Ervaringen kinderen van overleden kankerpatiënten

Alleen beroepsmatig ervaring, maar wat een zware tijd voor je!
Koester de momenten die jullie nog samen hebben, zeg wat je nog wil zeggen. Het kan snel gaan, het kan nog wat langer duren, daar is eigenlijk niet met zekerheid iets over te zeggen.
Ik hoop dat ervaringen van anderen je een hart onder de riem kunnen geven. Sterkte!

Helaas kunnen we je hier geen antwoord op geven. Het ligt aan zoveel factoren. Neem een dag tegelijk. Heel veel sterkte!

Ach, wat verschrikkelijk verdrietig. Volg je gevoel En probeer niet te ver vooruit te kijken. Per dag. Maar je gevoel zegt eerder dat ze nog maar dagen heeft...

Ze is er nu nog. Probeer er te zijn voor je moeder. Maak contact, al is het maar door haar hand vast te houden bijvoorbeeld. De rest komt later. Heel veel sterkte.

Wat een verdrietige en onzekere situatie. Veel sterkte gewenst.

Mocht je hulp zoeken voor het regelen van zaken en mogelijk later bij het verwerken van rouw, bij Maatschappelijk werk in je woonplaats kan je terecht.
Voor je verhaal en eventuele hulp bij alles waar je mee te maken hebt.

Ook Humanitas kent vrijwilligers die je mogelijk kunnen helpen.

Och wat verdrietig. Heel veel sterkte.

Wat een nare situatie TO! Ook ik heb hier ervaring mee, mijn vader is een paar jaar geleden overleden aan kanker. Hij ging van een sterke gezonde man naar doodzieke kankerpatient in 4 maanden ongeveer. Ik weet dus een beetje wat je doormaakt, al is elke situatie weer anders.

Wat mij hielp is zo veel mogelijk in het moment te blijven en te proberen om wat contact of positieve interactie te krijgen. Hand even vasthouden, klein grapje maken, oprecht interesse tonen. Niet te veel proberen mijn vader op te beuren maar echt even luisteren. En verder proberen niet te ver vooruit te kijken (dat is heel lastig, dat weet ik!), want je weet toch niet hoe het zal gaan (maar dat het niet fijn wordt, dat weet je wel. Je helpt jezelf niet door steeds te denken aan de dingen die nog komen).

En verder: zorg voor jezelf, doe af en toe iets wat je leuk vindt en helemaal niets met de ellende van deze ziekte te maken heeft. Dat mag gewoon en daar hoef je je niet schuldig over te voelen. Even opladen is ook belangrijk!

Ik heb twee mensen verloren aan longkanker. Die waren er op hun sterfbed nog een stuk beter aan toe dan jouw moeder als ik dat zo lees. De één heeft euthanasie gedaan, maar mijn moeder niet. Ik denk dat het bij iedereen weer op een andere manier gaat.

Heel veel sterkte toegewenst in deze moeilijke tijd!

Ja hier ook ervaring. 3 jaar behandeling voor non Hodgkin stadium 4 en de laatste keer is er waarschijnlijk ook longkanker bijgekomen. Niet geconstateerd maar wel gesuggereerd door het snelle proces op het laatst.

Mijn vader is rond kerst 2014 op bed komen te liggen, had sondevoeding omdat men toen dacht dat er nog behandelingsopties waren. Begin 2015 thuis, heel veel slapen, niet eten, kleine slokjes drinken, op een gegeven moment hebben we alle behandeling gestaakt, het was alleen maar zielig dat hij in een ambu moest...en waarvoor? Hij hing heel erg aan het leven dus op het laatst was het een trauma voor mij. Hij begreep niet dat de sonde eruit moest, was eigenlijk alleen maar voeding voor de tumor...

Wij, 3 dochters, hebben ons vanaf dat moment afgemeld voor het werk.

Hij sliep 20 uur per dag, een heel koud lijf, kreeg 3 dagen voor zn dood zwarte vlekken op armen en benen maar hij wilde desondanks geen euthanasie. Op het laatst is hij zo benauwd geweest dat iedereen heel vroeg in de ochtend is gebeld en de huisarts was er. Gekozen is om hem in slaap te brengen, want oh wat was deze situatie naar. Die angst in zijn prachtige blauwe ogen blijven me helaas altijd bij.......

Hij zou een slaapmiddel krijgen en daarna zou het morfinebeleid worden ingezet voor passieve euthanasie (hij heeft zn duim nog net in de lucht kunnen steken voor toestemming).

Bij het toedienen van het slaapmiddel begon hij met zn armen te zwaaien, heel zwaar te zuchten en tussen die zuchten werden de pauzes steeds langer en na de de laatste pauze van 1 minuut (waarop je denkt, is het nu....) gaf hij nog 1 hele zware zucht en je zag zijn kleur direct wegtrekken.

We waren er alle 7 bij (mama, 3 dochters, 3 schoonzonen) en we hebben gestreeld en aangeraakt: ga maar.

Het was als een geboorte, zo intens.
Ik ben zo dankbaar dat we dit nog konden doen.

Een tip voor jou, er vanaf nu zoveel mogelijk zijn (Wat voor jou goed voekt). Het heeft mij enorm geholpen in het rouwproces.

Heel, heel veel sterkte.

[...]

Sterkte TO.

Ach TO, wat een verdriet en zorgen

Je vraagt specifiek om ervaring van kinderen van overleden kankerpatiënten. Ieder proces is natuurlijk anders, maar het gevoel dat de ziekte na verloop van tijd zo alles overheersende is herkend iedereen die een ouder heeft verloren aan kanker denk ik.

Ik heb twee jaar geleden allebei mijn ouders verloren aan kanker. Een jaar er voor had mijn moeder borstkanker. Ze heeft een aantal chemokuren gehad maar deze behandeling is tussentijds stopgezet. Daarna is ze geopereerd en was er een jaar lang niks aan de hand tot ze een hoestje kreeg dat maar niet weg leek te gaan. Daarnaast leek ze zonder reden steeds zwakker te worden, niet lang kunnen staan/lopen, steeds zo moe, weinig eetlust. Foto's laten maken en de kanker bleek terug. Uitgezaaid naar o.a. longen, lever en lymfen. Ze konden niks meer voor haar doen en na een week in het ziekenhuis kwam ze thuis om te sterven. Vanaf toen ging het snel. Steeds meer morfine waardoor ze steeds minder kon. Ze was intens blij met ieder moment dat we nog samen hadden tot een paar dagen voor haar overlijden, toen kon ze ineens weinig meer hebben. Ze is uiteindelijk in slaap gevallen en niet meer wakker geworden. Al denken wij dat er nog wel momenten waren dat ze iets van haar omgeving mee kreeg maar ze door alle morfine gewoon niks meer kon (ze 'sliep' afwisselend met ogen dicht en open). Uiteindelijk kon de zorg goed aangeven dat het bijna zo ver was en gaf aan dat als we er bij wilde zijn, we die nacht moesten blijven. Uiteindelijk hebben we er voor gekozen toch weg te gaan want alles in ons zei dat het voor mijn moeder anders eem gevecht zou worden om te gaan. In die laatste weken zei ze ook regelmatig dat het voor ons zo eng zou zijn als zij dood ging. Uiteindelijk is ze rustig in haar slaap gestorven. De zorg sliep er naast en was er bij. Wij (mijn broers en ik) sliepen die nacht ook bij elkaar en ik heb warme herinneringen aan die vroege ochtend (04:30) dat wij gezamenlijk naar haar huis gingen. Het was veel te vroeg (ze was 54) maar ik heb naar mijn gevoel geluisterd en daardoor nergens spijt van. Al had ik haar nog wel 100 keer willen vertellen dat ze het goed heeft gedaan.

Een paar maanden later kreeg mijn vader (51) vage gezondheidsklachten (rugpijn, uiteindelijk bloed bij ontlasting, weinig eetlust, geen energie). Bloedonderzoek en maag-/darmonderzoek (wachttijd van 6 weken, gelukkig konden we de volgende dag in België terecht) kwam niks uit. Bizar want ik zag hem onder mijn handen verdwijnen. Hij kreeg een bult in zijn nek waarvoor hij een week later terecht kon voor een echo. Van daar uit door voor een longfoto en toen is het balletje gaan rollen. Die dag is hij opgenomen (dinsdag), de dagen er na verschillende onderzoeken. Op vrijdag kregen we dr uitslag: uitgezaaide kanker. We doen niks want het gaat veel te snel. Maandag kwam hij thuis, woensdag is hij overleden. Mijn vader was heel duidelijk dat hij euthanasie wilde maar daar is helemaal geen tijd voor geweest. Zijn overlijden vond ik heftiger omdat het zo snel ging. Al ben ik blij dat ik wist dat het er aan zat te komen anders was ik waarschijnlijk diegene geweest die hem op een ochtend gevonden zou hebben...

Allebei mijn ouders woonden alleen en ik ben zo ontzettend dankbaar dat er 24uurs zorg bestaat! Daardoor hebben mijn ouders thuis kunnen sterven, zoals ze graag wilde en heb ik in die tijd dochter kunnen zijn in plaats van verzorger. TO, ik heb in deze periodes niet gewerkt (een luxe waar ik nog steeds heel dankbaar voor ben) en mijn ouders (naast mijn baby) echt op 1 gezet. Doe wat goed voelt, dan kun je later nergens spijt van hebben

Erizon schreef: ↑

22-10-2018 11:20

[...]

Sterkte TO.

Excuses me??
TO vraagt om ervaringen.
Ik vind het heel vervelend hoe jij naar mij reageert. Net alsof mijn ervaring er niet toe doet. Heb je enig idee hoe kwetsend dat is?

Because schreef: ↑

22-10-2018 13:13

Excuses me??
TO vraagt om ervaringen.
Ik vind het heel vervelend hoe jij naar mij reageert. Net alsof mijn ervaring er niet toe doet. Heb je enig idee hoe kwetsend dat is?

Ik dacht hetzelfde als Erizon eerlijk gezegd, en vond het juist heel respectvol verwoord hoe ze het aankaartte. De details van het sterven komen zo in tekst heel hard en koud over, ik denk niet dat dat de ervaringen zijn waar TO op doelt.

Anoniem262821034 schreef: ↑

22-10-2018 13:36

Ik dacht hetzelfde als Erizon eerlijk gezegd, en vond het juist heel respectvol verwoord hoe ze het aankaartte. De details van het sterven komen zo in tekst heel hard en koud over, ik denk niet dat dat de ervaringen zijn waar TO op doelt.

TO vraagt om ervaringen, die ze vervolgens krijgt van forummers die zich op hun kwetsbaarst opstellen.

Dan houdt die ander zijn gedachte maar even voor zich.

Het gaat om TO die om ervaringen vraagt en daarbij tips krijgt van mensen met ervaring.

Het gaat niet om de buitenstaanders die daar zonodig wat van moeten vinden.

Because schreef: ↑

22-10-2018 13:42

TO vraagt om ervaringen, die ze vervolgens krijgt van forummers die zich op hun kwetsbaarst opstellen.

Dan houdt die ander zijn gedachte maar even voor zich.

Het gaat om TO die om ervaringen vraagt en daarbij tips krijgt van mensen met ervaring.

Het gaat niet om de buitenstaanders die daar zonodig wat van moeten vinden.

Hoezo buitenstaanders?
Ik heb ervaring in het begeleiden van families in dit soort situaties. De details die jij noemt kunnen gewoon beter f2f uitgelegd worden wanneer dat aan de orde is. Nu schets je alleen een heel naar plaatje. Komt hier in elk geval heel erg verkeerd over, ik hoop maar dat het bij TO niet zo binnenkomt.

Mijn vader had asbestkanker, wegens een verkeerde diagnose 5 jaar onbehandeld mee rond gelopen. Toen de diagnose eenmaal gesteld was, was het binnen 3 maanden afgelopen. Hij kreeg geen chemo, waarom weet ik eigenlijk niet. Mijn vader accepteerde en geloofde het niet dat hij dood zou gaan, maar toen hij zichzelf in de spiegel zag na twee weken ziekenhuis , zag hij dat het echt zo was. Toen heeft hij nog 3 weken geleefd. Zijn moeder, mijn moeder, en ik waren erbij. Hij raakte in een soort slaaptoestand en is uit zichzelf overleden. Het is nu alweer 13 jaar geleden. Sterkte to.

Zoals je het beschrijft TO kan je gevoel wel eens gelijk hebben.
Mijn vader is aan kanker overleden en daar is het snel gegaan. Korte tijd na zijn laatste controles die goed waren ging het ineens ontzettend mis en is hij in de ochtend met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht en aan het einde van de dag, net na middernacht is hij overleden.

Hoe snel het ook is gegaan, ik ben wel heel dankbaar voor de uren die we nog hebben gehad al was het een gigantische achtbaan aan emoties. Mijn vader is nog heel goed bij geweest tot 2 a 3 uur voor zijn overlijden en er is veel nog gezegd en ook goed afscheid genomen en dat geeft wel een heel stuk troost, al maakt het het verdriet niet minder na het overlijden.

Mijn advies zou dan ook zijn, als je de mogelijkheid hebt om die keuze te maken nu dan ook zoveel mogelijk bij je moeder te zijn, maar inderdaad ook zoals aangegeven jezelf niet uit het oog te verliezen en af en toe even iets luchtigs te gaan doen of gewoon even simpel gaan eten met iemand bij wie jij je goed voelt.

Heel veel sterkte!