Voor wie nog nooit een relatie heeft gehad

Auditor schreef: ↑

26-05-2017 18:08

Aha! Dan snap ik het!
Ik ben 2 maanden te vroeg geboren en mijn eerste levensjaar voornamelijk in ziekenhuizen gelegen, als ik de verhalen van mijn ouders mag geloven.

Overigens ben ik erg gehecht aan mijn nu nog levende moeder.

Zo kun je overal wel een excuus in vinden.

Het lijkt me geen excuus te zijn als men problemen ondervindt en deze wenst aan te pakken.
Om problemen aan te kunnen pakken moet men de bron kennen.
Om die bron te kennen is onderzoek nodig (hier o.a. reflectie)
Dat onderzoek leidt veelal tot een bepaalde term.
Die term kan gebruikt worden om actief te handelen om het probleem te effectief aan te pakken vanuit de bron.
Nu kan er eventueel gestart worden met bijvoorbeeld therapie.

De gevolgen kunnen nooit volledig weggewerkt doch wel beperkt worden.

Dat lijkt me een positievere interpretatie.
Het is niet omdat jij geen problemen ondervindt door jouw vroeggeboorte dat anderen hier geen problemen door ondervinden.

Voor zover ik weet ben ik niet te vroeg geboren dus dit is niet van toepassing op mij.
Maar als het een hulp kan zijn om iemand zijn/haar situatie beter te begrijpen en aldus adequater te kunnen handelen lijkt het me leuk op deze hypothese in het achterhoofd te houden.

Dina80 schreef: ↑

26-05-2017 18:33

Laten we inderdaad niet de kant van de excuses op gaan.

Ik had graag via PB's gereageerd maar zoals je weet lukt dat bij mij nog steeds niet...
Volgens mij gingen ooitverlegen en ik er dieper op in vermits het aangehaald werd door enkele deelnemers...

Dina80 schreef: ↑

26-05-2017 18:50

Het is niet specifiek naar jou toe, maar het lijkt me niet relevant wie er wel of niet in een couveuse heeft gelegen. We leven nu, het gaat om nu, wat doen we nu om warmte te krijgen?

Maar als gebeurtenissen uit het verleden invloed hebben op je gedrag nu, dan kan het heel erg relevant zijn om er bij stil te staan. Het kan helpen om je gedrag van nu te veranderen.

Dina80 schreef: ↑

26-05-2017 18:57

Dat is wat anders. Het is natuurlijk goed om te beseffen waar bepaald gedrag vandaan komt, omdat het je kan helpen dat gedrag te verbeteren. Maar het is naar mijn mening niet goed om alles daarop af te schuiven en het aan te grijpen als reden om er niets aan te veranderen. Het 'Ik ben nou eenmaal zo omdat... en ik kan niet veranderen door dat... en het is de schuld van dat.'

Op die manier.
Mee eens.

MiniMe3 schreef: ↑

26-05-2017 11:01

Dat ik nu uit gemak m'n best niet doe, weinig doe om slanker te worden, niet echt iets onderneem om een date te vinden.

Angst is een slechte raadgever. Je gevoel echter niet. Krijg de indruk dat je gevoel het graag anders zou zien. Dat je dus beter in je vel wil komen te zitten en een leuke man wil vinden. Als dat zo is, dan zou ik er zeker werk van maken.

Dina80 schreef: ↑

26-05-2017 19:18

Ik heb zelf wel een klein beetje ervaring met vrouwen, maar dat duurde steeds heel kort.
Aan de ene kant ben ik erg dankbaar voor die ervaringen, ik koester ze. Aan de andere kant weet ik daardoor wel wat ik mis, en dat doet pijn.

Nog geen ervaring met vrouwen.
Wel met knuffels.
En ik mis ze te veel omdat het haast het enige is dat me de rust kan geven waarnaar ik verlang.
Dan gaat die gedachtemolen op een veel lager toerental draaien en kan ik ook fysiek vrij goed ontspannen.

Dina80 schreef: ↑

26-05-2017 19:32

Van wie heb je knuffels gehad? Van aantrekkelijke vrouwen of van familie?

Welke vrouwen?

Ooit één meisje paar jaar terug dat ik via internet ontmoet had en waar ik enkele maanden nadien mee naar Parijs ben geweest.
Dan enkele knuffels gehad. Helaas was het van relatief korte duur vermits ik aan haar 'bekende' gevoelens te hebben. En toen hield het nagenoeg op. Waarschijnlijk louter de vriendelijkheid (die ik niet gewoon ben) foutief geïnterpreteerd als zijnde interesse.
Het was louter op vriendschappelijke basis. Ik had tickets voor de Thalys omdat ik werkte bij de NMBS en ik ging ontslag nemen. Ik wou evenwel nog even profiteren van de voordelen en aangezien er niemand was heb ik haar gevraagd om mee te gaan naar Parijs.
Wel een heel leuke ervaring, dat dan weer wel

Voor de rest soms de moeder. De vader is er helemaal niet zo happig op, net zoals m'n zus...

Misschien is mijn eerdere bericht dan wel van toepassing op mezelf... Check...

tonkje schreef: ↑

26-05-2017 18:53

Maar als gebeurtenissen uit het verleden invloed hebben op je gedrag nu, dan kan het heel erg relevant zijn om er bij stil te staan. Het kan helpen om je gedrag van nu te veranderen.

Zo is het en ik had in mijn tijd absoluut graag meer kennis gehad! Ik heb recent een man het boek gemaild waar ik eerder uit citeerde, Unberührt. Daarop kreeg ik een heel stellig antwoord dat hij het graag veel eerder had gelezen (het was al jaren eerder uitgegeven) dan had hij meer kunnen tegensturen.

Dina80 schreef: ↑

26-05-2017 19:18

Ik heb zelf wel een klein beetje ervaring met vrouwen, maar dat duurde steeds heel kort.
Aan de ene kant ben ik erg dankbaar voor die ervaringen, ik koester ze. Aan de andere kant weet ik daardoor wel wat ik mis, en dat doet pijn.

Herkenning, met jaren ertussen. Dat is zeker moeilijk maar ik zie ook de positieve kant: Het versterken van je verlangen dat terug te vinden. Ik denk dat dit een enorme energiebron is om te doen wat er nodig is.

Dina80 schreef: ↑

26-05-2017 18:57

Dat is wat anders. Het is natuurlijk goed om te beseffen waar bepaald gedrag vandaan komt, omdat het je kan helpen dat gedrag te verbeteren. Maar het is naar mijn mening niet goed om alles daarop af te schuiven en het aan te grijpen als reden om er niets aan te veranderen. Het 'Ik ben nou eenmaal zo omdat... en ik kan niet veranderen door dat... en het is de schuld van dat.'

Ik wil daarom dit probleem aanpakken. "Ik ben autistisch; het is ongeneeslijk, dus ik hoef lekker niks te doen" zou een slechte smoes zijn, om vooral niets te doen. Het daarom goed te onderzoeken wat de oorzaak van het probleem is.

hans66 schreef: ↑

26-05-2017 20:07

Ik wil daarom dit probleem aanpakken. "Ik ben autistisch; het is ongeneeslijk, dus ik hoef lekker niks te doen" zou een slechte smoes zijn, om vooral niets te doen. Het daarom goed te onderzoeken wat de oorzaak van het probleem is.

Of een workaround vinden. Iemand kan andere sterke punten hebben.

Zoals ik succes had met een brief te geven in plaats van te flirten. Ik heb ook een verhaal gehoord van een autistische man die met een brief zijn vrouw heeft benaderd.

Ik denk dat alles valt of staat met spontaniteit en contact kansen herkennen, welke dat ook mogen zijn.

Ik lees ook graag mee, ik ben 25 heb 1 relatie gehad waar 2 kinderen uit zijn voortgekomen. Daar ben ik erg dankbaar voor. Echter miste ik in de laatste 2 jaar al veel liefde en genegenheid in de relatie. Nu is dat al 2 jaar geleden dus al 4 jaar. Ik heb weinig vrienden omdat ik verhuisd ben. Ik heb leuke collegas dat wel. Het lukt me nu ook niet goed om iemand te vinden die bij mij past. Ik ben aan het online daten maar denk vooral het feit van kinderen in combinatie met mijn leeftijd veel vrouwen afschrikt. Terwijl ik nu toch wel af en toe eenzaamheid ervaar. Ik probeer leuke dingen te doen maar dat is soms lastig. Weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven, maar ik lees in ieder geval graag mee

Hoop dat ik hier als man (ben 28) ook mee mag doen!

Speel wel een héél klein beetje vals, want heb in 2010-2011 wel een relatie gehad van iets langer dan een half jaar.
Nadat dit over ging nog twee keer een korte ''scharrel'', maar vanaf 2012 is mijn liefdesleven als een nachtkaars uit gegaan.

Inmiddels voel ik mij dan ook niet wezenlijk anders dan toen ik nog nooit een relatie had gehad. Ben er helemaal uit, weet helemaal niet echt meer hoe het is, en bovendien : volgens mij ben ik ook nogal huiverig geworden. Ben zo enorm gewend aan mijn eigen ''zone'', alleen wakker worden in mijn eigen bed. Ik vraag me echt wel eens af hoe iemand weer in mijn leven kan passen.

De Openings Post herken ik gedeeltelijk. Zware woorden als 'verdriet' zijn niet echt op mij van toepassing, zo erg vind ik het (nog) niet om vrijgezel te zijn. Wel merk ik dat het zo sluipend aan steeds lastiger wordt om vrijgezel te zijn. Steeds meer mensen om mij heen beginnen serieuze relaties, gaan meer hun eigen leven leiden. Mijn eigen voorkeuren veranderen ook : Ik word ook volwassener, minder zin om constant festivals af te lopen, bier te drinken met vrienden, kortom : minder zin om ''drukte'' te maken.

Vooral op een dag zoals vandaag ; Prachtig weer, maar toch alleen. Ik vermaak me wel, maar hoe heerlijk is het om bij een zakkende zon nog even met een leuke vrouw op een terrasje neer te strijken, nog even een rondje te fietsen, even samen te sporten of weet ik het... Ik vind het niet erg om vrijgezel te zijn, omdat ik ook niet beter meer weet. Maar de echt mooie momenten mis ik wel..

Hoewel ik mijzelf niet echt verlegen vind met vrouwen, merk ik wel dat ik soms wat onzeker word in het contact. Ga toch soms wel eens aan mijzelf twijfelen. Is er wat mis met mij? Zit ook redelijk in een vast kringetje op werk / privé, dus spreek ook weinig nieuwe vrouwen.

Wat mij wel helpt is om bijvoorbeeld in kledingwinkels vaak een leuk praatje aan te knopen met verkoopsters. Vaak komen ze al op mij af, en het zit in mijn karakter om dan meteen te denken ''Oehh nee, laat me met rust'' en om dan maar meteen te zeggen ''Nee hoor ik hoef geen hulp, ik kijk alleen maar even wat rond''. Maar als ik dan toch mijzelf spontaan opstel, een leuk gesprek probeer te onderhouden, geeft dat niet alleen een prettig gevoel, maar je leert er ook van!

Hier wel relaties gehad dus misschien hoor ik hier niet helemaal thuis, maar nog nooit echt samen gewoond.
Inmiddels dik 6 jaar single en in die tijd zijn er nog wel wat scharrels voorbij gekomen, ook vrouwen die wel de juiste intenties hadden maar toen stond ik er niet voor open.

Ja, ik mis het wel om met iemand te mogen zijn maar ik merk ook wel dat ik mijn eigen zone heb en het eerder als storend ervaar dat iemand lang om mij heen is ( ik het hier meer gelezen ).
Ik denk dat het een stuk gewenning is als er iemand in mijn leven komt want ik sta er zeker voor open!
Het gevoel dat steeds ontbreekt, echt dat gevoel van 'ja, zij is leuk en ik zie er naar uit om haar weer te zien' wil ik wel hebben.
Op een of andere manier lijkt dat gevoel weg te zijn en merk ik dat ik met mijn 39e ook een stuk minder goed in de markt lig dan enkele jaren geleden.

Ergens ga je twijfelen, is er iets mis met mij? waar ligt het aan?
Ik heb geen heftige bagage ( kinderen, scheiding enz. ), ben misschien eerder te slank dan te vol en gelukkig ben ik niet perfect.
Toch... als er al eens een date is dan voel ik er niets bij en als dat wel zo is dan is het niet wederzijds.
Ik denk ook niet dat het bindingsangst is vanwege ervaringen van eerdere relaties, het is gewoon een speld in de hooiberg om juist die ene leuke persoon tegen te komen.
En het kan hoor! ik schrijf mee in het minder van Tinder topic en daar lees ik zeker succesverhalen.

snellejellle schreef: ↑

26-05-2017 22:12

Hoop dat ik hier als man (ben 28) ook mee mag doen!

Speel wel een héél klein beetje vals, want heb in 2010-2011 wel een relatie gehad van iets langer dan een half jaar.
Nadat dit over ging nog twee keer een korte ''scharrel'', maar vanaf 2012 is mijn liefdesleven als een nachtkaars uit gegaan.

Inmiddels voel ik mij dan ook niet wezenlijk anders dan toen ik nog nooit een relatie had gehad. Ben er helemaal uit, weet helemaal niet echt meer hoe het is, en bovendien : volgens mij ben ik ook nogal huiverig geworden. Ben zo enorm gewend aan mijn eigen ''zone'', alleen wakker worden in mijn eigen bed. Ik vraag me echt wel eens af hoe iemand weer in mijn leven kan passen.

De Openings Post herken ik gedeeltelijk. Zware woorden als 'verdriet' zijn niet echt op mij van toepassing, zo erg vind ik het (nog) niet om vrijgezel te zijn. Wel merk ik dat het zo sluipend aan steeds lastiger wordt om vrijgezel te zijn. Steeds meer mensen om mij heen beginnen serieuze relaties, gaan meer hun eigen leven leiden. Mijn eigen voorkeuren veranderen ook : Ik word ook volwassener, minder zin om constant festivals af te lopen, bier te drinken met vrienden, kortom : minder zin om ''drukte'' te maken.

Vooral op een dag zoals vandaag ; Prachtig weer, maar toch alleen. Ik vermaak me wel, maar hoe heerlijk is het om bij een zakkende zon nog even met een leuke vrouw op een terrasje neer te strijken, nog even een rondje te fietsen, even samen te sporten of weet ik het... Ik vind het niet erg om vrijgezel te zijn, omdat ik ook niet beter meer weet. Maar de echt mooie momenten mis ik wel..

Mooi geschreven.
Zelf ben ik er ook helemaal 'uit', maar dan al heel wat langer.
Ook ervaar niet echt 'verdriet', maar heb in het verleden wel veel onvrede, wanhoop en frustratie gehad.
Tegenwoordig heb ik het meer een plek kunnen geven, maar ik heb soms nog wel last van onzekerheid en twijfels.
Vooral over hoe ik weer iemand in mijn leven kan laten en kan vertrouwen etc.

Mooie Post Dina. Ik lees mee en wil graag even van mij afschrijven, om het nare gevoel kwijt te raken. Ik wil niet je topic "hijacken".

Ik ga richting de medio 20. Ik heb nog nooit een relatie gehad of intimiteit gehad.

Ik heb soms het gevoel dat het niemand wat uit maakt of ik vandaag of morgen onder een steen lig. Ik ben gewend om alles zelf te regelen, waardoor ik enorm zelfstandig ben geworden (kom zelf niet uit een al te best gezin). Zelf heb ik alles op orde, goede baan, gestudeerd etc...

Vrienden en vriendinnen heb ik wel, maar ik merk dat ik achter begin te lopen op de levensfases waar zij zich nu in bevinden. De meesten hebben een relatie en zijn zicht aan het settelen en voortplanten.

Normaal gesproken mis ik de warmte niet zo, omdat ik het probeer te accepteren. Ik mis wel iemand om de mooie momenten en de verdrietige momenten mee te delen. Als ik heel blij ben weet ik gewoon niet tegen wie ik het moet vertellen, maar als ik verdrietig ben al helemaal niet. ik steeds vaker op gewezen dat ik echt alleen ben. Doordat bijvoorbeeld vrienden/vriendinnen of hun ouders etc. roepen:
"Moet jij niet eens aan de man"
"Je weet dat je niet eeuwig kinderen kan krijgen hè"
"Het zou toch zo leuks zijn om jou ook een met een vent te zien"
"Straks word je het kattenvrouwtje" (en in dat soort plaatjes word ik 1000x getagd)
Het is zelfs zo ernstig gesteld dat ik een pakketje heb gehad met een vibrator en andere rekwisieten van vriendinnen, voor als ik nooit meer aan de man zou komen. Pakket staat nog in verpakking..

Het bovenstaande doet mij eigenlijk best veel pijn. Ik weet donders goed dat ik niet tot 50ste kinderen kan krijgen en dat ik op een gegeven moment de boot heb gemist. MAAR ik kies het niet zelf voor, als ik had mogen kiezen had ik ook een leuke vriend en bevind ik mij in het settelings stadium. Dit begint langzaam te knagen. Liefde kan je niet afdwingen.

Voor mij heeft het leven geen zin als ik nu weet dat dit de rest van mijn leven zo blijft, want dan stop ik er liever mee. Dan leef ik voor niemand, niemand die je mist op de wereld of je er wel of niet bent.

Het probleem heb ik bij mij zelf gezocht, in samenspraak met de psycholoog. Conclusie: ik ben een leuke meid en zij snapt niet waarom ik altijd single ben geweest. Wel weet ik van mijzelf dat ik erg onzeker ben en dat bij alle leuke mannen die ik tegen kom denk: die moet mij niet, er zijn leukere, knappere en slimmere vrouwen dan ik.

Ik ben vooral goed in malen in de nacht over wat ik mogelijk fout heb gedaan.. en wat nog fout kan gaan.
Zoals gemeld heb ik nooit intimiteit gehad, maar dat verwachten mensen anno 2017 niet meer. Maak me een beetje zorgen dat dat ook problemen kan gaan opleveren in de toekomst.

Hoe sta ik in het leven:
Op dit moment heb ik een mental breakdown, dus deze post is niet representatief voor mijn gebruikelijke humeur.
Ik ben een actief persoon, zoek graag mensen op en werk hard. Ik ben meestal vrolijk en energiek, houd van sporten en onderneem veel. Qua uiterlijk ben ik geen miss Nederland en ben ik wat steviger gebouwd (niet obese ofzo mt 38-40), maar heb wel hier en daar wat vetjes die nog wel kwijt zou willen . Mijn leven is vrij druk, studie werk etc. Mijn omgeving vindt mij gezellig en ik kan het over het algemeen met veel mensen wel vinden.

Uit mijn eigen analyse komt voornamelijk dat ik onzeker ben over mijn uiterlijk en mijn toegevoegde waarde voor een man, maar dat mij voor de rest niet zo heel veel mankeert, afgezien dat ik voor sommige mannen wat aan de dikke kant ben.

1 ding dat ik in mijn hoofd houd:

Tussen wat wordt gezegd en niet bedoeld en wat wordt bedoeld en niet gezegd gaat de meeste liefde verloren. ~ Khalil Gibran ~

Wat lezen jullie uit de bovenstaande tekst?

Fun76 schreef: ↑

26-05-2017 22:40

Mooi geschreven.
Zelf ben ik er ook helemaal 'uit', maar dan al heel wat langer.
Ook ervaar niet echt 'verdriet', maar heb in het verleden wel veel onvrede, wanhoop en frustratie gehad.
Tegenwoordig heb ik het meer een plek kunnen geven, maar ik heb soms nog wel last van onzekerheid en twijfels.
Vooral over hoe ik weer iemand in mijn leven kan laten en kan vertrouwen etc.

Het klinkt alsof je in het verleden iets naars hebt meegemaakt op relatie gebied. Dan lijkt het me inderdaad extra lastig om jezelf weer open te stellen, vooral na een relatief lange tijd.

Uiteindelijk heb je nooit zekerheden in het leven. Ik denk dat dit ook wel één van de grootste valkuilen is van veel (langdurige) vrijgezellen : Te perfectionistisch aankijken tegen een potentiële relatie en te bang om (weer) in een relatie te stappen die uiteindelijk eventueel op een mislukking uit kan lopen.

Eigenlijk is dit natuurlijk enorm zonde, want ik ben ervan overtuigd dat je heel veel mooie dingen (en mensen) misloopt wanneer je een muur om jezelf heen bouwt. En ik roep het hier zelf wel heel gemakkelijk, maar heb er zelf ook last van. Altijd de ''Ja maar wat als'' vraag aan mijzelf stellen.

ooitverlegen schreef: ↑

26-05-2017 20:30

Of een workaround vinden. Iemand kan andere sterke punten hebben.
Ik denk dat alles valt of staat met spontaniteit en contact kansen herkennen, welke dat ook mogen zijn.

Er zijn de laatste tijd best wel nieuwe contacten, o.a. met reisgezelschappen, als ik georganiseerd op reis ga. Of door mijn werk haal ik soms bezoekers van de receptie en breng ik ze naar diegene met wie ze een afspraak hebben. Ik breng ze ook weer terug. Het is nogal een afstand tussen die receptie en de persoon die ze moeten of willen spreken, dus wordt er af en toe heen en weer gebabbeld. Een kans op een relatie is er vrijwel niet, maar er is wel sociale interactie tussen hen en mij. Die is soms erg leuk. Of een enkele keer (echter bijna nooit) ontstaat er contact tussen een vrouw en mij (waardoor het contact precies ontstaat is niet altijd duidelijk; het ontstaat nu eenmaal). Zij lijkt erg positief te reageren.

ViveMarie schreef: ↑

26-05-2017 22:49

Wat lezen jullie uit de bovenstaande tekst?

Iemand die niet tevreden is met zichzelf, en die zichzelf daardoor te kort doet.

Denk dat je last hebt van iets dat best veel singles hebben, namelijk perfectionisme. Je hebt veel moois te bieden, maar je kijkt naar wat je niet te bieden hebt, en daardoor schrijf je jezelf af.

Herken het maar al te goed hoor en het is makkelijker gezegd dan gedaan om er overheen te stappen, maar als ik jouw stuk zo lees dan zie ik geen belemmering voor een leuke relatie. Net zoals bij de meeste anderen hier overigens.

snellejellle schreef: ↑

26-05-2017 22:57

Iemand die niet tevreden is met zichzelf, en die zichzelf daardoor te kort doet.

Denk dat je last hebt van iets dat best veel singles hebben, namelijk perfectionisme. Je hebt veel moois te bieden, maar je kijkt naar wat je niet te bieden hebt, en daardoor schrijf je jezelf af.

Herken het maar al te goed hoor en het is makkelijker gezegd dan gedaan om er overheen te stappen, maar als ik jouw stuk zo lees dan zie ik geen belemmering voor een leuke relatie. Net zoals bij de meeste anderen hier overigens.

Lief! Thanks