Zwanger
alle pijlers
Een luisterend oor
woensdag 20 februari 2019 om 11:04
Hey allemaal
Graag wil ik even mijn verhaal kwijt, aangezien ik geen vriendinnen in mijn omgeving heb die mij echt lijken te begrijpen.
Mijn man en ik zijn pas getrouwd in november. Wij zaten al zeker een jaar te kraaien dat wij, zodra de trouw gepasseerd was, wij aan kindjes zouden beginnen. De hele familie was dolgelukkig en keek erg uit naar dit moment, aangezien dit zowel in mijn als zijn familie het eerste kleinkindje zou worden.
In augustus, enkele maanden voor het huwelijk dus, kondigde mijn schoonzus (de zus van mijn man) aan dat zij en haar vriend ook gingen proberen voor een kindje. Op dat moment was zij slechts 5 maanden samen met haar vriend. Ik vond dit in eerste instantie een slecht idee, aangezien ik een heel ander beeld heb over hoe lang je met iemand moet samen zijn voordat je aan iets dergelijks begint, maar ik voelde mij ook een beetje 'voorbijgestoken'. Wij praatten namelijk al heel lang over onze plannen en het voelde een beetje alsof zij me de loef probeerde af te steken. Dit is uiteraard iets dat helemaal in mijn hoofd zit, want verder heb ik een best warme band met mijn schoonzus en we hebben dus helemaal geen competitieve relatie of zo.
Na 1 maand proberen, in september, bleek zij al zwanger te zijn. Ik was best verrast dat het zo snel ging en lag ook in de knoop met mijn gevoelens. Ik was uiteraard blij voor haar, maar ergens bleef het wringen. Helaas sloeg voor haar het noodlot toe en half november, net na mijn huwelijk, bleek zij een miskraam te hebben. Ik voelde mij meteen erg schuldig, aangezien een klein hoekje van mij niet bepaald blij was geweest voor haar en het nu voelde alsof ik haar dergelijk ongeluk had toegewenst. Zelf leek ze er echter niet te zwaar aan te tillen, en al snel begon ze opmerkingen te maken zoals "nu zijn jij en ik misschien wel tegelijk zwanger!"
Meteen voelde ik me redelijk onder druk gezet, alsof het "om het eerst" zwanger worden was. Mijn man en ik hadden afgesproken pas vanaf januari te gaan proberen, om nog even mijn cyclus te laten normaliseren na jarenlang pilgebruik. Plots voelde ik echter een enorme druk op mij terecht komen. Mijn schoonzus is best een lieve vrouw en ze vraagt ook heel vaak naar hoe het gaat bij mij. Onze cycli liepen volledig gelijk, dus de dag dat ik ongesteld moet worden, moest zij dat ook.
Praktisch gezien is zij dus in december opnieuw beginnen proberen, mijn man en ik pas in januari. Wij hebben in januari ook niet echt rekening gehouden met mijn vruchtbare dagen, de sfeer was eerder los, en ik schatte de kans op zwangerschap ook niet erg groot in gezien de mathematische kansen. Een week voordat mijn schoonzus en ik ongesteld moesten worden, liet zij weten het gevoel te hebben zwanger te zijn. Gewoon, een gevoel dat ze had. Meteen begon ik te stressen en te hopen dat ik ook zwanger was. Ik kon de komende week aan niets anders denken. Mijn regels kwamen mooi op tijd door, en de teleurstelling was enorm. Mijn schoonzus haar regels bleven uit.
Ondertussen is mijn schoonzus dolgelukkig zwanger, heeft zij een eerste echo by de gynae achter de rug, en voel ik mij miserabel. Ik denk constant aan het zwanger worden en het voelt nu alsof een "moeten", in plaats van gewoon een leuke reis samen met mijn man. Mijn schoonzus herhaalt ook vaak dat "ik snel zwanger moet worden, want het zou leuk zijn als we dicht na elkaar bevallen." Rationeel gezien besef ik dat het dom is, dat erover stressen het alleen erger maakt, dat mijn tijd wel komt etc. Toch krijg ik het niet uit mijn hoofd gezet. Wanneer ik het probeer te bespreken met mijn man, zegt hij dat ik hem daardoor ook onder druk zet, wat uiteraard ook niet de bedoeling is.
Kort samengevat voel ik me dus best alleen en onbegrepen. Ik heb ook geen enkele vriendin die kinderen heeft of zelfs maar kinderen overweegt binnen de eerste jaren, waardoor zij ook redelijk onbegripvol reageren type "heb gewoon geduld en zet het van je af." Rationeel weet ik al deze dingen, maar toch blijft mijn gevoel knagen en blijf ik mezelf onder druk zetten. Ik wist al vrij jong dat ik later kinderen zou willen, en al vanaf ik die wens koester, heb ik ergens een irrationele angst dat het niet zal lukken om zwanger te worden. Deze angst is nergens op gebaseerd, onvruchtbaarheid zit niet in de familie en verder ben ik nog jong en gezond, maar toch is deze angst er. De hele situatie met mijn schoonzus lijkt deze angst uit te vergroten, waardoor ik er tegenwoordig obsessief mee bezig lijk te zijn.
Volgende week komen mijn vruchtbare dagen eraan. Deze keer wil ik hier wel wat rekening mee houden. Toch zou ik graag een manier vinden om me wat te ontspannen en ook nog gewoon te genieten van het samenzijn en vrijen met mijn man, om te voorkomen dat het functionele seks wordt die enkel moet leiden tot het maken van een baby.
Zijn er nog vrouwen die geconfronteerd werden met een dergelijke angst? Hoe hebben jullie dit aangepakt of hebben jullie tips om mijn gedachten te proberen verzetten?
Alvast bedankt voor alle tips!
Graag wil ik even mijn verhaal kwijt, aangezien ik geen vriendinnen in mijn omgeving heb die mij echt lijken te begrijpen.
Mijn man en ik zijn pas getrouwd in november. Wij zaten al zeker een jaar te kraaien dat wij, zodra de trouw gepasseerd was, wij aan kindjes zouden beginnen. De hele familie was dolgelukkig en keek erg uit naar dit moment, aangezien dit zowel in mijn als zijn familie het eerste kleinkindje zou worden.
In augustus, enkele maanden voor het huwelijk dus, kondigde mijn schoonzus (de zus van mijn man) aan dat zij en haar vriend ook gingen proberen voor een kindje. Op dat moment was zij slechts 5 maanden samen met haar vriend. Ik vond dit in eerste instantie een slecht idee, aangezien ik een heel ander beeld heb over hoe lang je met iemand moet samen zijn voordat je aan iets dergelijks begint, maar ik voelde mij ook een beetje 'voorbijgestoken'. Wij praatten namelijk al heel lang over onze plannen en het voelde een beetje alsof zij me de loef probeerde af te steken. Dit is uiteraard iets dat helemaal in mijn hoofd zit, want verder heb ik een best warme band met mijn schoonzus en we hebben dus helemaal geen competitieve relatie of zo.
Na 1 maand proberen, in september, bleek zij al zwanger te zijn. Ik was best verrast dat het zo snel ging en lag ook in de knoop met mijn gevoelens. Ik was uiteraard blij voor haar, maar ergens bleef het wringen. Helaas sloeg voor haar het noodlot toe en half november, net na mijn huwelijk, bleek zij een miskraam te hebben. Ik voelde mij meteen erg schuldig, aangezien een klein hoekje van mij niet bepaald blij was geweest voor haar en het nu voelde alsof ik haar dergelijk ongeluk had toegewenst. Zelf leek ze er echter niet te zwaar aan te tillen, en al snel begon ze opmerkingen te maken zoals "nu zijn jij en ik misschien wel tegelijk zwanger!"
Meteen voelde ik me redelijk onder druk gezet, alsof het "om het eerst" zwanger worden was. Mijn man en ik hadden afgesproken pas vanaf januari te gaan proberen, om nog even mijn cyclus te laten normaliseren na jarenlang pilgebruik. Plots voelde ik echter een enorme druk op mij terecht komen. Mijn schoonzus is best een lieve vrouw en ze vraagt ook heel vaak naar hoe het gaat bij mij. Onze cycli liepen volledig gelijk, dus de dag dat ik ongesteld moet worden, moest zij dat ook.
Praktisch gezien is zij dus in december opnieuw beginnen proberen, mijn man en ik pas in januari. Wij hebben in januari ook niet echt rekening gehouden met mijn vruchtbare dagen, de sfeer was eerder los, en ik schatte de kans op zwangerschap ook niet erg groot in gezien de mathematische kansen. Een week voordat mijn schoonzus en ik ongesteld moesten worden, liet zij weten het gevoel te hebben zwanger te zijn. Gewoon, een gevoel dat ze had. Meteen begon ik te stressen en te hopen dat ik ook zwanger was. Ik kon de komende week aan niets anders denken. Mijn regels kwamen mooi op tijd door, en de teleurstelling was enorm. Mijn schoonzus haar regels bleven uit.
Ondertussen is mijn schoonzus dolgelukkig zwanger, heeft zij een eerste echo by de gynae achter de rug, en voel ik mij miserabel. Ik denk constant aan het zwanger worden en het voelt nu alsof een "moeten", in plaats van gewoon een leuke reis samen met mijn man. Mijn schoonzus herhaalt ook vaak dat "ik snel zwanger moet worden, want het zou leuk zijn als we dicht na elkaar bevallen." Rationeel gezien besef ik dat het dom is, dat erover stressen het alleen erger maakt, dat mijn tijd wel komt etc. Toch krijg ik het niet uit mijn hoofd gezet. Wanneer ik het probeer te bespreken met mijn man, zegt hij dat ik hem daardoor ook onder druk zet, wat uiteraard ook niet de bedoeling is.
Kort samengevat voel ik me dus best alleen en onbegrepen. Ik heb ook geen enkele vriendin die kinderen heeft of zelfs maar kinderen overweegt binnen de eerste jaren, waardoor zij ook redelijk onbegripvol reageren type "heb gewoon geduld en zet het van je af." Rationeel weet ik al deze dingen, maar toch blijft mijn gevoel knagen en blijf ik mezelf onder druk zetten. Ik wist al vrij jong dat ik later kinderen zou willen, en al vanaf ik die wens koester, heb ik ergens een irrationele angst dat het niet zal lukken om zwanger te worden. Deze angst is nergens op gebaseerd, onvruchtbaarheid zit niet in de familie en verder ben ik nog jong en gezond, maar toch is deze angst er. De hele situatie met mijn schoonzus lijkt deze angst uit te vergroten, waardoor ik er tegenwoordig obsessief mee bezig lijk te zijn.
Volgende week komen mijn vruchtbare dagen eraan. Deze keer wil ik hier wel wat rekening mee houden. Toch zou ik graag een manier vinden om me wat te ontspannen en ook nog gewoon te genieten van het samenzijn en vrijen met mijn man, om te voorkomen dat het functionele seks wordt die enkel moet leiden tot het maken van een baby.
Zijn er nog vrouwen die geconfronteerd werden met een dergelijke angst? Hoe hebben jullie dit aangepakt of hebben jullie tips om mijn gedachten te proberen verzetten?
Alvast bedankt voor alle tips!
woensdag 20 februari 2019 om 13:08
Iew.... daar moet je inderdaad helemaal niet aan denken; dat gaat tot het afstudeercijfer van de uni aan toe, en wie er vervolgens het eerst kleinkinderen heeft natuurlijk...
Zullen we proberen het een beetje gezellig te houden?!
woensdag 20 februari 2019 om 13:15
Pinda-Kaas schreef: ↑20-02-2019 11:43Je hangt zoveel negatieve emoties op aan je schoonzus, terwijl zij juist degene is waarmee je heel veel zou kunnen delen. Zij lijkt dat ook graag te willen, maar jij komt met allerlei jaloerse en competitieve gevoelens op de proppen tegenover haar.
Je maakt haar de boeman en vervolgens voel je je alleen en onbegrepen. Misschien is zij juist degene bij wie je met je angsten en zorgen terecht kan, waar je zo'n behoefte aan hebt.
Inderdaad. Het is geen wedstrijd. Weet je en het lijkt er nu ook op dat je het haar niet gunt. Want jij hebt alles al jaren voor elkaar en doet het volgens het boekje en nu steelt zij jouw triomf, jouw moment to shine. Ook lullig dat je je schoonzus in een wedstrijd betrekt, waar zij geen weet van heeft. En ik denk dat of jouw kind nu als eerste geboren zou zijn of als 12e, men zal er nog steeds blij mee zijn en er van houden.
Als ik het zo lees, lijkt het haar juist super leuk als jullie rond dezelfde tijd zwanger zijn. Blijkbaar ziet ze jou als een vriendin en lijkt het haar leuk om ervaringen uit te wisselen. Die competitie komt duidelijk bij jou vandaan.
En nee, ik vind het niet raar dat andere mensen jouw gevoelens niet begrijpen. Jouw gevoelens zijn erg apart. Ga eens bij je te raden waarom je dit zo als een wedstrijd ziet? Heb je verder niets of niet veel bereikt in je leven? Heeft jouw schoonzusje in jouw ogen al meer bereikt?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 20 februari 2019 om 13:21
Merl0t schreef: ↑20-02-2019 12:06Ik vind ook dat je dit jezelf aandoet. Tjonge zeg, zou je schoonzus niet zwanger mogen worden omdat jij het al langer wilde + rondbazuinde. Je krijgt een zwaar leven als je alles zo afmeet aan een ander.
Hou je privé voor jezelf, als is dat beetje te laat nu iedereen toch weet dat je met kinderen bezig bent. Maar vooral: reageer je niet af op iemand die met je meeleeft!
Eens, het feit dat je het als eerste rondbazuint, betekent niet dat de rest van de wereld moet wachten tot jij het volbracht hebt.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 20 februari 2019 om 13:57
Vast. Er zullen vast wel vrouwen die in eenzelfde situatie zitten. Alhoewel ik denk dat het vaker vrouwen zijn die heel graag kinderen willen, er al een tijdje mee bezig zijn en er dan van balen dat een ander in een vloek en een zucht per ongeluk zwanger is. Dat hoor je wel vaker. Eigenlijk niet bij vrouwen die eigenlijk nog geen eens (of maar net) begonnen zijn met het proces.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
vrijdag 22 februari 2019 om 07:52
Dit. Interessant is om te achterhalen waarom jij deze angst gecreeerd hebt?Pinda-Kaas schreef: ↑20-02-2019 11:43Je hangt zoveel negatieve emoties op aan je schoonzus, terwijl zij juist degene is waarmee je heel veel zou kunnen delen. Zij lijkt dat ook graag te willen, maar jij komt met allerlei jaloerse en competitieve gevoelens op de proppen tegenover haar.
Je maakt haar de boeman en vervolgens voel je je alleen en onbegrepen. Misschien is zij juist degene bij wie je met je angsten en zorgen terecht kan, waar je zo'n behoefte aan hebt.
Praktisch: kun je je angst niet te lijf gaan met feiten (door bijv bloedwaarden te laten onderzoeken en een hsg)? Angsten zijn vaak gebaseerd irririele gedachten, niet op feiten en daardoor goed weg te werken.
Misschien zou jij je angst kunnen delen met schoonzus? Door je angst te delen, wordt hij kleiner.
En vwb plezier in seksen i.p.v. moeten: kunnen jullie niet gewoon veel seksen en ervan genieten (in plaats van alleen op de vruchtbare dagen)?
Veel sterkte, hopelijk is jouw angst ongegrond en ben je zo zwanger!
vrijdag 22 februari 2019 om 08:40
PS: kun je dat hele concept dat “wanneer iemand kinderen krijgt en welke vaste tijd daar aan gebonden is” niet gewoon loslaten?
Sommige wensen al snel dat het goed zit en goed voelt en beginnen dan na een paar maanden al aan kinderen. Sommige mensen beginnen na 10 jaar pas aan kinderen, omdat het dan goed voelt. En die marge is voor iedereen om zelf te bepalen en er is geen goed of fout. Bovendien geeft tijd geen garantie, de tijdsduur maakt het niet goed of fout of je slagingskans wordt er niet groter van als je langer wacht.
Dus zou dat ook los laten, voegt niets toe.
Sommige wensen al snel dat het goed zit en goed voelt en beginnen dan na een paar maanden al aan kinderen. Sommige mensen beginnen na 10 jaar pas aan kinderen, omdat het dan goed voelt. En die marge is voor iedereen om zelf te bepalen en er is geen goed of fout. Bovendien geeft tijd geen garantie, de tijdsduur maakt het niet goed of fout of je slagingskans wordt er niet groter van als je langer wacht.
Dus zou dat ook los laten, voegt niets toe.
vrijdag 22 februari 2019 om 08:52
Ik hoop en verwacht toch echt dat een huisarts hier niet aan mee werkt. Dus dat als TO dit echt wil, dat ze elke cent daarvan dan zelf betaalt. Wat een kul om uit te voeren als ze nog maar een maand aan het proberen zijn. Complete geldverspilling!
vrijdag 22 februari 2019 om 09:07
Nou idd, en de hele familie is 'dolgelukkig'.
Zal wel mee vallen hoor, niemand interesseert zich echt heel erg voor jullie (toekomstige) zwangerschap, behalve jullie zelf en de oma's en opa's. Voor de rest is het 'leuk voor jullie' en die gaan weer door met hun eigen leven. Ik stel voor dat jij dat laatste ook doet.
.
vrijdag 22 februari 2019 om 09:52
TO komt uit Belgie, daar is een vroege echo rond 5/6 weken veel gebruikelijker dan in NL.
Verder hoop ik dat je snel zwanger bent TO, want misschien lukt het wel helemaal niet en ga je een jarenlang medisch traject in terwijl je jezelf na 1 of 2 maanden al emotioneel hebt uitgeput door jaloezie en afgunst. Kom op, schouders er onder en een beetje positief denken. Zwanger worden is al spannend genoeg dus hou je aub niet zo veel bezig met wat anderen denken en doen en probeer ook een beetje blij te zijn voor je broer en schoonzus.
zaterdag 23 februari 2019 om 16:10
Ik weet wie je bent via een van de andere meiden uit het groepje. Hoe gaat het met de (inmiddels vast niet meer zo kleine) man? Heb ook gehoord dat jullie inmiddels een tweede kindje hebben/krijgen? Super leuk!Morgenstond_ schreef: ↑20-02-2019 12:43Even offtopic, wij hebben samen geschreven in een topic toen we zwanger waren van de eerste, ook nog even op fb. Mijn zoontje was 4 weken te vroeg geboren. Misschien weet je dan wie ik benIk las in een ander topic dat je nu zwanger bent van de tweede, gefeliciteerd! Ik hoop dat je een mooie zwangerschap hebt.
Hier inderdaad tweede op komst... En het gaat tot nu toe heel goed. Het is weer tijd voor wat mooi nieuws in ons leven
zaterdag 23 februari 2019 om 16:18
Ik zou het juist niet bespreken met schoonzus. Volgens mij vond die het gewoon juist leuk om lekker samen zwanger te zijn en in de babytijd te zitten, als elk normaal mens. Ik zie er helemaal geen concurrentie of er iets naars in.mevrouwiglesias schreef: ↑20-02-2019 13:02Nou Elyanix, de reacties hierboven zijn veelal niet zo aardig, daar word je vast nog minder blij van. Dat je het minder met je familie had moeten delen ben ik helemaal mee eens, maar daar heb je nu niks meer aan.
Mijn advies is dan ook om dit probleem met je schoonzus te bespreken, dat het voelt als een wedstrijd, dat het de druk om zwanger te worden op deze manier huizenhoog maakt en dat je dat nu precies NIET wilt. Dat je heel blij bent voor haar, maar dat jij en je man nu in alle rust zelf gaan bepalen wanneer je probeert zwanger te worden. Zal misschien geen gezellig gesprek zijn maar je moet nu even door de zure appel heen.
En laat het een les zijn voor de volgende keer. Dit soort zaken bespreek je niet in de familie.
De enige die er een wedstrijd van maakt is TO zelf. Ik weet niet hoe oud TO is maar ze komt heel jong op mij over, ze lijkt wel zestien. Sinds wanneer heeft zij het alleenrecht om als eerste zwanger te worden, alleen maar omdat ze langer samen bent en het al rondbazuinde. En dan ook nog schoonzus bashen omdat ze te snel aan kinderen begint naar haar mening.....ik vind het een rare levensinstelling en ik denk dat je jezelf het nog erg moeilijk kan maken de rest van je leven, als je zo in het leven staat.
zondag 24 februari 2019 om 21:54
