Overig
alle pijlers
Vader zelfmoord
vrijdag 25 mei 2018 00:35
Onlangs heeft mijn vader zelfmoord gepleegd. Ik ben pas 16 en ik heb er heel veel moeite mee. Elke dag heb ik moeite me opstaan, overal doen alsof het goed gaat en om 's avonds eerder dan 3 uur in slaap te vallen. Ik heb veel vriendinnen, maar niemand die vraagt hoe het met mij gaat of erover begint. Zelf word ik elke dag somber wakker en voel me heel alleen. Heeft iemand ook zoiets meegemaakt en weet die wat ik kan doen om mij beter te laten voelen of kost het gewoon tijd?
anoniem_370128 wijzigde dit bericht op 25-05-2018 00:43
12.50% gewijzigd
vrijdag 25 mei 2018 00:39
Wat verschrikkelijk voor je, gecondoleerd met het overlijden van je vader.
Het is nu misschien nog te vroeg, maar heb je al gedacht aan iets van rouwverwerking of gesprekken met een psycholoog?
Dit is te heftig om alleen te verwerken, en dan kan je ook nog niet eens bij je vriendinnen terecht.
Heel veel sterkte
Het is nu misschien nog te vroeg, maar heb je al gedacht aan iets van rouwverwerking of gesprekken met een psycholoog?
Dit is te heftig om alleen te verwerken, en dan kan je ook nog niet eens bij je vriendinnen terecht.
Heel veel sterkte
...
vrijdag 25 mei 2018 00:41
Dit is heel zwaar voor je, vraag er hulp bij .
Je geeft aan dat je het leven niet meer ziet zitten.. Dat is een teken dat je hulp nodig hebt.
Eerst naar je huisarts om te vertellen dat je het moeilijk hebt , hij/zij verwijst je door naar passende hulp , bijvoorbeeld een psycholoog met wie je dit alles kunt bespreken .
Erover praten (met een professional) zal je helpen hoor.
Je geeft aan dat je het leven niet meer ziet zitten.. Dat is een teken dat je hulp nodig hebt.
Eerst naar je huisarts om te vertellen dat je het moeilijk hebt , hij/zij verwijst je door naar passende hulp , bijvoorbeeld een psycholoog met wie je dit alles kunt bespreken .
Erover praten (met een professional) zal je helpen hoor.
vrijdag 25 mei 2018 00:41
Pfoe, je vader verliezen is vreselijk en dan nog eens op zo een moeilijke manier ...
Ik zou zo snel mogelijk met een professional in contact komen om te praten. Je vriendinnen vragen er niet achter, mogelijk ook omdat ze het zelf lastig vinden om mee om te gaan dat ze niet weten hoe te reageren natuurlijk.
Als je een psycholoog nog een te grote stap vindt, zijn er ook alternatieven, bv. chatten : https://www.awel.be/chat
Heel veel sterkte
Ik zou zo snel mogelijk met een professional in contact komen om te praten. Je vriendinnen vragen er niet achter, mogelijk ook omdat ze het zelf lastig vinden om mee om te gaan dat ze niet weten hoe te reageren natuurlijk.
Als je een psycholoog nog een te grote stap vindt, zijn er ook alternatieven, bv. chatten : https://www.awel.be/chat
Heel veel sterkte
vrijdag 25 mei 2018 00:43
Ach anoniempje, wat een verdrietig verhaal en zo kort geleden nog maar! Het lijkt me heel begrijpelijk dat je je somber voelt en moeite hebt om dingen te doen als je zoveel verdriet hebt. Zijn er mensen waar je wel je verdriet mag laten zien en niet net hoeft te doen alsof het goed gaat?
Een ouder verliezen is al heel erg, maar door zelfdoding iemand verliezen maakt het vaak nog ingewikkelder. Je probeert te begrijpen waarom iemand deze keus heeft gemaakt en dat is soms niet te begrijpen.
Zelf ben ik 5 jaar geleden mijn broer verloren door een zelfdoding en nu gaat het best weer goed met mij. Het zal echter een rouwproces zijn waar je doorheen moet. Dat is een hele klus waar je best steun bij mag vragen. Heb je lieve mensen om je heen? Heel veel sterkte en als je iets wilt vragen dan hoor ik het wel
Een ouder verliezen is al heel erg, maar door zelfdoding iemand verliezen maakt het vaak nog ingewikkelder. Je probeert te begrijpen waarom iemand deze keus heeft gemaakt en dat is soms niet te begrijpen.
Zelf ben ik 5 jaar geleden mijn broer verloren door een zelfdoding en nu gaat het best weer goed met mij. Het zal echter een rouwproces zijn waar je doorheen moet. Dat is een hele klus waar je best steun bij mag vragen. Heb je lieve mensen om je heen? Heel veel sterkte en als je iets wilt vragen dan hoor ik het wel
vrijdag 25 mei 2018 00:45
Of als je wil chatten /mailen over alles , kan gratis met stichting emotionele hulp. Hier zitten getrainde en professionele mensen die je graag willen helpen .
http://www.stichtinges.nl
Of Sensoor (chat/mail/bellen) https://www.sensoor.nl/sensoor-chat.html
http://www.stichtinges.nl
Of Sensoor (chat/mail/bellen) https://www.sensoor.nl/sensoor-chat.html
anoniem_368371 wijzigde dit bericht op 25-05-2018 00:51
16.07% gewijzigd
vrijdag 25 mei 2018 00:47
Heel erg bedankt iedereen! Mijn vader heeft altijd al psychologische problemen gehad. Hij had een bipolaire stoornis/manisch depressief. Daardoor (en door de scheiding van mijn ouders) ga ik al sinds ik 7 ben naar psychologen, maar het werkt voor mij niet zo, omdat ik nooit echt een klik voel maar juist een afstand.
Eerst kon ik bij mijn broer en moeder wel verdrietig zijn, maar toen ik merkte dat zij het ook moeilijk hadden, wilde ik hun niet bezwaren met mijn verdriet.
Eerst kon ik bij mijn broer en moeder wel verdrietig zijn, maar toen ik merkte dat zij het ook moeilijk hadden, wilde ik hun niet bezwaren met mijn verdriet.
vrijdag 25 mei 2018 00:54
Klopt, ik heb daarin gezeten, maar die is gestopt en verder zijn er geen bij mij in de buurt helaaschentolove schreef: ↑25-05-2018 00:51Heb je interesse in een lotgenotengroep?
Wellicht dat er zoiets bestaat.
vrijdag 25 mei 2018 00:58
Ach lieverd.... wat vreselijk voor je....
Ik ben alweer heel wat jaren ouder, maar toen ik 16 verloor mijn vriendin plots haar vader. En toen ik 16 was, wist ik niet zo goed hoe ik er voor haar moest zijn. Af en toe praatten wij over haar vader, maar er echt zijn... dat vond ik moeilijk.
Kortom, ik begrijp heel goed dat je je alleen voelt... is er buiten je moeder/ directe gezin nog iemand bij wie je terecht kan? Iemand waarbij je je fijn voelt? Ik voel ontzettend met je mee....
Het lijkt mij vreselijk zo jong he vader te moeten missen en dan op deze manier.
Sterkte meisje.... en praat gerust hier op het forum.
Ik ben alweer heel wat jaren ouder, maar toen ik 16 verloor mijn vriendin plots haar vader. En toen ik 16 was, wist ik niet zo goed hoe ik er voor haar moest zijn. Af en toe praatten wij over haar vader, maar er echt zijn... dat vond ik moeilijk.
Kortom, ik begrijp heel goed dat je je alleen voelt... is er buiten je moeder/ directe gezin nog iemand bij wie je terecht kan? Iemand waarbij je je fijn voelt? Ik voel ontzettend met je mee....
Het lijkt mij vreselijk zo jong he vader te moeten missen en dan op deze manier.
Sterkte meisje.... en praat gerust hier op het forum.
vrijdag 25 mei 2018 00:59
Wat moet dit enorm zwaar zijn voor jou. Is het misschien mogelijk een andere psycholoog te zoeken waar je wel een klik mee hebt. Verder kan lotgenotencontact heel fijn zijn. Zelf sprak ik er juist wel met familie over omdat hun begrijpen wat je bedoelt. Misschien vind je hier nog informatie: http://www.achterderegenboog.nl/forum/ Zij zijn er speciaal voor kinderen en jongeren. Ze organiseren bijeenkomsten en er is ook een forum. Sterkte
vrijdag 25 mei 2018 07:10
Zo’n groot verlies zet je leven volledig op zijn kop en het kost tijd om dat te verwerken en te beseffen en accepteren dat je leven voorgoed veranderd is. En omdat iedereen dat op zijn eigen manier doet, is het als nabestaanden heel lastig om elkaar daarin goed te steunen.
En ondertussen gaat het leven natuurlijk wel gewoon door voor alle andere mensen om je heen die wat verder van de situatie af staan, zoals bijvoorbeeld jouw vriendinnen. Ze zullen je ongetwijfeld willen steunen, maar niet goed weten hoe ze dat kunnen doen.
En dat maakt dat je je heel alleen kunt voelen tijdens zo’n proces. Die gevoelens zijn echt heel normaal en hebben inderdaad tijd nodig.
Toch kan het helpen om met iemand te praten die gespecialiseerd is in rouwverwerking. Zelfs als je geen klik met de hulpverlener hebt, kun je er toch nog veel aan hebben. Oa doordat hun kunnen vertellen wat wel of niet normaal is tijdens het rouwen en omdat ze jou kunnen voorzien van hele praktische tips over hoe je dit te verwerken en hoe jij je minder alleen kunt voelen tijdens dit proces.
Ik wens je heel veel sterke
En ondertussen gaat het leven natuurlijk wel gewoon door voor alle andere mensen om je heen die wat verder van de situatie af staan, zoals bijvoorbeeld jouw vriendinnen. Ze zullen je ongetwijfeld willen steunen, maar niet goed weten hoe ze dat kunnen doen.
En dat maakt dat je je heel alleen kunt voelen tijdens zo’n proces. Die gevoelens zijn echt heel normaal en hebben inderdaad tijd nodig.
Toch kan het helpen om met iemand te praten die gespecialiseerd is in rouwverwerking. Zelfs als je geen klik met de hulpverlener hebt, kun je er toch nog veel aan hebben. Oa doordat hun kunnen vertellen wat wel of niet normaal is tijdens het rouwen en omdat ze jou kunnen voorzien van hele praktische tips over hoe je dit te verwerken en hoe jij je minder alleen kunt voelen tijdens dit proces.
Ik wens je heel veel sterke
vrijdag 25 mei 2018 08:29
Ach meisje wat verdrietig toch. Blijf toch vooral met je broer en moeder praten, het is juist "fijner" om met elkaar verdrietig te zijn. Zij zijn de enigen die het echt begrijpen, dus keer je niet af van ze om hen te sparen. Het verdriet is nooit weg, dat weet je zelf ook, dat wakker je niet aan door er over te beginnen. Aan je vriendinnen zul je helaas niet veel hebben. Als je nooit een groot verlies hebt mee gemaakt heb je geen idee waar jij nu doorheen gaat. Velen zullen in hun onschuld denken dat het na 6 weken wel "over" is. Dat kun je ze niet kwalijk nemen, zo werkt dat. De kans dat iemand anders in je klas een ouder is verloren is op deze leeftijd heel klein, wat dat betreft is het een stuk "makkelijker" als dat op je 50e gebeurt, dan heb je zoveel mensen in je omgeving die weten wat je door maakt. Ik kan me voorstellen dat het heel eenzaam voelt. Het gebeurt zelfs dat mensen die nog nooit zoiets hebben mee gemaakt menen te moeten weten hoe jij ze horen te gedragen en hoe lang je verdrietig mag zijn. Dat is heel lastig. Maak je daar niet te druk over, ooit komen ze er helaas zelf ook wel achter.
Misschien is er iemand op school waar je wel mee kunt praten? Een mentor ofzo? Misschien kan de school je zelfs in contact brengen met een andere leerling die zijn ouder is verloren, er is vast nog wel iemand. Het is fijn om je ei kwijt te kunnen. Verder heb je online de Stichting Achter de Regenboog, ze organiseren ook lotgenotenweekenden, misschien heb je daar wat aan?
Misschien is er iemand op school waar je wel mee kunt praten? Een mentor ofzo? Misschien kan de school je zelfs in contact brengen met een andere leerling die zijn ouder is verloren, er is vast nog wel iemand. Het is fijn om je ei kwijt te kunnen. Verder heb je online de Stichting Achter de Regenboog, ze organiseren ook lotgenotenweekenden, misschien heb je daar wat aan?
vrijdag 25 mei 2018 08:50
lattemachiato schreef: ↑25-05-2018 08:29Ach meisje wat verdrietig toch. Blijf toch vooral met je broer en moeder praten, het is juist "fijner" om met elkaar verdrietig te zijn. Zij zijn de enigen die het echt begrijpen, dus keer je niet af van ze om hen te sparen. Het verdriet is nooit weg, dat weet je zelf ook, dat wakker je niet aan door er over te beginnen.
Ik wilde precies hetzelfde zeggen. Spaar elkaar niet, jullie hebben allemaal verdriet. Zoek elkaar juist op, rouw samen.
En probeer toch een professional te vinden om erover te praten. Stel je daarom open voor hulp. Als je dat niet doet, is het logisch dat je altijd een afstand voelt bij hulpverleners.
Sterkte
Such fun!1
vrijdag 25 mei 2018 08:51
Humanitas heeft in verschillende regio's een jongeren en rouw programma. Dat vond ik destijds erg fijn. Leeftijdsgenoten/mensen die het niet hebben meegemaakt lijken je toch minder te snappen. De begeleide groep duurde 8-12 weken maar we zijn daarna ook nog af en toe met elkaar een ijsje gaan eten.anomiempje2002 schreef: ↑25-05-2018 00:54Klopt, ik heb daarin gezeten, maar die is gestopt en verder zijn er geen bij mij in de buurt helaas
BIjvoorbeeld https://www.humanitas.nl/afdeling/amste ... n-in-rouw/
Verder ben je om te praten/van je af te schrijven ook altijd hier welkom: psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw/list_ ... start=1460
Rouwen is gewoon &^*#(& en iedereen doet het op zijn/haar eigen manier.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
vrijdag 25 mei 2018 08:59
Wat erg om je vader zo te verliezen. Het kost tijd, heel veel tijd. Maak jezelf nooit wijs dat je je verdriet weg moet duwen. Zoek iemand om mee te praten een coach of psycholoog bv.
Ben vorig jaar een goede vriendin verloren door zelfmoord en heb dit ook nog lang niet helemaal verwerkt (en misschien lukt dat wel nooit). Erover praten vind ik zelf wel fijn.
Heel veel sterke gewenst
Ben vorig jaar een goede vriendin verloren door zelfmoord en heb dit ook nog lang niet helemaal verwerkt (en misschien lukt dat wel nooit). Erover praten vind ik zelf wel fijn.
Heel veel sterke gewenst
vrijdag 25 mei 2018 09:02
Gewoon een knuffel
Je vriendinnen hebben waarschijnlijk geen idee van waar jij doorheen gaat. Dat kan heel eenzaam voelen. Probeer ze toch uit te leggen hoe het met je gaat. Geef ze een kans. Vaak ontdek je in dit soort situaties aan wie je ècht steun hebt - wat zo'n vriendschap alleen maar beter maakt. Maar dan moeten ze wel van jou horen waar je tegenaan loopt.
En over een tijdje heb je hopelijk weer meer behoefte aan afleiding en kan die 'onwetende onbezorgdheid' van de rest van je vrienden ook wel fijn zijn.
Gecondoleerd en sterkte x
Je vriendinnen hebben waarschijnlijk geen idee van waar jij doorheen gaat. Dat kan heel eenzaam voelen. Probeer ze toch uit te leggen hoe het met je gaat. Geef ze een kans. Vaak ontdek je in dit soort situaties aan wie je ècht steun hebt - wat zo'n vriendschap alleen maar beter maakt. Maar dan moeten ze wel van jou horen waar je tegenaan loopt.
En over een tijdje heb je hopelijk weer meer behoefte aan afleiding en kan die 'onwetende onbezorgdheid' van de rest van je vrienden ook wel fijn zijn.
Gecondoleerd en sterkte x
