Gezondheid alle pijlers

Onbegrip bij schildklierproblemen, familie en werk.

09-02-2019 10:15 224 berichten
Wie heeft er net als ik een veel te traag werkende schildklier en is na jaren nog steeds lastig in te stellen met de thyrax en ondervindt daar veel problemen van en ook wel onbegrip vanuit de omgeving en heeft zin om het daar samen over te hebben hier?
anoniem_376869 wijzigde dit bericht op 09-02-2019 11:03
94.89% gewijzigd
Ik ben al sinds jaar en dag schildklierpatient. Ik sta daar eigenlijk nooit meer echt bij stil.Ik slik 'smorgens mijn thyrax en ga door met ademen. Maar dat is wel eens anders geweest. In de tijd voordat Hashimoto werd gediagnosticeerd ben ik een half jaar aan de antidepressiva geweest en heb ik deeltijd therapie gevold. Omdat ik depressief was. Dacht men. Ik was ook zeker depressief maar de oorzaak lag niet in mijn psyche maar in mijn lichaam. Toen dat eenmaal duidelijk was, ben ik af gaan bouwen met de a.d en op gaan bouwen met de thyrax. Dat is nog een hele zoektocht geweest. Ik ben heel dik geweest, heel depressief, half kaal, met ontbrekende nagels, lag regelmatig op de spoedhulp aan een ecg en heb meerdere holteronderzoeken gehad en betablokkers geslikt. Ik kreeg er hypoglykemie bij en nog meer pillen, ik raakte ernstig verstopt en had en heb het altijd ijskoud. Mijn handen zijn momenteel letterlijk ijsklompen. Er gaat inmiddels geen dag meer voorbij dat ik me nog wel goed voel. Het is alsof ik opgesloten zit in mijn eigen lijf. Ik ben elke dag uitgeput, al slaap ik 24-7, ik heb lood in mijn benen, ik ben traag, vergeetachtig, ik heb nul komma nul libido wat best is opgelopen, en ik hou vocht vast, vooral rondom mijn oogleden en ben 5 kilo zwaarder dan voor de zomer. Uit het niks.

Toen ik onlangs heel druk was met mijn werk en ik elke keer het gevoel had dat ik ziek aan het worden was, liep ik maar door. Want ja ik had net een nieuwe baan, heel veel collega's zaten eveneens ziek thuis, ik wilde vooral niet zeuren. Ik was natuurlijk ook gewoon moe van alle nieuwe indrukken enzo. Logisch. Tot ik op de spoed belandde. Luchtpijn afgeklemd, bloed geprikt, en klier flink ontstoken. Daarom had ik keelpijn al weken, daarom was ik benauwd. Daarom was ik zo uitgeput, daarom werd ik zwaarder, daarom kon ik niet poepen, daarom had ik het zo koud, daarom wilde ik geen seks meer, daarom was werken en gezin ineens ondraaglijk teveel tegelijkertijd, daarom lag ik om 8 uur gevloerd, daarom skipte ik alle feestjes en zag ik niemand meer, daarom had ik helse spierpijnen in rug en nek, kramp in benen, hartbonken, haaruitval, legde ik mijn sleutels in de koelkast en had ik 'smorgens al geen puf om m'n haar te doen of om de trap af te lopen.

Maar krijg dat maar eens uitgelegd. Als je huilend in je bed ligt en het echt niet lukt. Dat je je ziek voelt maar niet echt ziek-ziek bent, dat je moe bent, ook al heb je net 10 uur geslapen, dat je niet mee wilt naar dat feestje omdat de trap op gaan om naar bed te kunnen al te veel is, dat 1 activiteit per dag (een brief posten) al eigenlijk teveel is (op een goede dag) en dat mensen maar niet lijken te begrijpen wat er mis is met je want je ziet er immers prima uit.

Mensen weten niet dat ik na een kletspraatje met ze weer mijn nest in duik. Dat ik leef op de pijnstillers en oxazepam omdat ik chronisch hyperventileer en van paniek naar paniekaanval leef. Dat de moeheid die ik ervaar een hele zware loden deken is die me smoort. Het is niet opgelost met een hete douche en een avondje op tijd onder de wol. Het vreet me van binnen op als een soort monster.

En net toen ik dacht: dit is de overgang, ik ga potdomme weer aan de pil, had mijn huisarts de vertegenwoordigheid van geest om mijn schildklier eens mee te laten prikken, was ook alweer even geleden namelijk. En de dag erna belde de mevrouw mij persoonlijk met de vraag of ik zat en of het gelegen kwam. Ik dacht 1 hele lange seconde dat ik minstens terminaal was maar het bleek mijn tsh maar te zijn. Die was inmiddels boven de 100 en ik moest per direct stoppen met de pil en heel hard opgehogen met de thyrax. En ik voel me ondertussen zo blond. Hoe had ik dit nou niet kunnen weten? Waarom dacht ik for all people dat ik een burn-out had of een winterdepressie maar niet dat mijn schildklier wel eens kuren zou kunnen hebben. Ik ben notabene schildklierpatient dus hoezo weet ik dat niet?

En dan komt het moment dat je je ziek moet melden en je leidinggevende zegt: nou, komkom, zo'n vaart zal het niet lopen, kijk het eventjes een dagje of wat aan en dan begin je gewoon even rustig aan en dan kijken we dan wel. Niet meteen van het ergste uitgaan hoor. En dan bel je collega's en die kennen dan ook ineens allemaal mensen met schildklierproblemen en die zijn allemaal heel dik en dat ben jij niet dus het valt vast mee.
En dan probeert je man je te begrijpen maar eigenlijk begrijpt ie het toch niet. Je kinderen vinden het allemaal maar wat maar ze staan op en laten diezelfde shit achter hun kont slingeren, trekken de deur achter zich dicht en gaan gewoon door met hun leven. Er is nul lange termijn begrip. Je ziet niks aan me. Ik draai overdag aardig mee. Maar ik ben een wandelend lijk. Een wrak. Ik huil om alles en niks. Ik ben zo onwaarschijnlijk niet weg te slapen moe. Ik kan helemaal niks. Ik loop te delegeren vanaf de bank of mijn bed en mensen zijn eigenlijk wel klaar ermee. Er is altijd wel wat met mij! En dat klopt. Schildklierproblemen omvatten ook nogal veel. Het lijkt dan idd ook alsof er altijd wat is. Want het stuurt ook alles aan in je lijf en het is niet zo 1,2,3 te fixen. Je medicatie opnieuw instelllen is finetunen en kan weken duren en de rest verschijnselen gaan miss nooit meer weg. Ik voel me depressief en heel erg ongelukkig. En ik voel me vooral onbegrepen.
Misschien dat we hier elkaar wel begrijpen? Zijn er hier meer mensen de ziekte van hashimoto en een veel te hoog tsh? En hoe ging dat of gaat dat bij jou en hoe waren je klachten en hoe reageerde ze bij jou (werk, omgeving en vrienden)
anoniem_376869 wijzigde dit bericht op 09-02-2019 11:13
1.23% gewijzigd
Schakel de bedrijfsarts in. Je leidinggevende of werkgever mag niet over jouw ziekte oordelen.
Jij wilt begrip van de buitenwereld, maar heb jij zelf ook begrip voor de buitenwereld? Jij wilt dat ze jou begrijpen, maar doe jij ook je best om hen te begrijpen? Of vind je dat men zich maar aan jou aan moet passen en dat is het? Het moet een samenwerking worden, niet een ‘de wereld draait om jou’. Jij hebt het zwaar, maar je omgeving ook. Jullie moeten met elkaar leren om om te gaan met jouw ziekte.
Ben jij wel duidelijk in hoe het met je gaat? Heb je mensen heel goed uitgelegd wat dit voor jou betekent? Weten ze echt hoe jij je voelt? Of moeten ze dat maar ‘gewoon’ weten?
Zoals altijd heb jij een probleem met het aangeven van je grenzen. Kun je hele lappen tekst aan wijden maar dat is wat het is.
Ik voorspel je nu al dat dit topic weer niet gaat worden zoals jij wenst.

Succes.
anoniem_361866 wijzigde dit bericht op 09-02-2019 11:06
0.48% gewijzigd
Dank voor jullie bijdrages. Ik ga er eens over nadenken.
Ik weet wat het is die loden last van vermoeidheid en je echt helemaal niks kan. Inderdaad de trap op moeten doet je al in huilen uitbarsten. Bij mij was het een auto-immuunziekte die dat deed.
Maar ik heb nooit die problemen gehad die jij wel hebt, tenminste niet met de belangrijke mensen in mijn leven, die konden prima aan me zien hoe moe ik was. Op het werk was er ook begrip.

Dus ik vraag me af of je goed duidelijk maakt hoe het voelt, mensen gaan niet uit zichzelf zoeken wat de symptomen zijn van een ziekte. Dat zal je zelf moeten uitleggen.

En dat je gezin de boel de boel laat daar zou ik toch eens een hartig woordje mee wisselen. En een afspraak maken met de bedrijfsarts lijkt me verstandig.
Sterkte.
Alle reacties Link kopieren
Praat met je man en je kinderen! Ga er niet vanuit dat ze begrijpen hoe jij je voelt want dat kunnen ze niet omdat ze dat niet ervaren. Dit valt of staat met verwachtingen.
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
Alle reacties Link kopieren
Ik schrijf graag even mee. Ik herken heel veel van wat je schrijft. Hoewel mijn arbo-arts en inmiddels ex-werkgever wel heel begripvol zijn. Ik ben ziek vanaf september , maar al veel eerder klachten als extreme vermoeidheid, heel zeer lijf door de spierpijn, kouwelijk. Vanaf april/mei 2018 al. Het leek elke keer op griep, maar zette niet door. Uit dienst met diagnose burn-out, maar wel met slechte schildklierwaarden. Deze zijn de afgelopen maanden zo verslechterd dat ik twee weken geleden met medicatie Levothyrixine 125 mg ben gestart. De klachten zijn weer net zoals in het begin. Heel frustrerend.

Wat herkenbaar is, is dat andere mensen het niet zien en niet voelen. Hoewel de vermoeidheid soms wel. Maar echt begrijpen is best lastig, denk ik. Ik herken het 'lood' in de benen, boodschappen doen is soms al te veel en mensen die zeggen dat ik moet gaan sporten.. Ik wil echt wel, maar het lukt niet. Ook mensen die blijven zeggen dat het toch 'burn-out' is. Ik heb veel meegemaakt laatste twee jaar, maar het voelt als zoiets lichamelijks. Ik sta wel op wachtlijst voor psycholoog.

Ik hoop dat de medicijnen snel zijn werk gaan doen. Hoe was dat eerder bij jou? De afgelopen dagen hier waren echt heel moeilijk. Mijn TSH was 34 en T4 8, maar heb er nog niet genoeg verstand van, vind het erg ingewikkeld allemaal.
Alle reacties Link kopieren
Ga eerder naar de dokter en de bedrijfsarts. Mijn leidinggevende dacht dat ik met een dubbele longontsteking kon werken incl klantcontact....men heeft er gewoon geen verstand van en na 1 telefoontje van de bedrijfsarts is e.a. tenminste iets duidelijker. Ik snap je wel hoor. Ik lag zelfs toen nog een paar uur per dag met mijn laptop in bed en ik beantwoordde mijn telefoon omdat ik zelf ook liever gewoon had gewerkt. Je kan je grenzen echter niet zonder risico blijven opschuiven soms moet je gas terug.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Het is hartstikke rot dat je je zo onbegrepen voelt en mensen het niet begrijpen. Toch ligt de sleutel bij jou. Laat ze voor mijn part lezen wat je hier schrijft en misschien kan oudste aan de rest uitleggen wat Hashimoto inhoudt.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
Poster schreef:
09-02-2019 11:05
Ik schrijf graag even mee. Ik herken heel veel van wat je schrijft. Hoewel mijn arbo-arts en inmiddels ex-werkgever wel heel begripvol zijn. Ik ben ziek vanaf september , maar al veel eerder klachten als extreme vermoeidheid, heel zeer lijf door de spierpijn, kouwelijk. Vanaf april/mei 2018 al. Het leek elke keer op griep, maar zette niet door. Uit dienst met diagnose burn-out, maar wel met slechte schildklierwaarden. Deze zijn de afgelopen maanden zo verslechterd dat ik twee weken geleden met medicatie Levothyrixine 125 mg ben gestart. De klachten zijn weer net zoals in het begin. Heel frustrerend.

Wat herkenbaar is, is dat andere mensen het niet zien en niet voelen. Hoewel de vermoeidheid soms wel. Maar echt begrijpen is best lastig, denk ik. Ik herken het 'lood' in de benen, boodschappen doen is soms al te veel en mensen die zeggen dat ik moet gaan sporten.. Ik wil echt wel, maar het lukt niet. Ook mensen die blijven zeggen dat het toch 'burn-out' is. Ik heb veel meegemaakt laatste twee jaar, maar het voelt als zoiets lichamelijks. Ik sta wel op wachtlijst voor psycholoog.

Ik hoop dat de medicijnen snel zijn werk gaan doen. Hoe was dat eerder bij jou? De afgelopen dagen hier waren echt heel moeilijk. Mijn TSH was 34 en T4 8, maar heb er nog niet genoeg verstand van, vind het erg ingewikkeld allemaal.
Heel erg bedankt voor je bijdrage. Je beschrijft het precies zoals het voor mij voelt.
Ik vertel het wel hoor, aan collega's en familie maar ik vind mezelf zo'n zeikerd. Het is namelijk altijd wat en het is ook maar zo niet over. Op een gegeven moment ga je zelf zo in verzet en over je grenzen omdat je vindt van jezelf dat je moet! Je slikt de wereld aan vitamines, probeert te bewegen, gezond te eten maar je takelt gewoon af. Ik vond mezelf de afgelopen maanden een oude vrouw geworden. Een zeur. En ik dacht serieus dat ik een depressieve overgangsvrouw aan het worden was. Ruziemakend met man en kinderen, geen seks meer willen, altijd ziek zwak misselijk of onderweg. Nooit eens vrolijk of energiek. Ik kon werken maar daar was ook alles mee gezegd, daarna moest ik thuis een half uur huilen en dan naar bed. Het is/was drama. Ik weet pas sinds deze week dat mijn klier na jaren weer ontstoken is en mijn tsh boven de 100 (zo erg heb ik het nog nooit gehad, ook niet toen ik pak hem beet 16 jaar geleden de diagnose hashimoto kreeg)
En leg voor de tigste keer maar uit dat je moe bent. Echt. Heel. Moe.
En je komt een collega tegen terwijl je in de stad bent om met je kind te lunchen. Je ziet ze denken: Valt wel mee met die vermoeidheid zie ik?
Momenteel ben ik me erg aan het verzetten tegen het thuis zitten. Ik lig in bed en de wereld gaat aan me voorbij. Ik ben hier te jong voor is het enige dat ik kan denken....
Ik zwelg er nog even teveel in.
Komt wel goed. Maar nu nog even niet zeg maar....
Alle reacties Link kopieren
Kortom , je neemt jezelf al niet serieus dus hoe Kun je dan verwachten dat een ander dat wel doet?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
rosanna08 schreef:
09-02-2019 11:15
Kortom , je neemt jezelf al niet serieus dus hoe Kun je dan verwachten dat een ander dat wel doet?
Heb je dan advies over hoe is mezelf wel serieus neem?
Alle reacties Link kopieren
In november heb ik de helft van mijn schildklier laten verwijderen. In juli ontdekte ik een bult bleek een cyste, in laten
Rikken om te kijken of het goedaardig was. Niet genoeg cellen om te beoordelen gevonden. Schildklierwaardes bleven goed, ik voelde me na de punctie met de dag slechter worden. Na weken ging ik voor een nieuwe punctie, die vond niet plaats omdat men zag dat de rechterkant bij de vorige punctie volledig kapotgeprikt was, maar men begreep mijn klachten niet, zou tussen mijn oren zitten. Iedereen die mij zag schrok, ik zag er zo slecht uit. Kon niet slapen , kreeg het op het einde benauwd. Eindelijk zag internist in dat een operatie nodig was toen ook mijn bloeddruk begon te stijgen. na de operatie bleek het goedaardig maar chronisch ontstoken en het drukte op mijn luchtpijp. Ik voelde mij weer top. Geen medicatie nodig. Deze week voor de laatste keer bloed laten prikken uitslag is weer gied, maar ik voel weer een verdikking. Ben doodsbang, 19 april belafspraak met arts. Hoop dathet wegtrekt ik ben ook ziek geweest dus misschien heeft het daar mee te maken.
Ik herken die bult en de benauwdheid en het drukken op de luchtpijn. Mijn klier is ook chronisch ontstoken en van de week floot mijn ademhaling er gewoon langs. Heel eng. Ik zat bij de spoedopvang omdat ik dacht dat ik een allergische reactie had.
Mijn waardes zijn ook echt de pan uit gerezen dus het is duidelijk waar het vandaan komt (denk ik althans)
Maar jij krijgt helemaal geen medicatie? Dat is best gek toch, of niet?
Alle reacties Link kopieren
Het begint volgens mij bij acceptatie bij jezelf dat het zo is. En...dat is heel vervelend voor je werkgever, je collega's, je gezin. Maar het naarste voor jezelf, toch?

Eerst accepteren, en open zijn. Dat heeft mij het meest geholpen op werkgebied.

Hoe met de (echt heel vervelende) klachten om te gaan dat weet ik ook niet. Toch gaat accepteren nu beter nu ik weet dat ik echt iets heb. Ik heb hoop op de medicatie.

En ik vind het ook lastig om mijn kinderen uit te leggen waarom ik 'ziek' thuis ben. Ik doe toch alles? Ja. Ik sta op, doe als het lukt een paar dingen en ik help met huiswerk en ik kook, maar dat is echt al veel, kan verder weinig ernaast doen en dan slaap ik heel veel.

En ja. Het zijn ook nog (beginnende) pubers, dus ze doen hun best te helpen, maar... Ik herken dat ook wat je schrijft.

Heb je de serie Oogappels al gezien? Anders heerlijke afleiding om even terug te kijken!
Alle reacties Link kopieren
Ik ben team Rosanna.. op welke manier denk jij dat het verzetten helpend is in hoe je je voelt? Dat je daar nog energie voor hebt.. net als het invullen van wat een ander wel niet denkt.. Who cares, ik word er moe van als ik het lees.. echt..
Nou ja.. dat dus..
Alle reacties Link kopieren
poeder schreef:
09-02-2019 11:36
In november heb ik de helft van mijn schildklier laten verwijderen. In juli ontdekte ik een bult bleek een cyste, in laten
Rikken om te kijken of het goedaardig was. Niet genoeg cellen om te beoordelen gevonden. Schildklierwaardes bleven goed, ik voelde me na de punctie met de dag slechter worden. Na weken ging ik voor een nieuwe punctie, die vond niet plaats omdat men zag dat de rechterkant bij de vorige punctie volledig kapotgeprikt was, maar men begreep mijn klachten niet, zou tussen mijn oren zitten. Iedereen die mij zag schrok, ik zag er zo slecht uit. Kon niet slapen , kreeg het op het einde benauwd. Eindelijk zag internist in dat een operatie nodig was toen ook mijn bloeddruk begon te stijgen. na de operatie bleek het goedaardig maar chronisch ontstoken en het drukte op mijn luchtpijp. Ik voelde mij weer top. Geen medicatie nodig. Deze week voor de laatste keer bloed laten prikken uitslag is weer gied, maar ik voel weer een verdikking. Ben doodsbang, 19 april belafspraak met arts. Hoop dathet wegtrekt ik ben ook ziek geweest dus misschien heeft het daar mee te maken.
Klinkt heel naar, vooral dat het niet serieus werd genomen. Ik zou niet wachten, de nieuwe verdikking melden en overleggen! Sterkte.
Alle reacties Link kopieren
Isabellarose- schreef:
09-02-2019 11:43
Ik herken die bult en de benauwdheid en het drukken op de luchtpijn. Mijn klier is ook chronisch ontstoken en van de week floot mijn ademhaling er gewoon langs. Heel eng. Ik zat bij de spoedopvang omdat ik dacht dat ik een allergische reactie had.
Mijn waardes zijn ook echt de pan uit gerezen dus het is duidelijk waar het vandaan komt (denk ik althans)
Maar jij krijgt helemaal geen medicatie? Dat is best gek toch, of niet?
En moet jij ook gewoon afwachten tot je medicatie aanslaat? Of heb je al weer eerder een afspraak met huisarts?
Poster schreef:
09-02-2019 11:51
Klinkt heel naar, vooral dat het niet serieus werd genomen. Ik zou niet wachten, de nieuwe verdikking melden en overleggen! Sterkte.
Dat niet serieus genomen worden hoor ik heel vaak. Schildklierproblemen zie je meestal niet echt van buiten tenzij je het echt weet en van elkaar herkent (mijn ogen zijn heel puffy en ik heb een bobbel in mijn halsgebied) en mijn kennis met graves en uitpuilende ogen.
Maar moeheid is lastig meetbaar en uit te leggen. Het altijd koud hebben ook. Hele erge pms hebben, hoofdpijn, spierpijn en het gevoel proberen te onderdrukken van weken en wekenlang griep-isch zijn, daarover klagen hou je ook wel eens op. Omdat het blijft, en er niks aan te doen valt, en een nachtje goed slapen of een keertje ziekmelden echt geen hol oplost.

Heftige schildklierproblemen vegen je gewoon van de kaart. Je wordt murv.
Poster schreef:
09-02-2019 11:54
En moet jij ook gewoon afwachten tot je medicatie aanslaat? Of heb je al weer eerder een afspraak met huisarts?
Nee ik heb nog geen afspraak staan, wel dat ik terug moet komen en een doorverwijzing naar de endocrinoloog.
Ophogen vind ik ook loei eng. Ik heb er meer dan eens voor aan de hartmonitor gelegen. Ik hyper nogal snel en dan krijg ik een hartslag in rust van 200 of meer. Ik word helemaal trillerig en nattig en heel erg gejaagd en dat kan al bij een snufje meer thyrax gebeuren. Dan weer teruggaan in dat snufje zet mij weer in een hypo. Dus het komt echt heel precies.
Jaren over gedaan en was op en af ziek. Maar nu alweer jaren stabiel. Tot nu dus.
Gaaaaan we weeeerrrrr.....
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je beter kan stoppen met uitleggen dat je moe bent. Moe is zo’n vaag begrip en daar heeft iedereen een eigen associatie bij.

Begin te vertellen, maar ook zelf te accepteren, dat je chronisch ziek bent. Hashimoto en hypothyreoïdie zijn daadwerkelijke ziektes. Je bent geen aansteller, maar daadwerkelijk chronisch ziek. Neem het zelf serieus en laat het anderen ook serieus nemen.
Wat vervelend voor je dat onbegrip, plus dat het natuurlijk lastig is om te accepteren dat je je zo slecht voelt.

Ik herken dat wel, het gevoel oud te zijn. Mijn schildklier werkt ook niet goed en ik raak al maanden niet goed ingesteld. Het trekt inderdaad een wissel op mijn relaties, want bvb mijn man ziet me graag stralend en fit, maar dat ben ik niet ondanks gezond eten en extra vitaminepillen en op tijd naar bed.

Ik heb de lat stukken lager moeten leggen.

Toen ik het een aantal maanden geleden probeerde uit te leggen aan iemand vond zij dat ik zeurde, dat ik het "te veel" probeerde uit te leggen en dat voelde echt als een klap in mijn gezicht.
Ik voelde mij al zo slecht en dan ook nog dat onbegrip.

Het is denk ik vooral de combinatie; weinig veerkracht door vermoeidheid met onbegrip; voor anderen kom je al snel te emotioneel en zeurderig over, juist omdat je dus inderdaad ook weinig emotionele veerkracht hebt juist door je aandoening.
Want het heeft niet alleen effect op je lichaam maar juist ook op je gemoedstoestand dus het is moeilijk om geestelijk/emotioneel sterk te blijven.

Ik bekijk dus alles zo veel mogelijk van moment tot moment en denk telkens dat ook dit moment weer voorbij zal gaan.
Ook helpt het om niet zo veel begrip van anderen te verwachten en tegen mezelf te zeggen dat ik niet meer kan doen dan mijn uiterste best en daar hoort ook bij dat ik dus mijn grenzen bewaak en soms extra rust moet nemen.

Maar het is wel fijn als tenminste 1 persoon in je omgeving je wél begrijpt en als je heel soms eventjes mag klagen/zeuren/niet sterk hoeft te zijn.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven