Relaties
alle pijlers
Verdriet of rust
donderdag 11 oktober 2018 13:28
Dit is de eerste keer dat ik op een forum zit. Maar hopelijk schiet ik er iets mee op, ik kan er in ieder geval niet slechter van worden.
Ik en mijn man zijn 10 jaar samen en we hebben een dochter van 2 jaar waar we veel van houden.
Vorig jaar heeft mijn man 3 maanden in een afkickkliniek gezeten en hij is tot op heden gelukkig nog nuchter.
Tijdens zijn gebruik had hij vaak twijfels over onze relatie. Maar dat lag meerendeels aan het gebruik of ruzie zoeken zodat hij kon gebruiken.
Hij geeft vaak aan dat hij nu zo gelukkig is en dat hij nooit meer zonder mij kan. Tot afgelopen vrijdag, de twijfels waren er weer. Is dit wel wat hij wilt, is dit genoeg, mist hij niet iets.
Ik ben dat zo ontzettend zat. Ik kan elke keer maar weer afwachten tot hij weer lekker in zijn vel zit. En alles weer goed is.
Ik schiet nu dus steeds op en neer in emotie, ene moment denk ik uit elkaar gaan is beter en ik heb er vrede mee. En het andere moment kan ik hysterisch huilen en hoop ik dat alles weer goed komt.
Ik sta anders in de relatie als hij, na 10 jaar is er geen constante aantrekking vind ik. Als we van elkaar houden en kunnen lachen samen lijkt mij voldoende.
Ben ik dan tevreden met weinig? We kussen elkaar elke dag, we appen als we niet samen zijn, en we vinden elkaar aantrekkelijk
Ik en mijn man zijn 10 jaar samen en we hebben een dochter van 2 jaar waar we veel van houden.
Vorig jaar heeft mijn man 3 maanden in een afkickkliniek gezeten en hij is tot op heden gelukkig nog nuchter.
Tijdens zijn gebruik had hij vaak twijfels over onze relatie. Maar dat lag meerendeels aan het gebruik of ruzie zoeken zodat hij kon gebruiken.
Hij geeft vaak aan dat hij nu zo gelukkig is en dat hij nooit meer zonder mij kan. Tot afgelopen vrijdag, de twijfels waren er weer. Is dit wel wat hij wilt, is dit genoeg, mist hij niet iets.
Ik ben dat zo ontzettend zat. Ik kan elke keer maar weer afwachten tot hij weer lekker in zijn vel zit. En alles weer goed is.
Ik schiet nu dus steeds op en neer in emotie, ene moment denk ik uit elkaar gaan is beter en ik heb er vrede mee. En het andere moment kan ik hysterisch huilen en hoop ik dat alles weer goed komt.
Ik sta anders in de relatie als hij, na 10 jaar is er geen constante aantrekking vind ik. Als we van elkaar houden en kunnen lachen samen lijkt mij voldoende.
Ben ik dan tevreden met weinig? We kussen elkaar elke dag, we appen als we niet samen zijn, en we vinden elkaar aantrekkelijk
donderdag 11 oktober 2018 15:50
Kies datgene wat het beste is voor je kind.
Jij hebt er zelf voor gekozen om een relatie te hebben met een verslaafde, dus je hebt jouw gevoelens/verdriet etc. aan jouw eigen keuzes te danken.
Maar jouw kind is 100% van jou afhankelijk om voor haar de juiste keuzes te maken. Doe dat dan ook! En stel jezelf niet op nr. 1, stel hem al helemaal niet op nr. 1. Stel je kind op nr. 1.
Jij hebt er zelf voor gekozen om een relatie te hebben met een verslaafde, dus je hebt jouw gevoelens/verdriet etc. aan jouw eigen keuzes te danken.
Maar jouw kind is 100% van jou afhankelijk om voor haar de juiste keuzes te maken. Doe dat dan ook! En stel jezelf niet op nr. 1, stel hem al helemaal niet op nr. 1. Stel je kind op nr. 1.
anoniem_369988 wijzigde dit bericht op 11-10-2018 17:08
0.13% gewijzigd
donderdag 11 oktober 2018 16:46
Wie zegt dat dat kind beter af is dan?
TS komt zelf ook niet helemaal over als de rust zelve.
vrijdag 12 oktober 2018 16:17
Dank jullie wel voor de reacties. Ik lees ze nu pas er is ergens iets mis gegaan met het posten lijkt me.
Ja ik ben mee gegaan naar therapie. Hij is na het afkicken nog 3 maanden full time in behandeling geweest.
Mijn dochter hadden we al toen ik erachter kwam dat hij weer stiekem gebruikte. Ik was uiteraard niet van plan om een kind op de wereld te zetten in deze situatie.
Ze houd gewoon ontzetten van ons allebei. Misschien hou ik teveel vast aan iets wat niet mogelijk is
Ja ik ben mee gegaan naar therapie. Hij is na het afkicken nog 3 maanden full time in behandeling geweest.
Mijn dochter hadden we al toen ik erachter kwam dat hij weer stiekem gebruikte. Ik was uiteraard niet van plan om een kind op de wereld te zetten in deze situatie.
Ze houd gewoon ontzetten van ons allebei. Misschien hou ik teveel vast aan iets wat niet mogelijk is
vrijdag 12 oktober 2018 16:23
Ik heb er uiteraard niet voor gekozen. Verslaafden kunnen hun verslaving heel goed verborgen houden. En natuurlijk stel ik mijn dochter op de eerste plaatsHead* schreef: ↑11-10-2018 15:50Kies datgene wat het beste is voor je kind.
Jij hebt er zelf voor gekozen om een relatie te hebben met een verslaafde, dus je hebt jouw gevoelens/verdriet etc. aan jouw eigen keuzes te danken.
Maar jouw kind is 100% van jou afhankelijk om voor haar de juiste keuzes te maken. Doe dat dan ook! En stel jezelf niet op nr. 1, stel hem al helemaal niet op nr. 1. Stel je kind op nr. 1.