Overig
alle pijlers
Ik hecht me te snel, doet vreselijk pijn, wie nog meer?
donderdag 15 maart 2018 20:13
Lieve mensen, ik hoop dat er hier meer mensen zitten met mijn probleem en dat we elkaar evt kunnen erkennen en steunen. Natuurlijk naast een phycho-therapeut.
Ik ben als 6 jarig meisje uit huis geplaats. Mijn ouders beloofde me te komen bezoeken, maar dit gebeurde nooit. Elke keer weer werd ik in de steek gelaten. Ik was thuis niet welkom, niet bij mijn oma, overal werd gezegd "je mag komen maar laat haar thuis" niet mee op vakantie, want ik was het vervelende kind. ook later was ik bijna nergens welkom.
Nu ik 36 ben en zelf kinderen heb krijg ik dit alles terug. Keihard. Want ik kan niet omgaan met vriendschaps relaties, oftewel, bepaalde.
Ik heb een lieve man, al 12 jaar bijna en dat gaat goed. ook lieve vriendinnen. Maar...
Ik ontmoet iemand, en als blijkt dat die persoon onbereikbaar is ( lees bij een therapeut, de fysio ect) dan kan ik het niet loslaten, ik word verdrietig, blijf contact zoeken, het voelt heel hecht en ik voel me vreselijk afgewezen. De vriendschap is wel oprecht,, alleen als het niet kan omdat die persoon.....( noem maar iets) dan voel ik me verschrikkelijk. even een voorbeeld:
Ik ontmoeten iemand die mijn kind behandeld ( ivm privacy noem ik even niets hoe en wat), maar vergelijk het met bijv een logopedist in die catergorie. Ik vond haar leuk, aardig en we raakte ook gezellig aan de praat. Voegde dr toe op FB, ook daar kletste we af en toe. Alleen zij had het druk en wilde rustig aan doen, alleen toen ging het bij mij mis, direct gingen er weer alarm bellen rinkelen..AFWIJZING!! volgens mijn pycholoog en therapeut reflecteer ik dat naar het verleden. Ik raakte mezelf kwijt. Ging exstreem veel contact zoeken, alles op FB liken, dingen plaatsen om haar aandacht te krijgen, elke dag appe.....ging voor haar veel te snel en ze was te druk dus...BLOCK, nou mijn wereld storte in, ik wilde niet meer leven ( nu ben ik nooit serieus echt suïcidaal hoor) en ik zag mijn leven instorten als een sneeuwpop. Niets was meer iets waard. want zij wilde me niet meer in haar leven......verstandelijk weet ik dat het geen afwijzing is, want we hadden al leuk contact, ik heb het zelf verpest. ......en omdat ik mezelf dat kwalijk neem ben ik nog meer gefrustreerd. Voel(de) me ellendig.
Nu inmiddels is de beroepsmatige relatie prima, en zal ik moeten afwachten of er nog persoonlijke relatie mogelijk is, maar juist dat afwachten en onzekerheid zijn killing voor mij.
Ik heb pychotherapie gehad, maar ze dachten dat ik het wel weer aan kon om in het hier en nu te leven en dus werd ik terug gezet naar een pych. verpleegkundige.
nu zou het zo fijn zijn om lotgenoten te spreken.
Met die ene persoon komt het miss wel weer goed, maar als het niet goed komt zal ik mezelf altijd verwijten. Ik wil dit niet meer...niet meer zo ellendig voelen, niet meer zo hechten.
er kan nog veel meer verteld worden maar dat komt wel als er lotgenoten zjin.
En reageer aub niet met "ik zou gek van jou worden"want ik kies hier ook niet voor, die hechtingsproblemtiek zit ingebakken en je moet er mee leren dealen, gaat nooit 100% over, en voor mij is het op dat moment niet te overzien. Ik wil juist niet meer zo zijn, maar de pijn die je dan voelt als je niet doet wat je doet is ombeschrijvelijk, dus simpel "afwachten en sit back"is niet de oplossing, anders had ik dat zeker gedaan =)
Dank je wel
Ik ben als 6 jarig meisje uit huis geplaats. Mijn ouders beloofde me te komen bezoeken, maar dit gebeurde nooit. Elke keer weer werd ik in de steek gelaten. Ik was thuis niet welkom, niet bij mijn oma, overal werd gezegd "je mag komen maar laat haar thuis" niet mee op vakantie, want ik was het vervelende kind. ook later was ik bijna nergens welkom.
Nu ik 36 ben en zelf kinderen heb krijg ik dit alles terug. Keihard. Want ik kan niet omgaan met vriendschaps relaties, oftewel, bepaalde.
Ik heb een lieve man, al 12 jaar bijna en dat gaat goed. ook lieve vriendinnen. Maar...
Ik ontmoet iemand, en als blijkt dat die persoon onbereikbaar is ( lees bij een therapeut, de fysio ect) dan kan ik het niet loslaten, ik word verdrietig, blijf contact zoeken, het voelt heel hecht en ik voel me vreselijk afgewezen. De vriendschap is wel oprecht,, alleen als het niet kan omdat die persoon.....( noem maar iets) dan voel ik me verschrikkelijk. even een voorbeeld:
Ik ontmoeten iemand die mijn kind behandeld ( ivm privacy noem ik even niets hoe en wat), maar vergelijk het met bijv een logopedist in die catergorie. Ik vond haar leuk, aardig en we raakte ook gezellig aan de praat. Voegde dr toe op FB, ook daar kletste we af en toe. Alleen zij had het druk en wilde rustig aan doen, alleen toen ging het bij mij mis, direct gingen er weer alarm bellen rinkelen..AFWIJZING!! volgens mijn pycholoog en therapeut reflecteer ik dat naar het verleden. Ik raakte mezelf kwijt. Ging exstreem veel contact zoeken, alles op FB liken, dingen plaatsen om haar aandacht te krijgen, elke dag appe.....ging voor haar veel te snel en ze was te druk dus...BLOCK, nou mijn wereld storte in, ik wilde niet meer leven ( nu ben ik nooit serieus echt suïcidaal hoor) en ik zag mijn leven instorten als een sneeuwpop. Niets was meer iets waard. want zij wilde me niet meer in haar leven......verstandelijk weet ik dat het geen afwijzing is, want we hadden al leuk contact, ik heb het zelf verpest. ......en omdat ik mezelf dat kwalijk neem ben ik nog meer gefrustreerd. Voel(de) me ellendig.
Nu inmiddels is de beroepsmatige relatie prima, en zal ik moeten afwachten of er nog persoonlijke relatie mogelijk is, maar juist dat afwachten en onzekerheid zijn killing voor mij.
Ik heb pychotherapie gehad, maar ze dachten dat ik het wel weer aan kon om in het hier en nu te leven en dus werd ik terug gezet naar een pych. verpleegkundige.
nu zou het zo fijn zijn om lotgenoten te spreken.
Met die ene persoon komt het miss wel weer goed, maar als het niet goed komt zal ik mezelf altijd verwijten. Ik wil dit niet meer...niet meer zo ellendig voelen, niet meer zo hechten.
er kan nog veel meer verteld worden maar dat komt wel als er lotgenoten zjin.
En reageer aub niet met "ik zou gek van jou worden"want ik kies hier ook niet voor, die hechtingsproblemtiek zit ingebakken en je moet er mee leren dealen, gaat nooit 100% over, en voor mij is het op dat moment niet te overzien. Ik wil juist niet meer zo zijn, maar de pijn die je dan voelt als je niet doet wat je doet is ombeschrijvelijk, dus simpel "afwachten en sit back"is niet de oplossing, anders had ik dat zeker gedaan =)
Dank je wel
donderdag 15 maart 2018 20:19
Heeel herkenbaar. Ik heb erg verlatingsangst. Vooral ook bij dingen als fysio en therapeuten is dit op het moment vreselijk. Ben in 2016 van fysio gewisseld omdat mijn huidige op wereldreis ging, en dat was mijn praatpaal voordat ik werd behandeld voor mijn depressie. Die man wist alles van me. Ik voelde me instorten toen ie blij vertelde dat hij op wereldreis ging, ik was eigenlijk woest op hem. Hoe kan jij me ook nog in de steek laten? dacht ik.
Nope, als ik nu zoiets voel bouw ik snel een muur hoor. Wat ook niet goed is.
Met psycholoog ook, kon me niet voorstellen te kunnen overleven zonder mijn psycholoog, ondertussen bijna een jaar een nieuwe, zonder deze zou ik niet kunnen. Echt niet.
Dus, ik volg
Nope, als ik nu zoiets voel bouw ik snel een muur hoor. Wat ook niet goed is.
Met psycholoog ook, kon me niet voorstellen te kunnen overleven zonder mijn psycholoog, ondertussen bijna een jaar een nieuwe, zonder deze zou ik niet kunnen. Echt niet.
Dus, ik volg
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
geven, vind het oprecht naar voor je
donderdag 15 maart 2018 20:25
Bjort: dank je wel
Kohaku: jij ook bedankt en knuff. ja dat deel van zo graag een vriendschap willen met hulpverleners ( niet allemaal) en als het dan niet kan je afgewezen voelen herken ik dus meteen. Ik bouw geen muur om me heen maar zou dat graag willen. Heb deze situatie in 1 jaar tijd 4 keer meegemaakt ( Leidinggevende, kindercoach, psyh en dan die laatste persoon)
Met die laatste was het ook echt leuk dus dat heb ik wellicht zelf verpest.
vervelend is dat he?
voor jou ook een knuff want ik snap zo goed hoe je je voelt.
Ik probeer mezelf te troosten met gedachtes zoals "vergeef jezelf, als de vriendschap wederzijds is komt ze wel" en " het is niets persoonlijks, je heb lieve vriendinnen"alleen het gevoel, het slokt me helemaal op, ik eet niet meer, ben alleen maar depri, kijk 100 keer op me telefoon......dat dus.
Kohaku: jij ook bedankt en knuff. ja dat deel van zo graag een vriendschap willen met hulpverleners ( niet allemaal) en als het dan niet kan je afgewezen voelen herken ik dus meteen. Ik bouw geen muur om me heen maar zou dat graag willen. Heb deze situatie in 1 jaar tijd 4 keer meegemaakt ( Leidinggevende, kindercoach, psyh en dan die laatste persoon)
Met die laatste was het ook echt leuk dus dat heb ik wellicht zelf verpest.
vervelend is dat he?
voor jou ook een knuff want ik snap zo goed hoe je je voelt.Ik probeer mezelf te troosten met gedachtes zoals "vergeef jezelf, als de vriendschap wederzijds is komt ze wel" en " het is niets persoonlijks, je heb lieve vriendinnen"alleen het gevoel, het slokt me helemaal op, ik eet niet meer, ben alleen maar depri, kijk 100 keer op me telefoon......dat dus.
donderdag 15 maart 2018 20:29
Hm, het is zo ingewikkeld. Want het is wel een professioneel iemand natuurlijk.
Nee ik zet nu gelijk mijn stekels op hoor, of ik ga alles wat diegene doet als vervelend bestempelen, zodat diegene in mijn hoofd 'niet meer aardig is'. In de hoop dat het minder pijn doet.
Komt nog bij dat ik van die fysio waar ik het in mijn vorige bericht over had, nog wel een berichtje op FB kreeg of het mentaal al beter ging etc. En daarna een paar maanden niet reageren. Daar help je me ook mee :')
Facebook pagina's opzoeken is ook iets waar je jezelf mee kan martelen hoor!
Maar blokkeren en misschien dan een berichtje krijgen wat je dan niet ziet, is dan weer de andere kant.
Nee ik zet nu gelijk mijn stekels op hoor, of ik ga alles wat diegene doet als vervelend bestempelen, zodat diegene in mijn hoofd 'niet meer aardig is'. In de hoop dat het minder pijn doet.
Komt nog bij dat ik van die fysio waar ik het in mijn vorige bericht over had, nog wel een berichtje op FB kreeg of het mentaal al beter ging etc. En daarna een paar maanden niet reageren. Daar help je me ook mee :')
Facebook pagina's opzoeken is ook iets waar je jezelf mee kan martelen hoor!
Maar blokkeren en misschien dan een berichtje krijgen wat je dan niet ziet, is dan weer de andere kant.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
donderdag 15 maart 2018 21:09
Ik denk dat je de professionele afstand van mensen moet respecteren. Ik denk zelfs dat iemand je vaak beter kan helpen wanneer er sprake is van die distantie om dat je in de relatie bent van iemand leert jou iets, helpt je ergens bij of behandelt jou (patient). Dat maakt de relatie per definitie minder gelijkwaardig (zie ook dramadriehoek bijvoorbeeld). Je betaalt daarnaast de ander voor zijn/haar tijd en service aan jou. Een dergelijke relatie leent zich niet voor een diepe vriendschap want die vriendschap vereist gelijkwaardigheid en een vriend betaal je niet voor zijn tijd.
Ik waardeer de mensen die mij helpen of hebben geholpen enorm en ik vind het vaak ook leuke mensen. Maar de relatie heeft een ander doel namelijk het oplossen of hanteerbaar maken van mijn probleem. Wanneer dat weer is opgelost kan de relatie ook voorbij zijn en is het tijd om los te laten. Het loslaten betekent niet alleen afstand van de hulpverlener/coach/behandelaar maar ook afstand van je oude probleem. Het is onderdeel van het proces om verder te gaan.
Daarnaast moet jouw hulpverlener/coach/behandelaar ook verder in zijn professionele relatie met andere klanten. Het zou onmogelijk zijn om met alle klanten en oud klanten diepe vriendschappen aan te gaan.
Ik zou proberen om voor jezelf te beseffen dat gepaste afstand geen afwijzing is maar professionaliteit. Stel jezelf ook gepaster op en ga er niet vanuit dat een professionele relatie een vriendschap wordt. Dring niet op ongepaste wijze iemands leven binnen en doe geen facebook verzoeken. Mocht wel een vriendschap zijn besef dan dat het zeldzaam is en laat de initiatieven daartoe eens van de ander komen ipv van jou.
Ik waardeer de mensen die mij helpen of hebben geholpen enorm en ik vind het vaak ook leuke mensen. Maar de relatie heeft een ander doel namelijk het oplossen of hanteerbaar maken van mijn probleem. Wanneer dat weer is opgelost kan de relatie ook voorbij zijn en is het tijd om los te laten. Het loslaten betekent niet alleen afstand van de hulpverlener/coach/behandelaar maar ook afstand van je oude probleem. Het is onderdeel van het proces om verder te gaan.
Daarnaast moet jouw hulpverlener/coach/behandelaar ook verder in zijn professionele relatie met andere klanten. Het zou onmogelijk zijn om met alle klanten en oud klanten diepe vriendschappen aan te gaan.
Ik zou proberen om voor jezelf te beseffen dat gepaste afstand geen afwijzing is maar professionaliteit. Stel jezelf ook gepaster op en ga er niet vanuit dat een professionele relatie een vriendschap wordt. Dring niet op ongepaste wijze iemands leven binnen en doe geen facebook verzoeken. Mocht wel een vriendschap zijn besef dan dat het zeldzaam is en laat de initiatieven daartoe eens van de ander komen ipv van jou.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 14 februari 2019 19:11
Ik weet precies wat je bedoelt...
Ik ben 17 jaar en heb een stage voor mijn opleiding (sociaal werk) waarbij ik veel met kinderen en mensen werk. Nu heb ik iedere keer dat ik met kinderen speel (ik ben zelf vrij speels), dat die kinderen me bij afscheid een knuffel geven. Daarna zie ik diezelfde kinderen iedere week, maar soms gaat een kind weg bij mijn stage en dan doet het echt pijn... Ik ben benieuwd wat ik hieraan kan doen. Ik hecht me soms zelfs in de eerste 5 minuten al aan iemand, wat mij echt kapot maakt... Tips zijn welkom.
Ik ben 17 jaar en heb een stage voor mijn opleiding (sociaal werk) waarbij ik veel met kinderen en mensen werk. Nu heb ik iedere keer dat ik met kinderen speel (ik ben zelf vrij speels), dat die kinderen me bij afscheid een knuffel geven. Daarna zie ik diezelfde kinderen iedere week, maar soms gaat een kind weg bij mijn stage en dan doet het echt pijn... Ik ben benieuwd wat ik hieraan kan doen. Ik hecht me soms zelfs in de eerste 5 minuten al aan iemand, wat mij echt kapot maakt... Tips zijn welkom.
zaterdag 23 februari 2019 17:09
Je hebt een behoefte uit je kindertijd, die toen niet vervuld werd. Daarom is die behoefte blijven hangen en probeer je die onbewust in het hier en nu nog te vervullen, maar dat lukt nooit, omdat het iets van vroeger is. En je merkt zelf ook dat je terug schiet in je kind-modus zodra je je teveel hecht en het niet goed gaat, want je weet rationeel dat je gedrag en gevoel niet echt kloppen, maar toch voel je het wel...en als dat gevoel gepaard gaat met veel paniek/angst/verdriet, weet je zeker dat het uit je jeugd komt. Ik zou op zoek gaan naar een therapeut die gespecialiseerd is hierin, die kunnen je echt heel goed helpen.
