Relaties
alle pijlers
vriend in een dip (en relatie ook)
maandag 14 juli 2008 om 17:21
Eigenlijk ben ik niet iemand die haar problemen snel op fora oid zet, maar ik zou het fijn vinden om eens wat 'objectief' advies te krijgen van buitenstaanders.
Al een tijd lang twijfel ik of onze relatie zich 'gewoon' in een dip bevindt, waar we samen wel uit kunnen komen, of dat het niet meer beter gaat worden dan nu. Ik besef dat elke relatie z'n ups en downs heeft en dat je er samen voor moet werken dat het leuk blijft, maar vaak heb ik het idee dat het wel erg veel van mijn kant komt.
Mijn vriend en ik zijn nu zo'n zeven jaar samen.. we waren begin twintig toen we elkaar leerden kennen. We hebben in die jaren veel meegemaakt samen, goede en slechte tijden beleefd... en kennen elkaar door en door. We wonen nog niet samen, maar straks na mijn studie zou ik dat wel graag willen. Ik krijg nog steeds vlinders in mijn buik van hem, en ik weet zeker dat hij ook nog steeds veel van mij houdt.
Het probleem is dat mijn vriend al een tijd lang erg met zichzelf in de knoop zit, en erg wisselvallig is in zijn stemmingen. Vaak hebben we het de ene dag erg leuk samen en spatten de vonken er vanaf, maar is hij de dagen erna onbereikbaar aan de telefoon (neemt niet op) of reageert hij erg kortaf en afstandelijk. Natuurlijk probeer ik hem zoveel mogelijk te steunen nu hij niet goed in zijn vel zit, maar ik merk dat het me langzaam sloopt. De situatie duurt nu al langer dan een jaar, en wordt verergerd doordat hij erg veel blowt. Hij heeft sinds deze tijd geen baan meer, omdat hij zichzelf eerst beter wil voelen. Hij heeft hiervoor wel hulp gezocht, maar het gaat maar heel langzaamaan wat beter. Hij is nog maar zelden echt enthousiast over iets, en ziet het meestal al helemaal niet zitten om mee te gaan naar feestjes oid van mijn vrienden of familie. Overigens wordt hij weinig gesteund door zijn eigen familie en vrienden...
Ik wil er voor hem zijn, maar zelf mis ik zijn steun als ik hem nodig heb. Eigenlijk kan en wil ik het me niet voorstellen hoe het is zonder mijn vriend, ik zou hem verschrikkelijk missen als het over zou zijn tussen ons. Toch merk ik dat ik me soms erg ongelukkig voel doordat ik er vaak alleen voor sta. Vaak geeft hij me het gevoel dat ik hem lastig val en hem met rust moet laten tot het na een paar dagen weer wat beter gaat (voor een korte tijd). Ik vind dit moeilijk en bel hem toch elke dag of om de dag even op om hem even te horen. Misschien stel ik me te afhankelijk op (ik ben zelf ook niet de stabielste) en zou het beter zijn voor ons om tijdelijk wat meer afstand te nemen... maar als ik hem voorstel om elkaar een paar maanden niet te zien, wordt hij nog verdrietiger omdat hij me niet kwijt wil (zelf lijkt het me ook verschrikkelijk).
Ik weet niet meer of ik moet wachten tot hij uit zijn depressie is, en hem tot die tijd moet blijven steunen en genieten van de leuke momenten... of dat ik een punt moet zetten achter onze relatie en hopen dat dat voor ons beiden beter is.
Alvast bedankt voor jullie adviezen...
Al een tijd lang twijfel ik of onze relatie zich 'gewoon' in een dip bevindt, waar we samen wel uit kunnen komen, of dat het niet meer beter gaat worden dan nu. Ik besef dat elke relatie z'n ups en downs heeft en dat je er samen voor moet werken dat het leuk blijft, maar vaak heb ik het idee dat het wel erg veel van mijn kant komt.
Mijn vriend en ik zijn nu zo'n zeven jaar samen.. we waren begin twintig toen we elkaar leerden kennen. We hebben in die jaren veel meegemaakt samen, goede en slechte tijden beleefd... en kennen elkaar door en door. We wonen nog niet samen, maar straks na mijn studie zou ik dat wel graag willen. Ik krijg nog steeds vlinders in mijn buik van hem, en ik weet zeker dat hij ook nog steeds veel van mij houdt.
Het probleem is dat mijn vriend al een tijd lang erg met zichzelf in de knoop zit, en erg wisselvallig is in zijn stemmingen. Vaak hebben we het de ene dag erg leuk samen en spatten de vonken er vanaf, maar is hij de dagen erna onbereikbaar aan de telefoon (neemt niet op) of reageert hij erg kortaf en afstandelijk. Natuurlijk probeer ik hem zoveel mogelijk te steunen nu hij niet goed in zijn vel zit, maar ik merk dat het me langzaam sloopt. De situatie duurt nu al langer dan een jaar, en wordt verergerd doordat hij erg veel blowt. Hij heeft sinds deze tijd geen baan meer, omdat hij zichzelf eerst beter wil voelen. Hij heeft hiervoor wel hulp gezocht, maar het gaat maar heel langzaamaan wat beter. Hij is nog maar zelden echt enthousiast over iets, en ziet het meestal al helemaal niet zitten om mee te gaan naar feestjes oid van mijn vrienden of familie. Overigens wordt hij weinig gesteund door zijn eigen familie en vrienden...
Ik wil er voor hem zijn, maar zelf mis ik zijn steun als ik hem nodig heb. Eigenlijk kan en wil ik het me niet voorstellen hoe het is zonder mijn vriend, ik zou hem verschrikkelijk missen als het over zou zijn tussen ons. Toch merk ik dat ik me soms erg ongelukkig voel doordat ik er vaak alleen voor sta. Vaak geeft hij me het gevoel dat ik hem lastig val en hem met rust moet laten tot het na een paar dagen weer wat beter gaat (voor een korte tijd). Ik vind dit moeilijk en bel hem toch elke dag of om de dag even op om hem even te horen. Misschien stel ik me te afhankelijk op (ik ben zelf ook niet de stabielste) en zou het beter zijn voor ons om tijdelijk wat meer afstand te nemen... maar als ik hem voorstel om elkaar een paar maanden niet te zien, wordt hij nog verdrietiger omdat hij me niet kwijt wil (zelf lijkt het me ook verschrikkelijk).
Ik weet niet meer of ik moet wachten tot hij uit zijn depressie is, en hem tot die tijd moet blijven steunen en genieten van de leuke momenten... of dat ik een punt moet zetten achter onze relatie en hopen dat dat voor ons beiden beter is.
Alvast bedankt voor jullie adviezen...
maandag 14 juli 2008 om 17:30
Eerst even zeggen dat ik dit hardstikke beroerd voor je vind!
En wat naar voor je vriend dat hij zo weinig steun krijgt van vrienden en familie. Is daar een reden voor?
Wat doet je vriend er verder zelf aan behalve dat hij zijn ontslag heeft genomen?
Loopt hij bij een psycholoog en/ of slikt hij medicatie?
Ow en dat blowen zorgt voor een versterking van je gevoel, dus als je neerslachtig bent, word je zowat depressief. En daarnaast is het verslavend, vooral als je depressief bent kun je er afhankelijk van raken.
Een klein rekensommetje leert mij dat jullie rond de 30 moeten zijn nu. Misschien dat je vriend niet weet wat hij wil met zijn leven? 30 kan een leeftijd zijn dat je het idee hebt defintieve keuzes te moeten maken, huisje-boompje-beestje, die werledreis maken, trouwen, koophuis, wel of geen kinderen, andere partner nu ik nog niets van voorgaande heb e.a.d.
Ik weet het niet, normaal gesproken zou ik gelijk zeggen: natuurlijk steunen! Je bent toch niet alleen bij elkaar in goede tijden? Maar daarvoor geef je net te weinig informatie.
En wat naar voor je vriend dat hij zo weinig steun krijgt van vrienden en familie. Is daar een reden voor?
Wat doet je vriend er verder zelf aan behalve dat hij zijn ontslag heeft genomen?
Loopt hij bij een psycholoog en/ of slikt hij medicatie?
Ow en dat blowen zorgt voor een versterking van je gevoel, dus als je neerslachtig bent, word je zowat depressief. En daarnaast is het verslavend, vooral als je depressief bent kun je er afhankelijk van raken.
Een klein rekensommetje leert mij dat jullie rond de 30 moeten zijn nu. Misschien dat je vriend niet weet wat hij wil met zijn leven? 30 kan een leeftijd zijn dat je het idee hebt defintieve keuzes te moeten maken, huisje-boompje-beestje, die werledreis maken, trouwen, koophuis, wel of geen kinderen, andere partner nu ik nog niets van voorgaande heb e.a.d.
Ik weet het niet, normaal gesproken zou ik gelijk zeggen: natuurlijk steunen! Je bent toch niet alleen bij elkaar in goede tijden? Maar daarvoor geef je net te weinig informatie.
maandag 14 juli 2008 om 17:33
Lieverd, dit is de moeilijkste situatie waar je in kunt zitten. Ik zelf woon samen met mijn vriend, en ik zit ook al een tijd niet lekker in mijn vel. Niet zo heftig als jou vriend, dat niet. Maar ik snap zijn reacties wel. Als je geen steun krijgt van familie en vrienden en het niet echt beter gaat hoe hard je er ook voor werkt (of niet, dat maakt eigenlijk geen verschil) heb je op een gegeven moment de moed niet meer. De partner in deze heeft het áltijd moeilijk.
1 Ding wel, wees trots op jezelf en jullie relatie. Hij is zo vertrouwd bij je dat hij zich uit, ook als is dat zich afzonderen of somber e.d. doen. Hij voelt zich veilig genoeg om zich zelf bij jou te zijn, en dat is echt al heel wat!!
Wat je in deze situatie kan doen, is hem steunen wat je al doet. Vraag ook aan hem hoe het bij de peut is geweest, wat er besproken is zodat jij ook weet waar hij nu staat in zijn proces. En je kan er op een goed moment best met hem over praten. Ik weet van me zelf dat ik het op momenten dat ik me down voel gewoon niet door heb wat voor een impact dat op mijn vriend heeft. Vraag hem of hij je verteld wat er in hem om gaat, hoe zich op zo'n moment voelt. En of hij, al is het maar een smsje bij wijze van, wil laten dat het goed gaat als hij even rust nodig heeft. En ik denk dat, hoe moeilijk ook, je hem die rust moet geven. Niet onvoorwaardelijk natuurlijk, hij moet er ook op momenten dat jij hem nodig hebt voor jou zijn!
Het moet niet een verhaal worden van geven, geven en niks terug krijgen. Veel sterkte!!
1 Ding wel, wees trots op jezelf en jullie relatie. Hij is zo vertrouwd bij je dat hij zich uit, ook als is dat zich afzonderen of somber e.d. doen. Hij voelt zich veilig genoeg om zich zelf bij jou te zijn, en dat is echt al heel wat!!
Wat je in deze situatie kan doen, is hem steunen wat je al doet. Vraag ook aan hem hoe het bij de peut is geweest, wat er besproken is zodat jij ook weet waar hij nu staat in zijn proces. En je kan er op een goed moment best met hem over praten. Ik weet van me zelf dat ik het op momenten dat ik me down voel gewoon niet door heb wat voor een impact dat op mijn vriend heeft. Vraag hem of hij je verteld wat er in hem om gaat, hoe zich op zo'n moment voelt. En of hij, al is het maar een smsje bij wijze van, wil laten dat het goed gaat als hij even rust nodig heeft. En ik denk dat, hoe moeilijk ook, je hem die rust moet geven. Niet onvoorwaardelijk natuurlijk, hij moet er ook op momenten dat jij hem nodig hebt voor jou zijn!
Het moet niet een verhaal worden van geven, geven en niks terug krijgen. Veel sterkte!!
maandag 14 juli 2008 om 17:41
Hey!
Ik denk dat je in ieder geval moet zorgen dat je zelf stabiel blijft. Of zo stabiel mogelijk. Zorg dat je goed contact houdt met je eigen vrienden en familie. Of, als je die niet veel hebt, probeer wat nieuwe contacten op te doen, los van je vriend.
Dan kunnen zij jou oppeppen als het met jou even minder gaat, zodat je daarvoor niet alleen afhankelijk bent van je vriend.
Anders maken jullie elkaar alleen maar down...
Verder moet ie zijn problemen toch echt zelf oplossen... Hij is degene die kan stoppen met blowen. Hij is degene die een baan moet zoeken... dat kun jij niet voor hem doen.
Misschien moet je (hoe moeilijk ook) je wat onafhankelijker opstellen. Dan moet hij weer zijn best voor je doen en misschien helpt dat hem.
Ik denk dat je in ieder geval moet zorgen dat je zelf stabiel blijft. Of zo stabiel mogelijk. Zorg dat je goed contact houdt met je eigen vrienden en familie. Of, als je die niet veel hebt, probeer wat nieuwe contacten op te doen, los van je vriend.
Dan kunnen zij jou oppeppen als het met jou even minder gaat, zodat je daarvoor niet alleen afhankelijk bent van je vriend.
Anders maken jullie elkaar alleen maar down...
Verder moet ie zijn problemen toch echt zelf oplossen... Hij is degene die kan stoppen met blowen. Hij is degene die een baan moet zoeken... dat kun jij niet voor hem doen.
Misschien moet je (hoe moeilijk ook) je wat onafhankelijker opstellen. Dan moet hij weer zijn best voor je doen en misschien helpt dat hem.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 14 juli 2008 om 18:31
Erg fijn om jullie reacties te lezen, hartstikke bedankt daarvoor. Het is echt een opluchting om hier mijn verhaal kwijt te kunnen en advies te krijgen. Vaak merk ik dat mijn vrienden toch meteen partij voor mij kiezen en zich 'hard' opstellen tegenover mijn vriend, omdat ik bij hen ook m'n hart uitstort als het weer wat minder gaat.
De relatie met zijn familie is een van de redenen waarom het niet zo goed met hem gaat, en zijn vrienden zijn over het algemeen aardige jongens.. maar geen mensen waar hij echt op kan bouwen. Ik vind dit zelf ook heel erg voor mijn vriend, en wil hem daarom zelf niet ook nog laten vallen. Door zijn dip/depressie is hij wel erg op zichzelf gericht, en kan zich er vaak niet toe zetten om te investeren in onze relatie. Het blowen maakt dat alleen maar erger. Hij weet dat wel, maar het geeft hem ook rust en hij is denk ik niet van plan om hier helemaal mee te stoppen. Hooguit wil hij zijn gebruik gaan minderen... Hij heeft inderdaad af en toe gesprekken met een psycholoog, maar wil geen medicijnen.
Ik weet dat ik mijn vriend het meeste steun door hem de ruimte te geven, af en toe te praten als hij daar behoefte aan heeft, en vooral ook te zorgen dat het met mij goed gaat... dat werkt ook door op hem. Het is ook fijn om te lezen dat hij zich wel zo op zijn gemak voelt bij me dat hij zichzelf kan zijn, wat zijn stemming ook is. Toch vind ik het moeilijk om steeds 'de sterke' te zijn, en wil soms gewoon zelf ook een beetje aandacht van hem, of een schouder als ik me een keer rot voel. Ik merk dat onze relatie (of de manier waarop ik daarmee omga) zelfs invloed heeft om mijn studie.. die wil niet zo vlotten de laatste tijd. Af en toe raak ik er zo gefrustreerd van dat hij zich zo mee laat slepen in die negatieve spiraal, dat het tot uitbarsting komt in een grote ruzie… maar daar maak ik het natuurlijk alleen maar erger mee.
Misschien moet ik inderdaad wat meer afleiding gaan zoeken bij mijn vrienden of sport of iets dergelijks... zodat het met mij beter gaat en mijn vriend zich wat minder onder druk gezet voelt.
In ieder geval nogmaals bedankt voor jullie reacties!
De relatie met zijn familie is een van de redenen waarom het niet zo goed met hem gaat, en zijn vrienden zijn over het algemeen aardige jongens.. maar geen mensen waar hij echt op kan bouwen. Ik vind dit zelf ook heel erg voor mijn vriend, en wil hem daarom zelf niet ook nog laten vallen. Door zijn dip/depressie is hij wel erg op zichzelf gericht, en kan zich er vaak niet toe zetten om te investeren in onze relatie. Het blowen maakt dat alleen maar erger. Hij weet dat wel, maar het geeft hem ook rust en hij is denk ik niet van plan om hier helemaal mee te stoppen. Hooguit wil hij zijn gebruik gaan minderen... Hij heeft inderdaad af en toe gesprekken met een psycholoog, maar wil geen medicijnen.
Ik weet dat ik mijn vriend het meeste steun door hem de ruimte te geven, af en toe te praten als hij daar behoefte aan heeft, en vooral ook te zorgen dat het met mij goed gaat... dat werkt ook door op hem. Het is ook fijn om te lezen dat hij zich wel zo op zijn gemak voelt bij me dat hij zichzelf kan zijn, wat zijn stemming ook is. Toch vind ik het moeilijk om steeds 'de sterke' te zijn, en wil soms gewoon zelf ook een beetje aandacht van hem, of een schouder als ik me een keer rot voel. Ik merk dat onze relatie (of de manier waarop ik daarmee omga) zelfs invloed heeft om mijn studie.. die wil niet zo vlotten de laatste tijd. Af en toe raak ik er zo gefrustreerd van dat hij zich zo mee laat slepen in die negatieve spiraal, dat het tot uitbarsting komt in een grote ruzie… maar daar maak ik het natuurlijk alleen maar erger mee.
Misschien moet ik inderdaad wat meer afleiding gaan zoeken bij mijn vrienden of sport of iets dergelijks... zodat het met mij beter gaat en mijn vriend zich wat minder onder druk gezet voelt.
In ieder geval nogmaals bedankt voor jullie reacties!
maandag 14 juli 2008 om 19:10
Alleen nog 1 ding: je zegt dat dit al een jaar zo door gaat. Ik vind dat zelf persoonlijk wel erg lang hoor!
het is natuurlijk uitstekend dat je vriend gesprekken heeft met een psycholoog alleen dat 'af en toe' van jou klinkt niet erg positief. Dat hij geen medicijnen wil, ieder zijn keuze, alleen moet je op een gegeven moment wel zeggen: wat wil ik nu?
Begrijp ik dat hij ook al een jaar niet werkt? Wat doet hij dan?
Blowen? Heeft hij hobbies waar hij druk mee is of hangt hij op de bank?
Ik persoonlijk vind dat je hem moet steunen zonder er zelf aan onder door te gaan, maar ik vind ook dat je als partner tegen hem mag zeggen: wat wil je nu en wat ga je er aan doen?
Om even zo te zeggen komt het niet over uit je verhaal alsof hij hard aan het werk is aan zichzelf.
het is natuurlijk uitstekend dat je vriend gesprekken heeft met een psycholoog alleen dat 'af en toe' van jou klinkt niet erg positief. Dat hij geen medicijnen wil, ieder zijn keuze, alleen moet je op een gegeven moment wel zeggen: wat wil ik nu?
Begrijp ik dat hij ook al een jaar niet werkt? Wat doet hij dan?
Blowen? Heeft hij hobbies waar hij druk mee is of hangt hij op de bank?
Ik persoonlijk vind dat je hem moet steunen zonder er zelf aan onder door te gaan, maar ik vind ook dat je als partner tegen hem mag zeggen: wat wil je nu en wat ga je er aan doen?
Om even zo te zeggen komt het niet over uit je verhaal alsof hij hard aan het werk is aan zichzelf.
maandag 14 juli 2008 om 19:34
Nee dat klopt eigenlijk wel, dat is ook wat het vooral zo moeilijk maakt. Als hij er alles aan zou doen om zo snel mogelijk uit die dip te komen, is het makkelijker om vol te houden... omdat ik dan weet dat er 'licht' aan het einde van de tunnel is. Voor mijn gevoel laat hij zich af en toe te veel meeslepen door zijn negatieve gevoelens. Hij heeft veel steun aan de gesprekken met zijn psycholoog, maar in de tussentijd (dat duurt soms wel weken) doet hij niet zo ontzettend veel om zich beter te voelen of om werk te vinden (inderdaad, veel blowen en thuis zijn.. al heeft hij wel een paar hobbies waar hij gelukkig nog wat voldoening uit haalt) . Aan de andere kant denk ik dat hij zich echt zo slecht voelt dat dat gewoon niet gaat.
maandag 14 juli 2008 om 19:50
Op mijn 18de had ik een vriend die een paar jaar ouder was en aan de anti-depressiva zat en bij een psycholoog liep (weleens)
Hij had nogal wat meegemaakt de laatste jaren en kon daar niet mee omgaan.
Nou ja, kan gebeuren, heel rot. Wij gingen samenwonen, meneer werd al depressiever (stopte met medicijngebruik vanwege laag libido) stopte met zijn studie, zei gedag tegen zijn vrienden, stopte met werken, stopte met gezellig zijn etc.
Afijn, dat kan gebeuren, maar hij koesterde zijn depressiviteit, zwelgde in zelfmeelij en het bleef allemaal maar bij woorden.
Wat mij het meest stoorde was dat hij gewoon niet eens een poging waagde! De dag was al grauw nog voordat hij ook maar de gordijnen open had getrokken om te kijken wat voor weer het was.
Ik heb hem heel lang gesteund, maar het ging van kwaad tot erger, hij kreeg straatvrees, leunde alleen maar op mij waardoor het voor mij best lastig was voor mezelf te kiezen.
Maar op een gegeven moment stond ik op het punt ook meegezogen te worden in die negativiteit en er zelf aan onderdoor te gaan.
dat was voor mij echt de druppel.
Ik heb het toen volledig verkeerd aangepakt met hem en hoop dat dit niet met jou gaat gebeuren. let een beetje op jezelf en in vind dat je je vriend best voor een keuze mag stellen hoor!
Waarschijnlijk is het ook allemaal wel lekker makkelijk om te roepen: ik ben depressief (ja, ik weet het, dat is niet niets) máár het is je eigen keuze om er iets aan te gaan doen of om jezelf te blijven opsluiten.
Dat je eens zegt: hey kerel, we zijn een jaar verder, houd een heleboel van je, wil je in alles steunen, maar laat zelf ook eens wat zien? verwacht echt niet dat je morgen gelijk huppelend door de straat gaat, maar ik verwacht wel dat je aan jezelf gaat werken en laat zien dat je mijn steun waard bent.door je zo te gedragen toon je ook niet echt respect naar mij toe, alsof ik geen fijne partner waard ben.
iets in die trant of zoiets.
Hij had nogal wat meegemaakt de laatste jaren en kon daar niet mee omgaan.
Nou ja, kan gebeuren, heel rot. Wij gingen samenwonen, meneer werd al depressiever (stopte met medicijngebruik vanwege laag libido) stopte met zijn studie, zei gedag tegen zijn vrienden, stopte met werken, stopte met gezellig zijn etc.
Afijn, dat kan gebeuren, maar hij koesterde zijn depressiviteit, zwelgde in zelfmeelij en het bleef allemaal maar bij woorden.
Wat mij het meest stoorde was dat hij gewoon niet eens een poging waagde! De dag was al grauw nog voordat hij ook maar de gordijnen open had getrokken om te kijken wat voor weer het was.
Ik heb hem heel lang gesteund, maar het ging van kwaad tot erger, hij kreeg straatvrees, leunde alleen maar op mij waardoor het voor mij best lastig was voor mezelf te kiezen.
Maar op een gegeven moment stond ik op het punt ook meegezogen te worden in die negativiteit en er zelf aan onderdoor te gaan.
dat was voor mij echt de druppel.
Ik heb het toen volledig verkeerd aangepakt met hem en hoop dat dit niet met jou gaat gebeuren. let een beetje op jezelf en in vind dat je je vriend best voor een keuze mag stellen hoor!
Waarschijnlijk is het ook allemaal wel lekker makkelijk om te roepen: ik ben depressief (ja, ik weet het, dat is niet niets) máár het is je eigen keuze om er iets aan te gaan doen of om jezelf te blijven opsluiten.
Dat je eens zegt: hey kerel, we zijn een jaar verder, houd een heleboel van je, wil je in alles steunen, maar laat zelf ook eens wat zien? verwacht echt niet dat je morgen gelijk huppelend door de straat gaat, maar ik verwacht wel dat je aan jezelf gaat werken en laat zien dat je mijn steun waard bent.door je zo te gedragen toon je ook niet echt respect naar mij toe, alsof ik geen fijne partner waard ben.
iets in die trant of zoiets.
maandag 14 juli 2008 om 20:24
Wat enorm vervelend dat het bij jou toen zo is gelopen. Ik denk niet dat het met mijn vriend zo erg is als met jouw vriend destijds, maar ik herken toch veel van wat je schrijft. Om die redenen wil ik ook nog niet samen gaan wonen zolang het nog zo gaat... Ik hoop in ieder geval dat het voor jou de goede beslissing is geweest om er uiteindelijk toch mee te stoppen. Ik hou je verhaal ook zeker in mijn achterhoofd. Mijn vriend en ik hebben eerder wel zo'n soort gesprek gehad, maar de goede voornemens die daaruit voortkwamen bleven vaak maar korte tijd hangen, hoe oprecht ze ook waren. Misschien dat ik hem toch teveel push (al denk ik, als ik het niet doe, wie dan wel?) en dat ik me beter een tijd wat meer op mezelf kan concentreren. Helaas hou ik dit meestal ook maar twee of drie dagen vol...
maandag 14 juli 2008 om 20:24
Misschien moet je hem 'dwingen' om in ieder geval 1 ding te doen op een dag.
Vraag of hij boodschappen voor je wil doen, een maaltijd klaar wil maken voor je... of iets anders.
En wat voor hobby's heeft hij? Iets sportiefs, iets creatiefs, lezen, iets anders?
Er zijn ook dagbehandelcentra (de zogenaamde DAC's) voor mensen met psychische problemen. Daar kunnen mensen bijvoorbeeld met hout klussen, schilderen etc. Dan hoeft hij dus (nog) niet te werken, worden er geen eisen gesteld maar komt hij wel weer buiten de deur en onder de mensen.
Misschien niet iets waar hij van droomt... maar alleen op de bank zitten is ook niet alles.
Ben zelf een paar keer depressief geweest en dan was er ook geen land met me te bezeilen... kan me de situatie dus goed voorstellen. Ik vind het heel knap dat je je vriend blijft steunen!!
Vraag of hij boodschappen voor je wil doen, een maaltijd klaar wil maken voor je... of iets anders.
En wat voor hobby's heeft hij? Iets sportiefs, iets creatiefs, lezen, iets anders?
Er zijn ook dagbehandelcentra (de zogenaamde DAC's) voor mensen met psychische problemen. Daar kunnen mensen bijvoorbeeld met hout klussen, schilderen etc. Dan hoeft hij dus (nog) niet te werken, worden er geen eisen gesteld maar komt hij wel weer buiten de deur en onder de mensen.
Misschien niet iets waar hij van droomt... maar alleen op de bank zitten is ook niet alles.
Ben zelf een paar keer depressief geweest en dan was er ook geen land met me te bezeilen... kan me de situatie dus goed voorstellen. Ik vind het heel knap dat je je vriend blijft steunen!!
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 14 juli 2008 om 20:27
maandag 14 juli 2008 om 21:22
Hey delores, ja, was absoluut de juiste beslissing! Maar vooral omdat we gewoon niet bij elkaar pasten en ik vooral om hem te steunen bij hem ben gebleven. Maar dat is een heel ander verhaal.
Nee, ik hoop dat het met jouw vriend niet zover komt.
Daarom denk ik persoonlijk dat de situatie nu al (veel) te lang heeft geduurd en je actie moet gaan ondernemen. Elke dag wordt het moeilijker en moeilijker om dingen te gaan ondernemen en raak hij dit leventje gewoon.
Praten, praten, praten met hem en laat de keuze aan hem.
Zorg dat je jezelf niet vergeet.
Nee, ik hoop dat het met jouw vriend niet zover komt.
Daarom denk ik persoonlijk dat de situatie nu al (veel) te lang heeft geduurd en je actie moet gaan ondernemen. Elke dag wordt het moeilijker en moeilijker om dingen te gaan ondernemen en raak hij dit leventje gewoon.
Praten, praten, praten met hem en laat de keuze aan hem.
Zorg dat je jezelf niet vergeet.
