Burnout, positieve verhalen

Hoi hoi, nou, hierbij een positief verhaal:

Ik herken alles wat je schrijft enorm. Troost je, als je goede hulp hebt en je de moed erin houdt ga je het echt redden om eruit te komen!

Mijn burnout is nu alweer een paar jaar achter de rug. Het was super heftig, ik kon eigenlijk niks behalve in een rustige kamer zijn zonder prikkels, ik kon niet lezen, niet werken, niet koken, wist amper de weg naar huis nog te vinden . En dat voor een redelijk bijdehante hbo 'er . Kortom, ik zat er enorm doorheen na jaren opbouw aan spanning. Ik zal niet ontkennen dat de weg eruit lang was, met 2 stappen naar voren en 1 terug. Maar het KAN! Bij mij zat er ook een enorme drive omdat ik vond dat het leven uit meer bestond en ik meer verdiende, dus daar heb ik altijd naartoe gewild ondanks dat het soms mijlenver weg was of leek.

Heb je professionele goede hulp? Heb je een fijn netwerk om je heen? Deze dingen hebben mij wel enorm geholpen.

Probeer niet TEVEEL te denken dat je misschien net teveel of te weinig hebt gedaan, de ene keer lukt het misschien wel en de andere keer niet. Ik was ook vaak mn hele dag aan het analyseren of ik niet net een stapje te hard was gegaan, maar soms is een beetje meer go with the flow beter. Als ik naar mezelf kijk was het meer de angst om over grenzen te gaan dan dat het nog daadwerkelijk gebeurde, maar omdat dat zo lang vaag gebied was, was het gewoon moeilijk in te schatten.

Ik ben nu 100% hersteld, maar ben wel anders dan daarvoor. Ik zie mijn vreselijke burnout nu ook een beetje als een cadeautje, omdat ik zonder deze burnout nooit had geleerd om beter voor mezelf te zorgen. Deze eigenwijze'ik doe het allemaal zelf wel en heb geen hulp nodig' persoon heeft toch een hoop bij geleerd noodgedwongen , maar toch.. Als ik weleens een slechtere week heb door drukte of ziekte ben ik weleens even heel bang om terug te vallen, maar de draagkracht wordt steeds groter en ik heb nooit meer een grote terugval ervaren.
Moet wel zeggen dat ik daarbij goed let op grenzen (maar niet 'neurotisch',soms is het eenmaal even druk), en ook veel beter let op voeding, bewegen, en uiten van emoties.

Kortom, ieders verhaal is anders maar je kunt hier echt uitkomen en ook nog als een 'betere' versie van jezelf. Met tijd, geduld, liefde en hard werken op de goede manier, gaat het je vast lukken ! ..

Ik waardeer de energie die ik heb, nu veel meer.

Proberen om niet meer dan 80% van je kunnen te doen voorlopig, dus als je 1 km kunt wandelen, kies je ervoor om 800 meter te doen in plaats van gelijk 1,5 km uit te proberen, tot dit je een tijdje lukt zonder erg bij te moeten komen. Het kost tijd en geduld, veel therapie, emoties verwerken en soms inderdaad weer wat nieuws uitproberen, maar op een goed moment zul je merken dat de tijd die je nodig hebt om te herstellen van een inspanning, steeds korter wordt. Alsnog rustig aan blijven doen en niet teveel van jezelf vragen is een hele kunst, maar vooral niet boos worden op jezelf als je wel weer 2-3 dagen bij moet komen, denk dan gewoon, nou dit was nog even teveel van het goede, eerst weer een stapje terug.
Je gaat uiteindelijk veel bewuster leven en meer op jouw manier, hopelijk kun je je daaraan vast houden, dat hoe lang het ook gaat duren, je er uiteindelijk een leuker leven voor terugkrijgt En vergeet tussentijds niet dat je echt wel veel in je mars hebt, dat verdwijnt niet zomaar, dus gun jezelf de tijd om bij te komen en uit te rusten.

Geen dank hoor..en veel geluk!!

Misschien past het niet bij jou hoor, het gaat vooral over mensen met een chronische aandoening maar je zou eens kunnen googelen op 'spoon-people'. Klinkt vreemd maar het gaat over je energie verdelen, de energie die je hebt. Ik waardeer elke spoon die ik heb, als een idioot tegenwoordig, maar ik ben ook al een tijdje verder, mijn burnout is al een tijdje geleden. Helaas hield ik er veel klachten aan over, die terugkomen, maar dat is absoluut niet bij iedereen zo hoor. Succes!