Gezondheid
alle pijlers
Mijn moeder kan niet meer zelfstandig wonen, schuldgevoel.
zaterdag 9 maart 2019 12:58
Aan de hand van het "niet pluis gevoel"heb ik mijn moeder naar de dokter gebracht en ze heeft inderdaad de diagnose beginnende dementie gekregen, ze woont zelfstandig en al met al gaat het nog wel, haar korte termijngeheugen gaat wel achterruit met als gevolg dat ze steeds dezelfde vragen herhaalt, we houden haar goed in de gaten maar je bent er helaas niet 24/7 bij.
Nu komt het : Een kennis van ons kwam van zijn werk en heeft mijn moeder om 23u op straat zien staan, ze was de weg naar huis kwijt, we zijn hier heel erg van geschrokken.
Volgens de casemanager kan dit een incident zijn, maar dit soort incidenten kunnen we ons niet permitteren want wat zou er gebeurd zijn als hij niet toevallig was langsgelopen? Dus we zijn tot de conclusie gekomen dat het niet meer verantwoord is dat ze alleen woont, ze hoeft niet naar een gesloten afdeling maar ze moet wel verhuizen naar een zorg appartement.
Ik voel me vreselijk schuldig, ik heb al een gesprek gehad met mijn LG waarin ik heb aangegeven dat ik eigenlijk het liefst ontslag wil nemen om voor haar te zorgen, nou die vlieger ging natuurlijk niet op, maar het gaat mij erom dat ik er zo mee in mijn maag zit dat mijn moeder begeleid moet gaan wonen, je hoort zoveel verhalen van zorg die onder de maat is, of van ouderen die wegkwijnen, personeelstekort etc., gelukkig kan mijn moeder zich zelf wassen aankleden, ontbijt maken, koken, zelfs boodschappen halen ( en pinnen he ) maar alleen wonen is echt geen optie meer, dus ze staat nu op de wachtlijst.
Ze gaat nu beginnen met een dagbesteding, en als er plek vrij komt dan zal ze verhuizen.
Mijn moeder is heel nuchter en heeft zoiets van laat anderen nu maar voor mij zorgen, maar voor mij voelt het als "dumpen" ze heeft ons ook nooit in een kindertehuis geplaatst toen wij zorg nodig hadden, maar omgekeerd word ze nu wel weggezet.
Ik weet even niet hoe om te gaan met de bijbehorende gevoelens van schuldig en angst, want stel dat het niet klikt met het personeel? Mijn moeder neemt namelijk geen blad voor de mond, ( dit zie je vaak bij Surinaamse ouderen) wij als familie zullen erbovenop zitten, maar hoe gaat personeel om met een familie zoals de mijne? Worden wij als" lastig "ervaren met als gevolg dat ze haar juist tekort doen? Kortom een hoop vragen, een hoop gevoelens, ik slaap al weken niet omdat de enige uitweg is dat ik ontslag neem en voor haar ga zorgen maar rationeel gezien weet ik ook dat dat niet de juiste oplossing is .
Zijn er hier mensen wiens ouder(s) begeleid wonen omdat zelfstandig wonen niet meer gaat, en hoe ben je omgegaan met evt. ( schuld) gevoelens?
Hoe is de omgang met het personeel, moet je je koest houden of mag je meedenken, dit is allemaal nieuw voor mij dus vandaar al die ( misschien rare) vragen.
Oh ja mijn moeder is pas 76, m.i nog veel te jong voor dementie .
Oh en excuses as ik warrig overkom.
Nu komt het : Een kennis van ons kwam van zijn werk en heeft mijn moeder om 23u op straat zien staan, ze was de weg naar huis kwijt, we zijn hier heel erg van geschrokken.
Volgens de casemanager kan dit een incident zijn, maar dit soort incidenten kunnen we ons niet permitteren want wat zou er gebeurd zijn als hij niet toevallig was langsgelopen? Dus we zijn tot de conclusie gekomen dat het niet meer verantwoord is dat ze alleen woont, ze hoeft niet naar een gesloten afdeling maar ze moet wel verhuizen naar een zorg appartement.
Ik voel me vreselijk schuldig, ik heb al een gesprek gehad met mijn LG waarin ik heb aangegeven dat ik eigenlijk het liefst ontslag wil nemen om voor haar te zorgen, nou die vlieger ging natuurlijk niet op, maar het gaat mij erom dat ik er zo mee in mijn maag zit dat mijn moeder begeleid moet gaan wonen, je hoort zoveel verhalen van zorg die onder de maat is, of van ouderen die wegkwijnen, personeelstekort etc., gelukkig kan mijn moeder zich zelf wassen aankleden, ontbijt maken, koken, zelfs boodschappen halen ( en pinnen he ) maar alleen wonen is echt geen optie meer, dus ze staat nu op de wachtlijst.
Ze gaat nu beginnen met een dagbesteding, en als er plek vrij komt dan zal ze verhuizen.
Mijn moeder is heel nuchter en heeft zoiets van laat anderen nu maar voor mij zorgen, maar voor mij voelt het als "dumpen" ze heeft ons ook nooit in een kindertehuis geplaatst toen wij zorg nodig hadden, maar omgekeerd word ze nu wel weggezet.
Ik weet even niet hoe om te gaan met de bijbehorende gevoelens van schuldig en angst, want stel dat het niet klikt met het personeel? Mijn moeder neemt namelijk geen blad voor de mond, ( dit zie je vaak bij Surinaamse ouderen) wij als familie zullen erbovenop zitten, maar hoe gaat personeel om met een familie zoals de mijne? Worden wij als" lastig "ervaren met als gevolg dat ze haar juist tekort doen? Kortom een hoop vragen, een hoop gevoelens, ik slaap al weken niet omdat de enige uitweg is dat ik ontslag neem en voor haar ga zorgen maar rationeel gezien weet ik ook dat dat niet de juiste oplossing is .
Zijn er hier mensen wiens ouder(s) begeleid wonen omdat zelfstandig wonen niet meer gaat, en hoe ben je omgegaan met evt. ( schuld) gevoelens?
Hoe is de omgang met het personeel, moet je je koest houden of mag je meedenken, dit is allemaal nieuw voor mij dus vandaar al die ( misschien rare) vragen.
Oh ja mijn moeder is pas 76, m.i nog veel te jong voor dementie .
Oh en excuses as ik warrig overkom.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
zaterdag 9 maart 2019 13:04
Je hebt een hoop veronderstellingen en ideeën over dingen die misschien gaan gebeuren. Ik kan me dat een beetje voorstellen, je leest verhalen in de krant over de zorg en dat klinkt niet rooskleurig. Gelukkig is de dagelijkse werkelijkheid op een hoop plekken anders. Ga er eens kijken en stel daar open en eerlijk je vragen.
Wat eten we vanavond?
zaterdag 9 maart 2019 13:12
Er zijn mensen die op nog veel jongere leeftijd dement worden.
Maar dat terzijde, ik denk dat je het nu wel heel negatief ziet allemaal, vooral als het gaat over hoe verzorgers met haar en jullie om zullen gaan. Het is niet de vijand hè. Zo zullen ze jullie ook niet behandelen. Het meeste zorgpersoneel doet gewoon zijn stinkende best om goed voor mensen te zorgen. En ze zijn gewend om met mensen om te gaan die "geen blad voor de mond nemen". Jouw moeder is daarin zeker niet uniek.
Ik denk dat het voor je moeder, maar zeker ook voor jouzelf, heel goed is als je jezelf erop voorbereidt dat je een beetje controle los moet laten. Nu klink je heel wantrouwig en alsof je inderdaad overal gelijk bovenop zult zitten. En dat is hoogstwaarschijnlijk niet nodig.
En hou op je schuldig te voelen, dit is het het loopt in het leven van mensen, je wordt oud, hebt verzorging nodig. Het is toch hartstikke fijn dat wij in een land leven waar die verzorging nog volop aanwezig is.
Maar dat terzijde, ik denk dat je het nu wel heel negatief ziet allemaal, vooral als het gaat over hoe verzorgers met haar en jullie om zullen gaan. Het is niet de vijand hè. Zo zullen ze jullie ook niet behandelen. Het meeste zorgpersoneel doet gewoon zijn stinkende best om goed voor mensen te zorgen. En ze zijn gewend om met mensen om te gaan die "geen blad voor de mond nemen". Jouw moeder is daarin zeker niet uniek.
Ik denk dat het voor je moeder, maar zeker ook voor jouzelf, heel goed is als je jezelf erop voorbereidt dat je een beetje controle los moet laten. Nu klink je heel wantrouwig en alsof je inderdaad overal gelijk bovenop zult zitten. En dat is hoogstwaarschijnlijk niet nodig.
En hou op je schuldig te voelen, dit is het het loopt in het leven van mensen, je wordt oud, hebt verzorging nodig. Het is toch hartstikke fijn dat wij in een land leven waar die verzorging nog volop aanwezig is.
anoniem_383085 wijzigde dit bericht op 09-03-2019 13:13
0.05% gewijzigd
zaterdag 9 maart 2019 13:13
Hoe is dat dan?Marie-Antoinettexx schreef: ↑09-03-2019 13:09Ik begrijp je gevoel wel, hoe het er nu aan toe gaat in de zorg is verschrikkelijk. Maar je moeder kan nog wel veel... Al zal dat natuurlijk ook terug gaan lopen. Sterkte!
zaterdag 9 maart 2019 13:16
Mijns inziens reageer je echt een beetje té.
Je baan opzeggen om voor haar te zorgen? Kom op zeg!
Misschien is mijn reactie te hard, ik weet van mezelf namelijk dat ik redelijk nuchter over zulke dingen denk.
76 is niet heel oud, maar de meeste mensen van die leeftijd hebben wel problemen met iets. Er zijn er weinig die nog helemaal kerngezond zijn en niks hebben. Zo heeft de natuurlijk dat kennelijk bepaald, dat je op een bepaalde leeftijd ‘gebreken’ krijgt. Het klinkt alsof dit voor jou volkomen onverwacht komt en je nog nooit hebt nagedacht dat haar iets zou kunnen overkomen. Dat vind ik niet erg realistisch.
Hier ook een ouder die sinds paar maanden in verzorgingshuis zit. Eerlijk? Het is een veel betere plek voor hem dan thuis.
Hier heeft hij een duidelijk ritme, moet op tijd opstaan voor ontbijt. Thuis hoefde hij niks dus kon gerust de halve ochtend op bed liggen.
Hier meer mensen van zijn leeftijd, dus hij heeft veel meer contact met anderen. Thuis zat hij maar wat achter de geraniums en sprak niemand.
Hier wordt hij om de twee dagen gedoucht, thuis deed hij het zelf want wou geen hulp maar daardoor niet vaker dan twee keer per week want dat was teveel moeite. Evenals schone kleren aantrekken.
Er zijn vast tehuizen die slecht zijn en waar je geen goed gevoel bij hebt, maar wij hebben écht geen slechte ervaringen tot nu toe. Neem gewoon eens ergens een kijkje. Die mensen snappen het echt wel hoor dat je het moeilijk vind en voor heel veel dingen hebben zij prachtige oplossingen bedacht.
Je baan opzeggen om voor haar te zorgen? Kom op zeg!
Misschien is mijn reactie te hard, ik weet van mezelf namelijk dat ik redelijk nuchter over zulke dingen denk.
76 is niet heel oud, maar de meeste mensen van die leeftijd hebben wel problemen met iets. Er zijn er weinig die nog helemaal kerngezond zijn en niks hebben. Zo heeft de natuurlijk dat kennelijk bepaald, dat je op een bepaalde leeftijd ‘gebreken’ krijgt. Het klinkt alsof dit voor jou volkomen onverwacht komt en je nog nooit hebt nagedacht dat haar iets zou kunnen overkomen. Dat vind ik niet erg realistisch.
Hier ook een ouder die sinds paar maanden in verzorgingshuis zit. Eerlijk? Het is een veel betere plek voor hem dan thuis.
Hier heeft hij een duidelijk ritme, moet op tijd opstaan voor ontbijt. Thuis hoefde hij niks dus kon gerust de halve ochtend op bed liggen.
Hier meer mensen van zijn leeftijd, dus hij heeft veel meer contact met anderen. Thuis zat hij maar wat achter de geraniums en sprak niemand.
Hier wordt hij om de twee dagen gedoucht, thuis deed hij het zelf want wou geen hulp maar daardoor niet vaker dan twee keer per week want dat was teveel moeite. Evenals schone kleren aantrekken.
Er zijn vast tehuizen die slecht zijn en waar je geen goed gevoel bij hebt, maar wij hebben écht geen slechte ervaringen tot nu toe. Neem gewoon eens ergens een kijkje. Die mensen snappen het echt wel hoor dat je het moeilijk vind en voor heel veel dingen hebben zij prachtige oplossingen bedacht.
zaterdag 9 maart 2019 13:18
Is de dagbesteding in het huis waar ze ingeschreven staat? Dat scheelt al met de gewenning. loop gewoon eens binnen . Er is vrijwel altijd wel een koffieruimte voor bewoners en bezoekers, ga daar heen, maak eens een praatje met de mensen.
Zorg voor nu iig dat ze altijd een telefoonnummer van iemand van de familie bij zich heeft. Stop dat in de tas die ze altijd meeneemt, zodat als ze nog eens buiten staat ze geholpen kan worden. (Bij mijn moeder stond het telefoonnummer van mijn zus op haar rollator)
voor veel dingen die moeilijk worden voor haar kan een oplossing gevonden worden, de casemanager kan daar zeker bij helpen.
Verder veel sterkte, jullie gaan een moeilijke tijd krijgen. Ze kan lang op dit niveau blijven, het kan ook ineens een tree lager gaan.
Wat je niet moet doen is haar blijven testen : Ma weet je nog wat je vanmiddag gegeten hebt, welke dag het is, en dat soort vragen. Help je haar en jezelf niet mee.
Zorg voor nu iig dat ze altijd een telefoonnummer van iemand van de familie bij zich heeft. Stop dat in de tas die ze altijd meeneemt, zodat als ze nog eens buiten staat ze geholpen kan worden. (Bij mijn moeder stond het telefoonnummer van mijn zus op haar rollator)
voor veel dingen die moeilijk worden voor haar kan een oplossing gevonden worden, de casemanager kan daar zeker bij helpen.
Verder veel sterkte, jullie gaan een moeilijke tijd krijgen. Ze kan lang op dit niveau blijven, het kan ook ineens een tree lager gaan.
Wat je niet moet doen is haar blijven testen : Ma weet je nog wat je vanmiddag gegeten hebt, welke dag het is, en dat soort vragen. Help je haar en jezelf niet mee.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zaterdag 9 maart 2019 13:19
Wat sta jij hier ongelooflijk negatief in. Leuk voor je moeder zo...
Grijp jezelf bij de kladden, en ga er gewoon eens kijken. Mensen in de zorg hebben vaak hart voor hun werk en werken dan weer hard.
En ja, ik heb er ervaring mee. Zowel privé als professioneel.
Grijp jezelf bij de kladden, en ga er gewoon eens kijken. Mensen in de zorg hebben vaak hart voor hun werk en werken dan weer hard.
En ja, ik heb er ervaring mee. Zowel privé als professioneel.
anoniem_381375 wijzigde dit bericht op 09-03-2019 13:22
13.68% gewijzigd
zaterdag 9 maart 2019 13:22
Ik vind het juist lief dat ze erover nadenkt. Misschien voor nu nog wat te vroeg, maar wie weet als moeder meer dement wordt. Als de financiele situatie het toelaat dat ze thuisblijft, dan kan het toch ook mooi zijn?Marie-Antoinettexx schreef: ↑09-03-2019 13:14en stoppen met werken om voor haar te zorgen. Sjonge jonge, overdrijven is ook een vak
Zelf overwegen we om een stuk aan ons huis te bouwen als één van de (schoon)ouders hulpbehoevend wordt. Dan toch allemaal priveleven, maar ook de zorg dichtbij. Moet echter niet om lichamelijke verzorging gaan, want dat kan ik zelf niet en man werkt de hele week. Maar ondersteunend zijn kan ook helpend zijn. Misschien voor jou een optie, een aanbouw aan huis met een (slaap)kamertje, en badkamer?
zaterdag 9 maart 2019 13:24
Ik herken het van mijn oma, die was pas rond de 73 jaar toen het begon. Toen ze haar arm gebroken had is ze kleiner gaan wonen en heeft ze thuiszorg gekregen maar toen ze eenmaal kleiner woonde ging ze ook hard achteruit en is dementie vast gesteld. Mijn oma is toen dus ook een paar keer de weg kwijt geraakt, heeft de voordeur snachts de hele nacht open laten staan en ook een keer het gas vergeten uit te zetten.
Gelukkig had mijn oma veel kennissen en vrienden in het dorp en de buurvrouw was al jaren een vriendin. De buurvrouw hield haar dus al in de gaten en het gas is meteen afgesloten na het incident. En ze is een paar keer thuis gebracht door vrienden en kennissen.
Mijn moeder had het er moeilijk mee want wij woonden 30 minuten rijden verderop en helaas moest mijn oma een tijdje wachten totdat er een plekje vrij was is een verzorgings/verpleegtehuis toen we eenmaal zo ver waren dat dat het beste was.
En maak je geen zorgen om het personeel, die zijn wel wat gewend. En het is fijn dat je moeder het niet zo erg lijkt te vinden. Het lijkt me moeilijker als iemand echt niet wil maar het wel het beste is. En daarnaast je dumpt haar toch niet? Je kunt zo vaak langs komen als je wilt en je kunt ook afspreken dat je bepaalde zorgtaken nog zelf doet zodat het personeel dat niet hoeft te doen. Zo deed mijn moeder nog steeds een aantal dingen zoals de was en die ging altijd een stukje wandelen door het park waar personeel geen tijd voor had. Kortom mijn ouders hadden nog steeds inspraak over de zorg voor mijn oma. Tot op zekere hoogte natuurlijk want er zijn nog andere bewoners.
Heeft je moeder wellicht vrienden/kennissen in de straat/buurt die een oogje in het zeil kunnen houden totdat er plek is?
Gelukkig had mijn oma veel kennissen en vrienden in het dorp en de buurvrouw was al jaren een vriendin. De buurvrouw hield haar dus al in de gaten en het gas is meteen afgesloten na het incident. En ze is een paar keer thuis gebracht door vrienden en kennissen.
Mijn moeder had het er moeilijk mee want wij woonden 30 minuten rijden verderop en helaas moest mijn oma een tijdje wachten totdat er een plekje vrij was is een verzorgings/verpleegtehuis toen we eenmaal zo ver waren dat dat het beste was.
En maak je geen zorgen om het personeel, die zijn wel wat gewend. En het is fijn dat je moeder het niet zo erg lijkt te vinden. Het lijkt me moeilijker als iemand echt niet wil maar het wel het beste is. En daarnaast je dumpt haar toch niet? Je kunt zo vaak langs komen als je wilt en je kunt ook afspreken dat je bepaalde zorgtaken nog zelf doet zodat het personeel dat niet hoeft te doen. Zo deed mijn moeder nog steeds een aantal dingen zoals de was en die ging altijd een stukje wandelen door het park waar personeel geen tijd voor had. Kortom mijn ouders hadden nog steeds inspraak over de zorg voor mijn oma. Tot op zekere hoogte natuurlijk want er zijn nog andere bewoners.
Heeft je moeder wellicht vrienden/kennissen in de straat/buurt die een oogje in het zeil kunnen houden totdat er plek is?
zaterdag 9 maart 2019 13:27
zaterdag 9 maart 2019 13:35
Ik heb met mijn oma 1.5 jaar geleden in die situatie gezeten. Op een gegeven moment is het niet meer verantwoord. Je moet bedenken dat je je moeder niet dumpt. Je regelt iets voor haar zodat ze het beter krijgt en er goed voor haar gezorgd wordt.
Mijn oma zit nu wel op een gesloten afdeling, maar het is een fantastische afdeling met fantastisch personeel. Allemaal lopen ze weg met de mensen die er wonen. Ik snap jouw gevoel wel. Ik heb een hele goede band met haar en zou er het liefste 24/7 zijn, maar dat kan gewoon niet.
Je moeder gaat vast goed terechtkomen. En loop er al eens binnen, kijk eens rond en maak kennis.
Mijn oma zit nu wel op een gesloten afdeling, maar het is een fantastische afdeling met fantastisch personeel. Allemaal lopen ze weg met de mensen die er wonen. Ik snap jouw gevoel wel. Ik heb een hele goede band met haar en zou er het liefste 24/7 zijn, maar dat kan gewoon niet.
Je moeder gaat vast goed terechtkomen. En loop er al eens binnen, kijk eens rond en maak kennis.
zaterdag 9 maart 2019 13:36
zaterdag 9 maart 2019 13:38
Speelt je Surinaamse achtergrond ook een beetje mee in je schuldgevoel? In de tropischere landen van ons koninkrijk is het iets meer geaccepteerd dat je zorg draagt voor je aftakelende ouders. Het is daar niet ongewoon om je ouders weer in huis te halen als ze aftakelen. Dat levert 'vernederlandste' kinderen stress en schuldgevoel op. Het is niet zo vanzelfsprekend om de zorg uit te besteden en cultuurverschillen kunnen een dingetje zijn.
TO, er is ook nog zoiets als multiculturele ouderenzorg.
TO, er is ook nog zoiets als multiculturele ouderenzorg.
zaterdag 9 maart 2019 13:39
Ik denk dat het schuldgevoel vanuit je cultuur heel hard aan het roepen is.
Als je ouders oud zijn dan neem je ze in huis en verzorg je ze zelf. Hier is het anders en zelfs je lieve moedertje snapt dat (is waarschijnlijk al langer in NL dan ze ooit in Suriname heeft gewoond) en vindt het prima. Doe wat je kan voor haar, blijf in gesprek, haal haar veel op. Vertrouw erop dat ze goed verzorgd zal worden.
Als je ouders oud zijn dan neem je ze in huis en verzorg je ze zelf. Hier is het anders en zelfs je lieve moedertje snapt dat (is waarschijnlijk al langer in NL dan ze ooit in Suriname heeft gewoond) en vindt het prima. Doe wat je kan voor haar, blijf in gesprek, haal haar veel op. Vertrouw erop dat ze goed verzorgd zal worden.
zaterdag 9 maart 2019 13:42
Dit.kadanz schreef: ↑09-03-2019 13:38Speelt je Surinaamse achtergrond ook een beetje mee in je schuldgevoel? In de tropischere landen van ons koninkrijk is het iets meer geaccepteerd dat je zorg draagt voor je aftakelende ouders. Het is daar niet ongewoon om je ouders weer in huis te halen als ze aftakelen. Dat levert 'vernederlandste' kinderen stress en schuldgevoel op. Het is niet zo vanzelfsprekend om de zorg uit te besteden en cultuurverschillen kunnen een dingetje zijn.
TO, er is ook nog zoiets als multiculturele ouderenzorg.
En hoe realistisch is het om je moeder in huis te halen als je zelf een baan hebt, en moeders is alleen niet meer vertrouwd?
Er zal toch geld moeten binnenkomen.
zaterdag 9 maart 2019 13:44
Mijn oma zit in een heel fijn tehuis, inmiddels is zij wel zo ver ‘heen’ dat het een gesloten afdeling is. Dat gesloten deel merk je trouwens niet eens, behalve als je de lift wil nemen en je geen pasje hebt 
Personeel is lief en betrokken, alles is mooi, ruim, licht en schoon. Er zijn allerlei activiteiten met mensen van verschillende afdelingen (dus ook mensen die niet dement zijn, maar die alleen fysiek niet meer zelfstandig zijn), ze krijgen goed te eten en ze hebben echt nog een eigen ‘appartementje’ met bijv koelkast, gootsteen, toilet.
Het is mij uiteindelijk reuze mee gevallen, want ik had er vergelijkbare ideeën over. Het is ook een opluchting dat ze veilig zit. Zij stond ook een keer ‘s nachts op straat voordat ze werd opgenomen en maakte me daarnaast ook zorgen wie er allemaal aan de deur zouden kunnen komen (babbeltrucs / overvallen etc)
Personeel is lief en betrokken, alles is mooi, ruim, licht en schoon. Er zijn allerlei activiteiten met mensen van verschillende afdelingen (dus ook mensen die niet dement zijn, maar die alleen fysiek niet meer zelfstandig zijn), ze krijgen goed te eten en ze hebben echt nog een eigen ‘appartementje’ met bijv koelkast, gootsteen, toilet. Het is mij uiteindelijk reuze mee gevallen, want ik had er vergelijkbare ideeën over. Het is ook een opluchting dat ze veilig zit. Zij stond ook een keer ‘s nachts op straat voordat ze werd opgenomen en maakte me daarnaast ook zorgen wie er allemaal aan de deur zouden kunnen komen (babbeltrucs / overvallen etc)
Behold, the field in which I grow my fucks. Lay thine eyes upon it.. thou shalt see that it is barren!
zaterdag 9 maart 2019 13:47
Wat goed dat jullie een casemanager hebben die meedenkt.
Met mijn moeder soortgelijke ervaring, al is die wel wat ouder. Na herhaaldelijk vallen (ziekenhuisopnames, revalidatie) was de weg terug, naar huis, niet langer verantwoord.
Na enkele weken wennen is ze nu blij met haar mooie kamer, het lekkere eten, in de huiskamer vers gekookt, en enthousiast over de activiteiten, bingo, liedjes van vroeger enz. Het zorgteam is goed, zorgzaam, betrokken, neemt ook de tijd voor ons als familie. Verder kan ik inloggen op het dagrapport van de verzorgenden, zie ik hoe de nacht was, welke dagbesteding. Het tehuis is groot, maar mijn moeder woont op een kleine afdeling, 8 kamers, eigen huiskamer en vast team.
Nu kan ik weer dochter zijn, de leuke dingen doen, gezellig kopje thee drinken, zonder steeds in de zorg modes te schieten. Zo kan het dus ook. Sterkte!
Met mijn moeder soortgelijke ervaring, al is die wel wat ouder. Na herhaaldelijk vallen (ziekenhuisopnames, revalidatie) was de weg terug, naar huis, niet langer verantwoord.
Na enkele weken wennen is ze nu blij met haar mooie kamer, het lekkere eten, in de huiskamer vers gekookt, en enthousiast over de activiteiten, bingo, liedjes van vroeger enz. Het zorgteam is goed, zorgzaam, betrokken, neemt ook de tijd voor ons als familie. Verder kan ik inloggen op het dagrapport van de verzorgenden, zie ik hoe de nacht was, welke dagbesteding. Het tehuis is groot, maar mijn moeder woont op een kleine afdeling, 8 kamers, eigen huiskamer en vast team.
Nu kan ik weer dochter zijn, de leuke dingen doen, gezellig kopje thee drinken, zonder steeds in de zorg modes te schieten. Zo kan het dus ook. Sterkte!
Alles sal reg kom
zaterdag 9 maart 2019 13:47
Vooral die laatste zin, wie laat ze binnen? Bij mijn tante hebben de kinderen een webcam opgehangen ze hadden al wel een vermoeden dat het niet goed ging tot ze zagen wie ze binnen liet onder de noemer "thuiszorg".Malagueña schreef: ↑09-03-2019 13:44
Het is mij uiteindelijk reuze mee gevallen, want ik had er vergelijkbare ideeën over. Het is ook een opluchting dat ze veilig zit. Zij stond ook een keer ‘s nachts op straat voordat ze werd opgenomen en maakte me daarnaast ook zorgen wie er allemaal aan de deur zouden kunnen komen (babbeltrucs / overvallen etc)
zaterdag 9 maart 2019 14:00
dat voor ouderen zorgen ofwel je ouders in huis nemen was hier vroeger ook. En dat kon want de vrouwen werkten niet buitenshuis. Ging trouwens niet alleen om ouders, maar ook andere familieleden. Ik ben voor het streekarchief bezig met bevolkingsregisters online te zetten. En als je dan ziet wat er in 1 huis woont in een bepaalde periode. Niet alleen het gezin met ouders en een stel kinderen, maar (schoon)ouders, oom neef nicht tante het komt en gaat allemaal.kadanz schreef: ↑09-03-2019 13:38Speelt je Surinaamse achtergrond ook een beetje mee in je schuldgevoel? In de tropischere landen van ons koninkrijk is het iets meer geaccepteerd dat je zorg draagt voor je aftakelende ouders. Het is daar niet ongewoon om je ouders weer in huis te halen als ze aftakelen. Dat levert 'vernederlandste' kinderen stress en schuldgevoel op. Het is niet zo vanzelfsprekend om de zorg uit te besteden en cultuurverschillen kunnen een dingetje zijn.
TO, er is ook nog zoiets als multiculturele ouderenzorg.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zaterdag 9 maart 2019 14:05
Bespreek je zorgen met de casemanager.
In Nederland is het echt normaal dat oudere mensen die zorg nodig hebben naar een verpleegtehuis gaan. Dat is juist niet dumpen, maar goede zorg regelen. Dus probeer het te zien als iets moois ipv iets negatiefs.
76 is niet jong voor dementie trouwens. Wees blij dat je moeder nog in de beginfase zit en zelf begrijpt dat het beter is om naar een andere plek te gaan verhuizen. Dat maakt de overgang voor jullie allebei veel makkelijker.
Loop eens binnen bij verpleegtehuizen in de buurt en bekijk waar je de sfeer het prettigst vindt.
Betrokken familie is juist heel fijn. Tast het een beetje af in het begin, niet direct overal bovenop zitten, maar jij kent je moeder het best en dat soort dingen kunnen heel waardevol zijn voor het personeel.
In Nederland is het echt normaal dat oudere mensen die zorg nodig hebben naar een verpleegtehuis gaan. Dat is juist niet dumpen, maar goede zorg regelen. Dus probeer het te zien als iets moois ipv iets negatiefs.
76 is niet jong voor dementie trouwens. Wees blij dat je moeder nog in de beginfase zit en zelf begrijpt dat het beter is om naar een andere plek te gaan verhuizen. Dat maakt de overgang voor jullie allebei veel makkelijker.
Loop eens binnen bij verpleegtehuizen in de buurt en bekijk waar je de sfeer het prettigst vindt.
Betrokken familie is juist heel fijn. Tast het een beetje af in het begin, niet direct overal bovenop zitten, maar jij kent je moeder het best en dat soort dingen kunnen heel waardevol zijn voor het personeel.
