Psyche
alle pijlers
Burn out, en daar helemaal geen tijd voor hebben....
donderdag 3 oktober 2019 10:16
Zo voelt het een beetje. Sinds een week of 3 zit ik ziek thuis van mijn werk. Ik dacht 'even een weekje rust, dan ben ik er wel weer'. Dat was niet zo. Toch maar naar de huisarts, diagnose: burn out. Ik vond dat dat wel meeviel. De huisarts niet. Ik had het idee dat je bij een burn out in bed lag en hélemaal niets meer kon. Dus zeggen dat ik een burn out heb voelt nog steeds alsof ik me enorm aanstel, want immers: er is niets aan de hand eigenlijk. Het is al jaren druk, en ik doe niets buitengewoons in mijn beleving. Vriendinnen zeggen wel altijd 'hoe krijg je het voor elkaar', maar die vriendinnen zijn kinderloos en hebben een heel ander leven, dus zo keek ik er een beetje naar als ze dat zeiden. En voor mijn gevoel breng ik juist zoveel tijd door met lanterfanten en nietsen! Ik zou veel meer moeten doen!
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.
Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
De afgelopen jaren waren hectisch, eigenlijk al de laatste 12 jaar. Tropenjaren met de kinderen, jong kinderen gekregen, veel zorgen om de jongste. We hebben keihard gewerkt, van heel jonge ouders zonder diploma's en banen naar prima banen, HBO+ diploma's, koophuis en een fijn leven. Kinderen doen het goed, we zijn blij met elkaar, maar ook relationeel wel het een en ander te verstouwen gehad samen. Dat gaat inmiddels prima, we zijn 2 jaar terug in therapie geweest en dat heeft wonderen verricht.
Forummers zullen de verhalen wel kennen, want ik schrijf hier al jaren (ik kon mijn oude avatar niet meer vinden, dus een ander plaatje van dezelfde mevrouw gekozen)
2 jaar geleden een nieuwe baan gekregen, daar was een opleiding verplicht voor. Dus deze enthousiast begonnen. Maar hoewel de baan geweldig is is het ook heel zwaar. Niet alleen vanwege de inhoud van het werk, maar vooral ook vanwege organisatiegezeik, bezuinigingen en onduidelijkheid. Nooit kunnen doen wat je wilt doen. Niet mogen doen wat je wilt doen.
Gebrek aan vastigheid ook, detachering is het hoogst haalbare.
Begin dit jaar besloten dat we een puppy zouden nemen. Dat wilde ik al jaren. Alle voors en tegens afgewogen, en in de zomer kwam het perfecte hondje voorbij. Een werkhond. Want ik wil er lekker mee gaan sporten en ik wandel sowieso al veel. Dus op vakantie geweest en daarna kwam de hond.
En een week later zat ik ziek thuis. Ik huil om álles. Ik heb het energieniveau van een 3 dagen oud theezakje, géén geduld en ik voel me vreselijk. Slaapgebrek (want hij slaapt nog niet door). Daarbij kinderen die gestart zijn met nieuwe scholen, hulp nodig hebbendaarbij en in de familiesfeer veel ziekte en overlijden op dit moment.
Mijn werkgever laat het er een beetje bij zitten. ik vraag al weken om een bedrijfsarts en dat gebeurt niet. Ik ben pas gisteren ziekgemeld, terwijl ik al weken thuis zit. Ik kom de dagen met moeite door, ben totaal gefocussed op de hond, schiet helemaal door in mijn controledrang. Ik zie het bij vlagen helemaal niet zitten allemaal. Ik voel me extreem schuldig, alsof ik me heb ziekgemeld vanwege een puppy. Wat ik rationeel heus kan tegenspreken, achteraf gezien was het voor de zomervakantie al goed mis en heb ik de laatste jaren al vaker tegen een burn out aangezeten. Als ik anderen moest geloven, zelf zag ik dat niet altijd zo.Coaching gehad, enz. Voor de zomer sliep ik enorm slecht, kort lontje, was 0,0 productief op het werk, zag het nut er niet van in, vond mijn cliënten maar irritant, kreeg ik wat fysieke klachten en wat last van angst- en paniekachtige klachten, dat relateerde ik aan zeer recente ziektes in mijn omgeving, dat dat me een beetje aangreep. Dacht dat ik op vakantie wel zou opknappen, maar dat was niet het geval.
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben enorm aan huis gebonden door een hondje dat nog niet alleen kan zijn, ik heb het gevoel dat ik niet eens toekom aan nadenken over wat ik moet doen. Maar aan de andere kant is dit volgens mij ook niet een kwestie van 'even schouders eronder en doorzetten' want dat is wat ik al jaren doe en die neiging heb ik nu ook weer. De neiging is nu alles zelf doen, niets uit handen geven en geen hulp vragen. Doormodderen tot het bittere einde en mezelf schuldig voelen omdat ik niet kan zijn wie ik wil zijn voor man, kinderen, hond, vriendinnen en familie.
Met de huisarts ben ik aan het bekijken wat nu, in mijn werkgever heb ik 0 vertrouwen, en zelf heb ik haptonomie geregeld vanaf volgende week. Voor de pup hebben we cursus en komt er ook iemand privétraining aan huis geven. Ik ben namelijk ook bang dat we het beestje 'verpesten' omdat het geen makkelijk ras is en ik nu niet het gevoel heb ik dat ik mijn stabiele, duidelijke en consequente zelf ben. En aangezien een van mijn meest recente huilbuien ging over iets wat niet fatsoenlijk in een vuilnisemmer was gestopt
kan dat zomaar eens kloppen.Ik ben op zoek naar ervaringen van mensen. Hoe ging dat voor jou, zo'n burn out? En ik wil graag een topic om een beetje van me af te schrijven, want dat helpt me door de bomen het bos weer te zien. En mogelijk stuit ik zo nog op patronen en denkwijzen die nou juist niet helpend zijn in dit geheel. Bedankt voor het lezen van deze lap tekst in ieder geval.
donderdag 3 oktober 2019 12:17
Dat is vanuit de werkgever bekeken. Jij als werknemer mag altijd zelf het initiatief nemen en daar moet gehoor aan gegeven worden.Malinois schreef: ↑03-10-2019 11:57Ik kreeg een 'telefonisch intake' en mij werd verteld dat de bedrijfsarts ofwel binnen 24 uur ingeschakeld werd als men niet geloofde dat je ziek was, ofwel na 6 weken pas en dan kreeg je eerst een casemanager. Mijn werkgever huurt een extern bureau in blijkbaar voor ziekmeldingen.
Ik wacht even tot ik iets van de zojuist toegezen casemanager hoor en dan vraag ik meteen weer naar de bedrijfsarts, want ik ga wat mij betreft niet reintegreren tot een arts bekeken heeft wat wijsheid is. Maar geen idee of dat een haalbaar standpunt is.
donderdag 3 oktober 2019 12:19
Dat is goed om te weten. Is dat bij jou lang geleden? Ik wist dat niet. Wat kut voor je.Star² schreef: ↑03-10-2019 12:09Zo heb ik het ook gedaan; huisarts stelde diagnose en daarna heb ik om afspraak bij bedrijfsarts gevraagd om te overleggen. Mijn bedrijfsarts zei overigens dat zij geen diagnose mogen stellen en dus de diagnose van de huisarts overnemen. Als dat bij jou ook zo is, dan is het mooi dat die uitspraak van je huisarts er al ligt.
donderdag 3 oktober 2019 12:23
Met een echte burn out kun je je oude leven echt niet voortzetten. Het is bij wijze van spreken al knap dat je, in jouw toestand, de situatie zo goed kunt uitleggen in je OP.
Blijf ziek thuis en schakel de juiste hulp in. Dat kan ook via de bedrijfsarts. Het duurde bij mij 1,5 jaar voordat ik terugkeerde op werk. Ik besef me dat ik nooit meer op het oude niveau kom. Ik wil het niet eens meer en al zou ik het willen: ik kan het gewoon niet meer.
Ik doe nu wat anders binnen hetzelfde bedrijf. Ik sta ook heel anders in het leven. Heb heel veel geleerd van deze uitglijder. Ik dacht er ook 'geen tijd' voor te hebben. Maar dat is nu het hele punt van waarom je overspannen bent
Pas goed op jezelf, zet jezelf nu maar even op de eerste plek. Hoe moeilijk het ook is, het is belangrijk. Het wordt anders echt alleen maar erger.
Heeel veel sterkte!!
Blijf ziek thuis en schakel de juiste hulp in. Dat kan ook via de bedrijfsarts. Het duurde bij mij 1,5 jaar voordat ik terugkeerde op werk. Ik besef me dat ik nooit meer op het oude niveau kom. Ik wil het niet eens meer en al zou ik het willen: ik kan het gewoon niet meer.
Ik doe nu wat anders binnen hetzelfde bedrijf. Ik sta ook heel anders in het leven. Heb heel veel geleerd van deze uitglijder. Ik dacht er ook 'geen tijd' voor te hebben. Maar dat is nu het hele punt van waarom je overspannen bent
Pas goed op jezelf, zet jezelf nu maar even op de eerste plek. Hoe moeilijk het ook is, het is belangrijk. Het wordt anders echt alleen maar erger.
Heeel veel sterkte!!
donderdag 3 oktober 2019 12:24
donderdag 3 oktober 2019 12:27
Wat heftig, 1,5 jaar. Gaat het nu goed met je? Ik denk ook dat ik fundamenteel iets anders moet doen, maar dat is rationeel. Ik heb geen idee wát en hóe dan.ievie schreef: ↑03-10-2019 12:23Met een echte burn out kun je je oude leven echt niet voortzetten. Het is bij wijze van spreken al knap dat je, in jouw toestand, de situatie zo goed kunt uitleggen in je OP.
Blijf ziek thuis en schakel de juiste hulp in. Dat kan ook via de bedrijfsarts. Het duurde bij mij 1,5 jaar voordat ik terugkeerde op werk. Ik besef me dat ik nooit meer op het oude niveau kom. Ik wil het niet eens meer en al zou ik het willen: ik kan het gewoon niet meer.
Ik doe nu wat anders binnen hetzelfde bedrijf. Ik sta ook heel anders in het leven. Heb heel veel geleerd van deze uitglijder. Ik dacht er ook 'geen tijd' voor te hebben. Maar dat is nu het hele punt van waarom je overspannen bent
Pas goed op jezelf, zet jezelf nu maar even op de eerste plek. Hoe moeilijk het ook is, het is belangrijk. Het wordt anders echt alleen maar erger.
Heeel veel sterkte!!
Je moet me niet horen praten in het echt, er komt geen woord op de goede plek in de zin. Gister pieste de hond op de grond, man wilde dat schoonmaken, ik dacht niet na, liep er zo doorheen. Vloeken, sok uit, en loop er zo wéér doorheen omdat ik het alweer vergeten was. 10 seconden. 30 seconden en 2x vergeten dat er een plasje op de grond lag 30 cm naast me. Dat is de staat van mijn brein op dit moment.
donderdag 3 oktober 2019 12:30
Ik heb iets fysieks en man was helemaal in de wolken toen ik hem ein-de-lijk concreet om hulp vroeg.nicole123 schreef: ↑03-10-2019 10:45Geen ervaring, wel een. Ik zie in je post vooral een enorme verantwoordelijkheid die je op je schouders hebt geladen: voor je werk, je kinderen, je man, je hond. Wie deelt dit met je, wie kan dit samen met jou doen, wie helpt jou? Van je werk kun je weinig verwachten lees ik, maar wat kan je man doen? Kan hij de kinderen helpen op hun nieuwe scholen, kan hij wat meer vrij nemen voor de pup, kan hij er ‘s nachts uit als de pup nog niet doorslaapt? Ik snap dat je het graag alleen wilt aankunnen, maar ik denk dat de eerste stap is dat je je beseft dat je het in je eentje niet kunt. Je krijgt niet voor niets zo’n diagnose van de huisarts, dus neem die serieus. Vraag om hulp en accepteer dat jij niet de hele wereld op je schouders kunt dragen. Je eigen dingen zijn voor nu even genoeg. En als je denkt dat je toch voor al deze dingen onmisbaar bent: stel dat je in plaats van een burn-out in het ziekenhuis was beland? Hoe hadden jullie het dan geregeld? Die dingen kunnen (en moeten) nu ook.
Je gezin gaat zo goed als je ongelukkigste gezinslid.
Hij vertelde dat er een last van zijn schouders viel: hij voelde dat het niet goed ging en voelde zich machteloos.
Toen hij doorkreeg hoe hij hierin kon helpen en zich nodig voelde knapte iedereen op.
Echt een eye opener.
Dat geworstel drukt ook op je gezin.
Alleen al onderkennen dat je je niet ziek meldt om leuk met je pup te wandelen en nu je toch thuiszit kun je wel even....gaat iedereen in je gezin helpen.
Niemand zit in je lijf en voelt wat jij voelt, dit aangeven helpt.
Stapje voor stapje denk ik. Eerst je stress level naar beneden. Ik ken mensen die zo zijn doorgejakkerd dat ze tien jaar later nog uitgeput zijn.
Dus omdenken: heel efficiënt wat je nu doet, hoe langer je nu de tijd neemt om dit op te lossen hoe duurzamer je oplossing.
donderdag 3 oktober 2019 12:33
Malinois schreef: ↑03-10-2019 12:27Wat heftig, 1,5 jaar. Gaat het nu goed met je? Ik denk ook dat ik fundamenteel iets anders moet doen, maar dat is rationeel. Ik heb geen idee wát en hóe dan.
Je moet me niet horen praten in het echt, er komt geen woord op de goede plek in de zin. Gister pieste de hond op de grond, man wilde dat schoonmaken, ik dacht niet na, liep er zo doorheen. Vloeken, sok uit, en loop er zo wéér doorheen omdat ik het alweer vergeten was. 10 seconden. 30 seconden en 2x vergeten dat er een plasje op de grond lag 30 cm naast me. Dat is de staat van mijn brein op dit moment.
Ja en dat is dus echt zo moeilijk, als je al 30+ jaar dingen op dezelfde manier aanpakt, om dat te veranderen.
donderdag 3 oktober 2019 12:36
Malinois schreef: ↑03-10-2019 12:27Wat heftig, 1,5 jaar. Gaat het nu goed met je? Ik denk ook dat ik fundamenteel iets anders moet doen, maar dat is rationeel. Ik heb geen idee wát en hóe dan.
Je moet me niet horen praten in het echt, er komt geen woord op de goede plek in de zin. Gister pieste de hond op de grond, man wilde dat schoonmaken, ik dacht niet na, liep er zo doorheen. Vloeken, sok uit, en loop er zo wéér doorheen omdat ik het alweer vergeten was. 10 seconden. 30 seconden en 2x vergeten dat er een plasje op de grond lag 30 cm naast me. Dat is de staat van mijn brein op dit moment.
Maar dat hoef je nu ook nog niet te weten. Neem je rust, zodat je kunt voelen hoe moe je eigenlijk echt bent. En dan, als het wat beter gaat (en nee, dat betekent niet dat je over 2 weken kunt reintegreren) ga je langzaam, met goede hulp, uitzoeken wat en hoe. Dat is geen proces dat je wel eventjes doet, dat heeft tijd nodig.
anoniem_388053 wijzigde dit bericht op 03-10-2019 12:40
0.05% gewijzigd
donderdag 3 oktober 2019 12:37
Coconuts12 schreef: ↑03-10-2019 12:34Je geheugen is het laatste wat terug komt, zegt mijn psych. Je kunt helemaal beter zijn, maar van je geheugen nog altijd last hebben.
Dat herken ik heel goed. 2x onderuit gegaan en mijn geheugen is nog steeds niet zo goed als het was.
donderdag 3 oktober 2019 12:37
Dit.Maud*de*Braose schreef: ↑03-10-2019 12:36Maar dat hoef je nu ook nog niet te weten. Neem je rust, zodat je kunt voelen hoe moe je eigenlijk echt bent. En dan, als het wat beter gaat (en nee, dat betekent niet dat je over 2 weken kunt reintegreren) ga je langzaam, met goede hulp, uitzoeken wat en hoe. Dat is een proces dat je wel eventjes doet, dat heeft tijd nodig.
donderdag 3 oktober 2019 12:38
Ik ben wel verbijsterd dat er gezegd werd dat ze de bedrijfsarts alleen inschakelen als ze niet geloven dat je ziek bent.... 
Verder is het lastig accepteren dat je nu jezelf niet bent, maar dit los je niet op met even tanden op elkaar en vooruit met de geit.
Je hebt veel te lang veel te veel van jezelf gevergd. Dat je vindt dat je de laatste tijd te weinig deed is heel herkenbaar: als je overspannen bent komt er ook steeds minder uit je handen. En ook dat iedereen het al aan zag komen behalve jij.
Ik had precies hetzelfde.
De pup was misschien nu de druppel maar anders was het wel op een ander moment gekomen. Zie het nu als dé manier om je focus op te kunnen leggen op iets anders dan het rennen en vliegen en je werk en ga lekker naar buiten. Ja ook in de regen, daar hebben ze paraplu’s voor. Het helpt ècht. Je maakt er je hoofd mee leeg omdat je al genoeg prikkels krijgt van de hond en alles om je heen buiten dus voor heel veel meer is er in het begin van je herstel toch geen ruimte in je hoofd.
Verder is het lastig accepteren dat je nu jezelf niet bent, maar dit los je niet op met even tanden op elkaar en vooruit met de geit.
Je hebt veel te lang veel te veel van jezelf gevergd. Dat je vindt dat je de laatste tijd te weinig deed is heel herkenbaar: als je overspannen bent komt er ook steeds minder uit je handen. En ook dat iedereen het al aan zag komen behalve jij.
Ik had precies hetzelfde.
De pup was misschien nu de druppel maar anders was het wel op een ander moment gekomen. Zie het nu als dé manier om je focus op te kunnen leggen op iets anders dan het rennen en vliegen en je werk en ga lekker naar buiten. Ja ook in de regen, daar hebben ze paraplu’s voor. Het helpt ècht. Je maakt er je hoofd mee leeg omdat je al genoeg prikkels krijgt van de hond en alles om je heen buiten dus voor heel veel meer is er in het begin van je herstel toch geen ruimte in je hoofd.
donderdag 3 oktober 2019 12:38
Ja 1,5 jaar lijkt lang maar voor mij leek het juist heel kort. Eerst had ik een fase van hevig mentaal verzet. Tussendoor wel wat uurtjes geprobeerd hoor, dat moest wel van de bedrijfsarts. Maar steeds binnen mijn oude functie, ik deed promotieonderzoek en er was niemand die dat van me overnam en ik voelde me daarom steeds maar weer verantwoordelijk! Ook al kwam ik alleen een kopje koffie drinken.Malinois schreef: ↑03-10-2019 12:27Wat heftig, 1,5 jaar. Gaat het nu goed met je? Ik denk ook dat ik fundamenteel iets anders moet doen, maar dat is rationeel. Ik heb geen idee wát en hóe dan.
Je moet me niet horen praten in het echt, er komt geen woord op de goede plek in de zin. Gister pieste de hond op de grond, man wilde dat schoonmaken, ik dacht niet na, liep er zo doorheen. Vloeken, sok uit, en loop er zo wéér doorheen omdat ik het alweer vergeten was. 10 seconden. 30 seconden en 2x vergeten dat er een plasje op de grond lag 30 cm naast me. Dat is de staat van mijn brein op dit moment.
Mn reïntegratieproces in de oude functie is echt geflopt (gelukkig). Wat ik nu doe gaat vooralsnog prima, heb maar weinig verantwoordelijkheden, heel fijn!
Heel herkenbaar wat je verder schrijft. Ik kwam ook amper uit mn woorden en was echt een warhoofd. Nog steeds wel een beetje
Nogmaals sterkte!! Als je eenmaal de juiste hulp hebt (informeer bij huisarts/bedrijfsarts), gaat het balletje wel rollen.
donderdag 3 oktober 2019 12:41
Ik heb toen ik, om een heel andere reden, aan zag komen dat ik voor langere tijd uit de running zou zijn, zelf een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts. Het hoefde nog niet, maar ik wilde het zelf graag. Ik wilde open kaart spelen, laten zien dat ik actief meewerkte en me niet zomaar aanstelde, weten hoe het proces verloopt, weten wat ik wel en niet kon/mocht doen, etc. Ik vond hebt veel fijner om het zo te doen dan om na een X aantal weken het gevoel te krijgen dat ik ‘op het matje geroepen werd’. Ik had er toen ook geen idee van dat sommige leidinggevenden juist niet graag willen dat je naar de bedrijfsarts gaat. De mijne wist het niet eens (maar vond het achteraf overigens prima). Ik heb het als erg positief ervaren, de arts was relaxed en meedenkend en gaf me heel erg het gevoel dat ik er terecht zat en geen werkschuwe aansteller was die de kantjes er vanaf wilde lopen. Want dat gevoel dat jij nu ook hebt dat herken ik wel een beetje.
Heb je de gegevens van je bedrijfsarts en is het mogelijk zelf een afspraak te maken? Volgens mij hoef je niet te wachten op actie hierin van je leidinggevende, maar kun je gewoon zelf gaan en dan ofwel vooraf ofwel achteraf je leidinggevende meedelen dat omdat je graag meewerkt aan je herstel je dit initiatief alvast hebt genomen. Als ze daar boos over worden dan mogen ze zelf uitleggen waarom het slecht zou zijn, want buiten zaken als officiële procedures en het beetje geld dat zoiets kost (maar daar gaat het niet over: het gaat om jouw herstel) hebben ze volgens mij geen enkele reden om dit jou te verbieden.
Heb je de gegevens van je bedrijfsarts en is het mogelijk zelf een afspraak te maken? Volgens mij hoef je niet te wachten op actie hierin van je leidinggevende, maar kun je gewoon zelf gaan en dan ofwel vooraf ofwel achteraf je leidinggevende meedelen dat omdat je graag meewerkt aan je herstel je dit initiatief alvast hebt genomen. Als ze daar boos over worden dan mogen ze zelf uitleggen waarom het slecht zou zijn, want buiten zaken als officiële procedures en het beetje geld dat zoiets kost (maar daar gaat het niet over: het gaat om jouw herstel) hebben ze volgens mij geen enkele reden om dit jou te verbieden.
nicole123 wijzigde dit bericht op 03-10-2019 12:46
4.50% gewijzigd
donderdag 3 oktober 2019 12:42
Haptonomie zou wel eens heel goed voor je kunnen zijn. Samen met een goede psych.
Wat ik proef uit je OP is dat je zo snel mogelijk weer op de been wilt zijn, en alles in het werk stelt om zo snel mogelijk opgeknapt te zijn. Logisch, maar dat is nou net je valkuil. Dat onthaasten kan een hele tijd duren
Het maakt het er niet makkelijker op dat je geen steun vanuit je werk krijgt. Maar zolang jij je zelf niet serieus neemt, gaan zij dat in elk geval niet doen. En of ze het daarna wel doen, is maar de vraag.
Je ervaart veel onrust op je werk, en tuurlijk wil je je werk niet kwijt, maar het kan zomaar beter zijn om bij een soortgelijk bedrijf te werken, waar de sfeer beter is. Maar dat is voor later zorg.
Sterkte.
Wat ik proef uit je OP is dat je zo snel mogelijk weer op de been wilt zijn, en alles in het werk stelt om zo snel mogelijk opgeknapt te zijn. Logisch, maar dat is nou net je valkuil. Dat onthaasten kan een hele tijd duren
Het maakt het er niet makkelijker op dat je geen steun vanuit je werk krijgt. Maar zolang jij je zelf niet serieus neemt, gaan zij dat in elk geval niet doen. En of ze het daarna wel doen, is maar de vraag.
Je ervaart veel onrust op je werk, en tuurlijk wil je je werk niet kwijt, maar het kan zomaar beter zijn om bij een soortgelijk bedrijf te werken, waar de sfeer beter is. Maar dat is voor later zorg.
Sterkte.
donderdag 3 oktober 2019 12:54
Het zit hem meer in het werkveld. Ik zit in de hulpverlening en ik werk met erg zware en complexe doelgroepen. En ik heb al bij verschillende grote organisaties gewerkt en overal is het hetzelfde: heel veel verantwoordelijkheid, veel stress en ook wel agressie, weinig steun, en te weinig tijd met teveel werkdruk. Zo langzamerhand vind ik dat er iets fundamenteel mis is in de hulpverlening en daar word ik moedeloos van.Blijenvrij schreef: ↑03-10-2019 12:42Haptonomie zou wel eens heel goed voor je kunnen zijn. Samen met een goede psych.
Wat ik proef uit je OP is dat je zo snel mogelijk weer op de been wilt zijn, en alles in het werk stelt om zo snel mogelijk opgeknapt te zijn. Logisch, maar dat is nou net je valkuil. Dat onthaasten kan een hele tijd duren
Het maakt het er niet makkelijker op dat je geen steun vanuit je werk krijgt. Maar zolang jij je zelf niet serieus neemt, gaan zij dat in elk geval niet doen. En of ze het daarna wel doen, is maar de vraag.
Je ervaart veel onrust op je werk, en tuurlijk wil je je werk niet kwijt, maar het kan zomaar beter zijn om bij een soortgelijk bedrijf te werken, waar de sfeer beter is. Maar dat is voor later zorg.
Sterkte.
Jongeren aanmelden bij GGZ: wachtlijst 18 maanden, tot de intake. Ondertussen plegen er cliënten zelfmoord wegens deze wachtlijsten. Zit ik met automutilerende jochies van 19 bij de crisisdienst die ook niets doen want 'het is gedrag, geen stoornis', maar met dergelijk gedrag gaan ook alle andere hulpverleningsdeuren dicht en dat gedrag is er ook niet zomaar.
Bezuinigingen binnen beschermd wonen en minder mensen die , al dan niet gedwongen, kunnen worden opgenomen, dus veel mensen in onhoudbare situaties op straat, bij familie of erger. Die krijg ik op mn bord. Behandeling binnen justitie die steeds meer gaat over beheersing ipv behandelen, met daardoor meer recidive (want de mensheid vindt TBS ers of soortgelijk op verlof eng), jeugdzorg waar ik nu veel mee te maken heb, met teveel mensen waar ik mijn eigen kinderen nog geen minuut aan zou toevertrouwen en de mensen die het wél met hart en ziel doen zijn zo overwerkt dat ze ook geen kwaliteit leveren. Protocollen, wachtlijsten, regels, te vaak horen 'dit is niet onze verantwoordelijkheid, dit moet iemand anders oplossen' en weer een client die de dupe is. En dan heb ik nog bijzonder veel vrijheid en mag ik eigenlijk zelf verzinnen hoe ik de dingen doe en als ik teruggefloten wordt hoef ik daar eigenlijk niet naar te luisteren, maar het frustreert. Mensen willen beter, ik wil helpen, maar er zijn geen mogelijkheden. Geen huizen, geen geld, geen opnameplekken en geen tijd. En daardoor geen perspectief.
Dit is mijn passie, ik hou van mijn cliënten, ik ga er 100% voor en ik kan een soort pittbull zijn als het nodig is, en dat werkt. Maar het is niet meer te doen. Dat ligt niet aan mij, niet aan de client (ookal worden dat tokkies genoemd die niet anders willen) maar aan de mensen die dingen beslissen zonder dat ze weten wat de effecten zijn. Die die mensen niet zien. En dat frustreert en slaat lam. Aan hard werken ga ik niet onderdoor. Aan vechten tegen de bierkaai wel, blijkbaar.
