Zevenenvijftig jaar

Ik heb hiervoor een nieuwe nick aangemaakt. Onder mijn 1e naam post ik min of meer regelmatig, kennen forummers mij misschien als zús of zo, maar vind dit wel een heel andere kant van mezelf, vandaar dat ik dit min of meer anoniem doe.

Soms heb ik een onbestemd gevoel en dat uit zich dan in dit type schrijfsels. Nog nooit iets in het openbaar laten zien en dat vind ik ook best eng, vandaar deze actie.

Ik vraag geen mening, geen correcties (waarschijnlijk klopt er rijmtechnisch geen hout van).
Ik vraag me af of iemand het snapt, misschien ook wel eens in zo'n stemming is.
Misschien nodigt het uit tot iets, positief, negatief. Of tot niets. Zou ook zomaar kunnen.
Heb er niet lang over gedaan, het stond in vijf minuten op papier, maar het luchtte me wel enigszins op. Alleen al daarom. Hierom:

Zevenenvijftig jaar

Mijn vader en mijn moeder dood
Mijn kinderen volwassen, groot
En ik daartussen in, wie ben ik?
Mijn buitenkant mijn lijf, wat ben je sterk wat kan je veel
Zo anderen mij zien. Inmiddels gedateerd.
Ja dat ben ik,
maar ook nog steeds dat kind, miskend, en kijkend naar later:
Ik zou het achter me laten, als ik groot ben kies ik voor liefde,
Ik zou je herkennen, jij uit mijn droom, mijn grote liefde,
Bij wie ik thuis zou zijn.
In vond je niet.
Anderhalve relatie en 33 jaar later, was het de tijd, of de afstand of allebei
Of passeerden we elkaar, zonder dat mijn wereld heeft geschud.
Ik mis je zo ontzettend. Soms tot tranen toe.
Ik leef bij de dag en het is niet slecht.
Confrontatie met mijzelf, is het niet te laat?
Wie weet van mij wat mij bezield
Ik weet het zelf niet eens, zou ik, op dit moment,
zóuden de grondvesten trillen omdat ik jou herken,
de stap durven nemen?

Zou het komen dat dit topic ruim een uur nadat ik het instuurde pas geplaatst werd en het op dat moment gelijk al laag stond - dus nooit zichtbaar geweest - in de range van de topictitels - of gewoon de moeite van het reageren niet waard?

Ja, vrij vaag, dat kan ik me wel voorstellen. Het was even de state of mind waar ik vanmiddag in zat, ik heb die buien zo af en toe, en wat ik dan schrijf vanuit een gevoel wat op dat moment voor mij heel helder en duidelijk is, kan een dag later als ik het terugzie ook als totaal nietszeggend overkomen.
Maar het is inderdaad hetgeen Lemoos verwoordt, dat is inderdaad het gevoel dat me parten speelde.
Het is iets wat ik altijd wel bij me draag, alleen niet zo vaak aan de oppervlakte.