Is dit het nou?

“Hard werken, veel reizen voor het werk en 's avonds zo moe zijn dat het niet echt leuk of gezellig meer is.”

Dit hoeft toch niet persé? Je kunt ook een leuke baan in de buurt zoeken. Scheelt een hoop vermoeidheid en tijd.

Weet je, niemand gaat jou vrije tijd cadeau doen om dingen te doen die je leuk vindt. Dat moet je zelf zien te plannen/regelen. Als je een baan hebt die te veel van je eist, zoek ander werk, kijk of je minder kunt werken in je huidige werk. Ga in je vrije tijd iets doen waar je energie van krijgt. Wandelen, fietsen, een hobby uitoefenen.

Het is helemaal niet gek dat je jezelf dit op deze leeftijd afvraagt. Maar wees gerust: niets MOET. Je mag een parttime baan zoeken, je mag in de buurt gaan werken, je mag tijd voor jezelf in ruimen. Niemand die het jou gaat verbieden. Maar ook niemand die dat voor jou gaat regelen.

En als je je tas pakt en gaat, neem je nog altijd jezelf mee. Je zult jezelf toe moeten gaan staan om andere keuzes te maken.

Of die psycholoog een goed idee is? Geen idee. Het is het proberen waard.

Ik kan me van toen ik net startte met fulltime werken en op mezelf wonen echt nog herinneren dat ik hondsmoe was en me dezelfde dingen afvroeg als to. Ik was het vrije leventje van naar school gaan gewend en was nergens verantwoordelijk voor. Hooguit 20 uur in de week naar school, een bijbaantje op de zaterdag, zeeën van tijd, de enige financiële verplichting was 100 euro kostgeld betalen en thuis werd alles voor me gedaan.
Na een jaar ofzo was ik eraan gewend en had ik weer tijd voor mijn hobbies en vriendschappen en kon ik weer genieten van een avondje naar het theater.

Maar goed, ik heb wensen die een heel salaris kosten, dus dat werken, dat moet ik wel doen. Ondertussen heb ik lol in mijn werk, heb ik het zo in kunnen richten dat ik de vrijheid heb om dingen tussendoor te doen en heb ik evenwicht bereikt.

Ik wil maar zeggen: het is een fase en het gaat weer over. Dat je niet met je vriend kunt praten vind ik wel naar voor je, en dat gaat misschien niet over. Toch is dit niet het moment om daar een ingrijpende beslissing over te nemen. Doe dat na je gesprekcyclus bij de psycholoog.

Sterkte!

Ik denk dat je voor een 22 jarige genoeg doet wat je moet en wat er van je verwacht wordt (studie, werken, relatie onderhouden en alles wat hierbij komt kijken). Wat dacht je ervan om er even tussenuit te piepen? En wat ertussenuit piepen inhoudt, kun je zelf bepalen. Een weekje alleen op vakantie, een simpel en makkelijk baantje zoeken (en ik bedoel dit niet onaardig maar gewoon als "werken om te leven en niet andersom"), je vriend vragen of hij even wat meer moeite wil doen in zijn relatie met jou. Zomaar wat dingen die je zou kunnen veranderen in je leven. Je kan blijven klagen en wegkwijnen, maar ik kan je garanderen dat niemand jou in dit geval kan helpen (zelfs een psycholoog niet). Bespaar je het geld uit (van het "zoeken naar hulp") en neem grip op je eigen leven. Het vergt wat moed, maar je bent oud genoeg om moedig te kunnen zijn, maar nog te jong om je leven op deze manier te leiden (vooral met een droeftoeter naast je op de bank ...).

OK, nog maar 22 jaar en dan al helemaal vast in een huisje-boompje-beestje-hard-werken-relatiegedoe-sleur...

Wat jij nodig hebt is de vrijheid en rust om de overgang naar volwassenheid te maken. Dat doe je niet samenwonend (daar ga ik vanuit), in een vaste relatie die nog stamt uit je kindertijd. Vriend wordt daar ook niet blij van. Hij moet een beetje uitpuffen van alles en doet dat het liefst door met verstand op nul te zappen op tv en mobiel. Het laatste waar hij behoefte aan heeft is praten met zijn vriendin die de werkdag door wil nemen en gevoelens wil delen. Hij zal denken "Laat me toch me rust, ik ben moe." en jij zal denken "Heb nou eens aandacht voor me, ik heb van alles meegemaakt en wil mijn ei bij je kwijt". Vrouwen en mannen verschillen daarin echt enorm is mijn ervaring.

Jullie zijn echt te jong en in een verkeerde situatie om elkaar gevangen te houden. Ga uit elkaar als vrienden en kom allebei weer tot jezelf. Als jullie echt voor elkaar bestemd zijn komt het later wellicht weer goed.

Is die relatie nog wel leuk? Ik lees dat je niet met hem mag praten, dat hij gewoon op zn telefoon blijft kijken of naar de televisie. Terwijl communicatie het allerbelangrijkst is in een relatie. Juist tegen je partner moet je alles kunnen vertellen.

Als je nog maar 22 jaar bent ben je veel te jong om al jarenlang in 'n sleurrelatie te zitten. Zet er een punt achter en ga het leven ontdekken als single.

En, misschien kun jer een beetje troost uit putten dat veel mensen dit gevoel hebben (gehad). Een mooi liedje dat hierover gaat is https://www.youtube.com/watch?v=Hg1GVlzSzIE

Het lijkt me geen fijne jongen. In stress heb je niet veel aan hem. Hij komt niet door de stresstest.