Gezondheid
alle pijlers
Waarom voelt het alsof er iets mis met me is?
donderdag 12 maart 2020 21:43
Hoi,
Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik dit topic begin, maar ik doe het toch. Soms voelt het alsof er iets mis met me is. Andere dagen denk ik weer gewoon van ja niemand is toch perfect en iedereen heeft vast wel zo'n dingen. Ik zal even een paar dingen opnoemen die ik aan mezelf merk:
- Bang om iets fout te doen/iets verkeerds te zeggen. En dit in elke situatie. Bij vrienden, op school, op het werk. Iets 'verkeerds' zeggen blijft me dan ook weken/maanden achtervolgen. Iets verkeerds is dan een stomme opmerking bijvoorbeeld, of een verkeerd antwoord in een werkgroep op school. Ik kan goed voorbereid in een werkgroep zitten en dan nog hartkloppingen krijgen van het idee dat ik iets verkeerds ga zeggen.
- Heel erg onzeker over mijn uiterlijk, maar ook mijn innerlijk. Ik twijfel heel erg aan mezelf. Ik kan echt elk tentamen halen en dan nog denken van ben ik wel slim genoeg voor deze studie? Heb ook moeite met nieuwe vrienden maken, want ben altijd bang dat ik niet leuk genoeg ben of niet goed genoeg.
- Heel veel stress. Over de kleinste dingen. Zoals naar een verjaardag moeten waar mensen zijn die ik niet ken en wat als ik iets raars doe/zeg? Het probleem is ook dat dit amper voorkomt dus ik weet niet waarom ik er zo bang ben. Door stress heb ik in ieder geval wel last van vast zittende schouders en nek. Hiervoor ga ik ook naar de fysio, maar ik merk dat de klachten na een dag ongeveer, dus als ik weer stress heb gehad, terugkeren. Maar ook heel veel stress over school, terwijl het gewoon goed gaat op school.
- Erg emotioneel. Er zijn periodes waar ik elke dag huil met als reden dat ik me gewoon niet zo blij voel. Of als er een kleine tegenslag is. Ik weet dan dat het meevalt en dat ik me aanstel, maar op de een of andere manier is het in mijn hoofd heeeeeel erg. En het kan dat ik dan na een half uur weer helemaal happy ben (ook zonder reden). Heb het gevoel dat ik mijn emoties niet onder controle heb en dit geeft mij weer angst.
- Ik heb moeite met concentreren. Het kost zoveel moeite om iets te doen. Al is het iets kleins. En daarna voel ik me zo vermoeid.
- Ik slaap heel lang, terwijl ik dat vroeger niet had. Ik moet nu echt 9 uur slapen (liefst zelfs nog wat langer) wil ik me uitgerust voelen.
- Ik voel me heel angstig en heb veel negatieve gedachten over mezelf en over de toekomst.
- Ik heb vaak nergens zin in, ook niet in leuke dingen doen.
- ik word soms gewoon zo moe van mezelf. Ik kan mijn gedachten niet stoppen. Ik wil dan niet twijfelen aan mezelf, maar kan het niet stoppen. Het enige wat dus echt werkt en waar ik door tot rust kom is een film/TV kijken. Als ik dan opga in een film of iets op TV dan is er zeg maar geen mogelijkheid om na te denken omdat ik zo bezig ben met de film bijv. Na het kijken denk ik dan ook even van wow en voel me dan ook eventjes rustig totdat het weer begint.
Ik heb ook wel een zware jeugd gehad en hoewel ik daar niet meer dagelijks aan denk, heb ik soms wel het idee dat dat misschien heeft gezorgd voor de angst die ik nu dagelijks ervaar. Soms denk ik het kan ook gewoon zijn dat ik veel druk op mezelf leg om te presteren. Of dit is gewoon hoe ik ben.
Het probleem is dat ik soms niet goed functioneer doordat ik zo angstig ben. Dat ik dingen afzeg omdat ik hartkloppingen heb, maar achteraf denk ik van ja ik had gewoon moeten gaan. Het beinvloed dus toch wel mijn dagelijks leven.
Ik weet eigenlijk niet wat ik nu verwacht en waarom ik dit plaats. Ik praat hier niet echt met iemand over omdat ik me schaam. Ben toch wel bang dat mensen gaan denken dat ik gek ben ofzo. Ik weet dat er hier geen medisch advies gegeven mag worden. Heeft iemand een idee of ik hier iets mee moet gaan doen? Ik heb wel van die periodes dat ik me zo verdrietig voel dat ik denk van ik moet dit echt een keer bespreken met de huisarts. Maar daarna durf ik niet, want wat als mijn ha mij raar vindt of nog erger als ze denkt dat ik me aanstel. Zou dit gewoon mijn karakter zijn en moet ik ermee leren leven en me niet aanstellen? Ben ik gewoon onzeker? En ik dacht ook van wat nou als ik wel doorverwezen wordt naar een psycholoog? Moet ik daarvoor betalen? Dit wordt namelijk lastig, ik ben een studente van 21. Praten met mijn ouders kan sowieso niet, dus deze optie valt af. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen.
Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik dit topic begin, maar ik doe het toch. Soms voelt het alsof er iets mis met me is. Andere dagen denk ik weer gewoon van ja niemand is toch perfect en iedereen heeft vast wel zo'n dingen. Ik zal even een paar dingen opnoemen die ik aan mezelf merk:
- Bang om iets fout te doen/iets verkeerds te zeggen. En dit in elke situatie. Bij vrienden, op school, op het werk. Iets 'verkeerds' zeggen blijft me dan ook weken/maanden achtervolgen. Iets verkeerds is dan een stomme opmerking bijvoorbeeld, of een verkeerd antwoord in een werkgroep op school. Ik kan goed voorbereid in een werkgroep zitten en dan nog hartkloppingen krijgen van het idee dat ik iets verkeerds ga zeggen.
- Heel erg onzeker over mijn uiterlijk, maar ook mijn innerlijk. Ik twijfel heel erg aan mezelf. Ik kan echt elk tentamen halen en dan nog denken van ben ik wel slim genoeg voor deze studie? Heb ook moeite met nieuwe vrienden maken, want ben altijd bang dat ik niet leuk genoeg ben of niet goed genoeg.
- Heel veel stress. Over de kleinste dingen. Zoals naar een verjaardag moeten waar mensen zijn die ik niet ken en wat als ik iets raars doe/zeg? Het probleem is ook dat dit amper voorkomt dus ik weet niet waarom ik er zo bang ben. Door stress heb ik in ieder geval wel last van vast zittende schouders en nek. Hiervoor ga ik ook naar de fysio, maar ik merk dat de klachten na een dag ongeveer, dus als ik weer stress heb gehad, terugkeren. Maar ook heel veel stress over school, terwijl het gewoon goed gaat op school.
- Erg emotioneel. Er zijn periodes waar ik elke dag huil met als reden dat ik me gewoon niet zo blij voel. Of als er een kleine tegenslag is. Ik weet dan dat het meevalt en dat ik me aanstel, maar op de een of andere manier is het in mijn hoofd heeeeeel erg. En het kan dat ik dan na een half uur weer helemaal happy ben (ook zonder reden). Heb het gevoel dat ik mijn emoties niet onder controle heb en dit geeft mij weer angst.
- Ik heb moeite met concentreren. Het kost zoveel moeite om iets te doen. Al is het iets kleins. En daarna voel ik me zo vermoeid.
- Ik slaap heel lang, terwijl ik dat vroeger niet had. Ik moet nu echt 9 uur slapen (liefst zelfs nog wat langer) wil ik me uitgerust voelen.
- Ik voel me heel angstig en heb veel negatieve gedachten over mezelf en over de toekomst.
- Ik heb vaak nergens zin in, ook niet in leuke dingen doen.
- ik word soms gewoon zo moe van mezelf. Ik kan mijn gedachten niet stoppen. Ik wil dan niet twijfelen aan mezelf, maar kan het niet stoppen. Het enige wat dus echt werkt en waar ik door tot rust kom is een film/TV kijken. Als ik dan opga in een film of iets op TV dan is er zeg maar geen mogelijkheid om na te denken omdat ik zo bezig ben met de film bijv. Na het kijken denk ik dan ook even van wow en voel me dan ook eventjes rustig totdat het weer begint.
Ik heb ook wel een zware jeugd gehad en hoewel ik daar niet meer dagelijks aan denk, heb ik soms wel het idee dat dat misschien heeft gezorgd voor de angst die ik nu dagelijks ervaar. Soms denk ik het kan ook gewoon zijn dat ik veel druk op mezelf leg om te presteren. Of dit is gewoon hoe ik ben.
Het probleem is dat ik soms niet goed functioneer doordat ik zo angstig ben. Dat ik dingen afzeg omdat ik hartkloppingen heb, maar achteraf denk ik van ja ik had gewoon moeten gaan. Het beinvloed dus toch wel mijn dagelijks leven.
Ik weet eigenlijk niet wat ik nu verwacht en waarom ik dit plaats. Ik praat hier niet echt met iemand over omdat ik me schaam. Ben toch wel bang dat mensen gaan denken dat ik gek ben ofzo. Ik weet dat er hier geen medisch advies gegeven mag worden. Heeft iemand een idee of ik hier iets mee moet gaan doen? Ik heb wel van die periodes dat ik me zo verdrietig voel dat ik denk van ik moet dit echt een keer bespreken met de huisarts. Maar daarna durf ik niet, want wat als mijn ha mij raar vindt of nog erger als ze denkt dat ik me aanstel. Zou dit gewoon mijn karakter zijn en moet ik ermee leren leven en me niet aanstellen? Ben ik gewoon onzeker? En ik dacht ook van wat nou als ik wel doorverwezen wordt naar een psycholoog? Moet ik daarvoor betalen? Dit wordt namelijk lastig, ik ben een studente van 21. Praten met mijn ouders kan sowieso niet, dus deze optie valt af. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen.
donderdag 12 maart 2020 21:51
Voor een deel zullen heel veel mensen dit herkennen.
Maar jij hebt er last van en daarom is het handig om er wel iets mee te doen.
Googel eens naar studentenpsycholoog in je woonplaats.
Succes.
P.s. Je hoeft niet gek te zijn om last van dingen te hebben.
Maar jij hebt er last van en daarom is het handig om er wel iets mee te doen.
Googel eens naar studentenpsycholoog in je woonplaats.
Succes.
P.s. Je hoeft niet gek te zijn om last van dingen te hebben.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
donderdag 12 maart 2020 22:00
Ik denk dat iedereen hier last van zou hebben. Jeetje, to, wat een lijst! Tijd om hulp in te schakelen. Ik weet zeker dat je met hulp van een therapeut of psycholoog kan leren om hier goed mee om te gaan.
Zo kan je niet verder, het klinkt echt heel naar. Eerst naar de huisarts dus. Sterkte, to.
donderdag 12 maart 2020 22:11
Laat je testen op adhd/add voordat je een behandeling voor iets aangaat. Kan je veel tijd en ellende besparen.
https://youtu.be/UWnJ4wjVu9k
https://youtu.be/SCAGc-rkIfo
https://youtu.be/UWnJ4wjVu9k
https://youtu.be/SCAGc-rkIfo
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
donderdag 12 maart 2020 23:04
Ik moest van de huisarts een brief schrijven waarom ik naar de psycholoog wilde. Dat heb jij al in de op staan.
Wat jij voelt, of vooral de mate waarin, is niet gemiddeld. Jouw leven kan echt leuker.
Het is niet voor niks dat er een aparte studenten psycholoog is. Heel veel studenten gaan er heen. Als daar dus een wachtlijst is, vraag dan de huisarts om online hulp, of de zorgverzekeraar om wachtlijstbemiddeling.
En als je twijfelt over wat iedereen van je zal vinden: iedereen let op zichzelf, net als jij. (Of nou ja hij kijkt er op).
Tenzij je met een rol wc papier in je panty binnen komt lopen. Maar ook dan kun je dat draaien door er zelf heel hard om te lachen, een dan ben je weer cool en in charge. ( Maar de meeste mensen zien het pas als je dat op een rode loper doet).
Wat jij voelt, of vooral de mate waarin, is niet gemiddeld. Jouw leven kan echt leuker.
Het is niet voor niks dat er een aparte studenten psycholoog is. Heel veel studenten gaan er heen. Als daar dus een wachtlijst is, vraag dan de huisarts om online hulp, of de zorgverzekeraar om wachtlijstbemiddeling.
En als je twijfelt over wat iedereen van je zal vinden: iedereen let op zichzelf, net als jij. (Of nou ja hij kijkt er op).
Tenzij je met een rol wc papier in je panty binnen komt lopen. Maar ook dan kun je dat draaien door er zelf heel hard om te lachen, een dan ben je weer cool en in charge. ( Maar de meeste mensen zien het pas als je dat op een rode loper doet).
