ziekte + relaties

11-07-2019 06:30 47 berichten
Alle reacties Link kopieren
Beste,

dit hoort in feite bij diverse topics, maar ik denk het overgrote gedeelte bij relaties.
Ik zal het zo bondig uitleggen mijn situatie, hopend op raad van derden wat ik zou moeten doen, of hoe te reageren.

Eind vorig jaar had ik zware pijnen in mijn handen/armen/benen. Ik heb dan tal van testen ondergaan (cat-scan/hersenscan/botscan/zenuwtesten).
Na enkele maanden testen, heeft men de diagnose gesteld van Fybromyalgie en RLS. Ik neem zware medicatie (sommige nog op proef wegens men niet weet of ze werken of niet)

Mijn sociaal leven/moed om iets te doen/kracht om iets te doen was in de beginmaanden (februari) totaal nihiel. Ik ben 2m-120kg en als je aan uw buurvrouw van 70jaar moet vragen om een fles cola of diverse open te draaien... dit wekt uw zelfvertrouwen enorm naar beneden.


Om nu over te gaan op het topic relaties:

1) ik had een bevriend koppel met kinderen (enige vrienden die ik ook tevens had waar ik ieder weekend langsging, waar ik soms vakantie vroeg aan mijn werk om op hun kinderen te passen, 3 keer mee helpen te verhuizen in die jaren , en zoverder)
Die vrienden wonen een uur van mij af en in het begin kon ik niet meer zover rijden naar hen toe wegens de zenuwpijnen die ik had. Nooit werd er dan aan mij gevraagd dat zij mij eens ophaalden. Na verloop van tijd was er geen moeite meer van hun kant om te vragen hoe het verliep en is alle contact verdwenen.
Eerlijk.. ja. Het doet enorme pijn dat ik geen steun van hen kreeg, ik het wederzijds wel enorm deed. Ik mis hen ook enorm, maar ik weet niet hoe dit terug kan goedkomen op welke manier dan ook.

2) Ik heb alleen nog maar een moeder en 2 broers. Geen andere familie niet meer. Er waren al diverse zware ruzies tussen hen omtrent mijn ziekte, alsook de band die we hebben is niet al te goed.
Enkele weken geleden, wegens ik financiele problemen heb omtrent ik veel minder ziektevergoeding ontvang dan mijn normaal loon, kreeg ik het enorm moeilijk. Mijn sociaal leven is nihiel geworden, wegens het wegvallen van dat bevriend koppel. Weggaan is moeilijk. Dit komt ook bij punt 3) ter sprake omtrent de vriendin.
Mijn broers hebben me ook nooit eens gevraagd in al die jaren om eens ergens naar toe te gaan, optredens of dergelijke. Beide broers hebben geen relatie.
Dus professionele hulp is mij niet toegankelijk geweest omtrent de hoge honorariums. Tot mijn huisdokter iets kon regelen waar ik aan enorm verlaagde prijs prof. hulp kon krijgen, maar dit kon alleen in de stad waar mijn ma woont. Dit alles geregeld te hebben, was mijn ma akkoord met dit. Tot ik de afspraak had gemaakt, belde mijn ma terug om mee te delen dat dit echt te moeilijk was om 1u/week die prof hulp in haar huis te laten ontvangen.
Ook mijn broers waren hiertegen. Dit deed verschrikkelijk pijn. Uiteindelijk kon ik prof hulp (psychologen, want ik zit met slechte gedachten in mijn hoofd) krijgen, maar mijn eigen familie belet het dit te helpen. (die prof hup kan niet in mijn stad komen volgens wetgeving) De dienst zelf zei me dan na de annulatie van de afspraak dat zij niet kunnen verder helpen, ook al weten ze dat ik met slechte gedachten zit.

3) ik heb een vriendin waar ik al 2j een relatie mee heb. Door haar scheiding 5j geleden (heeft ook een zoontje van 9j) heeft ze het wat moeilijk om er haar familie bij te laten betrekken bij ons, waardoor ze soms alleen gaat naar haar familiefeesten (zonder dat haar familie weet dat ze in relatie is)
Dit bewuste week waar alles dan in een zwart gat viel..
in die week was het 15 jaar geleden dat mijn pa gestorven was (hij was mijn beste vriend die ik ooit had), en ik had het dus redelijk zwaar hierdoor die dag. Enkele dagen later dan het familie-incident (zie 2) ) tot mijn vriendin in het weekend zei dat ze er niet meer tegenkon tegen dit alles. Dat ze zelf rust nodig had en tijd voor plezante dingen te doen.
Ik weet dat ik in die weken ervoor moeilijk deed tegen haar. Dat ik bij haar wou zijn langer dan normaal. Ik haar nodig had. Ik had ze maar enkele uren gezien de laatste maanden wegens allerlei familiefeesten die ze had en ik dus niet kon meegaan. De laatste maanden vertelde ze ook niet meer zoals vroeger als ze ergens wegging, en ik me ergens te druk overmaakte omdat ze mijn enig sociaal contact was die ik had.
Dit werkte op haar zenuwen, wat ik ergens wel begrijp, maar ik had ook wat nood aan aandacht, steun.
Ze vertelde me dan dat ze rust nodig had, dat ze me niet dumpte en zeker niet zal laten vallen. Een week heb ik niets van haar gehoord, deze dinsdag is ze op vakantie vertrokken met haar zoontje en familie en ik kon het niet laten om haar toch een goeie heenreis te wensen. Ik kreeg antwoord van haar, dat dit heel lief was. Maar sinds die dag heb ik ook niets meer teruggekregen.


Ik weet echter niet wat ik allemaal moet doen. Ik zit in een diepe put. Mijn normaal werk die ik doe zal ik nooit meer kunnen beoefenen. Ik heb geen moed meer om iets in mijn huishouden te doen. Het vertrouwen in mijn medemens heb ik verloren wegens ik enkele gewoon wat aandacht, tijd, steun nodig had.. maar ieder die ik liefheb heeft mij laten vallen. Het sociaal contact, mijn sociaal leven is op 0 geraakt.
Ik moet mezelf nu diepe moed inspreken om naar de winkel te gaan. Het idee alleen al geeft mij trillingen, angsten. Het duurt een uur voor ik de moed heb om de deur uit te gaan om die angst nu te overwinnen, iets wat ik voorheen nooit heb gehad.

Ik weet geen raad meer met dit alles. Ik voel mij machteloos, onbegrepen, in de steek gelaten, het niet waardzijnde op deze wereld.

Ik weet niet hoe ik op die 3 punten moet reageren, allen hebben mij zoveel pijn gedaan, hoe de relatie met mijn familie hun vertrouwen moet herwinnen. Ik zie mijn vriendin enorm graag, maar ik weet niet hoe het aan haar kant zit ook al zegt ze dat ze mij niet wil laten vallen, maar nu ergens alleen aan haar zelf denkt.


(ps: mijn excuses soms voor mijn taalgebruik, ik ben Belg namelijk)
anoniem_388085 wijzigde dit bericht op 11-07-2019 12:25
0.08% gewijzigd
Zou je het leuk vinden om er met lotgenoten over te praten? Er zijn vast Facebookgroepen of forums voor mensen met fibromyalgie/RLS. Het kan een eerste stap uit je isolement zijn omdat je dan contact hebt met mensen die snappen hoe het is om die ziekte te hebben.
Alle reacties Link kopieren
Maak jezelf niet afhankelijk van mensen die weinig te geven hebben. Hou je verwachtingen van hen minimaal.
En kijk naar je eigen aandeel, een ziekte hebben is vreselijke pech maar de mate waarin je creatief kan zijn varieert met je instelling.
Je kunt wél zelfredzamer zijn, dat vergt aanpassing en vaak ook wat tijd. Zwaar leunen op anderen is gewoon eigenlijk nooit een goed idee. Wat je wel kunt doen is nieuwe contacten leggen.
Je klinkt alsof je op de rand van een depressie bungelt, laat het niet zover komen.
Bel je huisarts opnieuw, dat de hulp in de andere stad niet is gelukt en of hij nog alternatieven weet.
Lorem Ipsum
Alle reacties Link kopieren
Hoezo heb je ruzie met je broers en moeder over jouw ziekte? Dat je moeder geen hulpverleners over de vloer wil voor jou is haar goed recht, ik vind het weer mal dat er niemand met een eigen praktijkruimte is en dat dit de enige hulp was die je kon krijgen.

En verder lees ik dat iedereen jou tegemoet moet komen, je verwacht van alles (je broers moeten jou meenemen naar optredens?), je zeurt en dreint tegen je vriendin en zelf kun/wil je niets en wil je vooral aandacht en begrip. Je komt heel verongelijkt over, dat is totaal niet aantrekkelijk voor een partner of maatje. Wat heb jij te bieden? Want je bent meer dan alleen je ziekte.
Alle reacties Link kopieren
kintsugi schreef:
11-07-2019 10:05
Zou je het leuk vinden om er met lotgenoten over te praten? Er zijn vast Facebookgroepen of forums voor mensen met fibromyalgie/RLS. Het kan een eerste stap uit je isolement zijn omdat je dan contact hebt met mensen die snappen hoe het is om die ziekte te hebben.
Mijn persoonlijk ervaring (ik heb reumatoide artritis) met dat soort lotgenotengroepjes is dat er veel tegen elkaar opgeboden wordt. De één heeft het nog erger dan de ander. Daar word je echt niet blij van.
nessemeisje schreef:
11-07-2019 10:32
Mijn persoonlijk ervaring (ik heb reumatoide artritis) met dat soort lotgenotengroepjes is dat er veel tegen elkaar opgeboden wordt. De één heeft het nog erger dan de ander. Daar word je echt niet blij van.
Je moet er een beetje geluk mee hebben. Vooral in de acceptatiefase kan het helpend zijn om te zien hoe anderen ermee omgaan. Mijn (vriends) ervaring was wel positief. Elkaar vooruit helpen met tips en zo.
Alle reacties Link kopieren
Zorg dat je ook bij een psycholoog terecht komt of in een multidisciplinair traject met aandacht voor psyche.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
ik ben een moeilijk persoon op het vlak van nieuwe contacten te leggen omwille van enkele trauma's in het verleden. Dat is altijd iets heel moeilijk voor mij geweest. Die fbgroepen heb ik nog niet geprobeerd (fb gebruik ik echter heel zelden (ben 38j maar nooit me echt opgelegd op fb, maar zal ik zeker proberen te doen)
Ik ga iedere maand op controle bij mijn huisarts en heeft mij bij de laatste keer anti-depressiva voorgeschreven omdat hij zag dat ik in diepe put aan het vallen was. De huisarts heeft al enkele alternatieven voorgelegd die tevens ook aan verminderde prijs zijn, maar met wachtlijsten van 2-3 maand.

Hij vertelde me tevens een positief iets omtrent Nederland, dat jullie hier veel opener over zijn omtrent depressie/zelfmoord. In België is dit nog steeds een groot taboe en is de hulp soms enorm traag of nihiel zoals je las dat men er niet verder omgaf.
Alle reacties Link kopieren
nessemeisje schreef:
11-07-2019 10:30
Hoezo heb je ruzie met je broers en moeder over jouw ziekte? Dat je moeder geen hulpverleners over de vloer wil voor jou is haar goed recht, ik vind het weer mal dat er niemand met een eigen praktijkruimte is en dat dit de enige hulp was die je kon krijgen.

En verder lees ik dat iedereen jou tegemoet moet komen, je verwacht van alles (je broers moeten jou meenemen naar optredens?), je zeurt en dreint tegen je vriendin en zelf kun/wil je niets en wil je vooral aandacht en begrip. Je komt heel verongelijkt over, dat is totaal niet aantrekkelijk voor een partner of maatje. Wat heb jij te bieden? Want je bent meer dan alleen je ziekte.
Ik denk dat een moeder als broers toch om hun eigen familie toch even moeten omzien als die hulp nodig hebben? Ik heb tal naar zowel mijn ma, broers, vriendin in het verleden hen geholpen op allerlei vlakken. Nooit heb ik iets van hulp of aandacht of dergelijke gevraagd. Soms heb ik geen enkele kracht om iets op te heffen, in de auto te rijden dan is een klein beetje hulp toch niet zoveel gevraagd denk ik dan? Het is maar een klein gebaar, of telt het nu in deze wereld dat het echt ieder voor zichzelf is en de rest kan stikken?

Die organisatie heeft geen praktrijkriumte omdat ze op vervoer rondgaan. Daarom het veel lagere tarief dan ook. Andere psychologen zijn mij niet mogelijk omtrent mijn financiele situatie.
Alle reacties Link kopieren
Karell schreef:
11-07-2019 10:43
Ik denk dat een moeder als broers toch om hun eigen familie toch even moeten omzien als die hulp nodig hebben? Ik heb tal naar zowel mijn ma, broers, vriendin in het verleden hen geholpen op allerlei vlakken. Nooit heb ik iets van hulp of aandacht of dergelijke gevraagd. Soms heb ik geen enkele kracht om iets op te heffen, in de auto te rijden dan is een klein beetje hulp toch niet zoveel gevraagd denk ik dan? Het is maar een klein gebaar, of telt het nu in deze wereld dat het echt ieder voor zichzelf is en de rest kan stikken?

(...)
Dat dikgedrukte is dat verongelijkte toontje waar niemand voor warm loopt. En wat je in het verleden hebt gedaan doet er echt helemaal niet toe. Dat is geen garantie voor een blanco sympathiekaart, echt niet. Je doet iets voor een ander omdat je dat wil, niet omdat je er iets voor terugverwacht. Je geeft zelf aan dat je ontzettend moeilijk deed tegen je vriendin, vind je het dan echt raar dat ze je (even) in je sop laat gaarkoken? Actie-reactie TO.
Accepteer je ziekte, verwerk dat je niet alles meer kan en maak jezelf niet zo vreselijk afhankelijk van de goodwil van anderen om iets voor elkaar te krijgen.
Alle reacties Link kopieren
ik deed moeilijk tegen mijn vriendin omdat ze zelden nog tijd besteedde in leuke dingen tussen ons. Nooit had ik er iets van gezegd dan ook dat ze terug wegging, en mij alleen thuis liet zitten. Na enkele maand begint dit op de zenuwen te werken dat je ook eens een halve dag met haar wil iets doen ipv daar alleen maar blijven te slapen. Ik denk dat niemand dit graag zou hebben als hij/zij langs de kant word geschoven?
Alle reacties Link kopieren
Je mag best wel eens ontevreden zijn over hoe dingen gaan, maar het klinkt niet alsof je zelf echt heel veel onderneemt om daar verandering in te brengen. En niemand wil graag iets leuks doen met een jankbal. Excuses weet je wel te verzinnen voor jezelf en hoe. Zet die creativiteit eens om in iets bruikbaars. Je familie klinkt niet als een vangnet, jammer maar ze zijn je niets verplicht. Niemand is je iets verplicht alleen omdat jij eens wat gedaan hebt voor hen. Zo werkt de wereld niet.
De wereld is een stuk toeschietelijker overigens naar positieve mensen... Ik zou daar op inzetten.
Lorem Ipsum
Alle reacties Link kopieren
turquasi schreef:
11-07-2019 11:12
Je mag best wel eens ontevreden zijn over hoe dingen gaan, maar het klinkt niet alsof je zelf echt heel veel onderneemt om daar verandering in te brengen. En niemand wil graag iets leuks doen met een jankbal. Excuses weet je wel te verzinnen voor jezelf en hoe. Zet die creativiteit eens om in iets bruikbaars. Je familie klinkt niet als een vangnet, jammer maar ze zijn je niets verplicht. Niemand is je iets verplicht alleen omdat jij eens wat gedaan hebt voor hen. Zo werkt de wereld niet.
De wereld is een stuk toeschietelijker overigens naar positieve mensen... Ik zou daar op inzetten.
Ik heb in de voorbije periode zelf veel ondernomen. Maar wellicht zoals men al zei, doet niet terzake als men ietsje beter is om bij de vriendin in haar huis te helpen als ik me ietsje beter voelde om maar een voorbeeld op te sommen. Zelf heb ik enkele schulden weten op te lossen, zelf, nadat andere me vertelden om toch maar aan te kloppen bij het OCMW. Ik kan best voor mezelf zorgen, dat heb ik al tientallen jaren gedaan. Het gezeur zoals jullie vermelden is maar alleen de laatste weken gebeurd, omdat ik mij volledig verlaten voelde door iedereen. Nooit voorheen heb ik ook maar geklaagd tegen de anderen.
Pas toen het weer extreem warm werd, kon ik niets meer zelf doen en vroeg ik wat hulp wat niet kon bij familie of vriendin. Dan ben ik ook ingestort omdat ik geen begrip kreeg. In al die tijd voorheen heb ik mezelf kunnen beredden, en in dien het toch niet ging zoals ik het vorbeeld gaf van de buurvrouw. MIj is er altijd geleerd geweest dat echte vrienden er zijn voor elkaar. M'n excuses dat ik daar dan van op uitga als men in nood is men enige hulp kan krijgen.
Alle reacties Link kopieren
Je zit nu in standje zelfmedelijden en dat snap ik wel - je hebt behoorlijk wat voor de kiezen gehad. Maar als je rationeel nadenkt, snap je denk ik zelf ook wel dat zelfmedelijden niks oplevert.
Helaas kan je niet bouwen op je familie, je vrienden en je vriendin (is ze dat wel echt als je elkaar amper 4 uur per maand ziet en je moet verborgen blijven voor haar familie?. Dus niet meer verwachten dat hulp uit die hoek gaat komen. Het mag niet eerlijk voelen, maar het is zo.
Dus: reken op jezelf en op professionele hulp. Ga kijken naar wat wel is en kan en niet naar wat er niet is/niet kan. Alleen jijzelf kan die knop omzetten.
En kap gewoon met mensen die er niet voor je zijn. Ze zijn het verdriet niet waard.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.”
Alle reacties Link kopieren
belgali schreef:
11-07-2019 11:24
Je zit nu in standje zelfmedelijden en dat snap ik wel - je hebt behoorlijk wat voor de kiezen gehad. Maar als je rationeel nadenkt, snap je denk ik zelf ook wel dat zelfmedelijden niks oplevert.
Helaas kan je niet bouwen op je familie, je vrienden en je vriendin (is ze dat wel echt als je elkaar amper 4 uur per maand ziet en je moet verborgen blijven voor haar familie?. Dus niet meer verwachten dat hulp uit die hoek gaat komen. Het mag niet eerlijk voelen, maar het is zo.
Dus: reken op jezelf en op professionele hulp. Ga kijken naar wat wel is en kan en niet naar wat er niet is/niet kan. Alleen jijzelf kan die knop omzetten.
En kap gewoon met mensen die er niet voor je zijn. Ze zijn het verdriet niet waard.
Ik weet dat zelfmedelijden niet helpt, ieder mens heeft een breekpunt waar ik die nu bereikt heb. Het is ook ni zo dat ik volledig alles verlang van iedereen die ik ken of familie, verre van. Ieder heeft een eigen leven op zich, het pijnlijke is gewoon, ook al is niemand verplicht iets aan de ander, die kleine steun maakt het mogelijker om positiever te zijn in alles, dat er mensen zijn die aan je denken. Een klein berichtje eens met heo het gaat kan al veel doen, en dat ontbreekt er van de naasten rondom mij. Dat geeft geen goeie moed op om verder te vechten zoals voorheen. Een steunbegtuig kan de persoon oppeppen om terug te vechten. Dank je voor de reactie die je gaf.
Alle reacties Link kopieren
Karell schreef:
11-07-2019 11:24
M'n excuses dat ik daar dan van op uitga als men in nood is men enige hulp kan krijgen.
Je zit niet in nood fybromelangie bestaat niet en restlessleggs alleen in je eigen hoofd. Ik snap dat je dit niet aardig vindt om te horen maar je hebt geen acute nood. Je bent niet aangereden, hebt geen kanker zelfs geen dubbele longontsteking......De meeste problemen zitten bestaan alleen tussen je eigen oren...en ja dat is ook erg vervelend maar geen noodsituatie.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Mooi dat je vroeger veel zelf hebt opgeknapt, dan lukt je dat nu vast ook weer al is het misschien zoeken naar nieuwe middelen... ookal is het de buurvrouw of iets anders wat je genant vindt.
Maar het kan toch geen toeval zijn dat je zo weinig sociale contacten hebt, daar kan maar één echte reden voor zijn en dat is dat je geen leuk contact bent. Dit kun je wel worden als je kijk op dingen meebuigt. Je hoeft je niet alles te laten aanleunen maar je kunt ook wat lichter proberen te zijn in de omgang. Dat je vader 15 jaar geleden is overleden zal altijd pijnlijk zijn, op zijn sterfdag en ook de rest van het jaar. Toch helaas geen reden om te mauwen of te claimen. Vier zijn leven liever met een ritueel als een kaarsje en iets fijns.
Je zegt dat je altijd geleerd is dat 'echte vrienden er zijn voor elkaar' wat een 'echte vriend' is en wat 'er zijn voor elkaar' betekent kan ver uiteen lopen. Jouw visie is niet persé die van de ander. En als het je ouders zijn die je dit geleerd hebben ben ik helemaal verbaasd over je verwachtingen. Laat los wat je denkt te 'verdienen'.
Het kan overigens ook zomaar zijn dat jouw houding uit het verleden van niets nodig hebben van een ander en altijd proberen te helpen precies hetgene is dat hen heeft geconditioneerd voor het huidige resultaat. Men verwacht van jou meer te krijgen en is niet gewend veel te hoeven geven. Dat is me de omslag wel...
Lorem Ipsum
Alle reacties Link kopieren
Karell schreef:
11-07-2019 11:36
Ik weet dat zelfmedelijden niet helpt, ieder mens heeft een breekpunt waar ik die nu bereikt heb. Het is ook ni zo dat ik volledig alles verlang van iedereen die ik ken of familie, verre van. Ieder heeft een eigen leven op zich, het pijnlijke is gewoon, ook al is niemand verplicht iets aan de ander, die kleine steun maakt het mogelijker om positiever te zijn in alles, dat er mensen zijn die aan je denken. Een klein berichtje eens met heo het gaat kan al veel doen, en dat ontbreekt er van de naasten rondom mij. Dat geeft geen goeie moed op om verder te vechten zoals voorheen. Een steunbegtuig kan de persoon oppeppen om terug te vechten. Dank je voor de reactie die je gaf.
Ik lees alleen maar ja maar...
En een heleboel zelfmedelijden.
Je verwachtingen van andere mensen zijn echt te hoog. Ze moeten van jou enorm veel.
Hoe vaak app jij zelf je familie/vrienden/enz hoe het met ze gaat?
Alle reacties Link kopieren
viva-amber schreef:
11-07-2019 12:06
Je zit niet in nood fybromelangie bestaat niet en restlessleggs alleen in je eigen hoofd. Ik snap dat je dit niet aardig vindt om te horen maar je hebt geen acute nood. Je bent niet aangereden, hebt geen kanker zelfs geen dubbele longontsteking......De meeste problemen zitten bestaan alleen tussen je eigen oren...en ja dat is ook erg vervelend maar geen noodsituatie.
1: raar dat het dan in maart dit jaar erkend is geweest. Je kan het opzoeken in een medisch blad..
2: kan je dan tegen al de specialisten zeggen die jaren gestudeerd hebben aub dat het idioten zijn die hun vak niet kennen en maar leugens aan mensen verkopen om zodoende medicatie voor te schrijven om hen verslaafd te maken eraan, want ik neem bvb tramadol.

ik heb die diagnoses niet gesteld alsdoende ik geen dokter laat staat specialist ben.
Fybromyalgie bedoel je. Fybromelangie is geen woord zover ik weet.
Alle reacties Link kopieren
turquasi schreef:
11-07-2019 12:06
Maar het kan toch geen toeval zijn dat je zo weinig sociale contacten hebt, daar kan maar één echte reden voor zijn en dat is dat je geen leuk contact bent.
dit komt merentendele door een trauma. Ik ben misbruikt geweest door mijn tante en haar vriend pop 7-jarige leeftijd. Tevens hebben die hun eigen dochter misbruikt. 5 jaar hebben beide maar gekregen, maar dit heeft een zware knak in mijn zelfvertrouwen en vertrouwen in de medemens gebracht, waardoor ik moeilijkheden heb om sociaal contact aan te gaan, ja.. zelfs na al die jaren nog.
Zelf ben ik 9 jaar getrouwd geweest, vechtscheiding gehad, enkele miskramen met mijn exvrouw + abortus op het laatste. Al de vrienden van toen kwijtgeraakt. Dit alles maakt een mens onstabiel en verlaagt het vertrouwen en zelfvertrouwen in alles.
Alle reacties Link kopieren
kintsugi schreef:
11-07-2019 12:19
Fybromyalgie bedoel je. Fybromelangie is geen woord zover ik weet.
Mijn excuses voor de typfout dit ik in het begin gedaan heb Het is inderdaad fybromyalgie.
Alle reacties Link kopieren
drominique schreef:
11-07-2019 12:08
Ik lees alleen maar ja maar...
En een heleboel zelfmedelijden.
Je verwachtingen van andere mensen zijn echt te hoog. Ze moeten van jou enorm veel.
Hoe vaak app jij zelf je familie/vrienden/enz hoe het met ze gaat?
Ik app mijn familie/vrienden niet, maar ik bel hen op hoe het met hen gaat. En ik vraag altijd eerst hoe het met hen gaat, en dan pas begin ik over hoe het met mij gaat.
Zorg dat je hulp van een psycholoog krijgt.
Sterkte.
Alle reacties Link kopieren
Je hebt veel meegemaakt, ik ook... en met ons nog meer mensen. Dat kan zeker een hindernis zijn maar je bepaalt zelf hoe hoog je wil springen. Als jij zegt je durft niet dan gebeurt er natuurlijk niet veel meer....
Lorem Ipsum

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven