Ik overweeg een scheiding

11-02-2019 16:11 115 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hey allemaal,

ik ben sinds mijn 16de met dezelfde man samen. Inmiddels al 10 jaar waarvan 5 getrouwd. Ik heb er nooit moeite mee gehad dat ik ''maar'' 1 echte relatie heb gehad. Ik was hier altijd trots op en vond mezelf bij een van de gelukkigen horen - geen date rampen, geen drama met foute mannen.

Mijn man is uiteraard niet perfect, maar hij zou wel altijd voor de volle 200% voor ons gaan. Een toekomst zonder mij is gewoon geen optie voor hem.
De afgelopen 3 jaar ben ik mijn hele leven wat meer gaan evalueren (werk, familie, vrienden, uiteindelijk ook mijn relatie). Ik vraag me steeds meer af of dit ''het is''. Ons huwelijk bedoel ik dan.

Er zijn veel verschillen tussen ons. We delen weinig tot geen interesses met elkaar en we zijn gewoon totaal andere mensen. Dit heeft altijd gewerkt op zich, maar ik denk dat we stiekem ook veel door de vingers hebben gezien.

Om een voorbeeld te geven; hij heeft totaal geen behoefte aan affectie, is absoluut geen knuffelaar. Ik aan de andere kant, heb dit héél erg nodig. Het ergste vind ik als ik hem gewoon letterlijk vraag om me vast te pakken, hij dit gewoon niet doet. Dit is best pijnlijk voor mij. Seks staat ook al lang op een extreem laag pitje, wat ook mij erg onzeker maakt.

Verder ben ik een avontuurlijk persoon die constant op zoek is naar spanning en dit ook simpelweg nodig heeft. Hij is een serieus iemand met een structureel leven. Hij heeft laatst zelfs letterlijk toegegeven dat seks niet in zijn schema zit en het daarom niet gebeurd... Ik als avontuurlijk persoon denk dan ''hoezo moet je dat in godsnaam kunnen inplannen, je wilt me of je wilt me niet... '' Niet dat ik iets mis vind met geplande seks, ik hoor dat veel koppels dat doen, zeker als er kinderen zijn (hebben wij niet trouwens). Maar waarom word het dan niet gepland? Plan het dan als je dat nodig hebt, denk ik dan. Maar dit gebeurd niet, dus het is niet belangrijk voor hem, ondanks eindeloze gesprekken hierover.

Er zijn voor de rest ook kleine dingetjes waaraan ik me regelmatig gestoord heb. Zijn chagrijnigheid op sommige momenten bijvoorbeeld. Nu hebben veel mannen daar wel een handje van weg en ik kan het wel met een korrel zout nemen meestal, maar mijn onbegrip ervoor blijft stiekem toch bestaan. Vooral omdat ik zelf een behoorlijk 'chill'' persoon ben. Ik ben helemaal niet zo moeilijk... En dan vraag ik me af waar ik zulke reacties aan verdient heb.

Ik ben ook veel bezig met mijn hobbies, waaraan ik veel plezier beleef. Dit heeft hij ook altijd gedaan maar daar is hij wegens te veel te doen mee gestopt. Omdat hij zijn eigen ding had, ben ik ook mijn eigen ding gaan creeëren, waar ik nu dus heel veel plezier aan heb. Ook dit kan hij niet goed begrijpen. Hij reageert steeds teleurgesteld en chagrijnig als ik ''weer'' weg ben. Dit terwiijl het het merendeel van ons leven andersom was.... Wederom onbegrip naar mij toe.

Ik overweeg door dit alles bij elkaar serieus een scheiding. Het lijkt zo een verademing om mijn eigen plek te hebben, niet met iemand rekening te hoeven houden, geen schuldgevoelens te ervaren als ik weer eens lang met mijn eigen projectjes bezig ben etc...

Ik zoek eigenlijk vrouwen met een soortgelijke situatie. Dus, een langdurige relatie met een man die op zich gewoon een goede persoon is, waarmee je relatie niet verschrikkelijk is, maar je toch het idee hebt dat je meer verdient... ?

PS hij weet dit alles gewoon, ik spreek er heel vaak over. Hij begrijpt niet waarom ik ons zou willen opgeven. Uit elkaar gaan zou zeker niet van een leien dakje lopen, maar misschien is het toch beter voor mij... Geen idee.
Het duurt nog lang voordat ik dit definitief kan besluiten in ieder geval...
Op dit moment ben ik al weken diep ongelukkig. Heb geen idee wat ik moet doen.

Bedankt alvast :)
Alle reacties Link kopieren
Ik haf van mijn 16/26e een relatie en woonde samen? We gingen steeds meer onze eigen weg, ik werd als eerste verliefd op een ander,gepraat en verder samen, niet veel later werd hij verliefd en ging wel vreemd en dumpte mij, na 3 maanden huilen heb ik mezelf opgeveegd, en heb ik flink dr bloemetjes buiten gezet, stappen? En heeeeel veel vriendjes/scharrels .
Na 2 jaar kwam ik mijn huidige man tegen, en wAs ik binnen 1 jaar getrouwd en zwanger .

Mijn broer is na 15! Jaar gescheiden van zijn jeugd liefde en had toen al een dochter samen

Er zijn maar weinig jeugdliefdes die samen blijven , dus ook jij gaat gewoon weer verder zonder hem .
chocolol schreef:
11-02-2019 17:33
Ik lees hier zo veel opmerkingen over de leeftijd van TO. Wat maakt het uit hoe oud TO is? Of je nou 21 bent, 51 of 81, als je niet gelukkig bent in je relatie moet je er iets aan doen. Of verdienen alleen jonge mensen geluk en moet je als ouwe taart maar in een ongelukkige relatie blijven hangen?
Het gaat er om dat Moonbeam nog een heel leven voor zich heeft en het zou vreselijk zonde zijn om haar mooie jonge jaren in de situatie te blijven hangen.
Krijgt je vriend nog een kans om er aan te werken?
Alle reacties Link kopieren
Ana_Isabel** schreef:
11-02-2019 17:36
Krijgt je vriend nog een kans om er aan te werken?
Uit de openingspost:

PS hij weet dit alles gewoon, ik spreek er heel vaak over. Hij begrijpt niet waarom ik ons zou willen opgeven.

Kennelijk doet hij daar dus niets mee. Seks past bijvoorbeeld niet in zijn schema.

Het is een jeugdliefde, ze hebben samen een leuke tijd gehad. Inmiddels zijn het volwassenen en staan ze beiden anders in het leven. Ze zijn uit elkaar gegroeid en dat is helemaal niet raar. Beter nu de keuze maken, dan nog langer te blijven in deze, voor TO, niets toevoegende relatie.
dahlia74 wijzigde dit bericht op 11-02-2019 17:43
29.40% gewijzigd
Ana_Isabel** schreef:
11-02-2019 17:36
Krijgt je vriend nog een kans om er aan te werken?
Dat heeft toch geen zin? Ze zijn als kind bij elkaar gekomen en nu uit elkaar gegroeid.
Dahlia74 schreef:
11-02-2019 17:41
Uit de openingspost:

PS hij weet dit alles gewoon, ik spreek er heel vaak over. Hij begrijpt niet waarom ik ons zou willen opgeven.

Kennelijk doet hij daar dus niets mee. Seks past bijvoorbeeld niet in zijn schema.
Er zelf over praten of samen er een constructief gesprek over voeren zijn 2 verschillende dingen. Blijkbaar heeft vriend niet door dat er een bom onder zijn relatie ligt.
Ana_Isabel** schreef:
11-02-2019 17:36
Krijgt je vriend nog een kans om er aan te werken?
Die kans heeft ie kennelijk al een paar triljoen keer gekregen.
En hij doet er weinig tot niets mee.
Alle reacties Link kopieren
Hij begrijpt het niet schrijft TO, maar ligt dat dan aan TO of aan vriend?
redbulletje schreef:
11-02-2019 17:41
Dat heeft toch geen zin? Ze zijn als kind bij elkaar gekomen en nu uit elkaar gegroeid.
Kan... Of hij heeft stiekem een ander..
Zolang TO niet duidelijk een grenst trekt, blijft het zo.
Dat hij haar niet begrijpt is geen reden om te blijven, sowieso.
Dahlia74 schreef:
11-02-2019 17:45
Hij begrijpt het niet schrijft TO, maar ligt dat dan aan TO of aan vriend?
En dit. Wij zijn er niet bij als TO haar ongenoegen uit.
Alle reacties Link kopieren
De "West side story" met hun puberliefde komt in mij op, dat speelt in 1957. Oké, het einde is dramatisch. Maar To je trouwt op je 21ste, anno 2014, met je eerste vriendje. Dat mag, net zo goed als dat je na jaren inziet dat het een vergissing was. Dat je heel veel gemist hebt aan ervaringen, alleen op een kamer, op stap met vriendinnen, studie, blauwtje lopen, jezelf zien te redden enz.
Kom je uit een klein dorp of een heel traditionele familie? Dat je er trots op bent dat je aan hem bent blijven hangen ipv. de wijde wereld in te gaan. Wees je man ontiegelijk dankbaar voor alles wat hij je gegeven heeft, mooie jaren, geborgenheid en nu mag jij je eigen weg gaan. Pijnlijk maar eerlijk.
Alles sal reg kom
Alle reacties Link kopieren
Cateautje schreef:
11-02-2019 17:35
Het gaat er om dat Moonbeam nog een heel leven voor zich heeft en het zou vreselijk zonde zijn om haar mooie jonge jaren in de situatie te blijven hangen.

Maar dat is toch ook zonde als je al ouder bent?
chocolol schreef:
11-02-2019 17:58
Maar dat is toch ook zonde als je al ouder bent?
Ja, maar het gaat hier toch niet om ouderen, het h=gaat om Moonbeam en die is 26 en heeft nog een heel leven voor zich.

Ander topic, oudere TO, zelfde verhaal.
Alle reacties Link kopieren
Cateautje schreef:
11-02-2019 18:01
Ja, maar het gaat hier toch niet om ouderen, het h=gaat om Moonbeam en die is 26 en heeft nog een heel leven voor zich.

Ander topic, oudere TO, zelfde verhaal.
Offtopic; wel mooi om dit even zo van een forummer te horen. Ik ben 27 en single, en voel me door alle koophuizen/bruiloften/babyshowers die nu in mijn omgeving opkomen soms bijna een oude vrijster. Maar dat valt natuurlijk eigenlijk gewoon wel mee, er is nog hoop ;-D.
Alle reacties Link kopieren
Even een tegengeluid, ben zelf sinds mijn 17e samen met mijn grote liefde. Door de jaren (inmiddels 12 jaar samen) heen verschillende momenten van grote twijfel gehad, ik miste de seks met anderen, mijzelf ontwikkelen los van hem, het avontuur...

uiteindelijk goede tussenoplossingen gevonden, zo heb ik maanden op mijzelf gewoond toen een vriendin naar het buitenland ging. Ben ik goed verliefd geworden (met een gebroken hart tot gevolg) op een ander, en nee dat was niet leuk voor hem maar hij gunde mij de ervaring. Zijn we samen enorm gaaf gaan reizen. Zijn we beide gewisseld van type baan.

En nooit verwacht in de dipmomenten (die idd maanden voortduurde) maar ben nu zo blij dat we vol hebben gehouden. We hebben elkaar na elke dip teruggevonden. En nu, zoveel historie samen en inmiddels ook weer heel regelmatig kriebels. Het is nu al jaren weer echt een feestje!
Alle reacties Link kopieren
Cateautje schreef:
11-02-2019 18:01
Ja, maar het gaat hier toch niet om ouderen, het h=gaat om Moonbeam en die is 26 en heeft nog een heel leven voor zich.

Ander topic, oudere TO, zelfde verhaal.
Nee het gaat erom dat mensen aandragen dat ze te jong is om zo te leven en dat is geen argument.
Alle reacties Link kopieren
Pergamon schreef:
11-02-2019 16:22
Je bent 26, geen kinderen. Als je wil scheiden kan dat beter nu dan over 10 jaar als er wél kinderen zijn.
dit. kies voor jezelf en bouw je eigen leven op. je bent nog jong genoeg. straks ben je 80 en heb je spijt van je hele leven.
Don't cry, buy a bag and move on.
chocolol schreef:
11-02-2019 18:13
Nee het gaat erom dat mensen aandragen dat ze te jong is om zo te leven en dat is geen argument.
Je bent aan het drammen.
Alle reacties Link kopieren
Cateautje schreef:
11-02-2019 18:17
Je bent aan het drammen.

Het lijkt er gewoon op dat je het niet snapt, dus ik probeerde het op een andere manier uit te leggen. Als jij het dan nog niet snapt, betekent niet dat ik aan het drammen ben.
Timetraveler schreef:
11-02-2019 18:06
Offtopic; wel mooi om dit even zo van een forummer te horen. Ik ben 27 en single, en voel me door alle koophuizen/bruiloften/babyshowers die nu in mijn omgeving opkomen soms bijna een oude vrijster. Maar dat valt natuurlijk eigenlijk gewoon wel mee, er is nog hoop ;-D.
Maak je niet druk. Op jouw leeftijd moest ik echt nog niet dénken aan babyshowers en bruiloften. Aan dat eerste nu trouwens nog steeds niet (begin 30) :proud:
Alle reacties Link kopieren
Ik ben 30, ongetrouwd, net een nieuwe vriend. Ook tijd in een seksloze relstie gezeten, en in een andere waarbij hij mij sloeg. Het heeft geen nut om te blijven hangen, er komt altijd een ander!
iss schreef:
11-02-2019 18:10
Even een tegengeluid, ben zelf sinds mijn 17e samen met mijn grote liefde. Door de jaren (inmiddels 12 jaar samen) heen verschillende momenten van grote twijfel gehad, ik miste de seks met anderen, mijzelf ontwikkelen los van hem, het avontuur...

uiteindelijk goede tussenoplossingen gevonden, zo heb ik maanden op mijzelf gewoond toen een vriendin naar het buitenland ging. Ben ik goed verliefd geworden (met een gebroken hart tot gevolg) op een ander, en nee dat was niet leuk voor hem maar hij gunde mij de ervaring. Zijn we samen enorm gaaf gaan reizen. Zijn we beide gewisseld van type baan.

En nooit verwacht in de dipmomenten (die idd maanden voortduurde) maar ben nu zo blij dat we vol hebben gehouden. We hebben elkaar na elke dip teruggevonden. En nu, zoveel historie samen en inmiddels ook weer heel regelmatig kriebels. Het is nu al jaren weer echt een feestje!
Als dat allemaal een beetje soepeltjes loopt zo dan kan het een oplossing zijn. Mijn ding zou het niet zijn.

Ik ken ook stellen die als 16 jarigen samen kwamen. Vreemdgaanderij, paar maanden uit elkaar, weer bij elkaar, zij verliefd op een ander, hij weer vreemdgaan. Maar hey: ze hebben een geschiedenis samen en nu 15 jaar later zijn nog samen en een kind. Dus hiep hoi. je moet er maar zin in hebben.
Alle reacties Link kopieren
Snowpink schreef:
11-02-2019 18:34
Als dat allemaal een beetje soepeltjes loopt zo dan kan het een oplossing zijn. Mijn ding zou het niet zijn.

Ik ken ook stellen die als 16 jarigen samen kwamen. Vreemdgaanderij, paar maanden uit elkaar, weer bij elkaar, zij verliefd op een ander, hij weer vreemdgaan. Maar hey: ze hebben een geschiedenis samen en nu 15 jaar later zijn nog samen en een kind. Dus hiep hoi. je moet er maar zin in hebben.
En zelf denken ze dan dat ze een “ passionele” relatie hebben... i.p.v. dat de koek al jaren op is.
Alle reacties Link kopieren
Hier ongeveer hetzelfde verhaal. Nog iets langer getwijfeld want hij was geen slecht persoon en waarom zou ik meer mogen willen..

Uiteindelijk toch gescheiden en dat had ik echt eerder moeten doen. Wat een opluchting, ik leef weer. Vanalles omgegooid en gedaan wat ik altijd wilde. En daarna kwam ik ook nog iemand tegen die wel alles kon bieden wat ik zocht..
Timetraveler schreef:
11-02-2019 18:06
Offtopic; wel mooi om dit even zo van een forummer te horen. Ik ben 27 en single, en voel me door alle koophuizen/bruiloften/babyshowers die nu in mijn omgeving opkomen soms bijna een oude vrijster. Maar dat valt natuurlijk eigenlijk gewoon wel mee, er is nog hoop ;-D.
Zeg dat wel! Ergens achter in de 30 (leek me toen ook stokoud) liep ik een keer ergens, zag een man op een bankje zitten in de verte en wist: dát is hem. Vraag me niet waarom maar het is wel zo.
Lang verhaal kort: lang om elkaar heen gedraaid en uiteindelijk een relatie gekregen. Als hij nog had geleefd was ik hoogstwaarschijnlijk nog steeds zielsgelukkig met hem geweest. Echt de man van mijn dromen al had hij heus wel dingen waar ik me groen en geel aan ergerde.
Maar dat kon de relatie wel hebben, hij nam mijn irritante kantjes ook voor lief.

Zo oud was het eigenlijk helemaal niet, ik was trouwens al gescheiden en blij dat ik 'vrij' was op dat moment. Kan nog steeds heel goed alleen leven, graag zelfs, heb nadat hij wegviel nog andere relaties gehad en heb daarvan geleerd dat ik neig naar een einzelganger die haar eigen plek nodig heeft. Ook wil doen waar ik zin in heb, geen gezeur met schoonfamilie, vrienden van je partner, gemekker over exen...

Wat dat betreft heb ik mijn leven nu ingericht zoals het bij mij past. En weet nu ook dat dat over 5 jaar opeens héél anders kan zijn.

Maar als ik diep verdriet heb, en niet omdat mijn fiets gepikt is maar om iets zéér ingrijpends en een stukje met 'mijn man' ga wandelen (hij steeds half voor of achter me, niet naast me want het pad is zo smal, loopt niet makkelijk voor hem..) en ik in een parkje bijna begin te huilen en dan vraag: 'hou me even vast alsjeblieft' en hij als een strijkplank blijft staan? Vervolgens barst ik in tranen uit (mijn onderbewustzjjn noteerde: ga nou toch weg joh.. hij geeft geen donder om je) en wat zegt mijn echtgenoot? Zie je die mensen daar lopen, je staat voor lul hoor, kunnen we nu naar huis? Mét verveelde blik.
Achteraf ben ik gék geweest om nog in therapie te gaan terwijl hij daar het nut niet van inzag. Dat was pas echt zonde van mijn tijd, de jaren die ik nog gebleven ben terwijl ik me allang realiseerde: we zijn totaal uit elkaar gegroeid.

Hij ontplofte toen ik wel degelijk opstapte maar niet omdat hij me niet kon missen: hij kon mijn salaris niet missen (we verdienden ong. evenveel) moest net als ik elders gaan wonen (geen zin in) en kon zelf helemaal niet alleen zijn. Vondt het vooral prettig dat hij niet zo op de centjes hoefde te letten bleek uit wat hij zei nadat ik op was gestapt.
Nooit gezegd: ik mis haar, of tegen mij: ik mis JOU, kunnen we het niet nog een keer proberen, ik zie nu pas in dat... blablabla. Nee alleen: nou, dan mag ze wel heel zuinig aan gaan doen. (hij bedoelde uiteraard zichzelf: ik hecht niet aan dure dingen, hij wel..)
Hij heeft heel vervelend gedaan tijdens en na de scheiding, werkte alles tegen, haat me nu als de pest: alleen maar bevestiging voor mij dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Weg bij die man, de liefde was gewoon over.

Overigens erger ik me nogal aan de mensen die als mosterd na de maaltijd gaan vragen waarom je zo jong trouwt, ik was iets ouder dan TO.
Ja, daarom. Omdat het me op dat moment een goed plan leek waarschijnlijk. Waarom pas trouwen als je elkaar al heeeeel lang kent, dan kan het niet meer stuk of zo? Zo irritant dat betweterige commentaar waar TO niets aan heeft.
De situatie is zoals hij nu is en niet omdat ze zich destijds om heeft laten kletsen en zeer tegen haar wil trouwde en het niet langer volhoudt nu.

Zo komt het op mij niet over i.i.g.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven