Relaties
alle pijlers
Samen wonen; we komen er niet uit waar
vrijdag 11 januari 2019 09:43
Er zullen vast al honderd topics zijn over dit onderwerp, maar ik wilde graag even mijn verhaal van me af schrijven, vandaar dat ik een nieuwe open.
Sinds 1.5 jaar ben ik samen met mijn vriend. Al vanaf het begin heeft hij steeds aangegeven dat hij graag op termijn met me zou gaan willen samen wonen als alles goed zou blijven gaan. Ik was super blij dat hij zo serieus was over mij, maar omdat ik gelukkig was op de plek waar ik woonde en geen dingen wilde overhaasten, ben ik nog even in m'n eigen stekje gebleven. Nu ben ik op een punt aangekomen waar het me heel fijn lijkt om inderdaad samen te gaan wonen. De laatste tijd is dit dus ook vaak het onderwerp van gesprek tussen ons.
Er is alleen een, naar mijn idee, heel groot dilemma. We willen allebei wonen op de plek waar wij nu wonen. We wonen zo'n 30 min met de auto van elkaar vandaan, allebei in het Noorden/Oosten van het land. Mijn vriend woont in een erg klein dorpje, ik in de stad. Hij wil nu graag dat ik bij hem in kom wonen. Ik loop hier erg tegenaan. Tot een aantal jaar geleden heb ik zelf ook in een klein dorpje gewoond, en ik ben nooit ongelukkiger geweest. Ik heb toen de stap gezet om een heel eind te verhuizen (naar waar ik nu woon). Hier kan ik oprecht zeggen dat ik gelukkig ben. Heb een heleboel nieuwe mensen leren kennen, heb hier mijn leven opgebouwd en het voelt hier echt als thuis komen. Mijn vriend laat echter blijken dat hij absoluut niet deze kant op wil komen. Hij snapt niet waarom ik een probleem heb met het kleine dorpje waar hij woont, hij geeft zelf aan dat hij geen waarde hecht aan waar hij woont, maar dat hij zich gewoon prettig in zijn huis moet voelen. Omdat hij een tijd geleden een huis heeft gekocht, begrijp ik heel goed dat hij hier nu nog geen afstand van wil doen. Na al redelijk wat gesprekken kwamen we tot de conclusie dat het ons een goed idee leek als ik eerst naar hem zou komen. We zouden dan kunnen sparen tot we voldoende geld hadden. Daarna zouden we terug gaan naar de plek waar ik woon. Mijn vriend heeft zelf ook een 'leven' in de stad waar ik woon; al zijn vrienden wonen hier, dus hij is hier geregeld te vinden.
Via deze weg kreeg ik het idee dat ik wel wat rust had. Ondanks dat ik voor nu afstand moest nemen van deze plek, had ik een soort garantie dat ik hier uiteindelijk weer terug zou komen. Gister begon mijn vriend echter weer over het onderwerp en kaartte aan dat hij hier toch niet heen wil uiteindelijk. Hij vindt de huizen te duur, wil geen 'slaaf van de bank worden'. Wij hebben allebei een goede baan, maar hij maakt middels meerdere voorbeelden duidelijk dat hij liever een extra luxe huis heeft in een klein dorp, dan een 'gewoon' huis in de stad.
Ik ben hier mega van geschrokken. De weet dat ik uiteindelijk hier terug zou komen gaf mij voldoende motivatie om voor de aankomende jaren eerst naar hem te komen. Maar nu hij dit ineens aangeeft, voel ik weerstand om naar hem toe te gaan. Ik woon hier nog niet zo lang en wil niet weer terug naar een setting waarin ik me ongelukkig ga voelen.
Hebben jullie zelf ook ervaring met zoiets? Hoe zouden jullie in deze situatie staan?
Bedankt alvast.
Sinds 1.5 jaar ben ik samen met mijn vriend. Al vanaf het begin heeft hij steeds aangegeven dat hij graag op termijn met me zou gaan willen samen wonen als alles goed zou blijven gaan. Ik was super blij dat hij zo serieus was over mij, maar omdat ik gelukkig was op de plek waar ik woonde en geen dingen wilde overhaasten, ben ik nog even in m'n eigen stekje gebleven. Nu ben ik op een punt aangekomen waar het me heel fijn lijkt om inderdaad samen te gaan wonen. De laatste tijd is dit dus ook vaak het onderwerp van gesprek tussen ons.
Er is alleen een, naar mijn idee, heel groot dilemma. We willen allebei wonen op de plek waar wij nu wonen. We wonen zo'n 30 min met de auto van elkaar vandaan, allebei in het Noorden/Oosten van het land. Mijn vriend woont in een erg klein dorpje, ik in de stad. Hij wil nu graag dat ik bij hem in kom wonen. Ik loop hier erg tegenaan. Tot een aantal jaar geleden heb ik zelf ook in een klein dorpje gewoond, en ik ben nooit ongelukkiger geweest. Ik heb toen de stap gezet om een heel eind te verhuizen (naar waar ik nu woon). Hier kan ik oprecht zeggen dat ik gelukkig ben. Heb een heleboel nieuwe mensen leren kennen, heb hier mijn leven opgebouwd en het voelt hier echt als thuis komen. Mijn vriend laat echter blijken dat hij absoluut niet deze kant op wil komen. Hij snapt niet waarom ik een probleem heb met het kleine dorpje waar hij woont, hij geeft zelf aan dat hij geen waarde hecht aan waar hij woont, maar dat hij zich gewoon prettig in zijn huis moet voelen. Omdat hij een tijd geleden een huis heeft gekocht, begrijp ik heel goed dat hij hier nu nog geen afstand van wil doen. Na al redelijk wat gesprekken kwamen we tot de conclusie dat het ons een goed idee leek als ik eerst naar hem zou komen. We zouden dan kunnen sparen tot we voldoende geld hadden. Daarna zouden we terug gaan naar de plek waar ik woon. Mijn vriend heeft zelf ook een 'leven' in de stad waar ik woon; al zijn vrienden wonen hier, dus hij is hier geregeld te vinden.
Via deze weg kreeg ik het idee dat ik wel wat rust had. Ondanks dat ik voor nu afstand moest nemen van deze plek, had ik een soort garantie dat ik hier uiteindelijk weer terug zou komen. Gister begon mijn vriend echter weer over het onderwerp en kaartte aan dat hij hier toch niet heen wil uiteindelijk. Hij vindt de huizen te duur, wil geen 'slaaf van de bank worden'. Wij hebben allebei een goede baan, maar hij maakt middels meerdere voorbeelden duidelijk dat hij liever een extra luxe huis heeft in een klein dorp, dan een 'gewoon' huis in de stad.
Ik ben hier mega van geschrokken. De weet dat ik uiteindelijk hier terug zou komen gaf mij voldoende motivatie om voor de aankomende jaren eerst naar hem te komen. Maar nu hij dit ineens aangeeft, voel ik weerstand om naar hem toe te gaan. Ik woon hier nog niet zo lang en wil niet weer terug naar een setting waarin ik me ongelukkig ga voelen.
Hebben jullie zelf ook ervaring met zoiets? Hoe zouden jullie in deze situatie staan?
Bedankt alvast.
vrijdag 11 januari 2019 11:45
Geen ervaring, maar: Ik zou het plan om te gaan samenwonen eventjes laten rusten. Of, zoals anderen ook al hebben voorgesteld, tijdelijk op proef samenwonen in jullie beide huizen. Máár, hij moet dit dan wel een eerlijke kans geven, en niet alleen kijken naar de nadelen (zoals het formaat van jouw woning). Een stad an sich heeft namelijk zoveel voordelen, ten opzichte van een dorp!
Ik heb vroeger op school gezeten in een klein dorp, en praktisch al mijn klasgenoten woonden in dat dorp. Veel van hen wonen daar nu nog steeds en hebben inmiddels een gezinnetje gesticht. Leuk, maar totaal niet aan mij besteed. Ik kwam zelf uit de stad... En toen het tijd was om uit huis te gaan, ben ik in een nog grotere stad gaan wonen. Op de hoek bevindt zich een bushalte en elk half uur komt er een bus die langs het treinstation en centrum rijdt. In 10 minuten sta ik in het centrum van de stad. Daarnaast woon ik op loopafstand van het wijkcentrum, waar ik de keuze heb uit wel drie supermarkten. In een dorp heb je dit niet. Ik zou daar niet aan kunnen wennen.
Ik heb vroeger op school gezeten in een klein dorp, en praktisch al mijn klasgenoten woonden in dat dorp. Veel van hen wonen daar nu nog steeds en hebben inmiddels een gezinnetje gesticht. Leuk, maar totaal niet aan mij besteed. Ik kwam zelf uit de stad... En toen het tijd was om uit huis te gaan, ben ik in een nog grotere stad gaan wonen. Op de hoek bevindt zich een bushalte en elk half uur komt er een bus die langs het treinstation en centrum rijdt. In 10 minuten sta ik in het centrum van de stad. Daarnaast woon ik op loopafstand van het wijkcentrum, waar ik de keuze heb uit wel drie supermarkten. In een dorp heb je dit niet. Ik zou daar niet aan kunnen wennen.
vrijdag 11 januari 2019 12:21
En voor haar kan een klein dorp nooit tippen aan het leven in de stad. Ze heeft het namelijk al geprobeerd en was ongelukkig.redbulletje schreef: ↑11-01-2019 10:02Hij heeft nu 'n luxe huis in dat dorp. Als hij moet verkopen en verder naar de bewoonde wereld toe een huis zoekt, kan dat vast nooit meer tippen aan wat ie nu heeft. En dat voor 30 autominuten? Ik zou het ook gezeik vinden als ik die man was. Een huis wat helemaal naar je zin is, is voor altijd, met een partner moet je het nog maar afwachten.
Dan kan dat grote huis voor haar ook 'gezeik' zijn.
vrijdag 11 januari 2019 12:30
Dat kan en dat mag, maar dan heeft gaan samenwonen niet zoveel zin.Paarsebloem schreef: ↑11-01-2019 12:21En voor haar kan een klein dorp nooit tippen aan het leven in de stad. Ze heeft het namelijk al geprobeerd en was ongelukkig.
Dan kan dat grote huis voor haar ook 'gezeik' zijn.
vrijdag 11 januari 2019 12:40
Dat vind ik best rationeel van je.
Ik zie niet in waarom jij emotioneler zou zijn dan hij. Er was een compromis, en nu laat hij blijken dat hij toch in dat huis wil blijven zitten.
Hij gaat niet voor het compromis, maar voor wat hij wil.
Dat hij zegt dat het hem niet uitmaakt, terwijl het hem duidelijk wel veel uitmaakt, geeft al aan dat hij er behoorlijk emotioneel instaat.
vrijdag 11 januari 2019 12:43
vrijdag 11 januari 2019 12:44
Het is meer een middenweg zoeken he. Zij wil niet naar het platteland, hij niet naar de stad.
Als 1 van de 2 iets gaat doen waar hij/zij niet achter staat, dan zie ik het vervolg somber in
vrijdag 11 januari 2019 12:53
Precies. Voor haar als stadsmens is dat dorp tegen de stad aan waarschijnlijk al te rustig, maar ze zullen toch allebei wat moeten toegeven, anders gaat het echt niet werken.
Maar goed, ik heb het idee dat ondanks TO voor haar gevoel niet heeft laten doorschemeren dat zij uiteindelijk wel gaat toegeven, hij dat echt wel door heeft of er in elk geval op gaat gokken, en dat hij dus de langste adem gaat hebben. Dat lijkt me nogal zonde. Het is echt niet dat je het dan nu maar uit moet maken, maar ik zou wel veel en veel krachtiger zijn in het aandringen op een eerlijke tussenweg.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 11 januari 2019 12:57
Mijn man en ik woonden 150 km. bij elkaar vandaan. Hij kwam uit een middelgrote stad, onder de rook van een nog grotere stad. Ik uit een dorp met 6.500 inwoners met voldoende basisvoorzieningen in het eigen dorp en de rest op acceptabele afstand. Ik centraal in het land, hij niet.
Wij hadden de mazzel dat mijn man niet in de stad wilde blijven, maar sowieso al naar een dorp wilde verhuizen. Maar voordat hij mij kende wel naar een dorp in zijn eigen omgeving.
Bij ons bestond het dilemma dus vooral uit de regio-keuze. Uiteindelijk gekozen voor mijn omgeving omdat het voor hem makkelijker was om hier een leven op te bouwen, dan voor mij in zijn omgeving.
Door goed te praten en de voors en tegens tegen elkaar af te wegen zijn we hieruit gekomen.
In jullie verhaal vind ik je partner erg star vasthouden aan zijn eigen mening, terwijl jij nu al geneigd bent om toe te geven aan zijn eisen. Waarom zou hij dan nog een compromis willen sluiten?
Ik zou sowieso nog wachten met het maken van een beslissing. De noodzaak om samen te gaan wonen is er volgens mij nog niet. Ga voor jezelf eens na wat voor jou het belangrijkste is en laat je partner hetzelfde doen.
En ik vind ook dat hij veel te veel vasthoudt aan de wens van een groot huis met luxe en status.
Wij hadden de mazzel dat mijn man niet in de stad wilde blijven, maar sowieso al naar een dorp wilde verhuizen. Maar voordat hij mij kende wel naar een dorp in zijn eigen omgeving.
Bij ons bestond het dilemma dus vooral uit de regio-keuze. Uiteindelijk gekozen voor mijn omgeving omdat het voor hem makkelijker was om hier een leven op te bouwen, dan voor mij in zijn omgeving.
Door goed te praten en de voors en tegens tegen elkaar af te wegen zijn we hieruit gekomen.
In jullie verhaal vind ik je partner erg star vasthouden aan zijn eigen mening, terwijl jij nu al geneigd bent om toe te geven aan zijn eisen. Waarom zou hij dan nog een compromis willen sluiten?
Ik zou sowieso nog wachten met het maken van een beslissing. De noodzaak om samen te gaan wonen is er volgens mij nog niet. Ga voor jezelf eens na wat voor jou het belangrijkste is en laat je partner hetzelfde doen.
En ik vind ook dat hij veel te veel vasthoudt aan de wens van een groot huis met luxe en status.
vrijdag 11 januari 2019 13:01
Ik ben voor mijn man naar een dorpje verhuist, ik vind het niets! Ik mis voorzieningen op loop/fietsafstand, we hebben namelijk niets in ons dorp. Anderzijds is het voor de kinderen fijn, die kunnen lekker veilig buiten spelen, weinig verkeerd. Ik voel me opgesloten en beperkt. Als jij nu al weet uit ervaring dat je een dorp niets vind dan zou ik er niet aan beginnen.
Ik vind een dorp prima, kom er zelf vandaan, maar dat was een groter dorp met allerlei voorzieningen. Je hebt dus een dorp en een dorp.
Ik vind een dorp prima, kom er zelf vandaan, maar dat was een groter dorp met allerlei voorzieningen. Je hebt dus een dorp en een dorp.
vrijdag 11 januari 2019 13:34
Heb je geen auto dan? Ik woon 3km buiten het centrum van mijn dorp en ik ben er binnen 5 minuten. Groter dorp met meer winkels ligt op 10-15 autominuten.newspaper schreef: ↑11-01-2019 13:01Ik ben voor mijn man naar een dorpje verhuist, ik vind het niets! Ik mis voorzieningen op loop/fietsafstand, we hebben namelijk niets in ons dorp. Anderzijds is het voor de kinderen fijn, die kunnen lekker veilig buiten spelen, weinig verkeerd. Ik voel me opgesloten en beperkt. Als jij nu al weet uit ervaring dat je een dorp niets vind dan zou ik er niet aan beginnen.
Ik vind een dorp prima, kom er zelf vandaan, maar dat was een groter dorp met allerlei voorzieningen. Je hebt dus een dorp en een dorp.
vrijdag 11 januari 2019 13:56
Ik ken een stel dat vanuit de stad naar een dorp verhuisde. Hij wende al snel, zij kon niet aarden, had het gevoel dat ze nergens heen kon.
Na vier jaar was wat haar betreft de maat vol en ze wilde verhuizen, weg uit dat kutdorp. Hij wilde alleen niet meer weg want was er al helemaal thuis en er waren inmiddels kinderen. Na drie jaar ruzie maken is hij toch overstag gegaan en ze zijn verhuisd. Het huwelijk was tegen die tijd al aardig kapot. Een paar jaar later zijn ze alsnog gescheiden.
Waar je komt te wonen is belangrijk. Als je van te voren al weet dat je het eigenlijk niet wil moet je het zeker niet doen. Het gaat je opbreken.
Na vier jaar was wat haar betreft de maat vol en ze wilde verhuizen, weg uit dat kutdorp. Hij wilde alleen niet meer weg want was er al helemaal thuis en er waren inmiddels kinderen. Na drie jaar ruzie maken is hij toch overstag gegaan en ze zijn verhuisd. Het huwelijk was tegen die tijd al aardig kapot. Een paar jaar later zijn ze alsnog gescheiden.
Waar je komt te wonen is belangrijk. Als je van te voren al weet dat je het eigenlijk niet wil moet je het zeker niet doen. Het gaat je opbreken.
tutjebelletje wijzigde dit bericht op 11-01-2019 13:57
0.39% gewijzigd
For whom the bell tolls
vrijdag 11 januari 2019 13:56
Helemaal eens.Thordis* schreef: ↑11-01-2019 10:52Helder verhaal toch dit? Hij heeft een standpunt en dat staat niet ter discussie, jij hebt een standpunt en dat staat wel ter discussie, hij wil niet nadenken over een compromis, jij wel. Dus uiteindelijk trek je bij hem in.
Met een beetje mazzel heb je dan zelf geen huis meer, en geen woonduur om weer iets te huren, en heeft hij nog steeds zijn koophuis.
Ik snap niet dat je overweegt iemand zijn zin te geven die niet naar jouw belang kijkt en die geen compromis overweegt. Je doet alsof er een dilemma is, maar dat is er niet, want je zet je standpunt al half opzij en dat ziet hij ook. Dus schik gewoon ik, kijk of hij op alle fronten zo vasthoudt aan zijn denkwijze en veel succes daarmee.
Wat is zijn voorstel om jou tegemoet te komen? Of is zijn enige voorstel dat jij hem volledig tegemoet komt?
Laat je niet vertellen dat jouw gevoelsmatige overwegingen minder waar of valide zijn dan zijn rationele overwegingen.
Als jullie er samen uit willen komen, is het de uitdaging een oplossing te vinden die voor jullie beiden werkt.
Je kunt je afvragen waarom het voor hem ok is op een oplossing aan te sturen die voor jou niet werkt. Die jou niet gelukkig maakt. Zo'n oplossing zoek jij toch ook niet andersom?
Hoe reageert hij als jij puur zegt dat voor jou voor altijd in zo'n dorp wonen geen optie is? Dat je daar ongelukkig van wordt? Dus zonder alle andere argumenten/overwegingen, wat vindt hij daarvan?
Succes, het is geen makkelijke. Maar als hij het vanzelfsprekend lijkt te vinden dat jij je ten koste van jezelf volledig naar zijn voorkeuren voegt, is dit een groter vraagstuk dan puur praktsich/logistiek. Het is goed om dat heel helder op tafel te krijgen.
vrijdag 11 januari 2019 14:06
Tutjebelletje schreef: ↑11-01-2019 13:56Ik ken een stel dat vanuit de stad naar een dorp verhuisde. Hij wende al snel, zij kon niet aarden, had het gevoel dat ze nergens heen kon.
Na vier jaar was wat haar betreft de maat vol en ze wilde verhuizen, weg uit dat kutdorp. Hij wilde alleen niet meer weg want was er al helemaal thuis en er waren inmiddels kinderen. Na drie jaar ruzie maken is hij toch overstag gegaan en ze zijn verhuisd. Het huwelijk was tegen die tijd al aardig kapot. Een paar jaar later zijn ze alsnog gescheiden.
Waar je komt te wonen is belangrijk. Als je van te voren al weet dat je het eigenlijk niet wil moet je het zeker niet doen. Het gaat je opbreken.
Mee eens. Ik ben ergens gaan wonen, wat voor mij niet goed voelde. Toch laten overhalen, maar erg spijt van gekregen en uiteindelijk uit elkaar gegaan. Zou mij dus nooit weer laten overhalen.
Als je vriend niet mee wil denken en alleen zijn mening leidend is, zou ik heel goed na denken wat je wilt. Als hij echt zo veel om je geeft, zal hij willen dat ook jij je thuis voelt en jouw mening belangrijk vinden.
vrijdag 11 januari 2019 14:06
Helemaal eens.MinkeDeWit schreef: ↑11-01-2019 11:31Nee, ik zou dus nooit in zo’n klein dorpje gaan wonen, en hoef ook geen groot huis. Dat moet je allemaal maar schoonhouden.
vrijdag 11 januari 2019 16:08
Persoonlijke behoefte? Niet te dicht op andere mensen willen wonen? Ik krijg al een hyperventilatieaanval als ik alleen al 'n drukke stad voorbij zie komen in 'n film op tv, laat staan dat ik er zou willen wonen.
vrijdag 11 januari 2019 16:33
Ik snap je gevoel heel goed, TO, maar echt een oplossing zou ik zo ook niet weten. Behalve dan in een groot dorp in de buurt van de stad gaan wonen inderdaad. Ik ben zelf opgegroeid in zo'n klein dorp en vond het echt vreselijk. Wist niet hoe snel ik naar de stad moest toen ik op mezelf ging wonen en ik zie me ook nooit meer in een dorp wonen. Een groot dorp zou voor mij echt de compromis zijn, maar dan houdt het ook op. Meer compromis zou er voor mij niet zijn. Alleen al terug moeten naar dat roddelcircuit van een klein dorp krijg ik het Spaans benauwd van.
vrijdag 11 januari 2019 18:10
redbulletje schreef: ↑11-01-2019 16:08Persoonlijke behoefte? Niet te dicht op andere mensen willen wonen? Ik krijg al een hyperventilatieaanval als ik alleen al 'n drukke stad voorbij zie komen in 'n film op tv, laat staan dat ik er zou willen wonen.
Ja, maar vriend van to heeft niet aangegeven niet tegen de drukte van een stad te kunnen. Hij geeft als énige reden voor dorp: groot huis voor weinig geld. Dat is belangrijker voor hem dan een ongelukkige vriendin, zo lijkt het.
Een relatie is geven en nemen. Compromissen maken. Niet zeggen "ik wil dit en anders niet" als je partner precies het tegenovergestelde wilt.
Later is nu
vrijdag 11 januari 2019 21:21
Hier was het ook op zeker moment einde van relatie. Hij wilde aan zijn dorp blijven vasthouden, maar werkte en sportte vijf keer per week in mijn stad. Ik had geen zin om in het dorp te wonen en ook nog eens heel veel alleen te zitten. We kwamen er niet uit, waarop hij het uitmaakte. En ik merkte dat ik niet de moed bij elkaar kon rapen om in te binden. Ik vond dat ik te veel moest opofferen.
Daarna ontmoette ik gelukkig nog iemand die ik veel leuker vond.
Daarna ontmoette ik gelukkig nog iemand die ik veel leuker vond.
vrijdag 11 januari 2019 21:24
Hallo allemaal, na een werkdag heb ik alles even terug gelezen. Om samengevat wat vragen te beantwoorden:
Mijn vriend woont sinds zijn 4e in grote huizen, die allemaal op een groot stuk land of losstaand zijn. Zijn ouders hebben altijd gezegd dat zij steden beknellend vinden, al geeft mijn vriend dat niet als reden aan om niet in de stad te willen wonen. Hij herhaalt naar mij steeds dat hij gewoon minstens een groot hoekhuis wil. Bij doorvragen waarom krijg ik er niet echt een antwoord uit, ik denk omdat hij gewoon altijd al die ruimte heeft gehad. Mijn vriend komt desondanks veel in de stad waar ik woon en geniet ook zichtbaar van de stad, maar zodra het op komt als toekomstige woonplaats, lijkt hij in de verdediging te schieten. Voor mij voelt het als een soort principekwestie vanuit hem, misschien omdat ik mijn twijfels bij zijn woonplaats uitgesproken heb. Dat blijft echter gissen.
Ik begrijp dat ik even op de rem moet trappen en heb dus besloten geen stappen te zetten voor wij hier met zijn tweeën stappen in hebben gezet.
Mijn vriend woont sinds zijn 4e in grote huizen, die allemaal op een groot stuk land of losstaand zijn. Zijn ouders hebben altijd gezegd dat zij steden beknellend vinden, al geeft mijn vriend dat niet als reden aan om niet in de stad te willen wonen. Hij herhaalt naar mij steeds dat hij gewoon minstens een groot hoekhuis wil. Bij doorvragen waarom krijg ik er niet echt een antwoord uit, ik denk omdat hij gewoon altijd al die ruimte heeft gehad. Mijn vriend komt desondanks veel in de stad waar ik woon en geniet ook zichtbaar van de stad, maar zodra het op komt als toekomstige woonplaats, lijkt hij in de verdediging te schieten. Voor mij voelt het als een soort principekwestie vanuit hem, misschien omdat ik mijn twijfels bij zijn woonplaats uitgesproken heb. Dat blijft echter gissen.
Ik begrijp dat ik even op de rem moet trappen en heb dus besloten geen stappen te zetten voor wij hier met zijn tweeën stappen in hebben gezet.
vrijdag 11 januari 2019 21:30
Hij heeft op dit moment dus geen voorstel meer. We kwamen samen op de constructie van bij hem wonen - sparen - teruggaan, maar sinds gister is die dus van tafel.Tigmo schreef: ↑11-01-2019 13:56Helemaal eens.
Wat is zijn voorstel om jou tegemoet te komen? Of is zijn enige voorstel dat jij hem volledig tegemoet komt?
...
Je kunt je afvragen waarom het voor hem ok is op een oplossing aan te sturen die voor jou niet werkt. Die jou niet gelukkig maakt. Zo'n oplossing zoek jij toch ook niet andersom?
Hoe reageert hij als jij puur zegt dat voor jou voor altijd in zo'n dorp wonen geen optie is? Dat je daar ongelukkig van wordt? Dus zonder alle andere argumenten/overwegingen, wat vindt hij daarvan?
Ik heb hem zeker benoemd dat ik het idee heb heel ongelukkig te gaan worden daar, maar hij zegt dan dat ik met een auto binnen 30 min bij alles ben wat ik wil. En benoemt dan ook dat hij waarschijnlijk ongelukkig gaat worden in mijn stad, dus dat dat ook geen optie is.
Gisteren heb ik vrij direct aangegeven dat hij het moet aangeven als hij nooit meer weg wil uit die plaats, omdat ik dat dan wel serieus moet gaan meenemen in mijn keuze. Hij leek toen wel te schrikken en vroeg: dus je gaat het serieus dan uitmaken, als ik niet naar jou toe kom? Gezegd dat ik niet aan uitmaken zit te denken, maar dat ik wel moet afwegen wat er dan over blijft aan opties. Hij was toen even boos/gepikeerd.
vrijdag 11 januari 2019 21:45
Mijn ex en ik hadden ook discussies hierover, ik wilde best een compromis sluiten maar uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. Hij moest en zou in zijn dorp/omgeving blijven wonen. Toen hield het voor mij op, er waren natuurlijk wel meer dingen gaande.
Een tijdje later mijn huidige vriend tegengekomen
Een tijdje later mijn huidige vriend tegengekomen
