Gezondheid
alle pijlers
Wie heeft er chronische pijn revalidatie gedaan?
woensdag 8 mei 2019 13:33
Ik heb chronische pijn revalidatie gedaan.
Je pijn gaat er niet van over, je leert ermee omgaan. Je leert hoe je dingen doet en er wordt gekeken waarom je de dingen zo doet. Daarnaast wordt er gewerkt aan je beweging. Bij mij tenminste.
Ik had vooral veel aan de ergotherapie, waarbij ik eerst een week (of 2) op moest schrijven en in een schema moest zetten wat ik op een dag zoal deed. Daarna werd gekeken welke dingen ik kon schuiven. Zo bleek ik na een dag werken, ik werk als secretaresse, thuis gelijk achter de computer te kruipen. Dan kan het ene wel werk en het ander ontspanning zijn, voor je lichaam is dat toch redelijk hetzelfde doen. Dus nu doe ik thuis eerst wat anders, vaak. Ik neem vaker even kort rust. Bij thuiskomst met een kop thee op de bank en een boek is dus beter. (ik moet wel eerst met de hond uit) Of even 20 minuten rustig liggen en daarna eten maken enz.
Ik heb ook geleerd dat ik niet gelijk op hoef te springen, als iemand mij wat vraagt.
Het klinkt allemaal heel logisch, maar het was fijn om hier met iemand anders naar te kijken, die je ook wijst op bepaalde gewoontes.
'Doen wat ik altijd deed' is voor mij lastig, aangezien ik me volgens mij m'n hele leven al aanpas aan m'n lichaam. Vroeger werkte ik wel in de horeca, dat kan ik niet meer. Een hele dag op hakken lopen ook niet.
Je leert dus ook te kijken naar wat voor jou belangrijk is om te (blijven) doen en wat je zou kunnen minderen.
Hulp vragen was bij mij ook al een dingetje.
Maar goed, vele uren praten en oefeningen doen dus. Voor mij nuttig, ik heb anderen wel eens gehoord die er niets aan hadden. Er zijn revalidatietherapieën, waarbij ook de partner betrokken wordt, zodat die ook weet hoe eea in elkaar steekt.
Ik heb het wel over een multidisciplinair revalidatietraject.
Je pijn gaat er niet van over, je leert ermee omgaan. Je leert hoe je dingen doet en er wordt gekeken waarom je de dingen zo doet. Daarnaast wordt er gewerkt aan je beweging. Bij mij tenminste.
Ik had vooral veel aan de ergotherapie, waarbij ik eerst een week (of 2) op moest schrijven en in een schema moest zetten wat ik op een dag zoal deed. Daarna werd gekeken welke dingen ik kon schuiven. Zo bleek ik na een dag werken, ik werk als secretaresse, thuis gelijk achter de computer te kruipen. Dan kan het ene wel werk en het ander ontspanning zijn, voor je lichaam is dat toch redelijk hetzelfde doen. Dus nu doe ik thuis eerst wat anders, vaak. Ik neem vaker even kort rust. Bij thuiskomst met een kop thee op de bank en een boek is dus beter. (ik moet wel eerst met de hond uit) Of even 20 minuten rustig liggen en daarna eten maken enz.
Ik heb ook geleerd dat ik niet gelijk op hoef te springen, als iemand mij wat vraagt.
Het klinkt allemaal heel logisch, maar het was fijn om hier met iemand anders naar te kijken, die je ook wijst op bepaalde gewoontes.
'Doen wat ik altijd deed' is voor mij lastig, aangezien ik me volgens mij m'n hele leven al aanpas aan m'n lichaam. Vroeger werkte ik wel in de horeca, dat kan ik niet meer. Een hele dag op hakken lopen ook niet.
Je leert dus ook te kijken naar wat voor jou belangrijk is om te (blijven) doen en wat je zou kunnen minderen.
Hulp vragen was bij mij ook al een dingetje.
Maar goed, vele uren praten en oefeningen doen dus. Voor mij nuttig, ik heb anderen wel eens gehoord die er niets aan hadden. Er zijn revalidatietherapieën, waarbij ook de partner betrokken wordt, zodat die ook weet hoe eea in elkaar steekt.
Ik heb het wel over een multidisciplinair revalidatietraject.
Later is nu
woensdag 8 mei 2019 13:50
Ik kom er niet voor in aanmerking met mijn ME omdat ik de verkeerde aandoening heb. Terwijl mijn klachten, zoals ook mijn arts zei, vrijwel gelijk zijn aan die van iemand met fibro. Het blijft krom.
Maar wellicht mag ik straks wel omdat ik er iets anders bij heb gekregen.
Maar wellicht mag ik straks wel omdat ik er iets anders bij heb gekregen.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
woensdag 8 mei 2019 13:51
Begin vorig jaar heb ik 4 maanden zo’n revalidatietraject gedaan met een multidisciplinair team. Op het moment zelf had ik vooral veel aan de tips en trucs van de ergotherapeut. De fysiotherapie met veel sport bleek uiteindelijk ook redelijk resultaat te geven. Achteraf is ook de PMT nuttig geweest.
Helaas is mijn pijn nu erger dan ooit en mijn energie gaat ook weer aardig richting dieptepunt. Ik moet nodig het meer bewegen/sporten weer oppakken, maar ik kan echt nog niks vinden wat goed past qua belasting.
Wat ik vooral fijn vond was de herkenning van de lotgenoten en het samen veilig naar de kloten gaan tijdens een fietstraining. Het was een veilig omgeving waar je volledig op je eigen niveau kon doen wat je kon zonder dat iemand daar iets van vond.
Helaas is mijn pijn nu erger dan ooit en mijn energie gaat ook weer aardig richting dieptepunt. Ik moet nodig het meer bewegen/sporten weer oppakken, maar ik kan echt nog niks vinden wat goed past qua belasting.
Wat ik vooral fijn vond was de herkenning van de lotgenoten en het samen veilig naar de kloten gaan tijdens een fietstraining. Het was een veilig omgeving waar je volledig op je eigen niveau kon doen wat je kon zonder dat iemand daar iets van vond.
woensdag 8 mei 2019 14:42
Hoi,
Ik heb chronische pijn revalidatie gedaan. 16 weken 2 dagen per week. Ik dacht er te makkelijk over, dacht, dat doe ik wel even. Ik vond het heel heftig en zwaar. 16 weken naar de psycholoog, 16 weken met jezelf en je aandoening en beperkingen bezig zijn. Maar het was noodzakelijk. Terug naar wie je was en wat je kon gaat niet. Maar ze gaan je wel leren hoe het leven dan wel te leven. De pijn gaat niet meer weg, maar je instelling bepaalt een hoop. Het heeft mij veel geleerd. Ik kan nu een voor mij zinvol leven leiden, i.p.v. lijden
. Toch blijven er slechte dagen, weken, periodes, en dan zie ik het heus somber in. Ook de boosheid van waarom kan ik nou niet gewoon 4 dagen werken zoals zoveel moeders met dito salaris steekt vaak de kop op.
Maar zonder revalidatie denk ik had ik er ook nog eens een burn out bovenop gekregen. Dat gebeurd me nu uit niet meer, ik weet mijn grenzen heel goed en luister veel eerder naar wat mijn lijf zegt.
Ik heb chronische pijn revalidatie gedaan. 16 weken 2 dagen per week. Ik dacht er te makkelijk over, dacht, dat doe ik wel even. Ik vond het heel heftig en zwaar. 16 weken naar de psycholoog, 16 weken met jezelf en je aandoening en beperkingen bezig zijn. Maar het was noodzakelijk. Terug naar wie je was en wat je kon gaat niet. Maar ze gaan je wel leren hoe het leven dan wel te leven. De pijn gaat niet meer weg, maar je instelling bepaalt een hoop. Het heeft mij veel geleerd. Ik kan nu een voor mij zinvol leven leiden, i.p.v. lijden
. Toch blijven er slechte dagen, weken, periodes, en dan zie ik het heus somber in. Ook de boosheid van waarom kan ik nou niet gewoon 4 dagen werken zoals zoveel moeders met dito salaris steekt vaak de kop op. Maar zonder revalidatie denk ik had ik er ook nog eens een burn out bovenop gekregen. Dat gebeurd me nu uit niet meer, ik weet mijn grenzen heel goed en luister veel eerder naar wat mijn lijf zegt.
woensdag 8 mei 2019 14:54
Hier een half jaar gerevalideerd bij het Rughuis, 3x in de week (fysio, cognitieve gedragstherapie en psychosomatische therapie + 3x per week onder begeleiding sporten).
Ik heb er wel wat aan gehad, ben fitter geworden en weet beter wat ik wel en niet kan doen, maar de pijn is niet minder geworden. Je leert er beter mee omgaan en een betere balans te vinden tussen belasting en ontspanning. Ik vond het wel de moeite waard, maar blijf het lastig vinden om te accepteren dat ik veel niet meer kan.
Ik heb er wel wat aan gehad, ben fitter geworden en weet beter wat ik wel en niet kan doen, maar de pijn is niet minder geworden. Je leert er beter mee omgaan en een betere balans te vinden tussen belasting en ontspanning. Ik vond het wel de moeite waard, maar blijf het lastig vinden om te accepteren dat ik veel niet meer kan.
