Gezondheid
alle pijlers
Revalideren na een herniaoperatie
woensdag 31 augustus 2011 om 16:02
Hallo allemaal, binnenkort word ik geopereerd aan een hernia. Na een half jaar aanmodderen, constant op en neer heb ik uiteindelijk samen met de chirurg de knoop doorgehakt en ga ik onder het mes.
Best wel heel spannend, maar aan de andere kant kijk ik heel erg uit naar herstel en mijn normale leven weer oppakken. Nou ben ik eigenlijk op zoek naar mensen die ook een dergelijke operatie hebben ondergaan en vroeg ik me af hoe je het opbouwen na de operatie hebt aangepakt. De eerste zes weken is sowieso heel rustig aan weer opbouwen, maar hoe ben je daarna verder gegaan?
Best wel heel spannend, maar aan de andere kant kijk ik heel erg uit naar herstel en mijn normale leven weer oppakken. Nou ben ik eigenlijk op zoek naar mensen die ook een dergelijke operatie hebben ondergaan en vroeg ik me af hoe je het opbouwen na de operatie hebt aangepakt. De eerste zes weken is sowieso heel rustig aan weer opbouwen, maar hoe ben je daarna verder gegaan?
woensdag 7 maart 2012 om 11:23
Spannend Ikbenanoniem, volgende week. Maar in mijn oren klinkt jouW herstel me heel goed. Je doet alles met beleid en zit echt wel op een goed niveau. Zie je er zelf tegenop?
Ikbenik, wat fijn je vader. Heerlijk hè inderdaad dat soort dingen zijn ook fijn. En probeer jezelf wat rust te geven. Maak je niet zo gek, want dat staat je herstel in de weg. Rustig aan en probeer jezelf voor te houden dat jij alles doet wat je wilt. En vwb pijnstillers heel herkenbaar, dat voelt als stap terug. Alleen je rust niet kunnen pakken door pijn is ook een stap terug. En pijnstillers nemen om iets te kunnen doen, of pijnstillers nemen om optimaal te rusten is mi iets anders. Ik neem bijvoorbeeld geen pijnstillers om daarna te gaan wandelen of fietsen. Maar om goed te kunnen rusten kun je het wel proberen. Ik vind het soms alleen moeilijk, als ik ze niet nodig heb gaat het ook echt goed zonder, als ik veel pijn heb, heb ik vaak het idee dat ze niks doen. Nou ja goed, lang verhaal weer, maar probeer jezelf niet zo in de weg te zitten. Ik heb mezelf ook een hele tijd en nog wel als loser gezien. Alles lukt altijd en dit kan ik niet voor elkaar krijgen. Maar je moet echt beseffen dat jij je lijf niet onder controle hebt. Je kunt er zelf wel het beste van maken. De situatie voor nu zoals die is accepteren en je helemaal richten op je herstel Is het nu eigenlijk gelukt om iets te regelen voor het vervoer van de kinderen, want heb het idee dat dat nu ook als een soort van zwaard van damocles boven je hoofd hangt. Misschien toch een taxi voor ze overwegen, zodat die druk er voor jou een beetje vanaf is? Als het dan straks lukt mooi meegenomen, anders nog even niet, maar dan kun jij tenminste de dingen op je eigen tempo weer oppikken.
Ikbenik, wat fijn je vader. Heerlijk hè inderdaad dat soort dingen zijn ook fijn. En probeer jezelf wat rust te geven. Maak je niet zo gek, want dat staat je herstel in de weg. Rustig aan en probeer jezelf voor te houden dat jij alles doet wat je wilt. En vwb pijnstillers heel herkenbaar, dat voelt als stap terug. Alleen je rust niet kunnen pakken door pijn is ook een stap terug. En pijnstillers nemen om iets te kunnen doen, of pijnstillers nemen om optimaal te rusten is mi iets anders. Ik neem bijvoorbeeld geen pijnstillers om daarna te gaan wandelen of fietsen. Maar om goed te kunnen rusten kun je het wel proberen. Ik vind het soms alleen moeilijk, als ik ze niet nodig heb gaat het ook echt goed zonder, als ik veel pijn heb, heb ik vaak het idee dat ze niks doen. Nou ja goed, lang verhaal weer, maar probeer jezelf niet zo in de weg te zitten. Ik heb mezelf ook een hele tijd en nog wel als loser gezien. Alles lukt altijd en dit kan ik niet voor elkaar krijgen. Maar je moet echt beseffen dat jij je lijf niet onder controle hebt. Je kunt er zelf wel het beste van maken. De situatie voor nu zoals die is accepteren en je helemaal richten op je herstel Is het nu eigenlijk gelukt om iets te regelen voor het vervoer van de kinderen, want heb het idee dat dat nu ook als een soort van zwaard van damocles boven je hoofd hangt. Misschien toch een taxi voor ze overwegen, zodat die druk er voor jou een beetje vanaf is? Als het dan straks lukt mooi meegenomen, anders nog even niet, maar dan kun jij tenminste de dingen op je eigen tempo weer oppikken.
woensdag 7 maart 2012 om 11:24
Ik vind het echt fijn om dit soort berichten te lezen van mensen die in dezelfde situatie zitten. Dat geeft me toch iets van houvast; dat je je kunt vergelijken met anderen. Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen verhaal, maar het is realistischer om je met anderen in dezelfde situatie te vergelijken, dan je alleen maar vast te houden aan de (vage) richtlijnen in het ziekenhuisboekje.
Hoe jij het omschrijft is lekker concreet, ikbenanoniem!
Ook ik krijg inmiddels zelf mijn sokken aan (al gaat dat niet 'soepel'), en ze scheren lukt nog niet, maar ik droog mijn onderbenen wel zelf af (al is dat dankzij een andere techniek en niet omdat ik kan bukken), ik krijg mijn (jogging-)broek ook steeds sneller aan (maar dat is ook eerder ervaring/handigheid dan dat ik zoveel meer kan).
Ik ben de hele dag op, ga dan soms nog om 16.00 een uurtje liggen, en dan na het avondeten; dan ga ik samen met 'kind-van-9' op bed liggen om te rusten en tegelijkertijd met haar samen boekjes lezen om haar daarmee beter te leren lezen. (Heel gezellig! dat is echt 'ons'-momentje!)
Dat 'kilometers-lopen' doe ik alleen als ik een doel heb. (Van en naar de winkel, fysio, videotheek bijv.) Daarmee haal ik denk ik net 1 km gemiddeld op een dag. Sommige dagen doe ik er in de ochtend nog een ommetje bij, en/of in de avond een blokkie om, maar dan zit ik opgeteld mss hooguit op 1,5 km.
Verder lopen zou mss kunnen, maar dat is ook een stukje motivatie dat bij me ontbreekt.
Klusjes doe ik wel. Wasjes draaien, ophangen, afhalen, en terug in alle kasten leggen, vaatwasser in- en uitruimen, koken etc. Maar idd in half tempo, en dan tussendoor weer even zitten. (Maar niet te lang. Zitten is idd lastig!) Stofzuigen doe ik niet. En zwaar tillen ook niet natuurlijk.
Al hou ik me ook niet (meer) precies aan die 1 kilo-regel. Als ik een glas frisdrank in wil schenken en een nieuwe fles pak zit ik al aan de anderhalve kilo. Dus in de praktijk zit ik er vaak overheen. Maar die zak aardappelen van 5 kilo laat ik natuurlijk lekker liggen.
Hoe jij het omschrijft is lekker concreet, ikbenanoniem!
Ook ik krijg inmiddels zelf mijn sokken aan (al gaat dat niet 'soepel'), en ze scheren lukt nog niet, maar ik droog mijn onderbenen wel zelf af (al is dat dankzij een andere techniek en niet omdat ik kan bukken), ik krijg mijn (jogging-)broek ook steeds sneller aan (maar dat is ook eerder ervaring/handigheid dan dat ik zoveel meer kan).
Ik ben de hele dag op, ga dan soms nog om 16.00 een uurtje liggen, en dan na het avondeten; dan ga ik samen met 'kind-van-9' op bed liggen om te rusten en tegelijkertijd met haar samen boekjes lezen om haar daarmee beter te leren lezen. (Heel gezellig! dat is echt 'ons'-momentje!)
Dat 'kilometers-lopen' doe ik alleen als ik een doel heb. (Van en naar de winkel, fysio, videotheek bijv.) Daarmee haal ik denk ik net 1 km gemiddeld op een dag. Sommige dagen doe ik er in de ochtend nog een ommetje bij, en/of in de avond een blokkie om, maar dan zit ik opgeteld mss hooguit op 1,5 km.
Verder lopen zou mss kunnen, maar dat is ook een stukje motivatie dat bij me ontbreekt.
Klusjes doe ik wel. Wasjes draaien, ophangen, afhalen, en terug in alle kasten leggen, vaatwasser in- en uitruimen, koken etc. Maar idd in half tempo, en dan tussendoor weer even zitten. (Maar niet te lang. Zitten is idd lastig!) Stofzuigen doe ik niet. En zwaar tillen ook niet natuurlijk.
Al hou ik me ook niet (meer) precies aan die 1 kilo-regel. Als ik een glas frisdrank in wil schenken en een nieuwe fles pak zit ik al aan de anderhalve kilo. Dus in de praktijk zit ik er vaak overheen. Maar die zak aardappelen van 5 kilo laat ik natuurlijk lekker liggen.
woensdag 7 maart 2012 om 11:31
Evi (onze berichtjes kruisten elkaar); ja, goed idee van die taxi. Heel toevallig had ik het daar gisteravond nog met 'manlief' over; dat vervoersprobleem komt steeds terug en begint steeds zwaarder te drukken. Ik merk dat iedereen aftelt naar dei magische 6-weken-grens, terwijl ik eigenlijk pas na 7 weken mn evaluatie heb. (Maar dat heb ik nog niet durven aankaarten)
Ik zit mezelf nu al zoooo druk te maken over de maand erna; 'wat-als-ik-dan-nog-steeds-niet-mag/kan-rijden?" maar heb idd bij mezelf besloten dat ik dan een taxicentrale bel en er desnoods een paar honderd euro tegenaan gooi om van die sociale druk af te zijn.
Ik zit mezelf nu al zoooo druk te maken over de maand erna; 'wat-als-ik-dan-nog-steeds-niet-mag/kan-rijden?" maar heb idd bij mezelf besloten dat ik dan een taxicentrale bel en er desnoods een paar honderd euro tegenaan gooi om van die sociale druk af te zijn.
woensdag 7 maart 2012 om 11:38
Mij is het dat ook waard. En als 'manlief' het er niet mee eens is doe ik het toch. Is mn eigen geld.
Enne; het gaat op zich wel echt alleen om het vervoer; als ze jonger zijn loop je nog netjes mee naar de klas en roept oh en ah bij alle werkjes die ze willen laten zien, maar als ze ouder worden, wordt dat toch minder en ik hield het al een tijdje bij het stoppen op de parkeerplaats, vluchtige kus en weer wegrijden.
Enne; het gaat op zich wel echt alleen om het vervoer; als ze jonger zijn loop je nog netjes mee naar de klas en roept oh en ah bij alle werkjes die ze willen laten zien, maar als ze ouder worden, wordt dat toch minder en ik hield het al een tijdje bij het stoppen op de parkeerplaats, vluchtige kus en weer wegrijden.
woensdag 7 maart 2012 om 12:49
Ja joh! Belachelijk duur. Omdat ik een chronische indicatie heb is mijn eigen risico er ook dit jaar al meteen doorheen gejast. Hoppa weer 220 euro van mijn rekening afgeschreven deze week. Ik dacht hoe kan dat toch?! Ik ben toch van voor tot achter aanvullend verzekerd ivm mijn kwalen 
. Maar een chronische indicatie komt uit mijn basisverzekering waardoor ik dus eigen risico moet betalen 
. Maar goed, hebben we dat ook weer gehad zullen we maar zeggen...
Ikbenanoniem, ik kan me voorstellen dat je je af en toe zorgen maakt. Ziek zijn is zeker niet goedkoop.
. Maar een chronische indicatie komt uit mijn basisverzekering waardoor ik dus eigen risico moet betalen . Maar goed, hebben we dat ook weer gehad zullen we maar zeggen... Ikbenanoniem, ik kan me voorstellen dat je je af en toe zorgen maakt. Ziek zijn is zeker niet goedkoop
.
woensdag 7 maart 2012 om 16:08
Wij hoeven ons gelukkig (nog) geen zorgen te maken wat financien betreft, maar ondanks dat enorm hoge kosten gemaakt en nog steeds. Vorig jaar duizenden euro's aan hulp kwijt, maar goed is niet anders. Hoop dat het niet gaat gebeuren dat ik straks mijn baan kwijt raak, maar dan kan ik wel gelijk Cold turkey van die shopverslaving af
Hier gaat het vandaag gelukkig beter zonder pillen. Ga morgen wel maar mijn werk want vind het heerlijk om er even uit te zijn, al is het maar even.
Hier gaat het vandaag gelukkig beter zonder pillen. Ga morgen wel maar mijn werk want vind het heerlijk om er even uit te zijn, al is het maar even.
woensdag 7 maart 2012 om 18:34
Ik kreeg vandaag (4 weken na de operatie) een uitnodiging binnen voor de arboarts. Daar kreeg ik het wel ff benauwd van! of ik volgende week maar even op gesprek wil komen. Terwijl ik pas de 28ste bij de neurochirurg op gesprek ga ter evaluatie.
Jeetje; wat willen ze dan horen... Ik kan toch nog niks zinnigs zeggen...? Sterker nog; ik moet gaan puzzelen hoe ik daar ga komen omdat ik dan dus nog niet mag autorijden.
Hete adem in m'n nek...
Jeetje; wat willen ze dan horen... Ik kan toch nog niks zinnigs zeggen...? Sterker nog; ik moet gaan puzzelen hoe ik daar ga komen omdat ik dan dus nog niet mag autorijden.
Hete adem in m'n nek...
woensdag 7 maart 2012 om 19:19
Ikbenanoniem; ja, dat is ook precies wat ik gedaan heb (maar dan per email) na mijn eerste schrikreactie.
Ik heb een email naar de verzuim-coordinator gestuurd met de vraag of het niet zinvoller is om dit te verzetten tot ik de evaluatie heb gehad.
Dus nu maar afwachten...
vroeg me af of dit normaal is; dat ze je al zo snel oproepen.
Voel me een beetje onder druk gezet. Zeker omdat de verzuim in de 2de week al op de stoep stond, en ik toen duidelijk aangegeven heb dat ik 28 maart pas die evaluatie heb.
nouja, laat ik mezelf nou maar niet opbutsen; mss is het gewoon interne miscommunicatie...
Ik heb een email naar de verzuim-coordinator gestuurd met de vraag of het niet zinvoller is om dit te verzetten tot ik de evaluatie heb gehad.
Dus nu maar afwachten...
vroeg me af of dit normaal is; dat ze je al zo snel oproepen.
Voel me een beetje onder druk gezet. Zeker omdat de verzuim in de 2de week al op de stoep stond, en ik toen duidelijk aangegeven heb dat ik 28 maart pas die evaluatie heb.
nouja, laat ik mezelf nou maar niet opbutsen; mss is het gewoon interne miscommunicatie...
woensdag 7 maart 2012 om 19:23
donderdag 8 maart 2012 om 12:03
Heb een reactie gekregen; het was geen vergissing en ik moet echt gaan, zodat arbo kon kijken in hoeverre aangepast werk al een optie was...
Ben bang dat ik nog weinig nuttigs kan betekenen, en dat het aan mij is om dit te 'bewijzen'. Voelt tegennatuurlijk omdat ik juist de neiging heb om eerder 'te dapper/stoer' te doen.
Vanmorgen trouwens weer een nieuwe pijn; de helft van mijn kuit doet ineens vre-se-lijk pijn. Kan er nauwelijks op staan. Ik heb de oefeingen van de fysio van gisteren voorzichtig nagedaan om te kijken of het spierpijn hiervan kan zijn, maar het is een hele typische plaatselijke pijn. En mn andere kuit doet géén pijn terwijl alle oefeningen symetrisch zijn uitgevoerd.
Nu zit ik een beetje in over dat het mss een bloedstolseltje kan zijn aangezien ik natuurlijk nogal veel in bed heb gelegen. (Ook vandaag heb ik erg lang uitgeslapen.)
(Wil niet hypochondrisch doen, maar zou dat kunnen? Zal ik dan maar straks naar de winkel hinkelen om aspirine te halen? Dat schijnt bloedverdunnend te zijn, en kan geen kwaad als het NIET om 'n stolseltje zou gaan...)
Ben bang dat ik nog weinig nuttigs kan betekenen, en dat het aan mij is om dit te 'bewijzen'. Voelt tegennatuurlijk omdat ik juist de neiging heb om eerder 'te dapper/stoer' te doen.
Vanmorgen trouwens weer een nieuwe pijn; de helft van mijn kuit doet ineens vre-se-lijk pijn. Kan er nauwelijks op staan. Ik heb de oefeingen van de fysio van gisteren voorzichtig nagedaan om te kijken of het spierpijn hiervan kan zijn, maar het is een hele typische plaatselijke pijn. En mn andere kuit doet géén pijn terwijl alle oefeningen symetrisch zijn uitgevoerd.
Nu zit ik een beetje in over dat het mss een bloedstolseltje kan zijn aangezien ik natuurlijk nogal veel in bed heb gelegen. (Ook vandaag heb ik erg lang uitgeslapen.)
(Wil niet hypochondrisch doen, maar zou dat kunnen? Zal ik dan maar straks naar de winkel hinkelen om aspirine te halen? Dat schijnt bloedverdunnend te zijn, en kan geen kwaad als het NIET om 'n stolseltje zou gaan...)
donderdag 8 maart 2012 om 12:17
donderdag 8 maart 2012 om 12:32
@ikbenanoniem: heb je dan ook maar aan 1 kant kuitpijn...? Ik bedoel; ik heb ook wel eerder spierpijn in mn kuiten gehad maar dan was dat steeds aan 2 kanten.
Ik heb toen ik plat op bed lag in december en NIKS kon, ook al een keer een discussie gehad met verzuim. Die vroeg dan van: "Tja, je moet toch naar de arbo, hoe moeten WE dat nu oplossen dan...?" en liet dan een dramatische stilte vallen . Aangezien ik toen nauwelijks de wc kon bereiken had ik toen geen enkel schuldgevoel om te zeggen dat die maar op huisbezoek moest komen (net als de fysio), en toen na een boel gedraal mocht ik dan -bij de gratie Gods- éénmalig een telefonisch consult hebben ipv dat ik er heen moest.
Maar nu ben ik natuurlijk wel iets 'beter'. Mag zelf niet rijden, maar zou op zich wel weer ouders enzo in kunnen schakelen om me er heen te brengen. Ik VRAAG alleen al zo belachelijk veel van ze; en doe liefst zo min mogelijk beroep op ze.
Maar als ik dat ga uitleggen ziet verzuim dat wrs niet als goede reden, en zullen ze me verplichten toch echt te gaan.
Ik heb toen ik plat op bed lag in december en NIKS kon, ook al een keer een discussie gehad met verzuim. Die vroeg dan van: "Tja, je moet toch naar de arbo, hoe moeten WE dat nu oplossen dan...?" en liet dan een dramatische stilte vallen . Aangezien ik toen nauwelijks de wc kon bereiken had ik toen geen enkel schuldgevoel om te zeggen dat die maar op huisbezoek moest komen (net als de fysio), en toen na een boel gedraal mocht ik dan -bij de gratie Gods- éénmalig een telefonisch consult hebben ipv dat ik er heen moest.
Maar nu ben ik natuurlijk wel iets 'beter'. Mag zelf niet rijden, maar zou op zich wel weer ouders enzo in kunnen schakelen om me er heen te brengen. Ik VRAAG alleen al zo belachelijk veel van ze; en doe liefst zo min mogelijk beroep op ze.
Maar als ik dat ga uitleggen ziet verzuim dat wrs niet als goede reden, en zullen ze me verplichten toch echt te gaan.
donderdag 8 maart 2012 om 12:36
Ikbenanoniem, niet vragen maar gewoon doen, pas na de na de nacontrole kun jij iets zinnigs zeggen. Hier stond die ook na zeven weken gepland en duidelijk gemaakt dat ik daarna pas kwam. Er staan inderdaad bepaalde termijnen voor bepaalde stappen, maar niemand die raar staat te kijken als jouw afspraak een week later staat. En wees heel duidelijk in het aangeven van je grenzen. Hier de ervaring dat de arbo heel erg naar jouw grenzen op zoek gaat en je dus heel duidelijk moet aangeven wat wel en niet kan. Laat je daar niet door gek maken, maar besef dat de arbo jou zsm weer aan het werk wil hebben en jij eigenlijk alleen een nummertje bent met een target (even heel ongenuanceerd gezegd). Wat niet kan kan nog niet, geef dat duidelijk aan en wring je niet in duizend bochten om het wel mogelijk te maken.
donderdag 8 maart 2012 om 12:41
donderdag 8 maart 2012 om 12:44
Wat verzuim de vorige keer duidelijk liet merken was dat het probleem om niet te kunnen komen, bij MIJ zou liggen.
De hele toon was: "Oh?? En wat denken "WE" hier dan aan te gaan doen...?" Ik kreeg toen de rare indruk dat ik vanalles aan het faken was, maar dat dat zomaar niet kon, maar terwijl verzuim dit zo vroeg lag ik duidelijk plat op bed met 32 doosjes medicijnen en pijnstillers op mn nachtkastje...
De hele toon was: "Oh?? En wat denken "WE" hier dan aan te gaan doen...?" Ik kreeg toen de rare indruk dat ik vanalles aan het faken was, maar dat dat zomaar niet kon, maar terwijl verzuim dit zo vroeg lag ik duidelijk plat op bed met 32 doosjes medicijnen en pijnstillers op mn nachtkastje...
