Thuis
alle pijlers
Buurman schreeuwt vaak tegen z’n kinderen...
maandag 11 februari 2019 07:29
Hoi Allemaal,
Hier een topic voor advies wat te doen.
Wij hebben sinds een klein jaartje een nieuwe buurman, met twee jongens onder de tien jaar. Moeder is niet in beeld, dus deze man woont hier nieuw in het dorp met Zn kinderen.
De opa’s en oma’s van de jongens komen geregeld langs om op te passen, te helpen in het huishouden en hem te ondersteunen. Verder is het een leuke gast en gezellige kinderen om zo een babbeltje mee te maken.
Maar.... het is zo dat ik zo 3/4 keer per week ‘s ochtends als ik wakker word hem hoor schreeuwen tegen zijn kinderen. Van ‘eruit!!’, tot ‘doe normaal’, ‘stop met dat gejankt’, en andere dingen (soms hoor ik ook niet helemaal goed wat hij zegt). Vind dat zo zielig voor die jongens.
Nu twijfel ik of ik dit moet melden op een veilig thuis, of een keer langs moet gaan bij hun school om mijn zorgen te bespreken. De sociale controle is er wel in dat huis omdat ik regelmatig opa en oma zie, maar heb het idee dat deze man het allemaal niet aankan en uit frustratie begint te schreeuwen. Soms hoor ik een van de jongens ook heel hard huilen na zo’n schreeuwbui.
Wat zouden jullie doen in deze? Ik weet dat ik iets moet doen, maar weet niet zo goed welke stappen.
Bedankt.
Hier een topic voor advies wat te doen.
Wij hebben sinds een klein jaartje een nieuwe buurman, met twee jongens onder de tien jaar. Moeder is niet in beeld, dus deze man woont hier nieuw in het dorp met Zn kinderen.
De opa’s en oma’s van de jongens komen geregeld langs om op te passen, te helpen in het huishouden en hem te ondersteunen. Verder is het een leuke gast en gezellige kinderen om zo een babbeltje mee te maken.
Maar.... het is zo dat ik zo 3/4 keer per week ‘s ochtends als ik wakker word hem hoor schreeuwen tegen zijn kinderen. Van ‘eruit!!’, tot ‘doe normaal’, ‘stop met dat gejankt’, en andere dingen (soms hoor ik ook niet helemaal goed wat hij zegt). Vind dat zo zielig voor die jongens.
Nu twijfel ik of ik dit moet melden op een veilig thuis, of een keer langs moet gaan bij hun school om mijn zorgen te bespreken. De sociale controle is er wel in dat huis omdat ik regelmatig opa en oma zie, maar heb het idee dat deze man het allemaal niet aankan en uit frustratie begint te schreeuwen. Soms hoor ik een van de jongens ook heel hard huilen na zo’n schreeuwbui.
Wat zouden jullie doen in deze? Ik weet dat ik iets moet doen, maar weet niet zo goed welke stappen.
Bedankt.
dinsdag 12 februari 2019 21:21
Ik denk echt dat jij het over een heel andere omgeving en type mensen hebt dan waar ik heb gewoond.
Zelfs als je in het OV vraagt of er iemand op wil staan voor iemand die slecht ter been is kan je een grote mond terug krijgen.
dinsdag 12 februari 2019 23:31
Een gesprek starten met wat de gevolgen van schreeuwen zijn op een opgroeiend kind zal geen goed resultaat bieden nee.Sjulia schreef: ↑12-02-2019 19:47Ja hoor. Ze zullen zich niet aangevallen of beledigd voelen door een gesprekje met een onbekende buurvrouw die ze wijst op de gevolgen van emotionele mishandeling. Wat een soft gedoe, wat een naïviteit. Als je tegen je kinderen kan gillen en ze kan uitschelden moet je gewoon professionele hulp krijgen.
Een gesprek starten met de vraag hoe hef met hem en de kinderen gaat waarin je de geluiden van de ochtend noemt mogelijk wel.
Als je het moeilijk vind hoe je dat kan aanpakken kan je dat voorbereiden met VT.
Daarnaast zijn er een heleboel ouders die zelf aankloppen bij de huisarts, het wijkteam of het CJG omdat ze aanlopen tegen opvoedproblemen.
•
dinsdag 12 februari 2019 23:37
Dat denk ik dan weer niet. Overigens heb ik ook weleens iemand niét zelf aangesproken hoor. Dat was de aan coke verslaafde crimineel die elk jaar minstens 3 ledematen in het gips had nav uit de hand gelopen ruzies. Dat leek me inderdaad wat meer iets voor VT.
Maar ben het wel met je eens dat je communicatieskills en feeling nodig hebt om (ook) in een achterbuurt je zegje te kunnen doen.
•
woensdag 13 februari 2019 00:01
Ik heb het idee dat zo'n praatje alleen maar bedoelt is om jezelf te sussen.
Mensen die echt hun kinderen mishandelen liegen daarover.
Kinderen die mishandelt worden liegen daar ook over (uit schaamte, angst, etc)
Persoonlijk zou ik er niet van uit gaan dat ik de kennis en ervaring heb om daar doorheen te prikken, dus dan is het inderdaad beter om een instantie te bellen.
Of dat in dit geval nodig is weet ik niet, maar als TO zich ongerust maakt moet ze dat gewoon doen, al is het maar voor advies.
woensdag 13 februari 2019 00:08
Ik denk dat ik die skills niet bezit, ik zou dat gewoon nooit doen. Het zijn m’n zaken niet.Frizz schreef: ↑12-02-2019 23:37Dat denk ik dan weer niet. Overigens heb ik ook weleens iemand niét zelf aangesproken hoor. Dat was de aan coke verslaafde crimineel die elk jaar minstens 3 ledematen in het gips had nav uit de hand gelopen ruzies. Dat leek me inderdaad wat meer iets voor VT.
Maar ben het wel met je eens dat je communicatieskills en feeling nodig hebt om (ook) in een achterbuurt je zegje te kunnen doen.
woensdag 13 februari 2019 07:39
Je begrijpt me niet. Je hoeft nergens doorheen te prikken. Zijn reactie naar jou toe, daar gaat het niet om. Het gaat erom dat je hem laat weten dat je hoort wat er gebeurt. Niet meer en niet minder. Je hoeft geen spionagewerk te verrichten, pedagogisch advies te geven of psychische bijstand te verlenen.DingesEnzo schreef: ↑13-02-2019 00:01Ik heb het idee dat zo'n praatje alleen maar bedoelt is om jezelf te sussen.
Mensen die echt hun kinderen mishandelen liegen daarover.
Kinderen die mishandelt worden liegen daar ook over (uit schaamte, angst, etc)
Persoonlijk zou ik er niet van uit gaan dat ik de kennis en ervaring heb om daar doorheen te prikken, dus dan is het inderdaad beter om een instantie te bellen.
Of dat in dit geval nodig is weet ik niet, maar als TO zich ongerust maakt moet ze dat gewoon doen, al is het maar voor advies.
Als je woorden geen effect hebben, hoor je dat vanzelf en dan kan je er alsnog instanties bij halen. Maar meteen zo groot uitpakken, zou ik in dit geval niet doen.
woensdag 13 februari 2019 16:09
Hij weet dat je hem hoort ja. Misschien zal hij dan minder gauw schreeuwen maar is fysiek worden handiger. Nee, ik zou geen gesprek aangaan. Als er langere tijd gegil,gehuil en gescheld uit een huis komt bel ik gewoon veilig thuis. Tokkie gedrag.yette schreef: ↑13-02-2019 07:39Je begrijpt me niet. Je hoeft nergens doorheen te prikken. Zijn reactie naar jou toe, daar gaat het niet om. Het gaat erom dat je hem laat weten dat je hoort wat er gebeurt. Niet meer en niet minder. Je hoeft geen spionagewerk te verrichten, pedagogisch advies te geven of psychische bijstand te verlenen.
Als je woorden geen effect hebben, hoor je dat vanzelf en dan kan je er alsnog instanties bij halen. Maar meteen zo groot uitpakken, zou ik in dit geval niet doen.
woensdag 13 februari 2019 18:51
Wat bereik je daar nou mee?yette schreef: ↑13-02-2019 07:39Je begrijpt me niet. Je hoeft nergens doorheen te prikken. Zijn reactie naar jou toe, daar gaat het niet om. Het gaat erom dat je hem laat weten dat je hoort wat er gebeurt. Niet meer en niet minder. Je hoeft geen spionagewerk te verrichten, pedagogisch advies te geven of psychische bijstand te verlenen.
Als je woorden geen effect hebben, hoor je dat vanzelf en dan kan je er alsnog instanties bij halen. Maar meteen zo groot uitpakken, zou ik in dit geval niet doen.
Dan zorgt hij dat dat je het niet meer hoort, is jouw overlast voorbij.
Lekker makkelijk, maar daar ging het toch niet om?
Waar het om gaat is dat die man misschien niet goed met die kinderen omgaat, het schreeuwen zelf is slechts een symptoon (je kunt ook hele nare dingen fluisteren, of je kind eerst naar een achterkamer sleuren, zodat de buren niks horen)
Daar hoort een deskundige naar te kijken, of alles daar wel goed gaat.
Gewoon lekker je kop in het zand steken en denken dat alles goed komt als jij 1 keertje wat zegt is echt verschikkelijk naief.
Er zijn zoveel kinderen die mishandelt worden, en de volwassenen daaromheen laten het meestal gewoon gaan, niemand wil zijn vingers daar aan branden.
"ik weet toch niet hoe het zit" zeggen mensen dan, nou, het minste wat je dan kunt doen is iemand er bijhalen die uitzoekt hoe het zit.
woensdag 13 februari 2019 19:55
Ik denk trouwens ook dat het vaak misgaat omdat mensen er van uit gaan dat je het wel ziet aan iemand als hij zijn kinderen mishandelt.
Dat moet een vreselijk iemand zijn, met een gluiperige kop, en natuurlijk komt er altijd een spannend achtergrondmuziekje zodat je weet wie de slechterik is, net als in de film.
Maar zo werkt dat dus niet, mijn vader bijvoorbeeld, dat was eigenlijk een hele leuke aardige man.
Werkte met verstandelijk beperkte mensen, werd op zijn werk vaak uitgescholden, en zelfs wel eens gebeten, maar dan wist hij zich altijd te beheersen.
Maar thuis hoefde dat niet, dus zo af en toe kon hij lekker zijn frustratie uitleven (schreeuwen, slaan)
Mijn moeder vond het niet zo erg, want het gebeurde maar af en toe, en we gingen toch vaak op vakantie, dus ik had een hardstikke leuke jeugd.
En dat was het dan.
Nou wil ik best toegeven dat het allemaal veel erger had kunnen zijn, maar het had ook veel beter gekund, en gemoeten.
Mensen doen zo makkelijk over dit soort dingen, iedereen moet zelf maar uitzoeken wat hij met z'n kinderen doet.
En natuurlijk valt er aan zo'n situatie niet altijd iets te doen, maar als ik denk dat er zoiets aan de hand zou kunnen zijn, dan is iemand bellen die er misschien wel iets aan kan doen wel het minste.
Dat moet een vreselijk iemand zijn, met een gluiperige kop, en natuurlijk komt er altijd een spannend achtergrondmuziekje zodat je weet wie de slechterik is, net als in de film.
Maar zo werkt dat dus niet, mijn vader bijvoorbeeld, dat was eigenlijk een hele leuke aardige man.
Werkte met verstandelijk beperkte mensen, werd op zijn werk vaak uitgescholden, en zelfs wel eens gebeten, maar dan wist hij zich altijd te beheersen.
Maar thuis hoefde dat niet, dus zo af en toe kon hij lekker zijn frustratie uitleven (schreeuwen, slaan)
Mijn moeder vond het niet zo erg, want het gebeurde maar af en toe, en we gingen toch vaak op vakantie, dus ik had een hardstikke leuke jeugd.
En dat was het dan.
Nou wil ik best toegeven dat het allemaal veel erger had kunnen zijn, maar het had ook veel beter gekund, en gemoeten.
Mensen doen zo makkelijk over dit soort dingen, iedereen moet zelf maar uitzoeken wat hij met z'n kinderen doet.
En natuurlijk valt er aan zo'n situatie niet altijd iets te doen, maar als ik denk dat er zoiets aan de hand zou kunnen zijn, dan is iemand bellen die er misschien wel iets aan kan doen wel het minste.
donderdag 14 februari 2019 08:41
Geluidoverlast door schreeuwen kan je melden bij de verhuurder/woningbouw. Deze kunnen de bewoner er op aanspreken. Het signaal dat het niet goed gaat kan bewoner triggeren om zelf hulp te zoeken. Een betrokken verhuurder kan suggesties geven voor waar hij hulp kan vinden. Woningstichtingen werken regelmatig samen met maatschappelijk werk en ook kunnen zij meldingen doen bij veilig thuis, als de klachten van meerdere buren komen. Ook kan de woningbouw aangifte doen bij vernielingen.
De wijkagent kan je ook benaderen voor overlast.
vrijdag 15 februari 2019 08:49
Ik zal nog even zo beknopt mogelijk uitleggen waarom ik vind dat je in dit geval als betrokken buurvrouw in eerste instantie alleen het signaal af moet geven dat buitenstaanders constateren dat er problemen zijn.
TO zegt dat er alleen 's ochtends problemen zijn. Blijkbaar verloopt het de rest van de dag goed. Je moet je dus afvragen waarom de emoties bij het uit bed komen, zo hoog oplopen. Gaat dit alleen zo als de kinderen naar school moeten? Zo ja, dan moet je je afvragen waarom ochtenden een uitdaging zijn. Waarom het de vader alleen 's ochtend boven het hoofd groeit. Dat is een heel ander uitgangspunt dan 'mishandeling'. We weten ook dat dit een gezin zonder moeder is. Hoe lang al? Waarom? Gooien die jongens 's ochtends de kont tegen de krib omdat ze simpelweg bij hun vader thuis willen blijven? Uit verantwoordelijkheidsgevoel naar hun vader toe, verlatingsangst, veiligheid? Dàt is namelijk vaak de reden als ochtenden een drama zijn, maar het verder goed gaat.
Uiteraard moet de aanpak veranderen. Maar je hebt als buurvrouw geen idee of er al hulp is. Laat dus eerst even weten dat je op de hoogte bent, voordat je anoniem een melding doet bij een organisatie die impliceert dat de vader het probleem is. Het besef dat anderen weten wat er gebeurt, verandert hoe men naar zichzelf kijkt.
Misschien een simpel voorbeeld ter illustratie ... als je iemand betrapt op ongepast gedrag, alleen maar doordat diegene weet dat je het merkt, verandert dat gedrag. Zoals de automobilist die naast je voor het stoplicht wacht en ineens stopt met neuspeuteren als hij/zij ziet dat je kijkt.
TO zegt dat er alleen 's ochtends problemen zijn. Blijkbaar verloopt het de rest van de dag goed. Je moet je dus afvragen waarom de emoties bij het uit bed komen, zo hoog oplopen. Gaat dit alleen zo als de kinderen naar school moeten? Zo ja, dan moet je je afvragen waarom ochtenden een uitdaging zijn. Waarom het de vader alleen 's ochtend boven het hoofd groeit. Dat is een heel ander uitgangspunt dan 'mishandeling'. We weten ook dat dit een gezin zonder moeder is. Hoe lang al? Waarom? Gooien die jongens 's ochtends de kont tegen de krib omdat ze simpelweg bij hun vader thuis willen blijven? Uit verantwoordelijkheidsgevoel naar hun vader toe, verlatingsangst, veiligheid? Dàt is namelijk vaak de reden als ochtenden een drama zijn, maar het verder goed gaat.
Uiteraard moet de aanpak veranderen. Maar je hebt als buurvrouw geen idee of er al hulp is. Laat dus eerst even weten dat je op de hoogte bent, voordat je anoniem een melding doet bij een organisatie die impliceert dat de vader het probleem is. Het besef dat anderen weten wat er gebeurt, verandert hoe men naar zichzelf kijkt.
Misschien een simpel voorbeeld ter illustratie ... als je iemand betrapt op ongepast gedrag, alleen maar doordat diegene weet dat je het merkt, verandert dat gedrag. Zoals de automobilist die naast je voor het stoplicht wacht en ineens stopt met neuspeuteren als hij/zij ziet dat je kijkt.
vrijdag 15 februari 2019 09:29
Toevallig!
vrijdag 15 februari 2019 10:49
Ik heb twee kinderen met een uitstekend gevoel voor drama. Ik schreeuw dus ook weleens en 'Kap eens met je gejank' komt er bij mij meer dan eens uit. Ik zou gewoon een aankloppen en een gesprekje aangaan. Wellicht halen die kinderen elke ochtend het bloed onder de nagels vandaan en/of is vader overspannen en kun je hem een luisterend oor of hulp bieden.
vrijdag 15 februari 2019 11:34
Lalinda, over een half ur begint de school. Je kind ligt nóg in bed en weigert er uit te komen, wat je ook zegt. Haar jongere zusje vind het best geinig en kruipt ook terug het bed in.
Na veel drama heb je ze eindelijk aan het ontbijt. Maar je oudste zet het op het krijsen omdat ze zich net bedacht heeft dat ze toch geen pindakaas maar hagelslag wil. De jongste vindt pindakaas opeens ook te vies voor woorden en wil ook hagelslag. Over tien minuten begint de les.
Wat zeg je dan? Wat doe je dan? En met welk volume zeg je dat?
Ik ben oprechte benieuwd hoe je dit aanpakt.
Na veel drama heb je ze eindelijk aan het ontbijt. Maar je oudste zet het op het krijsen omdat ze zich net bedacht heeft dat ze toch geen pindakaas maar hagelslag wil. De jongste vindt pindakaas opeens ook te vies voor woorden en wil ook hagelslag. Over tien minuten begint de les.
Wat zeg je dan? Wat doe je dan? En met welk volume zeg je dat?
Ik ben oprechte benieuwd hoe je dit aanpakt.
vrijdag 15 februari 2019 11:57
vrijdag 15 februari 2019 12:47
Oprecht nooit meegemaakt dat ik dan ga schreeuwen, dat ze op moeten houden met gejank (laat staan iets met Kanker of Klootzak)kadanz schreef: ↑15-02-2019 11:34Lalinda, over een half ur begint de school. Je kind ligt nóg in bed en weigert er uit te komen, wat je ook zegt. Haar jongere zusje vind het best geinig en kruipt ook terug het bed in.
Na veel drama heb je ze eindelijk aan het ontbijt. Maar je oudste zet het op het krijsen omdat ze zich net bedacht heeft dat ze toch geen pindakaas maar hagelslag wil. De jongste vindt pindakaas opeens ook te vies voor woorden en wil ook hagelslag. Over tien minuten begint de les.
Wat zeg je dan? Wat doe je dan? En met welk volume zeg je dat?
Ik ben oprechte benieuwd hoe je dit aanpakt.
en ik woon niet in het kleine huis op de prairie, en ben ook maar een mens. Maar nee, dat wat jullie 'normaal' vinden, is mij nooit gebeurd. En ik ben echt een mensch van vleesch en bloed.
Opvallend, dat mensen zich tegen mede-volwassenen (collega's) kunnen blijven gedragen, maar bij kinderen vergoelijken, dat het gebeurt. je laat het dus gebeuren. Je kunt echt anders.
vrijdag 15 februari 2019 12:57
Dit gedrag leer je al af als ze heel klein zijn. Al ze pindakaas willen dan eten ze die op en krijgen ze niet alsnog hagelslag. Dit leer je ze zonder geschreeuw maar door het uit te leggen. Als ze ouder zijn weten ze dat ze niet eens om die hagelslag hoeven te vragen.kadanz schreef: ↑15-02-2019 11:34Lalinda, over een half ur begint de school. Je kind ligt nóg in bed en weigert er uit te komen, wat je ook zegt. Haar jongere zusje vind het best geinig en kruipt ook terug het bed in.
Na veel drama heb je ze eindelijk aan het ontbijt. Maar je oudste zet het op het krijsen omdat ze zich net bedacht heeft dat ze toch geen pindakaas maar hagelslag wil. De jongste vindt pindakaas opeens ook te vies voor woorden en wil ook hagelslag. Over tien minuten begint de les.
Wat zeg je dan? Wat doe je dan? En met welk volume zeg je dat?
Ik ben oprechte benieuwd hoe je dit aanpakt.
Als de kinderen ouder zijn
Zeg een jaar of 7 dan waarschuw ik ze dat ze te laat gaan komen. En dat ik met de andere kinderen over 15 minuten naar school vertrek. Het is dan hun verantwoordelijkheid als ze te laat zijn. Maar ze komen niet te laat als je van kleins af aan consequent bent en doet wat je zegt. Ze weten dan dat je ook echt zonder hun vertrekt en dus zorgen ze dat ze klaar zijn.
Vraag voor iedereen die schreeuwt tegen hun kinderen. Denken jullie echt dat schreeuwen helpt?
