Schema therapie kletspraat

martje55 schreef: ↑

12-05-2019 21:20

Ach Snorriemorrie, knuffel voor dat verdriet. Kon je niet huilen waar je zus bij was?

Zwaai vanaf vakantie, ik ga in meeleesmodus!

Geniet ervan, Martje!

Wat een lastige en verdrietige situaties was dat Snorrie, ik herken het een beetje wbt gevoelens wel of niet delen met familie. Het klinkt alsof jij de hoop daarin hebt opgegeven?
Ik heb mezelf als doel gesteld om er nog aan te werken, maar ben er nu nog te breekbaar voor.

Prazo, ik vind het ook lastig om mezelf als kind voor te stellen en dan mezelf te troosten, te steunen ed. Ik ben mezelf op het moment hard aan het trainen om 'steunende en helpende ouderboodschappen te geven, als ik mij rot, gekwetst, niet gezien, verlaten voel.
Een aantal punten van de lijst die Snorrie gedeeld heeft (pag 11) , probeer ik dan hardop tegen mezelf te zeggen, (lees: als ik er aan denk en mij bewust ben van het gekwetste kind in mij)

Tu1nhek, dat gedeelte wat je schrijft over het ongedicplineerde kind, vind ik veel inzichten geven, mooi verwoord! Ik probeerde dat ook een beetje te verwoorden, toen ik het met Prazo over ADD had, alleen kwam het er misschien niet zo duidelijk uit.
Bij mij werkt het ook een beetje zo, vanuit hoge eisen en uiteindelijk de angst dat ik toch zal falen, kan ervoor zorgen dat ik helemaal niets meer doe, Maar ook doordat ik eigenlijk jaren super streng voor mezelf ben, ben ik nu gewoon vaak helemaal op en komt er nu geregeld niks meer uit mijn handen.

Ik wil iets met jullie delen, ik heb al een paar dagen dat ik goed in mijn vel zit, ongekend eng goed voor mijn doen. Klinkt misschien ongeloofwaardig, maar ik kan mij niet goed herinneren wanneer ik mij voor het laatst meer dan 5 dagen zo goed voelde.
Mijn weekend was erg leuk, ik had een familiefeest en ik voel me niet somber of gespannen, ook het contact met mijn moeder vond ik gisteren fijn. Maar ik merk nu dat het mij ook huiverig maakt. Vanmorgen ging ik naar therapie en ik kreeg de gedachten of ik niet mezelf en alle anderen al die tijd al voor de gek hou, of dat ik mij heb aangesteld al die tijd en of het wel waar is dat ik mij soms zo naar ellenedig rot voel, of therapie uberhaupt wel nodig is. Klinkt misschien heel raar, maar ik twijfelde echt of ik het nog nodig heb.
Maar goed, ik hoop dat ik dit gevoel kan vasthouden,

..... en Martje een hele fijne vakantie!! Genietze

Ik heb weer ervaren vandaag hoe lastig het is om tegen de emotie die triggers teweegbrengen, te vechten. Ik werd boos door een klant die onredelijk is en niet mee wilde werken en me daarna beschuldigde van het me niet houden aan afspraken, mijn boekje te buiten gaan, wilde mijn leidinggevende spreken, etcetera. Want haar wil was wet. Terwijl er geen afspraken waren die ik overtrad laat staan dat ik buiten mijn werkgebied aan het opereren was. Dus ik heb me laten overmannen door kwaadheid, frustratie en onmacht. Ik doe mijn werk volgens mijn eigen methode en voel me aangevallen in die zin. Ik heb toen een boze mail teruggestuurd met mijn LG in de CC. Hij zei dat ik moest inbinden omdat haar wil wet is en het me niet aan moest trekken verder. Ik kan het alsnog niet van me af zetten. En schikken en ja-knikken als iemand me beschuldigingen naar het hoofd werpt op een heel respectloze manier, dat wekt ook een hoop weerstand op. Ik weet dondersgoed dat ik het me niet persoonlijk aan moet trekken en tóch. Steeds maar weer voel ik me persoonlijk aangevallen en ga ik ook in de verdediging tot het bittere eind. Is dit weer een kindmodus? Het zal wel he? Ik ben er bang voor van wel. Alleen de drijfveer van deze modus ken ik niet. De angst het fout te doen, en te moeten boeten, denk ik.

Het ergst van alles is dat ik niet weet hoe ik mezelf nu kan helpen.

Cestlavie83 schreef: ↑

13-05-2019 19:23

Wat een lastige en verdrietige situaties was dat Snorrie, ik herken het een beetje wbt gevoelens wel of niet delen met familie. Het klinkt alsof jij de hoop daarin hebt opgegeven?
Ik heb mezelf als doel gesteld om er nog aan te werken, maar ben er nu nog te breekbaar voor.

Prazo, ik vind het ook lastig om mezelf als kind voor te stellen en dan mezelf te troosten, te steunen ed. Ik ben mezelf op het moment hard aan het trainen om 'steunende en helpende ouderboodschappen te geven, als ik mij rot, gekwetst, niet gezien, verlaten voel.
Een aantal punten van de lijst die Snorrie gedeeld heeft (pag 11) , probeer ik dan hardop tegen mezelf te zeggen, (lees: als ik er aan denk en mij bewust ben van het gekwetste kind in mij)

Tu1nhek, dat gedeelte wat je schrijft over het ongedicplineerde kind, vind ik veel inzichten geven, mooi verwoord! Ik probeerde dat ook een beetje te verwoorden, toen ik het met Prazo over ADD had, alleen kwam het er misschien niet zo duidelijk uit.
Bij mij werkt het ook een beetje zo, vanuit hoge eisen en uiteindelijk de angst dat ik toch zal falen, kan ervoor zorgen dat ik helemaal niets meer doe, Maar ook doordat ik eigenlijk jaren super streng voor mezelf ben, ben ik nu gewoon vaak helemaal op en komt er nu geregeld niks meer uit mijn handen.

Ik wil iets met jullie delen, ik heb al een paar dagen dat ik goed in mijn vel zit, ongekend eng goed voor mijn doen. Klinkt misschien ongeloofwaardig, maar ik kan mij niet goed herinneren wanneer ik mij voor het laatst meer dan 5 dagen zo goed voelde.
Mijn weekend was erg leuk, ik had een familiefeest en ik voel me niet somber of gespannen, ook het contact met mijn moeder vond ik gisteren fijn. Maar ik merk nu dat het mij ook huiverig maakt. Vanmorgen ging ik naar therapie en ik kreeg de gedachten of ik niet mezelf en alle anderen al die tijd al voor de gek hou, of dat ik mij heb aangesteld al die tijd en of het wel waar is dat ik mij soms zo naar ellenedig rot voel, of therapie uberhaupt wel nodig is. Klinkt misschien heel raar, maar ik twijfelde echt of ik het nog nodig heb.
Maar goed, ik hoop dat ik dit gevoel kan vasthouden,

Wat goed dat je je nu zelfs zo goed voelt dat je je zelfs afvraagt of therapie nodig is. Dit is een goed teken, want dan voel je je gewoon heel goed, het is volgens mij ook normaal want ik had het ook op de goede momenten. Ik vind het superfijn voor je dat je je zo voelt, ik zou zeggen geniet ervan en juist dit kun je ook goed onderzoeken in de therapie denk ik.

Prazo wat een *piep* situatie, echt naar. Ik lees dat je schrijft dat het je boos maakte, Ik kan me dat goed voorstellen en er zal zeker een schema getriggerd zijn, maar dat is ook niet gek, als iemand je beschuldigt van iets, waar je jezelf niet in herkent De andere persoon zat ws ook in een schema/kindmodi, wat bij jou ook gevoelens en gedachten oproept.
Ik vind het niet gek dat je je boos voelde en gefrustreerd. Het kindmodi werd waarschijnlijk nog meer getriggerd toen je die email heb gestuurd, ik lees in je post, dat er eigenlijk over je grens is gegaan en jij niet gehoord en gezien werd.

Prazo wat bedoel je met jezelf helpen? Bedoel je hoe je jezelf nu kunt steunen?

@cestlavie ja hoe ik constructiever met de situatie om kan gaan door de emotionele lading eraf te halen. Ik ben ook net heel erg ongesteld inclusief krampen dus ik overweeg dat als excuus aan te voeren naar leidinggevende als het escaleert. Maar ik wil vooral niet zo geraakt worden door dat stomme gedrag. Wat snorrie zegt inderdaad, kan best wel eens heel erg goed waar zijn. Dat ze zelf in een modus zit. En ik voel me ook gewoon vernederd erdoor wanr vroeger kon iedereen me ook altijd lekker uitfoeteren. Oh dat zal het zijn!

@prazo, klinkt als een pittige mail van die klant. Ik vraag me af of je je niet 'gewoon' aangevallen voelt en pissed was? Lijkt me vrij logisch na zo'n mail. Wat wilde je bereiken met je baas cc-en? Ik kan me voorstellen dat daar juist iets van een schema in zat. En wat voel je nu? Je schrijft namelijk dat je niet weet hoe je jezelf moet helpen, waar zit je mee op dit moment?

@cestlavie, wat goed om te lezen dat jij je zo goed voelt. Fijn, zeg! Ik denk dat het goed is ervan te genieten en het niet te idealiseren. Het zal namelijk heus wel een keer weer minder gaan, want je áltijd supergoed voelen is helaas voor niemand weggelegd. Misschien kan je kijken naar wat er nu goed gaat, wat je anders doet, dat kan je nog helpen wanneer het weer minder gaat. Het lijkt of je het nu erg buiten jezelf legt, alsof je er geen macht over hebt. Iets wat je dus zomaar weer kan worden afgenomen. En dan is de val ook zo groot als het weer eens minder gaat. Maar ook dít hoort bij jou. Geniet van de tijd die goed gaat, pak aan wat je kan in die tijd. Natuurlijk heb je je niet zitten aanstellen, het gaat gewoon nu even goed! Dit hoort net zo goed bij jou.

@snorrie dat lijkt me ook confronterend, dat je zus voor een tweede gaat en dat er geen begrip is voor wat maakt dat jij anders hebt gekozen/moeten kiezen. Hier is dat begrip wel, en misschien ook op andere plekken in je leven. Verlies is nu eenmaal iets moeilijks, wat soms nog wel opspeelt, ook al kan je het grootste deel van de tijd er goed mee omgaan

Hier gaat het wel oké.

tu1nhek schreef: ↑

13-05-2019 20:32

@prazo, klinkt als een pittige mail van die klant. Ik vraag me af of je je niet 'gewoon' aangevallen voelt en pissed was? Lijkt me vrij logisch na zo'n mail. Wat wilde je bereiken met je baas cc-en? Ik kan me voorstellen dat daar juist iets van een schema in zat. En wat voel je nu? Je schrijft namelijk dat je niet weet hoe je jezelf moet helpen, waar zit je mee op dit moment?

@cestlavie, wat goed om te lezen dat jij je zo goed voelt. Fijn, zeg! Ik denk dat het goed is ervan te genieten en het niet te idealiseren. Het zal namelijk heus wel een keer weer minder gaan, want je áltijd supergoed voelen is helaas voor niemand weggelegd. Misschien kan je kijken naar wat er nu goed gaat, wat je anders doet, dat kan je nog helpen wanneer het weer minder gaat. Het lijkt of je het nu erg buiten jezelf legt, alsof je er geen macht over hebt. Iets wat je dus zomaar weer kan worden afgenomen. En dan is de val ook zo groot als het weer eens minder gaat. Maar ook dít hoort bij jou. Geniet van de tijd die goed gaat, pak aan wat je kan in die tijd. Natuurlijk heb je je niet zitten aanstellen, het gaat gewoon nu even goed! Dit hoort net zo goed bij jou.

@snorrie dat lijkt me ook confronterend, dat je zus voor een tweede gaat en dat er geen begrip is voor wat maakt dat jij anders hebt gekozen/moeten kiezen. Hier is dat begrip wel, en misschien ook op andere plekken in je leven. Verlies is nu eenmaal iets moeilijks, wat soms nog wel opspeelt, ook al kan je het grootste deel van de tijd er goed mee omgaan

Hier gaat het wel oké.

Hee Tu1nhek,

Wat ik wilde bereiken is best een goede vraag. Je wilt mijn leidinggevende spreken? Zo dan. Zoiets. Ik hoop eigenlijk dat het wordt overgepakt door ‘m. Ik zit ermee dat ik nog in die boosheid blijf en me echt vernederd voel. Wat denkt ze wel? En ik moet morgen verder met de afhandeling en ik wil dan wel normaal doen voor ik echt op het matje geroepen word.

Prazo36 schreef: ↑

13-05-2019 20:43

Hee Tu1nhek,

Wat ik wilde bereiken is best een goede vraag. Je wilt mijn leidinggevende spreken? Zo dan. Zoiets. Ik hoop eigenlijk dat het wordt overgepakt door ‘m. Ik zit ermee dat ik nog in die boosheid blijf en me echt vernederd voel. Wat denkt ze wel? En ik moet morgen verder met de afhandeling en ik wil dan wel normaal doen voor ik echt op het matje geroepen word.

.
Wellicht was het een goed idee om eerst met je leidinggevende te overleggen? Even sparren hoe hierop te reageren? Of wilde je dat hij je zou redden?

Die boosheid kan ik me goed voorstellen. Dat je je vernederd voelt lijkt me meer een schema. Jullie hebben onenigheid begrijp ik, over wat jij voor de klant zou moeten doen? Dat kan toch? Dat jullie het anders zien? Dat komt veel voor in klantcontact. Jij hebt een mening/visie en de klant heeft dat ook. Dit is je eerste baan toch? De kunst in zoiets is de klant zich gehoord laten voelen binnen de grenzen die er zijn vanuit jouw mogelijkheden. En het is niet zo dat jij gek bent en alle andere mensen 'gewoon'. Bijna iedereen heeft zo hun eigen dingen, wellicht is deze vrouw ook wat onredelijk?

Weet je nu wat je mogelijkheden zijn, hoe je kan reageren/handelen wat je werk betreft? Dat scheelt al een stuk. Dan kan je dat ook scheiden van je gevoel van vernedering. Heb je eigenlijk behoefte aan iemand die voor je opkomt nu?

tu1nhek schreef: ↑

13-05-2019 20:54

.
Wellicht was het een goed idee om eerst met je leidinggevende te overleggen? Even sparren hoe hierop te reageren? Of wilde je dat hij je zou redden?

Die boosheid kan ik me goed voorstellen. Dat je je vernederd voelt lijkt me meer een schema. Jullie hebben onenigheid begrijp ik, over wat jij voor de klant zou moeten doen? Dat kan toch? Dat jullie het anders zien? Dat komt veel voor in klantcontact. Jij hebt een mening/visie en de klant heeft dat ook. Dit is je eerste baan toch? De kunst in zoiets is de klant zich gehoord laten voelen binnen de grenzen die er zijn vanuit jouw mogelijkheden. En het is niet zo dat jij gek bent en alle andere mensen 'gewoon'. Bijna iedereen heeft zo hun eigen dingen, wellicht is deze vrouw ook wat onredelijk?

Weet je nu wat je mogelijkheden zijn, hoe je kan reageren/handelen wat je werk betreft? Dat scheelt al een stuk. Dan kan je dat ook scheiden van je gevoel van vernedering. Heb je eigenlijk behoefte aan iemand die voor je opkomt nu?

Eigenlijk wekt de reactie “schikken” van mijn lg ook veel weerstand op. Waaruit ik het verlangen wel kan destilleren dat hij toch voor me in de bres gesprongen was. Dat hij me had bevestigd dat ik niks fout gedaan had, op zijn minst. Maar lg heeft hier ook geen tijd voor, en klant doet heel dramatisch. Het is onenigheid over de te leveren dienst inderdaad. Ik kan haar mijn visie op de zaak rustig uitleggen, dat zou zeker moeten lukken. Als ik dat in mijn hoofd houd dat dat gewoon goed is, kan ik hopelijk haar verwijten incasseren zonder ze op mezelf te betrekken en in razernij te ontsteken. Ik had het liefst gehad dat leindinggevende voor me opkwam en me vertelde dat het ok is maar dat gebeurt natuurlijk niet, heb het zelf ook verprutst dus logisch. Ja is mn eerste baan, zit nog in mn eerste halfjaar. Moet nog heel erg wennen maar krijg gewoon al veel verantwoordelijkheden en nu gaat het fout.

Als ik klant inschat zit die nu ook te koken trouwens na mijn reactie, dus ik houd rekening met hoogoplopende emoties bij klant, di maakt het voor mij echt een uitdaging.

Snorrie dat maakt toch niet uit, of je wel of niet een baan hebt. het is een prima advies en het lukt juist goed om vanaf een afstand de situatie te analyseren toch?

Prazo ik heb naast de visies en advies van Tu1nhek en snorrie niet echt een advies of aanvulling. maar wil je wel sterkte en succes wensen.

Prazo36 schreef: ↑

13-05-2019 21:05

Eigenlijk wekt de reactie “schikken” van mijn lg ook veel weerstand op. Waaruit ik het verlangen wel kan destilleren dat hij toch voor me in de bres gesprongen was. Dat hij me had bevestigd dat ik niks fout gedaan had, op zijn minst. Maar lg heeft hier ook geen tijd voor, en klant doet heel dramatisch. Het is onenigheid over de te leveren dienst inderdaad. Ik kan haar mijn visie op de zaak rustig uitleggen, dat zou zeker moeten lukken. Als ik dat in mijn hoofd houd dat dat gewoon goed is, kan ik hopelijk haar verwijten incasseren zonder ze op mezelf te betrekken en in razernij te ontsteken. Ik had het liefst gehad dat leindinggevende voor me opkwam en me vertelde dat het ok is maar dat gebeurt natuurlijk niet, heb het zelf ook verprutst dus logisch. Ja is mn eerste baan, zit nog in mn eerste halfjaar. Moet nog heel erg wennen maar krijg gewoon al veel verantwoordelijkheden en nu gaat het fout.

.
Ten eerste, je hebt het niet verprutst en het gaat niet fout! Dit hoort er echt bij. Je bent in je eerste halfjaar van je eerste baan en je hebt klantcontact. Dit is leren. Er zullen áltijd moeilijke klanten zijn. Er zullen áltijd misverstanden en miscommunicaties zijn. Er zullen áltijd situaties zijn waarin wrijving ontstaat. En naar mate je meer ervaring hebt zul je hier anders mee leren omgaan. Dit is niet verprutsen, dit is niets meer dan ervaring opdoen. Je bent bezig met een leerproces.

Wat me opvalt aan deze post is dat de vernedering er niet in terugkomt, maar vooral je frustratie. Mijn hypothese zou zijn is dat die frustratie vooral uit het nu komt, gelinkt aan deze situatie, maar dat de vernedering uit het verleden komt.

Van wat ik van jou weet kan ik me voorstellen dat het een beetje zo in elkaar zit, maar misschien zit ik er ook naast:
Hier en nu: moeilijke klant die ontevreden is met jouw werk. Jullie raken in conflict hierover. Jij voelt je boos over haar (dramatische) manier van doen.

Verleden: Mensen gaan tekeer tegen je, maken je voor van alles uit, keer op keer. Je wordt vernederd en niemand komt voor je op. Niemand vangt je op. Niemand helpt je of geeft je de bevestiging dat het niet oké is wat er gebeurt en dat jij wél oké bent. Niemand beschermt je tegen de pesters en niemand stelt je gerust of troost je tegen hun kwetsende woorden en acties. Eigenlijk laten ze het maar gaan, je staat er alleen voor.

Vermenging in de huidige situatie: Je hebt een moeilijke klant die ontevreden is met jouw werk en zich daar boos over uit. Haar woorden triggeren het verleden in jou. Je voelt je vernederd en wordt razend op haar hiervoor. Je wil alsnog dat je gered wordt, dat iemand je de bevestiging geeft die je nodig hebt, maar in het hier en nu zit je in een zakelijke situatie en heb je met een leidinggevende te maken en niet een beschermende ouder(figuur). Je doet tussen neus een lippen door een beroep op hem en hij 'laat je stikken'. Je blijft als gekwetst en boos kind alleen achter.

Ik denk dat het beter was geweest om face to face met je lg deze situatie te bespreken. Dan kan je het wat meer hebben over wat er gebeurt. Via een mail is het kort en krachtig en JIJ komt er eigenlijk niet in voor. Hij leest alleen het contact met de klant. Hij reageert dus kort en bondig terug over het contact met de klant. Dus jouw behoefte, waar jij tegenaan loopt wordt niet gezien en wordt ook niks mee gedaan. In een face to face gesprek kan je het er wat genuanceerder over hebben. En je hebt dan nóg kans dat je lg je niet kan geven wat jij nodig hebt, want als dat uit het verleden komt gaat dat nooit lukken, maar je kan wel wat meer je eigen gevoel en je eigen overwegingen meenemen in het proces. Want die zijn er gewoon en dat zou iedereen hebben, die boosheid, je aangesproken voelen, het niet eens zijn met een klant, een klant die dramatisch doet en tekeer gaat, dát hoort allemaal bij het nu en het is volkomen logisch om daar gewoon gevoelens over te hebben zoals boosheid of onzekerheid. En het is volkomen normaal om soms even te moeten sparren over en situatie voordat je reageert of om even de emotionele lading eraf te halen voordat je weer in contact gaat met een (moeilijke) klant. Echt, dít is leren in zo'n nieuwe baan en dat is ook echt volkomen normaal. (En echt, ik heb makkelijk praten, omdat jij nu in deze situatie zit. Maar ik heb zelf ook heel veel moeite met mogen leren en wanneer mensen hun onvrede op mij uiten.)

Maar dan heb je het op je werk aangepakt, en dan zit je nog met het kindstuk dat getriggerd is. Maar die staat er nu wel los van. Die heb je dan wel wat meer gekaderd en in perspectief. En wat heeft die nodig? Een beschermende ouder? Kunnen uitrazen over de pesters en een ouder die beschermt, ontvangt en troost? En misschien daarna naar de pesters toegaat en ze op hun plek zet? Zodat jij het niet hoeft te doen, zodat je niet overgeleverd bent, zodat je niet zo klein, kwetsbaar en alleen bent? Zodat je weer kan voelen dat je oké bent en dat je er mag zijn en dat er niks verkeerd is aan jou?

Ik vul maar wat in hoor, misschien kan je ergens wat mee, sluit ergens iets aan bij jouw beleving. Succes vandaag!

Nou, verder goedemorgen

Hoe gaat het met jou cestlavie? Nog steeds een goed gevoel?

Ik moest er weer hard aan trekken vanmorgen. Ik merk de laatste week aan mezelf dat er ergens iets niet helemaal klopt. Dat merkten jullie vorige week, kreeg ik het weer te pakken, maar ik merk dat ik echt diep slaap en ook steeds heel levendig droom. Ik word dan ook gespannen wakker en ben eigenlijk meteen bezig met 'niet goed genoeg' zijn. Ik vind het zó vermoeiend en eigenlijk wil ik ervoor weglopen. Ik wil er dan gewoon niet aan. Ik denk dat de angst om nooit goed genoeg te zijn dan zo groot is, de overtuiging dat ik toch nooit zal voldoen dat ik denk 'doe dan maar niet'. Niet goed genoeg in mijn werk, niet ijverig genoeg persoon, niet leuk genoeg persoon, niet goed genoeg, niet goed genoeg partner, niet gezellig genoeg, niet makkelijk genoeg, niet genoeg geven als partner, te moeilijk zijn....enz. enz. enz.

Maar ik heb het weer enigszins in perspectief weten te zetten. Ik denk dan aan de oefeningen met mijn therapeut die ik heb gedaan, de boodschappen die hij geeft die ik ook wel als 'beschermende/liefdevolle ouderboodschappen' kan zien. Ik probeer de lat lager te leggen. De kritische gedachten te herkennen en met compassie mezelf te benaderen.

Eigenlijk wil ik ook gewoon iemand die heel de dag mijn hand vasthoudt en zegt dat ik goed genoeg ben en niks hoeven. Hè getver, ik haat het om dat uit te spreken. Ik voel me daar veel te oud voor, het voelt zo kinderachtig (hallo kindstuk ) Maar dat is míjn bodemloze put. En de bevestiging die ik in het hier en nu krijg moet ik echt als bloemetjes om de put heen planten en niet erin gooien. Want dan gaat het verloren.

Maar wat zou het fijn zijn als het vertrouwen meer een stevige basis zou zijn dan dat ik er elke keer voor moet vechten. Herkennen jullie dat?

Nou, daar ben ik weer. In het kader van 'ook de successen delen'. Ik moest er dus hard aan trekken vanmorgen zoals ik schreef. En daarna ben ik met mijn ongedisciplineerde kind op de fiets gestapt om iets te doen waar zij geen zin in had, maar waarvan ik wist dat het eigenlijk wel goed was. En door alles wat ik vanmorgen heb ingezet voel ik me nu een stuk beter.

@snorrie, als ik naar mezelf kijk is het niet één ding wat helpt, maar een opstapeling. Ik vind dus ook niet dat het per se 'goedkeuring uit jezelf' halen is. Dat doet naar mijn idee af aan de bodemloze put die er gewoon ís, alsof je die zou moeten vullen (daar schreef ik een tijdje terug ook iets over). Maar de bodemloze put ís niet te vullen. Er moeten dingen naast komen. Dus het echt zien van het gemis, maar dingen halen in het hier en nu die je ernaast zet (in de tuinmetafoor: de bloemen ernaast planten in plaats van erin gooien). Daarnaast ook de liefdevolle/beschermende ouderboodschappen. De gezonde volwassene inschakelen. En ook wel buiten mijn comfort zone gaan om echt nieuwe ervaringen op te doen. Dus actief planten halen voor in de tuin. Maar dat is hard werken steeds.

Wat leuk zeg Snorrie dat je met iemand van het forum hebt afgesproken, lijkt me ontezettend spannend maar ook leuk.

Mijn week begon ontzettend goed, ik las net terug, dat ik dat ook geschreven had, maar dit gevoel sloeg dinsdag compleet om. Aanleiding is een situatie op het werk geweest, daarna kon ik mij maar moeilijk herpakken.
Vervolgens stapelde meer kleine dingen zich op en en ik voel me gewoon vermoeid en down.
Dat geisoleerde gevoel ken ik Snorrie, eigenljk is dat een soort basis gevoel bij mij. Onverbondenheid en eenzaam. Ik hoop dat het gevoel inmiddels bij je is afgenomen en dat je de dag goed doorgekomen bent