Gezondheid alle pijlers

Ik leef met een zus met anorexia

25-12-2018 17:21 75 berichten
Alle reacties Link kopieren
Beste lezer, ik zit al een langere tijd met frustraties en ik krop het allemaal op. Ik merk dat van mij af schrijven zo ongeveer de enige optie is dus wil ik graag mijn verhaal met jullie delen.

Mijn zus was 17 toen het begon. MBO 4 opleiding afgerond, bezig met een HBO studie en een leuke sport voor drie keer in de week, korfballen. Niks aan de hand, het lijkt het luxe leventje waar we allemaal van dromen. Alles kwam op haar pad en er leek niks mis te gaan. Totdat zij opeens uitval van de benen kreeg. Vaak in combinatie met migraine, wat in de familie zit, maar soms ook apart. Bij de korfbal zakte ook vaker door de benen en uiteindelijk kwam toch de huisarts maar even op bezoek. Achteraf gezien was het een burn-out, maar op dat moment werd dat niet geconstateerd. Bij spanningen en stress vielen haar benen steeds vaker uit, dit kon tot 24 uur duren. We moesten haar tillen naar boven, aankleden/uitkleden, noem maar op. Tot op een dag dat de benen niet voor (maar) 24 uur uitvielen, maar langer duurde. Dag in, dag uit.. de benen bleven het nog niet doen. Op de zijkant van de voeten lopen, wat nog enigszins kon was het gevolg. Ze kwam in de rolstoel terecht. De ene dag kon ze een beetje lopen, de andere dag bleef ze in de rolstoel zitten. Maar in een rolstoel is natuurlijk niet wat je verwacht op je 17e. En al helemaal niet waar je op hoopt. Door het weinig kunnen bewegen, maar wel evenveel eten als de rest van het gezin, begint ze wat te denken. Ze begint de tussendoortjes te skippen en begint met buikspieroefeningen voor de tv, tot ergernissen aan toe van de rest van het gezin. Van het een kwam het ander.. ze ontwikkelde een eetstoornis: anorexia nervosa. Ondertussen al 2 keer intern gezeten in een kliniek voor eetstoornissen, van kliniek verwisseld en op het randje van de dood gelegen aan de sondevoeding in het ziekenhuis. Ze weet precies hoe ver ze kan gaan, en daar maakt ze gebruik van. Ondertussen gaan haar organen eraan en ze weet het donders goed. Ook zijn we al in gezinstherapie geweest.. Hoe ga je hier mee om? Hoe reageer je? Wat doe je in welke situatie? We hebben van alles geprobeerd. Mijn broertje was 12 toen het begon. Praat ondertussen nog steeds met een maatschappelijk werker. Ik ben weer op zoek naar een psycholoog en het gaat nog niet de goede kant op met mijn zus.

Inmiddels is ze 24 jaar, mijn broertje 18 en ik ben 22. Mijn ouders zijn nog bij elkaar en we strijden elke dag. Mijn zus tegen haar eetstoornis, en wij strijden mee. Onbegrip, verdriet, machteloosheid.. we kunnen er niet meer tegen. Ze woont al wel 2 jaar op zichzelf, elke dag in strijd met de anorexia. De weekenden dat ze thuis komt, is het wachten op gezeur omtrent het eten. Maar ook daarnaast. De controle die zij wil uitoefenen, het onbegrip van ons naar haar toe, boosheid, het is zo frustrerend. Wij leven met z'n allen al 6 jaar in strijd met mijn zus haar anorexia.

Ik ben benieuwd of er mensen, net als ik, leven met iemand met anorexia. Ik weet tegenwoordig niet meer hoe ik het even van mij af kan zetten, want ik leef wel met mijn zus die anorexia heeft, maar ik heb geen anorexia. En dat vergeet ik som..
Alle reacties Link kopieren
Wat verschrikkelijk voor jullie.
Wat zul jij af en toe pislink zijn op je zus. zonder zelf die ziekte te hebben, bepaalt het wel voor een groot deel jullie leven.
Jeetje inderdaad vreselijk voor jullie als gezin. Ik kan me inderdaad voorstellen dat dit alles overheerst en dat je idd boos op haar bent en haar tegelijkertijd wilt helpen. Ik heb zelf niemand in mijn omgeving met anorexia, maar hoop heel erg voor jullie dat ze er op een gegeven moment overheen komt. Sterkte en dikke knuffel.
Kan ze op zaterdag thuiskomen, alleen voor thee drinken? (Zonder koekje of appeltaart.)
Dan kunnen jullie praten, misschien een keer een spelletje doen, wandelingetje maken.
En na één of twee uur weer terug naar haar eigen woning.

Dan is er niet zo'n focus op wat ze eet, hoe ze eet, of ze na het eten naar de w.c. gaat om over te geven.
Een heel gezin kan lijden aan de anorexia van een dochter/zus.

Als een meisje haar zin niet kreeg, legde ze demonstratief haar mes en vork naast haar bord.
Zo van: "Jullie moeten doen wat ik wil, anders eet ik niet en is het jullie schuld dat ik dodelijk vermager."
Alle reacties Link kopieren
Wat een ellende. Ik zou uit huis gaan.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
Alle reacties Link kopieren
Caitriona* schreef:
25-12-2018 18:21
Kan ze op zaterdag thuiskomen, alleen voor thee drinken? (Zonder koekje of appeltaart.)
Dan kunnen jullie praten, misschien een keer een spelletje doen, wandelingetje maken.
En na één of twee uur weer terug naar haar eigen woning.

Dan is er niet zo'n focus op wat ze eet, hoe ze eet, of ze na het eten naar de w.c. gaat om over te geven.

dit inderdaad
Je kan niks anders dan op een dag voor jezelf kiezen. Op kamers gaan, minder contact met je zus én niet met je ouders over haar praten. Loslaten.
Alle reacties Link kopieren
Het is niet makkelijk om te leven met een familielid waarbij haar ziekte zo’n stempel op jullie leven drukt. :hug:

Misschien heb je hier iets aan. Dit is een speciale brochure voor broers/zussen van patiënten en als je wat verder doorbladert in de brochure dan staan er ook ook allerlei hulpbronnen vermeld:

https://www.humanconcern.nl/uploads/dow ... es-web.pdf
Alle reacties Link kopieren
Is ze zo perfectionistisch ook, dat ze op haar 17e al een MBO-opleiding heeft afgerond en met een HBO-studie begon?
Only action impacts the drift | A year from now you may wish you had started today
Alle reacties Link kopieren
Caitriona* schreef:
25-12-2018 18:21
Kan ze op zaterdag thuiskomen, alleen voor thee drinken? (Zonder koekje of appeltaart.)
Dan kunnen jullie praten, misschien een keer een spelletje doen, wandelingetje maken.
En na één of twee uur weer terug naar haar eigen woning.

Dan is er niet zo'n focus op wat ze eet, hoe ze eet, of ze na het eten naar de w.c. gaat om over te geven.
Dat is niet echt mogelijk, ze moet meer dan 2 uur reizen om van ons naar haar huis te reizen. En doordat als ze koude voeten heeft, of moe is of iets zakt ze al gauw weer door haar benen. Dus meer dan 2 uur reizen - 2 uur bij ons zijn - en weer meer dan 2 uur reizen, is dan niet mogelijk. Wel super lief dat je meedenkt!
Alle reacties Link kopieren
Koffiekop1 schreef:
25-12-2018 18:58
Je kan niks anders dan op een dag voor jezelf kiezen. Op kamers gaan, minder contact met je zus én niet met je ouders over haar praten. Loslaten.
Ja, ik denk er ook zeker aan om uit huis te gaan. Maar ondertussen, ik wil niet vluchten terwijl dit mijn huis is. Maar zodra ik uit huis ga, ga ik zeker minder contact met haar hebben en meer voor mijzelf kiezen. Thanks voor je reactie!!
Alle reacties Link kopieren
Caitriona* schreef:
25-12-2018 18:21
Een heel gezin kan lijden aan de anorexia van een dochter/zus.

Als een meisje haar zin niet kreeg, legde ze demonstratief haar mes en vork naast haar bord.
Zo van: "Jullie moeten doen wat ik wil, anders eet ik niet en is het jullie schuld dat ik dodelijk vermager."
Dit gaat inderdaad echt zo. Geestelijk is ze ontzettend achteruit gegaan qua gedrag/leeftijd. Op haar 18e was ze nog volwassener dan nu op haar 24e. En we horen inderdaad vaak genoeg: 'Dan eet ik wel niks meer!' En legt ze het probleem bij ons neer, en zijn wij in haar ogen verantwoordelijk voor dat zij niet eet. Vraagje tussendoor, heb je er zelf met een anorexia patient te maken?
Alle reacties Link kopieren
Nummer*Zoveel schreef:
25-12-2018 18:59
Het is niet makkelijk om te leven met een familielid waarbij haar ziekte zo’n stempel op jullie leven drukt. :hug:

Misschien heb je hier iets aan. Dit is een speciale brochure voor broers/zussen van patiënten en als je wat verder doorbladert in de brochure dan staan er ook ook allerlei hulpbronnen vermeld:

https://www.humanconcern.nl/uploads/dow ... es-web.pdf
Lief, dankje! Ik ga er zeker naar kijken.
Alle reacties Link kopieren
Het is een k*tziekte idd. En ja, uit ervaring weet ik dat je als familielid er af en toe helemaal genoeg van hebt om op eieren te lopen en je te laten gijzelen door het drama. Ieder kerst/pasen/verjaardagsdiner hetzelfde drama met gejank. Je wil gewoon weg uit de gekte maar aan de andere kant ook niet de rest van de familie laten stikken. Dat je denkt bij jezelf “Blijf jij dan weg met je watergelurk en crackers. Waarom moet je ieder feest verzieken en de eerste vioolspelen? Vreet gewoon die komkommer en kots ‘m straks weer uit als je met de hond gaat wandelen”

Het is denk ik heel menselijk om er van tijd tot tijd helemaal klaar mee te zijn. Zeker omdat het jaren kan aanslepen en je op een gegeven ogenblik de laatste familiemaaltijd zonder drama niet meer kunt herinneren. Dus mijn advies zou zijn: je mag er van tijd tot tijd helemaal klaar mee zijn en elders een feestje vieren. Je hoeft niet ieder dramatisch dieptepunt te ondergaan, het is oké als je eens voor jezelf kiest. Koester het gegeven dat je kunt kiezen.

In ieder geval veel sterkte. Mijn zus is nu al jaren stabiel maar ‘normaal’ met eten om kunnen gaan blijft een brug te ver. Ik ben allang blij dat ze nu weer haar leven kan leiden.
Nee heb je, ja kun je krijgen
Best bijzonder dat je de nadruk op anorexia legt ipv op het in een rolstoel moeten zitten. Zit ze daar nog steeds in en is dat niet de reden dat ze het leven niet ziet zitten?
Alle reacties Link kopieren
lemoos2 schreef:
25-12-2018 19:12
Het is een k*tziekte idd. En ja, uit ervaring weet ik dat je als familielid er af en toe helemaal genoeg van hebt om op eieren te lopen en je te laten gijzelen door het drama. Ieder kerst/pasen/verjaardagsdiner hetzelfde drama met gejank. Je wil gewoon weg uit de gekte maar aan de andere kant ook niet de rest van de familie laten stikken. Dat je denkt bij jezelf “Blijf jij dan weg met je watergelurk en crackers. Waarom moet je ieder feest verzieken en de eerste vioolspelen? Vreet gewoon die komkommer en kots ‘m straks weer uit als je met de hond gaat wandelen”

Het is denk ik heel menselijk om er van tijd tot tijd helemaal klaar mee te zijn. Zeker omdat het jaren kan aanslepen en je op een gegeven ogenblik de laatste familiemaaltijd zonder drama niet meer kunt herinneren. Dus mijn advies zou zijn: je mag er van tijd tot tijd helemaal klaar mee zijn en elders een feestje vieren. Je hoeft niet ieder dramatisch dieptepunt te ondergaan, het is oké als je eens voor jezelf kiest. Koester het gegeven dat je kunt kiezen.

In ieder geval veel sterkte. Mijn zus is nu al jaren stabiel maar ‘normaal’ met eten om kunnen gaan blijft een brug te ver. Ik ben allang blij dat ze nu weer haar leven kan leiden.
Ja de feestdagen zijn niet echt een pretje inderdaad. Ik ben er inderdaad ook echt klaar mee, maar ondertussen wil ik haar niet laten zitten alhoewel ik niet meer kan doen dan er voor haar zijn. Maar het is frustrerend, machteloos toe kijken. Dankje voor je advies!! Ik zal er zeker om denken dat ik ook eens voor mijzelf kies!
Alle reacties Link kopieren
redbulletje schreef:
25-12-2018 19:22
Best bijzonder dat je de nadruk op anorexia legt ipv op het in een rolstoel moeten zitten. Zit ze daar nog steeds in en is dat niet de reden dat ze het leven niet ziet zitten?
De rolstoeltijd is er nog wel, maar doordat de focus nu op de controle willen hebben ligt, vallen haar benen minder vaak uit. Ze heeft nog wel vaak genoeg dat haar benen even uitvallen maar dan niet meer voor een langere tijd. Meer voor een paar minuten tot een paar uurtjes. Ze zit nu alleen in strijd met haar eetstoornis. Die rolstoel heeft ze op een gegeven moment geaccepteerd.
anoniemzusje_ schreef:
25-12-2018 19:26
De rolstoeltijd is er nog wel, maar doordat de focus nu op de controle willen hebben ligt, vallen haar benen minder vaak uit. Ze heeft nog wel vaak genoeg dat haar benen even uitvallen maar dan niet meer voor een langere tijd. Meer voor een paar minuten tot een paar uurtjes. Ze zit nu alleen in strijd met haar eetstoornis. Die rolstoel heeft ze op een gegeven moment geaccepteerd.
Vind dat jij daar makkelijk over praat dat ze een paar uurtjes per keer niet kan lopen. Je hele leven is om zeep als je niet op je benen kunt rekenen lijkt me. Dat lijkt me zo'n inbreuk op je vrijheid als je niet kunt gaan en staan waar je wil. Kan ze wel auto rijden met haar handicap bijv?
Alle reacties Link kopieren
Het klinkt alsof je zus een stuk controle is gaan zoeken toen ze in die rolstoel terecht kwam/haar benen begonnen uit te vallen. Mijn eerste vraag is dan ook of die link wel eens onderzocht en behandeld is. Daar zou wel eens de kern van haar eetstoornis kunnen liggen.

Wat ik ook lees is dat jij het stempel dat de ziekte drukt op jouw thuissituatie heel vervelend vindt. Terecht. Heb je hier wel eens met je ouders over gesproken? Is het mogelijk om met elkaar afspraken te maken over wat jullie wel en niet accepteren? Bijvoorbeeld de druk die ze op het gezin legt: eten wat de pot schaft, of je eet thuis. Het is je eigen keuze of je wel of niet eet, maar je gaat niet de sfeer verzieken met jouw gemiep en gechagrijn.

Je kunt ook afspreken dat jij en je broertje van tafel mogen als je zus gaat miepen over het eten. Op die manier geven jullie ook aan dat jullie het gezeur niet pikken, en dat jullie last hebben van haar gedrag. Idem voor controle-gedrag, dat hoeven jullie niet te accepteren.
celaena_aelin wijzigde dit bericht op 25-12-2018 19:38
1.73% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
redbulletje schreef:
25-12-2018 19:32
Vind dat jij daar makkelijk over praat dat ze een paar uurtjes per keer niet kan lopen. Je hele leven is om zeep als je niet op je benen kunt rekenen lijkt me. Dat lijkt me zo'n inbreuk op je vrijheid als je niet kunt gaan en staan waar je wil. Kan ze wel auto rijden met haar handicap bijv?
Ik denk dat TO er makkelijk over praat omdat haar zus daar niet mee bezig is. Mensen met een eetstoornis hebben vaak enorme problemen met het verliezen van controle, maar richten zich dan niet op het verlies maar juist op iets dat ze nog wel kunnen controleren. Zus is dus niet bezig met het verlies van haar bewegingsvrijheid maar met de controle van haar gewicht en voedselinname.
Alle reacties Link kopieren
redbulletje schreef:
25-12-2018 19:32
Vind dat jij daar makkelijk over praat dat ze een paar uurtjes per keer niet kan lopen. Je hele leven is om zeep als je niet op je benen kunt rekenen lijkt me. Dat lijkt me zo'n inbreuk op je vrijheid als je niet kunt gaan en staan waar je wil. Kan ze wel auto rijden met haar handicap bijv?
Het is natuurlijk niet zo dat het niks voorstelt. Zo bedoel ik dat ook niet. Maar ik probeer alleen mijn frustraties/machteloosheid/verdriet over haar eetstoornis hier kwijt te kunnen.
Nummer*Zoveel schreef:
25-12-2018 19:37
Ik denk dat TO er makkelijk over praat omdat haar zus daar niet mee bezig is. Mensen met een eetstoornis hebben vaak enorme problemen met het verliezen van controle, maar richten zich dan niet op het verlies maar juist op iets dat ze nog wel kunnen controleren. Zus is dus niet bezig met het verlies van haar bewegingsvrijheid maar met de controle van haar gewicht en voedselinname.
Daarom vraag ik me af of dat niet het symptoom is wat over zou gaan als ze van haar handicap zou genezen.
Alle reacties Link kopieren
Nummer*Zoveel schreef:
25-12-2018 19:37
Ik denk dat TO er makkelijk over praat omdat haar zus daar niet mee bezig is. Mensen met een eetstoornis hebben vaak enorme problemen met het verliezen van controle, maar richten zich dan niet op het verlies maar juist op iets dat ze nog wel kunnen controleren. Zus is dus niet bezig met het verlies van haar bewegingsvrijheid maar met de controle van haar gewicht en voedselinname.
Precies dat! Dankje voor je woorden :)
Alle reacties Link kopieren
Celaena_Aelin schreef:
25-12-2018 19:36
Het klinkt alsof je zus een stuk controle is gaan zoeken toen ze in die rolstoel terecht kwam/haar benen begonnen uit te vallen. Mijn eerste vraag is dan ook of die link wel eens onderzocht en behandeld is. Daar zou wel eens de kern van haar eetstoornis kunnen liggen.

Wat ik ook lees is dat jij het stempel dat de ziekte drukt op jouw thuissituatie heel vervelend vindt. Terecht. Heb je hier wel eens met je ouders over gesproken? Is het mogelijk om met elkaar afspraken te maken over wat jullie wel en niet accepteren? Bijvoorbeeld de druk die ze op het gezin legt: eten wat de pot schaft, of je eet thuis. Het is je eigen keuze of je wel of niet eet, maar je gaat niet de sfeer verzieken met jouw gemiep en gechagrijn.

Je kunt ook afspreken dat jij en je broertje van tafel mogen als je zus gaat miepen over het eten. Op die manier geven jullie ook aan dat jullie het gezeur niet pikken, en dat jullie last hebben van haar gedrag. Idem voor controle-gedrag, dat hoeven jullie niet te accepteren.
Ja, er is wel het een en ander onderzocht maar tegenwoordig zijn de wachtlijsten bij de GGZ ontzettend lang en duurt het super lang voordat je aan de beurt bent en geholpen kan worden. Ze is gewisseld van kliniek ivm de woonplaats. En staat nu op de wachtlijst om geholpen te worden. Gelukkig praat ze al wel met een psycholoog, maar verdere behandeling moet nog even wachten ivm de wachttijden!

We praten thuis ontzettend veel over de situatie met mijn zus. We hadden/hebben regels in huis, maar mijn zus 'walst' (om het zo even te noemen) er zo over heen, en houdt zich er als enige niet aan. Veel geprobeerd, maar op een gegeven moment lijkt het alsof niks helpt. Vaak als er gemiep is van mijn zus' kant, krijgen wij inderdaad de mogelijkheid om erbij weg te lopen omdat het soms gewoon niet te doen is. Thanks voor je reactie!! :)

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven