Gezondheid
alle pijlers
Revalideren en klinische psychologie
donderdag 14 december 2017 21:17
Ik heb even een heldere kijk nodig.
Afgelopen jaar zijn er behoorlijke slijtage's gediagnosticeerd in mijn nek en onderrug.
Dit veroorzaakt spierspanning en pijnklachten.
Deze klachten zijn ontstaan na een auto ongeluk, dus wellicht een wishplash erbij.
De ortopedisch chirurg geeft aan te revalideren in hun kliniek voor de onderrug.
Voor de nek moet ik elders heen, dat doen zij daar niet.
Ik heb een intake gehad betreft de revalidatie.
Eerst met een psycholoog, die mij een aantal vragen stelde waarvan ik al dacht “dit gaat niet een goede kant op”.
Vragen als of ik ingrijpende dingen heb meegemaakt.
Ja wie niet(nou ja niet iedereen natuurlijk), ik benoemde het.
Ben chronisch ziek en heb daarin het eea meegemaakt, maar dit zie ik niet als iets dramatisch.
Dat hoort bij mij en ik kan daar goed mee omgaan.
Daarbij is het al 15jr in remissie.
En een scheiding, 16jr geleden, wat in harmonie is afgerond.
Ze vroeg of ik al eens bij een psycholoog ben geweest.
Waar gaat dit heen?
Ik ben wel eens een traject van coaching in geweest, en dat was prettig.
Dat had oa met reintegreren te maken.
Daarna had ik een gesprek met een fysio therapeut.
Was binnen 10 min klaar, terwijl daar een uur voor staat.
Hij stelde 2 vragen.
Of ik door de nekklachten ook hoofdpijn had en of ik dan ook slecht geconcentreerd ben.
Ja ik heb af en toe hoofdpijn, en dan ook slechte concentratie.
Miss 1 keer in de maand hevig.
Hij vond dat ik eerst de nek problematiek maar aan moest pakken, want met hoofdpijn kon ik niet de revalidatie van de rug in.
Hij ging even in gesprek met de psycholoog.
Ik moest maar naar een klinische psychologie.
Huh? Wat?
Ik werd daarmee overruled, dat had ik niet verwacht.
Een heel blabla verhaal eromheen.
Hij deed het voorkomen alsof het een revalidatie traject was voor mijn nek.
Ik heb gezegd hierover na te denken, en dat ze de plank wel heel erg misslaan.
Ik snap hier niets van.
Ik begrijp dat je psychosomatische klachten zou kunnen hebben.
Maar ik denk dat mijn zelfreflectie groot genoeg is om te weten of ik psychische klachten heb.
Daar is überhaupt niet naar gevraagd.
Ze vullen dit nu in ad hand van een aantal vragen.
Het is aanwijsbaar waarvoor ik een revalidatietraject in moet gaan, en geen psychologische hulp.
Uiteraard heb ik al contact met deze kliniek opgenomen, ik hoor nog van ze.
Beetje warrig verhaal misschien, maar ik ben ook erg flabbergasted.
Iemand hier tips, advies, ervaring, whatever?
Afgelopen jaar zijn er behoorlijke slijtage's gediagnosticeerd in mijn nek en onderrug.
Dit veroorzaakt spierspanning en pijnklachten.
Deze klachten zijn ontstaan na een auto ongeluk, dus wellicht een wishplash erbij.
De ortopedisch chirurg geeft aan te revalideren in hun kliniek voor de onderrug.
Voor de nek moet ik elders heen, dat doen zij daar niet.
Ik heb een intake gehad betreft de revalidatie.
Eerst met een psycholoog, die mij een aantal vragen stelde waarvan ik al dacht “dit gaat niet een goede kant op”.
Vragen als of ik ingrijpende dingen heb meegemaakt.
Ja wie niet(nou ja niet iedereen natuurlijk), ik benoemde het.
Ben chronisch ziek en heb daarin het eea meegemaakt, maar dit zie ik niet als iets dramatisch.
Dat hoort bij mij en ik kan daar goed mee omgaan.
Daarbij is het al 15jr in remissie.
En een scheiding, 16jr geleden, wat in harmonie is afgerond.
Ze vroeg of ik al eens bij een psycholoog ben geweest.
Waar gaat dit heen?
Ik ben wel eens een traject van coaching in geweest, en dat was prettig.
Dat had oa met reintegreren te maken.
Daarna had ik een gesprek met een fysio therapeut.
Was binnen 10 min klaar, terwijl daar een uur voor staat.
Hij stelde 2 vragen.
Of ik door de nekklachten ook hoofdpijn had en of ik dan ook slecht geconcentreerd ben.
Ja ik heb af en toe hoofdpijn, en dan ook slechte concentratie.
Miss 1 keer in de maand hevig.
Hij vond dat ik eerst de nek problematiek maar aan moest pakken, want met hoofdpijn kon ik niet de revalidatie van de rug in.
Hij ging even in gesprek met de psycholoog.
Ik moest maar naar een klinische psychologie.
Huh? Wat?
Ik werd daarmee overruled, dat had ik niet verwacht.
Een heel blabla verhaal eromheen.
Hij deed het voorkomen alsof het een revalidatie traject was voor mijn nek.
Ik heb gezegd hierover na te denken, en dat ze de plank wel heel erg misslaan.
Ik snap hier niets van.
Ik begrijp dat je psychosomatische klachten zou kunnen hebben.
Maar ik denk dat mijn zelfreflectie groot genoeg is om te weten of ik psychische klachten heb.
Daar is überhaupt niet naar gevraagd.
Ze vullen dit nu in ad hand van een aantal vragen.
Het is aanwijsbaar waarvoor ik een revalidatietraject in moet gaan, en geen psychologische hulp.
Uiteraard heb ik al contact met deze kliniek opgenomen, ik hoor nog van ze.
Beetje warrig verhaal misschien, maar ik ben ook erg flabbergasted.
Iemand hier tips, advies, ervaring, whatever?
donderdag 14 december 2017 21:43
donderdag 14 december 2017 21:47
Ik denk dat het lastig is om hier als forum lezen iets zinnigs op te zeggen. We zijn niet bij de gesprekken geweest en we weten niet wat de gedachte daarachter was. Maar het klinkt alsof je dat zelf ook niet weet. In dat geval is het enige wat je dan kan doen, opheldering vragen! Vertel je twijfels en dat je het verwarrend vind. Wie weet begrijp je het beter nadat ze duidelijkheid hebben gegeven.
donderdag 14 december 2017 21:53
Het vergt idd nogal wat van je mentaal gezien, maar is je verleden daarin zo belangrijk?
Belangrijker is om te weten hoe stevig je in je schoenen staat, hoe je de revalidatie voor je ziet, waar je denkt tegen aan te kunnen lopen. Hoe je achterban is, dat is belangrijk. Niet wat je 15/ 25jaar geleden hebt meegemaakt.
donderdag 14 december 2017 21:55
Als er sprake is van schade aan je rug of nek die niet helemaal hersteld kan worden (en slijtage klinkt als iets dat moeilijk om te keren is) dan kan het heel zinnig zijn om te leren omgaan met de klachten en beperkingen die je daardoor hebt. En dat is wat de bijdrage van een psycholoog in een revalidatietraject meestal is. Dat wil niet zeggen dat ze denken dat je gek bent, of dat je je aanstelt, het is alleen (bewezen) een goed hulpmiddel om mensen te copingvaardigheden te leren.
donderdag 14 december 2017 21:59
Natuurlijk is het verleden relevant. Dat verklaart waarom je nu doet wat je doet.cookie84 schreef: ↑14-12-2017 21:53Het vergt idd nogal wat van je mentaal gezien, maar is je verleden daarin zo belangrijk?
Belangrijker is om te weten hoe stevig je in je schoenen staat, hoe je de revalidatie voor je ziet, waar je denkt tegen aan te kunnen lopen. Hoe je achterban is, dat is belangrijk. Niet wat je 15/ 25jaar geleden hebt meegemaakt.
donderdag 14 december 2017 22:16
Ik vind mijn verleden niet belangrijk in dit traject.
Dat staat naar mijn inzien daarbuiten.
Ik zie niet in wat mijn ziekte of mijn scheiding hiermee te maken heeft.
Wel besef ik dat mijn klachten, mentaal iets met je kan doen.
Het kan wel je leven bepalen.
Wellicht dat dit ook mee wirdt genimen.
Maar dan snap ik nog steeds niet waarom zij beslissen om dit traject te volgen.
De specialist dacht daar toch anders over.
Maar een psycholoog of klynische psychologie is volgens mij nuet hetzelfde.
Ik wordt morgen teruggebeld.
Dat staat naar mijn inzien daarbuiten.
Ik zie niet in wat mijn ziekte of mijn scheiding hiermee te maken heeft.
Wel besef ik dat mijn klachten, mentaal iets met je kan doen.
Het kan wel je leven bepalen.
Wellicht dat dit ook mee wirdt genimen.
Maar dan snap ik nog steeds niet waarom zij beslissen om dit traject te volgen.
De specialist dacht daar toch anders over.
Maar een psycholoog of klynische psychologie is volgens mij nuet hetzelfde.
Ik wordt morgen teruggebeld.
donderdag 14 december 2017 22:19
donderdag 14 december 2017 22:38
Ik zou een traject ingaan, wat ineens een andere wending krijgt.
Ik vind het onnodig om iets op te rakelen wat niet van toepassing is, wat verwerkt is.
Dus waarom opnieuw?
donderdag 14 december 2017 22:41
Als iets verwerkt is, is het geen oprakelen.
Maar je hoeft het toch niet te doen? Ik neem aan dat je uit vrije wil gaat en dus zelf kan bepalen wat je wel en niet doet.
donderdag 14 december 2017 23:12
Ja en nee, psychologen heb je in soorten en maten, zo zijn er arbeids- en organisatiepsychologen, die vind je op een afdeling HRM bijvoorbeeld, en schoolpsychologen en dus ook klinische psychologen, die werken in de gezondheidszorg, dus zo bijzonder is het niet dat je naar een afdeling klinische psychologie doorverwezen bent.ree-ben schreef: ↑14-12-2017 22:16Ik vind mijn verleden niet belangrijk in dit traject.
Dat staat naar mijn inzien daarbuiten.
Ik zie niet in wat mijn ziekte of mijn scheiding hiermee te maken heeft.
Wel besef ik dat mijn klachten, mentaal iets met je kan doen.
Het kan wel je leven bepalen.
Wellicht dat dit ook mee wirdt genimen.
Maar dan snap ik nog steeds niet waarom zij beslissen om dit traject te volgen.
De specialist dacht daar toch anders over.
Maar een psycholoog of klynische psychologie is volgens mij nuet hetzelfde.
Ik wordt morgen teruggebeld.
Verder nog even over je opmerking dat de dingen in het verleden geen rol meer spelen: dat kan natuurlijk prima zo zijn, maar dat kan een psych niet aan je neus zien, vandaar dat er naar gevraagd wordt. Het komt namelijk best wel voor dat mensen wél issues uit het verleden hebben waar in een behandeling aandacht aan besteed kan/moet worden.
Mijn tip: ga het gesprek aan en vraag door, maar als je bij voorbaat dingen afwijst, doe je misschien vooral jezelf tekort.
Succes!
donderdag 14 december 2017 23:20
Bij revalidatie komt nou eenmaal vaak ook de psycholoog kijken. Of ergo. Of logopedist. Of maatschappelijk werk. Het is een specialisatie met meerdere disciplines, waarin ze kijken waarmee jij het best geholpen bent. En logisch dat ze naar je verleden vragen, ze willen oa ook weten hoe jouw coping is met issues. En of bepaalde trauma’s uit het verleden in het heden ‘in de weg zouden kunnen staan’. Anders hadden ze je wel puur naar de eerstelijns fysio gestuurd.
Onthoud, die mensen zitten daar om je te helpen, niet om je tegen te werken. Ik zou het een kans geven. Als je geen psycholoog nodig hebt, komen ze daar vanzelf achter, maar bepaalde disciplines op de voorhand negeren zou half werk zijn bij revalidatie.
Onthoud, die mensen zitten daar om je te helpen, niet om je tegen te werken. Ik zou het een kans geven. Als je geen psycholoog nodig hebt, komen ze daar vanzelf achter, maar bepaalde disciplines op de voorhand negeren zou half werk zijn bij revalidatie.
vrijdag 15 december 2017 00:04
Ik had even geen zin om alles te lezen, maar je gaat niet alleen naar een klinisch psycholoog als men denkt dat het psychosomatisch gaat. Het is vaak gewoon onderdeel van revalidatie, omdat het erg kan helpen, geest en lichaam werken nogal samen en het is gewoon een manier van insteken in de revalidatie.
vrijdag 15 december 2017 06:34
Dan ga je het niet doen. Je hebt zelf ook iets te zeggen over je traject lijkt me.
Maar zoals Moiren al zegt: oprakelen en verwerkt lijken in tegenspraak.
Daarbij: je kunt iets verwerkt hebben en dan kan het nog steeds invloed hebben op je functioneren.
Juist goed dat ze breed kijken lijkt mij.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 15 december 2017 08:57
Ik vind dat je wel met hele grote afstand naar jezelf kijkt. En je hebt ook wel erg veel weerstand tegen die psych terwijl bij atypische lage rugklachten en whiplash er bijna altijd sprake is van een psychische component.
Je ziet het ongeluk niet als trauma?
Of ben je dat aan het verdringen?
Je ziet het ongeluk niet als trauma?
Of ben je dat aan het verdringen?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 15 december 2017 15:39
Nee dat is een invulling.
Ik verzet mij niet ertegen, life events zijn verwerkt en voor mij zinloos om dat weer boven water te halen.
vrijdag 15 december 2017 15:44
Dat ben ik niet met je eens.viva-amber schreef: ↑15-12-2017 08:57Ik vind dat je wel met hele grote afstand naar jezelf kijkt. En je hebt ook wel erg veel weerstand tegen die psych terwijl bij atypische lage rugklachten en whiplash er bijna altijd sprake is van een psychische component.
Je ziet het ongeluk niet als trauma?
Of ben je dat aan het verdringen?
Ik vind mijn zelfreflectie prima.
Of mijn ongeluk een trauma was?
Ik zie het niet als een dramatisch trauma nee.
Ja ik heb dit mee moeten maken, maar ben er niet door getraumatiseerd.
Daarbij een life event verdringen is niet erg verstandig.
Dus nee, zeker verdring ik dat niet.
vrijdag 15 december 2017 15:50
Ik ga dit traject wel volgen.
Alleen was het voor mij onduidelijk waarom ineens dit traject.
Ik begreep en begrijp de ommezwaai niet.
Voor mij was het niet helder waarom juist een klinisch psycholoog.
Ik besef echter wel dat het een met het ander te maken kan hebben.
Maar ik weiger om het verder over mijn verleden te hebben.
De klachten zijn na het ongeluk ontstaan.
Vanaf die tijd wil ik het ook aanpakken.
Alleen was het voor mij onduidelijk waarom ineens dit traject.
Ik begreep en begrijp de ommezwaai niet.
Voor mij was het niet helder waarom juist een klinisch psycholoog.
Ik besef echter wel dat het een met het ander te maken kan hebben.
Maar ik weiger om het verder over mijn verleden te hebben.
De klachten zijn na het ongeluk ontstaan.
Vanaf die tijd wil ik het ook aanpakken.
