Thuis
alle pijlers
Te veel verdriet na overlijden kat
zaterdag 21 oktober 2017 17:50
Ik merk dat ik in mijn omgeving niet echt het gevoel heb dat ik mijn volledige verhaal kwijt kan.. velen denken ' t is maar een kat'.. vandaar dat ik mijn verhaal hier post, al is het maar als opluchting door het van me af te schrijven.
2,5 jaar geleden nam ik het liefste, mooiste, gekste katje in huis. Vanaf dat moment onafscheidelijk, wanneer ik thuis ben elk moment bij me. Slaapt bij me in bed, loopt mee als ik de hond uitlaat, volgt me overal thuis. Echt 100% mijn katje ook. Maakte me altijd zo abnormaal blij en de gedachte alleen al dat ze er op n dag niet meer zou zijn, maakte me aan het huilen. Ik ben een te grote dierenvriend ook.
Nu, 2 weken geleden, was ze opeens magerder en erg stilletjes. Ik netjes naar de DA, hij en ik vermoedden allebei niesziekte (was overduidelijk) en ze werd behandeld. 2 dagen later alle symptomen over, ging weer goed. Toen plots na 1 dag werd ze weer zo stil, at en dronk minder, lag hele dag op tzelfde plekje etc. Ik eventjes afgewacht en vervolgens weer naar de DA. Bloedtest wees uit dat ze verschrikkelijke bloedarmoede had, ze had eigenlijk dood moeten zijn volgens DA. Had de optie om haar in te laten slapen of naar een dure Universitaire kliniek in Gent. Kliniek gekozen en haar daarheen gebracht, in de nacht. Had erg veel hoop dat het nog goed kon komen, zeker toen de DA daar zei dat ze er nog stabiel bij zat. Haar in de kliniek gelaten en de volgende dag gingen ze uitgebreid onderzoek doen. Bleek dat ze het Felv virus had (soort leukemie) en daardoor lymfeklierkanker, al in het eindstadium.. had de optie om haar in te laten slapen of chemotherapie.. waarmee ze hoogstens (met slechte omstandigheden) 3 maanden langer kon leven. Gekozen voor inslapen, zou teveel stress voor haar zijn om iedere week 3uur in de auto te moeten zitten voor en narcose en chemo (ze liet prikjes niet toe, vandaar narcose), en het was elke week 250euro plus ze was al onwijs zwak en zou het toch niet lang meer redden... wilde haar het lijden besparen.
Ik ben er kapot van.. ze was alles voor me, ze is maar 2 jaar geworden, waarvan ze dus geruime tijd al kanker had zonder dat ik het wist.. voel me schuldig om alles, ookal weet ik dat ik er alles aan gedaan heb, duizenden euro's aan uit zou geven als het moest. Het moment dat ze werd ingeslapen blijf ik voor me zien.. ik hoop zo dat ze weet hoe abnormaal veel ik van r gehouden heb. Het is zo oneerlijk en onwerkelijk. Dat lieve kopjes van dr altijd.. ben bang dat ze haar laatste dag in een vreemde kliniek bang heeft ervaren.. ik hoop dat ze me herkende toen ik bij het inslapen was.
Ze is begraven in de tuin. Heb een kwartier tegen haar aan staan praten en knuffelen voor het begraven en heb toch het gevoel dat ik niet genoeg afscheid heb genomen.
Ik weet niet goed wat ik met dit topic wil.. is er iemand die het herkent? Tips/tricks? Ik heb nu het gevoel dat ik haar de rest van mijn leven vol verdriet ga missen. Ze was veel te jong en veel te lief.
2,5 jaar geleden nam ik het liefste, mooiste, gekste katje in huis. Vanaf dat moment onafscheidelijk, wanneer ik thuis ben elk moment bij me. Slaapt bij me in bed, loopt mee als ik de hond uitlaat, volgt me overal thuis. Echt 100% mijn katje ook. Maakte me altijd zo abnormaal blij en de gedachte alleen al dat ze er op n dag niet meer zou zijn, maakte me aan het huilen. Ik ben een te grote dierenvriend ook.
Nu, 2 weken geleden, was ze opeens magerder en erg stilletjes. Ik netjes naar de DA, hij en ik vermoedden allebei niesziekte (was overduidelijk) en ze werd behandeld. 2 dagen later alle symptomen over, ging weer goed. Toen plots na 1 dag werd ze weer zo stil, at en dronk minder, lag hele dag op tzelfde plekje etc. Ik eventjes afgewacht en vervolgens weer naar de DA. Bloedtest wees uit dat ze verschrikkelijke bloedarmoede had, ze had eigenlijk dood moeten zijn volgens DA. Had de optie om haar in te laten slapen of naar een dure Universitaire kliniek in Gent. Kliniek gekozen en haar daarheen gebracht, in de nacht. Had erg veel hoop dat het nog goed kon komen, zeker toen de DA daar zei dat ze er nog stabiel bij zat. Haar in de kliniek gelaten en de volgende dag gingen ze uitgebreid onderzoek doen. Bleek dat ze het Felv virus had (soort leukemie) en daardoor lymfeklierkanker, al in het eindstadium.. had de optie om haar in te laten slapen of chemotherapie.. waarmee ze hoogstens (met slechte omstandigheden) 3 maanden langer kon leven. Gekozen voor inslapen, zou teveel stress voor haar zijn om iedere week 3uur in de auto te moeten zitten voor en narcose en chemo (ze liet prikjes niet toe, vandaar narcose), en het was elke week 250euro plus ze was al onwijs zwak en zou het toch niet lang meer redden... wilde haar het lijden besparen.
Ik ben er kapot van.. ze was alles voor me, ze is maar 2 jaar geworden, waarvan ze dus geruime tijd al kanker had zonder dat ik het wist.. voel me schuldig om alles, ookal weet ik dat ik er alles aan gedaan heb, duizenden euro's aan uit zou geven als het moest. Het moment dat ze werd ingeslapen blijf ik voor me zien.. ik hoop zo dat ze weet hoe abnormaal veel ik van r gehouden heb. Het is zo oneerlijk en onwerkelijk. Dat lieve kopjes van dr altijd.. ben bang dat ze haar laatste dag in een vreemde kliniek bang heeft ervaren.. ik hoop dat ze me herkende toen ik bij het inslapen was.
Ze is begraven in de tuin. Heb een kwartier tegen haar aan staan praten en knuffelen voor het begraven en heb toch het gevoel dat ik niet genoeg afscheid heb genomen.
Ik weet niet goed wat ik met dit topic wil.. is er iemand die het herkent? Tips/tricks? Ik heb nu het gevoel dat ik haar de rest van mijn leven vol verdriet ga missen. Ze was veel te jong en veel te lief.
anoniem_357182 wijzigde dit bericht op 21-10-2017 18:42
0.87% gewijzigd
zaterdag 21 oktober 2017 17:55
Wat oneerlijk dat zo'n jong katje al zo vroeg aan haar einde kwam. Als dierenvriend heb je alles gedaan wat je kon en het verlies is nog zo vers. Ik heb een kleine maand geleden ook een speciale kat tamelijk onverwacht moeten laten inslapen na een kort ziekbed. En ik mis haar nog iedere dag maar ik merk dat het voor mij wel makkelijker wordt om de situatie te accepteren en het verdriet een beetje los te laten. Ik blijf de mooie herrineringen koesteren en het feit dat ik een dier met een oneerlijke start toch nog enkele mooie jaren kon geven. We hebben in de familie wel al een nieuw dier genomen omdat het andere dier een maatje miste. Voor sommige mensen kan dit het leed wel een beetje verzachten, maar dat is voor iedereen verschillend.
Heb je in huis niet ergens een plekje waar je bijvoorbeeld een mooie ingelijste foto kan neerzetten en af en toe een kaarsje kan branden?
Heb je in huis niet ergens een plekje waar je bijvoorbeeld een mooie ingelijste foto kan neerzetten en af en toe een kaarsje kan branden?
violetskies wijzigde dit bericht op 21-10-2017 17:56
8.52% gewijzigd
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
zaterdag 21 oktober 2017 17:56
Ik probeer het overlijden van een van m’n dieren altijd te zien als een kans om een andere een heel fijn leven te kunnen geven. Wellicht kan je over een tijdje als je je beter voelt kijken of er een lieve poes in het asiel zit die je aandacht verdient en je pijn kan verzachten. Proberen er iets positiefs van te maken..
Internagelaktisch
zaterdag 21 oktober 2017 18:00
Dat vind ik een mooi idee. Wanneer het verdriet minder wordt en ik het aankan om naar foto's van haar te kijken zonder elke keer te janken, is dat zeker een mooie optie! Dankjevioletskies schreef: ↑21-10-2017 17:55Wat oneerlijk dat zo'n jong katje al zo vroeg aan haar einde kwam. Als dierenvriend heb je alles gedaan wat je kon en het verlies is nog zo vers. Ik heb een kleine maand geleden ook een speciale kat tamelijk onverwacht moeten laten inslapen na een kort ziekbed. En ik mis haar nog iedere dag maar ik merk dat het voor mij wel makkelijker wordt om de situatie te accepteren en het verdriet een beetje los te laten. Ik blijf de mooie herrineringen koesteren en het feit dat ik een dier met een oneerlijke start toch nog enkele mooie jaren kon geven. We hebben in de familie wel al een nieuw dier genomen omdat het andere dier een maatje miste. Voor sommige mensen kan dit het leed wel een beetje verzachten, maar dat is voor iedereen verschillend.
Heb je in huis niet ergens een plekje waar je bijvoorbeeld een mooie ingelijste foto kan neerzetten en af en toe een kaarsje kan branden?
zaterdag 21 oktober 2017 18:02
Ik ben er inderdaad over aan het nadenken om wat later weer een nieuwe poes te nemen. Dit geeft me troost, maar ook een enorm schuldgevoel tegenover mn overleden poes.. ik hoop dat zij zou willen dat ik ook andere poezen een mooie thuis bied.Maaique schreef: ↑21-10-2017 17:56Ik probeer het overlijden van een van m’n dieren altijd te zien als een kans om een andere een heel fijn leven te kunnen geven. Wellicht kan je over een tijdje als je je beter voelt kijken of er een lieve poes in het asiel zit die je aandacht verdient en je pijn kan verzachten. Proberen er iets positiefs van te maken..
zaterdag 21 oktober 2017 18:03
Niet schuldig voelen, jij hebt blijkbaar een groot hart en er zijn veel poezen doe een baasje met een groot hard zoekenbillyaudia schreef: ↑21-10-2017 18:02Ik ben er inderdaad over aan het nadenken om wat later weer een nieuwe poes te nemen. Dit geeft me troost, maar ook een enorm schuldgevoel tegenover mn overleden poes.. ik hoop dat zij zou willen dat ik ook andere poezen een mooie thuis bied.
Internagelaktisch
zaterdag 21 oktober 2017 18:07
Ik vind het een normale reactie. Niet iedereen begrijpt de band tussen dier en mens. Ik moet gewoon huilen van je verhaal... Heel tragisch. Het verdriet zal vanzelf minder worden, maar nu is het nog maar net gebeurd dus heel logisch dat je nog veel moet huilen!
Probeer je niet schuldig te voelen, je hebt er alles aan gedaan wat je kon.
Probeer je niet schuldig te voelen, je hebt er alles aan gedaan wat je kon.
“We should make no mistake. Without concerted actions, the next generation will be roasted, toasted, fried and grilled.” - Christine Lagarde, IMF
zaterdag 21 oktober 2017 18:12
Ach wat verdrietig. Onthoud dat het niet aan jou heeft gelegen. Je hebt alles gedaan wat je kon doen qua zorg. En je hebt haar verder lijden bespaard. Dus ga je niet schuldig voelen of nadenken over haar laatste dagen. Die waren natuurlijk klote maar het moest nu eenmaal. Focus je op de 2 fijne jaren.
Sterkte!
Sterkte!
zaterdag 21 oktober 2017 18:16
Dank voor de lieve berichtjes! Helpen echt..
Het is gewoon zo onwerkelijk om haar nergens meer te zien. Geen kattenpootjes meer op mijn auto, geen tenen bijter wanneer ik mijn voet naast het bed laat hangen.. vind het raar dat dieren (en ook mensen natuurlijk) dan zo plots ineens 'weg' zijn uit ons leven.
Het is gewoon zo onwerkelijk om haar nergens meer te zien. Geen kattenpootjes meer op mijn auto, geen tenen bijter wanneer ik mijn voet naast het bed laat hangen.. vind het raar dat dieren (en ook mensen natuurlijk) dan zo plots ineens 'weg' zijn uit ons leven.
zaterdag 21 oktober 2017 18:40
Dieren zijn nou eenmaal de pure onschuld en het lijden van de mens. Zij moeten het doen met de rotzooi die wij mensen hun toebrengen. Met dat laatste bedoel ik jou niet overigens.
Katten zijn werkelijk zulke magische beestjes waar je uren naar kan kijken met hun bolle kopjes en die mooie grote ronde onschuldige ogen. Zie het maar zo: Je was een goede slaaf, je hebt haar prima gediend, maar nu heeft ze het nog véél beter en ooit kan je haar weer bewonderen als het jouw tijd is en komt ze je groeten en bedanken.
Katten zijn werkelijk zulke magische beestjes waar je uren naar kan kijken met hun bolle kopjes en die mooie grote ronde onschuldige ogen. Zie het maar zo: Je was een goede slaaf, je hebt haar prima gediend, maar nu heeft ze het nog véél beter en ooit kan je haar weer bewonderen als het jouw tijd is en komt ze je groeten en bedanken.
zaterdag 21 oktober 2017 18:47
Ik moet lachen om je bericht, dankje. Aan de ene kant een soort troost om haar te weerzien wanneer het mijn tijd is, aan de andere kant alleen maar verschrikkelijk omdat dat (hopelijk) nog zo ontzettend lang duurt. Ik hoop maar dat ze het nu nog beter heeft.Visluchtje schreef: ↑21-10-2017 18:40Dieren zijn nou eenmaal de pure onschuld en het lijden van de mens. Zij moeten het doen met de rotzooi die wij mensen hun toebrengen. Met dat laatste bedoel ik jou niet overigens.
Katten zijn werkelijk zulke magische beestjes waar je uren naar kan kijken met hun bolle kopjes en die mooie grote ronde onschuldige ogen. Zie het maar zo: Je was een goede slaaf, je hebt haar prima gediend, maar nu heeft ze het nog véél beter en ooit kan je haar weer bewonderen als het jouw tijd is en komt ze je groeten en bedanken.
zaterdag 21 oktober 2017 18:50
Je hoeft je niet schuldig te voelen TO, zo te lezen heb je alles gedaan wat je kon. Dit soort dingen voorkom je niet. Zo te horen heeft je kat een fantastisch leven gehad bij jou, en heb je tot het laatst goed voor haar gezorgd.
Als je er aan toe bent kan je misschien weer een ander beestje een mooi leven gunnen. Sterkte!
zaterdag 21 oktober 2017 19:00
O en ik vergat te zeggen dat je je voor nu gewoon lekker moet terugdenken aan haar. Kijk naar haar video's en foto's als je dat wilt/aankunt en lekker elke dag en neem je tijd er voor. 's Avonds lekker met een dekentje op de bank en een kussen dicht tegen je aan wat je normaal deed als ze er was. En zet een extra kussen dan op je schoot waar dat kleine harige kacheltje normaal lag te ronken en kijk lekker tv.billyaudia schreef: ↑21-10-2017 18:47Ik moet lachen om je bericht, dankje. Aan de ene kant een soort troost om haar te weerzien wanneer het mijn tijd is, aan de andere kant alleen maar verschrikkelijk omdat dat (hopelijk) nog zo ontzettend lang duurt. Ik hoop maar dat ze het nu nog beter heeft.
zaterdag 21 oktober 2017 19:22
Ik herken je gevoel maar al te goed. Wat jammer dat je katje zo jong gestorven is, het is heel oneerlijk. Ik heb zelf 2 katjes, van een jaar oud. En ben altijd doodsbang om ze te verliezen, ik ben ook helemaal verliefd op ze.. Onze vorige katten zijn allemaal oud geworden, en dan voelt het afscheid toch anders omdat ze echt geleefd hebben. Ik vind het idee om een nieuwe poes te nemen heel goed, zelf wil en kan ik ook niet lang zonder zo'n spinmachientje. En waarom niet een andere kat een goed leven geven? Je zult er van opknappen, hoewel je je overleden kat niet makkelijk zult vergeten, het wordt wel draaglijker met zo'n mormeltje waar je je handen weer vol aan hebt! Sterkte!
zaterdag 21 oktober 2017 20:05
Veel sterkte en knuffels.
Het is heel moeilijk en verdrietig ja.
Zelf heb ik me ook schuldig gevoeld toen ik een andere kat nam toen mn zieke kat was overleden. Maar het slijt..
Heb een speciaal speciaal plekje voor haar in je hart, en het is geen vervanging natuurlijk. Jouw katje blijft speciaal.
Ik kon in het begin ook geen foto van haar verdragen te zien. Maar nu staat er een mooie boven de schouw.
Ze heeft het fijn bij jou gehad dat weet ik zeker en je kon er niet meer aan doen dan je gedaan hebt.
Haar in laten slapen i.d.p.v. een lijdensweg van drie maanden toont grote liefde. Dat wist je katje vast.
Het is heel moeilijk en verdrietig ja.
Zelf heb ik me ook schuldig gevoeld toen ik een andere kat nam toen mn zieke kat was overleden. Maar het slijt..
Heb een speciaal speciaal plekje voor haar in je hart, en het is geen vervanging natuurlijk. Jouw katje blijft speciaal.
Ik kon in het begin ook geen foto van haar verdragen te zien. Maar nu staat er een mooie boven de schouw.
Ze heeft het fijn bij jou gehad dat weet ik zeker en je kon er niet meer aan doen dan je gedaan hebt.
Haar in laten slapen i.d.p.v. een lijdensweg van drie maanden toont grote liefde. Dat wist je katje vast.
verlies van je huisdier is klote. Sterkte en het wordt beter, dan kun je aan haar of hem denken zonder de heftigste pijn die je nu voelt. Troost je met de gedachte dat je goed voor haar/ hem bent geweest.
zaterdag 21 oktober 2017 20:24
Ik begrijp hoe je je voelt!
Ik heb mijn hondje 2 jaar geleden in laten slapen. Hij 15 was geworden en zat helemaal onder de gezwellen. Hij kon echt niet meer.
Wat een verdriet heb ik er van gehad, ik dacht dat het nooit over zou gaan. Maar het slijt, echt waar, ook al kan je het niet voorstellen.
Ik kreeg 3 maanden naar zijn ovetleiden een puppy. Eerst voelde ik me er ook wel schuldig over. Zijn mand en drinkbakken mochten echt niet overgenomen worden door de nieuwe pup, die waren van hem! Daar lag hij in! Ik heb zijn mandje ook weggegooid, ook al was het nog een prima mand. Achteraf beter aan het asiel kunnen geven.
Maar toen ik die pup kreeg werd het verdriet snel minder en werd ik weer heel erg blij van mijn nieuwe hondje.
Geef het verdriet even de tijd en over een tijdje ga je woon opzoek naar een nieuw katje/poesje.
Ik heb mijn hondje 2 jaar geleden in laten slapen. Hij 15 was geworden en zat helemaal onder de gezwellen. Hij kon echt niet meer.
Wat een verdriet heb ik er van gehad, ik dacht dat het nooit over zou gaan. Maar het slijt, echt waar, ook al kan je het niet voorstellen.
Ik kreeg 3 maanden naar zijn ovetleiden een puppy. Eerst voelde ik me er ook wel schuldig over. Zijn mand en drinkbakken mochten echt niet overgenomen worden door de nieuwe pup, die waren van hem! Daar lag hij in! Ik heb zijn mandje ook weggegooid, ook al was het nog een prima mand. Achteraf beter aan het asiel kunnen geven.
Maar toen ik die pup kreeg werd het verdriet snel minder en werd ik weer heel erg blij van mijn nieuwe hondje.
Geef het verdriet even de tijd en over een tijdje ga je woon opzoek naar een nieuw katje/poesje.
zaterdag 21 oktober 2017 21:24
Ik denk dat je jouw kat een heel mooi leven geboden hebt
En mijn inziens heb je het juiste gedaan door haar verder lijden te besparen.
Mocht je haar aaien tijdens het inslapen? Ik heb dat bij mijn vorige kat gedaan en hij spinde toen zelfs nog (ondanks zijn pijn). Daarna was ik er flink kapot van. Maar inmiddels heeft het een plekje gekregen en denk ik nog vaak juist terug aan de mooie en leuke herinneringen.
Ik had toen twee katten, en heb er daarna geen andere kat bijgenomen. Maar het verzachte de pijn wel ietsje dat er nog een kat rondliep.
Veel sterkte.
En mijn inziens heb je het juiste gedaan door haar verder lijden te besparen.
Mocht je haar aaien tijdens het inslapen? Ik heb dat bij mijn vorige kat gedaan en hij spinde toen zelfs nog (ondanks zijn pijn). Daarna was ik er flink kapot van. Maar inmiddels heeft het een plekje gekregen en denk ik nog vaak juist terug aan de mooie en leuke herinneringen.
Ik had toen twee katten, en heb er daarna geen andere kat bijgenomen. Maar het verzachte de pijn wel ietsje dat er nog een kat rondliep.
Veel sterkte.
