Geschokt hoe traditioneel en jaren50 plattelandsvrouwen leve

Bij mij op het werk zitten sinds kort en aantal herintreders. (Vooropgesteld dat het heel vooruitstrevend is dat ze die stap zetten.) Vrouwen van in de 40 die jong trouwden (vaak vanuit de kerk), kinderen kregen, thuis bleven en het huishouden deden. Ze komen van het platteland en lijken wel onder een steen geleefd te hebben. Zo wereldvreemd. Ik ben er echt door in shok. Dat mensen blijkbaar nog echt zo leven in dit land. Heel traditioneel zoals onze oma's leefden, of eigenlijk beter de oma's van onze oma's want ik heb het idee dat luisterend naar hun gedachtegoed hier echt geen centimeter winst valt te behalen. Deze vrouwen gaan levend op deze manier het graf in. En voeden hun dochters ook weer op deze manier op. Ze eten elke dag op vaste tijden vaste maaltijden. Raken helemaal van de leg als hun vaste soepdag op zondag moet worden verschoven naar maandag (geen denken aan!) En willen op woensdag op tijd naar huis want hun man is om half 6 vrij en dan moeten de piepers op tafel (het komt niet eens in hun hoofd op dat manlief ook wel eens zijn handjes kan laten wapperen: nee want die is moe, die heeft de hele dag gewerkt...uh ja...en jij dan?) Alleen die vraag al zorgt dat ze in paniek raken. Ik heb er nog nooit een antwoord op gekregen behalve een: ja maar zo doen wij dat nou eenmaal. Het zijn harde werkers, ze zijn ontzettend zorgzaam maar ook enorm naief en ouderwets. Op een manier die ik echt niet ken.

Die vrouwen zijn allemaal doodmoe als ik ze hoor praten en ik hoor ze in de pauze over om 6 uur opstaan om alvast de aardappels te schillen, het gehaast omdat maandag wasdag is dus alle bedden moeten afgehaald (geen grapje). De stress omdat ze voor vrijdag verse vis in huis moeten halen voor de man want vrijdag is visdag. En hoe blij en triomfantelijk er eentje van de week als een blij ei een zak minimarsjes opentrok omdat ze jarig was geweest en helemaal naar de supermarkt voor ons was gegaan. Heel aandoenlijk maar eigenlijk ook wel een beetje gek, want hoe bijzonder is het zou je denken? Minimarsjes staan blijkbaar symbool voor moderniteit, vooruitstrevendheid en hip, en dan helemaal naar de super rijden, het is me wat. Nu lijkt het alsof ik deze groep vrouwen belachelijk zit te maken maar dat is helemaal niet de bedoeling. Ik snap dat er veel meer (sub)culturen, stromingen, groeperingen en geloven zijn die hun eigen manieren van leven hebben. En het zal ook wel aan mijn eigen opvattingen en bekrompenheid liggen. Maar ik word er nu ineens dagelijks mee geconfronteerd dus ik moet hier ineens iets mee. Het zijn geen toevallige passanten meer.

Het zijn stuk voor stuk ouwelijke dames van mijn leeftijd met ouwelijke kledij, grauwe gezichten en gedateerde kapsels. Ik ben een stedeling. Ik ben een beetje die wereldse rebel (volgens hen) en volgens mij hebben ze niet echt in de gaten dat we even oud zijn maar ik ben die rare vogel met korte jurkjes die woont in de stad en vast geen tuin heeft en in een flat woont waar elke buurman, hihi, drugs handelt (dat is zo'n beetje wat me gevraagd wordt in gesprekken, of ik me wel veilig waan en of er niet elke week wordt ingebroken bij ons). Ze hebben het over de drukte van de stad en dat ze daar gek van zouden worden en over al die buitenlanders en dat het slecht is voor de kinderen omdat er veel te veel verleiding is. Ze kunnen niet e-mailen, ze kijken geen tv of dan in ieder geval nooit commerciele zenders, ze lezen geen boeken, ze gaan niet op vakantie, luisteren geen radio ( in ieder geval kennen ze geen enkele artiest uit de 21ste eeuw) ze kennen geen homo's (die schreeuwerige nichten die alleen maar aandacht zoeken zijn gewoon nog niet hun droomvrouw tegengekomen, echt gezegd)
Ik vind ze zo naief en echt shokking wereldvreemd. Ik snap dat niet elke dorperling zo is. Maar ik ben er niet eerder zo mee geconfronteerd als nu.

Bij ons op het werk komt eens per week een bedrijfje als lunch lekker eten brengen. Niks fancy pancy maar gewone pasta salade of hartige taart. Nou och en wee. Wat de boer niet kent dat vreet ie niet. Een pasta salade. Ze vielen bijna van hun stoelen. Want dat was wel heeeeeel exotisch hoor. Even serieus, het was een PASTAsalade. Met rooie saus en verder niks noppes nada. Maar er zijn echt mensen die dat niet eten omdat ze het niet kennen en elke dag doorgekookte boontjes, een gehaktbal en kruimige aardappels op het menu hebben staan. Kleding dragen uit 1 en hetzelfde winkeltje een groter dorp verderop, vinden dat hun man moe is na een dag werken en het prima vinden dat hij zijn eten naar binnen schrokt en dan in slaap valt in de luie stoel met de krant op schoot waarna zij de kinderen, de vaat en het huis doet. Het gebeurt echt. Ik heb het met eigen ogen gezien. En het zijn geen uitzonderingen. Het is Nederland op zijn smalst maar tegelijkertijd is dit we hoe duizenden en duizenden vrouwen geisoleerd van de wereld hun leven leven. Jaar in, jaar uit. Ze moeten beschaamd giechelen als 'het' woord wordt gezegd, ze vinden uiterlijkheden een zonde en vinden ambacht en nijverheid een deugd. Ze vinden de stad overweldigend en zelfs angstaanjagend. Ze lezen nooit een blad, geen boek, kijken geen netflix (ja lach maar) en zitten nooit achter een computer, doen niet aan internetbankieren en zijn overal bang voor lijkt het wel. Als dit Nederland is. Snap ik ineens waarom de CDA zo groot was altijd. Het is net alsof ikzelf ineens wakker word ofzo.

En dan zijn ze 40 he? Het zijn geen ouwe vrouwen die met een teleporteermachine in 2018 zijn neergezet maar zo zien ze er wel uit. Hun kinderen zijn al getrouwd, ze zijn vaak al oma, en ze raken enorm van de leg als ik zeg: joh dan kookt Johannes een keer zijn eigen potje, gaat niemand dood van (als ik zeg dat om 4 uur afsluiten op vrijdag toch niet de afspraak is en ik ook gewoon tot 5 uur aanwezigheidsplicht heb)
Ze zijn gewoon zo geconditioneerd en vertonen serieus autistisch gedrag. Het is alsof heel staphorst bij mij aan tafel zit anno 1950 want ik vind dit wel echt extreem. Daar waar mijn moeder de barricades opging tijdens de tweede feministische golf slingeren deze vrouwen al onze verworven rechten ineens 50 jaar terug in de tijd. Ik vind het vrij radicaal.

Nu wil ik deze vrouwen, waarvan ik het in de eerste plaats natuurlijk tof vind dat ze, geheel tegen de wil van hun mannen en hun omgeving in vaak trouwens (die stimuleren hun totaal niet), toch uit werken gaan een paar uurtjes per week een beetje beter leren kennen en betrekken bij de rest van de groep. Ik heb gemerkt dat meteen er vol in gaan alleen maar meer weerstand oproept. Tijdens vaste intervisie momenten met vooruitstrevende oplossingen voor in mijn ogen futiliteiten komen zorgt voor hevig geemotioneerde huilbuien. Ik voel me soms net hun therapeut.

Echt hoe kan het dat in een modern land als Nederland er nog mensen zo geisoleerd en totaal wereldvreemd opgroeien, en hoe in godsnaam benader ik deze vrouwen op een manier dat ik niet meteen de deur dichtgooi? En ben ik wellicht die vreemde eend in de bijt omdat ik serieus nooit van deze hele groep vrouwen hun bestaan af wist? Of in ieder geval het idee had dat we dit hoofdstuk wel grotendeels hadden afgesloten anno 2018.

Je mag mij en dit topic zo belachelijk maken als je zelf wil maar het zou wel fijn zijn als jullie het niet persoonlijk zouden willen maken. Alvast bedankt.