Gezondheid
alle pijlers
Jaar na bevalling voel ik mij nog steeds ellendig!
dinsdag 31 oktober 2017 23:15
Ik ben op 28 september 2016 bevallen van een prachtige dochter. Bevalling is super gegaan. Echter ik voel me na ruim een jaar nog steeds beroerd en weet gewoon niet meer wat ik moet doen! In mijn hoofd word ik gek.. en dat terwijl ik zoveel moois heb om voor te leven. Maar ik kan er niet van genieten. En dat geeft mij weer een schuldgevoel. Teleurgesteld in mijn lichaam die niet meewerkt.
Na mijn bevalling heb ik een reeks aan "vage" klachten gekregen; spierspasmen in mijn gehele lichaam, tintelingen, krachtverlies, slechter zien, snel blauwe plekken vooral op mijn benen, suis in mijn linkeroor, spierpijn voornamelijk in mijn nek/hoofd en rug, slappe benen, hartkloppingen en met als hoofdklacht duizeligheid/instabiel gevoel waardoor je je de gehele dag onzeker beweegt omdat je bang bent te vallen/flauw te vallen. Je kan begrijpen dat ik de gehele dag door alleen maar met mijn klachten bezig ben. Vooral dat instabiele gevoel, daar word ik gek van want ik durf me amper te bewegen. Ben hierdoor echt uitgeput en heb al spierpijn als ik half uurtje in de tuin heb gewerkt.. Dat is toch niet normaal. Ik ken mezelf gewoon niet meer.
Ik heb sinds de geboorte tot nu veel specialisten gezien. Van de KNO i.v.m. duizeligheidsklachten, Neuroloog voor een MRI (om MS etc. uit te sluiten) en EMG (spierkracht test), oogarts, orthoptist (oogarts gespecialiseerd in de oogspieren), opticien (heb nu een bril, geen idee nog of dat echt helpt), revalidatiearts en als laatste de reumatoloog twee weken geleden. Uit al deze onderzoeken komt dus helemaal niks! Bij het laatste onderzoek bij de Reumatoloog komt alleen een beetje een vitamine D tekort naar boven en hij verwijst me door naar een revalidatiearts om te kijken of ik Fybromyalgie heb (weke delen reuma). Elke keer krijg ik dus te horen dat er niks aan de hand is, maar ik voel me alles behalve oke! Het enige wat er is geconstateerd is dat de neuroloog uit een bloedtest zag dat ik Chronisch Hyperventileerde een aantal maanden geleden en daardoor zou ik deze klachten allemaal kunnen hebben. Inmiddels is ook uit een test gebleken dat dat niet meer het geval is maar de klachten blijven wel.
En ik ben zo moe van alles.. ik weet niet meer wat ik moet doen om me beter te voelen.
Ik heb ook van alles geprobeerd; fysio, manueel therapeut, psychosomatische fysio tot alternatieve geneeswijze zoals voetreflexologie en acupunctuur. Homeopatische middelen zoals: CBD olie, valeriaan, celzouten van Schussler, thee om je lichaam te ontzuren. Daarnaast doe ik Yoga om in beweging te blijven.
Op dit moment loop ik alleen nog bij de Arbo en Ergotherapeut en de psycholoog omdat het misschien dan maar tussen m'n oren zou zitten.. Weetje ik probeer alles om beter te worden maar het lukt me gewoon niet! Ik weet dat ik niet gek ben. Ik weet dat de pijnen die ik voel en die duizeligheid echt niet verzin. Je ziet mijn spieren ook trillen de gehele dag. Maar ik word hier zo onzeker door. Straks gaat het nooit meer over. Straks kan ik nooit meer genieten van mijn leven en mijn dochtertje. Elke dag is een strijd en probeer ik te overleven. De dingen te doen, zoals het moet. Je huishouden, ik werk vier dagen, 'gezellig' doen met mijn man en vrienden terwijl ik me constant kut voel. Ik ben door al die pijntjes en duizeligheid ook wel angstig geworden. Je blijft toch soms denken: misschien zien ze iets over het hoofd. Misschien heb ik toch iets ernstigs. Ondanks dat ik mij zo kut voel, probeer ik niks te vermijden terwijl ik dat soms wel zou willen. Ik ga gewoon naar een festival, uit eten, werken, terwijl het super vermoeiend is en alles behalve leuk. Maar ik wil zeker niet in een depressie belanden en blijf dus die dingen doen in de hoop dat ik het ooit echt weer leuk ga vinden.
Ik voel mij dus al ruim een jaar kut. En ik weet gewoon niet meer hoe het is om je 'normaal' te voelen. Gewoon tien min even geen instabiel gevoel meer. Ik heb dat al ruim een jaar niet meer gehad. Ze zeggen dat het dan door stress moet komen.. Máár ik denk, diep van binnen, dat dit geen stress is. Ik heb een leuke baan, een mooie nieuwe woning, een super lieve en zorgzame man, een dochter die echt ontzettend makkelijk is. Ik heb eigenlijk alles, maar ik kan er niet van genieten door mijn lichamelijke klachten. En ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud.. De psycholoog en de huisarts vinden dat ik aan de antidepressiva moet om me wat meer te ontspannen. Maar dat is iets wat ik écht niet wil en ook echt voorlopig niet ga doen.
Ik ben zo ontzettend blij met mijn dochtertje. Ze is mijn alles. Maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik weleens een seconde heb gedacht: was ik er maar niet aan begonnen. Want dan zou ik me nog goed voelen. En daar voel me dan weer ontzettend slecht door. Ik had voor mijn bevalling, dus ook tijdens mijn zwangerschap, geen last van duizeligheid en al deze onzin. Ook de gedachten dat ik toch ooit een tweede zou willen voor onze uk maar ik dit dus echt niet aan ga kunnen dus het bij eentje moet laten geeft mij een schuldgevoel. Ik doe zo mijn best om te herstellen en afleiding te zoeken in leuke dingen, maar het gaat gewoon niet.
Als je je zo beroerd voelt, ga je je gezondheid pas waarderen. Tenminste ik wel.. Als ik me ooit weer goed voel, zou ik zo dankbaar zijn en echt genieten van het leven.
Jeetje wat een verhaal zeg! Pff.. ik ben in het échte leven geen klager dus het is fijn dat ik het even hier neer kan zetten. Ik weet ook niet of iemand de kracht heeft om deze drama te lezen en hierop te reageren
Na mijn bevalling heb ik een reeks aan "vage" klachten gekregen; spierspasmen in mijn gehele lichaam, tintelingen, krachtverlies, slechter zien, snel blauwe plekken vooral op mijn benen, suis in mijn linkeroor, spierpijn voornamelijk in mijn nek/hoofd en rug, slappe benen, hartkloppingen en met als hoofdklacht duizeligheid/instabiel gevoel waardoor je je de gehele dag onzeker beweegt omdat je bang bent te vallen/flauw te vallen. Je kan begrijpen dat ik de gehele dag door alleen maar met mijn klachten bezig ben. Vooral dat instabiele gevoel, daar word ik gek van want ik durf me amper te bewegen. Ben hierdoor echt uitgeput en heb al spierpijn als ik half uurtje in de tuin heb gewerkt.. Dat is toch niet normaal. Ik ken mezelf gewoon niet meer.
Ik heb sinds de geboorte tot nu veel specialisten gezien. Van de KNO i.v.m. duizeligheidsklachten, Neuroloog voor een MRI (om MS etc. uit te sluiten) en EMG (spierkracht test), oogarts, orthoptist (oogarts gespecialiseerd in de oogspieren), opticien (heb nu een bril, geen idee nog of dat echt helpt), revalidatiearts en als laatste de reumatoloog twee weken geleden. Uit al deze onderzoeken komt dus helemaal niks! Bij het laatste onderzoek bij de Reumatoloog komt alleen een beetje een vitamine D tekort naar boven en hij verwijst me door naar een revalidatiearts om te kijken of ik Fybromyalgie heb (weke delen reuma). Elke keer krijg ik dus te horen dat er niks aan de hand is, maar ik voel me alles behalve oke! Het enige wat er is geconstateerd is dat de neuroloog uit een bloedtest zag dat ik Chronisch Hyperventileerde een aantal maanden geleden en daardoor zou ik deze klachten allemaal kunnen hebben. Inmiddels is ook uit een test gebleken dat dat niet meer het geval is maar de klachten blijven wel.
En ik ben zo moe van alles.. ik weet niet meer wat ik moet doen om me beter te voelen.
Ik heb ook van alles geprobeerd; fysio, manueel therapeut, psychosomatische fysio tot alternatieve geneeswijze zoals voetreflexologie en acupunctuur. Homeopatische middelen zoals: CBD olie, valeriaan, celzouten van Schussler, thee om je lichaam te ontzuren. Daarnaast doe ik Yoga om in beweging te blijven.
Op dit moment loop ik alleen nog bij de Arbo en Ergotherapeut en de psycholoog omdat het misschien dan maar tussen m'n oren zou zitten.. Weetje ik probeer alles om beter te worden maar het lukt me gewoon niet! Ik weet dat ik niet gek ben. Ik weet dat de pijnen die ik voel en die duizeligheid echt niet verzin. Je ziet mijn spieren ook trillen de gehele dag. Maar ik word hier zo onzeker door. Straks gaat het nooit meer over. Straks kan ik nooit meer genieten van mijn leven en mijn dochtertje. Elke dag is een strijd en probeer ik te overleven. De dingen te doen, zoals het moet. Je huishouden, ik werk vier dagen, 'gezellig' doen met mijn man en vrienden terwijl ik me constant kut voel. Ik ben door al die pijntjes en duizeligheid ook wel angstig geworden. Je blijft toch soms denken: misschien zien ze iets over het hoofd. Misschien heb ik toch iets ernstigs. Ondanks dat ik mij zo kut voel, probeer ik niks te vermijden terwijl ik dat soms wel zou willen. Ik ga gewoon naar een festival, uit eten, werken, terwijl het super vermoeiend is en alles behalve leuk. Maar ik wil zeker niet in een depressie belanden en blijf dus die dingen doen in de hoop dat ik het ooit echt weer leuk ga vinden.
Ik voel mij dus al ruim een jaar kut. En ik weet gewoon niet meer hoe het is om je 'normaal' te voelen. Gewoon tien min even geen instabiel gevoel meer. Ik heb dat al ruim een jaar niet meer gehad. Ze zeggen dat het dan door stress moet komen.. Máár ik denk, diep van binnen, dat dit geen stress is. Ik heb een leuke baan, een mooie nieuwe woning, een super lieve en zorgzame man, een dochter die echt ontzettend makkelijk is. Ik heb eigenlijk alles, maar ik kan er niet van genieten door mijn lichamelijke klachten. En ik weet niet hoelang ik dit nog volhoud.. De psycholoog en de huisarts vinden dat ik aan de antidepressiva moet om me wat meer te ontspannen. Maar dat is iets wat ik écht niet wil en ook echt voorlopig niet ga doen.
Ik ben zo ontzettend blij met mijn dochtertje. Ze is mijn alles. Maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik weleens een seconde heb gedacht: was ik er maar niet aan begonnen. Want dan zou ik me nog goed voelen. En daar voel me dan weer ontzettend slecht door. Ik had voor mijn bevalling, dus ook tijdens mijn zwangerschap, geen last van duizeligheid en al deze onzin. Ook de gedachten dat ik toch ooit een tweede zou willen voor onze uk maar ik dit dus echt niet aan ga kunnen dus het bij eentje moet laten geeft mij een schuldgevoel. Ik doe zo mijn best om te herstellen en afleiding te zoeken in leuke dingen, maar het gaat gewoon niet.
Als je je zo beroerd voelt, ga je je gezondheid pas waarderen. Tenminste ik wel.. Als ik me ooit weer goed voel, zou ik zo dankbaar zijn en echt genieten van het leven.
Jeetje wat een verhaal zeg! Pff.. ik ben in het échte leven geen klager dus het is fijn dat ik het even hier neer kan zetten. Ik weet ook niet of iemand de kracht heeft om deze drama te lezen en hierop te reageren
dinsdag 31 oktober 2017 23:34
Ik heb zelf ME en kan daardoor ook erg weinig. Ben ook erg depressief geweest en voelde me zo onbegrepen.
Sinds kort is mijn diagnose (16 jaar geleden gesteld) bevestigd ahv vele onderzoeken. Wat een opluchting. Ik "mag" me zo rot voelen, want ik mankeer echt iets.
Wat ik zeggen wil is, het niet hebben van een diagnose is slopend... een diagnose is een startpunt voor de rest van je leven. Danwel met behandeling, danwel acceptatie.
Ik hoop echt dat je niet opgeeft, al voel je je nu wanhopig en doodmoe van alle onderzoeken die weer niks opleveren.
Doorzoeken tor je antwoorden hebt is het enige advies wat ik je kan geven.
Heel erg veel sterkte!!
Sinds kort is mijn diagnose (16 jaar geleden gesteld) bevestigd ahv vele onderzoeken. Wat een opluchting. Ik "mag" me zo rot voelen, want ik mankeer echt iets.
Wat ik zeggen wil is, het niet hebben van een diagnose is slopend... een diagnose is een startpunt voor de rest van je leven. Danwel met behandeling, danwel acceptatie.
Ik hoop echt dat je niet opgeeft, al voel je je nu wanhopig en doodmoe van alle onderzoeken die weer niks opleveren.
Doorzoeken tor je antwoorden hebt is het enige advies wat ik je kan geven.
Heel erg veel sterkte!!
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
dinsdag 31 oktober 2017 23:34
Postnatale depletie?
Aan depletie blijken toch nogal wat vrouwen te lijden.
Google maar eens. Wellicht herken je je erin.
Lijkt me niet fijn om je zo gammel te voelen.
Ik ben net twee weken geleden bevallen en voel me juist goed ( in verhelijking met andere keren bij andere kinderen). Hoop voor jou dat je er vlug vanaf bent. Een jaar is al echt lang.
Aan depletie blijken toch nogal wat vrouwen te lijden.
Google maar eens. Wellicht herken je je erin.
Lijkt me niet fijn om je zo gammel te voelen.
Ik ben net twee weken geleden bevallen en voel me juist goed ( in verhelijking met andere keren bij andere kinderen). Hoop voor jou dat je er vlug vanaf bent. Een jaar is al echt lang.
dinsdag 31 oktober 2017 23:42
Wat fijn dat je je zo goed voelt! Ben echt jaloers op al de moeders die er zo vrolijk bijlopen na de bevalling haha.. Ik heb al eerder gekeken naar een Postnatale Depressie, tevens mijn huisarts, maar dat is niet het geval. Ik heb wel een binding met mijn dochtertje vanaf dag één ze kan me echt gelukkig maken. Verder symptomen zijn ook niet echt van toepassing.Een*Nieuwe*Lente schreef: ↑31-10-2017 23:34Postnatale depletie?
Aan depletie blijken toch nogal wat vrouwen te lijden.
Google maar eens. Wellicht herken je je erin.
Lijkt me niet fijn om je zo gammel te voelen.
Ik ben net twee weken geleden bevallen en voel me juist goed ( in verhelijking met andere keren bij andere kinderen). Hoop voor jou dat je er vlug vanaf bent. Een jaar is al echt lang.
dinsdag 31 oktober 2017 23:43
B12 al getest? En zo ja, weet je de waarde? Het komt vaker voor dat artsen een bepaalde waarde binnen de marge vinden vallen, maar er toch een tekort kan zijn op weefsel niveau met bijbehorende klachten. Dit wordt het grijze gebied genoemd. Ik ben geen arts en kan dus niet zeggen of dit het is, maar je zou dit wel eens goed kunnen bekijken. Kijk eens bij "B12 tekort , de vergeten ziekte " op Facebook voor een heleboel informatie.
venusss wijzigde dit bericht op 31-10-2017 23:46
Reden: woord vergeten
Reden: woord vergeten
0.93% gewijzigd
dinsdag 31 oktober 2017 23:44
Ja het niet weten is verschrikkelijk.. Maar iedereen maar zeggen: ja maar als die specialisten zeggen dat er niks is, is er toch ook niks. Word er zo moe van. Heb zelf ook weleens gedacht aan ME trouwens. Hoe zijn ze er bij jouw achter gekomen dat dat het geval was?wiezel schreef: ↑31-10-2017 23:34Ik heb zelf ME en kan daardoor ook erg weinig. Ben ook erg depressief geweest en voelde me zo onbegrepen.
Sinds kort is mijn diagnose (16 jaar geleden gesteld) bevestigd ahv vele onderzoeken. Wat een opluchting. Ik "mag" me zo rot voelen, want ik mankeer echt iets.
Wat ik zeggen wil is, het niet hebben van een diagnose is slopend... een diagnose is een startpunt voor de rest van je leven. Danwel met behandeling, danwel acceptatie.
Ik hoop echt dat je niet opgeeft, al voel je je nu wanhopig en doodmoe van alle onderzoeken die weer niks opleveren.
Doorzoeken tor je antwoorden hebt is het enige advies wat ik je kan geven.
Heel erg veel sterkte!!
dinsdag 31 oktober 2017 23:47
Venusss schreef: ↑31-10-2017 23:43B12 al getest? En zo ja, weet je de waarde? Het komt vaker voor dat artsen een bepaalde waarde binnen de marge vinden vallen, maar er toch een tekort kan zijn op weefsel niveau met bijbehorende klachten. Dit wordt het grijze gebied genoemd. Ik ben geen arts en kan dus niet zeggen of dit het is, maar je zou dit wel eens goed kunnen bekijken. Kijk eens bij "B12, de vergeten ziekte " op Facebook voor een heleboel informatie.
Ja meerdere malen getest en de waarde B12 was in juli 256 en vit d was 47. Vit d is kennelijk nu nog wat lager dus dit krijg ik nu aangevuld. Normale waarde zeiden ze. Maar ik ga er even wat meer over lezen.
dinsdag 31 oktober 2017 23:49
Wat eng om 'mijn' verhaal hier te lezen (exclusief bevalling dan, ik heb nog geen kinderen). Ik loop nagenoeg met dezelfde klachten rond die ineens van de ene op de andere dag zijn ontstaan, inclusief meerdere bezoeken bij neuroloog (EMG, meerdere MRI's, bloedonderzoeken, ook evt gedachte MS), kno (ook oorsuizen links), pijnpoli (voor de onbegrepen zenuwpijn en tintelingen in een ledemaat) en nu revalidatie bij de fysio. En dat alles zonder een diagnose. Dit hele feest duurt bij mij nu ook ruim een jaar. De psycholoog houdt mij in de tussentijd psychisch op de been.
Ik kan, helaas, precies begrijpen hoe je je voelt. Het niet kunnen genieten van de mooie dingen in het leven vanwege die zeer aanwezige lichamelijke klachten en vooral de onzekerheid daaromtrent.
Het is nu laat, ik ga slapen. Maar ik wilde alleen zeggen dat je niet alleen bent.
(ook ik had hier pagina's vol kunnen typen)
Ik kan, helaas, precies begrijpen hoe je je voelt. Het niet kunnen genieten van de mooie dingen in het leven vanwege die zeer aanwezige lichamelijke klachten en vooral de onzekerheid daaromtrent.
Het is nu laat, ik ga slapen. Maar ik wilde alleen zeggen dat je niet alleen bent.
(ook ik had hier pagina's vol kunnen typen)
dinsdag 31 oktober 2017 23:53
Zeker doen! En ga niet zomaar B12 pillen slikken, want als je dit goed uitgezocht wil hebben zullen die een valse waarde gaan geven bij (een nieuw) bloedonderzoek.Flauwekrul schreef: ↑31-10-2017 23:47Ja meerdere malen getest en de waarde B12 was in juli 256 en vit d was 47. Vit d is kennelijk nu nog wat lager dus dit krijg ik nu aangevuld. Normale waarde zeiden ze. Maar ik ga er even wat meer over lezen.
dinsdag 31 oktober 2017 23:55
Oh echt alsof je je voor je lol zo beroerd voelt....Flauwekrul schreef: ↑31-10-2017 23:44Ja het niet weten is verschrikkelijk.. Maar iedereen maar zeggen: ja maar als die specialisten zeggen dat er niks is, is er toch ook niks. Word er zo moe van. Heb zelf ook weleens gedacht aan ME trouwens. Hoe zijn ze er bij jouw achter gekomen dat dat het geval was?
Diagnose is 16 jaar geleden door een revalidatiearts gesteld. Aan de hand van een gesprek en alle anderen dingen uitgesloten te hebben.
Inmiddels is er veel meer over bekend en zijn er gedegen onderzoeken gedaan.
Via een kliniek in A'dam is de diagnose bevestigd en uitgebreid met POTS.
Ik begrijp zo goed hoe onbegrepen je je voelt. En dat je aan jezelf twijfelt (misschien stel ik me inderdaad wel aan?).
Je stelt je niet aan! Je wil zo graag, maar kan niet. Ergens moet daar een oorzaak voor te vinden zijn.
"Even if I knew that tomorrow the world would go to pieces, I would still plant my apple tree."
woensdag 1 november 2017 00:14
Hoi Jamie-Lee, wat ontzettend vervelend! Maar wat fijn dat er iemand is met dezelfde symptomen.. vind het wel lief dat je nog even de moeite heb genomen om toch te reageren voordat je gaat slapenJamie-Lee schreef: ↑31-10-2017 23:49Wat eng om 'mijn' verhaal hier te lezen (exclusief bevalling dan, ik heb nog geen kinderen). Ik loop nagenoeg met dezelfde klachten rond die ineens van de ene op de andere dag zijn ontstaan, inclusief meerdere bezoeken bij neuroloog (EMG, meerdere MRI's, bloedonderzoeken, ook evt gedachte MS), kno (ook oorsuizen links), pijnpoli (voor de onbegrepen zenuwpijn en tintelingen in een ledemaat) en nu revalidatie bij de fysio. En dat alles zonder een diagnose. Dit hele feest duurt bij mij nu ook ruim een jaar. De psycholoog houdt mij in de tussentijd psychisch op de been.
Ik kan, helaas, precies begrijpen hoe je je voelt. Het niet kunnen genieten van de mooie dingen in het leven vanwege die zeer aanwezige lichamelijke klachten en vooral de onzekerheid daaromtrent.
Het is nu laat, ik ga slapen. Maar ik wilde alleen zeggen dat je niet alleen bent.
. Herkenning is ook wel prettig.. Slaap lekker.
woensdag 1 november 2017 00:33
Elke dag is een strijd en probeer ik te overleven. De dingen te doen, zoals het moet. Je huishouden, ik werk vier dagen, 'gezellig' doen met mijn man en vrienden terwijl ik me constant kut voel.
Deze zinnen vielen mij erg op tussen je klachten. Ben je jezelf niet gigantisch aan het opbranden? Heb je al eens toegegeven aan je vermoeidheid en gezorgd dat jij een paar nachten ongestoord kunt bijslapen en een paar dagen niks 'moet'?
Deze zinnen vielen mij erg op tussen je klachten. Ben je jezelf niet gigantisch aan het opbranden? Heb je al eens toegegeven aan je vermoeidheid en gezorgd dat jij een paar nachten ongestoord kunt bijslapen en een paar dagen niks 'moet'?
Iemand een blokje kaas bij de mosterd?
woensdag 1 november 2017 00:44
Waarom wil je geen ad nemen? Rot gezegd hoor maar als je zelf soms al een beetje twijfelt of het niet tussen je oren zit waarom zou je dan geen ad proberen? Proberen kan altijd en je komt erg wanhopig over dus zie niet in waarom je het niet probeerd.
En verder moest ik ook gelijk aan b12 denken. Als je daar een tekort aan hebt kun je zulke dingen krijgen en het is iets met actieve waardes en een hoop ingewikkeld gedoe waar ik niet veel van begrijp maar moest er gelijk aan denken bij het lezen van je verhaal.
En stomme vraag maar is er al wel eens een pet scan van je lichaam gemaakt? Bepaalde ziektes kunnen ook hele vreemde klachten veroorzaken ( niet dat je klachten vreemd zijn maar je hebt van alles een beetje laat ik maar zeggen) die met een pet scan goed op te speuren zijn.
En verder ook stress kan erge symptomen geven. Epileptische aanvallen, diarree, overgeven, verwardheid echt zoveel dingen kun je van stress krijgen en dat betekend niet dat je veel problemen in je leven moet hebben maar onbewuste stress kan ooj en dat vind ik zelf ook steeds terugkomen in je verhaal. Logisch ook als je niet weet wat je mankeerd.
En verder moest ik ook gelijk aan b12 denken. Als je daar een tekort aan hebt kun je zulke dingen krijgen en het is iets met actieve waardes en een hoop ingewikkeld gedoe waar ik niet veel van begrijp maar moest er gelijk aan denken bij het lezen van je verhaal.
En stomme vraag maar is er al wel eens een pet scan van je lichaam gemaakt? Bepaalde ziektes kunnen ook hele vreemde klachten veroorzaken ( niet dat je klachten vreemd zijn maar je hebt van alles een beetje laat ik maar zeggen) die met een pet scan goed op te speuren zijn.
En verder ook stress kan erge symptomen geven. Epileptische aanvallen, diarree, overgeven, verwardheid echt zoveel dingen kun je van stress krijgen en dat betekend niet dat je veel problemen in je leven moet hebben maar onbewuste stress kan ooj en dat vind ik zelf ook steeds terugkomen in je verhaal. Logisch ook als je niet weet wat je mankeerd.
woensdag 1 november 2017 00:57
Jee wat heftig voor je. Ik heb zelf onverklaarbare klachten na een miskraam (oorsuizen en eerder uitgeput), al een halfjaar, maar die zijn niet zo ernstig als bij jou.
Ik ben geen arts, maar wat me wel opvalt aan je post: je werkt en doet ontzettend veel. Zeker voor iemand die zo'n jong kind heeft. Is een tijdje totale rust iets voor je? Dus alles op een laag pitje zetten, werk en sociaal leven. Ik werkte na de geboorte van mijn oudste maar twee dagen per week, en dat vond ik toen al veel.
Zijn er überhaupt momenten geweest na de bevalling waarin je klachten even wat minder waren?
Heel veel sterkte in ieder geval.
Ik ben geen arts, maar wat me wel opvalt aan je post: je werkt en doet ontzettend veel. Zeker voor iemand die zo'n jong kind heeft. Is een tijdje totale rust iets voor je? Dus alles op een laag pitje zetten, werk en sociaal leven. Ik werkte na de geboorte van mijn oudste maar twee dagen per week, en dat vond ik toen al veel.
Zijn er überhaupt momenten geweest na de bevalling waarin je klachten even wat minder waren?
Heel veel sterkte in ieder geval.
woensdag 1 november 2017 03:34
http://holistik.nl/zwangerschap-vierde-trimester-rust/
Een nieuwe lente schreef ook al over postnatale depletie en het viel mij op dat je het las als postnatale depressie...maar het gaat dus om depletie.
In de bovenstaande link kun je erover lezen.
Tevens is de vrouw die erover schrijft gespecialiseerd in het helpen terugvinden van energie bij vrouwen na de zwangerschap.
Een nieuwe lente schreef ook al over postnatale depletie en het viel mij op dat je het las als postnatale depressie...maar het gaat dus om depletie.
In de bovenstaande link kun je erover lezen.
Tevens is de vrouw die erover schrijft gespecialiseerd in het helpen terugvinden van energie bij vrouwen na de zwangerschap.
woensdag 1 november 2017 05:28
Waarom wil je absoluut geen AD gebruiken? AD kunnen heel goed werken tegen spanningen en bijwerkingen hoef je geen last van te hebben. Voor mij waren AD echt fantastisch. Na een paar dagen slikken sliep ik weer, was alle angst en paniek weg en werd ik weer mezelf. Na 9 maanden weer gestopt, sliep toen een week slechter, maar daarna werd alles ook weer normaal.
Mijn klachten waren duidelijk psygisch, daarom was AD slikken voor mij helemaal niet gek. Mijn klachten zijn ook na mijn bevalling gestart. Ik snap dat je denkt dat het lichamelijk is, maar ik zou AD niet zomaar afserveren.
Mijn klachten waren duidelijk psygisch, daarom was AD slikken voor mij helemaal niet gek. Mijn klachten zijn ook na mijn bevalling gestart. Ik snap dat je denkt dat het lichamelijk is, maar ik zou AD niet zomaar afserveren.
woensdag 1 november 2017 05:42
Ga mediteren.
Het kan goed zijn als jij leert je innerlijk tot rust te laten komen dat als gevolg daarvan een heel scala aan klachten verdwijnt.
Het is alsof je lijf even op hol is geslagen na de bevalling.
Ik denk dat je dat weer kan klusteren dmv innerlijke rust.
En dan bedoel ik niet dat je op je bed gaat liggen en probeert wat te ontspannen.
Mediteren is hard werken, vergt discipline en doorzettingsvermogen en dat alles van binnenin.
Het kan goed zijn dat je hoofd enorm druk is dus misschien is het heel geschikt om eerst in groepsverband te gaan mediteren. Cursus leren mediteren bijv.
Het kan goed zijn als jij leert je innerlijk tot rust te laten komen dat als gevolg daarvan een heel scala aan klachten verdwijnt.
Het is alsof je lijf even op hol is geslagen na de bevalling.
Ik denk dat je dat weer kan klusteren dmv innerlijke rust.
En dan bedoel ik niet dat je op je bed gaat liggen en probeert wat te ontspannen.
Mediteren is hard werken, vergt discipline en doorzettingsvermogen en dat alles van binnenin.
Het kan goed zijn dat je hoofd enorm druk is dus misschien is het heel geschikt om eerst in groepsverband te gaan mediteren. Cursus leren mediteren bijv.
woensdag 1 november 2017 05:49
Wat vervelend, slik je de pil? Ik ben een dag voor jou bevallen en na mijn bevalling heb ik een andere pil gekregen (goedkope Microgynon), ik heb me heel lang ook niet goed gevoeld, duizelig, tintelingen, slecht zien, niet meer kunnen praten, geen kracht meer in m’n handen, hoofdpijn, geen gevoel meer in m’n mond/tong. De huisarts kon niet vertellen wat het was alleen vitamine D laag/oververmoeid. Ik kwam toevallig een bericht op facebook tegen over deze pil, veel slechte verhalen. Ik ben gelijk gestopt, sindsdien nergens meer last van, ik heb er bijna een jaar mee gelopen en dacht dat het door de zwangerschap kwam. Sterkte!
woensdag 1 november 2017 05:58
Ik ‘sla aan’ op je chronische hyperventilatie.
Bij het lezen van je klachten al (vooral de duizeligheid/onstabiel gevoel), en later bevestig je nogmaals dat je het hebt.
Bijna al jouw klachten passen bij chronische hyperventilatie.
Ik werd er heel angstig van, en heb een angststoornis ontwikkeld, dus mijn verhaal is niet helemaal vergelijkbaar met het jouwe.
Ik heb 2,5 jaar rondgelopen met klachten als duizeligheid, tintelingen, vermoeidheid, benauwdheid/kortademigheid, last van mijn oren, trillingen, vage klachtjes. (En bij mij heftige angst) Allerlei onderzoeken leverden niks op, maar een kennis van me opperde chronische hyperventilatie.
Vond ik raar, maar huisarts zag er wel iets in, ik las her en der wat, en alles viel op z’n plek.
Omdat ik ook een angststoornis had ontwikkeld door mijn verkeerde ademhaling, heb ik ad geslikt, en ben daarnaast in ademhalingstherapie gegaan. In 10 weken was 80% van mijn klachten verminderd.
Lichamelijk voelde ik me zoveel beter dat mijn angst ook minder werd en ik dat kon aanpakken. Ik denk dat het 4 maanden geduurd heeft voor ik weer normaal functioneerde.
Ik heb ademhalingstherapie gehad bij de stichting afhh, daar zitten ervaringsdeskundigen. Op de site staat een klachtenlijst, vond ik heel verhelderend om te lezen.
Ik hoop dat je snel de juiste weg kunt vinden naar genezing, want het is zoooo rot om ongediagnosticeerd rond te lopen, omdat je geen idee hebt wat je eraan kunt doen.
Bij het lezen van je klachten al (vooral de duizeligheid/onstabiel gevoel), en later bevestig je nogmaals dat je het hebt.
Bijna al jouw klachten passen bij chronische hyperventilatie.
Ik werd er heel angstig van, en heb een angststoornis ontwikkeld, dus mijn verhaal is niet helemaal vergelijkbaar met het jouwe.
Ik heb 2,5 jaar rondgelopen met klachten als duizeligheid, tintelingen, vermoeidheid, benauwdheid/kortademigheid, last van mijn oren, trillingen, vage klachtjes. (En bij mij heftige angst) Allerlei onderzoeken leverden niks op, maar een kennis van me opperde chronische hyperventilatie.
Vond ik raar, maar huisarts zag er wel iets in, ik las her en der wat, en alles viel op z’n plek.
Omdat ik ook een angststoornis had ontwikkeld door mijn verkeerde ademhaling, heb ik ad geslikt, en ben daarnaast in ademhalingstherapie gegaan. In 10 weken was 80% van mijn klachten verminderd.
Lichamelijk voelde ik me zoveel beter dat mijn angst ook minder werd en ik dat kon aanpakken. Ik denk dat het 4 maanden geduurd heeft voor ik weer normaal functioneerde.
Ik heb ademhalingstherapie gehad bij de stichting afhh, daar zitten ervaringsdeskundigen. Op de site staat een klachtenlijst, vond ik heel verhelderend om te lezen.
Ik hoop dat je snel de juiste weg kunt vinden naar genezing, want het is zoooo rot om ongediagnosticeerd rond te lopen, omdat je geen idee hebt wat je eraan kunt doen.
woensdag 1 november 2017 06:07
In jouw verhaal herken ik ontzettend veel van mezelf na de bevalling. Bijna al jouw klachten had ik ook, plus daarnaast nog onwijs veel migraineaanvallen (soms 3 per week) die heel heftig waren. Verschrikkelijke tijd was dat. Jarenlang mee rond gelopen, ik kon zo weinig maar op mijn tandvlees toch dingen gedaan (uiteraard, je kunt je kind niet in zijn bed laten liggen). Gelukkig heb ik veel hulp gehad, zodat ik dagen had om bij te tanken.
Het is bij mij stukken verbeterd toen de reumatoloog mijn B12 en D ging testen. Volgens mij was mijn B12 170. Wat laag, maar volgens de algehele regels ook niet extreem. Nou, volgens de reumatoloog wel. Ik heb samen met hem bekeken en gevoeld bij hoeveel spuiten ik me prettig voel. Dit houdt nu in dat ik me ongeveer 1 keer per week spuit (ik kan het ondertussen zelf), en maandelijks extra vitamine D krijg. Mijn lijf is de sterkte niet, er is meer mee aan de hand. Maar het is zóveel verbeterd. Ben ontzettend blij met de reumatoloog die niet vasthield aan waardes, maar aan mijn gevoel. Zonder hem zou ik nóg meer gemist hebben, zou een tweede kind hier niet in huis gewoond hebben, zou mijn leven stil hebben gestaan.
Ik zeg niet dat jouw lijf ook een B12/D tekort heeft. Ben geen arts. Maar herken wel zo'n beetje alles in je verhaal. Blijf alsjeblieft doorzoeken. Sterkte en hopelijk vind je gauw de ingang naar een gezond, gelukkig leven!
Het is bij mij stukken verbeterd toen de reumatoloog mijn B12 en D ging testen. Volgens mij was mijn B12 170. Wat laag, maar volgens de algehele regels ook niet extreem. Nou, volgens de reumatoloog wel. Ik heb samen met hem bekeken en gevoeld bij hoeveel spuiten ik me prettig voel. Dit houdt nu in dat ik me ongeveer 1 keer per week spuit (ik kan het ondertussen zelf), en maandelijks extra vitamine D krijg. Mijn lijf is de sterkte niet, er is meer mee aan de hand. Maar het is zóveel verbeterd. Ben ontzettend blij met de reumatoloog die niet vasthield aan waardes, maar aan mijn gevoel. Zonder hem zou ik nóg meer gemist hebben, zou een tweede kind hier niet in huis gewoond hebben, zou mijn leven stil hebben gestaan.
Ik zeg niet dat jouw lijf ook een B12/D tekort heeft. Ben geen arts. Maar herken wel zo'n beetje alles in je verhaal. Blijf alsjeblieft doorzoeken. Sterkte en hopelijk vind je gauw de ingang naar een gezond, gelukkig leven!
woensdag 1 november 2017 06:35
Heb je weeenopwekkers gekregen?
Wellicht heb je daar dan een overdosis van gekregen, uit een wetenschappelijk onderzoek van 2013 blijkt dat het toch niet zo onschuldig en het best schade kan aanrichten voor moeder en kind. Terwijl het nu allemaal heel normaal wordt gevonden en niemand praat over de schade die je ervan kan oplopen, veel vrouwen laat zich het middel gewoon toedienen zonder over eventuele bijwerkingen na te denken. Je kan erop googelen, veel vrouwen zijn eindelijk van hun vage klachten af door dit te laten ontstoren bij een homeopaat. Zoek de bijsluiter van dit middel op en lees daar de bijwerkingen, misschien herken je dingen. Er is op Facebook een besloten groep oxticine schade geloof ik waar je veel informatie kan vinden en ja die hadden allemaal tal van vage klachten.
Heb je geen weeenopwekkers gehad maar een ander medicijn gebruikt, lees de bijsluiter en controleer de bijwerkingen.
Wellicht heb je daar dan een overdosis van gekregen, uit een wetenschappelijk onderzoek van 2013 blijkt dat het toch niet zo onschuldig en het best schade kan aanrichten voor moeder en kind. Terwijl het nu allemaal heel normaal wordt gevonden en niemand praat over de schade die je ervan kan oplopen, veel vrouwen laat zich het middel gewoon toedienen zonder over eventuele bijwerkingen na te denken. Je kan erop googelen, veel vrouwen zijn eindelijk van hun vage klachten af door dit te laten ontstoren bij een homeopaat. Zoek de bijsluiter van dit middel op en lees daar de bijwerkingen, misschien herken je dingen. Er is op Facebook een besloten groep oxticine schade geloof ik waar je veel informatie kan vinden en ja die hadden allemaal tal van vage klachten.
Heb je geen weeenopwekkers gehad maar een ander medicijn gebruikt, lees de bijsluiter en controleer de bijwerkingen.
