Depressief en hypochondrie

Hallo,

Ik ben nieuw hier.. In de hoop om een beetje verlichting te krijgen door te schrijven en te delen, misschien lotgenoten te vinden wil ik hier mijn verhaal doen.. Ik voel me al weken ellendig! Ik doe van alles om mezelf weer terug te vinden maar het gaat zo moeizaam..

Ik ben een vrouw van 32, moeder van 3 schatten van kinderen waarvan de jongste 6 maanden. Ik zat op een prachtige roze wolk, gelukkig gezinnetje, geen problemen thuis op welk gebied dan ook. Helaas ben ik van die roze wolk afgedonderd, ik denk nu ongeveer 4 weken geleden. Dit voelt als een zware depressie maar tegelijkertijd ben ik ook een verschrikkelijke hypochonder geworden. Ik denk dat ik het afgelopen jaar onbewust heel veel heb onderdrukt, gevoelens, gebeurtenissen..

April vorig jaar kreeg mijn broer een zware beroerte, helaas heeft hij daar lichamelijk heel veel aan overgehouden. Het was een zware tijd, helse weken van angst en onzekerheid. Toen hij in het ziekenhuis lag (gelukkige toeval in UZ Gent, top ziekenhuis met top zorg) en mijn schoonzus daar verbleef met hem heb ik de zorg voor hun 3 kinderen op me genomen. Met 5 kinderen in huis moest ik me sterk houden, het lukte wel maar oh wat was dat moeilijk! Stiekem in hoekjes huilen, tranen bedwingen in het bijzijn van de kinderen. Heen en weer rennen naar school om alle 5 op tijd af te zetten en op te halen. Slechts 2/3 uurtjes slaap elke nacht.. Ik zat op de automatische piloot. 3 dagen na de beroerte van mijn broer kwam ik erachter dat ik zwanger was van de 3e, was een klap in mijn gezicht maar de vreugde in mijn partners blik gaf me moed om de baby te houden, dit was iets heel moois in alle ellende die we toen hadden. Toen mijn broer na 4 weken naar een revalidatiecentrum mocht konden we langzaam allemaal weer onze levens oppakken. Vaak had ik nog wel zijn kinderen om het mijn schoonzus wat makkelijker te maken. Uiteindelijk brak de zomervakantie aan, ik zag er tegenop om hun hier achter te laten maar ik heb natuurlijk ook mijn eigen gezin nog. Leuke vakantie gehad, lekker lang geweest, zon zee strand aan de kust, daarna nog eens 2 weken bij mijn moeder geweest die daar woont en de vakantie afgesloten in ons nieuwe vakantiehuisje, 5 mooie volle weken in het buitenland.. De zwangerschap verliep goed, ik dacht dat ik het gebeuren van mijn broer een plekje had gegeven hoe zwaar het ook was om hem zo te zien maar de positiviteit die hij uitstraalde had ook effect op ons allen.

Met 32 weken ben ik opgenomen in het ziekenhuis, ik had ontsluiting en een verweekt baarmoedermond, ik liep al een week met rugweeen rond maar dacht dat de pijn hoorde bij een derde zwangerschap, ik heb immers nog 2 kleine drukke meiden. Na 4 dagen weeen remmers en geen verdere ontsluiting mocht ik eindelijk terug naar huis. Aan de ene kant zooooo blij dat ik naar mijn meiden kon maar aan de andere kant zo zo zo onzeker en bang dat de baby misschien toch niet langer wilde wachten als ik eenmaal thuis was. Mijn 2e bevalling kwam op gang met 35 weken, spontane vliesbreuk, in t ziekenhuis wisten ze zeker dat de baby nog zou blijven zitten maar na een puur kreeg ik een weeenstorm die heel kort duurde en de baby besloot binnen 5 min te komen. De verloskundige en arts waren net op tijd om te baby op te vangen. Dus ik had enorme angst dat het dit keer ook heel snel zou gaan, wij misschien het ziekenhuis niet zouden halen en vooral natuurlijk de zorgen dat ik pas 32 weken was. Met goeie instructies voor het geval dat en een verloskundige praktijk die 24u alert zou zijn voor mij mocht ik het ziekenhuis verlaten. Uiteindelijk ben ik met 38 weken en zonder problemen bevallen van ons zoontje, ik kwam met 10cm ontsluiting in het ziekenhuis, en dit vorderde echt in 1 uur tijd, 12.15 aangekomen in t ziekenhuis en 12.55 bevallen. Dezelfde avond naar huis, helemaal gelukkig en in top conditie ging ik er weer tegenaan. Mijn schoonmoeder bleef slapen om te helpen en alles verliep zoals het moest. Ik was zoooo aan het genieten van de baby en mijn meiden, ik zag de klap van depressie en hypochondrie niet aankomen.. Nou moet ik natuurlijk wel toegeven dat ik altijd al gevoelig was hiervoor, en met reden ook. Mijn vader die op 37 jarige leeftijd in zijn slaap overleed aan een hartstilstand toen ik 13 was, mijn oma die me groot bracht ook aan hartfalen overleed op mijn 21ste. Een ingreep die ik op mijn 24ste kreeg vanwege pap3b. Toch kon ik me op de een of andere manier over deze dingen heen zetten, altijd genoten van het leven, veel vrienden gehad die er met goede en slechte tijden waren. Nu ik moeder ben heb ik meer zorgen, om mijn kinderen maar ook om mezelf. De angst om ze achter te laten overheerst zo erg! Of de gedachte om ziek te zijn en hun dat laten meemaken.. Kortom, ik zit al 4 weken in een dip waar ik niet meer uitkom. Ik probeer te relativeren, 9 van de 10 keer lukt het me niet. Ik ga elke avond met positieve gedachtes naar bed om de volgende ochtend weer heel somber wakker te worden. Mijn huisarts heeft me aangemeld bij ggz, ze willen me tegemoet komen door de behandelingen thuis te doen omdat dat makkelijker is met mijn kinderen. Maar die hulp blijft uit, ze hebben beloofd om er vaart achter te zetten maar het komt maar niet. Ik zit elke week bij de huisarts met andere klachten. Dan weer met verdoofd gevoel in mn gezicht, oorpijn, oogpijn.. Misschien voel ik me beter als hij me doorstuurt naar het ziekenhuis en ik hopelijk goede uitslagen krijg maar dat doet hij ook niet. Elke klacht verwijt hij aan de hypochondrie, waardoor ik in dezelfde cirkel blijf draaien. Waar ik tot 4 weken geleden nog elke week bij de schoonheidssalon zat heb ik nu geen zin meer om wat aan mezelf te doen. Elke avond een lange douche nemen om te ontspannen en thats it. Ik draag mijn haar in een knot, doe geen make up meer op, geen zin meer om te winkelen. Ik doe alleen mijn best om de kinderen het naar hun zin te maken. Balletles, zwemles alles voelt als een verplichting.. Gelukkig kan ik het huishouden nog wel bijhouden, anders zou ik denk ik helemaal doordraaien.. Ik voel me zoooo ongelukkig!

Ik verberg dit voor niemand om me heen, ik praat, ik vertel hoe ik me voel. Iedereen zegt dat t over gaat, dat het weer goed komt maar dat lijkt zoooo ver weg. Dit is immers al een maand aan de gang en in die hele maand zijn er misschien maar 3 dagen geweest dat ik me minder ellendig voelde. Ik heb een maasage genomen en daar vaste afspraken voor gemaakt om de 2 weken. Ik heb me ingeschreven bij een fitness bunker waar ik 1x in de week 1 op 1 intensieve training ga krijgen. Elke dag bel ik met vriendinnen, mijn moeder. Mijn vriendinnen komen langs of zeuren net zo lang tot ik naar hun ga voor de afleiding. Mijn schoonmoeder komt 2 dagen in de week slapen om me te helpen maar niets haalt de somberheid en angst weg.. Ik weet niet meer wat ik hiermee aan moet, hoe ik ervan af kom, hoe ik weer kan genieten.. onze vakantie staat gepland voor 21 juli, dat is ook nog zo ver weg. Ik heb al een afspraak staan om daar een complete body scan te laten uitvoeren maar ben zo bang dat ik die 2 maanden niet haal.. elke nacht de angst om niet meer wakker te worden de volgende dag.

Als hier mensen zijn die zoiets hebben meegemaakt en er op de een of andere manier van “genezen” zijn, aub help me!

-jolijn- schreef: ↑

17-05-2019 14:11

Het is al vier weken aan de gang zeg je?
Wacht gewoon de wachtlijst af en maak de afspraak met jezelf dat je alleen maar naar de huisarts gaat als je aanwijzingen hebt dat iets echt heel erg is. Dus verdoofd gevoel in gezicht? Vier dagen afwachten. Behalve natuurlijk als je gezicht gaat hangen en je onsamenhangende teksten gaat uitspreken, maar dat kan je omgeving beoordelen. Oorpijn? Daar krijg je meestal toch niets voor voorgeschreven, dus begin eerst 4 dagen met neusspray. Oogpijn? Haal het koffielepeltje uit je oog en wacht een paar dagen af.

Geloof me jollijn ik ga echt niet meteen aan de tel hangen om de huisarts te bellen, maar de oorpijn heb ik sinds februari, de steken in mijn oog al een jaar en de tintelingen al enkele weken. Echter bleef het vorige week maandag de hele dag aanhouden, toen pas ging ik denken dat het iets ergs kan zijn. En het punt is dat alles aan de linker kant zit. Ik heb duidelijk een knobbel zitten voor mijn oor, bij mijn kaakgewricht. Dat komt niet van de hypochondrie maar ik word er wèl hypochondrisch van.. ik heb de hoop bij de huisarts sowieso al opgegeven. Vandaar ook dat ik in het buitenland een body scan laat doen. Het punt is dat er geen begrip is vanuit zijn kant. Ik heb niet voor niets een huisarts. Hoe fijn is het als je huisarts zegt tsjah tintelingen, dat kan ook je oorlel zijn of de nagel van je pink. Ik ben een hypochonder, klopt.. Maar hij is er om mij uitleg te geven en gerust te stellen, niet om me te pesten met zijn opmerkingen. Ik kom niet elke week bij de huisarts.. ik ga pas als iets te lang duurt, precies zoals jij t zegt.

snorriemorrie schreef: ↑

17-05-2019 14:19

Eerlijk gezegd klinkt het voor mij alsof jij veel te lang veel te sterk bent geweest en dat het nu gewoon echt even genoeg is geweest en tijd om eens goed stil te staan bij alles wat er is gebeurt en hoe jij je daarbij voelt. Je kunt niet onbeperkt je gevoelens weg blijven drukken zonder dat ze op een andere manier (via lichamelijke klachten) toch naar boven proberen te komen.

Je hebt gelijk, ik heb me te lang sterk gehouden. Maar dat zit in mijn karakter, nu achteraf gezien denk ik goh, waar was t voor nodig om je super woman te voelen? Maar ik was altijd heel nuchter. Niet nadenken maar doorgaan, ik dacht altijd juist als je te lang stil blijft staan bij dingen blijf je erin hangen.. Maar misschien heb ik mezelf dat onbewust aangeleerd, omdat ik in mijn jeugd al te veel in mijn rugzakje had.. Het besef dat ik me te lang sterk heb gehouden was er al een tijdje, maar ik ben te laat om tegen mezelf te zeggen nu moet je stoppen.. bedankt voor de knuffel trouwens!

vivajaline schreef: ↑

17-05-2019 15:35

Je zegt zelf dat je elke week bij de ha zit....
Goed dat je naar de ggz gaat. Wachten op zon punt is rot maar 4 weken is nog niks bij geen crisis
Je hebt veel meegemaakt
Mss idd naar poh ggz bij de ha?
Sterkte

Klopt, de afgelopen 4 weken ja. Terwijl ik al maanden met klachten rond loop. Ik ben niet meteen met de eerste klachten aan komen lopen bij hem.. wat voor mij crisis is hoeft uiteraard voor hun geen crisis te zijn, maar voor mij is de situatie waarin ik me nu bevind uiterst zwaar voor mij. Ik verwacht niet dat ze nu iedereen aan de kant zetten om mij voorrang te geven. Maar begrijp aub hoe ik naar hulp snak op dit moment.. POH was de bedoeling, huisarts stelde het eerst zelf voor. Hij had mij eerst doorverwezen naar psyq, maar omdat de intake daar pas half juli zou plaats vinden kwam POH ter sprake, totdat hij afgelopen het bericht kreeg dat de behandeling bij psyq te licht zou zijn in mijn situatie. Hij belde mij met de mededeling dat ggz zsm contact op zou nemen met mij om de behandeling te starten.

Anoniem262821034 schreef: ↑

17-05-2019 15:09

Hypochondrie laat zich niet (voor lang) gerust stellen. Een bodyscan lijkt me een erg slecht idee, met een beetje pech krijg je wat toevalsbevindingen die klinisch geen betekenis hebben maar waar je hoofd wel mee aan de haal gaat. Weet je huisarts dat je dat van plan bent?
Wacht de therapie af. Een maand erge klachten lijkt heel lang, voelt heel lang, maar is het in de GGZ (helaas absoluut) niet.
Blijf relativeren, vraag desnoods of je tot de therapie eens per week een overbruggingsafspraak bij de POH kunt krijgen.

Je hebt gelijk, hypochondrie laat zich niet lang gerust stellen, maar wil dat dan zeggen dat ik hierin blijf haken? En een bodyscan is toch alleen maar goed? Stel dat er echt wat mis is, waarom zou ik daar mee rond blijven lopen? In 2012 is bij toeval pap3b bij mij ontdekt, prima behandeld en nu elk jaar op controle, op dat gebied ben ik nooit bang geweest omdat het is behandeld en nu elk jaar word gecontroleerd. Mijn huisarts weet er niet van nee, maar dat zal ik hem zeker wel vertellen als ik ooit nog de moed heb om bij hem te komen. Ik durf hem niet meer te bellen omdat het blijkbaar te veel is om 4 weken lang eens per week een hypochondrische patient te hebben.

Marigold1986 schreef: ↑

17-05-2019 16:33

Och meid wat ontzettend heftig
Ik denk dat alles tegelijk is samengekomen en dat dit iets getriggerd heeft waar bij jou al een gevoeligheid lag. Natuurlijk kan en zal het in de toekomst beter gaan en de klachten weer verder naar de achtergrond verdwijnen. Je bent al goed op weg met hulp vragen.
Het is ook niet niks, een (extra) zwangerschap en een nieuw kindje bij jouw al twee drukke meissies. Vergeet niet dat je even een heel heftige tijd door bent gegaan (het overlijden van je broer) en nog steeds door gaat (alles wat er bij een klein kind komt kijken).
Wees mild voor jezelf. Je bent goed bezig. En probeer goed voor jezelf te zorgen...
Sterkte en vooral ook heel veel blijven genieten van je kinderen!!!

dank je wel!
Mijn broer leeft gelukkig nog! Alleen is hij rechtszijdig verlamd en zijn spraakcentrum is aangetast, hij kon eerst helemaal niet praten, daar zit nu gelukkig verbetering in. We verstaan hem veel beter als een half jaar geleden. Het blijft moeilijk om hem zo te zien. Gelukkig hebben ze thuis wel weer hun draai gevonden, wat natuurlijk niet anders kon. Het leven gaat door en kinderen zijn kinderen, hij zelf is altijd positief gebleven, hij blijft doorzetten. Hij gaat naar de sportschool naast alle therapiën die hij krijgt, soms moeten ze hem daar er even aan herinneren dat hij niet te snel moet gaan

Het is jammer dat het nu zo is terwijl ik tot 4 weken terug van elke seconde met ze aan het genieten was.. De eerste week van de mei vakantie was zooooo leuk, we hebben elke dag iets leuks gedaan, genoten bij alles wat we deden, tot ik van de ene op de andere dag wakker werd met een strakke band om mijn nek gevoel.. daarna is het hier binnen niet meer goed gekomen. En natuurlijk blijf ik genieten van ze! Ik ben dankbaar dat ze er zijn en zou geen seconde zonder ze willen doorbrengen, maar dit is gewoon zo anders als eerst..

Maar als er niets gevonden word dan weet ik toch dat er niets mis is? Een bodyscan geeft toch altijd zekerheid? Ik heb aangezichtspijn en tintelingen, oorpijn zonder ontsteking, steken in mijn oog zonder oogontsteking, hoofdpijn alleen aan mijn linker slaap. En die pijn zit niet tussen mijn oren.. Ik heb sinds mijn 16e migraine, maar ik weet hoe migraine voelt en ben hiervoor sinds mijn 18e nooit bij de huisarts geweest. Dus dit is pijn wat ik echt voel.. ik ben bij mijn tandarts al jaren bekend met kaken klemmen ‘s nachts en zelfs hij vind het raar dat ik nu ineens zulke klachten heb, hij kan vooral de tintelingen niet plaatsen bij het klemmen. Als je googled kom je uit bij ms en hersentumoren. En nu de huisarts alles op hypochondrie gooit ben ik gewoon bang dat we dalijk veelste laat zijn als er echt wat is. En begrijp me aub niet verkeerd, ik wil niet hysterisch doen maar ik heb kinderen. Net zoals elke andere ouder ben ik als de dood om ze achter te laten.. Maar ik kan momenteel niet denken als elke gemiddelde ouder zònder klachten. Elke ouder maakt zich zorgen als het om zijn/haar kind gaat. En nee, aan kanker (daar ben ik zo bang voor) ga je niet meteen op slag dood. Maar wel aan een hartinfarct of een beroerte bv. Toen ik mijn huisarts 3 jaar geleden vroeg of we een keer mijn hart conditie en cholestrol konden nachecken puur vanwege mijn familie geschiedenis vond hij het ook overbodig. Vader 37j. overleden aan hartstilstand, oma overleden aan hartinfarct en mijn broer 2 jaar voor zijn beroerte lichte hartinfarct gehad. Dan moet je je toch kunnen bedenken dat dat mij ook zo zou kunnen overkomen?

Ik heb hem tijdens mijn laatste bezoek netjes gevraagd of we misschien naar een andere huisarts in dezelfde praktijk kunnen kijken voor mij, leek me verstandig voor ons beiden omdat hij er zo geirriteerd bij zat. Maar dat vond hij onnodig helaas.

Ik wil mijn eigen topic weer even naar boven halen.. Waar ik dit keer moet beginnen weet ik niet maar hoop dat iemand zal reageren om me een hart onder de riem te steken..

Ik ben inmiddels al wat weken verder, maar niks opgeschoten en mijn klachten lijken op sommige dagen alleen maar erger te worden. Ik word met de dag somberder, kan niet meer genieten van mijn kinderen en de dingen om mijn heen. Alles voelt als een verplichting, het moet maar gebeuren dus doe ik het zonder er gevoel bij te hebben. De ene dag voelt de hypochondrie zwaarder dan de depressie en de andere dag de depressie zwaarder dan de hypochondrie.. Ik doe zo mijn best, maar niets helpt. Ik sport, neem ontspanningsmassages, uren lange gesprekken met mijn vriendinnen/familie. De een zegt dat dit puur allemaal komt door het drukke leven met 3 kleine kinderen, de ander zegt dat het de hormonen zijn na de bevalling. Dan weer een ander dat het opgekropte gevoelens zijn. Ik weet niet waar ik het moet zoeken om ergens te beginnen om mezelf beter te voelen.

Ik heb 2 weken geleden een intake gesprek gehad bij een psycholoog. Daar zijn ze tot de conclussie gekomen dat ik idd een angststoornis/depressie heb maar geen behandeling bij hun nodig heb. Ook zij verwijten alles aan het drukke leven en de bevalling van mijn 3e. Het voelt alsof ik word overgelaten aan mijn lot. En daardoor raak ik gefrustreerd en word kwaad, kwaad op mezelf.. Kwaad omdat ik dit niet in mijn eentje kan oplossen terwijl ik altijd dacht dat ik een heel sterke karakter had.

Ik heb sindskort een nieuwe huisarts in dezelfde praktijk als hiervoor, een fijne arts die beter naar me luistert en me echt wil helpen. Hij wil dat ik naar de poh ggz ga in de praktijk, en stelde voor steeds een afspraak te maken bij hem om te kijken naar mijn lichamelijke klachten en wat we daarmee kunnen om zo een beetje de angst voor enge ziektes weg te nemen. En ook hij heeft me een goeie uitleg gegegen over een body scan zoals eerder hierboven is gezegd. Op een scan zal je vaak wel dingen zien die medisch niets hoeven te betekenen maar in mijn geval de situatie en de angsten wel zullen verergeren omdat ik van het minst kleine in/aan mijn lichaam al helemaal gek kan worden.

Ik wil me zo graag weer als de oude voelen, ik heb hier zoveel voor over maar ik begin de moed te verliezen. Ik geloof bijna niet meer dat ik ooit van deze gedachtes en gevoelens af zal komen. Ik ben bang dat mijn kinderen hier de dupe van gaan worden, dat ze op den duur zullen merken dat er wat met me aan de hand is en dat ik ze misschien dingen mee ga geven wat ze in hun ontwikkeling in de weg kunnen staan. Ik maak me zo druk om ze, en tegelijkertijd voel ik me zo schuldig dat ze geen leuke moeder meer hebben die ze tot een paar maanden terug wèl hadden. Ik heb aan AD gedacht omdat ik heb begrepen dat sommige soorten prima werken bij angststoornissen maar ben ook heel erg bang voor de bijwerkingen en al helemaal dat ik misschien toch weer zo ga voelen als ik er ooit mee wil stoppen. Ik begin mezelf zo zat te worden...

ninosz schreef: ↑

29-09-2019 21:37

Ow meis, tranen in m'n ogen van herkenning.
Ik zit er nu middenin.
Hoe is 't met je?

Hallo ninosz,

Excuus voor de late reactie, ik heb geen melding gezien van je reactie. Zo vervelend voor je dat je dit ook herkent!

Momenteel heb ik een terugval na een aantal (bijna) goeie maanden. Ik ben gestart bij de psycholoog maar dat verloopt helaas niet zo vlot. Ik heb heel vaak moeten afbellen ivm zieke kindjes of andere dingen die op dat moment voorrang hadden en helaas schiet ik dus niet echt op met de behandeling. Gelukkig heb ik nu een huisarts die me wel begrijpt waar ik altijd welkom ben als ik weer met iets zit, en dat is soms iets te vaak..

Ik weet helaas niet zeker of ik hier ooit ècht van af kom, ik begin langzaam te accepteren dat hypochondrie altijd aan mijn zijde zal staan. Het is zo rot, zo kleinerend..