Gezondheid
alle pijlers
Vader heeft kanker
donderdag 2 augustus 2018 21:35
Hallo,
Vorig jaar heeft mijn vader kanker gekregen in zijn urineleider. Big shock natuurlijk. Ze hebben toen zijn urineleider er nier weggehaald en toen was het weg.
Wij helemaal blij natuurlijk.
Toch zat het me toen al niet lekker en altijd het gevoel gehad dat er meer zat.
Nu 9 maanden later is het weer terug op dezelfde plek. Ze hebben het vorige week weggehaald en deze week de uitslag van.
Shocking.
Blijkt dat het in zijn lymfeklier zit.
Nu moet hij morgen in de scan om te kijken of dit een hoofdbron of een uitzaaiing is.
Bij een hoofdbron is er veel hoop. Bij een uitzaaiing kunnen ze alleen maar chemospoeling doen om levensduur van papa te verlengen.
Deze uitslag krijgt hij volgende week.
Ik voel me emotioneel, boos(dokters hebben veel fouten gemaakt) en merk dat ik me helemaal terug trek van alles en iedereen.
Ik weet niet hoe ik hier mee moet omgaan.
Vrienden zeggen dat ze er voor me zijn. Maar zou niet weten hoe. Merk aan mezelf dat ik me zo groot mogelijk probeer te houden tegen iedereen. Waarom dat weet ik niet.
Iemand die dit gevoel kent of hetzelfde heeft meegemaakt?
Vorig jaar heeft mijn vader kanker gekregen in zijn urineleider. Big shock natuurlijk. Ze hebben toen zijn urineleider er nier weggehaald en toen was het weg.
Wij helemaal blij natuurlijk.
Toch zat het me toen al niet lekker en altijd het gevoel gehad dat er meer zat.
Nu 9 maanden later is het weer terug op dezelfde plek. Ze hebben het vorige week weggehaald en deze week de uitslag van.
Shocking.
Blijkt dat het in zijn lymfeklier zit.
Nu moet hij morgen in de scan om te kijken of dit een hoofdbron of een uitzaaiing is.
Bij een hoofdbron is er veel hoop. Bij een uitzaaiing kunnen ze alleen maar chemospoeling doen om levensduur van papa te verlengen.
Deze uitslag krijgt hij volgende week.
Ik voel me emotioneel, boos(dokters hebben veel fouten gemaakt) en merk dat ik me helemaal terug trek van alles en iedereen.
Ik weet niet hoe ik hier mee moet omgaan.
Vrienden zeggen dat ze er voor me zijn. Maar zou niet weten hoe. Merk aan mezelf dat ik me zo groot mogelijk probeer te houden tegen iedereen. Waarom dat weet ik niet.
Iemand die dit gevoel kent of hetzelfde heeft meegemaakt?
donderdag 2 augustus 2018 21:43
Wat een rot bericht hebben jullie gekregen, heel logisch dat je emoties nu alle kanten op vliegen 
Probeer het onderwerp even los te laten tot volgende week. Ik weet uit ervaring dat zoiets makkelijker gezegd dan gedaan is, maar herinner jezelf eraan dat je nu nog niks weet. En alle energie die er nu aan op gaat is weg terwijl je het zometeen misschien nog hard nodig zal hebben.
Probeer er zoveel mogelijk voor je vader te zijn. Houd je tegenover je vrienden niet zo groot mogelijk maar laat juist bij hun je emoties toe. Emoties moet je voelen zodat ze hun kracht verliezen en je ze een plek kan geven. Heel fijn dat je zo te lezen daarmee bij je vrienden terecht kan!
Probeer het onderwerp even los te laten tot volgende week. Ik weet uit ervaring dat zoiets makkelijker gezegd dan gedaan is, maar herinner jezelf eraan dat je nu nog niks weet. En alle energie die er nu aan op gaat is weg terwijl je het zometeen misschien nog hard nodig zal hebben.
Probeer er zoveel mogelijk voor je vader te zijn. Houd je tegenover je vrienden niet zo groot mogelijk maar laat juist bij hun je emoties toe. Emoties moet je voelen zodat ze hun kracht verliezen en je ze een plek kan geven. Heel fijn dat je zo te lezen daarmee bij je vrienden terecht kan!
donderdag 2 augustus 2018 21:46
Ohh lieve Yongpeople,
Laat ik eerst even zeggen dat ik het heel erg voor je vind dat jij, je vader en de rest van jullie familie dit mee moeten maken.
Zeker als je denkt er vanaf te zijn en later blijkt dat er grote fouten zijn gemaakt.
Je mág emotioneel en boos zijn, en je mág jezelf terugtrekken van alles en iedereen.
Maar je mág ook met je vrienden praten en zeggen dat je niet weet hoe je je moet voelen en wat je precies voelt.
Je vrienden zeggen dat ze er voor je zijn, maak daar gebruik van!
Zij willen er juist voor jou zijn, en ze daarin negeren laat hen zichzelf ook nutteloos voelen.
Al bel je ze af en toe op om gewoon even uit te huilen (groot houden hoeft écht niet) of even te lachen, te zeiken of te chagerijnen.
Het geeft niks.
Het enigste dat telt is dat jouw vader er weer bovenop gaat komen, en hoe gaat hij dat doen zonder de liefde van zijn kind?
Knuffel je pa, ook bij hem mag je huilen, hij wil misschien zijn kind niet verdrietig zijn, maar wel heel graag weten wat er in jou omgaat.
Sterkte!
Laat ik eerst even zeggen dat ik het heel erg voor je vind dat jij, je vader en de rest van jullie familie dit mee moeten maken.
Zeker als je denkt er vanaf te zijn en later blijkt dat er grote fouten zijn gemaakt.
Je mág emotioneel en boos zijn, en je mág jezelf terugtrekken van alles en iedereen.
Maar je mág ook met je vrienden praten en zeggen dat je niet weet hoe je je moet voelen en wat je precies voelt.
Je vrienden zeggen dat ze er voor je zijn, maak daar gebruik van!
Zij willen er juist voor jou zijn, en ze daarin negeren laat hen zichzelf ook nutteloos voelen.
Al bel je ze af en toe op om gewoon even uit te huilen (groot houden hoeft écht niet) of even te lachen, te zeiken of te chagerijnen.
Het geeft niks.
Het enigste dat telt is dat jouw vader er weer bovenop gaat komen, en hoe gaat hij dat doen zonder de liefde van zijn kind?
Knuffel je pa, ook bij hem mag je huilen, hij wil misschien zijn kind niet verdrietig zijn, maar wel heel graag weten wat er in jou omgaat.
Sterkte!
donderdag 2 augustus 2018 21:50
Dankjewel allebei voor jullie lieve woorden.
Het is allemaal even heftig en weten inderdaad nog niet wat de uitslag zal zijn. Mijn gevoel zegt dat het echt niet goed is maar dat is wat je jezelf ook beetje wijs maakt denk ik.
Ene kant wil ik het wel met me vrienden over hebben maar zou niet weten wat ik moet zeggen.
Jullie woorden doen me goed!
Het is allemaal even heftig en weten inderdaad nog niet wat de uitslag zal zijn. Mijn gevoel zegt dat het echt niet goed is maar dat is wat je jezelf ook beetje wijs maakt denk ik.
Ene kant wil ik het wel met me vrienden over hebben maar zou niet weten wat ik moet zeggen.
Jullie woorden doen me goed!
donderdag 2 augustus 2018 22:36
Ik weet helaas precies hoe je jezelf voelt.
Mijn vader kreeg een aantal jaar geleden de diagnose longkanker waaraan hij vervolgens geopereerd is. Ruim een jaar geleden kreeg hij allerlei symptomen die passen bij deze ziekte maar de arts kon niet begrijpen wat er mis kon zijn aangezien op foto’s niets te zien is. Nadat deze dokter vertrok kreeg hij een ander die een scan liet maken waarop een hele grote tumor te zien was. Deze is weer behandeld maar bleek begin dit jaar allemaal uitzaaiingen te hebben. Dit was niet nodig geweest als die andere arts een scan had gemaakt aangezien hij mijn vaders voorgeschiedenis kende.
Mijn vader ging dus van iemand met goede vooruitzichten naar iemand die terminaal genoemd werd. Gelukkig hebben ze de kanker op dit moment tot stilstand gekregen maar niemand weet voor hoelang. Dit kan jaren zijn maar ook maanden.
Lang verhaal en het is niet de bedoeling je topic te kapen. Ik wilde je alleen maar laten weten dat het heel normaal is om kwaad te zijn. Als een arts fouten maakt kan dit iemands leven kosten dus natuurlijk ben je woedend. Ik ben dat een jaar later nog bij vlagen.
Ik hoop voor jou dat het bij Je vader allemaal goed afloopt.
En als waarschuwing voor iedereen eis een scan. Wij hebben inmiddels geleerd dat je heel sterk voor jezelf op moet komen. Hoewel we inmiddels een fantastische arts hebben
Mijn vader kreeg een aantal jaar geleden de diagnose longkanker waaraan hij vervolgens geopereerd is. Ruim een jaar geleden kreeg hij allerlei symptomen die passen bij deze ziekte maar de arts kon niet begrijpen wat er mis kon zijn aangezien op foto’s niets te zien is. Nadat deze dokter vertrok kreeg hij een ander die een scan liet maken waarop een hele grote tumor te zien was. Deze is weer behandeld maar bleek begin dit jaar allemaal uitzaaiingen te hebben. Dit was niet nodig geweest als die andere arts een scan had gemaakt aangezien hij mijn vaders voorgeschiedenis kende.
Mijn vader ging dus van iemand met goede vooruitzichten naar iemand die terminaal genoemd werd. Gelukkig hebben ze de kanker op dit moment tot stilstand gekregen maar niemand weet voor hoelang. Dit kan jaren zijn maar ook maanden.
Lang verhaal en het is niet de bedoeling je topic te kapen. Ik wilde je alleen maar laten weten dat het heel normaal is om kwaad te zijn. Als een arts fouten maakt kan dit iemands leven kosten dus natuurlijk ben je woedend. Ik ben dat een jaar later nog bij vlagen.
Ik hoop voor jou dat het bij Je vader allemaal goed afloopt.
En als waarschuwing voor iedereen eis een scan. Wij hebben inmiddels geleerd dat je heel sterk voor jezelf op moet komen. Hoewel we inmiddels een fantastische arts hebben
donderdag 2 augustus 2018 22:49
Ik kan me goed voorstellen dat je erg geschrokken bent. En ook dat je boos bent op de doktoren. Misschien komen er momenteel zoveel emoties op je af, dat je niet weet waar je moet beginnen. Is er een vriend(in) met wie je altijd rustig kunt praten? Wellicht kun je degene vertellen wat er tot nu toe allemaal gebeurd is en hoe jij je daarbij voelt. Even je hart luchten.
Mijn vader heeft een paar jaar geleden kanker gehad. Telkens als er een uitslag kwam zat ik me al de hele dag op te vreten en ik vreeste ik het ergste. Het hielp dan een beetje om wat afleiding te zoeken of een stukje te wandelen.
Heel veel sterkte voor jou, je vader en je familie!
Mijn vader heeft een paar jaar geleden kanker gehad. Telkens als er een uitslag kwam zat ik me al de hele dag op te vreten en ik vreeste ik het ergste. Het hielp dan een beetje om wat afleiding te zoeken of een stukje te wandelen.
Heel veel sterkte voor jou, je vader en je familie!
donderdag 2 augustus 2018 23:08
Heel veel sterkte! Hier helaas veel ervaring met de combinatie ouder(s) en kanker...
Het gevoel om tussen hoop en vrees te leven en dat nare onderbuikgevoel terwijl je toch ook hoopvol wil blijven. Zo herkenbaar. Het is een bizar emotionele periode. In mijn geval bleek mijn onderbuikgevoel te kloppen en was ik uiteindelijke opgelucht (en ontzettend boos en verdrietig) toen de artsen eerlijk vertelde dat het einde verhaal was.
Ik ga op dat soort momenten in een soort overlevingsmodus die bij mij vooral heel praktisch en eerlijk is. Ik kon er goed over praten. Te goed eigenlijk. Alsof het over iemand anders ging. Dat was mijn manier om me staande te houden. Uiteindelijk heeft mijn lijf gezegd dat het klaar was (extreme rugklachten). Ik kon niks meer en daardoor moest ik wel met mijn emoties aan de gang. Dit was overigens pas na hun overlijden.
Ik wens je heel veel sterkte TO! Heb je mensen om je heen waar je de praktische zaken (mee naar ziekenhuis bezoeken, uitslagen, zorg regelen, etc.) aan over kan laten of liggen deze ook bij jou (je klinkt nog jong...)?
Het gevoel om tussen hoop en vrees te leven en dat nare onderbuikgevoel terwijl je toch ook hoopvol wil blijven. Zo herkenbaar. Het is een bizar emotionele periode. In mijn geval bleek mijn onderbuikgevoel te kloppen en was ik uiteindelijke opgelucht (en ontzettend boos en verdrietig) toen de artsen eerlijk vertelde dat het einde verhaal was.
Ik ga op dat soort momenten in een soort overlevingsmodus die bij mij vooral heel praktisch en eerlijk is. Ik kon er goed over praten. Te goed eigenlijk. Alsof het over iemand anders ging. Dat was mijn manier om me staande te houden. Uiteindelijk heeft mijn lijf gezegd dat het klaar was (extreme rugklachten). Ik kon niks meer en daardoor moest ik wel met mijn emoties aan de gang. Dit was overigens pas na hun overlijden.
Ik wens je heel veel sterkte TO! Heb je mensen om je heen waar je de praktische zaken (mee naar ziekenhuis bezoeken, uitslagen, zorg regelen, etc.) aan over kan laten of liggen deze ook bij jou (je klinkt nog jong...)?
donderdag 2 augustus 2018 23:30
Ten eerste heel veel sterkte. Ik herken het knagende gevoel dat je altijd denkt dat er nog iets zit. Mijn man heeft vorig jaar kanker gehad. Ik hoop voor jullie dat je vader hodgkin heeft ( nouja hopen als het de hoofdbron is zou het geweldig zijn). De meeste types van hodgkin zijn heel goed te behandelen, sommigen zijn niet te behandelen maar groeien zo langzaam dat je zo weer 20 jaar verder bent.
Je gevoelens zijn ook niet raar, als mensen zeiden ik ben er voor je dacht ik altijd wtf hoe dan. De meest rotte momenten was ik toch altijd alleen, de meeste mensen willen steun en ik ben er zo 1 die in bed wil janken terwijl ik chips en chocolade ijs eet en dan gaat het na een dagje wel weer. En over dat sterk houden, waarom zeggen mensen dat? Echt wtf wie zegt dat nou? Hoe moet je je in hemelsnaam sterk houden? En juist dan ga je finaal instorten.
Meid huil jezelf kapot, vreet ijs tot je misselijk bent en praat er met mensen over.
Je gevoelens zijn ook niet raar, als mensen zeiden ik ben er voor je dacht ik altijd wtf hoe dan. De meest rotte momenten was ik toch altijd alleen, de meeste mensen willen steun en ik ben er zo 1 die in bed wil janken terwijl ik chips en chocolade ijs eet en dan gaat het na een dagje wel weer. En over dat sterk houden, waarom zeggen mensen dat? Echt wtf wie zegt dat nou? Hoe moet je je in hemelsnaam sterk houden? En juist dan ga je finaal instorten.
Meid huil jezelf kapot, vreet ijs tot je misselijk bent en praat er met mensen over.
donderdag 2 augustus 2018 23:40
@Sneep
Wat een heftig verhaal! Nee je kaapt me topic zeker niet. Mijn verhaal lijkt hier zoveel op behalve de plaats van de kanker dan. Bedankt voor het delen van je verhaal.
Wij gaan ook zeker die scan doen en willen heel het dossier inzien want ze houden dingen achter.
@inktlijn
Inderdaad denk teveel emoties waardoor ik overweldigd ben. Ga ook afleiding zoeken in sporten morgen denk ik na het werk.
Kan er met meerdere vrienden rustig over praten als ik dat aangeef. Dus dat ga ik denk ik wel doen.
@defying
Is goed wacht je pb af.
@gsleutel
Inderdaad precies deze emoties. Als ik tegen mensen vertel dan klink ik blijkbaar heel nuchter. Terwijl ik er zo niet in sta.
Ja mijn moeder gaat alle ziekenhuis bezoeken af. Ben inderdaad nog jong. 26 jaar.
Voor iedereen:
Bedankt allemaal voor het delen van jullie verhaal en emotie. Sterkte allemaal in deze tijden. En bedankt voor de lieve woorden en überhaupt alle woorden. Doet me goed dat ik niet alleen hierin sta qua gevoel.
Wat een heftig verhaal! Nee je kaapt me topic zeker niet. Mijn verhaal lijkt hier zoveel op behalve de plaats van de kanker dan. Bedankt voor het delen van je verhaal.
Wij gaan ook zeker die scan doen en willen heel het dossier inzien want ze houden dingen achter.
@inktlijn
Inderdaad denk teveel emoties waardoor ik overweldigd ben. Ga ook afleiding zoeken in sporten morgen denk ik na het werk.
Kan er met meerdere vrienden rustig over praten als ik dat aangeef. Dus dat ga ik denk ik wel doen.
@defying
Is goed wacht je pb af.
@gsleutel
Inderdaad precies deze emoties. Als ik tegen mensen vertel dan klink ik blijkbaar heel nuchter. Terwijl ik er zo niet in sta.
Ja mijn moeder gaat alle ziekenhuis bezoeken af. Ben inderdaad nog jong. 26 jaar.
Voor iedereen:
Bedankt allemaal voor het delen van jullie verhaal en emotie. Sterkte allemaal in deze tijden. En bedankt voor de lieve woorden en überhaupt alle woorden. Doet me goed dat ik niet alleen hierin sta qua gevoel.
vrijdag 3 augustus 2018 00:04
Wat erg voor je dat je man het heeft gehad! Hoe gaat het nu met hem?Whatsinaname1988 schreef: ↑02-08-2018 23:30Ten eerste heel veel sterkte. Ik herken het knagende gevoel dat je altijd denkt dat er nog iets zit. Mijn man heeft vorig jaar kanker gehad. Ik hoop voor jullie dat je vader hodgkin heeft ( nouja hopen als het de hoofdbron is zou het geweldig zijn). De meeste types van hodgkin zijn heel goed te behandelen, sommigen zijn niet te behandelen maar groeien zo langzaam dat je zo weer 20 jaar verder bent.
Je gevoelens zijn ook niet raar, als mensen zeiden ik ben er voor je dacht ik altijd wtf hoe dan. De meest rotte momenten was ik toch altijd alleen, de meeste mensen willen steun en ik ben er zo 1 die in bed wil janken terwijl ik chips en chocolade ijs eet en dan gaat het na een dagje wel weer. En over dat sterk houden, waarom zeggen mensen dat? Echt wtf wie zegt dat nou? Hoe moet je je in hemelsnaam sterk houden? En juist dan ga je finaal instorten.
Meid huil jezelf kapot, vreet ijs tot je misselijk bent en praat er met mensen over.
Dokter heeft niks gezegd over dat het lang kan duren enz. Alleen als het een uitzaaiing is, dan het wachten is tot...
Die zin alleen al verschikkelijk!
Gelukkig niemand in mijn omgeving die zeggen dat ik sterk moet zijn. Ze willen juist allemaal dat ik huil bij ze. Maar dat doe ik niet zo snel want op een of andere manier moet ik zelf sterk zijn voor andere. Zo heb ik altijd gedacht en gehandeld.
Maar als ik alleen ben dan komen de tranen inderdaad en de vreetbui
. Dan voel ik me eigenlijk niet echt beter door tot nu toe
vrijdag 3 augustus 2018 00:28
Het is fijn dat dat stuk bij je moeder ligt. Al merkte Ik bij mezelf dat ik dat stuk (ziekenhuis, gesprekken, etc.) heftig vond maar ook 'fijn'. Mijn broertjes waren in die zin wat afwachtender maar hebben daardoor ook (juist) veel angst ervaren. Als je bij alles bij bent zie je ook elke verandering, hoor je elke zorg (hoe heftig ook) meteen en heb je niet dat alles overheersende 'nu moet ik gaan bellen' gevoel wat de angst en zorg soms alleen maar verlengd.Yongpeople schreef: ↑02-08-2018 23:40@gsleutel
Inderdaad precies deze emoties. Als ik tegen mensen vertel dan klink ik blijkbaar heel nuchter. Terwijl ik er zo niet in sta.
Ja mijn moeder gaat alle ziekenhuis bezoeken af. Ben inderdaad nog jong. 26 jaar.
Mijn ouders waren gescheiden maar hadden gelukkig een fijne partner (en bij mijn moeder hadden we mijn vader nog, thank god for that) die er voor hen (en voor ons) waren.
Ik was 26 toen mijn moeder ziek werd. Heb een half jaar ieder gesprek, chemo, operatie, etc. bijgewoond. Het was weg maar na een jaar kreeg ze een naar hoestje, "als het over 6 weken niet weg is moet je maar terug komen". Ma die 6 weken bleek het helemaal mis. 5 weken later is ze overleden. Ik was toen 28, had een kindje van 5 maanden. Een half jaar later ging mijn vader met vage klachten naar de huisarts. Gangbare onderzoeken kwam niks uit, vervolg onderzoek zou 6 weken later zijn. Ik zag hem in een paar weken letterlijk onder mijn handen verdwijnen. Een man van 51 die zo even 100 kilometer fietste moest ik bibberend op een stoel iedere dag douchen want zelf kon hij het niet. Voor bijkomende klachten kon hij een week later wel terecht en na een opname van een week en verschillende onderzoeken kwam hij thuis om te gaan sterven. 5 dagen later is hij overleden. De datum voor vervolg onderzoek heeft hij niet gered.
Ik was 28, mijn broertje 23.
Lieve TO. Ik ken de angst, de zorgen. Wees lief voor elkaar en wees lief voor jezelf
. Sterkte!
vrijdag 3 augustus 2018 07:22
Mijn vader had asbestkanker, en ze hadden bij de eerste onderzoeken uitslagen verwisseld ( wij hebben een dubbele achternaam dus vaak dachten ze dat hij een vrouw was, op papier dan) en werd hij gezond verklaard. 5 jaar later bleek dat hij dus al jaren kanker had en was hij binnen 3 maanden dood. Ik heb heel veel verdriet gehad tijdens zijn ziekte , veel verwerkt toen al, want je weet dat je op de dood zit te wachten, wat dan ook als een verlossing komt. Toen ik hoorde dat hij terminaal was voelde het alsof de wereld was gestopt met draaien. Ik vergeet dat moment nooit. Sterkte ,ik hoop dat je vader de meest positieve uitslag krijgt.
vrijdag 3 augustus 2018 09:48
Pfoe wat een verhalen!
Bij mijn moeder is vorige week een melanoom vastgesteld, waardoor wij nu ook de medische mallemolen in gaan. Operatie komt eraan, vraag is of er uitzaaiingen zijn, etc.
En het gevoel tussen hoop en vrees in te zitten is echt vreselijk. Hoewel iedereen tegen me blijft zeggen positief te blijven, dat het wel goed komt, niet te veel over nadenken: zo makkelijk is dat niet. Ik probeer het, maar de doemscenarios duiken regelmatig op in mijn gedachten. En dan is er de angst.
@TO: enige wat ik kan zeggen is, laat de emoties er zijn. Ga het niet wegstoppen of sterk zijn, die emoties komen later driedubbel zo hard terug. Dus huil, gooi met kussens, wordt boos. En praat erover
Bij mijn moeder is vorige week een melanoom vastgesteld, waardoor wij nu ook de medische mallemolen in gaan. Operatie komt eraan, vraag is of er uitzaaiingen zijn, etc.
En het gevoel tussen hoop en vrees in te zitten is echt vreselijk. Hoewel iedereen tegen me blijft zeggen positief te blijven, dat het wel goed komt, niet te veel over nadenken: zo makkelijk is dat niet. Ik probeer het, maar de doemscenarios duiken regelmatig op in mijn gedachten. En dan is er de angst.
@TO: enige wat ik kan zeggen is, laat de emoties er zijn. Ga het niet wegstoppen of sterk zijn, die emoties komen later driedubbel zo hard terug. Dus huil, gooi met kussens, wordt boos. En praat erover
vrijdag 3 augustus 2018 09:56
Dat gevoel van tussen hoop en vrees zitten, dat vond ik echt afschuwelijk. En inderdaad, ook ik kreeg de verhalen van 'positief blijven'. Ik kon de mensen die dat zeiden wel slaan! Ik vond dat echt een dooddoener (wat een woord in deze context). Je durft niet te veel te hopen, voor het geval dat het fout is, en je wilt jezelf ook niet gek maken door alleen maar negatief te denken.
Bij ons was het slecht nieuws, helaas. Maar hoe gek het ook klinkt, toen we het hoorden konden we wel 'verder', ondanks dat de wereld even stilstond. Die onzekerheid in de weken daarvoor, dat was gewoon echt niet te doen.
Ik hoop voor jullie dat je een zo positief mogelijke uitslag krijgen. Ontzettend heftig, dit
Bij ons was het slecht nieuws, helaas. Maar hoe gek het ook klinkt, toen we het hoorden konden we wel 'verder', ondanks dat de wereld even stilstond. Die onzekerheid in de weken daarvoor, dat was gewoon echt niet te doen.
Ik hoop voor jullie dat je een zo positief mogelijke uitslag krijgen. Ontzettend heftig, dit
vrijdag 3 augustus 2018 12:50
Inderdaad als je positief denkt, dan valt het dadelijk dubbel zo hard tegen. En als je negatief denkt, dan ben je heel de dag down.
Deze komende dagen zullen lang gaan duren voordat we de uitslag krijgen.
Inderdaad pijnboompitjes. Ik bedenk alle doemscenario's en dan komt er angst. Normaal is mijn vader heel nuchter erin. Was vorig jaar ook. Nu maakt ie zich ook erge zorgen.
Deze komende dagen zullen lang gaan duren voordat we de uitslag krijgen.
Inderdaad pijnboompitjes. Ik bedenk alle doemscenario's en dan komt er angst. Normaal is mijn vader heel nuchter erin. Was vorig jaar ook. Nu maakt ie zich ook erge zorgen.
vrijdag 3 augustus 2018 13:57
Dat negatief denken, de doemscenario's, het verschrikkelijk 'wat als' gevoel zag ik echt als een stukje bescherming voor mezelf. Ik had dat nodig om de klappen die nog kwamen op te vangen. Door het als reële optie te zien en die gevoelens alvast toe te laten kon ik alvast een stukje verwerken ofzo...
donderdag 9 augustus 2018 16:56
heel herkenbaar dit, ik vond ook eigenlijk de periode dat er duidelijkheid was veel makkelijker om mee te dealen dan die behandel/tussen hoop en vrees fase in.Lady_Day schreef: ↑03-08-2018 09:56Dat gevoel van tussen hoop en vrees zitten, dat vond ik echt afschuwelijk. En inderdaad, ook ik kreeg de verhalen van 'positief blijven'. Ik kon de mensen die dat zeiden wel slaan! Ik vond dat echt een dooddoener (wat een woord in deze context). Je durft niet te veel te hopen, voor het geval dat het fout is, en je wilt jezelf ook niet gek maken door alleen maar negatief te denken.
Bij ons was het slecht nieuws, helaas. Maar hoe gek het ook klinkt, toen we het hoorden konden we wel 'verder', ondanks dat de wereld even stilstond. Die onzekerheid in de weken daarvoor, dat was gewoon echt niet te doen.
Ik hoop voor jullie dat je een zo positief mogelijke uitslag krijgen. Ontzettend heftig, dit
donderdag 9 augustus 2018 18:28
Nou tis allemaal goed kut.
Lymfe is waarschijnlijk een uitzaaiing maar daar kan hij oud mee worden. Ofja oud spap zegt geen 70 maar wel daartegen. Helaas hebben ze bij de scan nog ergens ander kanker gevonden namelijk de lever. Dit is waarschijnlijk een uitzaaiing vanuit de blaas. Hij krijgt morgen een biopsie om te kijken hoe agressief deze is. De 21ste krijgen ze hiervan de uitslag en de plan van aanpak. Kanker zal nooit meer weggaan in lymfe maar kunnen ze wel kalmeren. Op dit moment is lever het belangrijkste. Want als die ermee uitscheid, dan vergiftigd hij zichzelf en dan is het ook einde verhaal. Kanker in de lever kunnen ze niet weghalen. Waarschijnlijk heeft hij agressieve chemo nodig als hij dat aankan. Maar dat weten we pas de 21ste.
Weet niet wat ik moet denken of voelen op dit moment
Lymfe is waarschijnlijk een uitzaaiing maar daar kan hij oud mee worden. Ofja oud spap zegt geen 70 maar wel daartegen. Helaas hebben ze bij de scan nog ergens ander kanker gevonden namelijk de lever. Dit is waarschijnlijk een uitzaaiing vanuit de blaas. Hij krijgt morgen een biopsie om te kijken hoe agressief deze is. De 21ste krijgen ze hiervan de uitslag en de plan van aanpak. Kanker zal nooit meer weggaan in lymfe maar kunnen ze wel kalmeren. Op dit moment is lever het belangrijkste. Want als die ermee uitscheid, dan vergiftigd hij zichzelf en dan is het ook einde verhaal. Kanker in de lever kunnen ze niet weghalen. Waarschijnlijk heeft hij agressieve chemo nodig als hij dat aankan. Maar dat weten we pas de 21ste.
Weet niet wat ik moet denken of voelen op dit moment
