Geld & Recht alle pijlers

Huisvrouw worden

01-12-2018 19:07 1645 berichten
Alle reacties Link kopieren
Wij hebben de beslissing genomen dat ik thuis blijf voor de kinderen en huisvrouw zal worden. Deze beslissing hebben wij echter al een jaar eerder genomen. Ik ben dus al een jaar thuis, had ook geen vaste job toen. Ik ben 27, mijn vriend is 38 en heeft een goede job. Financieel is dit geen enkel probleem. Alleen zit ik echter met enkele twijfels/vragen die sinds kort de kop op steken.

- Stel nu, na een hele lange tijd, dat één van ons twee een punt zet achter onze relatie. Wij zijn dit niet van plan maar zeg nooit nooit. Wat blijft er dan nog over voor mij (de huisvrouw)? Aangezien ik niet heb gewerkt en dus geen pensioen zal hebben.

- Wij weten absoluut niks af van trouwen (gezien de situatie gaan we sowieso trouwen). Welke huwelijksregeling zou het beste zijn voor een huisvrouw? Ik vermoed trouwen met gemeenschappelijke goederen? Is er iets wat wij zeker moeten regelen wil ik niet na een scheiding/overlijden met niets achter blijven?

En merken de dames die al langere tijd huisvrouw zijn op dat ze een zwakkere positie hebben tov hun werkende partner? Bijv in discussie’s. Mijn ouders vinden dat niet werkende en wel werkende partners nooit 100% gelijkwaardig zullen zijn.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat in deze tijd de term "traditionele rolverdeling" bijna gezien wordt als een vorm van onderdrukking, ongelijkheid, onverantwoord en oneerlijk.
Ik vind dat wel een doorgeslagen zienswijze. Veelal gebaseerd op vooroordelen en het vastgeroeste beeld van 70 jaar geleden.
We kunnen nog 100 pagina's zo door gaan.. we gaan de neuzen niet dezelfde kant op krijgen.
En gelukkig hoeft dat ook niet.
Janiva schreef:
07-12-2018 08:30
Geheel eens,
In dit kader is het topic: 'Hebben we het in Nederland dan zo slecht?' een aanrader.
Mensen die zich daarin kwetsbaar durven opstellen en waarin je ziet dat al dat maakbaarheidsdenken complete onzin is.
Leuk in theorie, maar weerbarstig in de praktijk.
De werkelijkheid is dat iedereen afhankelijk is van een ander op wat voor manier dan ook en dat afkomst, aanleg en al dan niet een dosis geluk factoren zijn in hoeverre het iemand lukt zich (goed) staande te houden.

Dat denk ik ook, maar daarnaast vind ik het onbegrijpelijk dat mensen soms heel bewust keuzes maken die hun afhankelijkheid en hun kwetsbaarheid sterk vergroten. Vooral als die keuzes gebaseerd zijn op niet zulke terzake doende argumenten.
Alle reacties Link kopieren
Andersom schreef:
07-12-2018 08:53
Dat denk ik ook, maar daarnaast vind ik het onbegrijpelijk dat mensen soms heel bewust keuzes maken die hun afhankelijkheid en hun kwetsbaarheid sterk vergroten. Vooral als die keuzes gebaseerd zijn op niet zulke terzake doende argumenten.
Ik kan me dat tegenwoordig eigenlijk best goed voorstellen, dat je op een moment in je leven een keus maakt die je afhankelijk vergroot. Het is me ooit zelfs, op kleinere schaal, zelfs expliciet aangeraden: je hóeft niet alles zelf te doen, je kunt je ook weleens laten helpen door iemand. Diegene had daar zeker goede argumenten voor, die jij, of een ander, helemaal niet ter zake doet vinden.
Mevrouw75 schreef:
07-12-2018 09:11
Ik kan me dat tegenwoordig eigenlijk best goed voorstellen, dat je op een moment in je leven een keus maakt die je afhankelijk vergroot. Het is me ooit zelfs, op kleinere schaal, zelfs expliciet aangeraden: je hóeft niet alles zelf te doen, je kunt je ook weleens laten helpen door iemand. Diegene had daar zeker goede argumenten voor, die jij, of een ander, helemaal niet ter zake doet vinden.

Jij bedoelt andere keuzes dan ik, denk ik. En inderdaad bepalen mensen zelf of argumenten ter zake doen, maar soms hoor je argumenten die gewoon echt geen hout snijden. Zoals het argument; ik hoef niet te werken want mijn man verdient genoeg.
Alle reacties Link kopieren
Andersom schreef:
07-12-2018 09:17
Jij bedoelt andere keuzes dan ik, denk ik. En inderdaad bepalen mensen zelf of argumenten ter zake doen, maar soms hoor je argumenten die gewoon echt geen hout snijden. Zoals het argument; ik hoef niet te werken want mijn man verdient genoeg.
Ik denk dat het uiteindelijk op hetzelfde neerkomt. Ik hoef het niet zelf te doen, want iemand anders helpt me daarmee. Dat kan samen, maar soms ook iets bij de ander laten liggen, waardoor je hetzelfde doel, je gezamenlijke toekomst, makkelijker of beter voor ogen hebt en kan bereiken.
Alle reacties Link kopieren
Taralina schreef:
07-12-2018 06:27
Dit.
Vrouwen laten het over het algemeen gebeuren.
Het zou mij namelijk níet gebeuren. Ik zou ten eerste al niet op een man vallen die het traditionele rollenpatroon wel ziet zitten. Wat onaantrekkelijk.
En ik zou vóórdat ik zwanger zou worden heel duidelijk met mijn man de 50/50 verdeling afspreken, bijv. allebei 3,5 of 4 dagen werken. Het kind en huishouden eerlijk verdelen etc.
Anders zou ik er niet eens aan beginnen.

Ook zou ik na een scheiding nooit genoegen nemen met een man die een keer in de twee weken een weekend de kinderen heeft. Dat is toch niet meer van deze tijd? Je hebt samen voor kinderen gekozen en dus zorg je ook na je scheiding voor co-ouderschap.

Ik vind trouwens ‘ja maar hij verdient veel meer dan ik en daarom blijft hij fulltime werken en ik thuis bij de kinderen’ altijd zo’n kul-argument! Het gaat toch niet alleen om het geld maar ook om allebei je verantwoordelijkheid te nemen zowel op werk- als privé-vlak? Als je beide bijv. 32u werkt moet er prima rond te komen zijn.
Wat heerlijk naief.
Afbeelding

Zo dacht ik ook voor alle shit gebeurde met mijn gezondheid.
Verder geen behoefte het uit te leggen, want het gaat niemand behalve mijn man en mij iets aan hoe wij het nu verdelen.
Andersom schreef:
07-12-2018 09:17
Jij bedoelt andere keuzes dan ik, denk ik. En inderdaad bepalen mensen zelf of argumenten ter zake doen, maar soms hoor je argumenten die gewoon echt geen hout snijden. Zoals het argument; ik hoef niet te werken want mijn man verdient genoeg.
Dat was voor ons wel een goed argument en mijn man hoefde thuis niks te doen omdat ik dat deed.
tanteslankie schreef:
07-12-2018 07:55
Mijn vriendin, die twee jaar gescheiden is en twee kinderen heeft met haar ex-man vertelde me dat de kinderpsycholoog tegen haar zei dat co-ouderschap voor ouders is. Kinderen willen vooral een thuisbasis en niet elke week moeten switchen van huis naar huis. Deze psycholoog is gespecialiseerd in kinderen van gescheiden ouders.

Ze werkt overigens 4 dagen per week en heeft een directeursfunctie.
Voor de kinderen is het ideaal als zij hun veilige en stabiele basis behouden. Bird nesting, waarbij het de ouders zijn die er 50/50 wel en niet zijn en dus pendelen van en naar een andere plek.

Helaas is bijna niemand bereid dit te doen, want ja... veel gedoe en gescheiden ouders willen graag hun eigen plek, afzonderlijk van de andere ouder.

Dat het voor de kinderen ook een heleboel gedoe is en dat zij niet voor de situatie hebben gekozen en dus eigenlijk uit de wind gehouden moeten worden, is nog niet doorgedrongen.

Kinderen moeten zich maar aanpassen aan de grillen van hun ouders en het leuk vinden als papa/mama een nieuwe vriend(in) krijgt met eventuele kinderen en jarenlang heen en weer pendelen met hun hele hebben en houwen en vaak genoeg hun ziel onder de arm (want de nieuwe leg mag wel altijd in hetzelfde huis blijven en zij voelen zich op visite).

Ik vind het echt heel schrijnend om te zien.
Het leven kan altijd een onverwachte wending nemen. Absoluut waar.

Alleen ik vind wel dat je vóórdat je aan kinderen begint, alles goed op de rit moet hebben. Je hebt zo'n andere uitgangspositie als je een opleiding hebt gevolgd waar voldoende werk in is, een baan hebt met toekomstperspectief, een huis met voldoende ruimte op een fijne plek.

En een man die zijn deel van het huishouden op zich neemt en zich verantwoordelijk voelt voor het reilen en zeilen. Zo'n man zal veel meer geneigd zijn ook de zorg voor een deel op zich te nemen. Hoe alles voor de kinderen komen is geregeld, is een goede voorspeller voor de situatie met kinderen.

En ja, dan alsnog zijn er altijd factoren waar je geen controle op hebt, maar dat ontslaat je niet van de verantwoordelijkheid om van tevoren een situatie te creëren waarin je je kinderen genoeg te bieden hebt.
In het nieuws: de Tweede Kamer wil de partneralimentatie terugbrengen van 12 naar 5 jaar. https://nos.nl/googleamp/artikel/226234 ... -jaar.html

Dat lijkt me toch een zorgelijke ontwikkeling voor de huisvrouwen onder ons. Ik zou me nog maar eens goed achter de oren krabben.
vogelkip schreef:
07-12-2018 10:03
In het nieuws: de Tweede Kamer wil de partneralimentatie terugbrengen van 12 naar 5 jaar. https://nos.nl/googleamp/artikel/226234 ... -jaar.html

Dat lijkt me toch een zorgelijke ontwikkeling voor de huisvrouwen onder ons. Ik zou me nog maar eens goed achter de oren krabben.
Goede ontwikkeling! Ik vind 12 jaar extreem lang. Stel mijn man en ik gaan uit elkaar en hij belandt in een financieel onrustige situatie, dan zou ik na de scheiding echt wel tijdelijk willen bijspringen, maar van die 12 jaar krijg ik het een beetje benauwd.

5 jaar vind ik heel redelijk.
Alle reacties Link kopieren
vogelkip schreef:
07-12-2018 10:03
In het nieuws: de Tweede Kamer wil de partneralimentatie terugbrengen van 12 naar 5 jaar. https://nos.nl/googleamp/artikel/226234 ... -jaar.html

Dat lijkt me toch een zorgelijke ontwikkeling voor de huisvrouwen onder ons. Ik zou me nog maar eens goed achter de oren krabben.
Ondanks mijn huidige positie vind ik dat juist een goede ontwikkeling hoor. Helemaal voor.
Alle reacties Link kopieren
vogelkip schreef:
07-12-2018 10:03
In het nieuws: de Tweede Kamer wil de partneralimentatie terugbrengen van 12 naar 5 jaar. https://nos.nl/googleamp/artikel/226234 ... -jaar.html

Dat lijkt me toch een zorgelijke ontwikkeling voor de huisvrouwen onder ons. Ik zou me nog maar eens goed achter de oren krabben.

Wie dan leeft, dan zorgt.
Mijn moeder kwam er als huisvrouw zijnde 'onverwacht' alleen voor te staan. Al het inkomen viel weg.
Het huis was echter hypotheek vrij en er was spaargeld.
Daarnaast ging ze werk zoeken wat ondanks haar leeftijd prima lukte.
Ze heeft zich altijd prima kunnen bedruipen.
Huisvrouw zijn betekend heus niet standaard dat je voorgoed de boot hebt gemist.
Mentaliteit speelt ook een doorslaggevende rol.
Ik heb dit topic helemaal gevolgd en gelezen.

Aan de ene kant vind ik en denk ik dat het verstandig is als beide partners zo onafhankelijk mogelijk zijn. Dat kan door werken maar ook door andere dingen. Een kennis van mij is gestopt met werken voor de kinderen maar zorgt er wel voor dat haar pensioen wordt betaald door haar partner. En volgens mij heeft ze nog een financiële constructie waardoor ze bij een scheiding er niet op achteruit gaat. Vind ik slim; ze faciliteert hem in het meer dan fulltime werken.
Ik kan me ook voorstellen als je een erfenis hebt oid dat je dan denkt mwah, ik regel het anders.
Ik vind het in ieder geval belangrijk dat je erover na hebt gedacht, over de consequenties van de opzet op de lange termijn. En dat zie ik nog te weinig. Ik ken best wat mensen die zeggen "ik lever mijn salaris in omdat we de kinderopvang moeten betalen dus ik stop er maar mee". Geen rekening houdend met salaris partner, pensioen, cv-gat etc... dat snap ik niet.

Zelf zou ik het niet willen. Ik vind het niet zo leuk om de hele week met kinderen bezig te zijn. Mijn kinderen zijn schatjes maar ik ben niet zo'n enorme "zorger". Dus fulltime thuis, nee, dat lijkt me vreselijk. En daarnaast dat huishouden ook.
Dus hoe we het nu verdeeld hebben (beide vier dagen) werkt voor nu. We zijn wel bezig met financiële onafhankelijkheid en pensioen zodat we daar nog op kunnen bijsturen.
anoniem_370114 wijzigde dit bericht op 07-12-2018 10:19
15.03% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Judy_Hopps schreef:
07-12-2018 10:14
Ondanks mijn huidige positie vind ik dat juist een goede ontwikkeling hoor. Helemaal voor.
12 jaar is echt onnodig lang.
Andersom schreef:
07-12-2018 08:53
Dat denk ik ook, maar daarnaast vind ik het onbegrijpelijk dat mensen soms heel bewust keuzes maken die hun afhankelijkheid en hun kwetsbaarheid sterk vergroten. Vooral als die keuzes gebaseerd zijn op niet zulke terzake doende argumenten.
Ja dit.
Of die keuzes maken zonder dat ze doorhebben dat ze er kwetsbaarder door worden.
Pindakaasjes schreef:
07-12-2018 10:18
12 jaar is echt onnodig lang.
Zolang mensen de keuze maken dat één van de twee thuisblijft voor de kinderen dan is deze periode niet te lang vind ik. Ga je scheiden en de kinderen zijn nog klein dan blijft de thuisblijvers na de scheiding nog steeds thuis voor de kinderen. Dat was toch ooit de gezamelijke keuze die het best was voor de kinderen?

Daarna zal de thuisblijvers zich klaar moeten maken voor de arbeidsmarkt en eventueel een opleiding moeten volgen en solliciteren.

De partneralimentatie is een logisch vervolg van de keuze die je samen maakt want de andere optie zou dan bijstand zijn.
Alle reacties Link kopieren
Lillybit schreef:
07-12-2018 10:27
Zolang mensen de keuze maken dat één van de twee thuisblijft voor de kinderen dan is deze periode niet te lang vind ik. Ga je scheiden en de kinderen zijn nog klein dan blijft de thuisblijvers na de scheiding nog steeds thuis voor de kinderen. Dat was toch ooit de gezamelijke keuze die het best was voor de kinderen?

Daarna zal de thuisblijvers zich klaar moeten maken voor de arbeidsmarkt en eventueel een opleiding moeten volgen en solliciteren.

De partneralimentatie is een logisch vervolg van de keuze die je samen maakt want de andere optie zou dan bijstand zijn.
Dat kan toch prima in die 5 jaar?
Lillybit schreef:
07-12-2018 10:27
Zolang mensen de keuze maken dat één van de twee thuisblijft voor de kinderen dan is deze periode niet te lang vind ik. Ga je scheiden en de kinderen zijn nog klein dan blijft de thuisblijvers na de scheiding nog steeds thuis voor de kinderen. Dat was toch ooit de gezamelijke keuze die het best was voor de kinderen?

Daarna zal de thuisblijvers zich klaar moeten maken voor de arbeidsmarkt en eventueel een opleiding moeten volgen en solliciteren.

De partneralimentatie is een logisch vervolg van de keuze die je samen maakt want de andere optie zou dan bijstand zijn.
De situatie verandert na een scheiding. De keuzes die je ooit samen maakte zijn daardoor niet langer houdbaar. Je moet het dan weer zelf kunnen rooien, aangezien je gewoon een volwassen, gezond mens bent. Niemand is je in feite iets verschuldigd.

Dat er dan een periode van vijf jaar is, waarin je nog steun krijgt van je ex, om je zaakjes op orde te brengen vind ik al heel schappelijk. In vijf jaar kun je een hoop doen om aan je eigen zelfstandigheid te werken en alles op een rijtje te krijgen voor jezelf.
Judy_Hopps schreef:
07-12-2018 10:36
Dat kan toch prima in die 5 jaar?
Als je je best doen wel vermoed ik.

Zo lang het twaalf jaar is, blijft men ook daar op leunen trouwens. Voor zover mensen het weten dan. Je zou ze de kost moeten geven, de mensen die thuis blijven voor de kinderen, niet getrouwd zijn of iets geregeld hebben, relatie stuk en dan een cv-gat van 10 jaar, pensioengat en ook geen partneralimentatie, alleen kinderalimentatie.
Lillybit schreef:
07-12-2018 10:27
Zolang mensen de keuze maken dat één van de twee thuisblijft voor de kinderen dan is deze periode niet te lang vind ik. Ga je scheiden en de kinderen zijn nog klein dan blijft de thuisblijvers na de scheiding nog steeds thuis voor de kinderen. Dat was toch ooit de gezamelijke keuze die het best was voor de kinderen?

Daarna zal de thuisblijvers zich klaar moeten maken voor de arbeidsmarkt en eventueel een opleiding moeten volgen en solliciteren.

De partneralimentatie is een logisch vervolg van de keuze die je samen maakt want de andere optie zou dan bijstand zijn.

Dat geeft wel aan dat je het echt niet snapt. Je vindt dat eerst je ex-partner je dient te onderhouden mocht de relatie onverhoopt stuklopen, en anders moet de overheid je maar betalen? Waar is je eigen verantwoordelijkheid in dit geval? Je dient er voor te zorgen dat je je eigen broek op kan houden zonder afhankelijk te zijn van je ex of allerlei instanties. Dat is dus de boodschap die de overheid overbrengt door de partneralimentatie te reduceren naar vijf jaar. Dat betekent dus dat huisvrouw zijn een bijzonder slechte keuze is, want het is bijzonder moeilijk om een baan te vinden en inkomen te vergaren indien je er jarenlang uit bent geweest.
vogelkip schreef:
07-12-2018 10:40
Dat geeft wel aan dat je het echt niet snapt. Je vindt dat eerst je ex-partner je dient te onderhouden mocht de relatie onverhoopt stuklopen, en anders moet de overheid je maar betalen? Waar is je eigen verantwoordelijkheid in dit geval? Je dient er voor te zorgen dat je je eigen broek kan houden zonder afhankelijk te zijn van je ex of allerlei instanties. Dat is dus de boodschap die de overheid overbrengt door de partnerallimentatie te reduceren naar vijf jaar. Dat betekent dus dat huisvrouw zijn een bijzonder slechte keuze is, want het is bijzonder moeilijk om een baan te vinden en inkomen te vergaren indien je er jarenlang uit bent geweest.
Ik ben er absoluut voor om samen te werken en te zorgen.
Je hoort alleen nog zo vaak de uitspraak; laat ieder het doen zoals ze willen. Dan zeg ik prima, maak je keuzes maar besef wel dat je verantwoordelijk blijft voor deze keuzes. Als dat betekent dat je je expartner nog jaren moet onderhouden dan moet je daarover niet zeuren.
Ik weet niet of het terugbrengen van de partneralimentatie naar 5 jaar ervoor zorgt dat (merendeel) vrouwen zich gestimuleerd zullen voelen om te blijven werken.
Alle reacties Link kopieren
Lillybit schreef:
07-12-2018 10:47
Ik ben er absoluut voor om samen te werken en te zorgen.

Ik weet niet of het terugbrengen van de partneralimentatie naar 5 jaar ervoor zorgt dat (merendeel) vrouwen zich gestimuleerd zullen voelen om te blijven werken.
Ze zullen in ieder geval er eerder wat aan doen om weer aan de bak te komen en het probleem niet groter te maken. Dat lijkt me al winst.
Lillybit schreef:
07-12-2018 10:47
Ik ben er absoluut voor om samen te werken en te zorgen.
Je hoort alleen nog zo vaak de uitspraak; laat ieder het doen zoals ze willen. Dan zeg ik prima, maak je keuzes maar besef wel dat je verantwoordelijk blijft voor deze keuzes. Als dat betekent dat je je expartner nog jaren moet onderhouden dan moet je daarover niet zeuren.
Ik weet niet of het terugbrengen van de partneralimentatie naar 5 jaar ervoor zorgt dat (merendeel) vrouwen zich gestimuleerd zullen voelen om te blijven werken.

Als de overheid daadwerkelijk de partneralimentatie terugbrengt naar vijf jaar, is het dus een voldongen feit dat de huisvrouw maar vijf jaar alimentatie krijgt van haar ex. Dat zijn de feiten waarop een keuze gebaseerd moet worden, niet op 'ik vind dat je niet moet zeuren als je je ex moet betalen'. Me dunkt dat het bij de meeste vrouwen (en mannen) dan toch door zou moeten dringen dat je carrière volledig aan de wilgen hangen geen hele verstandige keuze is?
vogelkip schreef:
07-12-2018 11:11
Als de overheid daadwerkelijk de partneralimentatie terugbrengt naar vijf jaar, is het dus een voldongen feit dat de huisvrouw maar vijf jaar alimentatie krijgt van haar ex. Dat zijn de feiten waarop een keuze gebaseerd moet worden, niet op 'ik vind dat je niet moet zeuren als je je ex moet betalen'. Me dunkt dat het bij de meeste vrouwen (en mannen) dan toch door zou moeten dringen dat je carrière volledig aan de wilgen hangen geen hele verstandige keuze is?
Als er die regel 26 jaar geleden was geweest dan was ik ook gestopt met werken hoor. Ik ben er eigenlijk nooit bang voor geweest dat wij uit elkaar zouden gaan en terecht blijkt achteraf. Wel hadden we er voor gezorgd dat ik bij overlijden niet financieel in de problemen zou komen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven