Zwanger
alle pijlers
Ongepland zwanger en nu twijfel
vrijdag 14 december 2018 om 16:48
Dag lieve leden,
Even wat voorgeschiedenis. Mijn vriend en ik zijn nu 5 jaar samen (hij is 29 en ik 27), we wonen nu twee jaar in een koophuis en hebben allebei een prima baan. Hij heeft behoorlijk last van bindingsangst. Elke grote stap (start van onze relatie, samenwonen, toen nog een keer samenwonen, het idee van trouwen en kinderen) is iets wat hij eng vindt. Ik heb eigenlijk altijd door deze angst heen kunnen prikken. Hij is een fantastisch lieve kerel met wie ik mezelf oud zie worden. Voor onze relatie begon leek het heel erg alsof we op een lijn zaten wat betreft trouwen en kinderen, maar 1,5 jaar geleden bleek dat dus niet zo makkelijk te zijn. We kwamen terecht bij een relatietherapeut omdat hij worstelt met het idee van trouwen en kinderen omdat hij het idee van zich 'vastleggen' benauwend vindt. Zoals jullie misschien wel begrijpen kwam dat voor mij als een grote shock, aangezien juist mijn voorwaarde voor een relatie was dat hij daar hetzelfde in zou staan (en dus niet dat ik er pas jaren later achter zou komen). Sinds afgelopen september begon het eindelijk weer beter te gaan tussen ons en merkte hij dat hij wel langzaam aan het idee begon te wennen.
Op 5 december ontdekte ik vervolgens dat ik zwanger was, ongepland. Al vrij snel besloten we om in ieder geval een afspraak te maken bij een kliniek, dat mocht ik dus echt een abortus willen plegen, ik in ieder geval niet wekenlang zwanger rond hoef te lopen. Maar nu ontstaan dus de twijfels. Ik (let op, persoonlijke mening) heb abortus altijd gezien als een goede optie voor vrouwen die zwanger raken na een verkrachting, als tiener zwanger worden of bijv. ontdekken dat ze zwanger zijn van een vreemdgaande ex. Wij zijn al vrij lang samen, hebben onze ups and downs gehad maar zijn hier sterker uitgekomen, en we hebben allebei financieel en qua baan gezien een stabiele basis. Hij zegt in eerste instantie mij te steunen, maar ik merk hoeveel angst er schuilt achter zijn woorden en zeker nu komt die bindingsangst ontzettend in beeld. Ik vind het belangrijk dat er geen kindje ter wereld komt dat ongewenst is door een van de ouders, en zie mezelf ook niet als single vrouw een kind opvoeden, maar abortus is voor mij iets dat niet bij onze situatie past.
Ik ben benieuwd of er lezers zijn met goed advies, misschien eenzelfde ervaring (angst bij de man) of gewoon een hart onder de riem, alles is eigenlijk welkom.
Veel liefs,
NENN
Even wat voorgeschiedenis. Mijn vriend en ik zijn nu 5 jaar samen (hij is 29 en ik 27), we wonen nu twee jaar in een koophuis en hebben allebei een prima baan. Hij heeft behoorlijk last van bindingsangst. Elke grote stap (start van onze relatie, samenwonen, toen nog een keer samenwonen, het idee van trouwen en kinderen) is iets wat hij eng vindt. Ik heb eigenlijk altijd door deze angst heen kunnen prikken. Hij is een fantastisch lieve kerel met wie ik mezelf oud zie worden. Voor onze relatie begon leek het heel erg alsof we op een lijn zaten wat betreft trouwen en kinderen, maar 1,5 jaar geleden bleek dat dus niet zo makkelijk te zijn. We kwamen terecht bij een relatietherapeut omdat hij worstelt met het idee van trouwen en kinderen omdat hij het idee van zich 'vastleggen' benauwend vindt. Zoals jullie misschien wel begrijpen kwam dat voor mij als een grote shock, aangezien juist mijn voorwaarde voor een relatie was dat hij daar hetzelfde in zou staan (en dus niet dat ik er pas jaren later achter zou komen). Sinds afgelopen september begon het eindelijk weer beter te gaan tussen ons en merkte hij dat hij wel langzaam aan het idee begon te wennen.
Op 5 december ontdekte ik vervolgens dat ik zwanger was, ongepland. Al vrij snel besloten we om in ieder geval een afspraak te maken bij een kliniek, dat mocht ik dus echt een abortus willen plegen, ik in ieder geval niet wekenlang zwanger rond hoef te lopen. Maar nu ontstaan dus de twijfels. Ik (let op, persoonlijke mening) heb abortus altijd gezien als een goede optie voor vrouwen die zwanger raken na een verkrachting, als tiener zwanger worden of bijv. ontdekken dat ze zwanger zijn van een vreemdgaande ex. Wij zijn al vrij lang samen, hebben onze ups and downs gehad maar zijn hier sterker uitgekomen, en we hebben allebei financieel en qua baan gezien een stabiele basis. Hij zegt in eerste instantie mij te steunen, maar ik merk hoeveel angst er schuilt achter zijn woorden en zeker nu komt die bindingsangst ontzettend in beeld. Ik vind het belangrijk dat er geen kindje ter wereld komt dat ongewenst is door een van de ouders, en zie mezelf ook niet als single vrouw een kind opvoeden, maar abortus is voor mij iets dat niet bij onze situatie past.
Ik ben benieuwd of er lezers zijn met goed advies, misschien eenzelfde ervaring (angst bij de man) of gewoon een hart onder de riem, alles is eigenlijk welkom.
Veel liefs,
NENN
vrijdag 14 december 2018 om 19:06
.NENN schreef: ↑14-12-2018 17:23Dat zeg ik niet toch? Voor de duidelijkheid, het is niet dat hij per definitie geen kinderen wil. Hij twijfelt, omdat hij het idee heeft dat hij daarmee veel op zal moeten geven. Maar goed, hij twijfelt aan alles, en zoals ik hem ken trekt dat altijd weer bij. Nu snap ik wel dat een kind nogal een grote gok is om te hopen dat het 'wel bijtrekt', vandaar ook dit topic. Echter, als hij definitief nee had gezegd tegen een kind dan was ik hier nu niet geweest want dan had ik het sowieso weg laten halen.
Dit, en eigenlijk bijna al je posts klinken voor mij best wel alsof je ook voor hem denkt 'deal with it', in ieder geval dat je hem niet zo serieus neemt, want 'in het verleden draaide hij ook altijd bij' en 'hij kwam hier pas later mee'.
Je schrijft "ik denk niet dat het weghalen goed is voor onze relatie, en dat we dit lekker laten varen. Ik denk dat er een behoorlijke portie verdriet in zit, en dan is het inderdaad maar de vraag of je relatie daar sterk genoeg voor is." Maar is je relatie wél sterk genoeg voor een ongewenst kind? Wat voor gevolgen kan dat hebben? Is dit überhaupt de relatie waar je in moet zijn?
Als je én geen abortus wil én je vriend geen ongewenst kind (wat ik beide volkomen snap) dan zal je misschien toch meer na moeten gaan denken over alleenstaande ouderschap. Je kan je vriend geen kind door de strot duwen en hij jou geen abortus, die twee staan vast. Dan hou je over als optie alleenstaande ouderschap, wat maakt dat je bij de zwangerschap denkt 'joh, pech gehad, deal with it' en je dat wél aankan, maar je bij alleenstaande ouderschap niet denkt 'deal with it' en alles op alles zet om dat te realiseren. Nee, het is niet je ideale situatie, maar een kind is ook niet de ideale situatie voor je vriend. Ik vraag me af of het wijs is om hem wéér over te halen tot iets wat hij niet wil. Tot nu toe weten jullie er een draai aan te geven en toch is het geen rustig varen en duiken er steeds weer problemen op.
Eigenlijk is er geen 'goede' keuze in deze, want iemand zal zich moeten aanpassen en als het op kinderen aankomt is dat altijd heftig. Wat zien jullie als manieren om hieruit te komen? Heb jij daar ideeën over? En hij? Ik zou ook aanraden om beiden met het Fiom of Siriz te gaan praten.
vrijdag 14 december 2018 om 19:17
Alleen overdenkingen....
Zie drie zaken:
1. Verlatingsangst, bindingsangst. Lijkt me dan dat een abortus niet helpend is in dat verhaal. Misschien is dit wel een kans voor hem, hieraan te werken. Waarschijnlijk met hulp. Daarnaast: vele mannen hebben wat tijd nodig, zo'n bericht te laten bezinken. Bij hem nog eens extra. Geef hem die kans. Hij loopt de komende tijd ook over straat, en kijkt meer naar kinderwagens. Geef hem die tijd.
2. Jij wil kinderen. Misschien liever iets later, maar het dient zich nu aan. Het leven is wat je overkomt, terwijl je andere plannen maakt. Geniet van dit moment. Het is je gegeven, gegund. (Je weet nooit, of het weer kan, ook of je na een abortus ooit weer zwanger zal raken.) Zo velen wensen dit dagelijks, maar is het niet gegund. Je bent 27, hebt een mooie relatie. Met liefde. Je wordt moeder!
3. Je relatie. Je hebt zo te lezen een liefdevolle, serieuze relatie. Hieruit is dit potentiële leven ontstaan. Wat er ook gebeuren zal, dat is mooi. En bindt jullie. Er zijn geen garanties te geven. Maar velen zijn van gescheiden ouders, maar willen desondanks wel leven hoor! Is geen voorwaarde om een goed, mooi leven te krijgen.
Maar kan ook zijn, dat wanneer hij de stap neemt, er te zijn, dat zijn bindingsangst juist wegvaagt, en er plaats komt voor wat anders, vertrouwen en groei.
Ik wens je veel succes!
Zie drie zaken:
1. Verlatingsangst, bindingsangst. Lijkt me dan dat een abortus niet helpend is in dat verhaal. Misschien is dit wel een kans voor hem, hieraan te werken. Waarschijnlijk met hulp. Daarnaast: vele mannen hebben wat tijd nodig, zo'n bericht te laten bezinken. Bij hem nog eens extra. Geef hem die kans. Hij loopt de komende tijd ook over straat, en kijkt meer naar kinderwagens. Geef hem die tijd.
2. Jij wil kinderen. Misschien liever iets later, maar het dient zich nu aan. Het leven is wat je overkomt, terwijl je andere plannen maakt. Geniet van dit moment. Het is je gegeven, gegund. (Je weet nooit, of het weer kan, ook of je na een abortus ooit weer zwanger zal raken.) Zo velen wensen dit dagelijks, maar is het niet gegund. Je bent 27, hebt een mooie relatie. Met liefde. Je wordt moeder!
3. Je relatie. Je hebt zo te lezen een liefdevolle, serieuze relatie. Hieruit is dit potentiële leven ontstaan. Wat er ook gebeuren zal, dat is mooi. En bindt jullie. Er zijn geen garanties te geven. Maar velen zijn van gescheiden ouders, maar willen desondanks wel leven hoor! Is geen voorwaarde om een goed, mooi leven te krijgen.
Maar kan ook zijn, dat wanneer hij de stap neemt, er te zijn, dat zijn bindingsangst juist wegvaagt, en er plaats komt voor wat anders, vertrouwen en groei.
Ik wens je veel succes!
anoniem_638f50d5dfb6b wijzigde dit bericht op 14-12-2018 19:20
0.15% gewijzigd
vrijdag 14 december 2018 om 19:21
Natuurlijk wel, wat een gelul toch weer.Anoniempje2050 schreef: ↑14-12-2018 19:17
Je weet nooit, of het weer kan, ook of je na een abortus ooit weer zwanger zal raken.
De rest van je verhaal is een soort van wensdenken, niet realistisch.
Met betrekking tot het krijgen van kinderen kun je dat maar beter niet doen.
Te groot risico.
vrijdag 14 december 2018 om 20:50
Een open gesprek over wat hij denkt dat hij moet opgeven? Wellicht zijn er manieren om dat te ondervangen. Ben jij bijv. bereid meer te doen / veel vrijheid in te leveren zodat hij meer vrijheid kan behouden?
Behold, the field in which I grow my fucks. Lay thine eyes upon it.. thou shalt see that it is barren!
vrijdag 14 december 2018 om 21:15
Ik heb nooit kinderen gewild en mijn ex ook niet. Was ook een moeilijk type zoals jouw vriend, vooral ook voor zichzelf. Ik heb wel altijd gedacht dat als ik ongepland zwanger zou worden, ik het kind zou houden en er echt voor zou gaan. Niet omdat ik tegen abortus ben, maar meer uit de gedachte dat het dan zo zou moeten zijn.
Als ik het zo lees, is jouw relatie goed en jouw vriend zegt ook ooit kinderen te willen. Ok het komt dan eerder dan gepland.
Zou jij ermee kunnen leven als je het weg laat halen?
Als ik het zo lees, is jouw relatie goed en jouw vriend zegt ook ooit kinderen te willen. Ok het komt dan eerder dan gepland.
Zou jij ermee kunnen leven als je het weg laat halen?
Cum non tum age
vrijdag 14 december 2018 om 22:55
.
Ik vraag me af of dat is wat hij wil of dat is wat zij ervan maakt. Latere berichten neigen meer naar 'hij wil wél, maar later' dan in de OP, de OP schetst meer twijfel.
vrijdag 14 december 2018 om 23:14
Wat een lastige situatie to.
Er zijn inderdaad nooit garanties dat je altijd samen blijft dus ik denk dat je los van hem zo ie zo goed bedenken wat jij zelf echt wilt.
En hem de tijd geven. Als hij het wil oplossen kan hij in therapie gaan om zijn jeugd te verwerken dat is anders dan relatie therapie en gaat niet om zijn huidige denkbeelden aan het wankelen te brengen maar je verleden een plek te geven.
Niemand kan je zeggen of en hoe hij bijdraait.
Ik vind t dapper dat je knokt voor je relatie maar ik denk dat je nu een keus moet maken op je eigen basis. Een abortus waar je niet achter staat kan je een flinke klap geven.
Mijn vriend vond t krijgen van een kindje ook dood eng was ook bang om zijn vrijheid kwijt te raken en heeft veel tijd nodig voor zichzelf.
Hier was t heel anders omdat ik niet al zwanger was. Uiteindelijk is hij in t diepe gesprongen en zijn we ervoor gegaan. Het duurde lang voordat ik zwanger was dus die tijd is hij er meer aan gewend en toen ik zwanger was was hij net zo blij als ik. Hij was super betrokken en vanaf de eerste minuut echt trotse pappa. Zelfs zijn familie hielt een beetje hun hart vast omdat hij nooit echt wat had met kleine kindjes. Nou is onze dochter zijn grote trots. Hij doet werkelijk alles voor haar en gaat niets uit de weg.
Maar hier zit geen angst onder door ‘trauma’ uit t verleden zoals bij jou vriend
Er zijn inderdaad nooit garanties dat je altijd samen blijft dus ik denk dat je los van hem zo ie zo goed bedenken wat jij zelf echt wilt.
En hem de tijd geven. Als hij het wil oplossen kan hij in therapie gaan om zijn jeugd te verwerken dat is anders dan relatie therapie en gaat niet om zijn huidige denkbeelden aan het wankelen te brengen maar je verleden een plek te geven.
Niemand kan je zeggen of en hoe hij bijdraait.
Ik vind t dapper dat je knokt voor je relatie maar ik denk dat je nu een keus moet maken op je eigen basis. Een abortus waar je niet achter staat kan je een flinke klap geven.
Mijn vriend vond t krijgen van een kindje ook dood eng was ook bang om zijn vrijheid kwijt te raken en heeft veel tijd nodig voor zichzelf.
Hier was t heel anders omdat ik niet al zwanger was. Uiteindelijk is hij in t diepe gesprongen en zijn we ervoor gegaan. Het duurde lang voordat ik zwanger was dus die tijd is hij er meer aan gewend en toen ik zwanger was was hij net zo blij als ik. Hij was super betrokken en vanaf de eerste minuut echt trotse pappa. Zelfs zijn familie hielt een beetje hun hart vast omdat hij nooit echt wat had met kleine kindjes. Nou is onze dochter zijn grote trots. Hij doet werkelijk alles voor haar en gaat niets uit de weg.
Maar hier zit geen angst onder door ‘trauma’ uit t verleden zoals bij jou vriend
where ever you go, go with your heart
vrijdag 14 december 2018 om 23:30
Daarbij ga je het wellicht je vriend kwalijk nemen als je een abortus meer voor hem hebt gedaan. Of dat terecht is doet er dan ook niet toe, die gevoelens blijven heel menselijk als je er eigenlijk al niet echt achterstond en dat kan je lang achtervolgen. Neem dan ook echt de tijd voor deze moeilijke beslissing.
vrijdag 14 december 2018 om 23:30
Eerlijk gezegd denk ik dat je vooral bang bent voor de opvolgende consequenties. Wel houden en daarnaast in principe nog een half kind moeten kalmeren met geen enkele garantie dat jouw kind ook een gezinsleven zal kennen met de vader of abortus kiezen en die man niet meer om je heen kunnen velen (dan is het definitief, dat hij niet is wat je zoekt in een relatie).
Ik vind het heel rot voor je TO. Ik heb geen eerstehands ervaringen met mannen met bindingsangst. Wel tweedehands ervaringen. En die liepen allemaal weg voordat het kind zijn/haar derde verjaardag vierde. Wat natuurlijk weer helemaal niets zegt over jouw situatie, dat weet ik ook.
Mijn advies: kijk goed naar jezelf. Weegt jouw idee dat abortus ‘iets’ is voor verkrachte vrouwen, tienermeisjes of ‘indien vreemdgaande vent’ zwaarder dan ‘geen alleenstaande moeder’ willen zijn? Wil en kun je dit alleen doorzetten?
Ik wens je veel sterkte en wijsheid. En bedenk dat het perfecte plaatje en een schijnbaar maakbaar leven maar voor enkele (Instagram) mensen is weggelegd. De rest van ons past zich aan en probeert er wat van te maken hoe wij denken dat het goed is.
Ik vind het heel rot voor je TO. Ik heb geen eerstehands ervaringen met mannen met bindingsangst. Wel tweedehands ervaringen. En die liepen allemaal weg voordat het kind zijn/haar derde verjaardag vierde. Wat natuurlijk weer helemaal niets zegt over jouw situatie, dat weet ik ook.
Mijn advies: kijk goed naar jezelf. Weegt jouw idee dat abortus ‘iets’ is voor verkrachte vrouwen, tienermeisjes of ‘indien vreemdgaande vent’ zwaarder dan ‘geen alleenstaande moeder’ willen zijn? Wil en kun je dit alleen doorzetten?
Ik wens je veel sterkte en wijsheid. En bedenk dat het perfecte plaatje en een schijnbaar maakbaar leven maar voor enkele (Instagram) mensen is weggelegd. De rest van ons past zich aan en probeert er wat van te maken hoe wij denken dat het goed is.
zaterdag 15 december 2018 om 00:30
Toen ik plots zwanger was wou ik het ook absoluut niet was echt bang. Heb wel 6x een afspraak gemaakt bij een kliniek.
Reden daarvan was veel problemen in de relatie.
Toch heb ik het gehouden ben inmiddels een jaar moeder van een dochter en kan je zeggen dat zo’n kleintje het allermooiste geschenk is wat je als vrouw mag ontvangen. Ik heb nooit na de bevalling ook maar 1 seconde spijt gehad van mijn keuze.
Dus ik zou zeggen denk er goed over na in mijn geval was het een zegen.
Sterkte me je keuze!
Reden daarvan was veel problemen in de relatie.
Toch heb ik het gehouden ben inmiddels een jaar moeder van een dochter en kan je zeggen dat zo’n kleintje het allermooiste geschenk is wat je als vrouw mag ontvangen. Ik heb nooit na de bevalling ook maar 1 seconde spijt gehad van mijn keuze.
Dus ik zou zeggen denk er goed over na in mijn geval was het een zegen.
Sterkte me je keuze!
zaterdag 15 december 2018 om 09:00
Die instelling kan een hoop kracht geven inderdaad. En zie alle topics waarin vrouwen klagen over hun partner als vader. Daarbij kan het ook zo zijn dat hij wel een rol gaat spelen in het leven van jullie kind, maar dan niet een fulltime rol.tu1nhek schreef: ↑14-12-2018 19:06.
Dit, en eigenlijk bijna al je posts klinken voor mij best wel alsof je ook voor hem denkt 'deal with it', in ieder geval dat je hem niet zo serieus neemt, want 'in het verleden draaide hij ook altijd bij' en 'hij kwam hier pas later mee'.
Je schrijft "ik denk niet dat het weghalen goed is voor onze relatie, en dat we dit lekker laten varen. Ik denk dat er een behoorlijke portie verdriet in zit, en dan is het inderdaad maar de vraag of je relatie daar sterk genoeg voor is." Maar is je relatie wél sterk genoeg voor een ongewenst kind? Wat voor gevolgen kan dat hebben? Is dit überhaupt de relatie waar je in moet zijn?
Als je én geen abortus wil én je vriend geen ongewenst kind (wat ik beide volkomen snap) dan zal je misschien toch meer na moeten gaan denken over alleenstaande ouderschap. Je kan je vriend geen kind door de strot duwen en hij jou geen abortus, die twee staan vast. Dan hou je over als optie alleenstaande ouderschap, wat maakt dat je bij de zwangerschap denkt 'joh, pech gehad, deal with it' en je dat wél aankan, maar je bij alleenstaande ouderschap niet denkt 'deal with it' en alles op alles zet om dat te realiseren. Nee, het is niet je ideale situatie, maar een kind is ook niet de ideale situatie voor je vriend. Ik vraag me af of het wijs is om hem wéér over te halen tot iets wat hij niet wil. Tot nu toe weten jullie er een draai aan te geven en toch is het geen rustig varen en duiken er steeds weer problemen op.
Eigenlijk is er geen 'goede' keuze in deze, want iemand zal zich moeten aanpassen en als het op kinderen aankomt is dat altijd heftig. Wat zien jullie als manieren om hieruit te komen? Heb jij daar ideeën over? En hij?
