Relaties
alle pijlers
Is het einde in zicht ?
woensdag 9 januari 2019 10:02
Ik loop nu al een paar jaar te twijfelen. De eerste jaren dat ik hem kende merkte ik natuurlijk al wel dat niet alles liep zoals ik het zou willen maar 2 jaar geleden toen we een dochtertje kregen werd t pas echt duidelijk dat er problemen waren.
Mijn partner is een heel moeilijk persoon en alleen als mensen volledig meewerken met zijn plannen/ ideeen is hij te genieten. Hij kan ontzettend vriendelijk en hartelijk zijn en enorm enthousiast, lief en gezellig zijn maar dit zijn vooral eigenschappen die zijn vrienden meekrijgen. Helaas krijg ik , als zijn vriendin, vaak alleen de restjes aardigheid die over zijn en sta ik vaker aan de ontvangende kant van zijn woede uitbarstingen (nooit physiek). Als ik wel een leuke kant van hem zie kan ik er maar minimaal van genieten want ik ben me er ten zeerste van bewust dat t zo weer om kan slaan.
Tot nu toe hebben we al heel wat geprobeerd om de relatie te verbeteren. Hij is een goede vader (als onze dochter zich makkelijk gedraagd) en het alleen moeder zijn is niet echt iets waar ik naar uit kijk. Maar ondanks alle moeite die we er de afgelopen 1.5 jaar in hebben gestopt zijn we steeds weer terug bij af.
Mijn partner heeft vorig jaar een diagnose van depressie en anxiety gekregen en is aan medicatie begonnen. Ook is er een suggestie gemaakt over persoonlijkheids problematiek. We hadden samen therapie en hij wat individuele therapie. Ik ben er dankbaar voor dat hij t echt probeert om te veranderen, maar ondertussen zit ik nog steeds met enorme twijfels. De enorm pijnlijke dingen die hij me aan heeft gedaan heeft hij nooit goedgemaakt.
Hij kan niet tegen stress en veranderingen dus alle ‘leuke’ activiteiten zoals vakanties worden altijd een ramp. Ik werk 45 uur per week als onderdeel van mijn opleiding en breng het meeste geld binnen maar doe ook alle organisatie voor onze dochter en 80% van het huishouden. Zodra er iets stressvols gebeurd distantieert ie zich van het gezin (soms door letterlijk weg te gaan) en komt alles op mijn schouders.
Communicatie verloopt slecht en ik praat meer met vrienden over mijn gevoelens/ wensen etc dan met hem.
Ik kijk niet meer uit naar tijd samen omdat er zoveel lading op ligt.
En de intimiteit is de laatste maanden ook niet meer te vinden (mede door de medicatie waar hij aan begonnen is).
De complicaties voor een eventuele break zijn dat ik in het buitenland woon en dus nul familie support heb (mijn carrière is hier zover gevorderd dat ik niet terug wil) en ik wil enorm graag een tweede kindje (maar ben al 36). EN Soms gaat het wel een tijdje goed en zie ik alles weer rooskleuriger.
Kortom ik probeer er achter te komen wat ik moet doen. Natuurlijk kan niemand anders dan ikzelf daar antwoord op geven maar ik wordt gewoon gek van het steeds weer in rondjes gaan in mijn hoofd.
Mijn partner is een heel moeilijk persoon en alleen als mensen volledig meewerken met zijn plannen/ ideeen is hij te genieten. Hij kan ontzettend vriendelijk en hartelijk zijn en enorm enthousiast, lief en gezellig zijn maar dit zijn vooral eigenschappen die zijn vrienden meekrijgen. Helaas krijg ik , als zijn vriendin, vaak alleen de restjes aardigheid die over zijn en sta ik vaker aan de ontvangende kant van zijn woede uitbarstingen (nooit physiek). Als ik wel een leuke kant van hem zie kan ik er maar minimaal van genieten want ik ben me er ten zeerste van bewust dat t zo weer om kan slaan.
Tot nu toe hebben we al heel wat geprobeerd om de relatie te verbeteren. Hij is een goede vader (als onze dochter zich makkelijk gedraagd) en het alleen moeder zijn is niet echt iets waar ik naar uit kijk. Maar ondanks alle moeite die we er de afgelopen 1.5 jaar in hebben gestopt zijn we steeds weer terug bij af.
Mijn partner heeft vorig jaar een diagnose van depressie en anxiety gekregen en is aan medicatie begonnen. Ook is er een suggestie gemaakt over persoonlijkheids problematiek. We hadden samen therapie en hij wat individuele therapie. Ik ben er dankbaar voor dat hij t echt probeert om te veranderen, maar ondertussen zit ik nog steeds met enorme twijfels. De enorm pijnlijke dingen die hij me aan heeft gedaan heeft hij nooit goedgemaakt.
Hij kan niet tegen stress en veranderingen dus alle ‘leuke’ activiteiten zoals vakanties worden altijd een ramp. Ik werk 45 uur per week als onderdeel van mijn opleiding en breng het meeste geld binnen maar doe ook alle organisatie voor onze dochter en 80% van het huishouden. Zodra er iets stressvols gebeurd distantieert ie zich van het gezin (soms door letterlijk weg te gaan) en komt alles op mijn schouders.
Communicatie verloopt slecht en ik praat meer met vrienden over mijn gevoelens/ wensen etc dan met hem.
Ik kijk niet meer uit naar tijd samen omdat er zoveel lading op ligt.
En de intimiteit is de laatste maanden ook niet meer te vinden (mede door de medicatie waar hij aan begonnen is).
De complicaties voor een eventuele break zijn dat ik in het buitenland woon en dus nul familie support heb (mijn carrière is hier zover gevorderd dat ik niet terug wil) en ik wil enorm graag een tweede kindje (maar ben al 36). EN Soms gaat het wel een tijdje goed en zie ik alles weer rooskleuriger.
Kortom ik probeer er achter te komen wat ik moet doen. Natuurlijk kan niemand anders dan ikzelf daar antwoord op geven maar ik wordt gewoon gek van het steeds weer in rondjes gaan in mijn hoofd.
woensdag 9 januari 2019 10:20
Heb je nu dan wel zoveel support van hem? Het klinkt alsof je de kar toch al grotendeels alleen trekt en hij met zijn stemmingen en zijn nare buien alleen maar extra gewicht op je schouders legt. Zoals je de situatie omschrijft, heb ik niet het idee dat je erop achteruit zou gaan.
Een tweede kind met hem, daar zou ik eerlijk gezegd in die situatie niet aan beginnen. Het is nu toch al duidelijk genoeg dat je van hem niet veel hoeft te verwachten? Zoals ik het lees kun je uitgaan van 0,0 steun tijdens je zwangerschap, je bevalling en je kraamtijd, dikke kans dat hij weer zijn biezen pakt, want een tweede kind is een heel grote verandering, en ik vermoed dat de verzorging van de tweede ook grotendeels op jou terecht komt. En mocht de relatie toch stuklopen, dan ben je alleenstaand met twee kinderen en geen vangnet.
Een tweede kind met hem, daar zou ik eerlijk gezegd in die situatie niet aan beginnen. Het is nu toch al duidelijk genoeg dat je van hem niet veel hoeft te verwachten? Zoals ik het lees kun je uitgaan van 0,0 steun tijdens je zwangerschap, je bevalling en je kraamtijd, dikke kans dat hij weer zijn biezen pakt, want een tweede kind is een heel grote verandering, en ik vermoed dat de verzorging van de tweede ook grotendeels op jou terecht komt. En mocht de relatie toch stuklopen, dan ben je alleenstaand met twee kinderen en geen vangnet.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 9 januari 2019 10:24
Geen oordeel. Wel verbazing. Laat me even je verhaal samenvatten:Sasha_Amerika schreef: ↑09-01-2019 10:20Hehe, niet direct te hard oordelen. Ik schrijf dit niet om hier gestenigd te worden. De grote twijfel kwam pas na haar geboorte.
“Man is een lul, als alles mee zit is hij best te harden maar meer ook niet.
Ik twijfel zo!!!”
Hoe moeilijk kan het zijn
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
woensdag 9 januari 2019 10:26
Als deze praktische problemen je belemmeren: huur hulp in, neem een nanny, gastmoederopvang voor je kindje, zoek een paar goede oppassen en denk eraan dat het makkelijker wordt als je kindje wat ouder wordt.Sasha_Amerika schreef: ↑09-01-2019 10:02De complicaties voor een eventuele break zijn dat ik in het buitenland woon en dus nul familie support heb (mijn carrière is hier zover gevorderd dat ik niet terug wil) en ik wil enorm graag een tweede kindje (maar ben al 36). EN Soms gaat het wel een tijdje goed en zie ik alles weer rooskleuriger.
Wat eten we vanavond?
woensdag 9 januari 2019 10:27
Jekrijgt kritiek, is wat anders dan gestenigd worden. En terechte kritiek. Hoe kan je in deze situatie nog denken aan een 2e kind.Sasha_Amerika schreef: ↑09-01-2019 10:20Hehe, niet direct te hard oordelen. Ik schrijf dit niet om hier gestenigd te worden. De grote twijfel kwam pas na haar geboorte.
woensdag 9 januari 2019 10:28
Twijfel is; gaat hij echt vooruitgang boeken (hij identificeerd dat ie problemen heeft en probeert er ook echt aan te werken) of moet ik me er bij neer leggen dat zijn persoonlijkheid gewoon niet aansluit bij wat ik nodig heb. Hoeveel tijd moet ik het geven? De tijd dringt qua tweede kind en als ik het niet met hem doe dan moet ik het nu uitmaken en snel iemand anders zoeken haha. Maar dat is ook niet niets - dochtertje heeft dan stief broertje/ zusje of zal nooit broertje/ zusje krijgen.
woensdag 9 januari 2019 10:30
Ik snap dat de drang naar een tweede kind groot kan zijn, helemaal gezien je leeftijd, maar alsjeblíeft, doe het NIET.
Je man klinkt heel heftig, en deze situatie gaat je dochter straks beschadigen. Ik denk dat je zelf ook wel weet dat dit niet meer goed komt. Dat hoop ik althans.. Jij hebt je zaken goed voor elkaar, dus je kan het prima zelf, zonder al die ellende. Gun jezelf en je kind een stabiel en liefdevol leven, je kan haar jeugd niet meer overdoen..
Je man klinkt heel heftig, en deze situatie gaat je dochter straks beschadigen. Ik denk dat je zelf ook wel weet dat dit niet meer goed komt. Dat hoop ik althans.. Jij hebt je zaken goed voor elkaar, dus je kan het prima zelf, zonder al die ellende. Gun jezelf en je kind een stabiel en liefdevol leven, je kan haar jeugd niet meer overdoen..
woensdag 9 januari 2019 10:31
Ik denk dat je je ook wel voor kan stellen dat een relatie niet zo zwart wit is.JollyRider schreef: ↑09-01-2019 10:24Geen oordeel. Wel verbazing. Laat me even je verhaal samenvatten:
“Man is een lul, als alles mee zit is hij best te harden maar meer ook niet.
Ik twijfel zo!!!”
Hoe moeilijk kan het zijn
woensdag 9 januari 2019 10:32
Lieve helpvolle reactie, dank jeDeKenau schreef: ↑09-01-2019 10:30Ik snap dat de drang naar een tweede kind groot kan zijn, helemaal gezien je leeftijd, maar alsjeblíeft, doe het NIET.
Je man klinkt heel heftig, en deze situatie gaat je dochter straks beschadigen. Ik denk dat je zelf ook wel weet dat dit niet meer goed komt. Dat hoop ik althans.. Jij hebt je zaken goed voor elkaar, dus je kan het prima zelf, zonder al die ellende. Gun jezelf en je kind een stabiel en liefdevol leven, je kan haar jeugd niet meer overdoen..
woensdag 9 januari 2019 10:33
Sasha_Amerika schreef: ↑09-01-2019 10:28Twijfel is; gaat hij echt vooruitgang boeken (hij identificeerd dat ie problemen heeft en probeert er ook echt aan te werken) of moet ik me er bij neer leggen dat zijn persoonlijkheid gewoon niet aansluit bij wat ik nodig heb. Hoeveel tijd moet ik het geven? De tijd dringt qua tweede kind en als ik het niet met hem doe dan moet ik het nu uitmaken en snel iemand anders zoeken haha. Maar dat is ook niet niets - dochtertje heeft dan stief broertje/ zusje of zal nooit broertje/ zusje krijgen.
Weet je wat ik zou doen?
eens lekker een tijd alleen zijn
Of alleen, met je dochter
En eens een beetje zelfrespect en eigenwaarde gaan kweken.
je wil serieus liever bij die flapdrol blijven omdat hij dan voor een broertje of zusje kan zorgen?
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
woensdag 9 januari 2019 10:36
Je kind is beter af zonder broertje of zusje in een stabiele omgeving dan mét en in de ellende. Face it vrouw: je bent aan een gezin begonnen met een man met ernstige psychische problemen. Hij kan nu absoluut geen tweede kind aan, dat wordt een ramp. Dat snap je toch zelf ook wel hoop ik? Waarom doe je daar zo lacherig over?Sasha_Amerika schreef: ↑09-01-2019 10:28Twijfel is; gaat hij echt vooruitgang boeken (hij identificeerd dat ie problemen heeft en probeert er ook echt aan te werken) of moet ik me er bij neer leggen dat zijn persoonlijkheid gewoon niet aansluit bij wat ik nodig heb. Hoeveel tijd moet ik het geven? De tijd dringt qua tweede kind en als ik het niet met hem doe dan moet ik het nu uitmaken en snel iemand anders zoeken haha. Maar dat is ook niet niets - dochtertje heeft dan stief broertje/ zusje of zal nooit broertje/ zusje krijgen.
woensdag 9 januari 2019 10:38
Maar je twijfelt blijkbaar nog niet genoeg aangezien je t over een tweede kind hebt? Hou je er rekening mee dat persoonlijkheidsstoornissen vaak erfelijk zijn?Sasha_Amerika schreef: ↑09-01-2019 10:20Hehe, niet direct te hard oordelen. Ik schrijf dit niet om hier gestenigd te worden. De grote twijfel kwam pas na haar geboorte.
anoniem_109047 wijzigde dit bericht op 09-01-2019 10:38
0.14% gewijzigd
woensdag 9 januari 2019 10:38
Lol moest lachen om je berichtje. Zo klinkt t ook wel bizar jaSummerdance schreef: ↑09-01-2019 10:33
Weet je wat ik zou doen?
eens lekker een tijd alleen zijn
Of alleen, met je dochter
En eens een beetje zelfrespect en eigenwaarde gaan kweken.
je wil serieus liever bij die flapdrol blijven omdat hij dan voor een broertje of zusje kan zorgen?
Natuurlijk zitten er ook positieve kanten aan hem en aan ons leven samen, anders was t een no brainer geweest.
woensdag 9 januari 2019 10:38
Het snel uitmaken en met iemand anders een kind krijgen, lijkt me al helemaal geen goede optie. Je moet dan halsoverkop een kind krijgen met een man die je amper kent, de kans dat dit een fantastische warme vent is die je in alles ondersteunt en met wie je alsnog je droomgezin hebt, lijkt me niet heel groot. Daarbij zal je ex ook in de picture blijven, lijkt me. Als het ook maar een beetje tegenzit, loopt het met de tweede ook stuk en heb je twee kinderen van twee exen met wie je elk een omgangsregeling en bijbehorend gedoe hebt.Sasha_Amerika schreef: ↑09-01-2019 10:28Twijfel is; gaat hij echt vooruitgang boeken (hij identificeerd dat ie problemen heeft en probeert er ook echt aan te werken) of moet ik me er bij neer leggen dat zijn persoonlijkheid gewoon niet aansluit bij wat ik nodig heb. Hoeveel tijd moet ik het geven? De tijd dringt qua tweede kind en als ik het niet met hem doe dan moet ik het nu uitmaken en snel iemand anders zoeken haha. Maar dat is ook niet niets - dochtertje heeft dan stief broertje/ zusje of zal nooit broertje/ zusje krijgen.
Ik kan me voorstellen dat het heel verdrietig is dat je dochter alleen blijft terwijl je graag meer kinderen had gewild, maar ik denk echt dat dat in jouw situatie niet anders is.
Ik zou me hooguit kunnen indenken dat je weggaat bij je ex en een tweede krijgt via een donor, zodat je je niet halsoverkop in iets nieuws stort met iemand die je nauwelijks kunt leren kennen, want de tijd tikt, maar aangezien je nu al bang bent dat je het zonder vangnet niet gaat redden, lijkt me dat toch ook geen reële optie.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 9 januari 2019 10:39
De zorg voor het tweede kindje komt waarschijnlijk ook op jouw schouders terecht. Red je dat met je baan en alles? Zo ja dan is dat wel te overwegen vind ik. Je vriend is een goede vader, hij werkt aan zijn problemen, en niemand is perfect. Je moet dan wel accepteren dat het niet een relatie is die het meest optimaal voor jou is. Maar elke keuze heeft consequenties. Voor jouw dochter lijkt me bij elkaar blijven vooralsnog ook beter dan uit elkaar gaan, uitgaande van je OP.
Je kunt nooit van tevoren weten hoe een keuze uitpakt.
Je kunt nooit van tevoren weten hoe een keuze uitpakt.
woensdag 9 januari 2019 10:39
Wat brengt deze relatie je nog? Alles wat ik lees is dat je enorm op je tenen aan het lopen bent. De basis van een relatie (steun, vertrouwen, intimiteit en communicatie) lijkt te ontbreken. Dit gaat je op een gegeven moment opbreken. Hoe verliep de relatie voordat jullie dochtertje geboren werd?
Daarnaast denk ik dat de depressie en angststoornis van je partner zeker een rol speelt. Hoe was partner voordat hij gediagnostiseerd werd met depressie en de angststoornis?
Ik snap dat de wens voor een tweede aanwezig is, ook gezien je leeftijd maar als je verstandig bent dan stel je dit uit. De situatie is ongezond en als jij er aan onderdoor gaat dan hebben beide kinderen niks meer, behalve een depressieve vader én moeder.
Daarnaast denk ik dat de depressie en angststoornis van je partner zeker een rol speelt. Hoe was partner voordat hij gediagnostiseerd werd met depressie en de angststoornis?
Ik snap dat de wens voor een tweede aanwezig is, ook gezien je leeftijd maar als je verstandig bent dan stel je dit uit. De situatie is ongezond en als jij er aan onderdoor gaat dan hebben beide kinderen niks meer, behalve een depressieve vader én moeder.
anoniem_64901a3ee50c1 wijzigde dit bericht op 09-01-2019 10:42
0.21% gewijzigd
woensdag 9 januari 2019 10:41
En druk mee bezig - met eigenwaarde en zelfrespect kweken.Summerdance schreef: ↑09-01-2019 10:33
Weet je wat ik zou doen?
eens lekker een tijd alleen zijn
Of alleen, met je dochter
En eens een beetje zelfrespect en eigenwaarde gaan kweken.
je wil serieus liever bij die flapdrol blijven omdat hij dan voor een broertje of zusje kan zorgen?
Gaat de goede kant op.
woensdag 9 januari 2019 10:41
De beste man kan niet tegen stress en veranderingen en vakanties worden al een ramp. Een tweede kind is nog een veel en veel grotere verandering dan een vakantie of iets dergelijks. Daarbij, hij is een leuke vader, maar alleen als alles meezit. Als dat niet zo is, is hij vertrokken.Vivavivi schreef: ↑09-01-2019 10:39De zorg voor het tweede kindje komt waarschijnlijk ook op jouw schouders terecht. Red je dat met je baan en alles? Zo ja dan is dat wel te overwegen vind ik. Je vriend is een goede vader, hij werkt aan zijn problemen, en niemand is perfect. Je moet dan wel accepteren dat het niet een relatie is die het meest optimaal voor jou is. Maar elke keuze heeft consequenties. Voor jouw dochter lijkt me bij elkaar blijven vooralsnog ook beter dan uit elkaar gaan, uitgaande van je OP.
Je kunt nooit van tevoren weten hoe een keuze uitpakt.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
