Psyche
alle pijlers
Zusje met depressie, wat doen???
dinsdag 8 januari 2019 02:32
Hallo allemaal,
Mijn kleine zusje van 17 heeft nu al 2 jaar een depressie en het wordt alleen maar erger.
Elke nare gebeurtenis in haar leven laat haar dieper in de put zakken. Zij is enorm gesloten en wilt met niemand praten over haar gevoelens en emoties. Deze wilt zij dan ook het liefste niet laten zien maar soms is het te veel en dan komt het er uit.
Mijn ouders hebben hun best gedaan om haar er weer boven op te krijgen maar het werkt niet. Zij zijn er zelf ook ziek van geweest, het kost zo veel energie omdat je een van de belangrijkste personen in je leven wilt helpen en het lukt niet. Het lijkt wel of zij de moed opgegeven hebben.
Zij is al bij verschillende psychologen in therapie geweest maar niks mag baten. Ik zie ook niet dat zij bijvoorbeeld actie moet ondernemen vanuit haar psycholoog zoals bijvoorbeeld minimaal 2 keer per week een stuk wandelen of de deur uit. Haar dagen gaan niet anders dan slapen en naar school gaan. Zij doet niets anders dan in haar kamer zitten en niks doen.
Het is zo erg dat zij soms angsten heeft in de nacht en ook dingen ziet en hoort. Soms hoor ik haar verdrietig zijn. Ik ben wel eens naar haar toe gegaan, ze lijkt het ergens fijn te vinden maar aan de andere kant kijkt ze mij ook zo weer de deur uit zodat zij haar emotie niet hoeft te tonen. Ik heb vaak gezegd dat ik er voor haar zal zijn om met haar te spreken en leuke dingen te doen omdat zij dat nodig heeft. Zij geeft aan dit te weten maar er gewoon geen zin in te hebben. Zij sneed zichzelf vaker om de stress niet meer te voelen of zij sloeg dan tegen de muren aan.
Het is mij een keer gelukt om tot haar door te dringen maar dit was een lange vervelende weg. Ik ben wel een uur bij haar gaan zitten en heb zodanig doorgedrongen over haar gevoel en de situatie dat ze in tranen uitbrak en me globaal kon vertellen (nog niet eens alles) waarom zij zich zo voelt. Ze vond het fijn om een arm om zich heen te hebben. Dit heeft ons beiden echter zo veel moeite gekost en het leek mij ook niet de ideale manier voor haar om elke dag op deze manier een gesprek te voeren. Daarom heb ik dit ook niet meer gedaan.
Vrolijke momenten zijn er zelden nog, zij maakt bijna geen oogcontact, is erg stil en heeft geen inbreng. Het liefst verdwijnt ze zo snel mogelijk weer haar kamer in. De laatste keer wanneer ik haar zag lachen was een maand terug, toen zij voor haar beste vriendin een hamster heeft gekocht en deze was ontsnapt. Ik ben met haar mee gegaan om deze te kopen met in mijn achterhoofd een gezellig zussen moment en om haar het gevoel te geven dat zij zichzelf kan zijn bij mij en dat het leven mooier is dan alleen de vier muren in je kamer.
Vroeger was zij vrolijk, sociaal, graag onder de mensen. Maar zij is altijd onzeker geweest en heel erg gevoelig.
Ik ben hopeloos, wij zijn hopeloos en zij is hopeloos. Wat kan ik doen? Ik ben haar zus en voel mij ook verantwoordelijk. Achteraf wil ik geen spijt hebben dat ik te weinig gedaan heb voor haar. Ik gun haar van harte alle geluk...
UPDATE
Vandaag is bekend geworden dat de depressie gepaard gaat met een licht verstandelijke beperking. Dit verklaart een hoop.
Nogsteeds lastig om hier mee om te gaan want uiteraard wens ik haar het beste en zie ik haar het liefste gelukkig...
Mijn kleine zusje van 17 heeft nu al 2 jaar een depressie en het wordt alleen maar erger.
Elke nare gebeurtenis in haar leven laat haar dieper in de put zakken. Zij is enorm gesloten en wilt met niemand praten over haar gevoelens en emoties. Deze wilt zij dan ook het liefste niet laten zien maar soms is het te veel en dan komt het er uit.
Mijn ouders hebben hun best gedaan om haar er weer boven op te krijgen maar het werkt niet. Zij zijn er zelf ook ziek van geweest, het kost zo veel energie omdat je een van de belangrijkste personen in je leven wilt helpen en het lukt niet. Het lijkt wel of zij de moed opgegeven hebben.
Zij is al bij verschillende psychologen in therapie geweest maar niks mag baten. Ik zie ook niet dat zij bijvoorbeeld actie moet ondernemen vanuit haar psycholoog zoals bijvoorbeeld minimaal 2 keer per week een stuk wandelen of de deur uit. Haar dagen gaan niet anders dan slapen en naar school gaan. Zij doet niets anders dan in haar kamer zitten en niks doen.
Het is zo erg dat zij soms angsten heeft in de nacht en ook dingen ziet en hoort. Soms hoor ik haar verdrietig zijn. Ik ben wel eens naar haar toe gegaan, ze lijkt het ergens fijn te vinden maar aan de andere kant kijkt ze mij ook zo weer de deur uit zodat zij haar emotie niet hoeft te tonen. Ik heb vaak gezegd dat ik er voor haar zal zijn om met haar te spreken en leuke dingen te doen omdat zij dat nodig heeft. Zij geeft aan dit te weten maar er gewoon geen zin in te hebben. Zij sneed zichzelf vaker om de stress niet meer te voelen of zij sloeg dan tegen de muren aan.
Het is mij een keer gelukt om tot haar door te dringen maar dit was een lange vervelende weg. Ik ben wel een uur bij haar gaan zitten en heb zodanig doorgedrongen over haar gevoel en de situatie dat ze in tranen uitbrak en me globaal kon vertellen (nog niet eens alles) waarom zij zich zo voelt. Ze vond het fijn om een arm om zich heen te hebben. Dit heeft ons beiden echter zo veel moeite gekost en het leek mij ook niet de ideale manier voor haar om elke dag op deze manier een gesprek te voeren. Daarom heb ik dit ook niet meer gedaan.
Vrolijke momenten zijn er zelden nog, zij maakt bijna geen oogcontact, is erg stil en heeft geen inbreng. Het liefst verdwijnt ze zo snel mogelijk weer haar kamer in. De laatste keer wanneer ik haar zag lachen was een maand terug, toen zij voor haar beste vriendin een hamster heeft gekocht en deze was ontsnapt. Ik ben met haar mee gegaan om deze te kopen met in mijn achterhoofd een gezellig zussen moment en om haar het gevoel te geven dat zij zichzelf kan zijn bij mij en dat het leven mooier is dan alleen de vier muren in je kamer.
Vroeger was zij vrolijk, sociaal, graag onder de mensen. Maar zij is altijd onzeker geweest en heel erg gevoelig.
Ik ben hopeloos, wij zijn hopeloos en zij is hopeloos. Wat kan ik doen? Ik ben haar zus en voel mij ook verantwoordelijk. Achteraf wil ik geen spijt hebben dat ik te weinig gedaan heb voor haar. Ik gun haar van harte alle geluk...
UPDATE
Vandaag is bekend geworden dat de depressie gepaard gaat met een licht verstandelijke beperking. Dit verklaart een hoop.
Nogsteeds lastig om hier mee om te gaan want uiteraard wens ik haar het beste en zie ik haar het liefste gelukkig...
anoniem_354708 wijzigde dit bericht op 10-01-2019 22:29
7.94% gewijzigd
dinsdag 8 januari 2019 02:36
xxxYummytummy schreef: ↑08-01-2019 02:32Hallo allemaal,
Mijn kleine zusje van 17 heeft nu al 2 jaar een depressie en het wordt alleen maar erger.
Elke nare gebeurtenis in haar leven laat haar dieper in de put zakken. Zij is enorm gesloten en wilt met niemand praten over haar gevoelens en emoties. Deze wilt zij dan ook het liefste niet laten zien maar soms is het te veel en dan komt het er uit.
Mijn ouders hebben hun best gedaan om haar er weer boven op te krijgen maar het werkt niet. Zij zijn er zelf ook ziek van geweest, het kost zo veel energie omdat je een van de belangrijkste personen in je leven wilt helpen en het lukt niet. Het lijkt wel of zij de moed opgegeven hebben.
Zij is al bij verschillende psychologen in therapie geweest maar niks mag baten. Ik zie ook niet dat zij bijvoorbeeld actie moet ondernemen vanuit haar psycholoog zoals bijvoorbeeld minimaal 2 keer per week een stuk wandelen of de deur uit. Haar dagen gaan niet anders dan slapen en naar school gaan. Zij doet niets anders dan in haar kamer zitten en niks doen.
Het is zo erg dat zij soms angsten heeft in de nacht en ook dingen ziet en hoort. Soms hoor ik haar verdrietig zijn. Ik ben wel eens naar haar toe gegaan, ze lijkt het ergens fijn te vinden maar aan de andere kant kijkt ze mij ook zo weer de deur uit zodat zij haar emotie niet hoeft te tonen. Ik heb vaak gezegd dat ik er voor haar zal zijn om met haar te spreken en leuke dingen te doen omdat zij dat nodig heeft. Zij geeft aan dit te weten maar er gewoon geen zin in te hebben. Zij sneed zichzelf vaker om de stress niet meer te voelen of zij sloeg dan tegen de muren aan.
Het is mij een keer gelukt om tot haar door te dringen maar dit was een lange vervelende weg. Ik ben wel een uur bij haar gaan zitten en heb zodanig doorgedrongen over haar gevoel en de situatie dat ze in tranen uitbrak en me globaal kon vertellen (nog niet eens alles) waarom zij zich zo voelt. Ze vond het fijn om een arm om zich heen te hebben. Dit heeft ons beiden echter zo veel moeite gekost en het leek mij ook niet de ideale manier voor haar om elke dag op deze manier een gesprek te voeren. Daarom heb ik dit ook niet meer gedaan.
Vrolijke momenten zijn er zelden nog, zij maakt bijna geen oogcontact, is erg stil en heeft geen inbreng. Het liefst verdwijnt ze zo snel mogelijk weer haar kamer in. De laatste keer wanneer ik haar zag lachen was een maand terug, toen zij voor haar beste vriendin een hamster heeft gekocht en deze was ontsnapt. Ik ben met haar mee gegaan om deze te kopen met in mijn achterhoofd een gezellig zussen moment en om haar het gevoel te geven dat zij zichzelf kan zijn bij mij en dat het leven mooier is dan alleen vier muren in je kamer.
Vroeger was zij vrolijk, sociaal, graag onder de mensen. Maar zij is altijd onzeker geweest en heel erg gevoelig.
Ik ben hopeloos, wij zijn hopeloos en zij is hopeloos. Wat kan ik doen? Ik ben haar zus sn voel mij ook verantwoordelijk. Achteraf wil ik geen spijt hebben dat ik te weinig gedaan heb voor haar. Ik gun haar van harte alle geluk...
dinsdag 8 januari 2019 02:49
Hee meid, wat moeilijk.
Moeilijk voor je zus en voor jullie, je ouders en jij.
Is er kontakt tussen de psycholoog en je ouders over je zus d’r voortgang?
Gaan jouw ouders mee met gesprekken?
Misschien kunnen jullie een familie gesprek plannen met de huisarts waarbij jullie allemaal aanwezig zijn.
Slikt je zus medicijnen zoals anti depressieva?
Misschien helpen de medicijnen te weinig en heeft jouw zus andere medicijnen nodig.
Je bent een lieve meelevende zus!
Moeilijk voor je zus en voor jullie, je ouders en jij.
Is er kontakt tussen de psycholoog en je ouders over je zus d’r voortgang?
Gaan jouw ouders mee met gesprekken?
Misschien kunnen jullie een familie gesprek plannen met de huisarts waarbij jullie allemaal aanwezig zijn.
Slikt je zus medicijnen zoals anti depressieva?
Misschien helpen de medicijnen te weinig en heeft jouw zus andere medicijnen nodig.
Je bent een lieve meelevende zus!
dinsdag 8 januari 2019 02:54
Hey lief dat je een reactie plaatst!Verbinder schreef: ↑08-01-2019 02:49Hee meid, wat moeilijk.
Moeilijk voor je zus en voor jullie, je ouders en jij.
Is er kontakt tussen de psycholoog en je ouders over je zus d’r voortgang?
Gaan jouw ouders mee met gesprekken?
Misschien kunnen jullie een familie gesprek plannen met de huisarts waarbij jullie allemaal aanwezig zijn.
Slikt je zus medicijnen zoals anti depressieva?
Misschien helpen de medicijnen te weinig en heeft jouw zus andere medicijnen nodig.
Je bent een lieve meelevende zus!
Er is weinig contact tussen de psycholoog en mijn ouders. Mijn zusje wilt dit niet. Zij wilt alles voor haar zelf houden.
Zo ver ik weet slikt zij geen medicijnen, volgensmij wilt zij dit ook niet.
Haar psycholoog komt soms aan huis en dan zit mijn moeder of vader er wel eens bij. Deze gesprekken heb ik wel eens meegekregen maar dan vind ik dat de dingen die er besproken worden niet van belang zijn. Misschien omdat ik haar beter ken dan de psycholoog of omdat mijn geduld op is. Het moet gewoon veranderen...
dinsdag 8 januari 2019 03:03
Ja het moet zeker veranderen want op deze manier gebeurt er niks wat voor verandering kan zorgen.
Jouw ouders hebben nu nog wat gezag over haar nu ze nog niet meerderjarig is.
Ik denk dat een familiegesprek bij haar huisarts wel nodig is.
Je kunt daar vertellen dat je je zorgen om haar maakt.
Dat de manier zoals ze nu leeft (alleen maar op haar kamer) niet gezond is.
Dat je ziet dat ze struggelt van binnen en dat je wil dat ze zich beter voelt.
Zo te lezen heeft jouw zus teveel controle over de situatie want het gebeurt hoe zij het wil ( geen ouder bij de gesprekken, geen medicijnen)
Jouw ouders hebben nu nog wat gezag over haar nu ze nog niet meerderjarig is.
Ik denk dat een familiegesprek bij haar huisarts wel nodig is.
Je kunt daar vertellen dat je je zorgen om haar maakt.
Dat de manier zoals ze nu leeft (alleen maar op haar kamer) niet gezond is.
Dat je ziet dat ze struggelt van binnen en dat je wil dat ze zich beter voelt.
Zo te lezen heeft jouw zus teveel controle over de situatie want het gebeurt hoe zij het wil ( geen ouder bij de gesprekken, geen medicijnen)
dinsdag 8 januari 2019 03:33
Een arts kan wel medicijnen voorschrijven, maar als je zus die dan niet wil nemen of gewoon dagelijks in de vuilbak gooit sta je even ver.
Ze is 17, geen 7, je kan haar niet eindeloos controleren en achtervolgen en dat werkt alleen maar tegendraads.
Lijkt mij dus vooral dat zij zelf vooruit moet willen.
Zolang dat niet of maar half het geval is ...
Jij of je ouders kunnen altijd je zorgen uiten tegen haar psych of jullie huisarts.
Maar die hebben helaas vaak ook geen mirakel-oplossing, zeker als hun patiënt niet mee wil.
Is dit overigens de juiste psych voor je zus? Zijn er nog andere therapieën mogelijk? Misschien je ouders die vraag ook es laten voorleggen aan de huisarts?
Ik zie nog 1 positief lichtpuntje:
Zus gaat op dit moment nog naar school.
Er zijn mensen die zelfs dat niet meer aankunnen.
Heeft ze al een idee wat ze later wil doen? Of en wat ze wil gaan studeren?
Misschien daar es wat vragen over stellen?
Hoe zij de toekomst ziet? Wat zij zichzelf ziet worden?
Sterkte en moed gewenst!
Ze is 17, geen 7, je kan haar niet eindeloos controleren en achtervolgen en dat werkt alleen maar tegendraads.
Lijkt mij dus vooral dat zij zelf vooruit moet willen.
Zolang dat niet of maar half het geval is ...
Jij of je ouders kunnen altijd je zorgen uiten tegen haar psych of jullie huisarts.
Maar die hebben helaas vaak ook geen mirakel-oplossing, zeker als hun patiënt niet mee wil.
Is dit overigens de juiste psych voor je zus? Zijn er nog andere therapieën mogelijk? Misschien je ouders die vraag ook es laten voorleggen aan de huisarts?
Ik zie nog 1 positief lichtpuntje:
Zus gaat op dit moment nog naar school.
Er zijn mensen die zelfs dat niet meer aankunnen.
Heeft ze al een idee wat ze later wil doen? Of en wat ze wil gaan studeren?
Misschien daar es wat vragen over stellen?
Hoe zij de toekomst ziet? Wat zij zichzelf ziet worden?
Sterkte en moed gewenst!
dinsdag 8 januari 2019 05:21
Nu ik ben geen expert maar naar school blijven gaan en tegelijk depressief zijn. Dit hoor je vaker als er autisme in het spel is. Ook gesloten zijn en weinig oogcontact en afzonderen in de kamer, omdat de prikkels en sociaal contact moeten redeneren uitput. Het kan ook iets anders zijn maar een echte depressie doe je niets meer dacht ik. Zoek de symptomen voor vrouwen eens op om te zien of er nog overeenkomsten zijn.
dinsdag 8 januari 2019 05:50
Dit.
Je kunt dit voorstellen aan je ouders om samen met haar naar de ha te gaan en een verwijzing te vragen naar een (jeugd)psychiater. En verder, het is rot om je zusje zo te zien, behalve er voor haar zijn kun je weinig vrees ik... ze moet namelijk zelf willen en kunnen.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
dinsdag 8 januari 2019 05:53
dinsdag 8 januari 2019 07:36
Dat denk je verkeerd. Zat mensen met een hele erge zware depressie kunnen nog wel iets.pplakke schreef: ↑08-01-2019 05:21Nu ik ben geen expert maar naar school blijven gaan en tegelijk depressief zijn. Dit hoor je vaker als er autisme in het spel is. Ook gesloten zijn en weinig oogcontact en afzonderen in de kamer, omdat de prikkels en sociaal contact moeten redeneren uitput. Het kan ook iets anders zijn maar een echte depressie doe je niets meer dacht ik. Zoek de symptomen voor vrouwen eens op om te zien of er nog overeenkomsten zijn.
TO, ik zou ook proberen je ouders te motiveren om nog eens met zus naar een echte psychiater te gaan. Ook al is ze wel eerder geweest, wat er nu gebeurt is niets tot weinig en werkt niet.
dinsdag 8 januari 2019 07:51
Verbinder schreef: ↑08-01-2019 03:03Ja het moet zeker veranderen want op deze manier gebeurt er niks wat voor verandering kan zorgen.
Jouw ouders hebben nu nog wat gezag over haar nu ze nog niet meerderjarig is.
Ik denk dat een familiegesprek bij haar huisarts wel nodig is.
Je kunt daar vertellen dat je je zorgen om haar maakt.
Dat de manier zoals ze nu leeft (alleen maar op haar kamer) niet gezond is.
Dat je ziet dat ze struggelt van binnen en dat je wil dat ze zich beter voelt.
Zo te lezen heeft jouw zus teveel controle over de situatie want het gebeurt hoe zij het wil ( geen ouder bij de gesprekken, geen medicijnen)
Ik vind het logisch dat er geen ouder bij de gesprekken is. Ze is 17. Iemand die gesloten is zal echt niet meer vertellen als daar een ouder bij is. Juist niet.
TO, wat een verdrietige situatie. Toch denk ik dat jij heel belangrijk voor haar bent. Dus blijf af en toe contact maken en er voor haar zijn. Ook al sla je die arm om haar heen zonder dat er gepraat wordt, ook dat is waardevol. Al lijkt dit voor jou zelf misschien niet zo.
Ik denk dat er gekeken moet worden naar andere hulp, want nu lijkt dit niet te helpen.
dinsdag 8 januari 2019 08:48
Het kan zijn dat de psycholoog die ze nu heeft niet de juiste is voor je zusje.
Soms moet je doorzoeken tot er een behandelaar is die de juiste snaar weet te raken.
Dat zegt niks over de kwaliteit van de behandelaar, alleen over de interactie tussen behandelaar en cliënt.
Zou je zusje open staan voor een nieuwe poging?
Soms moet je doorzoeken tot er een behandelaar is die de juiste snaar weet te raken.
Dat zegt niks over de kwaliteit van de behandelaar, alleen over de interactie tussen behandelaar en cliënt.
Zou je zusje open staan voor een nieuwe poging?
dinsdag 8 januari 2019 09:01
Maakt naar school moeten de depressie dan niet juist erger?Ms_Jingles schreef: ↑08-01-2019 08:57Tvp, kom hier op terug. Veel herkenning naar mijn 17jarige ik. (En ja, met een zware depressie kan je in veel gevallen nog naar school hoor, niet zo generaliseren)
Mijn psych zegt mij dat mijn depressie die ook langdurig is en al vanaf de middelbare school met ups en downs gaat, een dystyme stoornis kan zijn. Dan maken nare dingen de depressie erger terwijl als de externe omstandigheden goed zijn, het tijdelijk ook 'n stuk beter kan gaan. Vandaar mijn vraag, of ze ook depressief is als ze iets ultiems leuks zou mogen gaan doen.
dinsdag 8 januari 2019 09:06
Niet per se, Heel vaak is een aantal dingen blijven doen goed voor je. Het is allemaal niet zo zwart wit. En wat voor de een werkt kan voor een ander niet werken.redbulletje schreef: ↑08-01-2019 09:01Maakt naar school moeten de depressie dan niet juist erger?
Mijn psych zegt mij dat mijn depressie die ook langdurig is en al vanaf de middelbare school met ups en downs gaat, een dystyme stoornis kan zijn. Dan maken nare dingen de depressie erger terwijl als de externe omstandigheden goed zijn, het tijdelijk ook 'n stuk beter kan gaan. Vandaar mijn vraag, of ze ook depressief is als ze iets ultiems leuks zou mogen gaan doen.
Zelfs per periode bij een en zelfde persoon kan het verschillen.
Ik zelf kan wel bepaalde vaste dingen doen. Maar niet op vakantie. Dan ontspoor ik totaal. En ik hou ook niet van zon.
Zo is iedereen me bepaalde klachten weer anders.
dinsdag 8 januari 2019 09:10
Wat een nare situatie. Je voelt je verantwoordelijk zeg je. Maar dat ben je niet! Het is niet jouw schuld als er iets misgaat.
Natuurlijk wil je het beste voor je zus, maar je doet volgens mij al genoeg. Laat weten dat je er voor haar bent. Ga even bij haar zitten, probeer haar te verleiden tot een wandeling. Verder staan hierboven prima adviezen. Een psychiater lijkt wel nodig, want het is vrij ernstig allemaal.
Maar vergeet jezelf niet. Ook jij bent nog jong, dit zou een leuke tijd voor je moeten zijn. Wees lief voor jezelf.
Natuurlijk wil je het beste voor je zus, maar je doet volgens mij al genoeg. Laat weten dat je er voor haar bent. Ga even bij haar zitten, probeer haar te verleiden tot een wandeling. Verder staan hierboven prima adviezen. Een psychiater lijkt wel nodig, want het is vrij ernstig allemaal.
Maar vergeet jezelf niet. Ook jij bent nog jong, dit zou een leuke tijd voor je moeten zijn. Wees lief voor jezelf.
dinsdag 8 januari 2019 09:30
Mooi gezegd.FadeToBlack schreef: ↑08-01-2019 09:10Wat een nare situatie. Je voelt je verantwoordelijk zeg je. Maar dat ben je niet! Het is niet jouw schuld als er iets misgaat.
Natuurlijk wil je het beste voor je zus, maar je doet volgens mij al genoeg. Laat weten dat je er voor haar bent. Ga even bij haar zitten, probeer haar te verleiden tot een wandeling. Verder staan hierboven prima adviezen. Een psychiater lijkt wel nodig, want het is vrij ernstig allemaal.
Maar vergeet jezelf niet. Ook jij bent nog jong, dit zou een leuke tijd voor je moeten zijn. Wees lief voor jezelf.
dinsdag 8 januari 2019 10:09
Ik noemde even vakantie als mijn persoonlijk voorbeeld, maar wellicht wordt zusje wel ultiem blij van nieuwe kleding of naar 'n concert van haar favoriete band etc.Lucifer2018 schreef: ↑08-01-2019 09:06Niet per se, Heel vaak is een aantal dingen blijven doen goed voor je. Het is allemaal niet zo zwart wit. En wat voor de een werkt kan voor een ander niet werken.
Zelfs per periode bij een en zelfde persoon kan het verschillen.
Ik zelf kan wel bepaalde vaste dingen doen. Maar niet op vakantie. Dan ontspoor ik totaal. En ik hou ook niet van zon.
Zo is iedereen me bepaalde klachten weer anders.
Is al aan zusje gevraagd waar ze zelf behoefte aan heeft? En wat ze het liefst niet meer zou willen moeten?
dinsdag 8 januari 2019 11:44
Dat is toch compleet individueel? Daarnaast zal je vrijwel geen therapeut treffen die je zal adviseren te stoppen met je opleiding (want toekomst en dagritme), behalve als de depressie dusdanig erg wordt dat intensieve therapie noodzakelijk is.
Voor veel mensen bestaat leuk niet meer tijdens een depressie.Vandaar mijn vraag, of ze ook depressief is als ze iets ultiems leuks zou mogen gaan doen.
dinsdag 8 januari 2019 11:49
Ik merk veel herkenning TO. Toen ik 17 was zat ik ook al 2 jaar in een vergelijkbare situatie. Naar school, naar huis, naar mijn kamer, internetten, slapen. Afsluiten van familie, niet meer toegankelijk, af en toe mijzelf beschadigen en geen idee wat er met me aan de hand was of wat ik nodig had.
Wat ik me allereerst afvraag: is dit 'alleen' een depressie? Bij mij bleken er allemaal problemen onder te liggen en had ik een benadering nodig gericht op persoonlijkheid in plaats van het oppervlakkige van therapie gericht op stemming. Weet je iets van de precieze problematiek van je zusje?
De tip die ik jou vooral kan geven is om voor jezelf te blijven zorgen. Om mij heen ging iedereen er ook aan onderdoor, maar dat besefte ik niet echt. Depressie geeft je een cocon waardoor je vrijwel zonder uitzondering erg egocentrisch wordt en geen oog meer hebt voor de rest. Je kunt nu niet veel meer doen voor je zusje dan er voor haar zijn en dat blijven benoemen. Die bevestiging gaf me soms wel wat steun destijds. Als je meer persoonlijke info verder wil mag je me een pb'tje sturen.
Heel veel sterkte! Je zusje mag blij zijn met een lieve zus als jij die voor haar klaar staat.
Wat ik me allereerst afvraag: is dit 'alleen' een depressie? Bij mij bleken er allemaal problemen onder te liggen en had ik een benadering nodig gericht op persoonlijkheid in plaats van het oppervlakkige van therapie gericht op stemming. Weet je iets van de precieze problematiek van je zusje?
De tip die ik jou vooral kan geven is om voor jezelf te blijven zorgen. Om mij heen ging iedereen er ook aan onderdoor, maar dat besefte ik niet echt. Depressie geeft je een cocon waardoor je vrijwel zonder uitzondering erg egocentrisch wordt en geen oog meer hebt voor de rest. Je kunt nu niet veel meer doen voor je zusje dan er voor haar zijn en dat blijven benoemen. Die bevestiging gaf me soms wel wat steun destijds. Als je meer persoonlijke info verder wil mag je me een pb'tje sturen.
Heel veel sterkte! Je zusje mag blij zijn met een lieve zus als jij die voor haar klaar staat.
dinsdag 8 januari 2019 12:57
Dat is dus niet persé waar. Bij bijv. een dystyme stoornis ben je levenslang grotendeels depressief tenzij de omstandigheden van uitenaf goed zijn. In zo'n geval fleurt de patient dus juist wel op als het leven wat ze moet leven voor haar meer positieve kanten krijgt.Ms_Jingles schreef: ↑08-01-2019 11:44Dat is toch compleet individueel? Daarnaast zal je vrijwel geen therapeut treffen die je zal adviseren te stoppen met je opleiding (want toekomst en dagritme), behalve als de depressie dusdanig erg wordt dat intensieve therapie noodzakelijk is.
Voor veel mensen bestaat leuk niet meer tijdens een depressie.
dinsdag 8 januari 2019 14:39
Zij wilt heel graag haar opleiding halen en daarom blijft ze naar school gaan. Echter is zij hier ook vaak afwezig.redbulletje schreef: ↑08-01-2019 08:06Hoe reageert ze op een vakantie? Waarom kan ze wel naar school tijdens haar depressie?
Stel dat ze nu naar een vrolijk zonnig Antilliaans eiland zou mogen voor 10 dagen, zou ze daar (tijdelijk) blij van worden?
Ik heb haar gisteren voorgesteld samen een weekend weg te gaan op mijn kosten (in een appje, ik was niet in de buurt) zij reageerde hier niet echt op. Ik kreeg een hartje terug. Het is voor haar heel vermoeiend om ‘leuke’ dingen te doen omdat ik het idee heb dat het heel erg veel energie van haar weg vreet dat zij niet zichzelf kan/wil zijn, haar emoties niet wilt/kan tonen. Zij gaat leuke dingen dan liever uit de weg.
