Gezondheid
alle pijlers
Coma
maandag 23 april 2018 12:48
Ik twijfel al een aantal dagen om hier te posten. Omdat ik niet herkend wil worden denk ik, maar de behoefte om mijn verhaal te delen is groter.
Drie weken geleden heeft mijn vriend een ongeluk gehad en is in een coma terecht gekomen. Ik was daarbij, heb het zien en horen gebeuren. Ik ben constant bezig met dingen regelen, naar hem toe gaan in het ziekenhuis, en sinds een aantal dagen ben ik toch ook maar weer aan het werk om de dagen door te komen. De toekomst? Er valt nog vrij weinig te zeggen. Zo'n beetje alle botten zijn gebroken, zijn lever gescheurd, galblaas er uit, blaas gescheurd en inmiddels in het ziekenhuis ook een infectie opgelopen. Hij ligt nog steeds aan de beademing, omdat ze hem dus in een kunstmatig coma houden. Gelukkig kunstmatig, puur voor de pijn en het herstel. Alles heeft beschadigingen opgelopen, behalve zijn hoofd.
Het is ontzettend vermoeiend om maar geen echte stappen vooruit te zetten. We kunnen niets doen, alleen wachten. Gelukkig heb ik een giga netwerk om me heen met familie, vrienden en collega's van ons beiden, hier heb ik veel aan maar het blijft zo moeilijk. Ik mis hem. Ik hoop dat we snel vooruitgang gaan zien maar het wordt nog een hele lange weg.
Is er iemand met ervaring? Waarvan ook een geliefde een tijd in coma heeft gelegen of misschien zelf?
Drie weken geleden heeft mijn vriend een ongeluk gehad en is in een coma terecht gekomen. Ik was daarbij, heb het zien en horen gebeuren. Ik ben constant bezig met dingen regelen, naar hem toe gaan in het ziekenhuis, en sinds een aantal dagen ben ik toch ook maar weer aan het werk om de dagen door te komen. De toekomst? Er valt nog vrij weinig te zeggen. Zo'n beetje alle botten zijn gebroken, zijn lever gescheurd, galblaas er uit, blaas gescheurd en inmiddels in het ziekenhuis ook een infectie opgelopen. Hij ligt nog steeds aan de beademing, omdat ze hem dus in een kunstmatig coma houden. Gelukkig kunstmatig, puur voor de pijn en het herstel. Alles heeft beschadigingen opgelopen, behalve zijn hoofd.
Het is ontzettend vermoeiend om maar geen echte stappen vooruit te zetten. We kunnen niets doen, alleen wachten. Gelukkig heb ik een giga netwerk om me heen met familie, vrienden en collega's van ons beiden, hier heb ik veel aan maar het blijft zo moeilijk. Ik mis hem. Ik hoop dat we snel vooruitgang gaan zien maar het wordt nog een hele lange weg.
Is er iemand met ervaring? Waarvan ook een geliefde een tijd in coma heeft gelegen of misschien zelf?
maandag 23 april 2018 12:55
Ja alles eigenlijk. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen de hele dag. Ik weet ook nog niet zo goed wat ik moet voelen of hoe ik het er uit moet laten, die emoties, merk dat ik het weg stop. Daarnaast hoor ik ook graag ervaringen van herstel inderdaad, omdat ik geen goed beeld krijg hoe dit er uit zal zien. Ik snap dat dat bij iedereen anders is, maar ik vraag me zo af wat zo'n coma met je doet, en al die botbreuken...
Bedankt voor de lieve woorden allemaal
maandag 23 april 2018 12:58
Heel veel sterkte. 
Wat fijn dat je een groot netwerk hebt. Wees, ook op de lange termijn, niet bang om er gebruik van te maken. Mensen helpen graag! Ze weten niet altijd hoe, maar als je zegt wat je nodig hebt, komt dat vast goed.
Wat fijn dat je een groot netwerk hebt. Wees, ook op de lange termijn, niet bang om er gebruik van te maken. Mensen helpen graag! Ze weten niet altijd hoe, maar als je zegt wat je nodig hebt, komt dat vast goed.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
maandag 23 april 2018 13:00
Dank je!
Ja dat klopt, iedereen wil ontzettend graag helpen. Wij zijn expats en wonen dus niet in NL, hier gaat alles net wat anders. Zo vroegen ze van het ziekenhuis of we zelf bloeddonaties konden doen, omdat hij veel bloed verloor. Ik heb een mail rond gedaan en zijn collegae hebben het voor elkaar gekregen dat de bloedbank naar hen toe kwam! Er waren daar ongeveer 50 aanmeldingen! Ik krijg nog kippenvel nu ik het zo typ. Dat is echt een warm bad en ik ben iedereen ontzettend dankbaar daar voor.
maandag 23 april 2018 13:09
Mijn broertje heeft in een kunstmatige coma gelegen. Eigenlijk maakt het niks uit wat je doet, het verdriet blijft er toch wel.
Maar dat mag ook! Mijn tip is om niet proberen te vechten tegen verdriet maar dat het er gewoon mag zijn.
je hebt een vreselijk ongeluk meegemaakt. Je hebt veel tijd nodig om dit te gaan verwerken. Neem die tijd ook. Oh en neem alle hulp met beide handen aan. Heel veel sterkte...
Maar dat mag ook! Mijn tip is om niet proberen te vechten tegen verdriet maar dat het er gewoon mag zijn.
je hebt een vreselijk ongeluk meegemaakt. Je hebt veel tijd nodig om dit te gaan verwerken. Neem die tijd ook. Oh en neem alle hulp met beide handen aan. Heel veel sterkte...
maandag 23 april 2018 13:12
Bedankt Redballoon! Hoe is je broertje er uit gekomen? Wist hij nog iets van de tijd in coma?Redballoon schreef: ↑23-04-2018 13:09Mijn broertje heeft in een kunstmatige coma gelegen. Eigenlijk maakt het niks uit wat je doet, het verdriet blijft er toch wel.
Maar dat mag ook! Mijn tip is om niet proberen te vechten tegen verdriet maar dat het er gewoon mag zijn.
je hebt een vreselijk ongeluk meegemaakt. Je hebt veel tijd nodig om dit te gaan verwerken. Neem die tijd ook. Oh en neem alle hulp met beide handen aan. Heel veel sterkte...
Vechten tegen het verdriet gaat automatisch. Ik probeer een beetje stoer te doen, probeer alle andere mensen te troosten en gerust te stellen. Dat helpt me wel hoor, maar soms lukt het gewoon niet om positief te zijn.
maandag 23 april 2018 13:16
De tip van Redballoon is een goeie: jij hebt óók iets heftigs meegemaakt, zorg dat je aan je eigen verwerking toe komt! En misschien is het juist goed om dat nu te doen, nu je vriend je praktische hulp nog niet nodig heeft en in het ziekenhuis verzorgd wordt. Zoek zelf ook hulp!
Ervaring: diverse familieleden die korter of langer in een kunstmatig coma zijn gehouden. Hou er rekening mee dat het voor hem zal lijken of hij straks wakker wordt in het ziekenhuis, direct na het ongeluk. De dagen of weken daartussen zijn er voor hem niet geweest. Dat zal voor hem heel raar zijn. En mogelijk (maar goed, je zegt dat zijn hoofd nou juist ok is, dat is natuurlijk prachtig!) is hij van voor het ongeluk ook het één en ander kwijt. Sommige mensen accepteren dat zo en zijn alleen nieuwsgierig wat er dan gebeurt en gedaan is, anderen vinden het heel beangstigend om zomaar een stuk tijd 'kwijt' te zijn.
Ervaring: diverse familieleden die korter of langer in een kunstmatig coma zijn gehouden. Hou er rekening mee dat het voor hem zal lijken of hij straks wakker wordt in het ziekenhuis, direct na het ongeluk. De dagen of weken daartussen zijn er voor hem niet geweest. Dat zal voor hem heel raar zijn. En mogelijk (maar goed, je zegt dat zijn hoofd nou juist ok is, dat is natuurlijk prachtig!) is hij van voor het ongeluk ook het één en ander kwijt. Sommige mensen accepteren dat zo en zijn alleen nieuwsgierig wat er dan gebeurt en gedaan is, anderen vinden het heel beangstigend om zomaar een stuk tijd 'kwijt' te zijn.
The owls are not what they seem
maandag 23 april 2018 13:21
Ik heb beroepsmatig dagelijks met dit soort dingen te maken. Enorm sterkte TO, ik zie zoveel verdriet en zorgen altijd bij familie en dat is verschrikkelijk om te zien. In ieder geval fijn om te horen dat je vriend bij het ongeluk geen hersenschade heeft opgelopen, dat maakt het kans op restloos herstel weer iets groter. Ik ken natuurlijk je vriend niet en ieder geval is uniek, maar hou er in ieder geval rekening mee dat het een langdurig proces kan worden. Na een IC opname zijn mensen vaak enorm verzwakt en zullen nog lang op een afdeling moeten liggen en revalideren daarna.
Fijn dat je een goed netwerk hebt. Heb je al eens gesproken met een medisch maatschappelijk werker? Die zijn werkzaam in ieder ziekenhuis en het kan heel fijn zijn om eens te praten met iemand die wat verder van je af staat en je kan helpen hiermee. Sterkte, ik duim mee voor een voorspoedig herstel.
Fijn dat je een goed netwerk hebt. Heb je al eens gesproken met een medisch maatschappelijk werker? Die zijn werkzaam in ieder ziekenhuis en het kan heel fijn zijn om eens te praten met iemand die wat verder van je af staat en je kan helpen hiermee. Sterkte, ik duim mee voor een voorspoedig herstel.
maandag 23 april 2018 13:24
Ja, mijn gevoel zegt dat hij het in ieder geval zal overleven. Ze zijn bijvoorbeeld op dit moment bezig met een van de eerste operaties om plaatjes en dergelijke te plaatsen en dat is volgens mij een goed teken. (En ik ben nu dus extra zenuwachtig, de tijd sluipt voorbij)redbulletje schreef: ↑23-04-2018 13:15Is er medisch gezien nog kans op volledig herstel? Hebben jullie met elkaar besproken wat je in zo'n geval doet (met kans op kasplantje worden) wanneer je de stekker er uit wil laten trekken?
Volledig herstel? Helaas nog te vroeg om te zeggen. Er zijn meerdere breuken in zijn heupen en achterin lopen daar zenuwen doorheen. Ze kunnen nu nog niet zeggen of die geen beschadigingen hebben opgelopen. Het coma is wel kunstmatig en tussendoor is hij al een keer of drie 'oeps' even wakker en was hij redelijk scherp voor iemand in zijn conditie. De herkenning was te zien in zijn ogen en hij werd ook verdrietig. Hartverscheurend maar voor mij wel een teken dat daarboven alles nog goed zit.
maandag 23 april 2018 13:29
Ik hoop heel eerlijk gezegd dat hij zich niets meer van het ongeluk zal herinnerenLadyL0101 schreef: ↑23-04-2018 13:16De tip van Redballoon is een goeie: jij hebt óók iets heftigs meegemaakt, zorg dat je aan je eigen verwerking toe komt! En misschien is het juist goed om dat nu te doen, nu je vriend je praktische hulp nog niet nodig heeft en in het ziekenhuis verzorgd wordt. Zoek zelf ook hulp!
Ervaring: diverse familieleden die korter of langer in een kunstmatig coma zijn gehouden. Hou er rekening mee dat het voor hem zal lijken of hij straks wakker wordt in het ziekenhuis, direct na het ongeluk. De dagen of weken daartussen zijn er voor hem niet geweest. Dat zal voor hem heel raar zijn. En mogelijk (maar goed, je zegt dat zijn hoofd nou juist ok is, dat is natuurlijk prachtig!) is hij van voor het ongeluk ook het één en ander kwijt. Sommige mensen accepteren dat zo en zijn alleen nieuwsgierig wat er dan gebeurt en gedaan is, anderen vinden het heel beangstigend om zomaar een stuk tijd 'kwijt' te zijn.
De doodsangst die hij had, ik hoop dat dat weg is. Dan kan ik hem wel uitleggen wat er gebeurt is. Maar inderdaad, misschien wil hij het juist wel weten, we zullen zien.Het lijkt me voor hem heel vreemd ineens een aantal weken verder wakker te worden, vooral als het inderdaad is zoals jij zegt; Dat het voor hem maar een aantal uren na het ongeluk lijkt. Bizar, ook wel interessant. Ik zou zo graag willen dat dat moment vandaag of morgen is. Maar goed, geduldig zijn, blijven ademen...
maandag 23 april 2018 13:33
Bedankt voor je reactie Honingbij!Honingbij_ schreef: ↑23-04-2018 13:21Ik heb beroepsmatig dagelijks met dit soort dingen te maken. Enorm sterkte TO, ik zie zoveel verdriet en zorgen altijd bij familie en dat is verschrikkelijk om te zien. In ieder geval fijn om te horen dat je vriend bij het ongeluk geen hersenschade heeft opgelopen, dat maakt het kans op restloos herstel weer iets groter. Ik ken natuurlijk je vriend niet en ieder geval is uniek, maar hou er in ieder geval rekening mee dat het een langdurig proces kan worden. Na een IC opname zijn mensen vaak enorm verzwakt en zullen nog lang op een afdeling moeten liggen en revalideren daarna.
Fijn dat je een goed netwerk hebt. Heb je al eens gesproken met een medisch maatschappelijk werker? Die zijn werkzaam in ieder ziekenhuis en het kan heel fijn zijn om eens te praten met iemand die wat verder van je af staat en je kan helpen hiermee. Sterkte, ik duim mee voor een voorspoedig herstel.
Geen hersenschade inderdaad, we kunnen dus, wanneer/als hij wakker wordt, direct aan de slag met het fysieke. Of wil ik nu weer te snel
?De doktoren van de IC geven aan dat hij inderdaad in ieder geval nog een hele tijd op de IC zal liggen en daarna nog een hele tijd op een multi-trauma afdeling. Pas daarna kunnen we eventueel terug naar NL om te gaan revalideren. (We hebben dit ooit besproken en afgesproken dat we bij ernstige ziekte oid naar Nederland terug gaan)
De werkgever van mijn vriend heeft me psychologische hulp aangeboden, op hun kosten. Hier ga ik zeker gebruik van maken. Heb de beste man nu 1 keer gezien en het voelde echt goed. Ik hoop deze week weer terug te kunnen. Hij ondersteund ook in vragen zoals: Wat ga ik hem vertellen als hij straks vraagt wat er gebeurde die avond? Ik heb namelijk geen flauw idee...
maandag 23 april 2018 13:38
In hele naaste omgeving meegemaakt.
Was niet door ongeluk maar door een ziekte (duurde lang voordat men door had welke ziekte).
Heeft 5 weken in kunstmatige coma gelegen en tot 3x toe was het kantje boord.
Uiteindelijk wel opgeknapt, gelukkig!
Daarna een revalidatie traject van ongeveer een half jaar. Als je zo lang stil ligt e.d. hou je ook bijna geen spieren meer over. Moest opnieuw leren lopen enz. spieren en conditie opbouwen.
Wist niets van de coma, werd wakker en leefde nog 5 weken terug. Vond dat heel beangstigend. Gelukkig hadden we met z'n allen een dagboek bijgehouden, van alle dagen coma. Alle bijzondere medische handelingen (bijvoorbeeld stoma operatie) en bezoek dat was geweest stond er in. Was voor ons ook heel fijn. Veel van die IC dagen lijken op elkaar.
Achteraf is dat dagboek voor de verwerking een hele goede hulp geweest.
Tip dus: schrijf alles op (als je dat nog niet deed).
Verder vergeet jezelf idd niet! Zoek hulp voor jezelf. Jij hebt het zien gebeuren en wordt nu geleefd door ziekenhuisbezoeken, hoop en spanning. Dat is niet niks. Stop het allemaal niet weg, maar praat erover.
Heel veel sterkte!
Was niet door ongeluk maar door een ziekte (duurde lang voordat men door had welke ziekte).
Heeft 5 weken in kunstmatige coma gelegen en tot 3x toe was het kantje boord.
Uiteindelijk wel opgeknapt, gelukkig!
Daarna een revalidatie traject van ongeveer een half jaar. Als je zo lang stil ligt e.d. hou je ook bijna geen spieren meer over. Moest opnieuw leren lopen enz. spieren en conditie opbouwen.
Wist niets van de coma, werd wakker en leefde nog 5 weken terug. Vond dat heel beangstigend. Gelukkig hadden we met z'n allen een dagboek bijgehouden, van alle dagen coma. Alle bijzondere medische handelingen (bijvoorbeeld stoma operatie) en bezoek dat was geweest stond er in. Was voor ons ook heel fijn. Veel van die IC dagen lijken op elkaar.
Achteraf is dat dagboek voor de verwerking een hele goede hulp geweest.
Tip dus: schrijf alles op (als je dat nog niet deed).
Verder vergeet jezelf idd niet! Zoek hulp voor jezelf. Jij hebt het zien gebeuren en wordt nu geleefd door ziekenhuisbezoeken, hoop en spanning. Dat is niet niks. Stop het allemaal niet weg, maar praat erover.
Heel veel sterkte!
maandag 23 april 2018 13:43
Mijn broertje herinnert zich niks van de coma en het ongeluk.
Hij heeft wel schade opgelopen in zijn hersenen.
De emotieregulatie is flink verstoord en hij is sowieso echt een ander mens geworden. Ik vind dat soms best moeilijk.
Echt, ophouden met stoer doen hoor.
Dat gaat tegen je werken op den duur.
Hij heeft wel schade opgelopen in zijn hersenen.
De emotieregulatie is flink verstoord en hij is sowieso echt een ander mens geworden. Ik vind dat soms best moeilijk.
Echt, ophouden met stoer doen hoor.
Dat gaat tegen je werken op den duur.
maandag 23 april 2018 13:43
Heel veel sterkte,
Mijn man heeft vorig jaar een ongeluk gehad en is daardoor gehandicapt geraakt. Hij heeft niet in een coma gelegen, daar kan ik je niet over vertellen. Maar het is zwaar, in het begin is het nog alles regelen, daardoor had ik niet veel emoties. Maar na een 9 maanden, voelde ik gewoon veel verdriet en stress. Geef het de tijd. Ga niet vragen hoe lang dingen duren, dat wil je heel graag weten, maar daar geven ze je geen antwoord op. Dat heb ik als zeer naar ervaren. Maar ze doen het gewoon niet.
Leef bij de dag, hoe het morgen gaat zie je morgen. Daar kun je nu niets aan veranderen. Mij heeft toen heel erg geholpen om niet naar de toekomst te kijken, maar naar vandaag en niet verder. Heel erg lastig, maar dat geeft ook rust.
Ik dacht in het begin, waren we maar een jaar verder, dan gaat het al beter. Nu denk ik, waren we maar 2 jaar verder dan gaat het beter. Maar dat weet je niet.
Heel veel sterkte
Je mag mij een pb sturen
Mijn man heeft vorig jaar een ongeluk gehad en is daardoor gehandicapt geraakt. Hij heeft niet in een coma gelegen, daar kan ik je niet over vertellen. Maar het is zwaar, in het begin is het nog alles regelen, daardoor had ik niet veel emoties. Maar na een 9 maanden, voelde ik gewoon veel verdriet en stress. Geef het de tijd. Ga niet vragen hoe lang dingen duren, dat wil je heel graag weten, maar daar geven ze je geen antwoord op. Dat heb ik als zeer naar ervaren. Maar ze doen het gewoon niet.
Leef bij de dag, hoe het morgen gaat zie je morgen. Daar kun je nu niets aan veranderen. Mij heeft toen heel erg geholpen om niet naar de toekomst te kijken, maar naar vandaag en niet verder. Heel erg lastig, maar dat geeft ook rust.
Ik dacht in het begin, waren we maar een jaar verder, dan gaat het al beter. Nu denk ik, waren we maar 2 jaar verder dan gaat het beter. Maar dat weet je niet.
Heel veel sterkte
Je mag mij een pb sturen
maandag 23 april 2018 13:47
Ik weet niet waarom maar jouw verhaal geeft me kippenvel groenebroek! Waarschijnlijk omdat het zo echt lijkt, nu andere mensen er ook over vertellen.groenebroek schreef: ↑23-04-2018 13:38In hele naaste omgeving meegemaakt.
Was niet door ongeluk maar door een ziekte (duurde lang voordat men door had welke ziekte).
Heeft 5 weken in kunstmatige coma gelegen en tot 3x toe was het kantje boord.
Uiteindelijk wel opgeknapt, gelukkig!
Daarna een revalidatie traject van ongeveer een half jaar. Als je zo lang stil ligt e.d. hou je ook bijna geen spieren meer over. Moest opnieuw leren lopen enz. spieren en conditie opbouwen.
Wist niets van de coma, werd wakker en leefde nog 5 weken terug. Vond dat heel beangstigend. Gelukkig hadden we met z'n allen een dagboek bijgehouden, van alle dagen coma. Alle bijzondere medische handelingen (bijvoorbeeld stoma operatie) en bezoek dat was geweest stond er in. Was voor ons ook heel fijn. Veel van die IC dagen lijken op elkaar.
Achteraf is dat dagboek voor de verwerking een hele goede hulp geweest.
Tip dus: schrijf alles op (als je dat nog niet deed).
Verder vergeet jezelf idd niet! Zoek hulp voor jezelf. Jij hebt het zien gebeuren en wordt nu geleefd door ziekenhuisbezoeken, hoop en spanning. Dat is niet niks. Stop het allemaal niet weg, maar praat erover.
Heel veel sterkte!
Ik hou twee dagboeken bij. Eentje met al mijn gedachten, en een met alle medische handelingen enzo. Is nu handig, en wellicht later ook voor hem. Alle IC dagen lijken op elkaar inderdaad. Het wordt zo 'gewoon' om daar te zijn.
Ik probeer zo veel mogelijk er over te praten, maar ik wil ook niemand ten last zijn (al weet ik dat dat ook niet zo is). Maar sommige mensen weten gewoon niet zo goed hoe ze er mee moeten omgaan. Dat maakt me niet uit, iedereen is anders en mag hier op zijn eigen manier mee omgaan. Veel mensen vinden het toch moeilijk om te horen wat er allemaal gebeurt is en omdat ik het lastig vind om in te schatten wie dit wel en wie dit niet allemaal wil horen, wacht ik maar tot mensen er naar vragen. Gelukkig kan ik wel de hele dag tegen mijn familie aanpraten en alles 100 keer vertellen
zij hebben daar niet zo'n moeite mee. Wat ik wil zeggen is; ik probeer ook aan mezelf te denken. Ik wil sterk zijn als hij me straks nodig heeft, hij heeft dan niets aan een hoopje ellende naast zn bed
maandag 23 april 2018 13:49
Jeetje wat erg Redballoon. Dat moet voor jou en je familie ook verschrikkelijk zijnRedballoon schreef: ↑23-04-2018 13:43Mijn broertje herinnert zich niks van de coma en het ongeluk.
Hij heeft wel schade opgelopen in zijn hersenen.
De emotieregulatie is flink verstoord en hij is sowieso echt een ander mens geworden. Ik vind dat soms best moeilijk.
Echt, ophouden met stoer doen hoor.
Dat gaat tegen je werken op den duur.
Zo ontzettend bizar dat alles in een paar minuten kan veranderen.Ik probeer stoer te doen. Komt niet echt over denk ik hoor. Zie er niet zo stoer uit
maandag 23 april 2018 13:53
Hou er trouwens ook rekening mee dat het door de langdurige comateuze toestand lang kan duren voordat hij weer echt wakker is. Het is niet een kwestie van slaapmedicatie uit en een uurtje later wakker zijn. Zelfs als zijn hersenen niet beschadigd zijn, dan kan het soms dagen duren voordat je echt contact met 'm kan krijgen. En ik kan me zo voorstellen dat het ook een poos duurt voordat hij er weer als zichzelf uitziet. IC-patiënten blazen in het begin vaak enorm op vanwege al het vocht dat ze toegediend krijgen, daarna krijgen ze medicijnen om al dat vocht uit te plassen en dan zal het zo kunnen zijn dat al zijn spieren verdwenen zijn, want die hebben wekenlang stilgelegen en zijn dus een beetje weggekwijnd.
Hier in NL proberen we de familie van patiënten vaak een beetje te betrekken bij de zorg, ik weet niet of dat daar ook zo is? Je kan hem bijvoorbeeld altijd een hand- of voetmassage geven, zijn gezicht wassen, zijn favoriete muziek voor 'm meenemen op een ipod, dat soort dingen.
Hier in NL proberen we de familie van patiënten vaak een beetje te betrekken bij de zorg, ik weet niet of dat daar ook zo is? Je kan hem bijvoorbeeld altijd een hand- of voetmassage geven, zijn gezicht wassen, zijn favoriete muziek voor 'm meenemen op een ipod, dat soort dingen.
maandag 23 april 2018 13:54
Bedankt Chantal. Wederom kippenvel hier. Jij zat inderdaad dan in een soortgelijke situatie.ChantalZr7 schreef: ↑23-04-2018 13:43Heel veel sterkte,
Mijn man heeft vorig jaar een ongeluk gehad en is daardoor gehandicapt geraakt. Hij heeft niet in een coma gelegen, daar kan ik je niet over vertellen. Maar het is zwaar, in het begin is het nog alles regelen, daardoor had ik niet veel emoties. Maar na een 9 maanden, voelde ik gewoon veel verdriet en stress. Geef het de tijd. Ga niet vragen hoe lang dingen duren, dat wil je heel graag weten, maar daar geven ze je geen antwoord op. Dat heb ik als zeer naar ervaren. Maar ze doen het gewoon niet.
Leef bij de dag, hoe het morgen gaat zie je morgen. Daar kun je nu niets aan veranderen. Mij heeft toen heel erg geholpen om niet naar de toekomst te kijken, maar naar vandaag en niet verder. Heel erg lastig, maar dat geeft ook rust.
Ik dacht in het begin, waren we maar een jaar verder, dan gaat het al beter. Nu denk ik, waren we maar 2 jaar verder dan gaat het beter. Maar dat weet je niet.
Heel veel sterkte
Je mag mij een pb sturen
Ik ben blij te horen dat ook jij afgevlakte emoties had op het begin, door al het geregel, Overlevingsstand, verteld iedereen me hier.
Niemand kan me vertellen hoe de toekomst er uit zal zien. En ik probeer dat te accepteren. Hem ook de tijd te geven rustig te genezen en op te knappen. Maar ik wil zo graag verder, handen uit de mouwen en kei hard gaan vechten met hem. Maar dat kan niet, ik moet dat laten gaan voor nu en dat voelt een beetje als opgeven.
Hoe gaat het daar? Is het normale leven (+ handicap) al begonnen, of zitten jullie ook nog in de revalidatie e.d.?
maandag 23 april 2018 13:56
Mijn overbuurman heeft 2 jaar geleden een auto ongeluk gekregen, waardoor hij 2 weken in een kunstmatige coma is gehouden. Veel gebroken, blaas en maagbloedingen en longperforatie.
Wat ik me van die tijd herinner is dat ik zijn vrouw toen zo ongelofelijk sterk vond.
Ze was positief over zijn herstel, elke dag in het ziekenhuis en ook nog 2 kleine kinderen te verzorgen. Ze had meen ik wel haar moeder om te helpen.
Toen mijn overbuurman , na lange tijd, thuis kwam, stortte ze volledig in.
Mijn buurman heeft een jaar revalidatie gehad en is er nog steeds niet.
Wel gaat het stapje voor stapje beter. Hij is nog snel moe en heeft concentratieproblemen en geheugenproblemen.
Wat ik me van die tijd herinner is dat ik zijn vrouw toen zo ongelofelijk sterk vond.
Ze was positief over zijn herstel, elke dag in het ziekenhuis en ook nog 2 kleine kinderen te verzorgen. Ze had meen ik wel haar moeder om te helpen.
Toen mijn overbuurman , na lange tijd, thuis kwam, stortte ze volledig in.
Mijn buurman heeft een jaar revalidatie gehad en is er nog steeds niet.
Wel gaat het stapje voor stapje beter. Hij is nog snel moe en heeft concentratieproblemen en geheugenproblemen.
maandag 23 april 2018 13:57
Vanwege mijn werk veel ervaring met mensen die kunstnatig in slaap worden gehouden. Alvast 1 tip. Start vandaag nog met een video dagboek. Veel mensen krijgen na zo'n intensive care opname psychische problemen omdat ze een stuk uit hun leven kwijt zijn. Zo'm video dagboek kan dan enorm helpen. Zoek daarnaast nu al een goede revalidatiekliniek. In het ziekenhuis behalen ze minder goede resultaten mbt revalideren. Je mag mij altijd een pb sturen als je meer informatie wil.
