Gezondheid alle pijlers

Hersenschudding lange termijn klachten

21-03-2020 18:13 12 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi allemaal,

Ik merk dat ik in mijn leven vast loop. Vooral doordat ik snel overprikkeld ben, in paniek raak bij chaos of nieuwe situaties, heel snel moe ben, en angstig ben. Ik wil hier iets aan gaan doen en tijdens het lezen hierover kwam ik iets tegen.

Ik lees veel over hersenschudding en de lange termijn gevolgen daarvan. Snel overprikkeld zijn, moe zijn. Nu heb ik 9 jaar geleden een ongeluk gehad en daar heb ik o.a. een zware hersenschudding gehad. En als ik terug denk zijn mijn problemen kort na die tijd begonnen.

Heeft iemand hier ervaring mee?
Alle reacties Link kopieren
Heel veel leerlingen met deze klachten na een hoofd/hersentrauma. Als ik jouw was, zou ik een doorverwijzing vragen naar een neuroloog.

Met de huisarts ook overleggen of doorverwijzing naar een revalidatiecentrum verstandig is om met de mogelijke rest verschijnselen van de zware hersenschudding om te leren gaan. Men weet steeds meer op dit gebied. Met name in Amerika zijn inmiddels goede richtlijnen in het direct behandelen en volgen en begeleiden van mensen met mogelijk een hersentrauma, bijvoorbeeld door een sportongeluk.

In Nederland neemt men het vaak niet serieus genoeg, Helaas.
warrique wijzigde dit bericht op 21-03-2020 18:21
Reden: Autocorrectie
2.59% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Misschien heb je meer dan alleen een zware hersenschudding gehad. Je zou eens kunnen kijken op een website over nah ofwel niet aangeboren hersenletsel. Iedereen is uniek en ook elke vorm van hersenletsel uit zich bij iedereen verschillend. Elk jaar houden ca. 15.000 Nederlanders permanent hersenletsel over na een bloeding, val of ongeluk. Er zijn ca. 600.000 mensen bij de huisartsen bekend met nah.

Persoonlijke begeleiding kan heel goed helpen om weer meer regie te krijgen op je eigen leven. Steun op maat. Concrete hulp bij dingen waar jij wat meer moeite hebt.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor jullie reacties!
Toen ik het ongeluk heb gehad heb ik wel scans van mijn hoofd gehad maar ze waren toen vooral met mijn andere klachten bezig.

Maar kan het echt dat dit na 9 jaar nog steeds zo heftig aanwezig is?
CatLady33 schreef:
21-03-2020 18:38
Bedankt voor jullie reacties!
Toen ik het ongeluk heb gehad heb ik wel scans van mijn hoofd gehad maar ze waren toen vooral met mijn andere klachten bezig.

Maar kan het echt dat dit na 9 jaar nog steeds zo heftig aanwezig is?
In het revalidatiecentrum ben ik wel mensen tegengekomen die inderdaad pas jaren na het ongeval echt vast begonnen te lopen ja. Ik zou eens met de huisarts gaan praten.
Alle reacties Link kopieren
Ja zeker. Ik wil geen mogelijke diagnoses benoemen op het forum, maar ik herken de klachten. Bij veel mensen blijkt na jaren, dat de klachten veroorzaakt zijn door een hoofdtrauma in het verleden.

Mijn oudste verdenk ik ook van restverschijnselen van hersentrauma. Als 5 jarige was ze kort bewusteloos na een speeltuinongeluk. De huisarts van de huisartsenpost reageerde nauwelijks. "Ach ja, flinke klap op haar hoofd gehad... Geeft niet. " Geen zorg, geen tips, niets. Oudste heeft met 7 diagnose ADHD gekregen. Met wat ik nu weet, denk ik niet meer dat ze ADHD heeft.
Mijn man heeft NAH na een hersenkneuzing en dat gaat helaas echt niet meer over. Hij is heel lang met een kluitje in het riet gestuurd (“kom over een half jaar maar terug als het niet over is” en dan na een half jaar gewoon hetzelfde zeggen). Tot een betrokken huisarts hem op de patiëntenvereniging van mensen met NAH wees, en hij voor het eerst info kreeg. En dus ook besefte dat er geen herstel zou komen. Is na ruim 25 jaar nog steeds lastig omdat hij het liefst zou doen wat hij vroeger kon, en het frustreert dat je eerder moet stoppen dan hoe het in je hoofd zou moeten gaan. Inmiddels is hij zich wel aan het ontwikkelen als ervaringsdeskundige om met zijn ervaring ergens aan bij te kunnen dragen. Steeds meer revalidatiecentrum en ziekenhuizen maken daar bewust gebruik van.
Alle reacties Link kopieren
blijmetmij schreef:
21-03-2020 19:37
Mijn man heeft NAH na een hersenkneuzing en dat gaat helaas echt niet meer over. Hij is heel lang met een kluitje in het riet gestuurd (“kom over een half jaar maar terug als het niet over is” en dan na een half jaar gewoon hetzelfde zeggen). Tot een betrokken huisarts hem op de patiëntenvereniging van mensen met NAH wees, en hij voor het eerst info kreeg. En dus ook besefte dat er geen herstel zou komen. Is na ruim 25 jaar nog steeds lastig omdat hij het liefst zou doen wat hij vroeger kon, en het frustreert dat je eerder moet stoppen dan hoe het in je hoofd zou moeten gaan. Inmiddels is hij zich wel aan het ontwikkelen als ervaringsdeskundige om met zijn ervaring ergens aan bij te kunnen dragen. Steeds meer revalidatiecentrum en ziekenhuizen maken daar bewust gebruik van.
En mag ik misschien vragen waar hij last van heeft?
CatLady33 schreef:
21-03-2020 19:51
En mag ik misschien vragen waar hij last van heeft?
Wat er veranderd is en wat je merkt zijn twee verschillende dingen. In gezelschap past hij zich nog steeds zoveel aan dat veel mensen het niet door hebben of vergeten. Maar hij is veel sneller vermoeid dus moet daar wel een prijs voor betalen. Hij praat wat langzamer, bedachtzamer, maar hij is altijd al iemand die mensen ruimte geeft. Hij heeft problemen met slapen, moeite met meer prikkels door elkaar; veel automatische piloot dingen werken niet meer en moet hij dus met meer wilskracht voor elkaar krijgen (bv achtergrondgeluiden wegfilteren), hij is wat sneller emotioneel of ongeremd als hij moe is. Hij kan ook misselijk worden of hoofdpijn krijgen van te veel input of te lang doorgaan. En daar ook ontzettend slecht van gaan slapen.

Zijn informatieverwerking is heel erg veranderd; wij zijn allemaal beelddenkers in het gezin, maar zijn beeldend vermogen is weg; hij kan geen beelden meer oproepen of “filmpjes”. Daarom is zijn geheugen “slechter”; dingen zijn niet altijd logisch op te slaan of terug te roepen. Hij is dus ook veel jeugdherinneringen kwijt.
Zijn (avondopleiding) kunstacademie moest hij staken omdat hij niet meer kon ontwerpen. Zijn muzikale geheugen is nog wel intact en hij is fanatiek (hobby) muzikant (heel veel instrumenten en diverse bands). Hij kan echt heel veel dingen waar ik (a-muzikaal) geen voorstellingsvermogen bij heb. Verder is hij nog steeds slim, sociaal, analytisch en sportief. Hij kon na het ongeluk nog max 20 uur per week werken, maar is nu al heel lang onvrijwillig zonder werk; ooit een burn-our gekregen (inmiddels nog wel meer) en zelf ontslag genomen om thuis bij te trekken toen de re-integratie niet aansloeg. Dus niet goed begeleid richting “ziek uit dienst”. Daardoor was hij “verwijtbaar werkeloos”, krijgt hij geen uitkering en geen begeleiding naar werk (want hij kost nu niets).

Van zijn beperking is destijds niets geregistreerd omdat hij niet ziek uit dienst ging, dus als hij nu zou moeten solliciteren, zou hij gewoon voor 40 uur moeten gaan. Er is wel een heel dossier van zijn medische gebeurtenis, maar dit is dus nooit vertaald door een keuringsarts naar daadwerkelijke beperking. Omdat dingen in je hersenen ontzettend moeilijk te meten zijn, is het lastig zijn gebreken te “bewijzen”. Vaak worden er bij tests ook geen dingen gevonden omdat de vragen niet goed zijn. Artsen zoeken soms naar de verkeerde aanwijzingen. Daarom denkt hij nu mee met de ontwikkeling van onderzoeken (als in: hij is benaderbaar voor feedback) wordt hij soms door medische studenten ondervraagd en wordt hij gevraagd over allerlei ziekenhuisprocessen mee te denken met andere mensen samen in een denktank bij het UMC.

Hij heeft inmiddels nog wat burn-outs achter de rug omdat onze gezinssituatie zwaar is voor hem. Ik ben later ziek geworden (toen ik kostwinner was). Hij heeft ons gezin met honden en baby een hele tijd moeten runnen terwijl hij feitelijk maar 20 uur per week inzetbaar was. Wel is hij nog steeds de liefste en meest inlevende vader die ik kan bedenken. Het blijft wel ploeteren (ik ben inmiddels afgekeurd). We zijn elkaars mantelzorger en samen zijn we (afwisselend) ongeveer 1 capabele ouder voor onze zoon.

Best pittig dat die nu niet naar school gaat; normaal redden we het samen vooral dankzij de herstelkansen door de week. Om in een gezond ritme te blijven, en onszelf niet te overvragen, zouden er echt veel momenten zonder prikkels moeten zitten in een dag. Dat is nu helemaal weg; normaal zijn vakanties al intensief, maar nu moet er ook nog schoolwerk worden gedaan.

Het doet wel pijn als familie dan zegt; “ja jullie zitten altijd al samen thuis dus voor jullie is het makkelijk!” Maar goed; daar vroeg je niet naar...
Alle reacties Link kopieren
Je kan idd lang na een ongeluk nog last hebben. Kan ook heel goed uit je nek komen maar ook door de hersenschudding. Dat noemen ze het Post Contusie Syndroom. Ze zien soms zelfs mensen met atrofie in de hersenen door een hersenschudding.

Zelf heb ik een aandoening dat iih heet. Er wordt teveel hersenvloeistof aangemaakt. Dit kan jaren na trauma optreden. Ik heb een keer een hersenschudding gehad na een val van mijn fiets (omvergereden door een brommer die een fietser met zich meenam, het fietspad was te smal om mij in te halen). Het kan zijn dat daar nog de oorzaak ligt maar dat valt niet meer te achterhalen. Ze zien dit echter wel vaak bij mensen die een trauma gehad hebben.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
Alle reacties Link kopieren
Is het 9 jaar achter elkaar heftig aanwezig geweest?
Of vlamt het nu recent weer op?

Heb je in die 9 jaar langer dan een half jaar voldoende in werk kunnen functioneren?
Zijn het ups en downs of is het constant erg?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Mijn man heeft ook NAH niet-aangeboren-hersenletsel.

Opgelopen door een trauma, een eenmalig iets wat door een ander hem is aangedaan.

Waar ik vorig jaar achter kwam is dat ze in Amerika een nieuwe techniek hebben om de circa 90% hersencellen die je niet gebruikt de beschadigde hersencellen over te laten nemen.
Sinds kort is dit ook in Zwolle in Nederland. Het is best duur en doordat het nieuw is wordt het niet vergoed door de Zorgverzekeraar. Ik ken iemand die heeft die training gedaan, diegene had mega veel klachten overgehouden nadat ze haar hoofd had gestoten (een hersenschudding opgelopen) en zo heftig dat haar kwaliteit van leven bijna niets meer was -> 1 kopje thee met een vriendin moest ze dagen van bijkomen. Zij heeft die training gedaan en haar kwaliteit van leven is flink toegenomen, het is niet helemaal weg, zal ook nooit helemaal weggaan maar ze herkend signalen en heeft handvatten om ermee om te gaan.
Ik hen geen aandelen in dat bedrijf, ik heb er niets mee. Ik wilde jullie dit wel als tip meegeven. Als je de naam wil weten kan dat via privé bericht.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven