Zwanger
alle pijlers
Ongepland zwanger en nu twijfel
vrijdag 14 december 2018 om 16:48
Dag lieve leden,
Even wat voorgeschiedenis. Mijn vriend en ik zijn nu 5 jaar samen (hij is 29 en ik 27), we wonen nu twee jaar in een koophuis en hebben allebei een prima baan. Hij heeft behoorlijk last van bindingsangst. Elke grote stap (start van onze relatie, samenwonen, toen nog een keer samenwonen, het idee van trouwen en kinderen) is iets wat hij eng vindt. Ik heb eigenlijk altijd door deze angst heen kunnen prikken. Hij is een fantastisch lieve kerel met wie ik mezelf oud zie worden. Voor onze relatie begon leek het heel erg alsof we op een lijn zaten wat betreft trouwen en kinderen, maar 1,5 jaar geleden bleek dat dus niet zo makkelijk te zijn. We kwamen terecht bij een relatietherapeut omdat hij worstelt met het idee van trouwen en kinderen omdat hij het idee van zich 'vastleggen' benauwend vindt. Zoals jullie misschien wel begrijpen kwam dat voor mij als een grote shock, aangezien juist mijn voorwaarde voor een relatie was dat hij daar hetzelfde in zou staan (en dus niet dat ik er pas jaren later achter zou komen). Sinds afgelopen september begon het eindelijk weer beter te gaan tussen ons en merkte hij dat hij wel langzaam aan het idee begon te wennen.
Op 5 december ontdekte ik vervolgens dat ik zwanger was, ongepland. Al vrij snel besloten we om in ieder geval een afspraak te maken bij een kliniek, dat mocht ik dus echt een abortus willen plegen, ik in ieder geval niet wekenlang zwanger rond hoef te lopen. Maar nu ontstaan dus de twijfels. Ik (let op, persoonlijke mening) heb abortus altijd gezien als een goede optie voor vrouwen die zwanger raken na een verkrachting, als tiener zwanger worden of bijv. ontdekken dat ze zwanger zijn van een vreemdgaande ex. Wij zijn al vrij lang samen, hebben onze ups and downs gehad maar zijn hier sterker uitgekomen, en we hebben allebei financieel en qua baan gezien een stabiele basis. Hij zegt in eerste instantie mij te steunen, maar ik merk hoeveel angst er schuilt achter zijn woorden en zeker nu komt die bindingsangst ontzettend in beeld. Ik vind het belangrijk dat er geen kindje ter wereld komt dat ongewenst is door een van de ouders, en zie mezelf ook niet als single vrouw een kind opvoeden, maar abortus is voor mij iets dat niet bij onze situatie past.
Ik ben benieuwd of er lezers zijn met goed advies, misschien eenzelfde ervaring (angst bij de man) of gewoon een hart onder de riem, alles is eigenlijk welkom.
Veel liefs,
NENN
Even wat voorgeschiedenis. Mijn vriend en ik zijn nu 5 jaar samen (hij is 29 en ik 27), we wonen nu twee jaar in een koophuis en hebben allebei een prima baan. Hij heeft behoorlijk last van bindingsangst. Elke grote stap (start van onze relatie, samenwonen, toen nog een keer samenwonen, het idee van trouwen en kinderen) is iets wat hij eng vindt. Ik heb eigenlijk altijd door deze angst heen kunnen prikken. Hij is een fantastisch lieve kerel met wie ik mezelf oud zie worden. Voor onze relatie begon leek het heel erg alsof we op een lijn zaten wat betreft trouwen en kinderen, maar 1,5 jaar geleden bleek dat dus niet zo makkelijk te zijn. We kwamen terecht bij een relatietherapeut omdat hij worstelt met het idee van trouwen en kinderen omdat hij het idee van zich 'vastleggen' benauwend vindt. Zoals jullie misschien wel begrijpen kwam dat voor mij als een grote shock, aangezien juist mijn voorwaarde voor een relatie was dat hij daar hetzelfde in zou staan (en dus niet dat ik er pas jaren later achter zou komen). Sinds afgelopen september begon het eindelijk weer beter te gaan tussen ons en merkte hij dat hij wel langzaam aan het idee begon te wennen.
Op 5 december ontdekte ik vervolgens dat ik zwanger was, ongepland. Al vrij snel besloten we om in ieder geval een afspraak te maken bij een kliniek, dat mocht ik dus echt een abortus willen plegen, ik in ieder geval niet wekenlang zwanger rond hoef te lopen. Maar nu ontstaan dus de twijfels. Ik (let op, persoonlijke mening) heb abortus altijd gezien als een goede optie voor vrouwen die zwanger raken na een verkrachting, als tiener zwanger worden of bijv. ontdekken dat ze zwanger zijn van een vreemdgaande ex. Wij zijn al vrij lang samen, hebben onze ups and downs gehad maar zijn hier sterker uitgekomen, en we hebben allebei financieel en qua baan gezien een stabiele basis. Hij zegt in eerste instantie mij te steunen, maar ik merk hoeveel angst er schuilt achter zijn woorden en zeker nu komt die bindingsangst ontzettend in beeld. Ik vind het belangrijk dat er geen kindje ter wereld komt dat ongewenst is door een van de ouders, en zie mezelf ook niet als single vrouw een kind opvoeden, maar abortus is voor mij iets dat niet bij onze situatie past.
Ik ben benieuwd of er lezers zijn met goed advies, misschien eenzelfde ervaring (angst bij de man) of gewoon een hart onder de riem, alles is eigenlijk welkom.
Veel liefs,
NENN
vrijdag 14 december 2018 om 16:54
Ik zou het in jullie situatie (alles goed op orde etc). schrijnend vinden als je toch voor abortus kiest. Is het kindje ook door jou “ongewenst” of alleen door je partner? Het kindje groeit in jouw buik, jij bent uiteindelijk degene die de keuze moet gaan maken. Is het een idee dat je man naar een psycholoog gaat om te praten over zijn bindingsangst? Je zegt dat je geen single moeder wilt worden, maar is het je echt waard om überhaupt na te denken over abortus terwijl daar behalve die bindingsangst van je man geen echte reden voor is? Sterkte in ieder geval.
rosebloom wijzigde dit bericht op 14-12-2018 16:56
Reden: Typfout
Reden: Typfout
0.09% gewijzigd
vrijdag 14 december 2018 om 16:59
vrijdag 14 december 2018 om 17:01
Wat moeilijk en jammer..lijkt me dat de angst bij hem diep zit als jullie bij een therapeut zijn geweest. Ik vind het NIET schrijnend als je het kindje weg laat halen, baas in eigen buik. Single moederschap/door vader ongewenst kind lijkt mij ook heel zwaar en is een reden om een prille zwangerschap van een klompje cellen af te breken.. maar gevoelsmatig is het natuurlijk een stuk lastiger. En mocht je overgaan tot abortus dan lijkt het me moeilijk om bij deze man te blijven.
Heel lastig. Ik hoop dat je partner over z’n angst heen kan stappen! Sterkte!
Heel lastig. Ik hoop dat je partner over z’n angst heen kan stappen! Sterkte!
anoniem_211172 wijzigde dit bericht op 14-12-2018 17:03
8.13% gewijzigd
vrijdag 14 december 2018 om 17:04
Thanks voor je reactie. Het is door mij niet ongewenst, wel overduidelijk ongepland. Ik ben er niet te jong voor, maar had toch graag nog een jaar van mijn vrijheid kunnen genieten (verre reizen, spontane weekendjes weg, feestjes/festivals). Nu ben ik ook wel zo dat ik zoiets heb van 'ja pech joh, je moet er maar mee dealen' en dat lijkt bij hem dus lastiger te gaan. Zoals je misschien gelezen hebt, hebben we dus al in therapie gezeten, iets wat eigenlijk niet echt heeft geholpen. Hij heeft voor zichzelf zulke strikte denkpatronen dat zelfs de relatietherapeut zijn ideeën nauwelijks aan het wankelen brachten. Hij is gewoon een ontzettende twijfelkont en continu bang om de verkeerde keuzes te maken, nou dan moet je natuurlijk ineens in een week tijd beslissen of je vader wordt of niet, niet erg bevorderlijk.Rosebloom schreef: ↑14-12-2018 16:54Ik zou het in jullie situatie (alles goed op orde etc). schrijnend vinden als je toch voor abortus kiest. Is het kindje ook door jou “ongewenst” of alleen door je partner? Het kindje groeit in jouw buik, jij bent uiteindelijk degene die de keuze moet gaan maken. Is het een idee dat je man naar een psycholoog gaat om te praten over zijn bindingsangst? Je zegt dat je geen single moeder wilt worden, maar is het je echt waard om überhaupt na te denken over abortus terwijl daar behalve die bindingsangst van je man geen echte reden voor is? Sterkte in ieder geval.
vrijdag 14 december 2018 om 17:05
Sorry maar ik heb zoveel van dit soort stelletjes voorbij zien komen, vooral in de 25-30 leeftijdscategorie.
Zij wil settelen, hij weet het niet, heeft bindingsangst, vind het eng blabla. Uiteindelijk blijkt dan meestal dat hij gewoon niet het gevoel heeft dat zij de ware is, maar dat wil hij niet toegeven want tja gewenning en misschien kom ik wel geen meid tegen die leuker is dan dit en ach ze is toch ook leuk misschien moet ik er gewoon voor gaan en is het normaal dat ik die negatieve gevoelens heb…
En dan komt er ineens een kind wat het definitief maakt en dan vliegt hij tegen het plafond, want shit nu is het echt en kan ie niet meer terug.
Als ik naar mijn omgeving kijk is de kans het grootst dat hij het maar gewoon gaat proberen, en dan na een jaar of 2/3 “wakker” word en dan gaat voor het vrijgezellen leven en/of zijn echte grote liefde tegen het lijf loopt (met wie hij dan ineens helemaal geen last van bindingsangst heeft en meteen gaat samenwonen en met alle enthousiaste aan een tweede leg begint).
Het hoeft niet hoor, maar dat is wel zo’n beetje de samenvatting van elk gescheiden ouderpaar dat ik ken.
Zij wil settelen, hij weet het niet, heeft bindingsangst, vind het eng blabla. Uiteindelijk blijkt dan meestal dat hij gewoon niet het gevoel heeft dat zij de ware is, maar dat wil hij niet toegeven want tja gewenning en misschien kom ik wel geen meid tegen die leuker is dan dit en ach ze is toch ook leuk misschien moet ik er gewoon voor gaan en is het normaal dat ik die negatieve gevoelens heb…
En dan komt er ineens een kind wat het definitief maakt en dan vliegt hij tegen het plafond, want shit nu is het echt en kan ie niet meer terug.
Als ik naar mijn omgeving kijk is de kans het grootst dat hij het maar gewoon gaat proberen, en dan na een jaar of 2/3 “wakker” word en dan gaat voor het vrijgezellen leven en/of zijn echte grote liefde tegen het lijf loopt (met wie hij dan ineens helemaal geen last van bindingsangst heeft en meteen gaat samenwonen en met alle enthousiaste aan een tweede leg begint).
Het hoeft niet hoor, maar dat is wel zo’n beetje de samenvatting van elk gescheiden ouderpaar dat ik ken.
vrijdag 14 december 2018 om 17:08
Het ding is, als je emotioneel nog niet erg geïnvesteerd bent in een ander, dan is het makkelijk om heel zakelijk te zeggen 'heb je die wens niet? ok, even goede vrienden maar dan zoek ik iemand die dat wel voor zich ziet.' Echter waren wij bijna 4 jaar samen toen dat ineens aan het licht kwam. Verder zit onze relatie heel prima en ben ik nog steeds ontzettend verliefd. Als ik dat niet had gehad was ik er zoals je zelf zegt allang mee gekapt, maar dat is niet het geval. Het is pas heel laat aan het licht gekomen, en mijn eerste instinct was het samen uitzoeken ipv de relatie verbreken. En nu zijn we op dit punt beland.viva-amber schreef: ↑14-12-2018 16:59Voorwaarde voor een relatie was dat hij daar hetzelfde in zou staan.
Wanneer dat echt jouw voorwaarde is dan was je er toch allang al uitgestapt?
Ga eens praten bij het fiom.
vrijdag 14 december 2018 om 17:10
Als hij er niet vatbaar voor is door therapie in een ander denkpatroon geduwd te worden, zou ik hem maar heel serieus nemen.NENN schreef: ↑14-12-2018 17:04Thanks voor je reactie. Het is door mij niet ongewenst, wel overduidelijk ongepland. Ik ben er niet te jong voor, maar had toch graag nog een jaar van mijn vrijheid kunnen genieten (verre reizen, spontane weekendjes weg, feestjes/festivals). Nu ben ik ook wel zo dat ik zoiets heb van 'ja pech joh, je moet er maar mee dealen' en dat lijkt bij hem dus lastiger te gaan. Zoals je misschien gelezen hebt, hebben we dus al in therapie gezeten, iets wat eigenlijk niet echt heeft geholpen. Hij heeft voor zichzelf zulke strikte denkpatronen dat zelfs de relatietherapeut zijn ideeën nauwelijks aan het wankelen brachten. Hij is gewoon een ontzettende twijfelkont en continu bang om de verkeerde keuzes te maken, nou dan moet je natuurlijk ineens in een week tijd beslissen of je vader wordt of niet, niet erg bevorderlijk.
vrijdag 14 december 2018 om 17:10
NENN schreef: ↑14-12-2018 17:04Thanks voor je reactie. Het is door mij niet ongewenst, wel overduidelijk ongepland. Ik ben er niet te jong voor, maar had toch graag nog een jaar van mijn vrijheid kunnen genieten (verre reizen, spontane weekendjes weg, feestjes/festivals). Nu ben ik ook wel zo dat ik zoiets heb van 'ja pech joh, je moet er maar mee dealen' en dat lijkt bij hem dus lastiger te gaan. Zoals je misschien gelezen hebt, hebben we dus al in therapie gezeten, iets wat eigenlijk niet echt heeft geholpen. Hij heeft voor zichzelf zulke strikte denkpatronen dat zelfs de relatietherapeut zijn ideeën nauwelijks aan het wankelen brachten. Hij is gewoon een ontzettende twijfelkont en continu bang om de verkeerde keuzes te maken, nou dan moet je natuurlijk ineens in een week tijd beslissen of je vader wordt of niet, niet erg bevorderlijk.
Hoe jammer ook, dit is niet het type man waarmee je met een ongeplande zwangerschap kunt aankomen en die het op den duur wel gaat accepteren.
vrijdag 14 december 2018 om 17:16
Ook een beetje raar om het nu weg te laten halen omdat je nog een jaartje vrijheid had gewild. Wat denk je dat die abortus met jou en je relatie doet? Dat je dan over een jaartje zegt: nou ik heb enorm van mijn vrijheid genoten laten we er nu maar aan beginnen...alsof het hele leven zich aan jouw vooropgezette plan houdt???
Wanneer hij nu geen kind wil....waarom zou hij het dan over 1 jaar wel willen?
Het leven en de mensen op je heen houden zich niet allemaal aan jouw plan. Nu niet en over een jaar ook niet. Beetje jammer dat dit moet gebeuren voordat je dat inziet.
Wanneer hij nu geen kind wil....waarom zou hij het dan over 1 jaar wel willen?
Het leven en de mensen op je heen houden zich niet allemaal aan jouw plan. Nu niet en over een jaar ook niet. Beetje jammer dat dit moet gebeuren voordat je dat inziet.
viva-amber wijzigde dit bericht op 14-12-2018 17:19
27.78% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 14 december 2018 om 17:19
Dat zeg ik toch niet? Ik zeg volgens mij heel duidelijk dat het ongepland is, daarmee voor mij niet meteen ongewenst, en dat ondanks dat ik dit niet voorzien had wel zoiets heb van 'deal with it'. En nee, ik denk niet dat het weghalen goed is voor onze relatie, en dat we dit lekker laten varen. Ik denk dat er een behoorlijke portie verdriet in zit, en dan is het inderdaad maar de vraag of je relatie daar sterk genoeg voor is.viva-amber schreef: ↑14-12-2018 17:16Ook een beetje raar om het nu weg te laten halen omdat je nog een jaartje vrijheid had gewild. Wat denk je dat die abortus met jou en je relatie doet? Dat je dan over een jaartje zegt: nou ik heb enorm van mijn vrijheid genoten laten we er nu maar aan beginnen...alsof het hele leven zich aan jouw vooropgezette plan houdt???
vrijdag 14 december 2018 om 17:19
Ik denk dat deze man er nooit klaar voor zal zijn. Het is meer een dilemma wil ze alleenstaande moeder worden of een nieuwe relatiekeus overwegen en daarnee over een aantal jaar een kind nemen. Ze is nog jong genoeg.viva-amber schreef: ↑14-12-2018 17:16Ook een beetje raar om het nu weg te laten halen omdat je nog een jaartje vrijheid had gewild. Wat denk je dat die abortus met jou en je relatie doet? Dat je dan over een jaartje zegt: nou ik heb enorm van mijn vrijheid genoten laten we er nu maar aan beginnen...alsof het hele leven zich aan jouw vooropgezette plan houdt???
vrijdag 14 december 2018 om 17:20
Waarom denk jij dat je man over een jaar denkt: nou doe nu maar wel?NENN schreef: ↑14-12-2018 17:19Dat zeg ik toch niet? Ik zeg volgens mij heel duidelijk dat het ongepland is, daarmee voor mij niet meteen ongewenst, en dat ondanks dat ik dit niet voorzien had wel zoiets heb van 'deal with it'. En nee, ik denk niet dat het weghalen goed is voor onze relatie, en dat we dit lekker laten varen. Ik denk dat er een behoorlijke portie verdriet in zit, en dan is het inderdaad maar de vraag of je relatie daar sterk genoeg voor is.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 14 december 2018 om 17:21
Het houden is duidelijk ook funest voor je relatie. Ga er maar vanuit dat je relatie zn langste tijd gehad heeft welke keus je ook maakt.NENN schreef: ↑14-12-2018 17:19Dat zeg ik toch niet? Ik zeg volgens mij heel duidelijk dat het ongepland is, daarmee voor mij niet meteen ongewenst, en dat ondanks dat ik dit niet voorzien had wel zoiets heb van 'deal with it'. En nee, ik denk niet dat het weghalen goed is voor onze relatie, en dat we dit lekker laten varen. Ik denk dat er een behoorlijke portie verdriet in zit, en dan is het inderdaad maar de vraag of je relatie daar sterk genoeg voor is.
vrijdag 14 december 2018 om 17:21
Ik denk dat je relatie dit sowieso niet trekt. Als jij abortus pleegt zal je hem dat nooit vergeven, jij wil dit kind. Maar als jij besluit te het laten komen zal hij niet ineens een ommezwaai laten zien. Of hij is meteen weg, of ziet binnen afzienbare tijd na de geboorte in dat hij dit niet wil.
Sorry ik denk dat je je moet afvragen of je een single moeder wil zijn of niet. Meer opties zie ik niet, realistisch gezien dan. Geloof je vriend maar als hij zegt dat hij dit niet trekt, hij zal het wel weten toch?
Sorry ik denk dat je je moet afvragen of je een single moeder wil zijn of niet. Meer opties zie ik niet, realistisch gezien dan. Geloof je vriend maar als hij zegt dat hij dit niet trekt, hij zal het wel weten toch?
"It does not do to dwell on dreams, and forget to live."
vrijdag 14 december 2018 om 17:23
Dat zeg ik niet toch? Voor de duidelijkheid, het is niet dat hij per definitie geen kinderen wil. Hij twijfelt, omdat hij het idee heeft dat hij daarmee veel op zal moeten geven. Maar goed, hij twijfelt aan alles, en zoals ik hem ken trekt dat altijd weer bij. Nu snap ik wel dat een kind nogal een grote gok is om te hopen dat het 'wel bijtrekt', vandaar ook dit topic. Echter, als hij definitief nee had gezegd tegen een kind dan was ik hier nu niet geweest want dan had ik het sowieso weg laten halen.viva-amber schreef: ↑14-12-2018 17:20Waarom denk jij dat je man over een jaar denkt: nou doe nu maar wel?
vrijdag 14 december 2018 om 17:25
“Deal with it”? Hij dealt er waarschijnlijk mee door weg te gaan omdat hij het gevoel krijgt dat jij hem een kind door de strot duwt. Het krijgen van een kind brengt sowieso meer stress,angst en frictie in een relatie. Het is naïef om te denken dat hij wel bij draait zodra het kindje er is of dat hij er maar “mee moet dealen.. “
vrijdag 14 december 2018 om 17:26
Dit.moon_beam schreef: ↑14-12-2018 17:25“Deal with it”? Hij dealt er waarschijnlijk mee door weg te gaan omdat hij het gevoel krijgt dat jij hem een kind door de strot duwt. Het krijgen van een kind brengt sowieso meer stress,angst en frictie in een relatie. Het is naïef om te denken dat hij wel bij draait zodra het kindje er is of dat hij er maar “mee moet dealen.. “
TO, je bent nog jong. Je heb nog de tijd om iemand anders te vinden om 'n kind mee te maken. De kans dat je nu een kind op de wereld zet wat niets aan z'n vader gaat hebben is groot.
vrijdag 14 december 2018 om 17:28
vrijdag 14 december 2018 om 17:29
Die 'deal with it' sloeg op mezelf, ik heb zelf de fout gemaakt en snap dat het leven zich niet laat plannen. Bovendien, ik ben niemand van plan een kind door zijn strot te duwen (??). We twijfelen allebei aan wat het beste is om te doen en kunnen dit samen goed en rustig bespreken. Het is echter niet iets wat we even in 5 minuten besluiten, en dus vraag ik jullie om hulp.moon_beam schreef: ↑14-12-2018 17:25“Deal with it”? Hij dealt er waarschijnlijk mee door weg te gaan omdat hij het gevoel krijgt dat jij hem een kind door de strot duwt. Het krijgen van een kind brengt sowieso meer stress,angst en frictie in een relatie. Het is naïef om te denken dat hij wel bij draait zodra het kindje er is of dat hij er maar “mee moet dealen.. “
vrijdag 14 december 2018 om 17:30
Ik denk dat je er inderdaad wel ernstig rekening mee moet houden dat je aan hem niks zult hebben. Als hij al zo ontzettend moeilijk doet over iedere voorgaande stap in de relatie omdat hij daarbij al vindt dat hij te veel in moet leveren dan gok ik dat hij een kind krijgen ook niet gaat trekken.
Eerlijk gezegd zou ik, los van de zwangerschap, eens goed nadenken of ik wel met die man verder wil. Je schrijft dat hij een ontzettende twijfelkont is en constant bang is om de verkeerde keuzes te maken, ik zou dat echt ontzettend vermoeiend gedrag vinden, die ontzettende angst om iets te missen.
Eerlijk gezegd zou ik, los van de zwangerschap, eens goed nadenken of ik wel met die man verder wil. Je schrijft dat hij een ontzettende twijfelkont is en constant bang is om de verkeerde keuzes te maken, ik zou dat echt ontzettend vermoeiend gedrag vinden, die ontzettende angst om iets te missen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 14 december 2018 om 17:31
Ik denk sowieso niet dat je relatie dit gaat trekken, ongeacht welke keuze je maakt. Als ik dit zo lees gaat deze man altijd een enorme twijfelkont blijven door zijn denkpatronen. Dan gaat het hem nu niet worden en over een paar jaar ook niet. Je wilde een man die er hetzelfde in stond; dat staat hij blijkbaar niet. Hij twijfelt over van alles, dit biedt geen zekerheid. Lastige situatie. Hoop dat jullie eruit komen.NENN schreef: ↑14-12-2018 17:04Thanks voor je reactie. Het is door mij niet ongewenst, wel overduidelijk ongepland. Ik ben er niet te jong voor, maar had toch graag nog een jaar van mijn vrijheid kunnen genieten (verre reizen, spontane weekendjes weg, feestjes/festivals). Nu ben ik ook wel zo dat ik zoiets heb van 'ja pech joh, je moet er maar mee dealen' en dat lijkt bij hem dus lastiger te gaan. Zoals je misschien gelezen hebt, hebben we dus al in therapie gezeten, iets wat eigenlijk niet echt heeft geholpen. Hij heeft voor zichzelf zulke strikte denkpatronen dat zelfs de relatietherapeut zijn ideeën nauwelijks aan het wankelen brachten. Hij is gewoon een ontzettende twijfelkont en continu bang om de verkeerde keuzes te maken, nou dan moet je natuurlijk ineens in een week tijd beslissen of je vader wordt of niet, niet erg bevorderlijk.
