Gezondheid alle pijlers

Angst voor naalden

21-07-2019 23:40 50 berichten
Hoi iedereen,
Ik heb een extreme angst voor naalden waar ik graag vanaf wil.
Ik wil er binnenkort mee naar de huisarts voor een doorverwijzing maar ben erg benieuwd of hier mensen zijn die hier ook ervaring mee hebben en hoe je daarmee om gegaan bent
Groetjes mikla
Ik ben van jongs af aan heel bang geweest voor naalden, het enige wat me geholpen heeft is om gewoon te gaan als ik moest laten prikken. Dit heeft er voor gezorgd dat ik er nog steeds geen fan van ben, maar weet dat ik het kan handelen.
Ga eens een ochtendje meekijken bij de Star, trombose prikkers. Zij prikken aan de ‘lopende band’, en kunnen je goed uitleggen wat ze doen en wat er gebeurd. Misschien helpt mee kennis er van?
Alle reacties Link kopieren
Ik ben al zo lang ik me kan herinneren bang voor naalden. Toch vielen sommige prikken mee. Zoals bij mijn verstandskiezen trekken en een tandvleescorrectie. Behalve die in mijn gehemelte dan.
Waar ik echt panisch voor ben is bloedprikken. Al een paar keer flauwgevallen. Drie jaar geleden voor het laatst. Mij werd verteld dat je bij de prikpost in het dorp liggend geprikt kon worden. Bij aankomst bleek dat niet zo te zijn. Maar als ik goed tegen de leuning ging zitten kon me niks gebeuren, werd gezegd. Nou wel dus! Toen het buisje vol liep werd ik misselijk, daarna werd het zwart voor mijn ogen. Toen ik bij kwam lag ik op de grond en de prikker had er een dokter bij gehaald. Ik was voorover gekipt en mijn moeder had me opgevangen. Die gaat altijd mee. Mijn onderdruk werd gemeten en die was maar 60. De keren daarna liet ik in het ziekenhuis prikken. Daar kan het wel liggend. Niet flauwgevallen, maar wel die misselijkheid en duizelig zijn helaas. Bij mij helpt het als de ander vragen gaat stellen. Afleiding. Verder heb ik geen tips. Ik blijf het gewoon vreselijk vinden.
Hier ook een extreme angst voor naalden, zeg maar gerust een fobie. Bij mijn eerste zwangerschap heb ik talloze smoesjes bedacht om maar geen bloed te hoeven prikken. Bij mijn tweede zwangerschap moest ik ingeleid worden en ik was daardoor echt in paniek, de pijn van de bevalling boeide mij niet.

Die extreme angst voor naalden heeft echt grotendeels mijn eerste zwangerschappen en bevallingen verpest. Net als wat Polydox zegt; ik leerde het relativeren door gewoon te gaan en niet uit te stellen. Soort van exposure therapie.


Nu laat ik me inmiddels gewoon prikken en raak niet meer in paniek als er een infuus aangebracht moet worden. Door niet aan mijn angsten toe te geven heb ik veel angsten overwonnen zoals vliegangst en extreme angst voor spinnen. Lijkt makkelijk gezegd maar zo simpel is het echt.


Het zou me niet verbazen als je meerdere irrationele angsten hebt. Deze angsten gaan heel vaak gepaard met andere angsten en hebben vaak te maken met controle dwang. Sterkte en succes, dit zijn hele nare dingen die je leven ernstig kunnen beinvloeden. :there:
Alle reacties Link kopieren
Het heel vaak doen, net zo lang , totdatje denkt....jeetje, was dit het? Zo ben ik er vanaf gekomen.

Ik heb altijd om een vlindernaald gevraagd. Die zijn klein, en hebben een klein slangetje, waardoor je kan bewegen, en de naald in je arm dan niet verschuift en zeer doet. Ze gebruiken die normaal gesproken voor babies en kinderen, maar die gebruiken ze ook graag bij mensen die bang zijn en/of veel bewegen.

Ik moet nog steeds veel prikken. Maar nu zie ik het voor wat het is, een prikje. Mn teen stoten doet meer zeer. Maar prikken vond ik enger....enger is niet meer pijnlijk, maar zit tussen mn oren. Het is een controle dingetje voor de meeste mensen.

Ik kijk gewoon niet, knijp in mn andere arm, en adem uit wanneer het naaldje er in gaat. Doet letterlijk minder zeer dan mezelf knijpen, of hete thee drinken, of koud ijs tegen je tanden, en alle andere suffe dingen die geen indruk op je maken. Leuk? nee, maar ik vind tanden poetsen ook niet leuk. Dat het extreem naar en pijnlijk is, dat zit tussen je oren, want het doet gewoon veel minder zeer dan dat je in je hoofd jezelf wijs maakt.

Gewoon blijven kletsen met de persoon die het doet, dat helpt ook enorm.
Alle reacties Link kopieren
sistasista schreef:
22-07-2019 00:32

Het zou me niet verbazen als je meerdere irrationele angsten hebt. Deze angsten gaan heel vaak gepaard met andere angsten en hebben vaak te maken met controle dwang. Sterkte en succes, dit zijn hele nare dingen die je leven ernstig kunnen beinvloeden. :there:
Dat is de sleutel denk ik. En wat jij schrijft is ook helemaal waar. De meeste mensen hebben moeite met controle. En willen controle over situaties die stress veroorzaken, of onplezierig voelen. En dit type mens heeft inderdaad vaak meerdere angsten, die allemaal het thema controle als bron delen.

Beetje offtopic:

Zo ben ik bijvoorbeeld heel angstig om zelf over te geven( zeg ook maar gerust een fobie). Nu heb ik ook nog eens de pech dat overgeven bij mij nooit eens "makkelijk gaat''. Dan bedoel ik dat je misselijk bent, het omhoog komt, je het er uit gooit, tadaa. Ik hik er uren tegen aan, en maar kokhalsen, heel intens diep kokhalsen, en dan komt het echt vanuit mn tenen, alsof mn lijf de juiste druk niet kan vinden, en mn nieren ook mee moeten. Dit kan dan uren lang doorgaan, omdat niet alles er uit komt. Dit gepaard met constante heftige misselijkheid. Dit zorgt er dus voor dat ik mij er niet "overheen" kan zetten. Omdat ik pijn wel kan relativeren, maar zoiets agressiefs en heftigs dus niet, want het voelt te heftig. Als ik dus een manier zou kunnen vinden, waardoor het iets makkelijker zou gaan, dan zou ik er dus al meteen minder moeite mee hebben.

Maar nog steeds ga ik geen alcohol, eten en bootreisjes uit de weg. Je moet immers gewoon leven, ondanks dat het leven soms minder leuke momentjes heeft. Het is een moment, en daarna zijn er weer leuke!
Alle reacties Link kopieren
Angsten moet je aangaan hoe moeilijk dat ook is maar dat is de enige manier om er vanaf te komen of iig om er mee om te leren gaan. Ik ben ook als de dood voor naalden en vind het nog steeds verschrikkelijk maar als het dan eenmaal gebeurd is valt het elke keer best wel weer mee.
Alle reacties Link kopieren
@ Universeinmotion: Jouw angst herken ik ook. Maar specifiek als ik in gezelschap moet eten. Voel me zo ongemakkelijk als mensen naar me kijken als ik eet. Dan wordt ik gauw misselijk. Het is in mijn jeugd ontstaan door stress. Een tussendoortje gaat meestal wel. Tenzij ik iets voorgeschoteld krijg wat ik niet lust. Dan probeer ik het nog, maar moet het dan met water wegspoelen. Uit eten met een groep en de Kerstlunch op het werk sla ik standaard over. Ik snap niet wat anderen er zo leuk aan vinden. Er zitten wel keren tussen die wel goed gingen. Maar daar had ik dan wel heel de dag misselijk voor gelopen. Dan vind ik het niet waard om te gaan.
Ik kan ook heel slecht overgeven. Dat lukt alleen als ik griep heb. Bij een kriebelhoest moet ik soms ook kokhalzen of bijna. Water drinken helpt lang niet altijd. Heel irritant als je zo'n hoestbui in de supermarkt krijgt en je moet nog afrekenen. Vooral de angst dat mensen het zien of horen.

Angsten blijven aangaan, dat werkt voor mij vaak niet moet ik zeggen. Ik blijf het ook lastig vinden om mensen uit mezelf aan te spreken. Het is dat ik het gisteren deed omdat mijn moeder aandrong. Ik voel me dan voor schut staan en denk dan dat degene die ik aanspreek en de omstanders me raar vinden.

Ik was als kind al bang voor veel (in andermans ogen) normale dingen. Van wie het heb weet ik niet, ik ben geadopteerd. Geen idee in hoeverre al die angsten erfelijk zijn.
hondenmens wijzigde dit bericht op 22-07-2019 01:33
20.12% gewijzigd
Heel herkenbaar Universe, ik schaamde me ook echt dood soms omdat ze een babynaaldje moesten gebruiken of op een andere afdeling emla zalf moesten halen omdat ik echt in paniek raakte. Ook het overgeven herken ik. En zo heb ik wel meer dingen waar ik bewust niet meer aan toegeef hoe moeilijk ook omdat ik weet dat dat het begin van het einde is.

En weet je, een aantal van mijn kinderen hebben precies dezelfde neurotische dingen! De een is echt als de dood om over te geven, de ander heeft smetvrees en weer een andere heeft een combinatie van bepaalde dingen. Gelukkig kunnen ze het net zoals ik handelen omdat ik ze van jongs af aan geleerd heb om hiermee om te gaan omdat ik het zo herkende.

Ik heb ze geleerd dat alles wat je aandacht geeft groeit. Ik heb ze vaak het verhaal verteld van de zwarte en de witte hond. Ik heb ze geleerd dat gedachten geen feiten waren en hoe ze zelf de controle konden houden over bepaalde irrationele angsten en gedachten. Ik zelf werd er mijn hele kindertijd belachelijk mee gemaakt door mijn ouders.

Soms kreeg ik zelfs klappen als ik in mijn irrationele doodsangst in huilen uitbarstte. Dan had ik wat om te janken. Mede daardoor heb ik mijn kinderen kunnen leren hoe hiermee om te kunnen gaan. Daarbij waren mijn ouders laagbegaafd dus ik neem ze niks kwalijk. Integendeel eigenlijk.
Alle reacties Link kopieren
hondenmens schreef:
22-07-2019 01:22
@ Universeinmotion: Jouw angst herken ik ook. Maar specifiek als ik in gezelschap moet eten. Voel me zo ongemakkelijk als mensen naar me kijken als ik eet. Dan wordt ik gauw misselijk. Het is in mijn jeugd ontstaan door stress. Een tussendoortje gaat meestal wel. Tenzij ik iets voorgeschoteld krijg wat ik niet lust. Dan probeer ik het nog, maar moet het dan met water wegspoelen. Uit eten met een groep en de Kerstlunch op het werk sla ik standaard over. Ik snap niet wat anderen er zo leuk aan vinden. Er zitten wel keren tussen die wel goed gingen. Maar daar had ik dan wel heel de dag misselijk voor gelopen. Dan vind ik het niet waard om te gaan.
Ik kan ook heel slecht overgeven. Dat lukt alleen als ik griep heb. Bij een kriebelhoest moet ik soms ook kokhalzen of bijna. Water drinken helpt lang niet altijd. Heel irritant als je zo'n hoestbui in de supermarkt krijgt en je moet nog afrekenen. Vooral de angst dat mensen het zien of horen.
Zo te lezen heeft het bij jou meer met schaamte te maken. Publiek en toeschouwers die dan wat van je kunnen vinden, of negatief over je oordelen, en op je letten. Wat ook meer met een laag zelfbeeld te maken zou kunnen hebben. Het zou mij gestolen kunnen worden waar ik zou moeten overgeven, of wat een ander er van denkt, of hoe ik eet. Dat is wel mn laatste probleem. Waar jij last van hebt, zie ik vaak bij mensen met een gegeneraliseerde angststoornis. Dan wordt je van de zenuwen al misselijk, en de misselijkheid maakt de zenuwen nog heftiger, en die twee houden elkaar dan in stand, totdat je de veiligheid opzoekt.

Ik vind overgeven zelf gewoon ontzettend naar. Maar ik voel geen schaamte rondom het hele gebeuren. Lijkt mij ook heel erg naar!
Alle reacties Link kopieren
Universeinmotion schreef:
22-07-2019 01:31
Zo te lezen heeft het bij jou meer met schaamte te maken. Publiek en toeschouwers die dan wat van je kunnen vinden, of negatief over je oordelen, en op je letten. Wat ook meer met een laag zelfbeeld te maken zou kunnen hebben. Het zou mij gestolen kunnen worden waar ik zou moeten overgeven, of wat een ander er van denkt, of hoe ik eet. Dat is wel mn laatste probleem. Waar jij last van hebt, zie ik vaak bij mensen met een gegeneraliseerde angststoornis. Dan wordt je van de zenuwen al misselijk, en de misselijkheid maakt de zenuwen nog heftiger, en die twee houden elkaar dan in stand, totdat je de veiligheid opzoekt.

Ik vind overgeven zelf gewoon ontzettend naar. Maar ik voel geen schaamte rondom het hele gebeuren. Lijkt mij ook heel erg naar!
Ik heb een heel laag zelfbeeld. Van nature was ik al gauw angstig. Maar pesterijen hebben dat versterkt. Mijn ouders accepteerden me, maar door andere mensen vaak gehoord dat ik raar ben en niet goed. Ik heb trouwens Autisme. Ik was TE dit, TE dat. Meerdere therapieën gehad om mijn zelfvertrouwen op te krikken. Maar het zit te diep. Veel mensen begrijpen me niet en dat maakt dat ik me niet gauw op mijn gemak voel.
Alle reacties Link kopieren
sistasista schreef:
22-07-2019 01:26
Heel herkenbaar Universe, ik schaamde me ook echt dood soms omdat ze een babynaaldje moesten gebruiken of op een andere afdeling emla zalf moesten halen omdat ik echt in paniek raakte. Ook het overgeven herken ik. En zo heb ik wel meer dingen waar ik bewust niet meer aan toegeef hoe moeilijk ook omdat ik weet dat dat het begin van het einde is.

En weet je, een aantal van mijn kinderen hebben precies dezelfde neurotische dingen! De een is echt als de dood om over te geven, de ander heeft smetvrees en weer een andere heeft een combinatie van bepaalde dingen. Gelukkig kunnen ze het net zoals ik handelen omdat ik ze van jongs af aan geleerd heb om hiermee om te gaan omdat ik het zo herkende.

Ik heb ze geleerd dat alles wat je aandacht geeft groeit. Ik heb ze vaak het verhaal verteld van de zwarte en de witte hond. Ik heb ze geleerd dat gedachten geen feiten waren en hoe ze zelf de controle konden houden over bepaalde irrationele angsten en gedachten. Ik zelf werd er mijn hele kindertijd belachelijk mee gemaakt door mijn ouders.

Soms kreeg ik zelfs klappen als ik in mijn irrationele doodsangst in huilen uitbarstte. Dan had ik wat om te janken. Mede daardoor heb ik mijn kinderen kunnen leren hoe hiermee om te kunnen gaan. Daarbij waren mijn ouders laagbegaafd dus ik neem ze niks kwalijk. Integendeel eigenlijk.
Mijn dochter heeft het ook. Ook zo'n neurootje! Al ga ik er inderdaad ook heel anders mee om dan mijn moeder. Die liet mij midden in de nacht, huilend en alleen op de wc vloer zitten. Ik denk dat het daarom ook zo versterkt is. Alle negatieve energie er omheen.
Wanneer mijn kind moet overgeven, zorg ik voor een goed glas water, een emmer ( geen nare wc) en op schoot coach ik haar er doorheen, en focussen we op het fijne gevoel dat volgt, wanneer je je beter voelt. We bespreken het even, en wanneer ze er weer over begint, dan maken we er grapjes over, en herhalen we dat ons lichaam voor ons zorgt, en weet wat te doen.

We hebben gewoon neurotische trekjes. Mijn moeder is een klassieke zenuwelijer! En die wist zich geen raad met mijn angst voor de wereld. Ik vond wespen eng, spinnen, hoogtes, achterop de fiets, bij iemand in de auto op de snelweg, het donker, drugs, alcohol, inbrekers...controle dus. Nu is dat allemaal zo'n beetje weg, behalve dit dus. Ik hoop echt dat mijn dochter er minder last van zal hebben, maar ik vrees soms het ergste.

Ik merk ook op dat de meeste mensen met controle issues echt "denkers" zijn. Ik kan echt mezelf bijna verliezen in het filosoferen over het bestaan van bewustzijn, dit universum, menselijk gedrag. Ik analyseer en overanalyseer echt alles, en zuig informatie op als een spons. Het is een kracht, en een valkuil soms. In dit geval een behoorlijk valkuil. Ik laat informatie niet los, inclusief emotionele en negatieve gebeurtenissen.
Anoniempje2050 schreef:
22-07-2019 00:21
Ga eens een ochtendje meekijken bij de Star, trombose prikkers. Zij prikken aan de ‘lopende band’, en kunnen je goed uitleggen wat ze doen en wat er gebeurd. Misschien helpt mee kennis er van?
Ik heb ook naaldenangst en deze tip zou voor mij niet werken. Ik kan niet kijken als een prik gegeven wordt.
Voor ivf heb ik mezelf inmiddels meer dan 120 keer geprikt, en dat is inmiddels goed te doen. Omdat ik het zelf doe en dus de controle heb. Tijdens de prikinstructie ben ik overstuur weggelopen, maar daarna besloten dat het móét. ik vind het nog steeds niet prettig, maar het is goed te doen.
Ik moet ook ontelbaar vaak bloedprikken en een infuus en dan blijf ik nog steeds huilen van angst. Heel kinderachtig, vind ik zelf. Ik vraag altijd om een babynaaldje en dat helpt wel.
Infuus in mijn hand kan ik inmiddels handelen, maar in mijn elleboog niet. Ik denk niet dat het over gaat.
anoniem_317665 wijzigde dit bericht op 22-07-2019 07:27
8.71% gewijzigd
Ik ben/was extreem bang voor naalden. Ik viel altijd flauw als ik er alleen al aan dacht. Daardoor heb ik zo lang doorgelopen met mijn huidige ziekte waardoor ik nu al 2.5 maand op de bank/bed lig. En uiteindelijk ben ik in die 2.5 maand ook nog minstens 30 keer wezen bloedprikken. En ik durf te zeggen dat ik over mijn angst heen ben...

Ik wil nog steeds geen naalden zien en kijk ook niet bij het prikken. Ik ga zitten, concentreer mij op mijn ademhaling (echt het belangrijkst!)! en bedenk dat mijn teen stoten pijnlijker is. Weet je, als het moet heb je toch geen keuze. Ik probeerde de ambulance broeder nog tegen te houden maar voordat ik het wist zat er een infuus in mijn arm. Wat moet dat moet, realiseer ik mij nu. Doodgaan of een minuscuul naaldje in mijn arm. Nou ik heb mijn keuze inmiddels gemaakt. Exposure werkte voor mij dus. Ik zou dus opzoek gaan naar exposure therapie.
Ik zou het ook overleggen met de huisarts en dan een keer gaan prikken op een rustige tijd, waar je niet te lang hoeft te wachten, waar je kan liggen en dan 1 buisje bijvoorbeeld. Dan is het snel voorbij. Vraag of ze zeggen wanneer de prik komt. Investeer op die manier in goede ervaringen. En echt ik was panisch vroeger.
Alle reacties Link kopieren
Onze dochter heeft er EMDR therapie voor gehad
Heeft goed geholpen.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
Alle reacties Link kopieren
Alleen bij de tandarts.zo.n pijn heb hem de spuit uit z.n handen geslagen.was ie niet blij mee😀
Am ende wird alles gut.und wen es nicht gut ist .ist es nicht das ende .
lientje69 schreef:
22-07-2019 07:37
Onze dochter heeft er EMDR therapie voor gehad
Heeft goed geholpen.
Oh dat doen ze dus ook daarvoor? Kreeg ze hiervoor gewoon een verwijzing via de dokter? Of werkt dat anders
sistasista schreef:
22-07-2019 00:32
Hier ook een extreme angst voor naalden, zeg maar gerust een fobie. Bij mijn eerste zwangerschap heb ik talloze smoesjes bedacht om maar geen bloed te hoeven prikken. Bij mijn tweede zwangerschap moest ik ingeleid worden en ik was daardoor echt in paniek, de pijn van de bevalling boeide mij niet.

Die extreme angst voor naalden heeft echt grotendeels mijn eerste zwangerschappen en bevallingen verpest. Net als wat Polydox zegt; ik leerde het relativeren door gewoon te gaan en niet uit te stellen. Soort van exposure therapie.


Nu laat ik me inmiddels gewoon prikken en raak niet meer in paniek als er een infuus aangebracht moet worden. Door niet aan mijn angsten toe te geven heb ik veel angsten overwonnen zoals vliegangst en extreme angst voor spinnen. Lijkt makkelijk gezegd maar zo simpel is het echt.


Het zou me niet verbazen als je meerdere irrationele angsten hebt. Deze angsten gaan heel vaak gepaard met andere angsten en hebben vaak te maken met controle dwang. Sterkte en succes, dit zijn hele nare dingen die je leven ernstig kunnen beinvloeden. :there:
Heel herkenbaar! Bij mij is het zelfs zo dat ik om die reden niet zwanger wil worden (maar wel graag kinderen wil) en we dus andere wegen aan het overwegen zijn.
Ik heb gelukkig geen andere angsten dus dat stukje herken ik niet
Mikla schreef:
22-07-2019 07:59
Heel herkenbaar! Bij mij is het zelfs zo dat ik om die reden niet zwanger wil worden (maar wel graag kinderen wil) en we dus andere wegen aan het overwegen zijn.
Ik heb gelukkig geen andere angsten dus dat stukje herken ik niet
Wat zijn je andere wegen?
Ik begrijp dit heel erg. Ik wilde ook niet zwanger worden vanwege bloedprikken en bevallen... Maar nu zit ik al 4,5 jaar in de mm incl vele, vele prikken. Mijn wens om moeder te worden is kennelijk toch groter dan mijn angst voor naalden.
Alle reacties Link kopieren
Ook dieren zijn bang voor mensen met naalden. Tenminste als ze intelligent genoeg zijn om te bedenken dat naalden pijn doen en dat dit geassocieerd dient te worden met mensen (dierenartsen). Daarom geven de betere dierenartsen vaak een aai en een lekker brokje om de nare herinnering niet tot iets traumatisch te maken.

Mensen kunnen een soort gescheiden herinneringen maken: ze kunnen fobisch zijn voor naalden maar in een bepaalde andere setting niet en zelfs zelf injecties geven aan anderen of zichzelf.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
Alle reacties Link kopieren
Ik smeer sinds een paar jaar ook Emla zalf. Mijn oom die dialyse heeft gehad had een paar tubes over. Nu zijn ze op en alleen op doktersrecept verkrijgbaar helaas. In mijn jeugd werd dat nog niet gebruikt. Het ligt er ook sterk aan wie er prikt. Bij sommigen doet het gemeen zeer en bij anderen voel ik weinig. Mijn laatste prikker zegt dat het zonder zalf beter prikt, omdat de naald anders wegglijdt. Ik heb ook elke keer een andere prikker gehad, omdat er tussen de prikken jaren tussen zaten. Dus elke keer is weer eng, omdat ik niet weet hoe diegene prikt. Ik moet heel weinig laten prikken dus dan heb je dat.

TO: Vervelend dat het je leven zo beheerst dat je niet zwanger wilt worden. Mij lijkt het ook niks, daar niet van. Want ik heb geen kinderwens. Ik denk wel eens dat als ik ooit een ernstige ziekte krijg en vaak moet laten prikken, het steeds zou uitstellen en dat ik dan te laat ben. Of misschien vind ik doodgaan wel minder erg dan dat.
hondenmens schreef:
22-07-2019 10:58
Ik smeer sinds een paar jaar ook Emla zalf. Ik denk wel eens dat als ik ooit een ernstige ziekte krijg en vaak moet laten prikken, het steeds zou uitstellen en dat ik dan te laat ben. Of misschien vind ik doodgaan wel minder erg dan dat.
Dat dacht ik ook altijd. Tot je daar daadwerkelijk ligt en je zo dood ziek bent dat je geen fut meer hebt om te strijden en dan interesseert die naald je een stuk minder en heb je eigenlijk geen keuze meer.
Ik was ook altijd heel bang voor naalden. Ik wil niet mijn moeder de schuld geven, maar die vond het zelf heel eng en daardoor ging ik het ook heel eng vonden. Tijdens de eerste jaren van mijn leven had ik er namelijk totaal geen last van, totdat ik oud genoeg was om door te hebben dat mijn moeder het heel eng vond, daardoor dacht ik dat het werkelijk eng was.
Ik was altijd zo gespannen en gefocust op de pijn, dat ik echt alles voelde.

Na tig naalden in mijn rug ben ik er wel vanaf. Ik kan me nu beter ontspannen en blijf rustiger, waardoor het een stuk minder pijn doet. De huisarts was laatst nog verbaasd toen hij mijn teen moest verdoven en ik er wel heel kalm onder bleef :rofl:

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven