Schema therapie kletspraat

31-10-2018 09:32 1693 berichten
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd

Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.

Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
Ik en een collega zijn beide aandachtsfunctionarissen in de organisatie. We kunnen geconsulteerd worden. Zij wordt altijd gevraagd en ik nooit. Dit heb ik eerder uitgesproken dat ik dat heel lastig vind. Afgelopen week speelde er iets dringends en ik ben niet op de hoogte gesteld, mijn collega wel. Ik heb gevraagd hoe het komt dat ik niet op de hoogte ben gesteld, het antwoord was vaag en zonder inhoudelijk argument. Ik merk dat ik er niks mee kan. Er zit ook oud zeer, omdat ik in het verleden haar heb ingewerkt op het thema. Vervolgens speelde mijn collega een taak naar mij door omdat ze uren tekort komt, dat triggert bij mij het gevoel dat ik niet volwaardig ben en niet goed genoeg ben. Ik heb vervolgens vooral last van het feit dat ik me schaam voor mijn gevoelens.
- ik denk dat het van gekwetst kind naar boos kind modi naar straffende modi naar gekwetst kind modi gaat.
Vermoeiend
snorriemorrie schreef:
18-05-2019 07:10
Als ik contact heb met andere mensen zakt dat gevoel wel snel weer weg, gelukkig. Maar ik zou ook graag willen dat ik me niet zo voel als ik alleen ben, want ik kan niet de hele dag mensen om me heen hebben natuurlijk. :)
Dit is erg herkenbaar Snorrie, dat bodemloze gevoel, ik noem dat vaak de leegte die ik voel.
Waarschijnlijk ontbreekt het dan, denk ik, aan zelfliefde en oke zijn met jezelf??? Denk je ook niet?
tu1nhek schreef:
14-05-2019 08:44
.
Ten eerste, je hebt het niet verprutst en het gaat niet fout! Dit hoort er echt bij. Je bent in je eerste halfjaar van je eerste baan en je hebt klantcontact. Dit is leren. Er zullen áltijd moeilijke klanten zijn. Er zullen áltijd misverstanden en miscommunicaties zijn. Er zullen áltijd situaties zijn waarin wrijving ontstaat. En naar mate je meer ervaring hebt zul je hier anders mee leren omgaan. Dit is niet verprutsen, dit is niets meer dan ervaring opdoen. Je bent bezig met een leerproces.

Wat me opvalt aan deze post is dat de vernedering er niet in terugkomt, maar vooral je frustratie. Mijn hypothese zou zijn is dat die frustratie vooral uit het nu komt, gelinkt aan deze situatie, maar dat de vernedering uit het verleden komt.

Van wat ik van jou weet kan ik me voorstellen dat het een beetje zo in elkaar zit, maar misschien zit ik er ook naast:
Hier en nu: moeilijke klant die ontevreden is met jouw werk. Jullie raken in conflict hierover. Jij voelt je boos over haar (dramatische) manier van doen.

Verleden: Mensen gaan tekeer tegen je, maken je voor van alles uit, keer op keer. Je wordt vernederd en niemand komt voor je op. Niemand vangt je op. Niemand helpt je of geeft je de bevestiging dat het niet oké is wat er gebeurt en dat jij wél oké bent. Niemand beschermt je tegen de pesters en niemand stelt je gerust of troost je tegen hun kwetsende woorden en acties. Eigenlijk laten ze het maar gaan, je staat er alleen voor.

Vermenging in de huidige situatie: Je hebt een moeilijke klant die ontevreden is met jouw werk en zich daar boos over uit. Haar woorden triggeren het verleden in jou. Je voelt je vernederd en wordt razend op haar hiervoor. Je wil alsnog dat je gered wordt, dat iemand je de bevestiging geeft die je nodig hebt, maar in het hier en nu zit je in een zakelijke situatie en heb je met een leidinggevende te maken en niet een beschermende ouder(figuur). Je doet tussen neus een lippen door een beroep op hem en hij 'laat je stikken'. Je blijft als gekwetst en boos kind alleen achter.

Ik denk dat het beter was geweest om face to face met je lg deze situatie te bespreken. Dan kan je het wat meer hebben over wat er gebeurt. Via een mail is het kort en krachtig en JIJ komt er eigenlijk niet in voor. Hij leest alleen het contact met de klant. Hij reageert dus kort en bondig terug over het contact met de klant. Dus jouw behoefte, waar jij tegenaan loopt wordt niet gezien en wordt ook niks mee gedaan. In een face to face gesprek kan je het er wat genuanceerder over hebben. En je hebt dan nóg kans dat je lg je niet kan geven wat jij nodig hebt, want als dat uit het verleden komt gaat dat nooit lukken, maar je kan wel wat meer je eigen gevoel en je eigen overwegingen meenemen in het proces. Want die zijn er gewoon en dat zou iedereen hebben, die boosheid, je aangesproken voelen, het niet eens zijn met een klant, een klant die dramatisch doet en tekeer gaat, dát hoort allemaal bij het nu en het is volkomen logisch om daar gewoon gevoelens over te hebben zoals boosheid of onzekerheid. En het is volkomen normaal om soms even te moeten sparren over en situatie voordat je reageert of om even de emotionele lading eraf te halen voordat je weer in contact gaat met een (moeilijke) klant. Echt, dít is leren in zo'n nieuwe baan en dat is ook echt volkomen normaal. (En echt, ik heb makkelijk praten, omdat jij nu in deze situatie zit. Maar ik heb zelf ook heel veel moeite met mogen leren en wanneer mensen hun onvrede op mij uiten.)

Maar dan heb je het op je werk aangepakt, en dan zit je nog met het kindstuk dat getriggerd is. Maar die staat er nu wel los van. Die heb je dan wel wat meer gekaderd en in perspectief. En wat heeft die nodig? Een beschermende ouder? Kunnen uitrazen over de pesters en een ouder die beschermt, ontvangt en troost? En misschien daarna naar de pesters toegaat en ze op hun plek zet? Zodat jij het niet hoeft te doen, zodat je niet overgeleverd bent, zodat je niet zo klein, kwetsbaar en alleen bent? Zodat je weer kan voelen dat je oké bent en dat je er mag zijn en dat er niks verkeerd is aan jou?

Ik vul maar wat in hoor, misschien kan je ergens wat mee, sluit ergens iets aan bij jouw beleving. Succes vandaag! :hug:
Wat er allemaal gebeurt in mij en met mij heb je op een goede manier woorden gegeven, Tu1nhek. Het is confronterend om te lezen en dus ook pijnlijk, juist omdat het waar is. Ik wil volgende week weer een gesprek aangaan met mijn lg, want op dit moment loopt het niet zoals ik het graag wil, maar ja dat is natuurlijk weer eng dus ik hik er tegenop. Ik voel me een moeilijk persoon en bezwaard omdat mijn leerproces veel tijd vergt ook van hem. Dus moed verzamelen.

Ik ga zeker geen troost vinden bij hem, dat moet ik ook niet willen want dat zal veel 'in de steek gelaten' gevoelens opleveren. Hij is niet de persoon voor die rol, hij heeft zich deze weken ook weer van zijn meest empathieloze kant laten zien. Zo erg dat ik gewoon sparren al bijna niet durf. En het kindstuk ga ik nu zelf proberen op te pakken.
Cestlavie83 schreef:
18-05-2019 16:53
Ik en een collega zijn beide aandachtsfunctionarissen in de organisatie. We kunnen geconsulteerd worden. Zij wordt altijd gevraagd en ik nooit. Dit heb ik eerder uitgesproken dat ik dat heel lastig vind. Afgelopen week speelde er iets dringends en ik ben niet op de hoogte gesteld, mijn collega wel. Ik heb gevraagd hoe het komt dat ik niet op de hoogte ben gesteld, het antwoord was vaag en zonder inhoudelijk argument. Ik merk dat ik er niks mee kan. Er zit ook oud zeer, omdat ik in het verleden haar heb ingewerkt op het thema. Vervolgens speelde mijn collega een taak naar mij door omdat ze uren tekort komt, dat triggert bij mij het gevoel dat ik niet volwaardig ben en niet goed genoeg ben. Ik heb vervolgens vooral last van het feit dat ik me schaam voor mijn gevoelens.
- ik denk dat het van gekwetst kind naar boos kind modi naar straffende modi naar gekwetst kind modi gaat.
Vermoeiend
Wat ontzettend lullig dat je zo gepasseerd wordt, Cestlavie. Wel goed van je dat je naar de reden gevraagd hebt, is je collega zo iemand die niet op haar mondje gevallen is? Vaak worden dat soort types zwaar overgewaardeerd omdat ze zoveel aandacht op zich vestigen.

Ik snap dat die schaamte een enorme last voor je is maar je hoeft je natuurlijk niet te schamen voor dingen die je zijn aangedaan waardoor je je nu zo voelt...
snorriemorrie schreef:
14-05-2019 07:20
Wellicht kun je er een email achteraan sturen met excuses dat het zo uit de hand is gelopen en alsnog op een rustige manier uitleggen waar je mee zit.

Vervelende, veeleisende en vernederende klanten zijn heel erg rot, maar wat ik bij mijn vorige werk heb geleerd is dat het eigenlijk nooit op jou persoonlijk gericht is, maar op het bedrijf. De klant is niet boos op jou, maar op het bedrijf dat jij op dat moment representeert.

Maargoed, misschien ben ik niet de juiste persoon om hierover te adviseren want ik ben al ruim 2 jaar werkeloos :-$
Dat idee zo'n cursus is helemaal niet zo gek, en dat maakt niet uit hoor dat je 2 jaar werkeloos bent, dat maakt je helemaal niets minder. Mag ik vragen waarom je werkeloos werd, was dat ook door de psychische problemen vanuit schema's of heel wat anders? Als je het niet wilt zeggen snap ik het maar ik merk hoe lastig het standhouden is in een 'normale' functie als er zoveel verstoord is in mijn denken. Dus vandaar dat ik het me nogal kan voorstellen eigenlijk, als het daardoor komt.
Sorry als mijn posts rare zinsbouw hebben, ik heb weer een lange week gehad :P
tu1nhek schreef:
14-05-2019 08:54
Nou, verder goedemorgen :)

Hoe gaat het met jou cestlavie? Nog steeds een goed gevoel? :yes:

Ik moest er weer hard aan trekken vanmorgen. Ik merk de laatste week aan mezelf dat er ergens iets niet helemaal klopt. Dat merkten jullie vorige week, kreeg ik het weer te pakken, maar ik merk dat ik echt diep slaap en ook steeds heel levendig droom. Ik word dan ook gespannen wakker en ben eigenlijk meteen bezig met 'niet goed genoeg' zijn. Ik vind het zó vermoeiend en eigenlijk wil ik ervoor weglopen. Ik wil er dan gewoon niet aan. Ik denk dat de angst om nooit goed genoeg te zijn dan zo groot is, de overtuiging dat ik toch nooit zal voldoen dat ik denk 'doe dan maar niet'. Niet goed genoeg in mijn werk, niet ijverig genoeg persoon, niet leuk genoeg persoon, niet goed genoeg, niet goed genoeg partner, niet gezellig genoeg, niet makkelijk genoeg, niet genoeg geven als partner, te moeilijk zijn....enz. enz. enz.

Maar ik heb het weer enigszins in perspectief weten te zetten. Ik denk dan aan de oefeningen met mijn therapeut die ik heb gedaan, de boodschappen die hij geeft die ik ook wel als 'beschermende/liefdevolle ouderboodschappen' kan zien. Ik probeer de lat lager te leggen. De kritische gedachten te herkennen en met compassie mezelf te benaderen.

Eigenlijk wil ik ook gewoon iemand die heel de dag mijn hand vasthoudt en zegt dat ik goed genoeg ben en niks hoeven. Hè getver, ik haat het om dat uit te spreken. Ik voel me daar veel te oud voor, het voelt zo kinderachtig (hallo kindstuk :hello: ) Maar dat is míjn bodemloze put. En de bevestiging die ik in het hier en nu krijg moet ik echt als bloemetjes om de put heen planten en niet erin gooien. Want dan gaat het verloren.

Maar wat zou het fijn zijn als het vertrouwen meer een stevige basis zou zijn dan dat ik er elke keer voor moet vechten. Herkennen jullie dat?
Wat knap dat je deze diepte weet te bereiken in je gevoelswereld. Ik wil ook gewoon niet volwassen zijn soms. Eigenlijk best vaak hoor. Waarom haat je het om het hier neer te zetten? Je vindt het kinderachtig schrijf je, maar ik denk eigenlijk dat best veel mensen dit wel eens hebben maar het niet eens weten. Welk vertrouwen bedoel je? Zelfvertrouwen? Of vertrouwen in anderen? Ik herken het zelfvertrouwen, als ik dat nou vanzelfsprekend had zou mijn leven veel fijner zijn. Nu moet ik er zo enorm veel formulierwerk voor doen (G-schema's) uitschrijven en uitwerken om het even tijdelijk te voelen.
Prazo36 schreef:
18-05-2019 19:41
Dat idee zo'n cursus is helemaal niet zo gek, en dat maakt niet uit hoor dat je 2 jaar werkeloos bent, dat maakt je helemaal niets minder. Mag ik vragen waarom je werkeloos werd, was dat ook door de psychische problemen vanuit schema's of heel wat anders? Als je het niet wilt zeggen snap ik het maar ik merk hoe lastig het standhouden is in een 'normale' functie als er zoveel verstoord is in mijn denken. Dus vandaar dat ik het me nogal kan voorstellen eigenlijk, als het daardoor komt.

Ja, dat had er denk ik wel mee te maken, vooral met de PMDD. Ik was niet in staat om de hele maand op hetzelfde niveau te presteren, dat ben ik nog steeds niet trouwens. Het gaat wel beter, maar echt een betaalde baan waarbij veel eisen worden gesteld gaat nog steeds niet werken
Prazo, Ik snap dat je tegen het gesprek op ziet, vind het wel heel moedig en knap van je dat je het aangaat. Was je van plan om het gesprek voor jezelf voor te bereiden? misschien helpt het je, eigenlijk doe je dat al, nu ik dit zo schrijf.
Vind het ook knap dat je je eigen verwachtingen onder de loep neemt. Troost zoeken bij je Lg is inderdaad een behoefte, hoop of verwachting die vaak niet bevredigd zal worden, inderdaad zoals je zelf schrijft, door zijn rol.

Ja ik voel me denk ik gepasseerd en ben denk ik stik jaloers. Zij durft alles, is 1m85, heeft natuurlijk overwicht en komt altijd duidelijk en helder over.
Ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan, maar ik word continue bevestigd in dat ik het niet kan.
De hele week was ik gedemotiveerd en heb haar vermeden in het contact, ik hoop altijd dat mijn gevoel overwaait, maar zodra ik er aan denk, word ik boos en verdrietig
snorriemorrie schreef:
18-05-2019 19:50
Ja, dat had er denk ik wel mee te maken, vooral met de PMDD. Ik was niet in staat om de hele maand op hetzelfde niveau te presteren, dat ben ik nog steeds niet trouwens. Het gaat wel beter, maar echt een betaalde baan waarbij veel eisen worden gesteld gaat nog steeds niet werken
Dat klinkt als hele heftige klachten die PMDD :hug:

Wat vervelend dat er nog geen goed medicijn voor is, zeker als het je zelfs arbeidsongeschikt kan maken, als mannen zoiets hadden was er allang een goed medicijn (een vermoeden...)

Vrouwen moeten maar wel dealen met de ***-zooi die elke maand komt in mega heftige mate in sommige gevallen zoals bij jou.

Ik heb soms ook wel zoiets van waarom ben ik vandaag gaan werken ik zit eigenlijk alleen maar op de wc maar wat jij hebt lijkt me echt heel erg klote
Cestlavie83 schreef:
18-05-2019 20:35
Prazo, Ik snap dat je tegen het gesprek op ziet, vind het wel heel moedig en knap van je dat je het aangaat. Was je van plan om het gesprek voor jezelf voor te bereiden? misschien helpt het je, eigenlijk doe je dat al, nu ik dit zo schrijf.
Vind het ook knap dat je je eigen verwachtingen onder de loep neemt. Troost zoeken bij je Lg is inderdaad een behoefte, hoop of verwachting die vaak niet bevredigd zal worden, inderdaad zoals je zelf schrijft, door zijn rol.

Ja ik voel me denk ik gepasseerd en ben denk ik stik jaloers. Zij durft alles, is 1m85, heeft natuurlijk overwicht en komt altijd duidelijk en helder over.
Ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan, maar ik word continue bevestigd in dat ik het niet kan.
De hele week was ik gedemotiveerd en heb haar vermeden in het contact, ik hoop altijd dat mijn gevoel overwaait, maar zodra ik er aan denk, word ik boos en verdrietig
dank je! Ja ik moet het echt gaan voorbereiden anders weet ik niet goed wat ik moet zeggen en wordt de drempel om het te doen te hoog en gebeurt het niet. Ik heb afgelopen week ook een klein paniekaanvalletje gehad omdat er iets dreigt mis te gaan in een project dat ik onder mijn hoede heb en dat heb ik niet helemaal verborgen kunnen houden. Dus nu speelt er ook schaamte voor komende week; zou hij me al ongeschikt vinden voor de baan en me een labiel, kwetsbaar en makkelijk uit het veld te slaan persoon vinden die slecht tegen stress kan. Dat is zeker mogelijk want de laatste tijd laat ik me emotioneel wel een beetje kennen, ik reageer sneller ongenuanceerd omdat mijn emotionele batterij inmiddels wel tamelijk leeg is.

Ik snap je helemaal hoor cestlavie, dat je er niet op zit te wachten steeds met haar aanwezigheid te worden geconfronteerd. Is ze wel aardig verder? Zou het helpen om te bedenken waar zij jaloers op zou kunnen zijn bij jou? Dat helpt je gewaar te worden van je eigen kwaliteiten en je zekerder te voelen en voor je het weet verbijster je haar met een heel gevatte opmerking waar zij niet van terugheeft👍
Prazo36 schreef:
18-05-2019 23:50
Dat klinkt als hele heftige klachten die PMDD :hug:

Wat vervelend dat er nog geen goed medicijn voor is, zeker als het je zelfs arbeidsongeschikt kan maken, als mannen zoiets hadden was er allang een goed medicijn (een vermoeden...)

Vrouwen moeten maar wel dealen met de ***-zooi die elke maand komt in mega heftige mate in sommige gevallen zoals bij jou.

Ik heb soms ook wel zoiets van waarom ben ik vandaag gaan werken ik zit eigenlijk alleen maar op de wc maar wat jij hebt lijkt me echt heel erg klote

Ja, het is niet anders.... Nu mijn uitkering wegvalt zal ik wel op zoek moeten naar iets van inkomsten, of dat nu vanuit huis is of ergens anders dat weet ik nog niet. Ik doe nu soms wat freelance klussen, maar ben nog vrij ongedisciplineerd. maar ga er wel mijn best voor doen om dat uit te breiden
Hoi allemaal,

@cestlavie, ben jij weer volledig aan het werk? Je bent een tijdje er toch uit geweest i.v.m. ziekte? Kan het zijn dat je collega's iets meekrijgen van je worsteling wat betreft werk en je dus niet zo stevig vinden staan hierin? Je hebt je collega blijkbaar goed ingewerkt, want ze weet de functie goed te vervullen. Goed dat je gevraagd hebt naar waarom je niet geïnformeerd werd. Wellicht helpt het om jezelf weer wat actiever te profileren in deze rol.

Je schrijft ook dat je je schaamt voor je gevoelens? Welke gevoelens bedoel je precies? (oké welke niet waarschijnlijk ;-D )

@snorrie, hoe gaat het met je lege gevoel? Denk je dat het je hierin ook zou helpen als je weer iets van werk hebt?

@prazo, je leidinggevende vindt je toch niet ongeschikt? Waaruit maak je dat op? Je had het een tijdje wat beter op de rit leek het wel. Heb je het ook wel eens met collega's over jouw werk(druk)? Ik kan uit je posts niet zo goed opmaken welke dingen daarmee te maken hebben en met je nieuwe baan en welke dingen mogelijk meer in jouw eigen hoofd spelen. Weet je al wat je wil bespreken met je leidinggevende en hoe? Wat heb je op dit moment nodig van hem?

Ik heb mezelf ook in het verleden zitten verwijten dat mijn klanten geen tijd of behoefte hebben aan mijn 'leerproces' - zoals ik het zag. Terugkijkend kan ik alleen maar zeggen, had ik mezelf maar dat leerproces gegund. Het was allang goed genoeg, ik was veel te streng in wat ik van mezelf verwachtte. En véél te kritisch naar mezelf toe. Het had me jaren ellende bespaard als ik mezelf de kans had gegeven om te leren, als ik niet de lat altijd veel te hoog had gelegd. Maar goed, dat probeer ik nu in ieder geval anders te doen!

Ja, je hebt gelijk dat zo veel mensen niet altijd volwassen willen zijn ;-D maar dat basisvertrouwen in jezelf, dat zelfvertrouwen dat jij noemde, dat had echt wel wat (behoorlijk) steviger gemogen bij mij. Dat geeft ook het vermogen om terug te veren als iets niet helemaal lekker gaat, om je hoofd boven water te houden als je onzeker bent en niet koppie onder te gaan, dat angst niet de overhand krijgt en zelfkritiek wat ook zelfhaat kan worden, stress wat te hoog oploopt en nog zo veel andere dingen die voortkomen uit dat gebrek aan basisvertrouwen. Het is inderdaad een hoop werk zonder het basisvertrouwen, als je dat zelf nu nog moet opbouwen terwijl je het had moeten ontwikkelen als kind.

Met mij gaat het hier wel goed. Bovenstaande natuurlijk nog altijd thema's, op mijn werk word ik hier ook zeker in uitgedaagd op het moment, maar ik ben er goed mee bezig. Probeer me niet te verantwoordelijk te voelen, niet te kritisch te worden naar mezelf toe en genoeg stil te staan bij mijn eigen gevoel voordat ik me mee laat slepen in achter de behoeftes van anderen aan lopen waardoor ik mezelf verlies. Verder veel bezig met het afscheid van mijn therapeut wat weer dichtbij komt.
Pffh, kom net bij therapie vandaan, heb vandaag echt enorm zitten janken. Volgens mijn therapeut heb ik nooit echt de ruimte genomen om te verwerken dat ik ziek ben geworden na de bevalling en daardoor bepaalde dingen gewoon niet zo heb kunnen doen zoals ik had gewild. En zit dus eigenlijk middenin een soort rouwproces nu dat elke maand weer de kop opsteekt in mijn PMDD-periode. 😞 Ben je lekker mee
Maar ik herken het wel nu, bijvoorbeeld dat erg in de knoop zitten wat betreft wel of geen 2e kind hebben we het uitgebreid over gehad en heeft ze heel veel over gevraagd en daaruit blijkt dat ik vooral heel veel verdriet heb over dingen die ik met mijn zoontje heb gemist omdat het destijds psychisch niet zo goed met mij ging. En dat ik dat moet gaan verwerken. Dat ga ik niet oplossen met een tweede kindje waar het dan eventueel wel of niet beter gaat lopen dan hoe het met mijn zoontje liep.

Overigens is het misschien zelfs nog meer een gevoel dat ik iets verkeerd heb gedaan dan dat er daadwerkelijk zoveel mis is gegaan. Maargoed, dat gevoel mag er uiteraard ook zijn en verwerkt worden
Pffh ik ben weer in een valkuil getrapt om mijn moeder ergens mee om hulp te vragen. Ze denkt gelijk dat ze zich overal mee kan en mag bemoeien en mij mag veroordelen. Helaas begrijpt ze vrij weinig van PMDD / depressieve gedachtes waar ik momenteel helaas mee rondloop. Dus ik snap de dingen die ze zegt wel als ze iemand aanspreekt die gewoon mentaal gezond in zijn vel zit, maar ze snapt gewoonweg niet dat bepaalde dingen mij meer moeite kosten.

Ik zou verdorrie wel eens een complimentje willen voor alle dingen die ik wél goed doe. Ik weet wel gewoon een huishouden draaiend te houden met een (soort van) depressie. Misschien niet met haar maatstaven, maar desondanks vind ik het onwijs oneerlijk dat ik zo veroordeeld word.
Haha hoop gepuf in mijn berichtjes vandaag :biggrin: Begin ze allebei met pfffh merk ik nu. maar voel me inderdaad ook echt een beetje pufferig
tu1nhek schreef:
20-05-2019 20:56

@prazo, je leidinggevende vindt je toch niet ongeschikt? Waaruit maak je dat op? Je had het een tijdje wat beter op de rit leek het wel. Heb je het ook wel eens met collega's over jouw werk(druk)? Ik kan uit je posts niet zo goed opmaken welke dingen daarmee te maken hebben en met je nieuwe baan en welke dingen mogelijk meer in jouw eigen hoofd spelen. Weet je al wat je wil bespreken met je leidinggevende en hoe? Wat heb je op dit moment nodig van hem?

Ik heb mezelf ook in het verleden zitten verwijten dat mijn klanten geen tijd of behoefte hebben aan mijn 'leerproces' - zoals ik het zag. Terugkijkend kan ik alleen maar zeggen, had ik mezelf maar dat leerproces gegund. Het was allang goed genoeg, ik was veel te streng in wat ik van mezelf verwachtte. En véél te kritisch naar mezelf toe. Het had me jaren ellende bespaard als ik mezelf de kans had gegeven om te leren, als ik niet de lat altijd veel te hoog had gelegd. Maar goed, dat probeer ik nu in ieder geval anders te doen!

Ja, je hebt gelijk dat zo veel mensen niet altijd volwassen willen zijn ;-D maar dat basisvertrouwen in jezelf, dat zelfvertrouwen dat jij noemde, dat had echt wel wat (behoorlijk) steviger gemogen bij mij. Dat geeft ook het vermogen om terug te veren als iets niet helemaal lekker gaat, om je hoofd boven water te houden als je onzeker bent en niet koppie onder te gaan, dat angst niet de overhand krijgt en zelfkritiek wat ook zelfhaat kan worden, stress wat te hoog oploopt en nog zo veel andere dingen die voortkomen uit dat gebrek aan basisvertrouwen. Het is inderdaad een hoop werk zonder het basisvertrouwen, als je dat zelf nu nog moet opbouwen terwijl je het had moeten ontwikkelen als kind.

Met mij gaat het hier wel goed. Bovenstaande natuurlijk nog altijd thema's, op mijn werk word ik hier ook zeker in uitgedaagd op het moment, maar ik ben er goed mee bezig. Probeer me niet te verantwoordelijk te voelen, niet te kritisch te worden naar mezelf toe en genoeg stil te staan bij mijn eigen gevoel voordat ik me mee laat slepen in achter de behoeftes van anderen aan lopen waardoor ik mezelf verlies. Verder veel bezig met het afscheid van mijn therapeut wat weer dichtbij komt.
Hoi Tu1nhek,

Lg praat vaak over mensen die stress krijgen van het werk dat ze 'het werk niet aankunnen' of niet weerbaar genoeg zijn of een probleem hebben, dus vandaar extrapoleer ik dat naar mijn eigen situatie. Ik heb ook flink gestressed dus nu denk ik, oei, daar zal hij dan vast ook wel wat van vinden (wat niet per sé positief is, zeg maar). Snap je? het is niet geheel in mijn eigen hoofd gefabriceerd, het is wel echt uit hoe hij op anderen reageert dus waarom zou hij niet op mij ook zo reageren.

Ik durfde het gesprek ook nog niet aan te gaan, een beetje om dezelfde reden, ik heb eigenlijk meer begeleiding/sturing/hulp nodig en ik heb het gevoel dat alles wat ik doe mislukt omdat ik een aantal tegenslagen heb in diverse projecten waarin ik werk. Alles loopt op het moment wat stroever en dat heeft zijn weerslag weer op mijn zelfvertrouwen (wat er dus niet is, haha, waarom lach ik). Ik voel me ook elke ochtend een raar soort zenuwachtig als ik wakker word en ik heb eigenlijk geen zin meer om naar het werk te gaan, dus ik moet wel echt wat gaan doen, iets waar ik me goed bij voel. Het helpt bij mij wel erg om zo'n G-schema in te vullen maar het effect blijft maar 24 uur hangen ca., en het invullen is best veel werk maar ik zou er eigenlijk dagelijks een moeten maken dus (zucht).

Mijn vermijdingsdrang heeft op dit moment goed vat op me want ik ga het gesprek niet aan terwijl ik wel weet dat ik eigenlijk diep ongelukkig word van het feit dat ik bijna geen sturing heb en het gevoel heb dat alles in de soep loopt, het maakt dat ik me machteloos en waardeloos voel, dat mijn bijdrage aan het bedrijf echt niks waard zijn want alles loopt toch in de soep. Nou ja, zo kan ik even doorgaan, maar ik voel me echt ontzettend in het diepe gegooid en heb soms totaal geen aanknopingspunten. Dat het nog zo nieuw voor me is dat ik niet eens snap wat ik niet snap.

Ik vind wat je schrijft over jezelf een veel te hoge lat leggen echt bijzonder herkenbaar, dat is precies wat ik ook doe, en het lezen maakte wel even dat ik dat inzag. Zoals ik over mezelf schrijf, kun je dat ook wel uit opmaken, het gevoel van de boel verkloten terwijl ik misschien in bepaalde dingen wel heel slim handel en dingen heel snel oppak maar dat zal ik niet weten want dat hoor ik niet, ik hoor alleen wat ik verkloot. Dus ik heb geen idee, voor m'n gevoel doe ik het helemaal niet goed. Stom hoe dat werkt.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een heerlijke vakantie gehad. En ik ben er trots op dat ik een paar keer mijn emoties heb kunnen delen met de vriendin waarmee ik samen was. Morgen start therapie al weer.

Prazo, misschien helpt dit. Ik denk dat er een soort cyclus inzit. Je begint aan een nieuwe baan en legt de lat heel hoog (veeleisende ouder). Je gaat heel hard je best doen (nog steeds veeleisende ouder), maar je redt je eigen maatstaf niet en je wordt boos op jezelf, alles mislukt, loopt in de soep (straffende ouder). Bij mijzelf is de volgende fase "laat maar zitten", dan vertelt de mislukking dat ik er maar beter mee kan stoppen/er niet meer opnieuw aan beginnen.
Een oplossing zou zijn om de lat minder hoog te leggen en mild zijn voor jezelf als het niet (gelijk) lukt.
Alle reacties Link kopieren
Een oplossing zou zijn om in gesprek te gaan met leidinggevende, dat is volwassen. Met de lat hoog leggen is niks mis namelijk, alleen wel als je het alleen wilt blijven doen als het niet lukt.
niks moet en alles mag
martje55 schreef:
22-05-2019 16:03
Ik heb een heerlijke vakantie gehad. En ik ben er trots op dat ik een paar keer mijn emoties heb kunnen delen met de vriendin waarmee ik samen was. Morgen start therapie al weer.

Prazo, misschien helpt dit. Ik denk dat er een soort cyclus inzit. Je begint aan een nieuwe baan en legt de lat heel hoog (veeleisende ouder). Je gaat heel hard je best doen (nog steeds veeleisende ouder), maar je redt je eigen maatstaf niet en je wordt boos op jezelf, alles mislukt, loopt in de soep (straffende ouder). Bij mijzelf is de volgende fase "laat maar zitten", dan vertelt de mislukking dat ik er maar beter mee kan stoppen/er niet meer opnieuw aan beginnen.
Een oplossing zou zijn om de lat minder hoog te leggen en mild zijn voor jezelf als het niet (gelijk) lukt.
Ik voel de laat maar zitten fase ook aankomen, die is heel dichtbij nu. Plannen om ertussenuit te knijpen en niet meer te komen opdagen incluus, en ja , dat dat niet volwassen is behoeft geen betoog, maar kom idd maar eens uit zo’n cirkel want zo’n cirkel werkt ook drempelverhogend. Ik ben nog steeds bezig met moed verzamelen voor het gesprek. Er niet zoveel druk opleggen vanuit mezelf is ook een deel van de oplossing, dus idd de lat.. als ik het “verpruts” mezelf vergeven zal ook helpen, 100% van overtuigd.
Allesmag schreef:
22-05-2019 16:46
Een oplossing zou zijn om in gesprek te gaan met leidinggevende, dat is volwassen. Met de lat hoog leggen is niks mis namelijk, alleen wel als je het alleen wilt blijven doen als het niet lukt.
Zeker waar
Hoi allemaal.

Snorrie, gaat het weer een beetje beter? je had een lastige dag zo te lezen. Ik kan mij heel goed indenken hoe frustrerend het is, wanneer je moeder zulke hoge verwachtingen blijft hebben en daarmee indirect de boodschap geeft, iig gevoelsmatig dat je het niet goed doet. De hoop dat het anders word lijkt me eigenlijk nog pijnlijker.... maar dat vul ik zo voor je in.

Tuinhek, spannend dat het afscheid met je therapeut nadert. Denk je dat je het gemakkelijk los kan laten?
Wel fijn om te lezen dat je schrijft dat het goed met je gaat, ondanks de dagelijkse worsteling.
Om nog antwoord te geven op je vraag, over mijn werksituatie. Ik ben op dit moment 24 van de 34 uur aan het werk. Het kan zijn dat mijn collega's vinden dat ik nog instabiel ben, maar dit speelt al jaren en ik denk dat het verschil er in zit dat mijn collega stabieler is en altijd duidelijk, helder, stabiel. Mijn collega is gewoon een gezonde volwassene met een goede portie zelfvertrouwen, ik daarentegen kom denk ik wat wisselend over op het werk. Ik heb dagen dat ik erg stil en somber ben, of zenuwachtig en angstig en soms ook gewoon meer opgewekt. Als mij iets dwars zit, reageer ik denk ik passief agressief, kan dan misschien niet zo sympathiek en spontaan overkomen..... maar goed dat is mijn eigen idee en heb ik nog nooit gevraagd.

Prazo, de drang om te vermijden is je manier geworden om op zeer kort termijn te 'overleven' maar zoals je zelf schrijft is het op lang termijn destructief en schaad het inderdaad je zelfvertrouwen. Ik zit ook zo in elkaar en ik ben nu bezig met 'exposure'
Stapje voor stapje probeer ik mijn eigen grens op te zoeken, door dingen die ik het liefst allemaal vermijd aan te gaan. Van de 100% lukt dat nu misschien 20 % maar dat is beter dan 0 % procent.
Ik heb daarentegen wel therapie, waarin ik nu ook behoorlijk de druk voel om aan mezelf te bewijzen dat ik mijn patronen wil veranderen. Mijn behandelaar heeft mij vorige week hiermee geconfronteerd en ik werd erg boos op haar, maar eigenlijk om het feit dat het waar is wat ze zei en ik dat ervaar als een enorme dosis kritiek. Ze vroeg mij welke risico's ik durf te nemen om daadwerkelijk patronen te veranderen.
Soms gaat het aangaan aan mijn doel voorbij omdat ik dan doorschiet naar een straffende houding.

Martje welkom terug!!!
Wat fijn dat je een fijne vakantie hebt gehad en wat knap dat je je gevoel hebt gedeeld!
Ben je goed uitgerust?
Alle reacties Link kopieren
Prazo, goed dat je de vermijding in ieder geval herkent.

Cestlavie, lijkt me pijnlijk als je behandelaar kritisch is. Voelt het nu wel als iets waar je dus met nieuwe effort tegen aan wilt gaan?

Dank je wel. Nou, uitgerust is niet het goede woord. Ik hou niet van strandvakanties. Dus binnen mijn mogelijkheden veel gedaan. Wel heel duidelijk met in m'n achterhoofd: hierna zal ik jaren alleen budget en tijd hebben om met mijn kids op vakantie te gaan. Dus ik heb dit als mijn laatste makkelijke vakantie beschouwd.
martje55 schreef:
23-05-2019 07:46
Prazo, goed dat je de vermijding in ieder geval herkent.

Cestlavie, lijkt me pijnlijk als je behandelaar kritisch is. Voelt het nu wel als iets waar je dus met nieuwe effort tegen aan wilt gaan?

Dank je wel. Nou, uitgerust is niet het goede woord. Ik hou niet van strandvakanties. Dus binnen mijn mogelijkheden veel gedaan. Wel heel duidelijk met in m'n achterhoofd: hierna zal ik jaren alleen budget en tijd hebben om met mijn kids op vakantie te gaan. Dus ik heb dit als mijn laatste makkelijke vakantie beschouwd.
Welkom terug natuurlijk, Martje. Ik zie aan mijn vorige post dat ik weer eens alleen met mezelf bezig was. Fijn dat je zo hebt genoten, jammer dat het de laatste is zo met een vriendin
Hoi allemaal :bye:

@martje, welkom terug! Fijn dat je een heerlijke vakantie hebt gehad. Hoe vind je het om weer naar de therapie te gaan?

@prazo, hoe vind je het dat je leidinggevende op zo'n manier praat over anderen? Ben je het daarmee eens? Vind je dat een positieve eigenschap van hem? Komt dat overeen met hoeveel waarde je aan zijn mening hecht? De grenzen van je eigen kunnen en expertise kennen is en sterke eigenschap. Zeker als junior is het prima om hulp en meer sturing/begeleiding te vragen in je werk. Je kunt prima professioneel aangeven waar je tegenaan loopt en dat je dat nodig hebt. Het hoeft niet een emotionele toestand te worden waarbij jij 'zwak' en onzeker bent. Veeg niet weg waar je wél goed in bent en wat je wél kan. Dat bestaat nog steeds naast de dingen die je moeilijk vindt. Heb je concreet gemaakt wat je vragen aan je lg zijn? Ik denk dat hoe langer je dit laat des te onzekerder je gaat voelen. Je gaat je dan misschien ook onzekerder gedragen waardoor zaken stroever zullen gaan verlopen. En de self-fulfilling prophecy is geboren. Je mag het niet weten en het moeilijk vinden. Bespreek het! :hug: Goed dat je de g-schema's maakt!

@cestlavie, grappig dat je het woord 'risico' gebruikt in je post. Ik heb echt elke grote stap in mijn proces als een risico ervaren. Mijn psychiater heeft mij ook wel eens zoiets gevraagd, dan kon ik me ook even geïrriteerd, bekritiseerd en onbegrepen voelen (al was zij wel heel erg betrokken en had ik een hele goede band met haar). Mijn psychotherapeut was weer van de andere kant, die bood bijna alleen maar liefdevolle ouderboodschappen. En daar werd ik wantrouwig van, waarom kreeg ik geen kritiek of werd ik niet op mijn eigen verantwoordelijkheid aangesproken zoals ik hem bij zo veel andere cliënten zag doen? Dit hebben we laatst trouwens nog besproken, was ook wel nuttig om terug te blikken op dat proces. Het lijkt of jij aan de ene kant te streng bent voor jezelf en op de momenten waarop je dat niet bent je je machteloos, alleen en afgewezen voelt, ik proef daar ook wat verzet in. Werk jij ook met liefdevolle ouderboodschappen of oefen je met de gezonde volwassene? Klinkt wel alsof je in een goed proces zit in je therapie. En goed dat je met exposure bezig bent, dat is óók risico's nemen - heel veel juist!

Wat betreft het afscheid, 'gemakkelijk' loslaten is denk ik niet het goede woord. Ik weet dat ik heel goed zonder de therapie kan en zonder mijn therapeut, maar dat betekent niet dat ik het niet een gemis vind om hem niet meer te zien of spreken. Ik merk dat ik ook voor een deel er echt klaar mee ben en er los van wil komen. Wij hebben ook al eens eerder afscheid genomen, dat was wel intenser dan deze keer. Het hele proces was toen voor mij intenser en nu was het alleen nog wat puntjes op de i's zetten. Het wordt wel een fijn afscheid. Mijn therapeut geeft ook veel in dit proces en dat maakt dat ik er meer waarde aan kan hechten en we het meer samen doen. Ik wil anders nog wel eens mijn gevoel wegmaken, want 'ach ik ben toch maar één van de vele cliënten, zo veel betekent het niet.' ;-D

@snorrie, volgens mij mistte je een liefdevolle ouder toen je geconfronteerd werd met je moeder deze week. Heb je die nog ergens vandaan weten te toveren? ;-D

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven