Gezondheid alle pijlers

Onbegrip bij schildklierproblemen, familie en werk.

09-02-2019 10:15 224 berichten
Wie heeft er net als ik een veel te traag werkende schildklier en is na jaren nog steeds lastig in te stellen met de thyrax en ondervindt daar veel problemen van en ook wel onbegrip vanuit de omgeving en heeft zin om het daar samen over te hebben hier?
anoniem_376869 wijzigde dit bericht op 09-02-2019 11:03
94.89% gewijzigd
Ik werkte tijdelijk zoveel omdat ik het leuk vond. Ik deed veel omdat het kon. En nu kan dat niet meer. Meer kan ik er niet over zeggen eigenlijk.
Ik heb trouwens ook dingen geskipt en ik zit per direct in de ziektewet en ik lig al twee dagen in bed. En doe niks anders dan slapen en netflixen en wat forummen tussendoor. Ik kan ook letterlijk niet anders.

Maar op voorhand dingen skippen terwijl alles gewoon goed gaat is natuurlijk kolder. Volksstammen mensen die het al dan niet tijdelijk heel druk hebben. En de een kan ook meer dragen dan de ander. Ik dacht eerst ook dat ik vast een burn-out zou hebben gezien mijn drukke schema van afgelopen periode. Maar dat is helemaal niet zo. Het is mijn ziekte. Rustiger aandoen had echt niks geholpen in deze.
Ja NU wel ja. Maar ik kan ook letterlijk niet anders. Maar een paar maanden geleden kon ik dit allemaal prima dragen.
anoniem_376869 wijzigde dit bericht op 09-02-2019 17:38
12.96% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Zo te lezen ga je ontzettend over je grenzen en de enige die jou serieus moet nemen nu, ben jezelf.

Je bent chronisch ziek. Chronisch ziek. Maar je gaat door en door en door. Op een bepaald moment is het klaar en ik vrees dat dat nu is.
Life is short. Eat dessert first.
Alle reacties Link kopieren
Isabellarose- schreef:
09-02-2019 17:37
Ik heb trouwens ook dingen geskipt en ik zit per direct in de ziektewet en ik lig al twee dagen in bed. En doe niks anders dan slapen en netflixen en wat forummen tussendoor. Ik kan ook letterlijk niet anders.

Maar op voorhand dingen skippen terwijl alles gewoon goed gaat is natuurlijk kolder. Volksstammen mensen die het al dan niet tijdelijk heel druk hebben. En de een kan ook meer dragen dan de ander. Ik dacht eerst ook dat ik vast een burn-out zou hebben gezien mijn drukke schema van afgelopen periode. Maar dat is helemaal niet zo. Het is mijn ziekte. Rustiger aandoen had echt niks geholpen in deze.
Ja NU wel ja. Maar ik kan ook letterlijk niet anders. Maar een paar maanden geleden kon ik dit allemaal prima dragen.
Dat is geen kolder hoor en rustig aan doen had zeker geholpen. Je hebt het niet eens doorgehad dat je op instorten stond.
Life is short. Eat dessert first.
Alle reacties Link kopieren
Ik reageer later even, nu geen tijd meer, maar ook ik heb klachten en een veel te traagwerkende schildklier.
Kijk even op de verschillende Facebook-pagina's. Daar wordt zeer actief gepost en beantwoordt door lotgenoten.

Ik heb zelf een te traag werkende schildklier maar ben redelijk goed ingesteld en er zijn weinig dingen die ik niet doe, verder op dit moment weinig klachten. Heb wel op meerdere momenten veel klachten gehad en herken delen van je verhaal. Wat mij hielp was 1) accepteren dat je een chronische aandoening hebt (met accepteren ontstaat ook ruimte bij jezelf) en 2) m'n eigen plan trekken qua rust nemen ongeacht wat ik dacht dat de ander van mij verwachtte en 3) langzaam dingen oppakken...en dan echt heel heel langzaam met kleine stappen. Hou rekening met terugval, hoort erbij en het komt weer goed. Denk in uitbreiding van activiteiten in de orde van minuten per week...
Isabellarose- schreef:
09-02-2019 17:05
Mijn tsh is ook ongeveer 110. Ik deed tot en met eergisteren ook nog alles. Mijn kinderen klagen sowieso wel maar de waarheid is dat ik hartstikke veel nog met ze doe (het is alleen nooit genoeg en daar zijn het ook pubers voor)
Vooral mijn man en mijn sociale leven hebben er echt hinder van. Ik kan 'savonds nooit meer mee naar verjaardagen, feestjes of optredens. Ik skip borrels en alles na 7 uur in de avond zeg ik steeds vaker af. Behalve ouderavonden.
Ik werkte meer dan 80 uur in de week. Op mijn tandvlees. Ik heb mezelf zeker ergens doorheen geduwd. Tot het letterlijk OP was.
Ik ben het tegenovergestelde van een klager. Dus jouw reactie kwetst me eerlijk gezegd echt...
Tsja, dat is jouw keuze.
Wat heftig TO, ik hoop dat je je snel weer een stuk beter gaat voelen. Sterkte.
Z0MER schreef:
09-02-2019 17:14
Waarom neem je dan zo krankzinnig veel op je bordje? Ik word al moe als ik deze paar zinnen lees.

Prioriteiten stellen is zo belangrijk, zeker als je beperkte energie hebt. Een groot gezin + werk + studie + vrijwilligerswerk + mantelzorg + een man die veel werkt (waardoor alles thuis vast op jouw bordje komt), hoe heb je het ooit zo ver laten komen?

Laat dat vrijwilligerswerk en die mantelzorg eerst eens vallen. Laat dat over aan anderen. Laat je man zorgverlof, of ouderschapsverlof opnemen, zodat hij thuis zijn verantwoordelijkheid kan nemen. En is die studie echt nodig, op dit moment, of kun je dat (wellicht tijdelijk) stopzetten?

Blijft over:
1. Jijzelf, je gezondheid
2. Je kinderen
3. Je relatie
4. Je werk

Ga dat eerst eens goed op een rijtje krijgen en kijk daarna pas weer of er ruimte is voor andere dingen.
Dit inderdaad. Zo wek je de indruk dat het allemaal zo erg niet is.
Theamuts schreef:
09-02-2019 18:18
Dit inderdaad. Zo wek je de indruk dat het allemaal zo erg niet is.
Dus is het wel begrijpelijk dat de familie het niet begrijpt als 80 uur werken in al die jaren dat dit probleem er is wel gewoon kan.
Mensen in je omgeving voelen die moeheid niet en dus zullen ze het niet begrijpen, gewoon niet en nooit. Dat klinkt misschien hard, maar door geen helderziendheid van anderen te verwachten, snap je misschien beter dat jij de enige bent die je grenzen aan kunt geven.

Ik ben ook moe als gevolg van een aandoening en dat houdt in dat ik anders leef dan vroeger. Zelf snap ik die moeheid en sommige klachten amper, dus ik snap heel goed dat anderen het ook niet snappen. Soms ga ik over mijn grenzen, maar ik weet dan dat ik daar een prijs voor betaal.

80 uur per week werken is natuurlijk waanzin, voor iedereen. Je weet nu ook waarom dit niet zo'n goed idee was.
Als iemand die 80 uur werkt gaat klagen dat ze zo moe is, dan snap ik wel dat de omgeving niet heel empathisch reageert.
Z0MER schreef:
09-02-2019 18:42
Als iemand die 80 uur werkt gaat klagen dat ze zo moe is, dan snap ik wel dat de omgeving niet heel empathisch reageert.
80 uur werken én een groot gezin én mantelzorgen én studeren én vrijwilligerswerk?
Hoe dan?
anoniem_361866 wijzigde dit bericht op 09-02-2019 19:03
2.31% gewijzigd
Ik vraag me ook af waarom je hebt gekozen voor een groot gezin, terwijl zowel jij alles de vader alleen maar aan het werk zijn?
Wanneer je in het echte leven zo duidelijk zou zijn en zo van jezelf zou afbijten als je op het forum laat zien, dan zou dat een hoop schelen.
Z0MER schreef:
09-02-2019 19:00
Ik vraag me ook af waarom je hebt gekozen voor een groot gezin, terwijl zowel jij alles de vader alleen maar aan het werk zijn?
Wat heeft dat met haar ziekte te maken? Wie weet zijn haar kinderen inmiddels groot en zelfstandig en is ze pas recent zoveel gaan werken, is ze altijd veel thuis geweest.. wie weet. Dat hoeft ze niet uit te leggen vind ik en daar gaat het topic al helemaal niet over.
Alle reacties Link kopieren
Isabellarose- schreef:
09-02-2019 11:35
Heb je dan advies over hoe is mezelf wel serieus neem?
Door te accepteren dat je chronisch ziek bent. En als dat niet lukt, zoek dan hulp. Ik snap dat de woorden van Nemain je rauw op je dak vallen, maar ze heeft een punt. Je moet prioriteiten gaan stellen en dan gaat je gezondheid en je gezin voor alles!

Je kunt niet alle ballen omhoog houden dus hou daar mee op!
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
Ik heb ook Hashimoto. Ik heb vooral op de middelbare school veel moeite gehad met onbegrip, ook van mezelf trouwens. Met name de sombere klachten die ik had, begreep ik niet goed.

Regelmatig gaat het tijden heel goed. Ik zorg er over het algemeen voor dat ik het niet te druk heb. Voor mij heeft het heel veel gedaan om er voor te kiezen om door de week in principe om 10 uur te gaan slapen en niet mijn grenzen op te veel op te zoeken. Daardoor kan over het algemeen dat wat ik het belangrijkste vind wel doen. (Ik weet niet of dat ik altijd relatief weinig energie heb alleen te maken heeft met mijn schildklier)

Nu ging het een paar maanden geleden niet goed (of eigenlijk al een langere tijd) en moest mijn dosis euthyrox aangepast worden. Gelukkig heb ik nu wel over het algemeen een begripvolle omgeving en kan ik in ieder geval op mijn opleiding goed aangeven wat ik wel en niet kan. In mijn relatie vind ik het soms lastig dat hij meer wil doen en wil afspreken dan ik kan en ik dan ook best vaak nee moet zeggen of zeggen dat hij kan kiezen waar ik dan wel mee naartoe ga. Maar ik heb wel het gevoel dat hij er meer begrip voor heeft dan een tijd terug. Ik heb er soms wel moeite mee dat ik niet vol uit alles kan doen, maar gezond zijn vind ik heel belangrijk. Ik leef wel enigszins voorzichtig, ook als het goed gaat.
Némaìn’ schreef:
09-02-2019 18:31
Dus is het wel begrijpelijk dat de familie het niet begrijpt als 80 uur werken in al die jaren dat dit probleem er is wel gewoon kan.
Absoluut mee eens.
the_Wicked_Witch schreef:
09-02-2019 18:53
80 uur werken én een groot gezin én mantelzorgen én studeren én vrijwilligerswerk?
Hoe dan?
gewoon elke dag 12 uur werken, 7 dagen per week, een paar uurtjes slapen en persoonlijke verzorging zoals eten dan hou je nog zeker drie uur over voor mantelzorgen, studeren en vrijwilligerswerk. Tijd genoeg
S-Meds schreef:
09-02-2019 22:40
gewoon elke dag 12 uur werken, 7 dagen per week, een paar uurtjes slapen en persoonlijke verzorging zoals eten dan hou je nog zeker drie uur over voor mantelzorgen, studeren en vrijwilligerswerk. Tijd genoeg

:HA:
Sjee met een tsh van in de 30 viel ik al flauw.
Wat interesseert jou het begrip van een ander met een tsh van 100 nou. Een wonder dat je niet in coma ligt.
Laat je instellen en kijk wat er bij een goede waarde nog van je klachten over is. Dan kun je altijd nog balen. Tot die tijd voel je je zwaar depri , opgeblazen grieperig, 80 en oververmoeid. Sterkte!
110 en alles nog gedaan? Was het niet 11.0? Ook te hoog.
TO, ik heb ook Hashimoto en een keer is mijn TSH 95 geweest. Ik kon niets meer. Helemaal niets. Ja, een beetje apathisch, somber en halfjankend voor me uitstaren terwijl ik met mijn opgeblazen lijf op de bank hing.

Ik herken je klachten en snap eerlijk gezegd niet waarom je het jezelf zo druk maakt. Met Hashimoto kun je minder dan een gezond iemand en je belastbare vermogen ligt gewoon lager.

Het is rot, maar er zit niets anders op dan te accepteren dat je chronisch ziek bent. Ik heb er ook moeite mee gehad hoor en ik ben heel boos geweest. Waarom kon iedereen werken, een gezin runnen, vriendschappen onderhouden en de pannen van het dak seksen? Ik werd al moe als ik er aan dacht en voelde me een totale mislukking.

Nu werk ik tien uur in de week. Meer is niet mogelijk zonder over mijn eigen grenzen te gaan. Mijn man houdt er rekening mee dat ik op gezette tijden een slaapdag inlast en ontziet me waar mogelijk. Sociale activiteiten beperk ik tot eens in de week. Heb ik al een feestje staan en krijg ik een uitnodiging voor nog iets sociaals datzelfde weekend?Dan heb je pech, want ik kom niet. Een week later kan ik wel met je afspreken.

Waarom moet je zo veel van jezelf? Je lichaam trekt het niet, want je bent ziek. Accepteer dat!

Een ieder die jou niet begrijpt of veroordeelt is niet jouw probleem. Je weet zelf dat je er niets aan kan doen.
TO, wat maak jij domme keuzes in jouw situatie. Nu je hebt verteld hoe jouw leven eruit ziet, snap ik dat onbegrip van de buitenwereld volkomen.
Wie gaat er nou vrijwilligerswerk doen, een studie en dan nog vrijwilligerswerk met zelf een chronische zeer beperkende ziekte? Dan ben je echt niet helemaal lekker bezig.
Dat gaat allemaal te koste van de mensen om je heen. Ik snap dan wel dat ze het gehad hebben met je. Je hebt geen energie voor de belangrijkste mensen en dingen in je leven, omdat jij je zo nodig moet uitsloven op een ander gebied. Waar ben je dan in godsnaam mee bezig? Ik snap jou niet hoor.
Ik snap niet eens dat je fulltime werkt. Is dat een keuze? Of moet dat financieel?
Eigenlijk zeur je dus een beetje om niets, want je maakt gewoon de verkeerde keuzes. De oplossing heb je zelf in handen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven