Psyche
alle pijlers
Vanmiddag hoor ik of ik dood ga - knuffel nodig
donderdag 12 januari 2017 10:32
Dramatische titel (en dat voor mijn eerst geopende topic na 8 jaar meelezen), maar zo voel ik me nu even ook.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Vanmiddag heb ik een gesprek met de oncoloog. Na 4 maanden van intensieve chemotherapie is het nu alles of niets. Van te voren is er gezegd dat er een kans was van <10% dat er na de chemo geopereerd zou kunnen worden. Zo niet, heb ik waarschijnlijk nog 2 jaar te leven.
Gisteren de CT-scan gehad, vanmiddag volgt dus de uitslag.
Ik heb vanochtend brood gesmeerd, de kinderen naar school gebracht, me aangekleed zoals ik er uit zag voordat ik ziek werd (panty en jurkje ipv een joggingbroek en slobbertrui), en ik doe net alsof ik niet elk moment keihard kan gaan huilen. Ik ben bang dat als ik eenmaal begin ik niet meer kan stopppen.
Na het gesprek zal ik alle tranen weer opdrogen, en zodra ik de kinderen weer zie een glimlach opzetten en weer doen alsof alles normaal is.
Maar nu wil ik heel graag even virtueel uithuilen en een (virtuele) knuffel van krijgen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 19 mei 2017 12:53
Och Anna. En dan óók nog stomme pokémons. 
Ik chagrijn gezellig met je mee. Zonder pokémons, want daar doe ik niet aan. En mijn chocola is ook al op.
Zal ik anders een handleiding voor de was schrijven? Dan doe jij het koken.
Moet opeens denken aan van die formulieren waar je dan je beroep op moet schrijven. Ik schrijf dan netjes "geen" op, want ik ben nooit wat geworden. En het is dus niet meer op twee handen te tellen hoe vaak ik dan als opmerking kreeg: "oh, dus je bent huisvrouw?". Nou... nee. Het huishouden doet mijn man. Ik help hooguit een beetje. Dat je niks bent en niks doet, dat wil er maar niet in bij sommige mensen. Zelfs niet als het hulpverleners zijn waar je komt omdát je ziek bent.
Ik chagrijn gezellig met je mee. Zonder pokémons, want daar doe ik niet aan. En mijn chocola is ook al op.
Zal ik anders een handleiding voor de was schrijven? Dan doe jij het koken.
Moet opeens denken aan van die formulieren waar je dan je beroep op moet schrijven. Ik schrijf dan netjes "geen" op, want ik ben nooit wat geworden. En het is dus niet meer op twee handen te tellen hoe vaak ik dan als opmerking kreeg: "oh, dus je bent huisvrouw?". Nou... nee. Het huishouden doet mijn man. Ik help hooguit een beetje. Dat je niks bent en niks doet, dat wil er maar niet in bij sommige mensen. Zelfs niet als het hulpverleners zijn waar je komt omdát je ziek bent.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
vrijdag 19 mei 2017 13:00
Oh, en ik kreeg ook nog de geweldige tip dat, omdat ik er zo praktisch insta, ik mijn man vast een beetje kan gaan opvoeden. leren koken enzo .
Man in 34, lijkt me niet echt mijn taak hem op te gaan voeden.
Zelfs nu gaat men er dus nog steeds van uit dat mannen niet kunnen koken. Vroeger, zo'n 25 jaar geleden ging schoonvader van zus op een kookclub. Handig zei zijn vrouw, want als ik dan ziek ben, of er niet meer ben, kan hij koken. Zelf kon ze nog geen bankoverschrijving invullen, maar dat was blijkbaar niet nodig om te kunnen als man eerder zou overlijden.
Dus vraag me af of als het andersom was geweest men je man had voorgesteld jou te gaan opvoeden wat betreft bankzaken en verzekeringen en dat soort gedoe
Man in 34, lijkt me niet echt mijn taak hem op te gaan voeden.
Zelfs nu gaat men er dus nog steeds van uit dat mannen niet kunnen koken. Vroeger, zo'n 25 jaar geleden ging schoonvader van zus op een kookclub. Handig zei zijn vrouw, want als ik dan ziek ben, of er niet meer ben, kan hij koken. Zelf kon ze nog geen bankoverschrijving invullen, maar dat was blijkbaar niet nodig om te kunnen als man eerder zou overlijden.
Dus vraag me af of als het andersom was geweest men je man had voorgesteld jou te gaan opvoeden wat betreft bankzaken en verzekeringen en dat soort gedoe
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 19 mei 2017 13:08
vrijdag 19 mei 2017 13:25
Het probleem zit volgens mij gewoon bij het HDI, dat ze de verkeerde aanmeldprocedure hebben aangegeven. Wij hebben ons aangemeld bij het IDC, een vergelijkbare organisatie, en konden daar gewoon enkel ons kind aanmelden. Op een aanmeldformulier voor kinderen dus. De verwijzing van de huisarts was ook voor ons kind. Wij zochten geen hulp immers. (Mijn man kan namelijk al koken. 
)
Als de kinderen nu aangemeld zijn, dan gaat het hopelijk goed.
)Als de kinderen nu aangemeld zijn, dan gaat het hopelijk goed.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
vrijdag 19 mei 2017 14:27
Ja, ik denk ook dat het nu wel goed gaat komen, maar ik baalde er gewoon even van.
En die opmerking over dat koken, daar hebben we achteraf samen maar hard om gelachen. Ik weet niet of ik tips over bankieren gekregen zou hebben, de psycholoog leek nogal onder de indruk van het feit dat ik bij een bank werkte
.
Ik schrijf ook altijd prachtig mijn officiële functie op dat soort formulieren, waarvan volgens mij niemand weet wat het inhoudt maar het klinkt wel belangrijk
En die opmerking over dat koken, daar hebben we achteraf samen maar hard om gelachen. Ik weet niet of ik tips over bankieren gekregen zou hebben, de psycholoog leek nogal onder de indruk van het feit dat ik bij een bank werkte
.Ik schrijf ook altijd prachtig mijn officiële functie op dat soort formulieren, waarvan volgens mij niemand weet wat het inhoudt maar het klinkt wel belangrijk
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 19 mei 2017 14:40
vrijdag 19 mei 2017 17:20
HDI is voor mensen met kanker, net als het IDC. IDC vond ik zelf om die reden prettiger dan gewoon een psycholoog, omdat je niet hoeft uit te leggen over wat het betekent om kanker te hebben: dat is hun vakgebied, dat snappen ze al. Kind vond het om die reden ook heel prettig, want het ging niet om mamma's kanker, het ging om kínd. Om de emoties, angsten, boosheid, verdriet en hoe je daar allemaal mee om gaat. Ze hadden daar ook geen medelijden met ons kind (wat ik bij sommige psychologen voor mezelf wel meegemaakt heb: die gingen het heel erg zitten vinden voor mij. Erg lief hoor, maar daar kwam ik niet voor...), maar ze gingen gewoon vanuit de situatie zoals die is handvatten geven om met die situatie om te leren gaan.
Voor ons voelde dat erg fijn, om het hele voorliggende stuk niet uit te hoeven leggen.
Hopelijk hebben jullie dat straks ook, Anna, als je wel via je de juiste deur binnen bent gekomen.
Voor ons voelde dat erg fijn, om het hele voorliggende stuk niet uit te hoeven leggen.
Hopelijk hebben jullie dat straks ook, Anna, als je wel via je de juiste deur binnen bent gekomen.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
vrijdag 19 mei 2017 18:31
vrijdag 19 mei 2017 20:43
vrijdag 19 mei 2017 21:33
Ik moest vanmiddag nog aan je denken, Anna!
Was op een beurs en er hing een kroonluchter vol met grote gevouwen kraanvogels! Prachtig! Hoe ver ben je eigenlijk met vouwen?
Wat k*'t zeg van die schoonmaaksters. Die van mijn moeder heeft een auto ongeluk gehad en kan de komende 10 weken niet komen. Ook niet handig. En vervelend voor haarzelf natuurlijk.
Was op een beurs en er hing een kroonluchter vol met grote gevouwen kraanvogels! Prachtig! Hoe ver ben je eigenlijk met vouwen?
Wat k*'t zeg van die schoonmaaksters. Die van mijn moeder heeft een auto ongeluk gehad en kan de komende 10 weken niet komen. Ook niet handig. En vervelend voor haarzelf natuurlijk.
vrijdag 19 mei 2017 22:22
ah nee!! Wat balen zeg! Wij hadden destijds zeer fijn contact met het HDI. Speciaal voor de kinderen. Ze hadden toen ook een kindertherapeute. He wat balen zeg dat het allemaal zo moet! Ben je niet gewoon ontploft daar? Nee buurtteam moet je inderdaad daar waar jij woont, heel ver vandaan blijven. Dat is al helemaal niks. Kan je huisarts misschien nog iets voor je betekenen door een verwijzing rechtstreeks te maken? Of moet je weer op de wachtlijst opnieuw (ik hoop het toch niet grrr). Anders de hoofd van HDI bellen?
vrijdag 19 mei 2017 22:25
Nou ja gootsteen ontstoppen en fietsband plakken danAnnA_C schreef: ↑19-05-2017 14:27Ja, ik denk ook dat het nu wel goed gaat komen, maar ik baalde er gewoon even van.
En die opmerking over dat koken, daar hebben we achteraf samen maar hard om gelachen. Ik weet niet of ik tips over bankieren gekregen zou hebben, de psycholoog leek nogal onder de indruk van het feit dat ik bij een bank werkte
Ik schrijf ook altijd prachtig mijn officiële functie op dat soort formulieren, waarvan volgens mij niemand weet wat het inhoudt maar het klinkt wel belangrijk
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zondag 21 mei 2017 17:16
Hoi Anna,
Ik lees je topic altijd mee, maar schrijf niet....tsja, woorden schieten tekort en er schrijven al zo veel lieve mensen. Ik las alleen net van je gedoe met de verwijzingen voor de kinderen. Volgens mij is het zo dat je huisarts direct kan verwijzen óf het buurtteam kan verwijzen. Het hoeft niet allebei. Althans, zo is het in de gemeentes waarin ik heb gewerkt.
En ik las ook de tip van Helpling voor het schoonmaken, hebben we hier ook een tijd gebruikt.
Nog een dikke
Ik lees je topic altijd mee, maar schrijf niet....tsja, woorden schieten tekort en er schrijven al zo veel lieve mensen. Ik las alleen net van je gedoe met de verwijzingen voor de kinderen. Volgens mij is het zo dat je huisarts direct kan verwijzen óf het buurtteam kan verwijzen. Het hoeft niet allebei. Althans, zo is het in de gemeentes waarin ik heb gewerkt.
En ik las ook de tip van Helpling voor het schoonmaken, hebben we hier ook een tijd gebruikt.
Nog een dikke
maandag 22 mei 2017 09:08
Bah, net de kinderen naar school gebracht en de oudste zat weer compleet aan mij vastgeplakt. Ik heb echt samen met de juf vingertjes los moeten wrikken en dat zij hem dan stevig vasthield zodat ik de klas uit kon lopen 
. Zo niet leuk om je kind zo weg te brengen.....
Hij komt nu ook elke avond naar beneden, dat hij niet kan slapen en dat hij steeds aan mij moet denken. Dan zeg ik altijd dat dat toch heel leuk is, want ik ben heel leuk, dus als je aan mij denkt denk je aan leuke dingen. Maar hij zegt dan altijd heel verdrietig dat het niet leuk is dat ik dood ga.... En niet kunnen slapen maakt het opstaan 's ochtends en dus ook het wegbrengen er natuurlijk ook niet beter op.
Verder wel een leuk weekend gehad. Vrijdag een baaldag waarop alles misging, zaterdag daarom lekker in joggingbroek rondgelummeld thuis. Neefje is komen logeren, dus had wel 3 hysterisch enthousiaste jongetjes in huis
, maar ze hebben zelfs nog een beetje geslapen 
. Viel dus weer mee .
En gisteren naar een pannenkoekenrestaurant met speeltuin geweest, waar ik neefje weer heb overgedragen aan zus.
Zo maar eens even douchen en hier puinruimen
Ik heb de kraanvogels trouwens af! Of nou ja, af.... ik heb er ruim duizend (wat extra voor de zekerheid, voor als ik me verteld heb), maar nu wees man mij erop dat er nog wat kale plekken zitten in het raam, dus of ik nog even wat slierten erbij wil vouwen . Dus ga binnenkort maar weer nieuwe blaadjes bestellen.
Had ik nog even uitgesteld, want het plan is ook om op de rouwkaart een foto van een kraanvogel te zetten, dus dat moet natuurlijk met het allerallermooiste papiertje en perfect gevouwen (verder geen druk).
Ik moest trouwens wel heel hard lachen om het plakken van de fietsband. Dat kan ik dus inderdaad niet. Toen ik 20 was en op kamers woonde en een lekke band had, ontdekte mijn vader dit gebrek in mijn opvoeding (daarvoor had ik met een huisgenoot een deal dat hij mijn banden plakte en dat zijn vriendin dan altijd mijn fiets mocht lenen als ik er niet was). Hij is toen naar mijn kamer gereden, heeft mijn band geplakt terwijl ik toekeek, waarna ik hem bedankte en dacht 'zo, weer geregeld'. en toen.... pakte hij een naald uit z'n broekzak, stak mijn net geplakte band lek en zei "en nu jij". En daar stond ik midden op straat ter vermaak van de hele buurt.... Heb hem nooit verteld dat ik de keer erna mijn fiets naar de fietsenmaker heb gebracht...
. Zo niet leuk om je kind zo weg te brengen.....Hij komt nu ook elke avond naar beneden, dat hij niet kan slapen en dat hij steeds aan mij moet denken. Dan zeg ik altijd dat dat toch heel leuk is, want ik ben heel leuk, dus als je aan mij denkt denk je aan leuke dingen. Maar hij zegt dan altijd heel verdrietig dat het niet leuk is dat ik dood ga....
En niet kunnen slapen maakt het opstaan 's ochtends en dus ook het wegbrengen er natuurlijk ook niet beter op.Verder wel een leuk weekend gehad. Vrijdag een baaldag waarop alles misging, zaterdag daarom lekker in joggingbroek rondgelummeld thuis. Neefje is komen logeren, dus had wel 3 hysterisch enthousiaste jongetjes in huis
, maar ze hebben zelfs nog een beetje geslapen . Viel dus weer mee .En gisteren naar een pannenkoekenrestaurant met speeltuin geweest, waar ik neefje weer heb overgedragen aan zus.
Zo maar eens even douchen en hier puinruimen
Ik heb de kraanvogels trouwens af! Of nou ja, af.... ik heb er ruim duizend (wat extra voor de zekerheid, voor als ik me verteld heb), maar nu wees man mij erop dat er nog wat kale plekken zitten in het raam, dus of ik nog even wat slierten erbij wil vouwen
. Dus ga binnenkort maar weer nieuwe blaadjes bestellen.Had ik nog even uitgesteld, want het plan is ook om op de rouwkaart een foto van een kraanvogel te zetten, dus dat moet natuurlijk met het allerallermooiste papiertje en perfect gevouwen (verder geen druk).
Ik moest trouwens wel heel hard lachen om het plakken van de fietsband. Dat kan ik dus inderdaad niet. Toen ik 20 was en op kamers woonde en een lekke band had, ontdekte mijn vader dit gebrek in mijn opvoeding (daarvoor had ik met een huisgenoot een deal dat hij mijn banden plakte en dat zijn vriendin dan altijd mijn fiets mocht lenen als ik er niet was). Hij is toen naar mijn kamer gereden, heeft mijn band geplakt terwijl ik toekeek, waarna ik hem bedankte en dacht 'zo, weer geregeld'. en toen.... pakte hij een naald uit z'n broekzak, stak mijn net geplakte band lek en zei "en nu jij". En daar stond ik midden op straat ter vermaak van de hele buurt.... Heb hem nooit verteld dat ik de keer erna mijn fiets naar de fietsenmaker heb gebracht...
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
Dat heb ik nooit geweten. Haha
maandag 22 mei 2017 11:53
Ach Anna,
Wat een verdriet toch. Hartverscheurend om je lieve kind zo te zien.
Van het weekend een rot weekend net mijn kinderen gehad. Lees vervelend en een hoop gemopper van mij en een hoop geschreeuw van de kinderen.
Door jouw berichtjes. Bedenk ik mij dat ik de momenten met mijn kinderen moet koesteren en helpt het iets van relativeren.
Het fietsenband verhaal herinnert mij aan mijn eigen vader. Hij vond het ook nodig dat ik leerde om mijn eigen band te plakken. Moest het zelf doen, totdat ik 3 gaten in mijn banden stak
hij mocht een nieuwe binnenband halen en ik heb het nooit meer hoeven dien. Je snapt dat ik tot op heden geen banden kan plakken.
Wat een verdriet toch. Hartverscheurend om je lieve kind zo te zien.
Van het weekend een rot weekend net mijn kinderen gehad. Lees vervelend en een hoop gemopper van mij en een hoop geschreeuw van de kinderen.
Door jouw berichtjes. Bedenk ik mij dat ik de momenten met mijn kinderen moet koesteren en helpt het iets van relativeren.
Het fietsenband verhaal herinnert mij aan mijn eigen vader. Hij vond het ook nodig dat ik leerde om mijn eigen band te plakken. Moest het zelf doen, totdat ik 3 gaten in mijn banden stak
hij mocht een nieuwe binnenband halen en ik heb het nooit meer hoeven dien. Je snapt dat ik tot op heden geen banden kan plakken.
maandag 22 mei 2017 15:13
Hahaha, wat een bak! Goede les van je vader, jammer alleen dat 'ie niet werkte! 
Het klemaapjesgedrag is herkenbaar hier. Ook van mijn vorige ziekteperiode, maar dat is naadloos gekopieerd naar de situatie nu. Want hoewel ik vind dat ik niet dood ga, is dat wel de grootste angst van kind. (En vooruit, ik doe ook wel heel hard mijn best om het lot te tarten, dat helpt ook niet mee. )
Geef je er ook wel eens aan toe? Dat je -liefst op een moment dat niet onhandig is- gewoon je kind even stevig terugknuffelt en zegt dat jij het ook heel erg vindt? En dat jij het ook heel moeilijk vindt om hem los te laten? Wat voor idee heeft je zoontje over je overlijden? Is hij bang dat je er niet meer bent als je uit school komt (dat had mijn kind zich in 't hoofd gehaald toen ik ziek was en zieker werd: dat ik daarna dood ging was de logische volgende stap en dat kon ik dus ook zomaar doen als kind op school was). Hier heeft het geholpen om uit te leggen dat ik niet zomaar opeens dood ben. En dat als we verwachten dat ik wel zomaar dood kan gaan, dat we dat eerst even vertellen. Maar dat er nog wat stappen plaats moeten vinden vóór ik opeens dood zou gaan. Dat haalde hier al een groot deel van de angst weg.
En hier vindt kind het dus altijd een grote geruststelling om te weten dat kinds angsten niet anders zijn dan onze angsten. Door dat te bespreken en niet weg te redeneren, door het er gewoon te laten zíjn, kan dat juist wat lucht geven om het ook te laten gaan.
Maar naar hoor, om je kind zo in angst te zien om jou te verliezen. En dat je weet dat je er met geruststelling gewoon niet meer komt, omdat het niet waar is.
Het klemaapjesgedrag is herkenbaar hier. Ook van mijn vorige ziekteperiode, maar dat is naadloos gekopieerd naar de situatie nu. Want hoewel ik vind dat ik niet dood ga, is dat wel de grootste angst van kind. (En vooruit, ik doe ook wel heel hard mijn best om het lot te tarten, dat helpt ook niet mee.
)Geef je er ook wel eens aan toe? Dat je -liefst op een moment dat niet onhandig is- gewoon je kind even stevig terugknuffelt en zegt dat jij het ook heel erg vindt? En dat jij het ook heel moeilijk vindt om hem los te laten? Wat voor idee heeft je zoontje over je overlijden? Is hij bang dat je er niet meer bent als je uit school komt (dat had mijn kind zich in 't hoofd gehaald toen ik ziek was en zieker werd: dat ik daarna dood ging was de logische volgende stap en dat kon ik dus ook zomaar doen als kind op school was). Hier heeft het geholpen om uit te leggen dat ik niet zomaar opeens dood ben. En dat als we verwachten dat ik wel zomaar dood kan gaan, dat we dat eerst even vertellen. Maar dat er nog wat stappen plaats moeten vinden vóór ik opeens dood zou gaan. Dat haalde hier al een groot deel van de angst weg.
En hier vindt kind het dus altijd een grote geruststelling om te weten dat kinds angsten niet anders zijn dan onze angsten. Door dat te bespreken en niet weg te redeneren, door het er gewoon te laten zíjn, kan dat juist wat lucht geven om het ook te laten gaan.
Maar naar hoor, om je kind zo in angst te zien om jou te verliezen. En dat je weet dat je er met geruststelling gewoon niet meer komt, omdat het niet waar is.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
maandag 22 mei 2017 22:06
Lieve Anna, is het voor jou te doen als zoontje af en toe thuis blijft? Ik kan het me zo goed voorstellen dat het voor het jochie soms te zwaar in het hoofdje is. Het is niet niks........
Neem je af en toe een momentje om te genieten van de zon en de natuur...even ook jouw hoofd legen...voor zover dat mogelijk is... knuffels!
Neem je af en toe een momentje om te genieten van de zon en de natuur...even ook jouw hoofd legen...voor zover dat mogelijk is... knuffels!
maandag 22 mei 2017 22:15
Wij hebben, toen het met mij de verkeerde kant op leek te gaan, met school juist heel bewust afgesproken dat dát gewoon door bleef gaan. School geeft ook vertrouwde routine en houvast, juist omdat schooldagen niet ter discussie staan. En school geeft ook afleiding, contact met leeftijdsgenootjes en, bij een goede juf, steun.
Dus thuis houden zou niet mijn eerste neiging zijn. Hoe reëel zijn angst om jou kwijt te raken ook is, hij kan niet eeuwig thuis blijven en, hoe verdrietig ook, thuis blijven lost zijn probleem ook helemaal niet op.
Mijn neiging zou door te vragen naar zijn angst. Zoals ik hierboven beschreef, bleek mijn kind bang te zijn dat ik opeens weg zou zijn terwijl kind nietsvermoedend op school zat. Nu kun je natuurlijk nooit garanties geven, je kunt wel uitleggen hoe jullie verwachten dat het in z'n werk gaat, het proces daar naartoe. En je kunt bijvoorbeeld wel bespreken en beloven dat je hem bij dat proces zult betrekken. Dus dat hij niet bang hoeft te zijn dat mamma er "opeens" niet meer is, terwijl hij op school zit. Als dat zijn angst is althans.
Dus thuis houden zou niet mijn eerste neiging zijn. Hoe reëel zijn angst om jou kwijt te raken ook is, hij kan niet eeuwig thuis blijven en, hoe verdrietig ook, thuis blijven lost zijn probleem ook helemaal niet op.
Mijn neiging zou door te vragen naar zijn angst. Zoals ik hierboven beschreef, bleek mijn kind bang te zijn dat ik opeens weg zou zijn terwijl kind nietsvermoedend op school zat. Nu kun je natuurlijk nooit garanties geven, je kunt wel uitleggen hoe jullie verwachten dat het in z'n werk gaat, het proces daar naartoe. En je kunt bijvoorbeeld wel bespreken en beloven dat je hem bij dat proces zult betrekken. Dus dat hij niet bang hoeft te zijn dat mamma er "opeens" niet meer is, terwijl hij op school zit. Als dat zijn angst is althans.
Dat de diva's even hun device erbij melden is het devies.
maandag 22 mei 2017 22:48
ik denk nog regelmatig aan je maar het nieuwe forum beperkt me wat betreft reageren/aanwezig zijn (meestal forum ik mobiel maar dat werkt nu niet). Yes de kraanvogels zijn, nouja bijna dan, af! Wat gaaf. Wat voor een papier gebruik je ervoor? Ik heb anders hier nog wel wat liggen.
Ken je zorgenvriendjes? Dat is een knuffel voor je kind. Deze kan dan zijn zorgen tekenen of opschrijven en het briefje in de mond/in het vakje doen. Als ouder kan je dit later lezen en weet je zo een beetje meer wat er in ze omgaat. Als kind biedt het wat steunnaast die enge volwassenen. Als je wilt kan ik waarschijnlijk er twee voor je regelen via de groep van het troostdekentje.
Als je bang bent dat alles in de soep loopt, neem dan een pannetje mee.
