
Er zijn toch ook zat rokers op de wereld, als die benauwd op intensive care komen te liggen dan zeg je toch ook niet; Ja dat krijg je van dat roken.
Ik ben zelf verleden jaar gevallen en heb mijn enkel gebroken. Ze hebben mij toen geopereerd en er zijn pennen in gezet. Eigenlijk moeten die er nu weer uitgehaald. De orthopedisch chirurg was een aardige man die zijn werk goed heeft gedaan. Jammer genoeg werkt hij in het zelfde ziekenhuis als waar mijn moeder heeft gelegen dus ik zit het al een tijdje uit te stellen.
Ik vind het erg aardig dat je zo uitgebreid reageert.
liefs, Ivygirl
Ik vind zowiezo dat men in de medische wereld niet beoordeeld mag worden op uiterlijk of persoonlijke gewoonten of gebruiken. Er zijn natuurlijk grenzen , zoals b.v.een nieuwe lever voor een alcoholist, alhoewel iemand zijn leven misschien wil beteren en dan toch ook een nieuwe kans moet krijgen.
Er zijn toch ook zat rokers op de wereld, als die benauwd op intensive care komen te liggen dan zeg je toch ook niet; Ja dat krijg je van dat roken.
Ik ben zelf verleden jaar gevallen en heb mijn enkel gebroken. Ze hebben mij toen geopereerd en er zijn pennen in gezet. Eigenlijk moeten die er nu weer uitgehaald. De orthopedisch chirurg was een aardige man die zijn werk goed heeft gedaan. Jammer genoeg werkt hij in het zelfde ziekenhuis als waar mijn moeder heeft gelegen dus ik zit het al een tijdje uit te stellen.
Ik vind het erg aardig dat je zo uitgebreid reageert.
liefs, Ivygirl
woensdag 25 juli 2007 10:54
Ivygirl, wat een afschuwelijk verhaal.
Ik werk zelf in de gezondheidszorg, dus tijdens het lezen van jouw verhaal zie ik een aantal dingen: een spoedafdeling waar het waanzinnig druk is, waardoor er keuzes gemaakt moeten worden. Soms de verkeerde keuzes dus.
En een verpleegkundige (meerdere?) die niet goed luistert en kijkt naar de patiënt en diens familie. Mss ook door drukte, mss niet.
Mijn ervaring is dat heel veel mensen in de gezondheidszorg een soort 'arrogantie' hebben, ik zie dat vooral bij artsten, waardoor ze slecht luisteren naar de patiënt.
Maar dat neemt niet weg dat je zeker een klacht kunt indienen, zoals die arts adviseerde. Voor jou en je moeder kan er niets meer teruggedraaid worden, maar voor evt volgende patiënten kan het helpen.
Verder is het belangrijk om te proberen een gesprek te krijgen met de verpleegkundige(n) en de arts die destijds die fout hebben gemaakt. Als zij namelijk gewoon bereid zijn om toe te geven dat ze een verkeerde inschatting hebben gemaakt lijkt het mij dat het voor jou heel anders kan gaan voelen. Want ik denk dat dat vaak het probleem is: dat je niet gehoord wordt. Toen werd je niet gehoord en nu weer niet.
Pfffffffffffft, nu ik het teruglees komt deze post nogal warrig over geloof ik. Nou ja, ik hoop dat het een beetje duidelijk is wat ik bedoel. Sterkte.
Ik werk zelf in de gezondheidszorg, dus tijdens het lezen van jouw verhaal zie ik een aantal dingen: een spoedafdeling waar het waanzinnig druk is, waardoor er keuzes gemaakt moeten worden. Soms de verkeerde keuzes dus.
En een verpleegkundige (meerdere?) die niet goed luistert en kijkt naar de patiënt en diens familie. Mss ook door drukte, mss niet.
Mijn ervaring is dat heel veel mensen in de gezondheidszorg een soort 'arrogantie' hebben, ik zie dat vooral bij artsten, waardoor ze slecht luisteren naar de patiënt.
Maar dat neemt niet weg dat je zeker een klacht kunt indienen, zoals die arts adviseerde. Voor jou en je moeder kan er niets meer teruggedraaid worden, maar voor evt volgende patiënten kan het helpen.
Verder is het belangrijk om te proberen een gesprek te krijgen met de verpleegkundige(n) en de arts die destijds die fout hebben gemaakt. Als zij namelijk gewoon bereid zijn om toe te geven dat ze een verkeerde inschatting hebben gemaakt lijkt het mij dat het voor jou heel anders kan gaan voelen. Want ik denk dat dat vaak het probleem is: dat je niet gehoord wordt. Toen werd je niet gehoord en nu weer niet.
Pfffffffffffft, nu ik het teruglees komt deze post nogal warrig over geloof ik. Nou ja, ik hoop dat het een beetje duidelijk is wat ik bedoel. Sterkte.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
woensdag 25 juli 2007 17:02
Jee, wat een rotperiode moeten jullie toen hebben doorgemaakt. En nu nog, omdat je gewoon niet goed kunt omgaan met alles wat er toen is gebeurd! Heel logisch!
Ik werk zelf als verpleegkundige in het ziekenhuis op een chirurgische afdeling. En het kan inderdaad soms inderdaad ontzettend hectisch zijn binnen het ziekenhuis, maar daardoor moet de zorg wel van goede kwaliteit blijven!! (hoewel ik daar bij ons op de afdeling/binnen het ziekenhuis eerlijk gezegd ook wel eens aan twijfel hoor!!)
Als verpleegkundige (met enige ervaring) kun je vaak wel inschatten of de pijn die een patiënt aangeeft 'normaal' is of niet. Daarmee bedoel ik dat je vaak zelf wel kunt inschatten welke pijn bij bijvoorbeeld een botbreuk (ik noem maar even iets simpels) wel normaal is, maar dat je t vaak ook wel kunt inschatten wanneer een patiënt abnormaal veel pijn aangeeft. Als ik het verhaal van jou zo lees, hebben zowel je moeder als jij duidelijk aangegeven dat ze heel erg veel pijn had! (en als je dan later leest wat de oorzaak van de pijn was, móet je moeder volgens mij ook gewoon écht heel erg veel pijn hebben gehad!)
Ik dcenk echter dat het voor ons (de mensen die jouw verhaal hier lezen) wel heel moeilijk is om in te schatten of die verpleegkundige en die arts echt fout hebben gehandeld. Wij waren er natuurlijk niet bij, kunnen niet zien wat ze allemaal gedaan hebben. En daarmee wil ik niet zeggen dat ik vind dat je maar 'zeurt' ofzo hoor!! Absoluut niet!! Als ik jouw verhaal lees, is er absoluut geen zorg geboden zoals die geboden zou moeten worden in een ziekenhuis (je moeder heeft veel pijn gehad, en zo te lezen is daar gewoon veel te laat op gereageerd!). Maar ik bedoel meer dat we dus niet precies kunnen zien welke handelingen de verpleegkundige/arts verder verericht hebben en wat hun redenen daarvoor waren.
En ik denk dat het daarom heel erg goed is om een klachtenbrief te sturen naar het ziekenhuis! Je kunt evt. het verhaal op papier zetten zoals je dat hier op het forum hebt gedaan. Je kunt er dan bijvoorbeeld bij vermelden dat je het graag mondeling zou willen toelichten. Dit gebeurt dan bijvoorbeeld met iemand van het 'klachtenbureau'. Zij kunnen en zullen je nadien ook verder helpen. Bijvoorbeeld door voor te stellen een gesprek aan te gaan met bijvoorbeeld de arts en de verpleegkundige die die avond dienst hadden. Met het afdelingshoofd van de IC: hoe kan het dat op een afdeling waar patiënten zó afhankelijk zijn van de zorg door o.a. de verpleging (vaak worden de patiënten slapend gehouden ivm beademing waardoor ze dus eigenlijk hun eigen wil niet meer kenbaar kunnen maken!), en waar informatie aan familie zó belangrijk is, zulke dingen gebeuren? Dat je als familielid bijna niets meer tegen een verpleegkundige durft te zeggen omdat je bang bent dat de zorg voor je moeder dan minder goed zult zijn?
Maar ook in het algemeen. Hoe kan het dat de verpleging je bijna smeekt om een klachtenbrief te sturen, zodat er extra personeel aangenomen kan worden......
Misschien dat het voor jou en je moeder goed is om antwoorden te krijgen op bovenstaande vragen. Dat dingen wat duidelijker worden. Misschien is die verpleegkundige hartstikke 'fout' geweest, heeft ze alles onderschat en had ze harder moeten optreden tegen die arts. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat ze haar uiterste best heeft gedaan om pijnstilling af te spreken én om een arts op de afdeling te krijgen (zonder dat jullie dit gemerkt hebben), maar wilde hij niet meewerken?
Misschien heeft die arts het telefoontje van de verpleegkundige onderschat, maar misschien was het ook zo dat hij net op dat moment bezig was met een doodzieke patiënt elders in het ziekenhuis waar hij op dat moment absoluut niet weg kon.
Met bovenstaande wil ik wat gebeurd is absoluut niet 'goedpraten'.Ik bedoel meer: vaak kun je het vanuit 2 kanten bekijken, en misschien is het goed als er echt duidelijkheid komt voor jou en je moeder. Misschien kun je het dan beter achter je laten. Omdat je begrijpt waarom bepaalde dingen zo gelopen zijn. En de mensen die niet goed gehandeld hebben kunnen op zo'n moment hierop worden aangesproken. Zodat dit een volgende keer niet meer zal gebeuren (hebben jullie nu helaas niets meer aan, maar een volgende patiënt hopenlijk wel!).
Wat ik verder nog wil zeggen is dat het best nog wel eens voorkomt dat je als verpleegkundige (spreek nu alleen even over vpk. omdat ik dat dus zelf ben) echt je best hebt gedaan voor een patiënt en zijn familie, ook echt het gevoel dat je overal het uiterste hebt uitgehaald, maar dat dan achteraf blijkt dat de patiënt of familie helemaal niet tevreden is! En vaak blijkt dit dan toch te komen door een verschil in verwachtingen of een gebrek aan communicatie.
Dus denk echt dat je een klachtenbrief moet gaan sturen. Je moeder en jij kunnen (hopelijk) antwoorden krijgen op vragen en onduidelijkheden, de arts en de verpleegkundige weten dat ze bepaalde dingen in hun handelen zullen moeten veranderen, de afdeling IC weet dat ze dingen in hiun houding naar familie en patiënt zullen moeten veranderen, en misschien ziet het ziekenhuis in dat er meer personeel moet gaan komen.
Ik wil je hierbij veel sterkte wensen, want het zal allemaal vast niet makkelijk zijn. Maar denk er maar aan dat het voor jullie verwerking allemaal wél goed zal zijn. En mocht je n.a.v. je klacht straks tegenover een arts zitten bijvoorbeeld: wees gewoon eerlijk, en denk niet 'oh jee hij is arts!'. Hij is ook maar een mens, en jij hebt gewoon het recht om vrage te stellen en antwoorden te krijgen!
Heeel veel succes, en laat je nog even weten hoe het allemaal is afgelopen? Ook veel sterkte voor je moeder trouwens!
Groetjes Pien!
Ik werk zelf als verpleegkundige in het ziekenhuis op een chirurgische afdeling. En het kan inderdaad soms inderdaad ontzettend hectisch zijn binnen het ziekenhuis, maar daardoor moet de zorg wel van goede kwaliteit blijven!! (hoewel ik daar bij ons op de afdeling/binnen het ziekenhuis eerlijk gezegd ook wel eens aan twijfel hoor!!)
Als verpleegkundige (met enige ervaring) kun je vaak wel inschatten of de pijn die een patiënt aangeeft 'normaal' is of niet. Daarmee bedoel ik dat je vaak zelf wel kunt inschatten welke pijn bij bijvoorbeeld een botbreuk (ik noem maar even iets simpels) wel normaal is, maar dat je t vaak ook wel kunt inschatten wanneer een patiënt abnormaal veel pijn aangeeft. Als ik het verhaal van jou zo lees, hebben zowel je moeder als jij duidelijk aangegeven dat ze heel erg veel pijn had! (en als je dan later leest wat de oorzaak van de pijn was, móet je moeder volgens mij ook gewoon écht heel erg veel pijn hebben gehad!)
Ik dcenk echter dat het voor ons (de mensen die jouw verhaal hier lezen) wel heel moeilijk is om in te schatten of die verpleegkundige en die arts echt fout hebben gehandeld. Wij waren er natuurlijk niet bij, kunnen niet zien wat ze allemaal gedaan hebben. En daarmee wil ik niet zeggen dat ik vind dat je maar 'zeurt' ofzo hoor!! Absoluut niet!! Als ik jouw verhaal lees, is er absoluut geen zorg geboden zoals die geboden zou moeten worden in een ziekenhuis (je moeder heeft veel pijn gehad, en zo te lezen is daar gewoon veel te laat op gereageerd!). Maar ik bedoel meer dat we dus niet precies kunnen zien welke handelingen de verpleegkundige/arts verder verericht hebben en wat hun redenen daarvoor waren.
En ik denk dat het daarom heel erg goed is om een klachtenbrief te sturen naar het ziekenhuis! Je kunt evt. het verhaal op papier zetten zoals je dat hier op het forum hebt gedaan. Je kunt er dan bijvoorbeeld bij vermelden dat je het graag mondeling zou willen toelichten. Dit gebeurt dan bijvoorbeeld met iemand van het 'klachtenbureau'. Zij kunnen en zullen je nadien ook verder helpen. Bijvoorbeeld door voor te stellen een gesprek aan te gaan met bijvoorbeeld de arts en de verpleegkundige die die avond dienst hadden. Met het afdelingshoofd van de IC: hoe kan het dat op een afdeling waar patiënten zó afhankelijk zijn van de zorg door o.a. de verpleging (vaak worden de patiënten slapend gehouden ivm beademing waardoor ze dus eigenlijk hun eigen wil niet meer kenbaar kunnen maken!), en waar informatie aan familie zó belangrijk is, zulke dingen gebeuren? Dat je als familielid bijna niets meer tegen een verpleegkundige durft te zeggen omdat je bang bent dat de zorg voor je moeder dan minder goed zult zijn?
Maar ook in het algemeen. Hoe kan het dat de verpleging je bijna smeekt om een klachtenbrief te sturen, zodat er extra personeel aangenomen kan worden......
Misschien dat het voor jou en je moeder goed is om antwoorden te krijgen op bovenstaande vragen. Dat dingen wat duidelijker worden. Misschien is die verpleegkundige hartstikke 'fout' geweest, heeft ze alles onderschat en had ze harder moeten optreden tegen die arts. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat ze haar uiterste best heeft gedaan om pijnstilling af te spreken én om een arts op de afdeling te krijgen (zonder dat jullie dit gemerkt hebben), maar wilde hij niet meewerken?
Misschien heeft die arts het telefoontje van de verpleegkundige onderschat, maar misschien was het ook zo dat hij net op dat moment bezig was met een doodzieke patiënt elders in het ziekenhuis waar hij op dat moment absoluut niet weg kon.
Met bovenstaande wil ik wat gebeurd is absoluut niet 'goedpraten'.Ik bedoel meer: vaak kun je het vanuit 2 kanten bekijken, en misschien is het goed als er echt duidelijkheid komt voor jou en je moeder. Misschien kun je het dan beter achter je laten. Omdat je begrijpt waarom bepaalde dingen zo gelopen zijn. En de mensen die niet goed gehandeld hebben kunnen op zo'n moment hierop worden aangesproken. Zodat dit een volgende keer niet meer zal gebeuren (hebben jullie nu helaas niets meer aan, maar een volgende patiënt hopenlijk wel!).
Wat ik verder nog wil zeggen is dat het best nog wel eens voorkomt dat je als verpleegkundige (spreek nu alleen even over vpk. omdat ik dat dus zelf ben) echt je best hebt gedaan voor een patiënt en zijn familie, ook echt het gevoel dat je overal het uiterste hebt uitgehaald, maar dat dan achteraf blijkt dat de patiënt of familie helemaal niet tevreden is! En vaak blijkt dit dan toch te komen door een verschil in verwachtingen of een gebrek aan communicatie.
Dus denk echt dat je een klachtenbrief moet gaan sturen. Je moeder en jij kunnen (hopelijk) antwoorden krijgen op vragen en onduidelijkheden, de arts en de verpleegkundige weten dat ze bepaalde dingen in hun handelen zullen moeten veranderen, de afdeling IC weet dat ze dingen in hiun houding naar familie en patiënt zullen moeten veranderen, en misschien ziet het ziekenhuis in dat er meer personeel moet gaan komen.
Ik wil je hierbij veel sterkte wensen, want het zal allemaal vast niet makkelijk zijn. Maar denk er maar aan dat het voor jullie verwerking allemaal wél goed zal zijn. En mocht je n.a.v. je klacht straks tegenover een arts zitten bijvoorbeeld: wees gewoon eerlijk, en denk niet 'oh jee hij is arts!'. Hij is ook maar een mens, en jij hebt gewoon het recht om vrage te stellen en antwoorden te krijgen!
Heeel veel succes, en laat je nog even weten hoe het allemaal is afgelopen? Ook veel sterkte voor je moeder trouwens!
Groetjes Pien!
donderdag 26 juli 2007 22:41
Beste Pien, solomio en Lapin,
Bedankt voor jullie medeleven.
Ik heb al vroeg na het gehele gebeuren een gesprek gehad met de dienstdoende arts. Hij heeft toegegeven dat hij fout zat en vond dat mijn moeder een hoge pijndrempel moest hebben. Hij excuseerde zich en dat was dat. Op afdeling IC heb ik ook met het hoofd gesproken over een lompe verpleegk. die zich had geuit over mijn moeder haar gewicht.
Ik heb dus in het begin wel wat stappen genomen. Omdat mijn moeder toen nog op de IC lag heb ik dit toen nog niet echt kunnen verwerken.Ik was gewoon veel te druk met overleven.
Ik wil inderdaad nog een keer naar het klachtenbureau gaan van het ziekenhuis. Zoals ik me nu voel gaat het niet echt lekker met mij. Ik ga elke dag naar mijn moeder toe, zij woont bij mij om de hoek, om eten te koken/brengen en evt. te helpen met wat kleine dingetjes.Ze wordt 's ochtends gewassen door wijkverpleging en één keer per week krijgt ze huishoudelijke hulp. Door de doorgemaakte sepsis(bloedvergiftiging loopt mijn moeder nu slecht. Vanochtend was ze uit bed gevallen. Gelukkig was er niets aan de hand. Ik ben wel steeds bang dat ze eeen lelijke val maakt.
Ik voel me gewoon nog erg verdrietig en erg in de steek gelaten. Ik twijfel er ook aan of een gesprek in het ziekenhuis deze gevoelens kan verminderen.
Ik zit er gewoon even doorheen. Ik vind het erg lief dat jullie de moeite nemen om te reageren. Dat geeft me veel steun.
Ivygirl
Bedankt voor jullie medeleven.
Ik heb al vroeg na het gehele gebeuren een gesprek gehad met de dienstdoende arts. Hij heeft toegegeven dat hij fout zat en vond dat mijn moeder een hoge pijndrempel moest hebben. Hij excuseerde zich en dat was dat. Op afdeling IC heb ik ook met het hoofd gesproken over een lompe verpleegk. die zich had geuit over mijn moeder haar gewicht.
Ik heb dus in het begin wel wat stappen genomen. Omdat mijn moeder toen nog op de IC lag heb ik dit toen nog niet echt kunnen verwerken.Ik was gewoon veel te druk met overleven.
Ik wil inderdaad nog een keer naar het klachtenbureau gaan van het ziekenhuis. Zoals ik me nu voel gaat het niet echt lekker met mij. Ik ga elke dag naar mijn moeder toe, zij woont bij mij om de hoek, om eten te koken/brengen en evt. te helpen met wat kleine dingetjes.Ze wordt 's ochtends gewassen door wijkverpleging en één keer per week krijgt ze huishoudelijke hulp. Door de doorgemaakte sepsis(bloedvergiftiging loopt mijn moeder nu slecht. Vanochtend was ze uit bed gevallen. Gelukkig was er niets aan de hand. Ik ben wel steeds bang dat ze eeen lelijke val maakt.
Ik voel me gewoon nog erg verdrietig en erg in de steek gelaten. Ik twijfel er ook aan of een gesprek in het ziekenhuis deze gevoelens kan verminderen.
Ik zit er gewoon even doorheen. Ik vind het erg lief dat jullie de moeite nemen om te reageren. Dat geeft me veel steun.
Ivygirl
vrijdag 27 juli 2007 09:54
Hoi Ivygirl,
Dus je hebt al met verschillende mensen gesproken...Vervelend dat je nog steeds met dat rotgevoel blijft zitten! Het klinkt een beetje alsof je het vertrouwen kwijt bent (iets wat ik me goed kan voorstellen, je verwacht toch dat je in een ziekenhuis op de 'goede plek' bent, dat je er veilig kunt verblijven, en als er dit soort dingen gebeuren raak je dat vertrouwen denk ik toch voor een deel kwijt! Vooral ook als er door de verpleging dit soort opmerkingen gemaakt worden!). Voelt je moeder zich ook zo rot onder alles?
Zou het misschien niet beter zijn om zelf eens met bijvoorbeeld een maatschappelijk werkster te gaan praten? Zodat je je gevoelens een beetje op 'een rijtje' kunt zetten, en het op die manier misschien een plaatsje zou kunnen geven? Of leg het verhaal eens uit aan je huisarts...
Misschien dat zij je hierbij wat verder kunnen begeleiden!
Veel sterkte in elk geval!!
Groetjes Pien!
Dus je hebt al met verschillende mensen gesproken...Vervelend dat je nog steeds met dat rotgevoel blijft zitten! Het klinkt een beetje alsof je het vertrouwen kwijt bent (iets wat ik me goed kan voorstellen, je verwacht toch dat je in een ziekenhuis op de 'goede plek' bent, dat je er veilig kunt verblijven, en als er dit soort dingen gebeuren raak je dat vertrouwen denk ik toch voor een deel kwijt! Vooral ook als er door de verpleging dit soort opmerkingen gemaakt worden!). Voelt je moeder zich ook zo rot onder alles?
Zou het misschien niet beter zijn om zelf eens met bijvoorbeeld een maatschappelijk werkster te gaan praten? Zodat je je gevoelens een beetje op 'een rijtje' kunt zetten, en het op die manier misschien een plaatsje zou kunnen geven? Of leg het verhaal eens uit aan je huisarts...
Misschien dat zij je hierbij wat verder kunnen begeleiden!
Veel sterkte in elk geval!!
Groetjes Pien!
maandag 30 juli 2007 18:28
Hoi Ivygirl,
Ik hoop dat je moeder inmiddels wat hersteld is van de galstenen en ook van de bijna 3 maanden op de IC liggen!
In Nederland komen er blijkbaar toch nog van dit soort zaken voor: Ik heb ook al veel verhalen gehoord van verkeerde diagnoses in het ziekenhuis. Ik vind dat ze goed naar de patient moeten luisteren, en idd minder arrogant moeten zijn.
Ik heb iets dergelijks meegemaakt met mijn huisarts en de huisarts van de hulppost. Mijn beginperiode van ME, brak heel hevig los en werd niet herkent. Daardoor heb ik een half jaar elke dag met ondraaglijke pijn geleefd (thuis in bed) Ik kon in die periode soms net genoeg energie verzamelen om meerdere keren naar de huisarts te gaan, (waar ik mijn klachten goed verwoordde, en er doodziek uitzag) maar geen diagnose kreeg. Ik ben mij er van bewust dat niet alles in de gezondheidszorg koek en ei is, en dat vooral het luisteren naar de patient te wensen overlaat. ook doorligplekken laten onstaan vind ik erg, met een paar keer per dag draaien is het meestal te verhelpen!
Voor de gezondheidszorg zou ik adviseren: huur desnoods goedkope krachten in voor ondersteunende zorgtaken! Voor sommige handelingen is Universiteit of HBO-niveau echt niet nodig
Ik hoop dat je moeder inmiddels wat hersteld is van de galstenen en ook van de bijna 3 maanden op de IC liggen!
In Nederland komen er blijkbaar toch nog van dit soort zaken voor: Ik heb ook al veel verhalen gehoord van verkeerde diagnoses in het ziekenhuis. Ik vind dat ze goed naar de patient moeten luisteren, en idd minder arrogant moeten zijn.
Ik heb iets dergelijks meegemaakt met mijn huisarts en de huisarts van de hulppost. Mijn beginperiode van ME, brak heel hevig los en werd niet herkent. Daardoor heb ik een half jaar elke dag met ondraaglijke pijn geleefd (thuis in bed) Ik kon in die periode soms net genoeg energie verzamelen om meerdere keren naar de huisarts te gaan, (waar ik mijn klachten goed verwoordde, en er doodziek uitzag) maar geen diagnose kreeg. Ik ben mij er van bewust dat niet alles in de gezondheidszorg koek en ei is, en dat vooral het luisteren naar de patient te wensen overlaat. ook doorligplekken laten onstaan vind ik erg, met een paar keer per dag draaien is het meestal te verhelpen!
Voor de gezondheidszorg zou ik adviseren: huur desnoods goedkope krachten in voor ondersteunende zorgtaken! Voor sommige handelingen is Universiteit of HBO-niveau echt niet nodig
woensdag 8 augustus 2007 09:59
Hoi,
Net je verhaal gelezen en de tranen rollen over m'n wangen. Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn moeder , die moest een nwe hartklep, er ging van alles mis in het ziekenhuis en toen ze naar huis mocht ( operatie geslaagd!)moest ze naar 5 dagen terug omdat het niet goed met haar ging ,bleek ze een ziekenhuisbacterie opgelopen te hebben en is ze, na 2 spoedoperaties , alsnog overleden. !Het is nu bijna 6 jaar geleden en ik worstel er nog regelmatig mee.
Het heeft jaren geduurd als ik op de A2 reed,en de afslag Nieuwegein zag staan dat ik er naar kon kijken.....
Sterkte
Net je verhaal gelezen en de tranen rollen over m'n wangen. Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn moeder , die moest een nwe hartklep, er ging van alles mis in het ziekenhuis en toen ze naar huis mocht ( operatie geslaagd!)moest ze naar 5 dagen terug omdat het niet goed met haar ging ,bleek ze een ziekenhuisbacterie opgelopen te hebben en is ze, na 2 spoedoperaties , alsnog overleden. !Het is nu bijna 6 jaar geleden en ik worstel er nog regelmatig mee.
Het heeft jaren geduurd als ik op de A2 reed,en de afslag Nieuwegein zag staan dat ik er naar kon kijken.....
Sterkte
vrijdag 10 augustus 2007 21:33
Het is me steeds niet gelukt om in te loggen.
Ik ben heel blij met jullie reacties. Ik kan me heel goed voorstellen jen21 dat je alleen al van een wegwijzing naar wordt. Mijn moeder probeert het verleden nu een beetje achter haar te laten. Het is goed om er over te praten met anderen, maar als je ook dan van andere hun slechte ervaringen hoort dan krijfg je toch wel een heel rot gevoel over onze gezondheidszorg.
Ik ben heel blij met jullie reacties. Ik kan me heel goed voorstellen jen21 dat je alleen al van een wegwijzing naar wordt. Mijn moeder probeert het verleden nu een beetje achter haar te laten. Het is goed om er over te praten met anderen, maar als je ook dan van andere hun slechte ervaringen hoort dan krijfg je toch wel een heel rot gevoel over onze gezondheidszorg.
